Pokrewieństwa języka tocharskiego z językami słowiańskimi.

przedruk fb




PraŹródła - edukacja, badania, publikacje

 


17 listopada o 19:01 ·





Oto długo oczekiwane opracowanie Rafała Jakubowskiego dotyczące pokrewieństwa języka tocharskiego z językami słowiańskimi, które rewolucjonizuje dotychczasową wiedzę w tym temacie.

Badania prowadzone były przez rok. Opracowanie liczy czterdzieści siedem stron, ale tutaj zamieszczamy zaledwie jego fragment. Całość tekstu znajduje się na naszej stronie www. Link znajdziecie Państwo poniżej. Chętne osoby zachęcamy do wsparcia naszej pracy poprzez wpłaty na konto Stowarzyszenia Praźródła, nr 77 1600 1462 1882 7571 2000 0001

POKREWIEŃSTWO JĘZYKA TOCHARSKIEGO Z JĘZYKAMI SŁOWIAŃSKIMI. WERYFIKACJA DOTYCHCZASOWYCH BADAŃ NAD JĘZYKIEM I POCHODZENIEM TOCHARÓW.

Abstract

Niniejszy tekst traktuje o pokrewieństwie języka i w szerszym ujęciu Tocharów do ludów słowiańskich. W ramach tego oparto się na językowej analizie pokrewieństwa, głównie w zakresie morfemów i w mniejszym zakresie w odniesienie do pozostałych aspektów morfologii języka, fleksji, semantyki. Zagadnienie takie zostało podjęte, ze względu na dotychczasowe, marginalizowanie pokrewieństwa języka tocharskiego i języków słowiańskich, mimo jednoznacznych i szczególnie znaczących analogii istniejących w tym zakresie.

Tłem dla przedstawionego zagadnienia jest próba ustalenia pochodzenia Tocharów, nie tylko w nawiązaniu do językoznawstwa ale również archeogenetyki oraz historiografii. W ramach publikacji wskazano na szereg dotychczasowych błędów interpretacyjnych dotyczących języka tocharskiego i pochodzenia Tocharów. Tekst wskazuje na istotne i konieczne uwzględnianie w badaniach językoznawczych wyników badań genetycznych. Wnioski wskazują również na słuszność dotychczas kwestionowanego poglądu, iż „geny najczęściej wskazują na kulturę”, czy „geny najczęściej są powiązane z konkretnymi etnosami”.

1. Pochodzenie Tocharów

Współcześnie Tocharzy stali się tematem popularnym i wzbudzającym wiele emocji za sprawą znalezienia (w drugiej połowie XX wieku) na pustyni Tarim Basin, w Xiaohe licznych pochówków ze zmumifikowanymi szczątkami ludu, który zidentyfikowano z historycznymi Tocharami. Najstarsze mumie pochodzą z XXII-XX wieku p.n.e. [Adams, Douglas 1988]. Obok pochówków zachowało się szereg szczególnych artefaktów, w tym: pale imitujące wiosła i fallusy wbite na obszarze nekropolii, drewniane figurki/lalki, liczne naczynia ceramiczne, w tym z symbolami swastyki. Mumie do grobów złożono w bogatych strojach. W niektórych grobach męskich, na szczególną uwagę zwraca wyposażenie mumii w wysokie, filcowe kapelusze. Tym co od razu wzbudziło sensację, był fakt iż znaczna część zmumifikowanych męskich szczątków miała włosy rude lub ciemny-blond.

 
Wbrew pozorom Tocharowie nie byli ludem tajemniczym. Zachowały się o nich liczne w wzmianki zarówno w historiografii chińskiej, ale także indyjskiej czy europejskiej. Chińczycy Tocharów określali mianem Juezhi. Chińczycy z Tocharami około XX w p.n.e. czyli na przełomie istnienia dynastii mitycznej i pierwszej dynastii historycznej - starli się militarnie. W kolejnych wiekach prowadzili ożywione relacje handlowe. O prawdopodobnej konfrontacji Juezhi z Chińczykami mówią wzmianki kronikarskie Zhang Qiana. Według nich Yuezhi w XIX w pne zostali wyparci na północny zachód od pierwszej chińskiej stolicy Xian [Shah 2016]. Oznaczałoby to że, przed ich wyparciem Yuezhi znajdowali się na obszarze pierwszej chińskiej stolicy i mitycznej „boskiej” dynastii (Trzech Władców i Pięciu Cesarzy). Dopiero kolejna po niej (już historyczna) dynastia Xia, miałaby wyprzeć Yuezhi na teren, w pobliżu którego w kilka wieków później powstały pierwsze fortyfikacje Wielkiego Muru Chińskiego.

