Victor – jedno z najsłynniejszych dzikich dzieci. Znaleziony we Francji niedaleko miasteczka Saint-Sernin-sur-Rance w departamencie Aveyron w dniu 8 stycznia 1800 roku. Wcześniej był dwukrotnie schwytany w sąsiednim departamencie Tarn, ale za każdym razem uciekał. Szacowano, że w 1800 miał około 12 lat. Przebywał w lesie i był prawdopodobnie wychowywany przez zwierzęta. Na jego ciele naliczono ok. 40 blizn. Chłopiec nie umiał mówić i zachowywał się jak dzikie zwierzę.
Na rozkaz ministra spraw wewnętrznych Lucjana Bonaparte został przywieziony do Paryża, gdzie zajmował się nim przez wiele lat Jean Marc Gaspard Itard, francuski lekarz specjalizujący się w leczeniu głuchoniemych. Opisy sukcesów i porażek wychowawczych, które odnotował Itard miały wpływ na teorie i praktykę wychowania oraz wniosły nowe dane do dyskusji nad dylematem „natura czy wychowanie”.
Victor nigdy nie nauczył się mówić. Znał jedynie kilka słów, na przykład lait (fr. mleko), mon dieu (fr. mój boże). Początkowo robił duże postępy w życiu społecznym i uczył się wypełniać polecenia. Po pięciu latach rozwój uległ zatrzymaniu. Zmarł w roku 1828.
W 1970 François Truffaut zrealizował film Dzikie dziecko (L'Enfant sauvage), opowiadający historię Victora i Itarda[1].
Genie (ur. 18 kwietnia 1957, Arcadia, Kalifornia) – kobieta, która do trzynastego roku życia była więziona w swoim pokoju bez kontaktu z otoczeniem. Została odkryta przez władze Los Angeles 4 listopada 1970. Jest jednym z najsłynniejszych dzikich dzieci, jej przypadek posłużył do weryfikacji hipotezy okresu krytycznego. „Genie” to pseudonim nadany dziewczynie przez opiekujących się nią lekarzy i terapeutów.
Historia Genie została ukazana w dokumencie The Secret of the Wild Child z 1994 roku[1] oraz w filmie fabularnym Ptaszek w klatce z 2001.
Życiorys
Wczesne dzieciństwo
Pierwsze dziecko rodziców Genie zmarło na zapalenie płuc w wieku dwóch i pół miesiąca, drugie dwa dni po urodzeniu. Trzecie dziecko, starszego brata Genie, wzięła pod opiekę babka dziewczynki. Wkrótce po narodzinach Genie, czwartego i ostatniego dziecka, babka zginęła potrącona przez ciężarówkę, a chłopiec wrócił do rodziców[2].
Od kiedy Genie skończyła 20 miesięcy, była zmuszana przez swego ojca do życia w niemal całkowitej izolacji. Całe dnie spędzała w ciemnym pokoju, przywiązana do toalety dla dzieci przypominającej krzesło, mogąc poruszać tylko dłońmi i stopami. Nocami była ubierana w rodzaj kaftanu bezpieczeństwa i umieszczana w łóżeczku zabezpieczonym metalową siatką. Ojciec nie rozmawiał z dziewczynką, natomiast szczekał, warczał w jej obecności i bił ją, jeśli wydała jakikolwiek dźwięk. Ponieważ bardzo słaby wzrok matki uniemożliwiał jej opiekę nad Genie, zajmował się tym starszy brat instruowany przez ojca[2].
Odnalezienie
4 listopada 1970, kiedy Genie miała trzynaście i pół roku, matka uciekła wraz z nią z domu i zgłosiła się do pomocy społecznej. Gdy okazało się, w jak złym stanie jest dziewczynka, została wezwana policja. Genie ważyła tylko 26 kilogramów, nie mogła wyprostować rąk i nóg, nie potrafiła przeżuwać i była niemal całkowicie niema. Obojgu rodzicom zostały postawione zarzuty nadużycia władzy rodzicielskiej. Ojciec Genie popełnił samobójstwo w dniu, w którym miał po raz pierwszy stawić się w sądzie. Przed śmiercią zostawił notatkę o treści „Świat nigdy nie zrozumie”[2].
