Dziki człowiek

 

przedruk

tłumaczenie automatyczne

The Renaissance Experience

Anne Marie Moinet Soucek

 

 · 41 min

 

 · 

Od średniowiecza styczeń często nazywany był miesiącem maskarad. Ludzie lubili przebierać się za dzikich mężczyzn.

Dzicy mężczyźni, czyli wodewosy, przedstawione przez Albrechta Dürera (1499)-Alte Pinakotek-Monachium)

Koncepcja dzikiego człowieka:

Ten motyw dzikiego człowieka jest bardzo popularny pod koniec średniowiecza. Pokryty włosami, groźny, jest też istotą czystą, żyjącą w zgodzie ze swoim środowiskiem naturalnym i zachowaną przed przywarami społeczeństwa.

Dzicy ludzie lub dzikusy – zazwyczaj przedstawiani noszący kije lub pałki, żyjący poza granicami cywilizacji bez schronienia i ognia, bez uczuć i dusz – byli metaforą człowieka bez Boga. Powszechny przesąd utrzymywał, że długowłosy dzicy mężczyźni, znany jako lutins, którzy tańczyli do ognia albo do wyczarowania demony albo jako część rytuałów płodności, żyła na terenach górskich, takich jak Pireneje. W pewnej wiosce charivaris podczas żniw lub sadzenia tancerze przebrani za dzikich mężczyzn, aby reprezentować demony, zostali ceremonialnie schwytani, a następnie symbolicznie spalono ich wiązkę, aby uspokoić złe duchy. Kościół jednak uznał te rytuały za pogańskie i demoniczne.

Dzicy mężczyźni przedstawiani w granicach XIV-wiecznej księgi godzin. Wierzono, że przebierając się za dzikich mężczyzn, wieśniacy rytualistycznie „wyczarowują demony, naśladując je” – choć w tym okresie pokutni zabraniali wiary w dzikich mężczyzn lub ludzi imitacja ich, jak np. taniec w kostiumie w Wydarzenie Isabeau. W rytuałach folklorystycznych „palenie nie nastąpiło dosłownie, ale w effigie”, pisze, „w przeciwieństwie do Bal des Ardents, gdzie sezonowy rytuał płodności rozlewał się do dworskiej rozrywki, ale gdzie spalenie zostało przeniesione do strasznej rzeczywistości Lity. "Kronika z XV wieku opisuje Bal des Ardents jako demona una corea procurance ("taniec, aby odpędzić diabła")

From the Middle Ages on, January was often referred to as the month of masquerades. People enjoyed to dress as wild men.

Wild men, or wodewoses, depicted by Albrecht Dürer (1499)-Alte Pinakotek-Munich)

The concept of the wild man:

This theme of the wild man is very popular at the end of the Middle Ages. Covered in hair, menacing, he is also a pure being, living in harmony with his natural environment and preserved from the vices of society.

Wild men or savages—usually depicted carrying staves or clubs, living beyond the bounds of civilization without shelter or fire, lacking feelings and souls—were then a metaphor for man without God. Common superstition held that long-haired wild men, known as lutins, who danced to firelight either to conjure demons or as part of fertility rituals, lived in mountainous areas such as the Pyrenees. In some village charivaris at harvest or planting time dancers dressed as wild men, to represent demons, were ceremonially captured and then an effigy of them was symbolically burnt to appease evil spirits. The church, however, considered these rituals pagan and demonic.

Wild men depicted in the borders of a late 14th-century book of hours It was believed that by dressing as wild men, villagers ritualistically "conjured demons by imitating them"—although at that period penitentials forbade a belief in wild men or an imitation of them, such as the costumed dance at Isabeau's event. In folkloric rituals the "burning did not happen literally but in effigie", he writes, "contrary to the Bal des Ardents where the seasonal fertility rite had watered down to courtly entertainment, but where burning had been promoted to a dreadful reality." A 15th-century chronicle describes the Bal des Ardents as una corea procurance demone ("a dance to ward off the devil")

WODEWOSES -  woodwose / wodewose - dziki - satyr - faun

wo-dewose - deva?

kojarzy się też z Weles

LUTINS - z francuskiego - złośliwe elfy

lutins - skojarzenie z lutnią i z.... Latynami 

Normalnym terminem średnioangielskim , również używanym do dziś, był woodwose lub wodewoose (również pisane woodehouse , wudwas itp., rozumiane być może jako różnie w liczbie pojedynczej lub mnogiej).

podobne - Kuwasa - diabeł u Nienackiego, a w rzeczywistości - rozległe torfowisko w Kotlinie Biebrzańskiej

Wodwos występuje u Sir Gawaina i Zielonego Rycerza (ok. 1390). Bliski angielskie słowo jest najpierw potwierdzone na 1340, w odnośnikach do dzikiego człowieka popularnego w tym czasie w sztuki zdobniczej, jak w opisie przykładu Łacińskiej gobelin z Wielkiej Szafa z Edwarda III , ale jako nazwisko znaleziono je już w 1251 roku niejakiego Roberta de Wudewuse .