 
O Tocharach jako Tusharal lub Tukhāra wspomina Mahabharata, ale także takie teksty jak: Atharvaveda, Samaveda, Brahmany (Aitareya, Satapatha, Vamsa) czy Purany. 

W ten sposób Tcoharów umiejscawia się wśród najważniejszych rodów/ludów aryjskich m.in. obok Śaka. Kronikarskie źródła chińskie wskazują na pokrewieństwo Tocharów z ludem Śaka oraz Wusun (Wūzhī) [Adams, Douglas 1988], który najprawdopodobniej pochodził z terenu wschodniej i/lub środkowej Europy. Natomiast nie jest w pełni precyzyjne określanie ich mianem ludu typowo scytyjskiego. Idąc w ślad za tłumaczeniem źródeł indyjskich Tocharowie oznaczaliby lud księżyca/Boga księżyca [Shah 2016]. Zdaniem współczesnych badaczy sami siebie Tocharowie określali jako „ärsi” lub „ākñi”. Zdaniem D. Adams'a ākñi, oznaczało wędrowców [Mallory, Adams 2006]. Pogląd taki nie znajduje jednak potwierdzenia w źródłach, tym bardziej, że mianem wędrowców – säkā język tocharski określa lud Śaka.

 
Wzmianki o Tocharach znajdziemy w kronikach ujgurskich oraz sogdyjskich. Według Hòu Hàn Jì – chińskiej kroniki z IV w ne, Yuezhi na początku II w pne podbili post grecką Baktrię [Knechtges 2010].

Informację te potwierdza Strabon, według którego Tocharowie należeli do ludów scytyjskich. Ptolemeusz i Strabon Tocharów określali jako Tókharoi – Τόχαροι

 [www.ancienttrome.ru/antlitr/strabo/index]. 

Trago dla odmiany twierdził, że Baktrię zdobyły ludy Asiam i Saraucae [Pompeii Trogi, Fragmenta za www.polona.pl], które utożsamiał ze scytyjskimi Śaka, Issedonami/Asii/Osii określanymi przez Chińczyków jako Wusun. 

Najprawdopodobniej Tocharowie naonczas znajdowali się w przymierzu z tymi ludami. Podbicie czy zawładnięcie Daxii i Baktrii przez Tocharów i ludy z nimi sprzymierzone nastąpiło wskutek pokonania i wyparcia Tocharów z pogranicza Chin przez koczowniczych Xiongnu, które jak wynika ze wzmianek historycznych i badań genetycznych były mieszanką Ariów i ludów azjatyckich.

Na zdominowanych przez Tocharów i ich sprzymierzeńców terenach w II w p.n.e. powstaje imperium kuszańskie. Bogate imperium zaczęło być stopniowo dominowane przez sasanidzką Persję. Ostatecznym kres państwa Kuszan położyły najazdy Hunów, aczkolwiek wpływy kulturowe i religijne pozostałe po Kuszanach dostrzec można, w innych obszarach Eurazji.

