Wojna głośności

Nękanie hałasem





wikipedia dla Polaków

Loudness war (pol. wojna głośności) – tendencja we współczesnym przemyśle muzycznym, aby nagrywać, produkować i dystrybuować nagrania o coraz większej głośności i kompresji dynamiki. Celem takich zabiegów jest postrzeganie nagrań jako wyróżniających się wobec innych.

Kompresja dynamiki sprawia, że sztucznie zwiększa się pod względem natężenia dźwięki z pułapu najcichszych, przez co ogólnie cały utwór brzmi o wiele głośniej, nie ma już mowy o jakiejkolwiek naturalności brzmienia instrumentów.

Przy porównaniu dwóch nagrań o różnych poziomach prawdopodobne jest, że to głośniejsze zostanie ocenione jako brzmiące „lepiej i wyraźniej”. Wiąże się to ze sposobem, w jaki ludzkie ucho odbiera różne poziomy ciśnienia akustycznego: umiejętność rozróżniania zmian częstotliwości dźwięku zmienia się wraz ze zmianami w ciśnieniu akustycznym. Im bardziej to ciśnienie wzrasta, tym więcej niskich i wysokich dźwięków człowiek jest w stanie rozpoznać.

Podniesienie ogólnej głośności nagrania prowadzi do powstania utworów, które są maksymalnie głośne od początku do końca. Poziom głośności zostaje więc spłaszczony, a muzyka ma niewielki zakres dynamiki (tzn. małą różnicę między głośnymi i cichymi fragmentami). Mały zakres dynamiki sprawia, że słuchanie takich utworów staje się męczące. 

Dostrzegają to przedstawiciele przemysłu muzycznego np. inżynierowie dźwięku Doug Sax, Geoff Emerick.

Powiększanie głośności utworów skrytykował też Bob Dylan, który stwierdził: Słucha się tych nowych płyt i są okropne, dźwięk je całkowicie przykrywa. Nie można niczego rozróżnić: ani wokalisty, niczego – zupełnie jak szum.

Ta sama technika (kompresja dynamiki) jest stosowana we wszystkich reklamach radiowych i telewizyjnych (reklamy są w odbiorze przez słuch kilka razy głośniejsze od filmów).

Drugim możliwym efektem jest zniekształcenie dźwięku, określane jako przesterowanie (ang. clipping). Medium cyfrowe nie może wygenerować sygnału większego niż jego pełna skala, dlatego też, jeśli poziom sygnału zostanie podwyższony powyżej tej granicy, fala dźwiękowa zostaje przycięta.

Przykłady albumów, na których zjawisko jest szczególnie słyszalne:

Christina Aguilera – Back to Basics

Lily Allen – Alright, Still

Arctic Monkeys – Whatever People Say I Am, That's What I'm Not

Depeche Mode – Playing the Angel

The Flaming Lips – At War with the Mystics

Metallica – Death Magnetic

Muse – Black Holes and Revelations

Queens of the Stone Age – Songs for the Deaf

Red Hot Chili Peppers – Californication

Rush – Vapor Trails

Santana – Supernatural

Sting – Brand New Day

The Stooges – Raw Power (1997 remix)

Śmierć dynamiki

autor Torris 

29-11-2007 11:11:01

[...]

Prześledźmy i przeanalizujmy dokładnie to zjawisko na konkretnych przykładach.



1983

Bryan Adams - Cuts Like A Knife (A&M CD-3288)

Plyta jest przykładem wczesnych technik masteringu płyt CD Audio. Niewątpliwie największymi zaletami formatu CD jest bardzo szeroki zakres dynamiki oraz brak szumów i pierwsza generacja płyt CD w pełni wykorzystywała te zalety.

Cyfrowy format płyt CD jest wewnętrznie ograniczony do maksymalnej, dozwolonej amplitudy, oznaczanej "0dB" lub "100%". W przeciwieństwie do nośników analogowych, limitu tego nie da się przekroczyć. Każda próba przesterowania, czyli przekroczenia tego poziomu kończy się deformacją fali dźwiękowej (sinusoida jest z góry i z dólu "przycięta", ograniczona do maksymalnego, dozwolonego poziomu). Wczesne płyty CD masterowano z pełnym szacunkiem do tego poziomu granicznego (0dB), unikając zjawiska przycinania (ang. clipping).

Album Bryana Adamsa masterowano ze sporą ilością "przestrzeni" - najwyższy poziom amplitudy na całej płycie wynosi -2.52dB (74.8%) i występuje tylko raz - na ścieżce numer 9, której wykres przestawiono poniżej (kanał lewy na górze, prawy na dole):

1991
Amy Grant - Heart In Motion (A&M 75021 5321 2)

Jak to zwykle bywa w świecie show biznesu i dużej konkurencji, to musiało się zmienić i ktoś musiał wykonać ten pierwszy krok. Kto był pierwszy - tego nie wiadomo, lecz niedobry trend, zmierzający w stronę degradacji jakości płyt CD, już się zaczął. W tym szczególnym przypadku ścieżki z płyty nietylko wielokrotnie "biją" w maksymalny, dozwolony poziom 0dB, lecz część z nich jest "obcięta", a więc ewidentnie przesterowana (fala spłaszczona, ucięta z góry lub z dołu, ponieważ nie "mieściła" się w dozwolonym przedziale wartości). Ewidentnie widać to na przykładzie ścieżki nr. 3:

A tutaj ilustracja zjawiska, o którym mowa:

W tym przypadku siedem próbek (czyli chwil, w których uchwycono i zarejestrowano dzwięk) pod rząd formuje płaską linię - efekt zderzenia z "murem" dopuszczalnego poziomu głośności dźwięku. Idealnie pozioma linia, podobna do tej, nigdy nie zdarza się w nagraniu, chyba że jest efektem celowej operacji ścinania (ang. clipping). Efektem takiego "spłaszczenia" jest bardzo nienaturalna, prostokątna fala dźwiękowa, która podczas odtwarzania daje bardzo nieprzyjemny i chropawy dźwięk. Płyta CD to 44100 próbek dźwięku na sekundę. W tym przypadku siedem próbek tworzy prostokątną falę dźwiękowa, czyli jakieś 7/44100 sekundy. To zdecydowanie zbyt krótko, żeby usłyszeć zniekształcenie, lecz jeśli zwiększymy ilość takich obcięć w każdej sekundzie dźwięku, to wynik będzie już bardziej słyszalny - jest to tzw. clipping distortion, czyli bardzo nieprzyjemne zniekształcenia, spowodowane obcinaniem sinusoid fali dźwiękowej.

1999
Ricky Martin (C2/Columbia CK 69891)

Po tym, co zostało napisane, chyba nie trzeba tłumaczyć, co widać poniżej. Co więcej, pomoże to zrozumieć, dlaczego piosenka "Livin' La Vida Loca" tak męczy uszy już po kilku chwilach słuchania!

W przybliżeniu doskonale widać dokonane zniszczenie:

Mit radiowej głośności

Z powyższych informacji wynika, że przez te wszystkie lata płyty CD stawały się coraz głośniejsze. Czy z tego wynika również, że w stacjach radiowych grały coraz głośniej?

Nie! Stacje radiowe używają procesorów dźwięku, które wyrównują poziom głośności nagrań. Nagrania ciche są zgłaśniane, zaś głośne wyciszane. Lecz w przypadku zbyt głośnych nagrań procesor dźwięku musi cały czas tłumić dźwięk.

A zwykły słuchacz?

Podobny efekt można uzyskać w domu za pomocą... regulatora głośności! Chcesz słuchać swojej muzyki głośno? Podkręcasz głośność. I możesz słuchać głośniej, z zachowaniem pełnej dynamiki i jakości materiału muzycznego. I nawet Bryan Adams z 1983 roku może grać głośniej, niż fatalnie zmasterowana płytka Ricky'ego Martina - wybór należy do Ciebie. Lecz co gdy wszystkie płyty CD są nagrywane GŁOŚNO? Wtedy wyboru już nie ma - nie można wybierać pomiędzy "ciszej" a "głośniej".

Wytwórnie muzyczne nie tylko nanoszą na płyty CD zniekształcony, pozbawiony dynamiki materiał muzyczny, każąc sobie za to płacić grube pieniądze, lecz również chcą wymusić słuchanie płyt w określony sposób. Czy naprawdę tego chcemy?

Opracowanie: Torris, na podstawie tekstów Mike'a Richtera i George'a Grahama.

całość:

pl.wikipedia.org/wiki/Loudness_war

top80.pl/smierc-dynamiki-p45.html

Wypowiedź literacka, czyli wikipedia

Cały tekst został zainspirowany przedrukiem odnośnie Ślązaków, wszedłem na wikipedię, żeby coś sprawdzić i się zaczęło...

Ze względu na swoją wagę, postanowiłem rozdzielić te dwa teksty na osobne posty.

Zapraszam do uważnej lektury.

Mój komentarz jak zwykle kolorem.

W poście występują min.  fragmenty z wikipedii dla Polaków.

-----------

wikipedia dla Polaków

Kaszubi – grupa etniczna mieszkająca w Polsce zamieszkująca Pomorze Gdańskie i wschodnią część Pomorza Zachodniego, wywodząca się od wschodniej grupy zachodniosłowiańskich plemion pomorskich. 

Dzielą się na wiele podgrup etnograficznych, zróżnicowanych językowo i kulturowo (Kaszubi północni – Bëlôcë, Gochy – Gôchë, Józcy – Józcë lub Mucnicy – Mùcnicë, Krubanie – Krëbane, Lesacy – Lesôcë, Morzanie – Mòrzanie, Rybaki – Rëbôcë, Borowiacy Tucholscy – Borowiany, Tuchòłki, Zaboracy – Zabòrôcë). Odrębną i izolowaną podgrupą (wymarłą w XX w.) byli Słowińcy. Kaszubi w zdecydowanej większości czują się Polakami (zachowując, obok ogólnopolskich, także tradycje regionalne). W spisie ponad 90% deklarujących kaszubskość zadeklarowało ją wspólnie z polskością.


Część Kaszubów zachowała własną kulturę i mowę. Współcześnie w socjologii i historii dominuje pogląd, że Kaszubi stanowią grupę etniczną narodu polskiego.

Zdecydowana większość Kaszubów posiada podwójną identyfikację – narodową polską i etniczną kaszubską. Wielu polskich działaczy narodowych na Pomorzu w okresie zaborów oraz członków podziemia niepodległościowego w czasie okupacji było pochodzenia kaszubskiego[potrzebny przypis].

W spisie powszechnym z 2002 r. 5062 obywateli polskich zadeklarowało narodowość kaszubską. Jest to ok. 1% całej społeczności kaszubskiej. Rzeczpospolita Polska nie uznaje tych deklaracji za wiążące (podobnie w przypadku Ślązaków), stąd Kaszubi nie znaleźli się na oficjalnej liście mniejszości narodowych sporządzonej przez MSWiA. W tym samym spisie powszechnym używanie języka kaszubskiego zadeklarowało 52 665 osób.

W 2011 r. podczas Narodowego Spisu Powszechnego, kaszubską przynależność narodową lub etniczną zadeklarowało 228 000 osób, w tym 16 000 osób zadeklarowało ją jako jedyną przynależność, 1000 jako pierwszą przy zadeklarowaniu również drugiej przynależności, 211 000 jako drugą przynależność narodową lub etniczną.

wg innej strony w wikipedii - 233 000

a śląskie zadeklarowało w sumie - 847 000

rok 2021 - spadła ilość deklaracji o blisko 50 000 dla Kaszubów i o ponad 250 000 dla Ślązaków.