W odniesieniu do rzeczywistej legendarnej lub mitologicznej istoty, termin ten występuje w latach 80. XIII wieku, w Biblii Wycliffe'a , tłumacząc שעיר ( LXX δαιμόνια , łac. pilosi oznaczające „włochaty”) w Izajasza 13:21 Zdarzenia w Sir Gawain i Green Knight datuje się wkrótce po Biblii Wycliffe'a, do około. 1390.

Staroangielski forma woodwose jest unattested, ale byłoby albo * wudu-Wasa lub * Wude-Wasa . Pierwszy element jest zwykle tłumaczony jako od wudu „drewno, las”.

przypomina mi się:   wati-kutjara

Wać

Watico

Wati - k_utjara

Watik_an? - Vatican - Vaticano

Vatica lub Vaticum

vaticinor

wetico

sprawdź tutaj:  to kim oni są?


Drugi element jest mniej jasny. Został zidentyfikowany jako hipotetyczny rzeczownik * wāsa „być”, od czasownika wesan , wosan „być, żyć”. Może alternatywnie oznaczać osobę opuszczoną lub opuszczoną, spokrewnioną z niemieckim Waise i holenderskim wees, które oba oznaczają „sierotę”.


Wotan - Weles ??

Porównaj także film "Homo orcus - nasz dziki krewniak" - dziwny film o tym, że człowiek może przyswoić sobie bzdury, jeśli mu się to "sprzeda" na naukowy sposób. Pisałem już o tym filmie, ale nie mogę znaleźć tego tekstu - jak znajdę, to uzupełnię.

https://www.telemagazyn.pl/bannedbook-index.php/film/homo-orcus-nasz-dziki-krewniak-27105/

Staro-wysoko-niemiecki miał terminy schrat , scrato lub scrazo , które pojawiają się w glosach łacińskich dzieł jako tłumaczenia fauni , silvestres lub pilosi , identyfikujące stworzenia jako włochate leśne istoty.

Niektóre z nazw lokalnych sugerują skojarzenia z postaciami z mitologii starożytnej. W Lombardii i włoskojęzycznych częściach Alp powszechne są terminy salvan i salvang , które wywodzą się od łacińskiego Silvanus , imienia rzymskiego boga opiekuńczego ogrodów i wsi.

Podobnie folklor w Tyrolu i niemieckojęzycznej Szwajcarii do XX wieku obejmował dziką kobietę zwaną Fange lub Fanke , która wywodzi się z fauny łacińskiej , żeńskiej formy fauna .

Średniowieczne źródła niemieckie podają nazwy dzikiej kobiety lamia i holzmoia (lub jakaś odmiana); pierwszy wyraźnie odnosi się do greckiego demona puszczy Lamii, podczas gdy drugi wywodzi się ostatecznie od Maia , grecko-rzymskiej bogini ziemi i płodności, która gdzie indziej jest utożsamiana z fauną i która wywarła duży wpływ na średniowieczną wiedzę o dzikich ludziach. 

Słowiański ma leshy „człowieka lasu”.

Różne języki i tradycje zawierają nazwy sugerujące pokrewieństwo z Orcusem , rzymskim i italskim bogiem śmierci.

Od wielu lat ludzie w Tyrolu zwany dziki człowiek Orke , Lorke lub Noerglein , podczas gdy w niektórych częściach Włoch był Orco lub huorco .  Francuski ogr ma tę samą derywację, co współczesne orki literackie .

Co ważne, Orcus kojarzy się z Maią w tańcu celebrowanym na tyle późno, że został potępiony w hiszpańskim pokutnym IX lub X wieku .

