Hyperborea, czyli Koło to tzw. Raj czyli Lach.
Leży w części na terenie Kujaw, czyli Koleby co znaczy, że Kujawy są-były większe niż myślimy.
To także tzw. Wielka Lechia - choć ja uważam za nią cały kontynent..
Znany mit grecki dotyczy właśnie Labiryntu Koła.
Prawdopodobnie opisy Platona dotyczące Atlantydy - to też Koło.
Wyspa Thule - być może Tuliszków, a może to mix - skrzyżowanie nazwy Koło i Tuliszek zrozumiałe tylko dla wtajemniczonych. By mogli swobodnie rozmawiać o tych sprawach nie niepokojąc się, gdy zostaną podsłuchani.
Labirynt to znany - i uznawany za tajemniczy - motyw w sztuce zachodu.
wg "Włochy subiektywnie":
Naścienny labirynt w Lukce znajduje się
na ścianie bocznej przy wejściu do Katedry św. Marcina (il Duomo
di S. Martino). Labirynt do dziś stanowi zagadkę dla naukowców i
jest jednym z kilku ulubionych miejsc badaczy tajemniczych zjawisk we
Włoszech.
W Europie zachowało się bardzo mało labiryntów tego typu.
Tiziano Terzani, słynny toskański reportażysta, w swojej
autobiograficznej książce pt. „Nic nie zdarza się przypadkiem”
szacuje, że pierwsze labirynty powstały ponad cztery i pół
tysiąca lat temu. Terzani, opisując swą podróż po Azji w
poszukiwaniu niekonwencjonalnych metod leczenia, styka się z
koncepcją przypisującą labiryntom lecznicze moce. Pisarz wspomina
także o labiryncie w bliskiej jego sercu Lukce. We Włoszech
najstarszy labirynt został wykuty w skale 2500 lat p.n.e. na
Sardynii, a labirynt w toskańskiej Lukce uważany jest za jeden z
pierwszych labiryntów naściennych. Wierni przed wejściem do
świętego miejsca mieli przekraczać drogę labiryntu, by w ten
sposób skupić rozproszone umysły. Uważa się także, iż kształt
labiryntu emituje niezwykłą energię, wywołującą silne doznania
duchowe. Labirynty wykuwano także w posadzkach kościołów.
Najsłynniejszym i największym tego przykładem jest katedra w
Chartes, we Francji. Niestety z czasem zakazano umieszczania
labiryntów w kościołach, doszukując się w nich przejawów magii.
Tłumaczono to również tym, że dzieci skaczące często po
labiryntach przeszkadzały w nabożeństwach.
Labirynt w Lukce, o średnicy 62 cm, zbudowany z 11 zwojów,
powstał najprawdopodobniej w XIII wieku. Z prawej strony znajduje
się napis, który w tłumaczeniu oznacza:
„To labirynt kreteński,
zbudowany przez Dedala, skąd nikt nie mógł się wydostać, prócz
Tezeusza wspomaganego przez Ariadnę” (Paul de Saint-Hilair,
Tajemny świat labiryntów). Symbolika labiryntów do dziś w dużej
mierze pozostaje dla naukowców sekretem.
Saint Quentin we Francji
Katedra Notre-Dame w Chartres
Czy to wygląda jak pałac z Knossos??
Maestro
dei cassoni campana, teseo e il minotauro, 1510-15 ca
Widzicie tu coś okrągłego??Jakieś KOŁO????
Pałac w Knossos, Kreta.
Tzw. Dom Tezeusza - Neo Paphos, wyspa Cypr.
Wikipedia angielska:
Najwcześniejsze wzmianki, że istniejące źródło Hyperborea
szczegółowo Herodot jest historie (Książka
IV, rozdziały 32-36) [6] pochodzi z około 450
BC.