W spisie była możliwość zadeklarowania dwóch tożsamości lub narodowości i tak przykładowo większość osób deklarujących tożsamość regionalną kaszubską czy śląską deklarowała jednocześnie tożsamość narodową polską (tj. tożsamość narodowa polska i jednocześnie tożsamość regionalna śląska – Polacy-Ślązacy lub kaszubska – Polacy-Kaszubi)

Ślązacy	596,224	1,57%	Województwa śląskie (11,74%) i opolskie (6,29%)
Kaszubi	179,685	0,47%	Województwo pomorskie (7,41%)

Z powodu odmienności językowej Kaszubi byli już przez sanację [tzw. "piłsudczycy" - MS] posądzani o separatyzm, tj. chęć oderwania od Polski części jej terytorium. Oskarżenia te nie miały pokrycia w rzeczywistości, w okresie PRL służyły antagonizowaniu Kaszubów z pozostałą ludnością Polski i przybierały na sile w okresie kolejnych kryzysów politycznych, np. w 1968 i 1970.


i tu poniżej widzę jakąś niezgodność, we wpisie roi się od dwuznaczności i pomieszania, więc sugeruje ostrożne przyjmowanie tych treści, tym bardziej, jak wiemy z innych postów na tym blogu, wikipedia służy fałszowaniu i historii i rzeczywistości

Kaszubski ruch narodowy, choć nie należy do głównego nurtu w ruchu kaszubsko-pomorskim, ma jednak długoletnią tradycję. W okresie międzywojennym myśl Floriana Ceynowy kontynuowali działacze z kręgu tzw. Zrzeszeńców, którzy w PRL byli represjonowani przez UB, a następnie SB i zepchnięci na margines działalności publicznej. Po 1989 tę samą myśl w ruchu kaszubskim reprezentowało pismo Tatczëzna, obecnie zaś Kaszëbskô Òdroda. Współcześnie nawet najbardziej radykalny nurt w ruchu kaszubskim – narodowy – nie kwestionuje historycznych związków Kaszubów z Polską, zaś swoje postulaty ogranicza do troski o rozwój mowy ojczystej, kultury oraz dbałości o własną tradycję historyczną[potrzebny przypis].

czyli najpierw mamy sugestię, że treści odnoszą się do ruchu narodowego:

- treści od słów: "Kaszubski ruch narodowy"... do "zaś Kaszëbskô Òdroda"

a następnie w nowym zdaniu, ale w tym samym ciągu tj. bez akapitu, czytamy:

"Współcześnie nawet najbardziej radykalny nurt w ruchu kaszubskim – narodowy"

co sugeruje, że wszystko co dotychczas przeczytaliśmy, nie było o ruchu narodowym... dziwne.

Dziwne jakieś to, pomieszane, więc uczulam na te treści.

Nie znam na tyle historii ruchu kaszubskiego, by tu dawać szczegółową wykładnię, ale może kiedyś mi się to uda...

najbardziej radykalny nurt w ruchu kaszubskim – narodowy – swoje postulaty ogranicza do troski o rozwój mowy ojczystej, kultury oraz dbałości o własną tradycję historyczną

No i właśnie. 

Mowa to gwara, a gwara to nie język w ujęciu naukowym i przepisów prawa.

A Kaszubi szczycą się tym, że ich mowa została uznana za język.

Haczyk jest w określeniu: "ojczystej" - to oznacza, że autor ma na myśli NARÓD.

A Kaszubi są grupą etniczną, a nie narodem.

Więc najpierw by trzeba rozpatrzyć, o co chodziło autorowi - o jaką "mowę ojczystą" mu chodzi?

O mowę polską, czy kaszubską?

Jeżeli pisze o mowie polskiej - to zdanie jest powiedzmy... mniej więcej poprawne. Kaszubi przecież mogą troszczyć się o rozwój języka polskiego, z tym, że należałoby wyjaśnić, na czym ten niby "rozwój języka polskiego" i "troska" o to, miałyby polegać... Jak wpiszemy w wyszukiwakę taką frazę, to nic nie znajdziemy na temat "rozwijania języka" polskiego...

Hę?

Rozwój języka polskiego polegałby na wprowadzaniu zmian do języka polskiego, które ostatecznie mogłyby tak go zmienić, że współcześni Polacy, czyli MY, moglibyśmy np. za 200 lat takiego "rozwoju" nie rozpoznać polskiej mowy. Ale może o to chodzi...

Dziwi więc to sformułowanie... powinien raczej napisać - "utrwalanie", "zachowanie" - o! To by pasowało, ale nie "rozwój"...

Jeżeli pisze o mowie kaszubskiej - to już określenie "ojczystej" nie jest poprawne, tak samo jak zresztą "rozwój"...

Mógłby tak ewentualnie napisać (że mowa kaszubska to ojczysta), gdyby na prywatnej stronie pisał o sobie (o jednostce), ale to jest strona wikipedii, która ma mieć charakter encyklopedii, a w takim wydawnictwie nie stosujemy osobistych wynurzeń.

Określenie "ojczystej" bierze się od słowa "ojczyzna", a to wiąże się z pojęciem NARODU.

Ojczyzna – termin o dwojakim znaczeniu, odnoszącym się do przestrzeni istotnej dla pojedynczego człowieka (jednostki) bądź zbiorowości (narodu).

Czyli najpierw pisze, że "nie kwestionuje historycznych związków Kaszubów z Polską" - bo się po prostu nie da tego zakwestionować, to byłby strzał w stopę, ale następnie twierdzi, że Kaszubi to naród.

Współcześnie nawet najbardziej radykalny nurt w ruchu kaszubskim – narodowy – nie kwestionuje historycznych związków Kaszubów z Polską, ale poza tym są osobnym narodem.. tak napisał?

I co??

Kaszubi to grupa etniczna, ale oni w tej wikipedii i nie tylko, tak zamącą ci w głowie, że będziesz o nich mówić, jak o narodzie, a potem - jak TO stanie się "wiedzą" potoczną - to już tylko zostanie im to "sformalizować" i zapisać najpierw w wikipedii, a potem - za następne 10-20 lat - w słowniku, encyklopedii, ustawie... 

Na tym polega ta metoda.

Metoda przyzwyczajeń, metoda małych kroków...

No i jeszcze "rozwój".

Powinno być "utrwalanie", "zachowanie" języka kaszubskiego, ewentualnie - "rozpowszechnianie" wśród młodzieży i dzieci kaszubskich, wprowadzanie do szkół itd., ale nie "rozwój".

Tyle pułapek w kilku zdaniach - po raz kolejny zwracam uwagę - jak to wszystko jest  wycyzelowane, każde słowo jest starannie dobrane.

I jeszcze poniżej mamy takie coś:

Dziś narzecze kaszubskie traktuje się coraz częściej jako samodzielny język słowiański, zaliczany do grupy zachodniosłowiańskiej. Są jednak badacze (głównie polscy dialektolodzy), którzy nadal klasyfikują je jako jeden z dialektów języka polskiego.Polskie prawo przyznało etnolektowi kaszubskiemu, jako jedynemu w Polsce, status języka regionalnego. Młodzież, zdająca nową maturę, może ją zdawać posługując się kaszubszczyzną. Od 2013 roku Uniwersytet Gdański umożliwia studia na unikalnym kierunku Etnofilologii kaszubskiej.

Nie.

To jest kolejna manipulacja. 

Może ten wikipedysta nie korzysta z wikipedii?

wikipedia dla Polaków:

Narzecze – odmiana językowa właściwa dla danej grupy użytkowników języka. Może to być synonim terminu dialekt, czyli określenie na różne niestandardowe, inne niż ogólnonarodowe formy języka, czy też ogólne określenie na każdą wyodrębnioną odmianę języka (o standardzie mowa wówczas jako o narzeczu ogólnym/kulturalnym)

W literaturze spotyka się również ujęcie, zgodnie z którym narzecze to odmiana języka o zasięgu szerszym niż dialekt i gwara. Niektórzy autorzy traktują to pojęcie jako jednostkę pośrednią między dialektem a gwarą, dialekt ujmując jako zespół narzeczy, a narzecze – jako zespół gwar. Według jednej z definicji jest to „zespół gwar odznaczających się pewną ilością wspólnych cech gwarowych”.

We współczesnym językoznawstwie polskim termin „narzecze” znajduje stosunkowo wąskie zastosowanie, spotykany jest głównie w opisie języków egzotycznych. Częściej jest spotykany w kontekście nienaukowym aniżeli w lingwistyce, np. w opowieściach podróżniczych. W dialektologii serbsko-chorwackiej termin narječje pozostaje w powszechnym użyciu, jako nadrzędny wobec terminu dijalekat. W słowackiej tradycji lingwistycznej określenia dialekt i nárečie traktowane są jako równoważne, choć niektórzy badacze jako dialekt rozumieją jednostkę większą niż nárečie.

W ogólniejszym, potocznym znaczeniu termin „narzecze” funkcjonuje również jako synonim określeń „język” i „mowa”. Bywa traktowany jako neutralny zamiennik określeń „dialekt” i „język”.

A odnośnik  narzecze kaszubskie odsyła nas na stronę z takim opisem:

Język kaszubski, dialekt kaszubski (kaszub. kaszëbsczi jãzëk, kaszëbskô mòwa, pòmòrsczi jãzëk, kaszëbskò-słowińskô mòwa) – mowa zachodniosłowiańska i lechicka o spornym statusie – w zależności od przyjętych kryteriów uznawana za odrębny język lub dialekt języka polskiego. Często przyjmowane jest stanowisko pośrednie, unika się określania jej jako „język” lub „dialekt” albo określa się ją jako etnolekt. Z prawnego punktu widzenia kaszubszczyzna jest w Polsce językiem regionalnym.

Na pewno nie narzeczem, bo kaszubski jest uznany za język regionalny.

Czyli ten wikipedysta posługuje się w encyklopedii sformułowaniami laika, które są błędne  - on dosłownie stosuje "wiedzę potoczną".

"to wszyscy wiedzą", mówimy, posługując się zasłyszaną "wiedzą", której nie sprawdziliśmy i w którą wierzymy tylko dlatego, że jakaś, być może nawet znaczna, grupa ludzi się nią posługuje na codzień czy też w mediach na przykład.

Podaję znany przykład:

Według wiedzy potocznej Rosja grozi nam inwazją - i to już od 30 lat.

Pytanie - skoro tak, to dlaczego władze państwa: pomniejszają stan osobowy armii, likwidują jednostki wojskowe, koszary, lotniska polowe, stanowiska radarów czy specjalistyczne wydziały walki elektronicznej na Bałtyku, nie budują bunkrów, nie zamawiają nowych systemów obrony, czołgów, rakiet itd., niszczą Pocztę Polską niezbędną na wypadek mobilizacji, utrudniają dostęp obywateli do broni palnej, uchwalają prawo opresyjne wobec obywatela zniechęcając go do czynnej służby i obrony państwa, zdejmują zakazy fotografowania z obiektów strategicznych, co więcej - pozwalają na obfotografowanie całego kraju firmie Google - w Niemczech, Austrii, na Białorusi tego nie ma, wydaje się, że również nie prowadzą obserwacji ćwiczeń floty i lotnictwa rosyjskiego - patrz tutaj sytuacja z 2024 roku, czyli już w sytuacji wojny Rosji z ukrainą.

Skoro Rosjanie pozwalają siebie fotografować - to może nie mają nic do ukrycia?