Termin ten był zwykle zastępowany w literaturze okresu nowożytnego angielskiego przez klasycznie wywodzące się odpowiedniki, czyli „dziki człowiek”, ale przetrwał w postaci nazwiska Wodehouse lub Woodhouse (patrz rodzina Wodehouse ). „Dziki człowiek” i jego pokrewne to wspólne określenie stworzenia w większości współczesnych języków; pojawia się po niemiecku jako wilder Mann , po francusku jako homme sauvage, a po włosku jako uomo selvatico "człowiek lasu".



selvatico ? to po włosku "dziki"

Watico

Wati - k_utjara

Watik_an? - Vatican - Vaticano

Vatica lub Vaticum

vaticinor

wetico

Postacie podobne do europejskiego dzikiego człowieka pojawiają się na całym świecie od bardzo wczesnych czasów. Najwcześniejszym odnotowanym przykładem tego typu jest postać Enkidu ze starożytnego mezopotamskiego eposu o Gilgameszu .

Enkidu – myśliwy i wojownik, towarzysz Gilgamesza.

Według eposu o Gilgameszu lud Uruk błagał bogów, aby zesłali kogoś, kto pomógłby powściągnąć surową rękę ich władcy, Gilgamesza. Bogini Aruru stworzyła więc Enkidu, kudłatego barbarzyńcę o nadludzkiej sile, mieszkającego na pustyni razem ze zwierzętami, pośród których się wychował.

 Gilgamesz postanowił pojmać Enkidu, posłał więc prostytutkę, aby go uwiodła. Enkidu odbył z nią stosunek, w wyniku czego odkrył w sobie człowieczeństwo i z tego powodu zwierzęta zaczęły uciekać od niego. Wówczas pozwolił się zaprowadzić do cywilizacji. Kiedy kobieta przywiodła Enkidu przed oblicze Gilgamesza, ci natychmiast starli się w zapasach. Po walce stali się przyjaciółmi i razem wyprawili się, aby zabić potwora Humbabę. 

Kiedy obaj powrócili zwycięsko, bogini Isztar usiłowała uwieść Gilgamesza, ale ten nią wzgardził. Rozgniewana, zesłała Byka Niebiańskiego, aby zabił Gilgamesza, jednak Enkidu przybył mu z pomocą i razem go zabili. Lud Uruk uradował się, ale bóstwa postanowiły, że Enkidu musi umrzeć ze względu na rolę, jaką odegrał w zabiciu Humbaby i Byka. Zmarł w ramionach Gilgamesza.

Zwróć także uwagę na tradycyjnych przebierańców z okresu świąt bożonarodzeniowych szczególnie u południowych Słowian i na zachodzie -  jak np. tu:

https://maciejsynak.blogspot.com/2021/12/taniec-borica.html

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kukierzy

https://it.wikipedia.org/wiki/Kukeri

https://pl.wikipedia.org/wiki/Enkidu

https://en.wikipedia.org/wiki/Wild_man

sprawdź także:

https://maciejsynak.blogspot.com/2020/10/to-kim-oni-sa.html

https://maciejsynak.blogspot.com/2019/11/trolle-albo.html

https://maciejsynak.blogspot.com/2020/04/dzikie-dziecko.html

Tekst o filmie Homo orcus... brak linka

https://maciejsynak.blogspot.com/search?q=castaneda

Wasco

 

pasują, tyle, że nie znam całości

kruk to nie sowa, albo nietoperz, żeby po nocy latać bez świateł....

Baśnie indiańskie, Irena Przewłocka

to kim oni są?

 

Oni?

Jacy oni??

Wcielenie języka... 

jest mową?

słowem?

Na pewno niszczycielem plemienia, czyli ludzkości....

Wać??

---------------

Tu śnienie i ... brainlink?

Może jakieś  powiązanie z Wetico.

Na pewno ma to związek .... ze sprawą.

Wać to Pan.

Wati-kutjara

W mitologii australijskich Aborygenów , Wati kutjara (również Wati kutjarra lub Wadi Gudjara ) to dwaj młodzi ludzie- jaszczury ( totem : goanna ), którzy we śnie podróżowali po całej zachodniej pustyni . W języku angielskim ich songline jest często nazywany The Two Men Dreaming . [1] kutjara Wati są wszechobecne w mitologii na pustyni Zachodniej ; [2] Ich podróż rozciąga się na tysiące kilometrów, rozciągając się od Kimberley do Australia Południowa . 

Śni (leży pogrążony we śnie) i wtedy przebywa w cudzym ciele?

Stąd dwóch.