Jednak Herodot odnotował trzy wcześniejsze
źródła, które rzekomo wspominały o Hyperborejczykach, w
tym Hezjoda i Homera , który rzekomo napisał o
Hyperborei w swoim zaginionym dziele Epigoni : „jeśli to
naprawdę jest jego dzieło”. Herodot napisał również, że
poeta Aristeasz z VII wieku p.n.e. pisał o
Hyperborejczykach w wierszu (obecnie zaginionym)
zatytułowanym Arimaspea o podróży do Issedonów ,
którzy, jak się szacuje, żyli w Step kazachski . Poza
nimi mieszkał jednooki Arimaspians , dalej na strzeże
złota gryfy , a poza tymi Hyperborei. Herodot
założył, że Hyperborea leży gdzieś w północno-wschodniej
Azji .
Pindar, współczesny Herodotowi, również opisał nieziemską
doskonałość Hyperborejczyków:
Muza nigdy nie jest
nieobecna
na ich drogach: brzęk lir, płaczą flety
i wszędzie
wirują dziewczęce chóry.
Ani choroba, ani gorzka starość nie
mieszają się
w ich świętej krwi; żyją z dala od pracy i
walki. [10]
Inni greccy autorzy z V wieku pne, tacy
jak Simonides z Ceos i Hellanicus z Lesbos ,
opisywali lub odwoływali się do Hyperborejczyków w swoich
pracach.
Lokalizacja
Hyperborei
Uważano, że Hyperborejczycy mieszkają poza ośnieżonymi Górami
Riphean .
Według Pauzaniasza : „Kraina
Hiperborejczyków, ludzi żyjących poza domem Boreasa”.
Homer umieścił Boreasa w Tracji i
dlatego Hyperborea była jego zdaniem na północ od Tracji,
w Dacji .
Sofokles ( Antygona , 980–987), Ajschylos
( Agamemnon , 193; 651), Simonides z Ceos ( School .
na Apoloniusz Rhodius, 1. 121) i Kallimach ( Delian ,
[IV] 65) również umieścili Boreasa w Tracji . [14] Inni
starożytni pisarze uważali jednak, że ojczyzna Boreasa lub Gór
Ryfejskich znajdowała się w innym miejscu. Na
przykład Hekatajos z Miletu uważał, że Góry Ryfejskie
sąsiadują z Morzem Czarnym. [13] Alternatywnie Pindar umieścił
dom Boreas, Góry Riphean i Hyperborea w pobliżu Dunaju . [15] Dla
kontrastu Heraklides Ponticus i Antimachus utożsamiali
Góry Ryfejskie z Alpami , a Hyperborejczyków jako plemię
celtyckie (być może Helwetów ), które żyło tuż za
nimi. [16] Arystoteles umieścił góry Riphean na
granicach Scytii, a dalej na północ Hyperborea. [17] Hekatajos
z Abdery i inni wierzyli, że Hyperborea jest Wielką Brytanią
(patrz poniżej).
Późniejsze źródła rzymskie i greckie nadal zmieniały położenie
gór Riphean, ojczyzny Boreas, jak również Hyperborea, podobno
położonej za nimi. Jednak wszystkie te źródła zgadzały
się, że wszystkie znajdowały się na dalekiej północy Grecji lub
południowej Europie.
Starożytny gramatyk Simmias
z Rodos w III wieku pne połączył Hiperborejczyków
z Massagetae i Posidonius w I wieku pne z
zachodnimi Celtami, ale Pomponiusz Mela umieścił ich
jeszcze dalej na północ, w pobliżu Arktyki.
W oparciu o
mapy punktów odniesienia i opisów podanych
przez Strabona , Hyperborea pokazane
różnorodnie jako półwysep lub wyspa, znajduje się poza
to, co jest teraz Francji i rozciąga się dalej na północ-południe
niż wschód-zachód. Inne opisy umieszczają go w
ogólnym obszarze Uralu .