Manuskrypty tocharskie datowane na IV-VIII w ne, znaleziono na terenie stosunkowo nieodległym od miejsca odnalezienia pochówków tocharskich w XX w pne. Zdaniem większości badaczy zachodnich manuskrypty te zostały spisane przez ludność tocharską migrującą z rozbitego państwa kuszańskiego. Jednak pogląd taki podważa czas powstania tych manuskryptów oraz język stosowany do ich zapisania. Czas powstania najstarszych manuskryptów jest wcześniejszy niż ostateczny upadek państwa Kusz. Natomiast jeśli manuskrypty miałyby być pisane przez emigrantów kuszańskich, najprawdopodobniej były spisywane w języku baktryjskim czyli odmianie greckiego lub w sanskrycie, ponieważ takich form używano w państwie Kusz. Wśród licznych manuskryptów tocharskich nie znaleziono nawet śladów zapisków w języku Kusz. Manuskrypty zapisano w archaicznych formach języka tocharskiego, co wskazywałoby na to, że po rozbiciu państwa tocharskiego przez Hunów część ludności pozostała na pierwotnych obszarach. Taki wygląd wydaje się bliższy prawdy, tym bardziej, że wszelkie wojny i związane z tym migracje, bardzo rzadko kiedy powodują zupełne czystki etniczne i pełne przesiedlenia i migracje.

W badaniach nad Tocharami do połowy XX wieku, lud ten na podstawie wzmianek historycznych utożsamiano ze Scytami lub bliżej nieokreślonymi koczownikami. Pogląd ten zmieniły dwa odkrycia, które miały miejsce na tym samym obszarze. Na początku XX wieku na terenie oaz pustyni Tarim i Lum odnaleziono szereg manuskryptów pochodzenia tocharskiego. Drugie odkrycie dotyczyło kilkuset zmumifikowanych ciał ludności tocharskiej, znalezionych na obszarze Pustyni Tarim. Oba znaleziska w zasadniczy sposób pozwalają określić przybliżone pochodzenie etniczne Tocharów, aczkolwiek w obu przypadkach, mass media, Wikipedia, pop kultura najczęściej przedstawiają fałszywy pogląd na to zagadnienie. Niestety także część naukowców również przestawia tendencyjne interpretacje badań. Temat etnicznego pochodzenia Tocharów można skonfrontować z badaniami genetycznymi mumii tarymskich jak też innych, równie archaicznych szczątków ludzkich pochodzących z obszaru prowincji Xinjiang czyli pogranicza Tarim Basin.

 
2. Sposób przeprowadzenia badań

Jako, że analiza języka tocharskiego jest głównym tematem niniejszej publikacji, w pełni zasadnym staje się przybliżenie zakresu tego opracowania i zastosowanych przy tym metod.

Język tocharski zachował się w wersji A (Tocharski A – TA) oraz B (Tocharski B - TB). W językach tych zapisano kilka tysięcy manuskryptów. Łącznie, w słownikach charakteryzujących ten język zebrano 22 074 słów, w tym 6721 wersji języka A. Jednak wśród tej liczby wyrazów większa część to derywaty czyli wyrazy pochodzące od głównego słowa, powstałe w efekcie odmiany.

 
W opracowaniu opierano się na kilku słownikach języka tocharskiego (A i B), w tym znajdującego się na stronie Uniwersytetu Wiedeńskiego, w ramach projektu „A Comprehensive Edition of Tocharian Manuscripts” [https://cetom.univie.ac.at/?words], D. Q. Adams'a “A Dictionary of Tocharian B” (2013), “Tocharisches Elementarbuch” W. Thomas'a (1964), P. Poucha “Thesaurus Linguae Tocharicae” (1955), G. Carling, G.J. Pinault i W. Winter “A Dictionary and Thesaurus of Tocharian A” (2008) oraz jak dotąd najdokładniejszego “Materials for a Tocharian Historical and Etymological Dictionary” Jorundur Hilmarsson'a (1996).

W ramach analizy postawiono za cel ustalenie pokrewieństwa językowego, języka tocharskiego (TA i TB) z innymi językami, w tym: słowiańskim i bałtyjskim, angielskim, niemieckim, ujgurskim (i językami tureckimi), samojedzkim, sanskrytem, greką, łaciną. W przypadku języków słowiańskich odniesiono się zarówno do współczesnego brzmienia tych języków, jak również do języka staropolskiego oraz staro-cerkiewno-słowiańskiego.