Narracje

Wati kutjara jest jednym z najważniejszych snów wokół Balgo ; [2] w Kukatja narracjach z kutjara Wati często porównywana z wiatru, który tworzą przyjąć podczas niebezpieczeństwo. 
Pierwszą czynnością mężczyzn jest śpiewanie o swoich imionach w celu ustalenia własnej tożsamości. 
Następnie decydują się podróżować i ostatecznie decydują się udać się na południowy wschód, aby oświecić tamtejszych ludzi, którzy nie posiadają rytuałów znanych śniącym bohaterom. Podróżując, śpiewają o zwierzętach, roślinach i cechach geograficznych, które napotykają, nazywając je i wzywając do istnienia. 
Wypełnieni magiczną mocą, ci dwaj niezamężni bracia w końcu podróżowali po całej Pustyni Zachodniej, niszcząc wiele niebezpiecznych złych duchów. [4] Tworzyli także przedmioty sakralne . 

Wati kutjara pojawia się w niezliczonych opowieściach, których szczegóły różnią się w zależności od regionu. W jednym recension, są zasilone kastracji Man in the Moon rzucając magiczną bumerang , Kidili , ponieważ usiłował zgwałcić pierwszą kobietę. 

 W innych wersjach Wati kutjara to te, które próbują uwieść tę samą grupę kobiet. 

Stąd zapewne reptilianie w ogólnym obiegu medialnym.

Tu ze strony francuskiej - słabe tłumaczenie:

W mitologii Aborygenów Wati-kutjara to jaszczuroludzie (których totemem jest iguana), którzy pochodzą z góry w czasie snu. 

Później nauczyli szamanów, jak używać i komunikować się ze snami. 

Stworzyli święte talizmany (zwane [tjurunga) i dali je ludziom. Stworzyli także drzewa, rośliny, rzeki, góry, doliny i inne cechy geograficzne. Wykastrowali księżycowego człowieka, rzucając magicznym bumerangiem Kidili. Próbował zgwałcić pierwszą kobietę, zanim zmieniła się w Plejady. Zmarł z powodu odniesionych obrażeń i zniknął w wodopoju.

Ci jaszczuroludzie są znani plemionom środkowo-zachodniej Australii na Wielkiej Pustyni Zachodniej.

Powtórka z Ozyrysa.

Sztuka Aborygenów:

https://pl.pinterest.com/pin/178103360235425230/

http://www.artnet.com/artists/turkey-tolson-tjupurrula/wati-kutjara-at-lampintjapintupi-MF0CxoegNfJnZddXb4LGjQ2

Leda "urodziła" jaja - może nie tyle z łabędziem, co z jaszczurką?

Gady też znoszą jaja.

Wać

Watico

Wati - k_utjara

Watik_an?

Wikipedia polska:

Nazwa państwa nawiązuje do Wzgórza Watykanusa na prawym brzegu Tybru, w zachodniej części Rzymu. W starożytności znajdowała się tam etruska osada zwana „Vatica” albo „Vaticum”. Nazwą Watykan (Pola Watykańskie) określano płaski obszar między Tybrem oraz wzgórzami Janiculum i Monte Mario. 

Według świętego Augustyna w Rzymie istniał kult boga Vaticanusa odpowiedzialnego za kwilenie niemowląt. Krzyk małego dziecka stanowił wróżbę przyszłego życia odczytywaną przez wróżbitów, wyznawców etruskiego Watykanusa. Łacińskie słowo (w różnej pisowni) vaticinius, vaticinia, vaticinium oznacza proroczy, przepowiadający przyszłość, wieszczy, wróżebny.

Składa się ono z dwóch członów, z których pierwszy zbudowany jest przez słowo vates oznaczające wieszcza. Drugi człon nazwy pochodzi od łacińskiego canto, -are – śpiewać, grać, wieszczyć. 

Vaticanus mogło więc oznaczać także Miejsce wróżbitów lub Miejsce prorocze. Określenie pochodzi zapewne od wróżbiarzy, którzy oferowali w tym miejscu swoje usługi starożytnym Rzymianom.

Adaptowanie starożytnych kultów przez chrześcijaństwo znalazło też wyraz w pierwszym tłumaczeniu Biblii, w Wulgacie, księga Nehemiasza 6:12:

et intellexi quod Deus non misisset eum sed quasi vaticinans locutus esset ad me et Tobia et Sanaballat conduxissent eum

Przeniknąłem bowiem: Nie Bóg go posłał, lecz on wypowiedział to proroctwo o mnie, ponieważ go przekupili Tobiasz wraz z Sanballatem.