Późniejsze
źródła klasyczne
Plutarch, pisząc w I wieku naszej ery,
połączył Hiperborejczyków z Galami, którzy splądrowali
Rzym w IV wieku pne (patrz Bitwa pod Allią ).
Aelian , Diodorus
Siculus i Stephen z Bizancjum wszyscy odnotowali ważne
starożytne źródła greckie na temat Hyperborei, ale nie dodali
żadnych nowych opisów.
Stoicki filozof Hierokles z II
wne utożsamił Hyperborejczyków z Scytami, a Góry Ryfejskie
z Uralem . Klemens Aleksandryjski i
inni wczesnochrześcijańscy pisarze również stworzyli to samo
scytyjskie równanie.
Starożytna identyfikacja z Wielką Brytanią
Hyperborea została zidentyfikowana z Wielką Brytanią po raz
pierwszy przez Hekatajosa z Abdery w IV wieku pne, jak w
zachowanym fragmencie Diodorusa Siculusa :
W regionach poza ziemią Celtów
na oceanie leży wyspa nie mniejsza niż Sycylia . Ta
wyspa, jak czytamy dalej, znajduje się na północy i jest
zamieszkana przez Hiperborejczyków, których tak nazywają, ponieważ
ich dom znajduje się poza miejscem, z którego wieje północny
wiatr (Boreas); a wyspa jest zarówno żyzna, jak i wydajna pod
względem wszelkich upraw i ma niezwykle umiarkowany klimat.
Hekatausz
z Abdery napisał również, że Hyperborejczycy mieli na swojej
wyspie „wspaniały święty obszar Apolla i godną uwagi świątynię,
która jest ozdobiona wieloma wota i ma kulisty kształt”. Niektórzy
uczeni utożsamili tę świątynię ze Stonehenge. Diodor
jednak nie utożsamia Hyperborei z Wielką Brytanią, a jego opis
Wielkiej Brytanii (5.21–23) nie wspomina o Hiperborejczykach ani o
ich kulistej świątyni. (Patrz rozdział „Legendy”
poniżej.)
Pseudo-Scymnus około 90 roku
p.n.e. napisał, że Boreas mieszkał na krańcu terytorium Galii i
że miał wzniesiony na jego imię słup na brzegu morza
( Periegesis , 183). Niektórzy twierdzą, że jest to
geograficzne odniesienie do północnej Francji i Hyperborei jako
Wysp Brytyjskich leżących tuż za kanałem La Manche .
Ptolemeusz ( Geographia , 2.21 )
i Marcian z Heraklei ( Periplus , 2.42 )
umieścili Hyperboreę na Morzu Północnym, które nazwali
„Oceanem Hiperborea”.
W swojej pracy nad druidami z
1726 r. John Toland zidentyfikował Hiperboreę
Diodora z wyspą Lewis , a kulistą świątynię
z Kamieniami Callanish .
Polska w okresie rozbicia dzielnicowego.
Kto ma Koło - ten rządzi.
Każdy chce mieć Koło...
„Jeśli widzę dalej, to tylko dlatego, że stoję na ramionach
olbrzymów”
Te słowa napisał w liście do innego fizyka
Isaac Newton, angielski uczony, matematyk, astronom i filozof. Newton
miał w ten sposób pokazać, że nie dokonałby tylu odkryć, gdyby
nie korzystał z dzieł swoich poprzedników. Tak też najczęściej
interpretujemy wypowiedź Newtona, choć można też spojrzeć na nią
z innej perspektywy.
Przyjrzyjmy się najpierw najczęstszej interpretacji.
Zdanie wypowiedziane przez Newtona jest parafrazą innych
słów, zaczerpniętych z Lukana (II, 10): „Karły umieszczone
na barkach gigantów widzą więcej niż sami giganci”.
Żyjemy w czasach, w których trudno jest wymyślić coś nowego
bez wzięcia pod uwagę dotychczasowych osiągnięć ludzkości. Mamy
tak szeroki dostęp do wiedzy, że nie warto być ignorantem…
Korzystamy więc z wiedzy różnych olbrzymów, z dokonań
poprzedników, z badań przeprowadzonych na całym świecie.