Badanie pokrewieństwa językowego skupiono głównie na analizie leksykalnej, słowotwórczej czyli porównywaniu słownictwa. W mniejszym zakresie odniesiono się do pozostałych aspektów morfologii języka czyli fleksji (odmiany) czy fonetyki (sposobu wymowy). W ramach badania słowotwórstwa analizowano podobieństwa w oparciu o identyczne lub podobne morfemy i podobieństwa odnoszące się także do fonemów. Tym samym odniesiono się nie tylko do analogii brzmienia słów lecz również ich podobieństwa semantycznego (znaczeniowego). Tego rodzaju analiza utrudnia przypadkowość czy tendencyjność interpretacji.

Istotnym było sprawdzenie znaczenia słów zawartych w treści poszczególnych manuskryptów. Zabieg taki stosowano w stosunku do słów, w których dotychczasowe tłumaczenia budziły wątpliwości. Co zostanie omówione w dalszej części publikacji wiele tłumaczeń budzi zastrzeżenia. Wynika to z kilku względów. Pierwszym jest ten, że w manuskryptach liczna grupa słów występuje tylko raz. Tym samym tłumacze mają trudne zadanie, ponieważ znaczenie poszczególnych słów identyfikują tylko na podstawie wątłej wiedzy o kontekście treści zawartych w tekście. Jest to tym trudniejsze i niesie z sobą tym większe ryzyko błędnego tłumaczenia, gdyż większość tekstów zachowała się fragmentarycznie. Znaczna część manuskryptów to tłumaczenia znanych wcześniej tekstów buddyjskich. Jednak i w tym przypadku u badaczy pojawiają się liczne błędy wynikające z niezrozumienia kontekstu religioznawczego badanych tekstów, w tym przypadku z nieznajomości w rozumieniu interpretacji tekstów buddyjskich i co szczególnie istotne związanej z nimi specyficznej terminologii.
Odnosząc się do pochodzenia i ewentualnych pokrewieństw języka tocharskiego z innymi językami, bardzo istotnym jest wskazanie, że do chwili obecnej ponad połowy słownictwa nie udało się zidentyfikować. Oznacza to, że nie znamy znaczeń części słów tocharskich.

3. Pokrewieństwo z językami słowiańskimi

Jednoznacznie należy uznać, że obok sanskrytu czy szerzej języków indo-irańskich, największe pokrewieństwo języka tocharskiego znajdujemy w przypadku języków słowiańskich. Analiza dokonana w niniejszym tekście wykazuje, że podobieństwa między tocharskim a językami słowiańskimi co prawda w mniejszym zakresie dotyczą obszarów fonetycznych lecz istnieje cały szereg zbieżności morfologicznych i semantycznych. Widać je między innymi w strukturach prefiksów i sufiksów służących do negacji lub przekształcania znaczeń. Ich skala sięga ponad 24% całego słownictwa tocharskiego, co przewyższa stopień pokrewieństwa sanskrytu z językiem tocharskim, jeśli odejmiemy nazwy własne, które jak wspomniano w sanskrycie stanowią znaczną część analogii leksykalnych.

 
Ze względów pokrewieństwa genetycznego i kulturowego oczywistym są liczne analogie między językami słowiańskimi a sanskrytem. Zgoła inaczej niż w przypadku języków germańskich, w językach słowiańskich integralnych analogii z językiem tocharskim znajdujemy ok 16%. Wynika z tego, że dwie trzecie wszystkich słowiańskich analogii leksykalnych z językiem tocharskim pojawiają się wyłącznie w językach słowiańskich. Wskazuje to jednoznacznie na archaiczność związków między Tocharami a Protosłowianami. Wskazuje na to również bardzo wysoka (ok 41%) skala analogii leksykalnych z najstarszą odmianą języka tocharskiego (TA). Jest to wskaźnik porównywalny z podobieństwem do TA ze strony łaciny.

Wymienione wyżej aspekty wskazują nie tylko na w znacznej mierze europejskie korzenie języka tocharskiego i pochodzenia Tocharów, ale wskazują jednocześnie na najściślejsze powiązanie tego języka z językami słowiańskimi i łaciną. Przy czym skala analogii ze słownictwem tocharskim w przypadku języków słowiańskich jest wielokrotnie wyższa niż w przypadku łaciny.