Skoro Niemcy nie pozwalają siebie fotografować - to może mają coś do ukrycia?!

Co??

Każdy patrzy po sobie, każdy siebie zna najlepiej...

Albo państwem sterują oszuści, którzy poprzez media okłamują ludzi co do zagrożenia ze wschodu, albo we władzach grasują sabotażyści, którzy prowadzą z nami walkę dywersyjną osłabiając siły zbrojne państwa Polskiego.

A może jedno i drugie??

Co jest prawdą?

Wiedza potoczna, czy wiedza specjalistyczna?

Skoro wg doniesień medialnych od 30 lat grozi nam inwazja Rosji - i jakby faktycznie jest to prawda, bo Rosja zaatakowała ukrainę i od 3 lat prowadzi tam wojnę -  to dlaczego od 30 lat ABW pozwala na rozkładanie wojska polskiego na łopatki? 

Bo przepisy PRAWA ich do tego nie zobowiązują??

A mandaty wolno im nakładać?

To kto zajmuje się analizowaniem polskich potrzeb obronnych i zagrożeń zza granicy - straż miejska?

Pytam, bo się nie znam. Jestem tylko głupkiem.

Wracając do wikipedii - galimatias - oczywiście celowy.

Wikipedia nie jest encyklopedią.

Wikipedia nie podaje nam faktów - tylko ich interpretację.

Wikipedia to w istocie - wypowiedź literacka.

Termin ten zaczerpnąłem z podręcznika dla polonistów, który na razie tylko pobieżnie przejrzałem:

"Poetyka stosowana"

Bożena Chrząstowska
Seweryn Wysłouch

Wydawnictwa Szkole i Pedagogiczne, Warszawa 1987

Jest to książka właściwa do pomocy przy opisaniu technik jakie zastosowano w wikipedii. Znajdziemy tu szereg przykładów i opisów, których przestudiowanie wydatnie pomoże zrozumieć te techniki i metody.

Poetyka – dziedzina nauki o literaturze, a ściślej teorii literatury, rozpatrująca przede wszystkim sposób istnienia dzieła literackiego jako tworu językowego o swoistym charakterze, określanym przez potrzeby funkcji estetycznej. Przedmiotem zainteresowania poetyki są ogólne reguły organizacji tekstu literackiego.

Wypowiedź lub wypowiedzenie (stgr. ῥήτρα, łac. oratio), niekiedy stanowisko lub oświadczenie – ustny lub pisemny, rzeczywisty komunikat językowy wyrażający stanowisko, pogląd czy opinię autora.

Teorią wypowiedzi zajmuje się retoryka.

Pamiętacie, że starożytni Rzymianie uczyli się retoryki?

Wędrująca Cywilizacja Śmierci stosowała retorykę nie tylko w starożytnej Grecji czy Rzymie - ale nadal ją stosuje.

Retoryka (stgr. ῥητορική τέχνη, łac. rhetorica) – sztuka budowania artystycznej, perswazyjnej wypowiedzi ustnej lub pisemnej, nauka o niej, refleksja teoretyczna, jak również wiedza o komunikacji słownej, obrazowej i zachowawczej pomiędzy autorem wypowiedzi a jej odbiorcami. 

W starożytności retoryka była nie tylko specjalną dziedziną nauki i sztuki, ale także ideałem życiowym, a nawet filarem kultury. W średniowieczu została jednym z podstawowych przedmiotów szkolnych, wykładanych w ramach sztuk wyzwolonych. Do XIX wieku, w kulturze europejskiej, uważano ją za niezbędny element wykształcenia.

No i dlatego manipulatorzy święcą tryumfy... 

Starsze pokolenia uczyły się także greki i łaciny, co dodatkowo pomagało im zrozumieć genezę słów, prawdziwe znaczenie słów, wieloznaczność, co będę się starał wykazać przy innej okazji.

Warto byłoby przywrócić przynajmniej łacinę do szkół, a także oczywiście retorykę, albo chociaż jakieś podstawy poetyki stosowanej. Warto też po prostu uczyć się języków obcych.

Retoryka była autonomiczną dziedziną wiedzy i najważniejszym przedmiotem szkolnym kształcącym sprawność językową, uczącym jasnego, stosownego i ozdobnego wyrażania każdej myśli w słowie żywym i pisanym, jak też formującym społeczne i polityczne postawy w działalności publicznej. Była zwieńczeniem wykształcenia i wychowania, chociaż jej zakres i funkcje zmieniały się w poszczególnych epokach, prądach czy systemach pedagogicznych.

W Polsce retoryka, od czasów Komisji Edukacji Narodowej nazywana „wymową”, przestała istnieć jako odrębna dyscyplina wiedzy. Sztuką poprawnego myślenia zajęła się logika. Ocenę odbiorców z punktu widzenia wywoływanych u nich emocji przejęła psychologia. Etyka odebrała retoryce ocenę godziwości lub niegodziwości perswazji. Wiedzą o odbiorcy słowa mówionego i pisanego zajęła się socjologia. Retoryczne argumenty analizują filozofia, prawo czy teologia. Literacka część teorii retorycznej została rozdzielona pomiędzy różne specjalności filologiczne – gramatykę, teorię literatury, prozaikę, stylistykę, poetykę historyczną, publicystykę itp. Wiele współczesnych dyscyplin naukowych stanowi spadek po retoryce, a badacze używają terminologii retorycznej często bez świadomości, jakie są tej terminologii źródła.

Czyli w ten sposób - poprzez podział, rozdrobnienie - ukatrupiono retorykę i oto masz skutek - masy ludzi łykających manipulacje jak pelikany, co z kolei prowadzi do upadku gospodarczego i politycznego!

Niezależnie od mniej lub bardziej uzasadnionych uprzedzeń, retoryka rozwija się nadal w ramach np. semiologii, semantyki czy teorii informacji. Patronuje kulturze żywego słowa, dyskusjom, polemikom, propagandzie, PR czy reklamie. W dobie środków masowego przekazu oczywiste jest zainteresowanie retoryką jako sztuką perswazji. 

Wykładany we współczesnej szkole „język polski” jeszcze w połowie XIX wieku nazywał się „wymowa i poezja”. Niektóre działy retoryki znalazły się w programach nauczania tego przedmiotu pod różnymi nazwami, takimi jak stylistyka, poetyka, deklamatoryka, ćwiczenia w mówieniu i pisaniu. Podstawowe elementy retoryki są nadal nauczane podczas pisania „wypracowań”, gdy uczy się struktury wypowiedzi pisemnej, udowadniania wcześniej postawionej tezy albo analizuje środki stylistyczne. 

Co robi pani Nowacka? Mówi, że dzieciom nie wolno zadawać prac do domu, czyli katrupi resztówki po ukatrupionej retoryce!

W niektórych krajach retoryka wykładana jest w szkołach średnich i wyższych, na przykład pod nazwą „ćwiczenia w komponowaniu tekstów literackich i publicystycznych”.

Wracając do wikipedii i języka kaszubskiego.

Dziś narzecze kaszubskie traktuje się coraz częściej jako samodzielny język słowiański, zaliczany do grupy zachodniosłowiańskiej. Są jednak badacze (głównie polscy dialektolodzy), którzy nadal klasyfikują je jako jeden z dialektów języka polskiego.Polskie prawo przyznało etnolektowi kaszubskiemu, jako jedynemu w Polsce, status języka regionalnego. Młodzież, zdająca nową maturę, może ją zdawać posługując się kaszubszczyzną. Od 2013 roku Uniwersytet Gdański umożliwia studia na unikalnym kierunku Etnofilologii kaszubskiej.

Ten tekst tak naprawdę zawiera w sobie opis "metody małych kroków", mówią nam o tym te zwroty:

"traktuje się coraz częściej"

"Są jednak badacze (głównie polscy dialektolodzy), którzy nadal"

To są tak naprawdę OPINIE wikipedysty nie poparte żadnymi danymi - jest to czysta literatura, żeby nie powiedzieć - beletrystyka, która pod osłoną OPINII - podsuwa nam bajki, fikcję, zwyczajnie oszukuje nas.

Stosuje tu coś, co można by określić jako "wiedzę potoczną", tyle, że z wiedzą nie mająca nic lub niewiele wspólnego (nadal ten termin i zjawisko sprawia mi problem jak je wytłumaczyć).

Mam powody sądzić, że twórczość literacka - nie tylko w wikipedii - stanowi, w perspektywie wielu lat, wielkie zagrożenie dla istnienia państwa.

Dosłownie zagraża to istnieniu państwowości i fizycznej egzystencji - podobnie jak "moda" na lgtb.

Jest to bardzo realne POLICZALNE zagrożenie, które można opisać LICZBOWO za pomocą danych statystycznych.

Wyjaśnienie jednak muszę zostawić na "po ABW".

-----------

dziennikzachodni.pl/stowarzyszenie-osob-narodowosci-slaskiej-wstaje-z-kolan-domogomy-sie-uznanio-slonskij-mynszosci-reaktywacja-po-10-latach/ar/c1p2-27440693?utm_campaign=grafikalink&utm_medium=dziennik%20zachodni&utm_source=Facebook

tvn24.pl/swiat/stowarzyszenia-osob-narodowosci-slaskiej-zlozylo-skarge-do-etpcz-jest-wyrok-st7820917

isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20170000823/O/D20170823.pdf

gazetaprawna.pl/wiadomosci/kraj/artykuly/9497333,sejm-uchwalil-ustawe-uznajaca-jezyk-slaski-za-jezyk-regionalny.html#ustawa-o-jezyku-slaskim-w-sejmie

pl.wikipedia.org/wiki/Kaszubi

/pl.wikipedia.org/wiki/Narodowy_Spis_Powszechny_Ludności_i_Mieszkań_2021

pl.wikipedia.org/wiki/Narodowy_Spis_Powszechny_Ludności_i_Mieszkań_2011

pl.wikipedia.org/wiki/Ojczyzna

pl.wikipedia.org/wiki/Narzecze

pl.wikipedia.org/wiki/Język_kaszubski

pl.wikipedia.org/wiki/Retoryka

pl.wikipedia.org/wiki/Wypowiedź

pl.wikipedia.org/wiki/Poetyka

pl.wikipedia.org/wiki/Wspólnota_polityczna

Prawym Okiem: Uzbrojenie obywateli

Prawym Okiem: Poczta Polska, a mobilizacja

Prawym Okiem: Odblaski sobie... a potop sobie..

Prawym Okiem: Odblaski na niebie - i na wodzie...

Prawym Okiem: Uzbrojenie obywateli

Prawym Okiem: W obronie policjantów...

Prawym Okiem: Strażnicy pamięci...

Pogoria - wiki

 

Wikipedysta od razu podejrzewa januszów, że to była ich wina. A może to wikipedysta z Izraela??

W każdym razie  - traktuje podejrzliwie, choć musi wiedzieć od początku, że to była wina rybaków - to po co to pisze?

Traktuje ich jak oszustów, dopełniając sugestii zwrotami:

Strona polska twierdziła, że wina leży po stronie samych poszkodowanych.

Potwierdziła to w pełni

Strona - strona - coś wam się kojarzy??

W wikipediach wersji angielskiej i francuskiej (są tylko te) nie ma o tym zdarzeniu ani słowa.

Podczas XIV Szkoły pod Żaglami, 13 marca 2008 około drugiej w nocy, „Pogoria” zderzyła się z izraelską łodzią rybacką. Statek został zatrzymany przez izraelską prokuraturę w porcie w Hajfie. Strona polska twierdziła, że wina leży po stronie samych poszkodowanych. Potwierdziła to w pełni Izraelska Izba Morska.