Wiki włoskie

Określenie Watykan wywodzi się, według niektórych źródeł - w tym łacińskiego autora Aulo Gellio - od imienia rzymskiego bóstwa Vaticanus;  

Inni twierdzą, że wywodzi się od łacińskiego czasownika vaticinor , po włosku „przewidywać”, zakładając, że na tym terenie było kilka wyroczni (miejsc modlitwy i przepowiedni na przyszłość). W rzeczywistości Sesto Pompeo Festo stwierdził, że było to miejsce spotkań niektórych etruskich wróżbitów. Pliniusz Starszy opowiedział o istnieniu na wzgórzu dębu ostrokrzewu, uważanego za najstarszy w Rzymie, któremu przypisywano magiczne moce i na którego pniu umieszczono znak z brązu, na którym odciśnięto kilka etruskich liter.

Nella religione romana, Vaticano o Vagitano (in latino Vat(g)icanus) era un dio minore, la cui funzione era assistere i neonati nel loro primo vagito. 

W rzymskiej religii The Vatican lub Vagitano (w łacińskiej VAT (g) icanus ) był pomniejszym bogiem, którego zadaniem była pomoc noworodków w pierwszym krzykiem .

Wiki angielskie

„Watykan” pochodzi od nazwy osady etruskiej , Vatica lub Vaticum , położonej na ogólnym obszarze zwanym przez Rzymian Ager Vaticanus , „terytorium Watykanu”. 

Nazwa „Watykan” była już używana w czasach Republiki Rzymskiej dla Ager Vaticanus , bagiennego obszaru na zachodnim brzegu Tybru naprzeciwko Rzymu, położonego między Janiculum , Watykańskim Wzgórzem i Monte Mario , w dół do wzgórza Awentyn i do zbiegu potoku Cremera . 

Ze względu na bliskość ich arcy-diabła (arch-fiend), etruskiego miasta Veii (inną nazwą Ager Vaticanus było Ripa Veientana lub Ripa Etrusca ) oraz z powodu powodzi Tybru , Rzymianie uważali tę pierwotnie niezamieszkaną część Rzymu za niegodziwą i złowieszczą.

Because of its vicinity to their arch-fiend, the Etruscan city of Veii (another naming for the Ager Vaticanus was Ripa Veientana or Ripa Etrusca) and for being subjected to the floods of the Tiber, the Romans considered this originally uninhabited part of Rome insalubrious and ominous.

Veii (również Veius ; włoski : Veio ) był ważnym starożytne etruskie miasto położone na południowych granicach Etrurii i tylko 16 km (9,9 mil) na północny-północny-zachód od Rzymu

Vagitanus

W rzymskiej religii , Vagitanus lub Vaticanus  był jednym z wielu bóstw, które wpłynęły porodowych lub przewodnikiem jakiś aspekt porodu , w tym przypadku noworodka płacze. 

Nazwa związana jest z łacińskim rzeczownikiem vagitus , „płacz, wrzeszczenie, zawodzenie”, szczególnie przez dziecko lub zwierzę, oraz z czasownikiem vagio, vagire . 

Vagitanus został zatem opisany jako bóg, „który przewodził początkom ludzkiej mowy” (a więc znowu Wać - MS) , ale należy dokonać rozróżnienia między pierwszym okrzykiem a pierwszym wystąpieniem mowy artykułowanej, w odniesieniu do którego Fabulinus ( fari , „mówić”; por. fabula ) było bóstwem do przywołania.  Vagitanus został powiązany z uwagą Pliniusza, że tylko człowiek jest rzucany nagą na nagą ziemię w dniu swojego urodzenia z powodu natychmiastowego zawodzenia ( vagitus ) i płaczu.

W starożytnym Rzymie Vagitanus lub Vaticanus był wzywany jako bóg, który otworzył usta noworodka, by zawodzić; pierwsza sylaba jego imienia, wymawiana wa w klasycznej łacinie , była uważana za onomatopeiczną

Ci „boscy funkcjonariusze” ( niem. Sondergötter ), których imiona wyrażają strefę ich wpływów, są uważani za charakterystycznych dla religii indoeuropejskich .  Nazwa Vaticanus w odniesieniu do vagitus jest omawiana przez Aulusa Gelliusa i Augustyna z Hippony . Gellius cytuje Varro , który jest powszechnie uznawany za główne źródło starożytnej teologii rzymskiej Augustyna: 