Najliczniejsze analogie w słownictwie między obu obszarami języków występują w przypadku dwóch samogłosek: e oraz o, oraz spółgłosek takich jak: l, n, p, s, t, r, w. Tak duża reprezentacja głosek miękkich po raz kolejny podkreśla, że zakres palatalizacji twardych głosek w języku tocharskim na miękkie głoski w językach słowiańskich miał charakter marginalny. Można raczej mówić o wspólnym obszarze miękkich głosek w języku tocharskim i językach słowiańskich.

 
Poza wymienionymi analogiami występującymi w obszarze słownictwa, osobno można się odnieść do interesujących przypadków dotyczących obrzędowości. Rzucają one szersze światło na zagadnienie systemu religijnego Słowian. Na plan pierwszy wysuwa się nazewnictwo tocharskiego i wedyjskiego Bóstwa Maheśvare, czyli władcy potrójnego świata (ziemi, podziemi i niebios). W sanskrycie „maha” oznacza wielki, zaś „śvare” odnosi się w tym przypadku do funkcji i rangi tej istoty. W tocharskim A, „swār” oznaczało radość, ale także harmonię, komplementarność. Należy przy tym mieć na uwadze powiązanie słowa śvare” z sanskryckim sva – oznaczającym przejrzystość, świętość (w nawiązaniu do oznaczenia żywiołu przestrzeni w pojmowaniu sakralnym). Stąd w sanskrycie „śva” jest rdzeniem tak istotnego symbolu jakim jest svasti (swastyka) ale także imienia wspomnianego Boga. Równie rozległe i powiązane z sakralnością znaczenie rdzenia „swa”znajdziemy w językach słowiańskich. To nie tylko świę(tość), świa(tłość) ale także swa(ćba), swa(rga) czyli swastyka. To również imię Bóstwa Swa(roga)/Swa(rożyca) oraz Swa(ntewid), znany ze źródeł wczesnośredniowiecznych pod zapisami: Suantouitus, Suantouith, Suantuitho, Szuentevit, Suantevit, Zuantevith, Zvantevith.

 
Wynika z powyższego, że przedrostek odnoszący się do świętości (w ujęciu przedchrześcijańskim) w języku tocharskim, sanskrycie i słowiańskim bezpośrednio – semantycznie i leksykalnie są z sobą powiązane. W tym ujęciu powstaje zgoła odmienna od dotychczasowych interpretacja funkcji i atrybutów słowiańskiego Swaroga/Swarożyca oraz Swantowida. Za kolejne nawiązanie do słowiańskich Bogów, zawarte w języku tocharskim można uznać pojęcia: „walu”, „walunt” i „walus” (TA) odnoszące się do krainy śmierci u Słowian zwanej wela, która była domeną Boga zaświatów Wołosa/Welesa.

Dalej można wskazać na tocharskie pojęcie „warässaälñesse” (TB), które oznacza praktykę kontemplacyjną, gdzie pojęcie jest pochodnym swār (TA) – radość. W języku słowiańskim mogło dojść do doszło do zmiany znaczenia słowa swar w ramach pejoratywizacji znaczeń sakralnych, co było nagminnym mechanizmem w ramach chrystianizacji. Sva w sanskrycie oznacza zarówno „niebo oświetlone jasnością, słońcem” jak też przejrzystość (charakterystyczną dla żywiołu przestrzeni) oraz naturalny stan umysłu, charakterystyczny dla przejrzystości. W obszarze obrzędowości przejrzystość ta jest efektem głębokiej kontemplacji. Kolejne słowo tocharskie „warksäl” (TB) – oznacza siłę i moc, co można odnieść do słowiańskiego „szwarność”.

Tocharskie „aśrām” (TB) oznacza świątynię, jest bezpośrednim zapożyczeniem z sanskrytu ale również odpowiada starosłowiańskiemu słowu chram. Podobnej analogii można upatrywać w tocharskim „cetisse” (TB) oznaczającym „świątynny”, gdzie cetis = świątynia, kącina.