A nie można po prostu napisać:

Podczas XIV Szkoły pod Żaglami, 13 marca 2008 około drugiej w nocy, w „Pogorię” uderzyła izraelska łódź rybacka. Statek został zatrzymany przez izraelską prokuraturę w porcie w Hajfie do czasu, aż Izraelska Izba Morska potwierdziła winę rybaków.

Powinno być lakonicznie:

Podczas XIV Szkoły pod Żaglami, 13 marca 2008 około drugiej w nocy, w „Pogorię” uderzyła izraelska łódź rybacka. 

Prawda?

pl.wikipedia.org/wiki/STS_Pogoria

Polska pod wodą (Sozopol)

17.11.2024

przedruk

tłumaczenie automatyczne




Na dnie portu w Sozopolu: Archeolodzy odkrywają pozostałości osady chalkolitycznej


"Wiadomości z przeszłości": Na jakie wskazówki z tamtych czasów natknęli się archeolodzy

przez Maria Cherneva
21:00, 10.11.2024




Pozostałości osady z czasów chalkolitu archeolodzy odkrywają na dnie portu w Sozopolu.

Ludzie, którzy zamieszkiwali jezioro, najwyraźniej utrzymywali wysoki standard i handlowali daleko.

6000 lat temu poziom morza był o 5 metrów niższy, a przybrzeżne jeziora zapewniały bardzo dobre warunki do życia.

Było to płytkie jezioro i na zboczu przed gęstym lasem i wodą budowali domy na palach. I czerpali garściami zarówno z jeziora, jak i z lasu.

Stopniowo jednak ich ląd zaczął się zapadać i ustępować miejsca morzu. I zachował ich ślady prawie nienaruszone.







Dość dobrze zachowane szkło czarnej ceramiki, część tych wszystkich znalezisk, które obecnie wydobywa się z dna Zatoki Sozopolskiej ludzi, którzy żyli prawie 400 lat po tych, których znamy z nekropolii warneńskiej.

Jest zimno, ale jedyna szansa na eksplorację dna portu jest teraz, bez turystów i łodzi rybackich. A w zasięgu ostatniego kwadratu w tym sezonie wciąż natrafiają na bogatą warstwę pozostałości osady z końca epoki kamienia i miedzi sprzed 6000 lat.

"Takie osiedla nazywane są zwykle kolanami, czyli na platformach, a już w bardziej ziemskiej części zbocza, na którym się znajdowały, były podobne do zwykłych budynków, które znamy z osad lądowych" – powiedział dr Kalin Dimitrow, główny adiunkt NAIM-BAS i archeolog w Centrum Historii Naturalnej.

Ich brzeg znajduje się teraz 5-6 metrów pod wodą, czyli tak bardzo, że poziom morza podniósł się i zalał ich domy. Ale nigdy nie dowiedzą się, jak duża była ich osada, zniszczona, gdy zatoka została pogłębiona, aby otworzyć nowe wejście do portu.


"W tej chwili jest tam zarezerwowany obszar, który prawdopodobnie mieści się w przedziale 1500-200 metrów, który przecina zatokę z zachodu na wschód. A na południu może się rozciągać do małej przystani" – dodał dr Kalin Dimitrow.

Ale chociaż jest trochę zachowany, jest wystarczająco bogaty w znaleziska, które wiele mówią o życiu mieszkańców jeziora.


"Oczywiście, jest to warstwa, która powstała w samej wiosce. I to wyłącznie z rzeczy, które mieszkańcy wyrzucili. Głównie resztki jedzenia, ponieważ znajdujemy bardzo wysokie stężenie kamieni roślinnych. Tak więc na pierwszy rzut oka są one zrobione z dzikich roślin, chabrów,, może wiśni, orzechów laskowych i żołędzi" – skomentował dr Nayden Prahov, dyrektor Centrum Zasobów Naturalnych i Pomocy. NAIM-BAS.

W ich jadłospisie nie brakowało też mięsa – kości ptaków wodnych, kręgi wykonane były z ryb, krzemienne groty strzał sugerowały też ich sposób polowania i łowienia ryb.


"Jest też wiele skorup żółwi, najwyraźniej jedli również żółwie i oczywiście ceramikę, gęstą warstwę ceramiki, typową dla epoki chalkolitu, o wypolerowanej powierzchni, z reliefową dekoracją" – powiedział dr Nayden Prahov.

Nasiona, kamienie i kości zostaną przeanalizowane przez paleobotaników i zoologów. Będą również musieli zbadać próbki palików, aby stwierdzić, z czego zbudowali swoje domy.


"Niektóre z bali, które są palikami, które były ogólnie używane, są wykonane z dębu. I są bardzo silne. Ale tutaj, zwłaszcza w tym miejscu, bardzo duża część drewnianych palików jest wykonana z miękkiego drewna" – skomentował dr Nayden Prahov.

Ale oprócz wspaniałych warunków, które oferuje laguna, mieszkańcy jeziora zasiedlili to miejsce ze względu na inny zasób naturalny.



I pewne jest, że na miejscu rozwinęli działalność metalurgiczną. Jest to część formy do nalewania zamków. Jednak analiza dwóch trzecich miedzianych przedmiotów w skarbie z nekropolii warneńskiej pokazuje, że pochodzi on właśnie stąd. I można się spodziewać, że budowali również statki, aby handlować cennym metalem swoich czasów. Ale jeszcze ich nie znaleźli.

--------

wikipedia dla Polaków

Sozopol (bułg. Созопол, gr. Σωζόπολις, tur. Süzebolu) – bułgarskie miasto położone 30 kilometrów na południe od Burgasu na południowym wybrzeżu bułgarskiego Morza Czarnego; w obwodzie Burgas.

Siedziba administracyjna gminy Sozopol. Według danych Narodowego Instytutu Statystycznego w Bułgarii z 31 grudnia 2011 miasto liczyło 4285 mieszkańców. Miasto jest obecnie znanym kurortem oraz miejscem, w którym odbywa się festiwal filmowy nazywany Apollonią od jednej ze starożytnych nazw Sozopola.

Historia

Sozopol jest jednym z najstarszych miast na bułgarskim wybrzeżu Morza Czarnego. Pierwsza wzmianka o Sozopolu pochodzi sprzed epoki brązu. Badania w okolicach Sozopola wykazały pozostałości dawnych mieszkań, porcelanowych garnków, kamieni i narzędzi wykonanych z kości, pochodzących z tamtej epoki. Wiele kotwic z II i III tysiąclecia p.n.e. zostało odkrytych w sozopolskiej zatoce, co jest dowodem na to, że w czasach starożytnych pływano statkami wodnymi.
[na pewno kopiuj-wklej z english wiki(?) po automatycznym tłumaczeniu - MS]

Tereny dzisiejszego miasta zostały skolonizowane przez Milezjan, którzy nadali miastu nazwę Antheia, ale już wkrótce nazwa została zmieniona na Apollonia. Apollonia zasłynęła z tego, że znajdował się w niej olbrzymi posąg Apollina dłuta Kalamisa, przeniesiony przez Lukullusa do Rzymu. Apollonia była znana także jako Apollonia Pontica (tzn. Apollonia na Morzu Czarnym, starożytne Pontus Euxinus) oraz Apollonia Magna co znaczy Wielka Apollonia.

Sozopol ustanowił swój handel i morskie centrum w następnych stuleciach. Rozpoczął współpracę polityczną i handlową z miastami Starożytnej Grecji – Miletem, Atenami, Koryntem, Herakleą oraz z wyspami – Rodos, Chios, Lesbos itp. Wpływ handlu na terytorium Tracji był podstawą traktatu z władzami Królestwa Odryskiego w V wieku p.n.e.

Symbol miasta – kotwica, znajduje się na wszystkich monetach z Apollonii z VI wieku p.n.e. – jest to dowód na znaczenie handlu. Bogate miasto wkrótce stało się ważnym kurortem. Wówczas miasto nosiło nazwę Apollonia Magna.

engl wiki

autom tłumaczenie

Miasto zostało założone w VII wieku p.n.e. przez starożytnych greckich kolonistów z Miletu jako Antheia (starożytna greka: Ἄνθεια). W następnych stuleciach miasto stało się centrum handlowym i morskim oraz stało się jedną z największych i najbogatszych kolonii greckich w regionie Morza Czarnego. Jej wpływy handlowe na terytoriach trackich opierały się na traktacie zawartym w V wieku p.n.e. z królestwem Odrysów, najpotężniejszym państwem trackim. Nazwa miasta została zmieniona na Apollonia, ze względu na znajdującą się w mieście świątynię poświęconą Apollinowi. Apollonia stała się legendarnym rywalem handlowym innej greckiej kolonii, Mesembrii, dzisiejszej Nesebyru.

Znajdowały się tam dwie świątynie Apollina Jatrosa (gr. Ἀπόλλων Ἰατρός), co po grecku oznacza uzdrowiciela. Jeden pochodził z późnoarchaicznej Grecji, a drugi z wczesnej Grecji klasycznej.


jest i wątek polski - wikipedyście dla Polaków nie chciało się tyle klikać, czy nie doczytał? 


W 1328 roku Kantakuzen (ed. Bonn, I, 326) mówi o nim jako o dużym i ludnym mieście. Wysepka, na której stał, jest teraz połączona z lądem wąskim jęzorem lądu. Rządzony kolejno przez Imperium Bizantyjskie, Bułgarskie i Osmańskie, Sozopol został przydzielony do nowo niepodległego Księstwa Bułgarii w XIX wieku. Grupa Ormian polskich, wypędzona przez okupantów osmańskich z Kamieńca Podolskiego w 1674 r., przebywała w mieście przez jedną zimę, po czym powróciła do Polski. 

A w ogóle - ładna strona - Na świecie i w Bułgarii - BNT News

nie ma reklam, nic nie mruga, piszą normalnie, rzeczowo... może trochę mało niusów.

tekst nieskończony

bntnews.bg/news/na-danoto-na-pristanishteto-v-sozopol-arheolozi-razkrivat-ostanki-na-selishte-ot-halkolita-1300246news.html

pl.wikipedia.org/wiki/Sozopol

en.wikipedia.org/wiki/Sozopol

Sozopol – Wikipedia, wolna encyklopedia

antuhša - język hetycki

wiki








antuhša- (język hetycki) 

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1)  człowiek[1][2]

(1.2) osoba[1][2]

odmiana:

Poświadczone formy:

(lp M.)          an-tu-wa-ah-ha-aš,     an-tu-u-wa-ah-ha-aš,     an-tu-uh-ha-aš,     an-tu-uh-ša-aš,     an-tu-u-wa-ah-za; 

(lp D.)           an-du-uh-ša-aš,     an-tu-uh-ša-aš,     an-tu-wa-ah-ha-aš; 

(lp C.-Ms.)    an-tu-uh-ši,           an-tu-u-uh-ši,       an-tu-uh-še; 

(lp Abl.)        an-tu-uh-ša-az; 

(lm M.)         an-tu-uh-še-eš; 

(lm D.)          an-tu-uh-ša-aš; 

(lm C.-Ms.)   an-tu-uh-ša-aš,     an-tu-u-wa-ah-ha-aš; 

(lm B.)           an-tu-uh-šu-uš

Na pierwotny paradygmat odmiany tego słowa prawdopodobnie składały się: forma antuwahha- dla mianownika i antuhša- dla przypadków zależnych. Wraz z rozwojem języka hetyckiego wystąpiło zarówno przejście antuhša- do mianownika, jak i antuwahha- do przypadków zależnych [3][4].

kolokacje:

(1.1) kuiš  antuhšaš → jakiś człowiek

(1.2) appiziš  antuhšaš → osoba o najniższej randze

wyrazy pokrewne:

rzecz. antuhšātar n, antuhsannant- w

etymologia:

praindoeur. *h1n-dhuéh2-ōs[3]

Próbowano powiązać etymologicznie antuhša- z gr. ἄνθρωπος[5].Obecnie przeważa opinia, że słowo antuhša- związane jest z *dhuh2 → tchnienie, dym[3]; na podstawie sankr. dhūma → dym i gr. ἔνθυμος → wypełniony duchem, uduchowiony[6].por. lidyjskie antola, anlola → posąg[3][7]

uwagi:

To słowo zapisywano również za pomocą sumerogramów: UKÙ[1][2] LÚ.ULÙ.LU[1][2] / LÚ.U19.LU[8], LÚ.NAM.U19.LU[9] oraz UN[9].