Olbrzymami nie muszą być naukowcy z dawnych lat – często są
nimi współcześnie żyjący ludzie, również znajomi czy
uczniowie. Korzystamy z ich ramion nie tylko po to, aby tę wiedzę
rozwijać, ale także aby ją negować, poddawać próbom, krytycznie
oceniać i testować.
Co jest potrzebne, aby stojąc na barkach olbrzymów, widzieć
naprawdę daleko?
Dobre nawyki myślowe, obróbka dotychczas zgromadzonej wiedzy,
umiejętność zadawania odpowiednich pytań oraz zdolność
wyciągania wniosków.
„Jeśli widzę dalej, to tylko dlatego, że stoję na ramionach
olbrzymów”.
Opis: parafraza zaczerpnięta z Lukana (vol. II, 10): karły
umieszczone na barkach gigantów widzą więcej niż sami giganci.
Słowa te są przytaczane dzisiaj jako dowód szacunku, jaki miał
Newton do osiągnięć swych poprzedników; w rzeczywistości była
to złośliwa uwaga poczyniona pod adresem Hooke’a, jako że ten
był człowiekiem niskiego wzrostu.
Źródło: list do Robert Hooke’a z 5 lutego 1676
"Odkrycia geograficzne?"
"Ja tylko stałem na ramionach olbrzymów"?
"Taśmy magnetyczne? Analogowe nagrywanie dźwięku?"
"Ja tylko stałem na ramionach olbrzymów"?
"Fizyka? Chemia? Mechanika? Awionika?"
"Ja tylko stałem na ramionach olbrzymów"?
"Farmaceutyki? Loty kosmiczne? Komputery?"
"Ja tylko stałem na ramionach olbrzymów"?
"I jak zresetuję kompa, to on się sam naprawi??"
"JA
TYLKO STAŁEM NA RAMIONACH OLBRZYMÓW"?!!
z komentarza na fb:
* * *
Napisałem na kilku stronach fb o archeologii o moim odkryciu.
Na razie nikt mi nie odpowiedział.
Może dlatego, że napisałem "ogromna rondela, o średnicy większej niż 60 metrów"?
tekst nieskończony
ciąg dalszy nastąpi
I'll be back
P.S.
ktoś mi napisał
Wiedzieliście, że w szkole podstawowej nie ma trygonometrii??
Matematyka: czego zabraknie po reformie edukacji
dorek3 02.10.17, 16:42
W nowej podstawie programowej
matematyki wiele zagadnień przeniesiono z podstawówki do szkoły
średniej. To właśnie przez to w niektórych działach i między
poszczególnymi przedmiotami,[u] np. matematyką a fizyką, nie
będzie spójności. Przy reformie mówiło się dużo o potrzebie
przywrócenia szkoły podstawowej takiej, jaka była kiedyś. O
powrocie podstawy programowej jednak nie ma tu mowy – w
ośmioklasowej podstawówce, którą kończyłem w 1989 roku, były
takie tematy jak funkcje trygonometryczne czy twierdzenie Talesa.
Dziś próżno ich szukać.
Pamiętajmy, że uczeń może
zakończyć naukę na ósmej klasie. Jeśli tak się stanie, to o
wielu treściach przydatnych w życiu codziennym już nigdy się nie
dowie.
W szkole podstawowej nie ma:
- funkcji. A
przecież większość tego, co w świecie funkcjonuje (właśnie od
tego słowa między innymi wzięła się nazwa), ma zależności
funkcyjne. To funkcje opisują wiele zjawisk występujących w
przyrodzie, gospodarce czy życiu codziennym. To dzięki funkcjom
wyliczane są chociażby opłaty za użytkowanie telefonu czy
internetu. Brak funkcji utrudni też naukę fizyki, w której są
potrzebne np. przy ruchu jednostajnym;
- proporcjonalności.