 
Analogie można znaleźć w nazewnictwie kapłanów, mnichów:

tocharski rsāka (TB) to sanskrycki riszi czyli mędrzec, święty, a w starosłowiańskim żerca;
tocharski dhuta (TB) - w sanskrycie sa(dhu) to święty, asceta i nawiązuje do słowiańskiego pojęcia dziad, ded co oznaczałoby wędrownego ascetę. Następnie:
tocharskie vyākarit (TB) to wróżba, věštba (cze, słow);
tocharskie daksim (TA) to ofiara, datek;
a dānaśālāń (TA) tłumaczone jest jako sala do składania danin, ofiar, gdzie dāna = daniny, ofiary, a śālāń=sala

Także kolejne słowa istotne w systemie religijnym Tocharów nawiązują do świata wierzeń słowiańskich. Do słów takich można zaliczyć:

tocharskie pravacam (TB) – oznaczające prawo religijne jak i tekst obrzędowy. W językach słowiańskich nawiązuje do prawideł, prawa czyli pojęcia nawiązującego do zasad religijnych;
tocharskie prasāt (TB) – to wiara, przesąd, przy czym przesąd jest rozumiany jako wiara w tajemnicze zdarzenia, wiedza tajemna, hermetyczna – z czego wynika, że dawniej słowo „przesąd” miało znaczenie zgoła odmienne od współczesnego. Jest to kolejne z wielu pojęć, które znaczenie uległo pejoratywizacji zmianie w ramach chrystianizacji;

tocharskie pāyti (TB) to pokuta, покая́ние (ros) lub pokani (czeskie);
tocharskie posat (TB) oznacza post, przez co okazuje się, że błędna jest etymologia wymyślona przez Brucknera, według którego post w językach słowiańskich jest VIII-IX wiecznym zapożyczeniem przyjętym od misjonarzy niemieckich, z niem. fasten/fasta. Jeśli doszło do pożyczki to ewidentnie w odwrotnym kierunku.

Dość interesującym jest pokrewieństwo między tocharskim śopaiś (TB) oznaczającym przesilenie a słowiańską sobótką. Pozostając przy świętach tocharskie pākäccām (TA) i pāke (TB) oznacza dar świąteczny czyli paczkę, pakę co wyjaśnia dość archaiczną genezę paczki świątecznej jako prezentu.

 
Do słów związanych z obrzędowością należy także zaliczyć patäl (TB) czyli piekło oraz enak (TA) rozumiany jako zły znak. Kolejnymi interesującymi słowami odnoszącymi się do obrzędowości jest cała rodzina wyrazów tocharskich spokrewniona z pojęciem pälā (TA) oznaczającym oddawanie czci.

Podobne znaczenie ma pojęcie perskie „pahla” rozumiane jako pierwszy, znamienity, czcigodny. W językach słowiańskich wydaje się, że oba pojęcia (perskie i tocharskie) jest spokrewnione z pierwotnym znaczeniem słowa bałwan czyli przedmiotem czci. 

W języku słowiańskim odnoszącym się do obrzędowości przedchrześcijańskiej można znaleźć również kolejne podobnie brzmiące słowa jak:

 (święty) pal – zwany gaikiem, stosowany w świętach wiosennych i letnich. Tego rodzaju pal ze wstążkami w kolorach symbolizujących pięć żywiołów jest nawiązaniem do obrzędowej włóczni, strzały, wirguli/kija dziadowskiego, ale także axis mundi. Sądząc z pozostałości archeologicznych zachowanych na Słowiańszczyźnie od czasów rzymskich, można stwierdzić, że tego rodzaju pale sytuowano także w miejscach pochówków oraz miejscach kultu. W języku tocharskim B „pāli” oznacza również coś długiego i prostego jak pałka, kij, co również nawiązuje do znaczeń obrzędowości słowiańskiej.