źródła:

↑ Skocz do:1,0 1,1 1,2 1,3 A. Kloekhorst, Etymological Dictionary of the Hittite Inherited Lexicon, Brill, Leiden–Boston 2008, s.v. antuuahhaš- / antuhš-, s. 188.
↑ Skocz do:2,0 2,1 2,2 2,3 J. Puhvel, Hittite Etymological Dictionary, vol. I–II, Walter de Gruyter, Berlin–New York–Amsterdam 1984, s.v. antu(wa)hha-, antuhša, s. 79.
↑ Skocz do:3,0 3,1 3,2 3,3 A. Kloekhorst, Etymological Dictionary of the Hittite Inherited Lexicon, Brill, Leiden–Boston 2008, s.v. antuuahhaš- / antuhš-, s. 189.
↑ J. Puhvel, Hittite Etymological Dictionary, vol. I–II, Walter de Gruyter, Berlin–New York–Amsterdam 1984, s.v. antu(wa)hha-, antuhša, s. 81.
↑ J. Puhvel, Hittite Etymological Dictionary, vol. I–II, Walter de Gruyter, Berlin–New York–Amsterdam 1984, s.v. antu(wa)hha-, antuhša, s. 82.
↑ H. Eichner, Review of: Friedrich J. – Kammenhuber, A. Hethitisches Wörterbuch, 2. Aufl., 2. Liefg., „Die Sprache” 25 (1979), s. 77.
↑ J. Puhvel, Hittite Etymological Dictionary, vol. I–II, Walter de Gruyter, Berlin–New York–Amsterdam 1984, s.v. antu(wa)hha-, antuhša, s. 83.
↑ Ch. Rüster, E. Neu, Hethitisches Zeichenlexikon. Inventar und Interpretation der Keilschriftzeichen aus den Bogazköy-Texten, Wiesbaden 1989, nr 78, s. 130.
↑ Skocz do:9,0 9,1 J. Tischler, Hethitisches Handwörterbuch, Innsbruck 2001, s.v. antuwahha-, s. 17.

Święta Siekierka (wg niem. wiki)

niemiecka wikipedia
tłumaczenie automatyczne



Mamonowo (ros. Мамо́ново), niem. Heiligenbeil (ros. Świętomiejsce lub Święta Siekierka, lit. Šventapilė) – miasto w Rosji, w obwodzie kaliningradzkim. Liczy 8314 mieszkańców (stan na 1 października 2021 r.).


automatyczny tłumacz Edge termin polinisch przetłumaczył jako ros.

tekst oryginalny:

Mamonowo (russisch Мамо́ново), deutsch Heiligenbeil (polnisch Świętomiejsce oder Święta Siekierka, litauisch Šventapilė), ist eine Stadt in der russischen Oblast Kaliningrad. Sie hat 8314 Einwohner (Stand 1. Oktober 2021).

Die Stadt ist Verwaltungssitz des Stadtkreises Mamonowo.

Na początku XX wieku w Heiligenbeil znajdował się kościół protestancki, kościół rzymskokatolicki, szkoła rolnicza, sąd rejonowy, fabryka maszyn, zakład przetwórstwa owoców i młyny. W 1939 roku Heiligenbeil liczyło 12 100 mieszkańców.

W wyborach do Reichstagu 5 marca 1933 r. NSDAP i związana z nią DNVP uzyskała 70% głosów w okręgu Heiligenbeil (średnia krajowa 52%).  Od 1936 do 1945 roku baza lotnicza Heiligenbeil znajdowała się na wschód od Heiligenbeil. Po 1939 r. utworzono zewnętrzny obóz pracy obozu koncentracyjnego Stutthof.

Pod koniec II wojny światowej w lutym i marcu 1945 r. rejon ten stał się teatrem działań wojennych. Narodowosocjalistyczny Gauleitung pod dowództwem gauleitera Ericha Kocha nie zdołał na czas ewakuować ludności i podjął samodzielne ruchy lotnicze pod surową karą. 

W poprzednich tygodniach zimowych setki tysięcy ludzi uciekło w sposób całkowicie bezładny (utrudniony m.in. przez Wehrmacht) ze wszystkich części Prus Wschodnich – w tym większość ludności powiatu Heiligenbeil – przez lód zalewu do Mierzei Wiślanej, a stamtąd na statki ratownicze w Pillau lub drogą lądową z Mierzei do Gdańska. 

W czasie wojny powstała firma Heiligenbeiler Kessel. Po tygodniach defensywnych walk niemieckiej 4 Armii przeciwko kilku armiom radzieckim, Heiligenbeil padł. 29 marca 1945 r. ostatni niemieccy żołnierze wyruszyli z brzegów zalewu pod ruinami zamku Balga w kierunku Pillau. Niemal symetrycznie rozplanowana starówka została doszczętnie zniszczona.

Spośród około 53 000 mieszkańców dystryktu Heiligenbeil około 20 procent straciło życie w wyniku wojny, ucieczki, wypędzenia, deportacji, gwałtów, głodu, chorób lub nieludzkiego traktowania w narodowosocjalistycznych, a później sowieckich obozach pracy przymusowej.

17 października 1945 roku Prusy Wschodnie zostały tymczasowo podzielone przez sowieckiego okupanta na dwie strefy okupacyjne zgodnie z układem poczdamskim. 

Wbrew pierwotnemu planowi, dzielnica została jednak podzielona. Północna połowa Prus Wschodnich, do której należało miasto Heiligenbeil, znalazła się pod administracją sowiecką, natomiast południowa połowa, z wyjątkiem obszarów objętych ograniczeniami wojskowymi, została pozostawiona pod administrację Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

oryg. tekst

Am 17. Oktober 1945 wurde Ostpreußen gemäß dem Potsdamer Abkommen von der sowjetischen Besatzungsmacht vorläufig in zwei Besatzungszonen aufgeteilt. Dabei wurde, entgegen der ursprünglichen Planung, der Kreis doch aufgeteilt. Die nördliche Hälfte Ostpreußens, zu der auch die Stadt Heiligenbeil gehörte, kam unter sowjetische Verwaltung, während die südliche Hälfte mit Ausnahme militärischer Sperrgebiete der Volksrepublik Polen zur Verwaltung überlassen wurde.

tłumacz google

17 października 1945 roku Prusy Wschodnie zostały tymczasowo podzielone przez sowiecką władzę okupacyjną na dwie strefy okupacyjne, zgodnie z umową poczdamską. 

Wbrew pierwotnemu planowi dzielnica została podzielona. Północna część Prus Wschodnich, obejmująca także miasto Heiligenbeil, znalazła się pod administracją sowiecką, natomiast południowa część, z wyjątkiem zastrzeżonych obszarów wojskowych, została pozostawiona pod administrację PRL.

Linia demarkacyjna między tymi dwiema strefami okupacyjnymi biegła na południe od poziomej linii Leisuhnen, Heiligenbeil, niemieckiej Thierau, Hermsdorf-Pellen, Zinten, Schwengels i Robitten.

Wszystko, co znajdowało się na północ od niego, znalazło się pod administracją sowiecką. [Polski nie wymienia, widocznie to nie ma już dla nich znaczenia, tylko Rosja jest przeszkodą - MS] Ostatni Niemcy pozostali w części sowieckiej zostali wysiedleni w 1948 roku. Wiele wsi zostało całkowicie rozwiązanych, zniknęły domy i drogi. Od upadku Związku Radzieckiego miasto i region są częścią Rosji.

Miasto Heiligenbeil, podobnie jak wiele okolicznych wiosek, zostało pod koniec wojny niemal doszczętnie zniszczone. Jedynie samo Heiligenbeil, które od 1947 roku nazywane jest Mamonowem na cześć sowieckiego podpułkownika Nikołaja Wasiljewicza Mamonoowa (1919 – 26 października 1944 roku pod Pułtuskiem), osiągnęło ponownie pewne rozmiary i obecnie zamieszkuje je około 8000 osób.

Nowe centrum miasta leży na północny zachód od starego na terenie dawnego kościoła katolickiego, który nie zachował się, natomiast stare miasto jest nieużytkiem.

Fundamenty i ulice są ledwo rozpoznawalne, części kościoła protestanckiego wznoszą się obok placu zabaw, na miejscu starego miasta wybudowano kilka bloków mieszkalnych z lat 60. lub 70. Jedynym zachowanym budynkiem na miejscu dawnego starego miasta jest browar Heiligenbeiler. Ruiny znajdują się w południowo-zachodniej części terenu. Inne gminy w okolicach Mamonowa straciły zupełnie na znaczeniu. Ze względu na swoje znaczenie strategiczne miasto, podobnie jak Ładuszkin, było administrowane z bazy morskiej w Bałtijsku.

Na południu starego miasta znajduje się niemiecki cmentarz wojskowy, który został odrestaurowany przez Niemiecką Komisję Grobów Wojennych i otwarty w 2002 roku. Spoczywa na nim 4700 poległych (stan na 2002 rok), głównie w walkach o teren Heiligenbeil.

====

"nie zdołał na czas ewakuować ludności"

Wg mnie, oni się szykowali na przegraną wojnę, więc podobnie jak z Marszami Śmierci ze Stutthofu - jakaś tajemnica......

"znalazła się pod administracją sowiecką, natomiast południowa część, z wyjątkiem zastrzeżonych obszarów wojskowych, została pozostawiona pod administrację PRL"

Powtarza się termin  pod administracją , zarówno jeśli chodzi o Rosję, jak i Polskę.

Ale o co chodzi z  z wyjątkiem zastrzeżonych obszarów wojskowych ???

W Polsce??

Jakie  zastrzeżone obszary wojskowe??

Może to jakiś rebus na Werwolf ?

de.wikipedia.org/wiki/Mamonowo

Prawym Okiem: Niemieckie granice

Prawym Okiem: Stutthof cz. 4 (Autostrada czy wojna?)

Prawym Okiem: Niemiecka polityk AfD kwestionuje polskie granice

Prawym Okiem: Nazwa Gdańska, a niemieckie "dożynki"...

Tranzystor

 

wikipedia dla Polaków




Julius Edgar Lilienfeld (ur. 18 kwietnia 1882 we Lwowie, zm. 28 sierpnia 1963) – polski fizyk pochodzenia żydowskiego, twórca tranzystora polowego (podstawowego elementu współczesnych układów cyfrowych).