O ile powierzchowne potraktowanie proporcjonalności prostej pojawia
się w podstawie programowej, o tyle proporcjonalność odwrotna
została usunięta. A to ona przydaje się, gdy mamy obliczyć, o ile
czasu skróci się podróż na ustalonej trasie, gdy prędkość
samochodu zwiększy się np. o 50 proc.;
- układów równań.
Ich rozwiązywanie to fundamentalna umiejętność, która przy
zadaniach tekstowych jest nie do przecenienia. Brak dziwi tym
bardziej, że układy równań były zawsze – zarówno w gimnazjum
(temat najczęściej realizowany w drugiej klasie, czyli odpowiedniku
klasy ósmej), jak i w programie dawnej szkoły podstawowej (sprzed
wprowadzenia gimnazjów);
- brył obrotowych. Uczniowie
podstawówek nie dowiedzą się, co to jest walec, stożek czy kula,
i nie policzą ich objętości. A przecież naczynia w kształcie
walca o określonej pojemności spotykamy na każdym
kroku;
- konstrukcji geometrycznych. Szkoła podstawowa to
doskonały czas, by nauczyć dzieci posługiwać się narzędziami
geometrycznymi takimi jak ekierka czy cyrkiel. Konstrukcje oswajają
uczniów z geometrią, uczą logicznego myślenia i rozwijają
wyobraźnię matematyczną. Nauka w praktyce przecież jest
najskuteczniejsza. Pozwólmy uczniowi skonstruować symetralną czy
dwusieczną, wpisać okrąg w trójkąt itp., a zapamięta podstawowe
cechy tych geometrycznych pojęć. Bez tego jest dużo
trudniej;
- zależności między odcinkami w
trójkątach prostokątnych o kątach 30°, 60°, 90° oraz 45°,
45°, 90°. Te własności pozwalały na rozwiązywanie dużo
ciekawszych zadań zarówno z geometrii płaskiej, jak i
przestrzennej;
- podobieństwa figur i zależności między
nimi. Przypomnijmy, że figury podobne to figury w określonej skali.
Skalę wykorzystujemy na planach czy mapach, a więc widać, że jest
to umiejętność dość istotna;
- długości łuku okręgu
czy pola wycinka koła;
- potęgowania. Uczeń szkoły
podstawowej pozna niepełną definicję potęgowania i nie dowie się,
co się stanie, gdy wykładnikiem potęgi będzie liczba zero. Jeśli
chodzi o potęgi z wykładnikami całkowitym i ujemnymi, to uczeń
znów nic się o nich nie dowie, ale w zapisie notacji wykładniczej,
czyli w skróconym zapisie liczb, zobaczy, że takie potęgi
występują. Co więcej, będzie musiał te liczby w notacji
zapisywać. Z tego powodu ten materiał i tak będzie musiał być
uczniom tłumaczony, ale tylko powierzchownie;
- wyłączania
wspólnego czynnika poza nawias. Ta umiejętność jest bardzo
przydatna np. w dowodzeniu podzielności liczb czy upraszczaniu
wyrażeń, ale uczeń szkoły podstawowej nie będzie mógł z niej
skorzystać;
- mediany, czyli wartości średniej. W wielu
sytuacjach precyzyjniej obrazuje rzeczywistość niż średnia
arytmetyczna. Przykładowo – mediana zarobków w odróżnieniu od
średniej arytmetycznej nigdy nie będzie zawyżana przez osoby o
bardzo wysokich zarobkach, więc będzie dokładniejszym
parametrem.
I ostatni akcent nowej podstawy programowej,
którego nie da się nie zauważyć. W zapisie możemy przy wielu
zagadnieniach przeczytać, że uczeń ma potrafić coś robić „na
poziomie trudności nie większym niż w przykładach…”.