 
Od wspomnianego tocharskiego pojęcia wywodzi się cała rodzina słów związanych z rytualizmem:
- palyśi (TB) to jasność, świecenie, połyskiwanie;
- pälkamo (TB) to świetlisty, palący, połyskliwy, jaśniejący;
- pälkaucäkka (TB) – to przepowiadająca przyszłość, choć dosłownie jasnowidząca, gdzie:
cäkka (TB) to inaczej widząca, wiedząca, wróżka w starosłowiańskiej obrzędowości określana mianem cioty;
- z kolei ompalsko (TB) również określane jest jako medytacja, co raczej w dosłownym tłumaczeniu brzmiałoby jako „święte, błogosławione om” czyli przebywanie w stanie kontemplacji;

palante (TB) to z kolei forma prośby o błogosławieństwo (THT 135). Zastanawiającym jest czy słowiańska obrzędowa gra w palanta była ofiarą związaną z błogosławieństwem.

Bezpośrednio do stanu medytacji nawiązuje również słowo „dhyām” (TB). Nawiązuje to słowa „dyaus” jako jaśniejący. Wynika z tego, że medytacja ma wspólny rdzeń znaczeniowy z jaśnieniem, oświeceniem, w słowiańskim dzień – od jasności, diń dinnica (starosłowiańskocerkiewny) – jutrzenka, świt, danica (chorw) – jutrzenka.

Kolejnymi słowami, które mogą kojarzyć się z obrzędowością są słowa tocharskie „ākläṣlyi”, „ākläṣye” (TA), „aklasseńca”, „aklyyate” (TB) – oba rozumiane jako nauka, nauczanie, ale interesującym jest zbieżność tocharskich słów ze słowiańskim pojęciem zaklęcia, zaklinania. Zważywszy, że większa część manuskryptów tocharskich dotyczyła aspektów religijnych, wydaje się prawdopodobnym, że używano słów dotyczących nauki działań sakralnych. W efekcie pojęcie nauczania, mogłoby mieć wspólne korzenie z zaklinaniem.

Kolejna grupa słów tocharskich wywodzi się z pojęcia „pās” (TA), które oznacza ochronę, schronienie, bycie pod protekcją. „Pāsmām” i „passalle” w języku tocharskim oznacza „bycie chronionym”, „mieć pas”, „mam pas”, „mam ochronę”. 

Można nawiązać tu do takich słowiańskich pojęć jak:

- pas, który pełnił istotne funkcje obrzędowe. W Aweście pas był symbolem ochrony (przez Bogów). Posiadać pas oznaczało także nobilitację (bycie dorosłym mężczyzną) ale także bycie chronionym.

Założenie pasa (pasowanie) oznaczało zatem formę inicjacji do dorosłości, w ujęciu obrzędowym przyjęcie do grupy osób dorosłych. Na słowiańszczyźnie pas to krajka, która utkana jest w odpowiednie symboliczne wzory, służące wsparciu i ochronie. Idąc dalej oczywistym staje się etymologia takich słowiańskich słów jak:

 
- pasterz, czyli ten który chroni;
- pastwisko rozumiane jako teren chroniony;
- pasać, pasanie (w toch. B- pāstsi) to ochranianie.

Opasanie w postaci wieńca, wianka (to co opasuje głowę) w języku tocharskim określano jako „pāssakw” (TB) i miałoby podobną funkcję obrzędową jak pas. Wieńce były symbolem czystości czyli przynależności do elity kapłańskiej. W kulturze ludowej nakładano je w czasie świąt, w powyższym ujęciu byłaby to forma ochrony i protekcji wśród sił wyższych.

Na koniec można przedstawić tocharskie pojęcie „wic” (TB) oznaczające wiedzę magiczną, umiejętności magiczne. W językach słowiańskich pojęcie to, w sposób oczywisty można skojarzyć z wiedźmą, której etymologia nawiązuje zarówno do wiedzy jak i wiedzenia. Dalekie pokrewieństwo znajdziemy także w języku niemieckim jak i angielskim. W języku angielskim wiedźma to „witch”, lecz słowo to jako „wich” pojawia się po raz pierwszy dopiero w XVI wieku. Z pewnością jest nawiązaniem do staroangielskiego wicca. W średnio dolnoniemieckim odpowiada mu pojęcie „wicken” oznaczające czarownicę i czarowanie (w sensie magicznym ) jako „wichelen”.