Życiorys

Był synem prawnika Siegmunda Lilienfelda. W 1899 rozpoczął studia na politechnice w Berlinie, z których po roku zrezygnował. W latach 1900–1904 studiował na Uniwersytecie w Berlinie, uzyskując w lutym 1905 stopień doktora. W tym samym roku rozpoczął pracę w Instytucie Fizycznym na Uniwersytecie w Lipsku, gdzie habilitował się w 1910. 

Po utworzeniu niepodległego państwa polskiego, mimo propozycji polskich naukowców objęcia stanowiska naukowego, w 1921, odmówił powrotu do kraju, tłumacząc to następująco

[...]Sytuacja Polaka w Niemczech jest taka, że o rozwój stanowiska naukowego trudno – do Polski przenieść się znaczyłoby zrzec się na kilka lat naukowej pracy[...]. 

Jednak w 1925 wniosek o patent kanadyjski układu będącego protoplastą tranzystora polowego złożył jako obywatel Polski.


--

Pierwsze patenty na tranzystor zostały udzielone w latach 1925–1930 w Kanadzie, USA i Niemczech Juliusowi Edgarowi Lilienfeldowi. Jego projekty były zbliżone do tranzystora MOSFET, jednak ze względów technologicznych (głównie czystości materiałów) tranzystora nie udało się skonstruować – stało się to możliwe dopiero w drugiej połowie XX wieku.









------------


angielska wiki

tłumaczenie automatyczne

Julius Edgar Lilienfeld (ur. 18 kwietnia 1882, zm. 28 sierpnia 1963) – austro-węgierski fizyk i inżynier elektryk, autor pierwszego patentu na tranzystor polowy (FET) (1925). 

Nigdy nie był w stanie zbudować działającego praktycznego urządzenia półprzewodnikowego w oparciu o tę koncepcję. Dodatkowo, z powodu niepublikowania artykułów w czasopismach naukowych i braku dostępu do materiałów półprzewodnikowych o wysokiej czystości, jego patent FET nigdy nie zyskał sławy, powodując zamieszanie wśród późniejszych wynalazców. 



podejrzane...

Życiorys

Lilienfeld urodził się w rodzinie żydowskiej we Lwowie (obecnie Lwów) w austriackiej części Cesarstwa Austro-Węgierskiego. Ojcem Lilienfelda był prawnik Sigmund Lilienfeld, matką Sarah Jampoler Lilienfeld. 

Lilienfeld był niemieckojęzycznym Żydem aszkenazyjskim, który był obywatelem Austro-Węgier, a później miał podwójne obywatelstwo w Stanach Zjednoczonych i w Polsce. 

Ożenił się z Amerykanką, Beatrice Ginsburg, w Nowym Jorku 2 maja 1926 roku. Mieszkali w Winchester w stanie Massachusetts, gdzie Lilienfeld był dyrektorem Ergon Research Laboratories w Malden, a w 1934 roku otrzymał obywatelstwo amerykańskie. 

Po jego zamknięciu w 1935 roku, on i jego żona zbudowali dom na St. Thomas na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych w nadziei na uniknięcie alergii związanej z polami pszenicy, na którą Lilienfeld cierpiał przez większość swojego życia. Lilienfeld często podróżował między St. Thomas a różnymi miejscami na kontynencie i kontynuował testowanie nowych pomysłów i patentowanie powstałych w ten sposób produktów.

--

Fizyk Julius Edgar Lilienfeld złożył w Kanadzie w 1925 roku patent na tranzystor polowy (FET), który miał zastąpić tranzystor tranzystorowy w stanie stałym. Identyczne patenty złożył w Stanach Zjednoczonych w 1926 i 1928 roku

Nie opublikował jednak żadnych artykułów naukowych na temat swoich urządzeń, ani też jego patenty nie przytaczały konkretnych przykładów działającego prototypu. Ponieważ produkcja wysokiej jakości materiałów półprzewodnikowych była wciąż odległa o dziesięciolecia, pomysły Lilienfelda na wzmacniacze półprzewodnikowe nie znalazłyby praktycznego zastosowania w latach 20. i 30., nawet gdyby takie urządzenie zostało zbudowane. 

W 1934 roku wynalazca Oskar Heil opatentował podobne urządzenie w Europie.




Julius Edgar Lilienfeld zmarł w 1963.






Julius Edgar Lilienfeld – Wikipedia, wolna encyklopedia

Juliusz Edgar Lilienfeld – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tranzystor – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tranzystor – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ukraina - etymologia i wikipedia

Uwaga,

zrobiłem dopiski min. z dnia 3 sierpnia 2024, proszę stronę przewijać do końca by upewnić się co do tekstu

W wikipedii znowu nieprawda i manipulacje,

 tym razem na temat etymologii nazwy Ukraina:

wiki:

Etymologia

Ze słowotwórczego i etymologicznego punktu widzenia nazwa „Ukraina” zawiera w sobie rdzeń kraj oznaczający „coś ukrojonego”, a następnie: „kawał ziemi lub koniec”. Niektórzy łączą tę podstawę słowotwórczą z wyrażeniem u kraja, z brzegu, na skraju. Wyraz „Ukraina” ukształtowany został przy pomocy sufiksu -ina, który w językach słowiańskich tworzy nazwy przestrzenne.

Określenie „ukraina” jako nazwa pospolita pojawiło się w średniowieczu i oznaczało pierwotnie nazwę granicznych regionów geograficznych[8]. Do końca XVI wieku termin „ukraina” nie miał charakteru oficjalnego i oznaczał jedynie „ugranicze” („pogranicze”, „krańce państwowe”) poszczególnych terenów, będących pod kontrolą różnych państw.

To jest nieprawda i kiedyś tego w wikipedii nie było, była podana prawidłowa etymologia za słownikiem Brucknera.

A dokładnie tutaj zawarta jest manipulacja:

Ze słowotwórczego i etymologicznego punktu widzenia nazwa „Ukraina” zawiera w sobie rdzeń kraj oznaczający „coś ukrojonego”, a następnie: „kawał ziemi lub koniec”. 

Wikipedysta dosłownie odwraca kolejność i wadliwie łączy ze sobą definicje ze słownika Brucknera (patrz niżej).

Następnie kłamstwo próbuje uwiarygadniać słowami sugerującymi mnogość teorii.

Niektórzy łączą tę podstawę słowotwórczą z wyrażeniem u kraja, z brzegu, na skraju.

To jest nieprawda.

Włączanie etymologii słowa "kraj" w sensie "krajać coś" jest niezasadne.

Etymologia jest jedna i podaje nam ją Bruckner, dla czytelności optycznie odsunąłem od siebie dwa znaczenia podane w słowniku:

 kraj, kraik, kraina albo ukraina, o każdej ‘wysuniętej ziemicy’, krainiec, ‘mieszkający na pograniczu kraju, krawędzi’; znaczenie pierwotne tylko ‘krawędzi, brzegu’, przeszło później (jeszcze nie w cerk.) na ‘okolicę’, wkońcu na ‘ziemię’ (ale u Serbów kraina, krainiti, i o ‘wojnie’ się używa);

 dalej krajać, krajczy (obok stolnika i cześnika urząd dworski); krajacz; krajka, ‘brzeg u postawu sukna, pasek’, nawet »krajka chleba«, krajanka (sera, krajanego nakształt cegły i tak suszonego); krajowy, krajowiec; we złożeniach: krajobraz (dawniej tylko lanczaft), krajopis, itd. P. krój.

Jest tu wyraźnie rozdzielone -         kraj w sensie ziemia        i        kraj w sensie krajać

Po średniku Bruckner pisze "dalej krajać, krajczy..." i tak dalej.

Średnik - czyli taki znak ";" oddziela nam w zdaniu dwie różne samodzielne rzeczy czy tematy, dokładnie mówi nam o tym definicja średnika:

Średnik w języku naturalnym

W przeciwieństwie do przecinka służy do oddzielania wyłącznie samodzielnych gramatycznie i logicznie członów wypowiedzenia.

Nie wolno tego ze sobą łączyć.

Wikiedysta dopuszcza tu się manipulacji i zmienia sens nazwy Ukraina jako coś innego, na inne znaczenie słowa "kraj" budując z tego kłamliwą genezę nazwy Ukraina, jako coś co zostało od nas odkrajane.

Jeszcze większy galimatias zobaczymy wchodząc na stronę Ukraina (nazwa) 

We współczesnym językoznawstwie ukraińskim etymologia nazwy Ukraina dokładnie nie jest znana ze względu na odległość czasową od pierwszego użycia nazwy. Wbrew powszechnie przyjętemu tłumaczeniu słowa ukraina jako „okraina” – „pogranicze”, nazwa Ukraina wywodzi się od staroruskiego kraj („swoja ziemia”, „rodzima ziemia”) i przyimka „u”, co w połączeniu oznacza antonim słowa czużbina – „cudza ziemia”, „obca ziemia”. Większość współczesnych badaczy języka starosłowiańskiego przyjmują właśnie tę wersję etymologii nazwy, ponieważ tłumaczenie jej jako „pogranicza” z rosyjskiego okraina po raz pierwszy pojawiło się pod koniec XVII wieku w rosyjskich pracach historycznych. Nie może jednak ono być uważane za prawdziwe, gdyż sens słowa ukraina został wzięty z języka rosyjskiego, a nie starosłowiańskiego, a języki te mają spore rozbieżności merytoryczne.

antonim to inaczej - przeciwieństwo

nazwa Ukraina wywodzi się od staroruskiego kraj („swoja ziemia”, „rodzima ziemia”) i przyimka „u”, co w połączeniu oznacza antonim słowa czużbina – „cudza ziemia”, „obca ziemia”. 

Ktos coś zrozumiał?

Bełkot. 

Ten wpis dosłownie, aż prosi się o osobną analizę, może ją zrobię za jakiś czas i dołożę tutaj.

Sens słowa ukraina został wzięty z języka polskiego.

Najpierw powstał termin ukraina, ziemie ukraińskie jako ziemie na skraju państwa, a dopiero potem nam te ziemie faktycznie odkrojono, metodą Wędrującej Cywilizacji, tworząc nowe państwo, które nazwano od powszechnie używanej nazwy zwyczajowej "ukraina".

Podobnie krzyżacy postąpili wcześniej z Prusami pogańskimi, tworząc Prusy krzyżackie, i na pewno też wcześniej z ziem plemion słowiańskich nazywanych Germanami utworzyli zupełnie inny nowy kraj o nazwie Germania...

Dalsza część wywodu w wikipedii zawiera elementy autentyczne prawidłowej etymologii, to jest ten fragment:

Określenie „ukraina” jako nazwa pospolita pojawiło się w średniowieczu i oznaczało pierwotnie nazwę granicznych regionów geograficznych. Do końca XVI wieku termin „ukraina” nie miał charakteru oficjalnego i oznaczał jedynie „ugranicze” („pogranicze”, „krańce państwowe”) poszczególnych terenów, będących pod kontrolą różnych państw.

Prawidłowa etymologia nazwy Ukraina została także ujęta w przypisach na stronie wikipedii hasła "Ukraina":

1.  „Ukraina, to każda ziemia na kraju, czyli na krańcu, u granicy, u kraju państwa położona”, Zygmunt Gloger, Geografia historyczna ziem dawnej Polski, Kraków 1903.

1.  Pojęcie Ukrainy, ukrain równoznaczne było najczęściej z pojęciem pogranicza państwowego. Były tedy ukrainy tatarskie, moskiewskie, litewskie, polskie, a nawet w samej Rzptej polskiej (...) były różne „ukrainy”, czyli krańce państwowe Por. Franciszek Rawita-Gawroński, Nazwa Ukrainy: jej początek i charakter, „Ruś”, 1911, z. 1.