Terapia
Po pobycie w szpitalu pierwszym opiekunem Genie została Jean Butler, jej nauczycielka. Genie miała trafić do niej tylko na krótki czas, jednak pobyt przedłużał się. Butler opiekowała się Genie dość zaborczo, ograniczając jej kontakty z pozostałymi członkami zespołu terapeutów – Susan Curtiss i Jamesem Kentem. Kiedy Butler wystąpiła z wnioskiem o przyznanie prawnej opieki nad dzieckiem, otrzymała odpowiedź odmowną[1].
Genie wróciła do szpitala, po czym trafiła pod opiekę terapeuty Davida Riglera. Nową nauczycielką Genie została jego żona Marylin. Genie mieszkała z rodziną Riglerów przez cztery lata. Nauczyła się między innymi języka migowego oraz uśmiechu. W tym czasie była zdolna do rozmowy o swoim dzieciństwie. Jeśli nie potrafiła wyrazić czegoś słowami, próbowała komunikować się poprzez rysunki[1].
Pomimo postępów National Institute of Mental Health w 1974 roku przerwał finansowanie projektu badania rozwoju Genie. Powodem było to, że nie był on przeprowadzany wystarczająco profesjonalnie i nie doprowadził do powstania naukowych danych. W tym samym roku Riglerowie zrezygnowali z opieki nad Genie[1].
Późniejsze życie
W 1975 Genie powróciła do matki. Opieka nad dzieckiem okazała się jednak dla niej zbyt trudna, więc Genie była umieszczana w kolejnych rodzinach zastępczych, co najmniej sześciu od czasu zakończenia projektu. W niektórych z nich była fizycznie dręczona i jej rozwój gwałtownie się cofnął. Jedna z rodzin zastępczych dotkliwie karała ją za wymiotowanie, dlatego Genie nabawiła się lęku przed otwarciem ust, nawet w celu rozmowy czy jedzenia[1].
W 2008 telewizja ABC News poinformowała, że Genie znajduje się w prywatnym ośrodku dla opóźnionych umysłowo dorosłych w Południowej Kalifornii. Posługuje się tylko kilkoma słowami, ale pamięta język migowy, którego nauczyła się w czasie stosunkowo krótkiej terapii[3].
Blanche Monnier (ur. 1 marca 1849, zm. 13 października 1913 w Paryżu) znana we Francji jako la Séquestrée de Poitiers (uwięziona z Poitiers) – kobieta z miejscowości Poitiers we Francji, która przez 25 lat potajemnie była przetrzymywana w małym pokoju przez swoją matkę. Blanche przez cały okres niewoli nie widziała światła słonecznego[1][2][3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W wieku 25 lat Blanche Monnier zapragnęła poślubić prawnika, który nie przypadł do gustu jej matce, Louise Monnier. Chcąc uniemożliwić córce małżeństwo, matka zamknęła ją w niewielkim pokoju, gdzie przetrzymywała ją w zamknięciu przez 25 lat. W 1885 r. prawnik zmarł. 23 maja 1901 roku prokurator generalny w Paryżu otrzymał anonimowy list, w którym informowano o uwięzieniu Blanche Monnier. Policja ocaliła kobietę, która w momencie przybycia funkcjonariuszy na miejsce ważyła zaledwie 25 kilogramów i poważnie chorowała na serce[4].
Louise Monnier została aresztowana, nie doczekała procesu sądowego, bo zmarła nagle 15 dni po aresztowaniu[4]. Jej brat, Marcel Monnier, pojawił się w sądzie i początkowo został skazany, lecz później został uniewinniony w postępowaniu odwoławczym. Marcel Monnier był umysłowo upośledzony i sędziowie pomimo krytyki jego czynów nie mogli go skazać, ponieważ w tamtym czasie w kodeksie karnym nie istniał „obowiązek udzielenia pomocy”[5].
Po uwolnieniu przez policję, Blanche Monnier wciąż cierpiała na problemy psychiczne, które wkrótce doprowadziły do umieszczenia jej w szpitalu psychiatrycznym, w którym zmarła w 1913 roku[4].
maj 2021:
https://ciekawostkihistoryczne.pl/2021/05/15/dzikie-dzieci-wsrod-malp-czyli-historie-prawdziwych-tarzanow/?fbclid=IwAR2D78kpnFfU7H9VRbORvt2MXGSV5p6U-QYW0Fk7KZE3NWePNpzLhzM8jGY