Podawanie przykładów z konkretnymi danymi liczbowymi lub bardzo
wąsko określonych typów zadań może spowodować, że będzie
dochodziło do sytuacji absurdalnych. Uczeń lub jego rodzicie mogą
na przykład kwestionować określone zadania, powołując się na
podstawę programową i tłumacząc, że tak duże liczby lub inaczej
sformułowane zadania nie powinny być przez nauczyciela wymagane.
https://forum.gazeta.pl/forum/w,567,164834288,164834288,Matematyka_czego_zabraknie_po_reformie_edukacji.html
Normalnie szok.
W tekście wyraźnie wskazałem, które tezy, idee i informacje pochodzą od innych autorów, a które ode mnie.
Tekst mojego autorstwa podkreśliłem - wyszczególniłem kolorem.
Potwierdzam, że treści te podane w tekście - tezy, idee, pomysły, informacje i interpretacje - odnośnie miasta Koło oraz skoncentrowanych wokół niego miejscowości są mojego autorstwa.
Autorskie informacje które tu podałem są moją prywatną własnością.
Wszystkie prawa zastrzeżone.
Rozpowszechnianie powyższego tekstu dozwolone pod warunkiem każdorazowego wyraźnego wskazania, że autorem jest Maciej Piotr Synak wraz z podaniem czynnego złącza do powyższego artykułu oraz nie czerpania z tego tytułu korzyści materialnych.
Tekst powyższy wraz z tekstami:
Etymologia nazwy Polacy,
Radogoszcz odnaleziona?,
Etymologia nazwy Słowianie,
Bachus oraz
Morfeusz, albo antropomorfizacja
stanowią integralną część opracowania Paranoja indukowana.
Pierwszy szkic tekstu powstał w maju 2019 roku i opracowanie - jak widać - powstaje mozolnie i etapami.
Źródła:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Hiperborea
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%82o_(miasto)#Toponimika_nazwy
https://www.kolo.pl/strona/26/historia
https://pl.wiktionary.org/wiki/labirynt
https://www.wlochysubiektywnie.pl/tajemniczy-labirynt-w-lukce/
https://france-mon-amour.blogspot.com/2016/07/saint-quentin-labirynt-2.html
https://sosreb.wordpress.com/2012/07/03/gotyckie-labirynty-podroz-do-centrum/
http://www.johncoulthart.com/feuilleton/2013/01/23/mazes-and-labyrinths/
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Maestro_dei_cassoni_campana,_teseo_e_il_minotauro,_1510-15_ca._(avignone,_petit_palais)_10_labirinto.jpg
https://navtur.pl/place/show/1756,palac-w-knossos
https://www.google.com/search?q=ozncazenia+lotnicze+samolot%C3%B3w&tbm=isch&ved=2ahUKEwjF5dvgg8zyAhWCzioKHVtBCcUQ2-cCegQIABAA&oq=ozncazenia+lotnicze+samolot%C3%B3w&gs_lcp=CgNpbWcQAzoECCMQJzoFCAAQgAQ6CAgAELEDEIMBOggIABCABBCxAzoLCAAQgAQQsQMQgwE6BggAEAoQGFC6D1jYN2CZOmgAcAB4AIABjQGIAboSkgEEMjguMZgBAKABAaoBC2d3cy13aXotaW1nwAEB&sclient=img&ei=FSQmYYWHFoKdqwHbgqWoDA&bih=631&biw=1280#imgrc=o2l4mJwQMw117M&imgdii=eiRLGoOzvhsNlM
http://zaginioneslowo.glcs.pl/historia-wolnomularstwa/czy-dewiza-wolnosc-rownosc-braterstwo-jest-masonska/
https://umiejetnosciprzyszlosci.pl/na-ramionach-olbrzymow/
https://pl.wikiquote.org/wiki/Isaac_Newton
https://www.cyprusisland.net/attractions/house-theseus
mapy Polski z okresu rozbicia dzielnicowego - internet