Tereny Polski na południowym wschodzie nazywano ukrainą, co oznacza tyle, co „u kraja” - czyli „skrajne” - "kraj na skraju", czy może raczej - "kraina na skraju"

Podobne znaczenie ma nazwa Krajna – region na styku Wielkopolski i Pomorza.

Ze strony Muzeum Ziemi Złotowskiej...

„Nazwa Krajna (łac. Crayen), dawniej również Skrajna, Kraina, ma staropolskie pochodzenie: 

oznacza „kraj na skraju”, obszar położony na skraju, rubieży, krańcu, granicy, państwa Polan (…)

Pierwszy zapis nazwy Crayen pochodzi z 19 listopada 1286 roku. (Użył go Przemysław II Książę Polski i Krakowa w przywileju wydanym w Pyzdrach Zakonowi Templariuszy dotyczącym nadania terenów w okolicy rzeki Drawy i Jeziora Drawsko.)

Położenie geograficzno-polityczne Krajny sprawiło, że jej obszar był przez długi okres czasu terenem rywalizacji władców polskich, pomorskich, niemieckich i krzyżackich, a także sporadycznie czeskich i szwedzkich. W ich wyniku Krajna często podlegała różnym administracyjnym przekształceniom i jej granice ulegały czasami istotnym modyfikacjom. Od końca XIII w. do formalnie 18 września 1773 roku granice te zasadniczo określały: na południu rzeka Noteć, na zachodzie rzeka Gwda, na północy rzeki: Debrzynka i Kamionka oraz na wschodzie rynna jezior byszewskich (zwanych dawniej strugą Plitwicą) oraz rzeka Brda między ujściami Sępolanki i Kamionki.

Kultura ludowa Krajniaków posiada bardzo silne związki z regionami sąsiednimi. Szczególnie silnie na teren Krajny oddziaływały obszary kulturowe: kaszubski i wielkopolski.

Ci co mieszkają na terenach Krajny to Krajniacy.

Nazwa podobna do Ukrainiec, prawda?

Krajniacy to Polacy, jak i Ukraińcy kiedyś byli Polakami.

Nie było potrzeby sposobem odrywać niewielkiej Krajny od Polski, bo była zagarnięta zbrojnie, to krzyżacy nie wymyślili żadnej nowej nacji i nowego państwa - Skrajna. 

Ale Ukraina to potężne ziemie i wiele ludności - dlatego tam tak zrobili, żeby osłabić Rzeczpospolitą.

Polecam przypomnieć sobie lekturę pism Dmowskiego, ale i tekst

"CO OBIECUJE ŚWIATU ROZCZŁONKOWANIE ROSJI?" - Iwan Iljin (praca z 15 lipca 1950)

Krajniacy w wikipedii:

Krajniacy (Krajniaki) – nazwa mieszkańców Krajny, ziemi granicznej między Wielkopolską i Borami Tucholskimi (okolice Sępólna Krajeńskiego, Złotowa, Piły i Wyrzyska).

Południową granicę obszaru wyznaczała Noteć. Nazwa Krajna pochodzi od historycznego położenia tego regionu na rubieży, na krańcu kraju Polan^[1]. Krajna ma swoją kulturę i gwarę powstałą na bazie dialektu wielkopolskiego poprzez nałożenie się pomorskich (kaszubski) cech językowych jak również zapożyczeń z języka dolnoniemieckiego.

Krajna na mapie Polski:

Ze strony  Toponimia gminy Sępólno Krajeńskie:

Sępólno Krajeńskie jest gminą średniej wielkości. Swoim obszarem obejmuje znaczną część Pojezierza Krajeńskiego, tego terytorium, które leżało na krańcu- "kraju'' państwa Polan, skąd wywodzi się nazwa tego regionu "Krajna''.
Obecnie ziemia ta stanowi granicę między Pomorzem a Wielkopolską.

Termin Krajna jest również ujęty w wiki.

Ale tu wikipedia manipulacji już się nie dopuszcza...

Krajna (hist. Skrajna, Kraina^[1], łac. Crayen) – region etnograficzny w północno-zachodniej Polsce, podregion Wielkopolski.

Etymologia

Nazwa Krajna, pochodzi od słowa kraj czy też skraj, czyli terenu pogranicza, obrzeża, obszaru leżącego na skraju, ze względu na historyczne położenie tego regionu na krańcu państwa Polan.

I co??

Zapomniało się?

Hę??

Werwolf to patentowane głupki, ale nie lekceważmy kreciej roboty głupków. 

Temu należy stawiać zdecydowany opór i zwalczać na każdym roku!

Stawką jest wiedza i wychowanie polskiej młodzieży, czyli nasza przyszłość.

To jest stawka większa niż życie.




Nie ma i nigdy nie było żadnego narodu, który by się nazywał „skraja”. Na ukrainie, na skraju państwa polskiego mieszkała  ludność polska, rusińska, a nie żadna Skraja.




Ukraina, to ziemia położona na skraju państwa, czyli na krańcu, u granicy, u kraja państwa, u kraja Rzeczpospolitej...

Słownik etymologiczny języka polskiego/kraj - Wikiźródła, wolna biblioteka (wikisource.org)

Średnik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ukraina (nazwa) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antonim – Wikipedia, wolna encyklopedia

historycy.org > Co oznacza i skąd pochodzi nazwa "Ukraina"?

"Nazwa Ukraina oznaczała ziemię pograniczną, stanowiła w przeszłości pogranicze między imperium osmańskim na południu, Rosją na północnym wschodzie i Polską na zachodzie."

Ukraińcy, Encyklopedia PWN: źródło wiarygodnej i rzetelnej wiedzy

Werwolf: 9. Polska kluczem do mocarstwowości Niemiec (werwolfcompl.blogspot.com)

Kultura Ludowa Krajniaków Złotowskich - Muzeum Ziemi Złotowskiej w Złotowie (muzeum-zlotow.pl)

Prawym Okiem: Warto się sobie przyjrzeć 2 (maciejsynak.blogspot.com)

P.S. 

3 sierpnia 2024

Bosanska Krajina - region w Bośni i Hercegowinie

w wikipedii dla Polaków - tylko krótka informacja, najciekawsze jest pierwsze zdanie i słowo Krajina

Bosanska krajina (także Krajina) – kraina historyczno-geograficzna w Bośni i Hercegowinie

angielska wiki:

Bosanska Krajina (serb. Босанска Крајина, wymawiane [bɔ̌sanskaː krâjina])) to region geograficzny, podregion Bośni i Hercegowiny, w zachodniej Bośni i Hercegowinie. 

Graniczy z nim kilka rzek: Sawa (na północy), Glina (na północnym zachodzie), Vrbanja i Vrbas (odpowiednio na wschodzie i południowym wschodzie). Region ten jest również historyczną, gospodarczą i kulturalną jednostką Bośni i Hercegowiny, znaną z zachowanej różnorodności przyrody i dzikiej przyrody.


Nazewnictwo

W okresie średniowiecznej Bośni i Hercegowiny region Bosanska Krajina był znany jako Donji Kraji (tłum. Dolne Końce) i Zapadne Strane (transł. Zachodnie Strony). 

Po osmańskim podboju Królestwa Bośni i Hercegowiny oraz późniejszej ekspansji imperium na zachód, region między rzekami Una i Vrbas stał się znany jako Krajina (w tłumaczeniu Granica) lub Bosanska Krajina (w tłumaczeniu Granica Bośni). 

Pierwsze odnotowane użycie nazwy Bosanska Krajina pochodzi z 1594 roku. 

Podregiony (geograficzne i historyczne) obejmują: Bihaćka krajina, Cazinska krajina, Potkozarje, Lijevče itp.

i dalej klikając

Donji Kraji lub Donji Krajevi (łac. Partes inferiores, węg. Alföld) – mała średniowieczna zemlja średniowiecznego państwa bośniackiego.

Nazwa i geografia

Początkowo Donji Kraji odnosił się do regionu wokół Ključa nad Saną. 

Marko Vego wywodzi nazwę Donji Kraji od nazwy rzymskiej prowincji Dolna Panonia, a później Dolna Slawonia, podczas gdy Pavao Anđelić dedukuje, że nazwa Donji Kraji (Niższe Końce) "ma również pewien związek z resztą (góralskiej) Bośni", gdzie terminy "Dolny" i "Koniec" odnoszą się do obszaru przygranicznego, który znajduje się poniżej od geograficznego punktu widzenia, a także pod względem wysokości i konfiguracji terenu, w stosunku do pozostałej części Bośni. 

Czyli po prostu nazwa ta ma takie samo znaczenie jak w przypadku polskich u-krain.

koniec, kraniec, Krajina, granica....

Idźmy jednak dalej...

angielska wiki, bo do polskojęzycznej nie ma co zaglądać...

Krajina (wymawiane [krâjina]) to słowiański toponim, oznaczający 'kraj' lub 'marsz'. Termin ten jest związany z kraj lub krai, pierwotnie oznaczającym ziemię, kraj lub krawędź, a obecnie oznacza region lub prowincję, zwykle oddaloną od ośrodków miejskich.



Etymologia


Serbsko-chorwackie słowo krajina wywodzi się od prasłowiańskiego *krajina, wywodzącego się od *krajь, spokrewnionego z *krojiti 'ciąć'; 

Wydaje się więc, że pierwotne znaczenie słowa krajina brzmiało 'miejsce na skraju, na skraju i na pograniczu', co znajduje odzwierciedlenie w znaczeniach cerkiewnosłowiańskiego краина, kraina.

W języku staro-wschodniosłowiańskim: Ѹкраина/Ꙋкраина, zromanizowany: Oukraina [uˈkrɑjinɑ]) pojawia się w Kodeksie Hypatijskim z ok. 1425 r. pod rokiem 1187 w odniesieniu do części terytorium Rusi Kijowskiej, oznaczając konkretnie region lub ziemię jako własną, a nie pogranicze.

W większości języków słowiańskich (w tym w czakawskim i kajkawskim dialektach serbsko-chorwackich) występuje rdzeń krajina, który oznacza kraj: w języku polskim (kraj), słowackim (krajina), czeskim, ukraińskim (країна, krayna zromanizowana), białoruskim (краіна, zromanizowana kraina) i serbołużyckim. Chociaż w języku słoweńskim słowo to oznacza ziemię i marsz. W tych językach słowo krajina wywodzi się od prasłowiańskiego *krajь, podobnie jak w serbsko-chorwackim.

Nazwa Ukraina ma podobne pochodzenie językowe (jest to połączenie dwóch słów: У — U, co oznacza W, oraz країна — kraina, co po ukraińsku dosłownie oznacza kraj lub ziemię). I oto pojawia się "Ukraina", po ukraińsku Україна. Porównaj Deutschland to połączenie dwóch słów Deutsch i land.

W niektórych językach południowosłowiańskich, w tym serbsko-chorwackim i słoweńskim, słowo krajina lub pokrewne mu słowo nadal odnosi się przede wszystkim do granicy, peryferii lub pogranicza kraju (czasami z ustanowioną obroną wojskową), a w drugiej kolejności do regionu, obszaru lub krajobrazu. 

Słowo kraj może dziś oznaczać koniec, koniec, region, ziemię lub obszar.

Krajina to także nazwisko, głównie wśród osób posługujących się językiem południowosłowiańskim.

Regiony geograficzne

Bośnia i Hercegowina

Bosanska Krajina w średniowiecznej Bośni region ten znany był jako Donji Kraji.
Cazinska Krajina to pogranicze Bośni i Hercegowiny przylegające do Chorwacji wokół miasta Cazin. 