Powiedziano nam, że słowo Vatican  jest nakładana na wzgórzu , a bóstwo który przewodniczy nad nim, z vaticinia lub przepowiedni, która odbyła się tam siły i inspiracji Boga; ale Marcus Varro w swojej książce o Boskich rzeczach podaje inny powód dla tego imienia. „Jak Aius ”, mówi on, „nazwano bóstwem, a na jego cześć wzniesiono ołtarz w najniższej części nowej drogi, ponieważ

w tym miejscu rozległ się głos z nieba, więc to bóstwo nazwano Vaticanus  , ponieważ przewodniczył zasadom ludzkiego głosu; ponieważ niemowlęta, gdy tylko się urodzą, wydają dźwięk, który tworzy pierwszą sylabę w Vaticanus , i dlatego mówi się, że  vagire (to cry) [zawodzić po włosku (do płaczu), włóczęga po angielsku -MS] które słowo wyraża hałas, który wydaje niemowlę jako pierwsze.

Pomimo nalegania na etymologiczny związek między imieniem boga a vagitus (zawodzenie z łaciny - MS) , Gronovius uważał, że właściwą formą powinien być Vaticanus , a Vagitanus był raczej łaciną wulgarną niż klasyczną . 

Augustyn trzykrotnie wspomina Vagitanus / Vaticanus w Księdze 4 -  O Mieście Bożym - w wyszydzaniu „tłumu” rzymskich bogów ( turba deorum ). Pokazując, że imiona bogów ujawniają ich funkcję, wskazuje na Watykan, „który przewodniczy okrzykom ( vagitibus) niemowląt, „zauważając w innym miejscu, że wśród wielu bóstw związanych z porodem, Watykan jest tym, który otwiera usta noworodkowi płacząc ( in vagitu ) 

Vejovis or Vejove (Latin: Vēiovis or Vēdiovis; rare Vēive or Vēdius) was a Roman god of Etruscan origins.

Vejovis został przedstawiony jako młody człowiek trzymający w ręku wiązkę strzał, pilum (lub błyskawice) w towarzystwie kozła. Rzymianie wierzyli, że Vejovis był jednym z pierwszych urodzonych bogów. Był bogiem uzdrawiania i związał się z greckim Asklepiosem . [1] Czczono go głównie w Rzymie i Bovillae w Lacjum . Na jego cześć wzniesiono świątynie na Kapitolu i na Tybrze . [2]

Chociaż był związany z erupcjami wulkanów, jego pierwotna rola i funkcja są dla nas niejasne. [3] Czasami jest identyfikowany z Apollem i młodym Jowiszem . [4] [5]

Aulus Gellius w Noctes Atticae , napisanej prawie tysiąc lat później; spekulował, że Vejovis był złowrogim odpowiednikiem Jowisza ; porównajcie Summanusa . Gelliusz zauważa, że cząstka VE że przedrostki nazwa boga pojawia się również w łacińskich słów takich jak vesanus , „Insane”, a zatem interpretuje nazwę veiovis jako anty Jowisza .

Wiosną złożono mu w ofierze wiele kóz, aby zapobiec zarazom. Gellius informuje nas, że Vejovis otrzymał ofiarę z samicy kozy , złożoną w ofierze ritu humano ; [6] to niejasne sformułowanie może oznaczać albo „na sposób składania ludzkiej ofiary ”, albo „w sposób pochówku”. [7] Te ofiary dotyczyły mniej ofiar zwierzęcia, a więcej poświęconej duszy

Wać

Watico

Wati - k_utjara

Watik_an? - Vatican - Vaticano

Vatica lub Vaticum

vaticinor

Ale może to przypadkowa zbieżność.

Trzeba przetrząsać mitologię afrykańską. 

https://en.wikipedia.org/wiki/Vejovis

https://en.wikipedia.org/wiki/Summanus

https://en.wikipedia.org/wiki/Wati-kutjara

https://fr.wikipedia.org/wiki/Wati-kutjara

https://maciejsynak.blogspot.com/search?q=castaneda

Księga popiołów:

https://argo.neon24.pl/post/84368,ksiega-popiolow-te-ksiazke-kazdy-polak-musi-przeczytac-historia-slawnego-krolestwa-slowian-antycznego-krolestwa-kurhanow-paralatow-regina

http://www.astro.uni.torun.pl/~kb/SSB/Inne/SlowniczekSanskrytu.htm#xW

wać [vach] — mówić

https://spokensanskrit.org/index.php?mode=3&script=hk&tran_input=star&direct=se