Bośnia i Hercegowina oraz Chorwacja

Krajina, średniowieczna nazwa regionu (regionów) w środkowej Dalmacji w Chorwacji, obejmującego [...] w dzisiejszej Bośni i Hercegowinie. 

obejmująca część obszaru okołoprzybrzeżnego w pobliżu Makarskiej w Chorwacji nazywa się Krajina;

Omiška krajina, region w głębi lądu Omiš, w Zagorze w południowej Chorwacji, na zachód od Cetinska krajina;

Vrgoračka krajina, obszar w Zagorze, w południowej Chorwacji, wokół miasta Vrgorac, na południowy zachód od Hercegowiny i na zachód od doliny Neretwy, na wschód od Imotskiej krajiny;

Vrlička krajina, obszar w Zagorze, w południowej Chorwacji, wokół miasta Vrlika, na zachód od kraju Livanjski, na północny zachód od Četíńskiej krajiny (czasami uważanej za część Četińskiej krajiny);

Imotska krajina, obszar wokół miasta Imotski, w Zagorze w południowej Chorwacji, składający się głównie z Imotsko polje;

Cetinska krajina, obszar wzdłuż doliny rzeki Cetina w południowej Chorwacji, w Zagorze, na zachód od granicy z Hercegowiną, zbudowany głównie przez Sinjsko polje.



Chorwacja

kъrainu (Krajina), średniowieczna głagolicka nazwa chorwackiej prowincji na tabliczce z Baški (ok. 1100).
w latach 1912–1945 istniała gmina Krajina, dawna gmina położona między Splitem a Imotskim w południowej Chorwacji;

Drniška krajina, obszar wokół miasta Drniš, w Zagorze w południowej Chorwacji.

Istarska krajina, historyczny region w zachodniej Chorwacji, centralna część Istrii.

Kninska Krajina, region wokół Knina w południowej Chorwacji, na północ od Drniški krajina i na północny wschód od Cetinska krajina.

Sinjska krajina, obszar w Zagorze w południowej Chorwacji wokół miasta Sinj, na zachód od kraju Livanjski, na południowy wschód od Vrlički krajina (czasami uważana za część Cetinska krajina).

Czarnogóra

Skadarska Krajina, region na północ od Baru i Ulcinja, po drugiej stronie góry. Na północnym krańcu graniczy z Jeziorem Szkoderskim.

Polska

Krajna, region historyczny na pograniczu Wielkopolski i Pomorza.

Serbia

Dolina Timoka (serb. Тимочка Крајина, zromanizowana: Timočka Krajina), region przygraniczny Serbii przylegający do Bułgarii, wokół rzeki Timok.

Dolina Negotyńska (serb. Неготинска Крајина, zromanizowana: Negotinska Krajina), część Doliny Timok wokół miasta Negotin.

Krajina Koča, obszar wyzwolony podczas VIII wojny austriacko-tureckiej.

Słowenia

Biała Kraina (słoweński: Bela krajina), pogranicze Słowenii przylegające do Chorwacji.

Regiony polityczne

Podział Austro-Węgier:

Pogranicze Wojskowe (serbsko-chorwackie: Vojna krajina, niem. Militärgrenze), pogranicze Cesarstwa Austrii przeciwko Imperium Osmańskiemu. Został on dalej podzielony na:Banat Krajina (na granicy serbsko-rumuńskiej);

chorwacka Krajina (na granicy zachodniej Chorwacji i Bośni);
Krajina slawońska (na granicy Serbii i wschodniej Chorwacji z Bośnią).

Jednostki polityczne utworzone przez zbuntowanych Serbów na początku wojny o niepodległość Chorwacji (1991–95):

Republika Serbskiej Krajiny (1991-95)

SAO Krajina
SAO Kninska Krajina, używana przez niektórych od czasów wojen jugosłowiańskich na oznaczenie dwóch regionów, Kninu i jego okolic, a w większym stopniu Krajiny właściwej (głównej części Republiki Serbskiej Krajiny).
SAO Wschodnia Slawonia, Baranja i Syrmia Zachodnia, czasami nazywana Podunavską Krajiną

Jednostka polityczna utworzona przez Serbów w preludium (1991) do wojny w Bośni (1992–95):SAO Bosanska Krajina

Tam, gdzie używa się terminu Serbska Krajina lub sama Krajina, najczęściej odnosi się on do byłej Republiki Serbskiej Krajiny.

W Rosji:

W języku rosyjskim kraj (край) to słowo określające terytoria Rosji, podpodział drugiego poziomu.

Na Słowacji:

W języku słowackim słowo kraj odnosi się do regionów Słowacji, które są podpodziałem pierwszego poziomu.

W Republice Czeskiej:

W języku czeskim słowo kraj odnosi się do regionów Republiki Czeskiej, które są jednostką podziału administracyjnego pierwszego poziomu.

Na Ukrainie:

W języku ukraińskim krajina (країна) oznacza "kraj, ziemię", natomiast Ukrajina to nazwa kraju.

Jak widać, w każdym języku słowiańskim słowo KRAJNA oznacza region leżący przy granicy - u skraja państwa, na końcu itd..

Tylko na Ukrainie uważa się inaczej, a czemu to rozumiemy - bo to państwo powstałe w interesie Niemiec, stworzone przez Niemców i zarządzane przez Niemców, stąd wymyślono nowy kraj na podstawie starej potocznej nazwy.

Dla Ukraińca ziemia na której mieszka i którą Polacy nazywają ukraina może oznaczać "własny kraj", no bo przecież on tam mieszka i tak wszyscy na ten kraj mówią...

Nawet wikipedia w powyższych haśle wszędzie pisze 'miejsce na skraju, na skraju i na pograniczu' i wyszczególnia, jak widzimy, te regiony, tylko w polskiej i ukraińskiej wikipedii napisali inaczej. Wiemy kto pilnuje Polaków i Ukraińców...

 Klikamy jeszcze "march" w angielskiej wiki

W średniowiecznej Europie marsz (march) lub mark oznaczał, w szerokim ujęciu, każdy rodzaj pogranicza, w przeciwieństwie do "serca" państwa. 

Mówiąc dokładniej, marsz (march) był granicą między królestwami lub neutralną strefą buforową pod wspólną kontrolą dwóch państw, w których mogły obowiązywać różne prawa. 

[jak na przykład pomiędzy państwem moskiewskim, a Królestwem Polskim...? - MS]

W obu tych znaczeniach marsze (marchs) służyły celom politycznym, takim jak ostrzeganie przed najazdami wojsk lub regulowanie handlu transgranicznego.

Marsze dały początek takim tytułom jak markiz (męski) czy markiza (żeński) w Anglii; marqués (rodzaj męski) i markiza (żeński) w krajach hiszpańskojęzycznych oraz w regionach Katalonii i Galicji; marquês (rodzaj męski) i markiza (żeński) w krajach portugalskojęzycznych; markesa (zarówno męska, jak i żeńska) w języku baskijskim; markiz (rodzaj męski) lub markiza (żeński) we Francji i Szkocji, margrabia (niem. Markgraf, dosł. 'hrabia marchii'; męski) lub margrabina (niem. Markgräfin, dosł. 'hrabina marchii', rodzaj żeński) w Niemczech oraz odpowiadające im tytuły w innych państwach europejskich.


Etymologia

Słowo "march" wywodzi się ostatecznie z praindoeuropejskiego rdzenia *mereg-, oznaczającego "krawędź, granicę". 

Rdzeń *mereg- dawał łac. margo ("margines"), staroirlandzki mruig ("pogranicze"), walijskie bro ("region, granica, dolina") oraz perskie i ormiańskie marz ("pogranicze"). 

Pragermańskie *marko dało początek staroangielskiemu słowu mearc i frankijskiemu marka, a także staronordyckiemu mǫrk oznaczającemu "pogranicze, las" i wywodzącemu się od merki "granica, znak" oznaczającego pogranicze między dwoma ośrodkami władzy.

W języku staroangielskim "znak" oznaczał "granicę" lub "znak granicy", a znaczenie to dopiero później ewoluowało, obejmując "znak" w ogóle, "wrażenie" i "ślad".

Anglosaskie królestwo Mercji wzięło swoją nazwę od zachodniosaksońskiego mearc "marchie", które w tym przypadku wyraźnie odnosiło się do położenia terytorium na granicy anglosaskiej z rzymsko-brytyjskimi na zachodzie.

W czasach frankijskiej dynastii Karolingów użycie tego słowa rozpowszechniło się w całej Europie.

Nazwa Dania zachowała staronordyckie słowa merki ("granica") mǫrk ("drewno", "las") aż do czasów współczesnych. Po Anschlussie rząd nazistowskich Niemiec przywrócił dla Austrii starą nazwę "Ostmark".

Nie ma wątpliwości!!

Samemu klikając link możemy jeszcze przeskoczyć do obszernej listy marchii...

 

to może jeszcze marchia... polska wiki

Marchia, margrabstwo (łac., niem. mark) – teren przygraniczny Imperium Karolińskiego, a później Świętego Cesarstwa Rzymskiego, zorganizowany jako struktura feudalno-wojskowa. 

Celem istnienia marchii była ochrona cesarstwa przed najazdami z zewnątrz, dlatego tworzono je na szczególnie zagrożonych odcinkach granic. Pan feudalny marchii – margrabia (markgraf) – podlegał bezpośrednio cesarzowi i miał większy zakres samodzielności niż hrabia zarządzający hrabstwem w głębi kraju.

Wszystko jasne?

No właśnie, nie ma żadnych wątpliwości...

Ukraina, to ziemia położona na skraju państwa, czyli na krańcu, u granicy, u kraja państwa... naszego państwa.

To nasza ziemia.

Toponimia gminy Sępólno Krajeńskie (archive.org)

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom IV - wynik wyszukiwania - DIR (icm.edu.pl)

Krajniacy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Muzeum Ziemi Złotowskiej - Muzeum Ziemi Złotowskiej w Złotowie (muzeum-zlotow.pl)

n.wikipedia.org/wiki/Bosanska_Krajina

Bosanska krajina – Wikipedia, wolna encyklopedia

Donji Kraji – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krajina – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marsz (terytorium) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marchia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lista marszów – Wikipedia, wolna encyklopedia

2017 rok i prorocze słowa... 

3 lata po wybuchu wojny domowej i 5 lat przed wojną z Rosją

"Poza tym nie zapominajmy – proeuropejskie nastawienie wyklucza antypolonizm. Nie da się na poważnie myśleć o zbliżeniu z Europą, wygrażając przy tym Polakom. Wschód Ukrainy może ciążyć ku Rosji, zachód tego kraju – niezależnie od tego, czy rewolucja godności przetrwa czy nie – będzie z tęsknotą patrzył w stronę Unii. A Unia to my. 

Ostatecznie zaś, żołądek zawsze weźmie górę nad ideałami – dla wielu Ukraińców Polska to dziś ziemia obiecana. Widzimy to i słyszymy na każdym niemal kroku. W mojej ocenie czeka nas integracja, a nie konflikt. Nie w wymiarze politycznym, państwowym, ale społecznym, kulturowym. Za kilkanaście lat Rzeczpospolita będzie krajem z dwu-trzymilionową mniejszością ukraińską."

Prawym Okiem: "Za kilkanaście lat Rzeczpospolita będzie krajem z dwu-trzymilionową mniejszością ukraińską" (maciejsynak.blogspot.com)

Przypominam,