Po części znaczeniowo do wiedźmy nawiązują pojęcia związane z czarowaniem. Oczarowanie, zachwyt w tocharskim B określa się mianem „tsarwo” (w dosłownym tłumaczeniu fonetycznym „czarwo” lub „czarło”). Z kolei oczarowanie w sensie omamiania odnosi się do słowa „tsärtsäkwa” (TB). Natomiast klasztor, wspólnota religijna to „tsāro” (TB).

Ostatnim elementem omówienia słownictwa tocharskiego w nawiązaniu do języków słowiańskich jest przedstawienie kilku pojęć, które powinny wzbudzić zainteresowanie nie tylko językoznawców ale również historyków i antropologów kulturowych.

Pierwszym z zebranych tego rodzaju pojęć jest tocharskie słowo „kñas” (TA), które oznacza osobę posiadającą wiedzę. W sanskrycie „knasa” to świecący. Przy czym w języku słowiańskim cytowane słowo kojarzy się ze słowem kniaź, czyli osoby, która posiada władzę. Wydaje się prawdopodobne, że w pierwotnej strukturze społecznej u Słowian, podobnie jak u Ariów najwyższą władzę posiadali kapłani, czyli ci którzy dzierżyli wiedzę (znanie). Tym samym słowo kniaź swoją etymologię może czerpać z obszaru obrzędowości, osoby obeznanej, wiedzącej, pełniącej funkcje kapłańskie. Dopiero z laicyzacją władzy pojęcie kniaź, mogło przejść na osoby pełniące władzę świecką.

 
Kolejna grupa słów odnosi się do tocharskich pojęć jak:

- pyāst (TA) oznaczające wzrastanie, siła, moc;
- pyāstā (TA) znaczące bycie silnym, zdrowym;
- pyāstäs (TA) równoznaczne z wzrastaniem;
oraz pyāstlune (TA) tłumaczone jako wspieranie wzrostu – piastowanie.

 
Powyższe zestawienie wskazuje nie tylko na pewien zakres analogii językowych z językami słowiańskimi. Dodatkowo widać, że tocharskie tłumaczenie pojęć „piast”, „piasta” i „piastowanie” mogą wiele wnieść w odniesieniu do poszukiwań etnicznej genezy pierwszej polskiej dynastii.

 
Kolejnym obszarem leksykalnym odnoszącym się do zamierzchłych dziejów Polski są takie słowa tocharskie jak: „Kraki”, „Krki” (TA). Oba słowa to imiona. 

W manuskryptach tocharskich jest to odniesienie do tradycji wedyjskiej mówiącej, że za czasów Buddy Kaśyapy (żyjącego przed Buddą Sakyamunim) w kraju Kashin żył legendarny władca, kapłan oświecony król Kraki/Krki. 

Okazuje się, że podania i legendy o prahistorycznym władcy o tak znamiennym imieniu, przywodzącym na myśl znane w Polsce i Czechach legendy o królu Kraku, występowały także u Tocharów i w tradycji wedyjskiej. 

Również perskim Shahnameh znajduje się analogiczna postać, nazywana Kej Kawus. Wszystkie wspomniane podania wskazują na wspólne podłoże kulturowe i historyczne ludów aryjskich oraz słowiańskich. Znamiennym jest to, że Krki/Kraki w tradycji wedyjskiej i tocharskiej łączony jest z Buddą Kaśyapą (w języku. tocharskim nazywany „kāccāpa”). Z kolei w legendach słowiańskich obok króla Kraka nie znajduje się żadna święta postać, aczkolwiek postać Kraka mogła zostać ocenzurowana przez chrześcijaństwo. Kolejnym zasadnym pytaniem jest czy i na ile system religijny Słowian był zbieżny z tradycją wedyjską i tocharską w odniesieniu do sytuowania w niej postaci Buddów?

Mając na względzie wyniki badań genetycznych i językowych można sformułować istotne dla wniosków pytania:

Z którymi grupami językowymi i etnicznymi język tocharski wykazuje największy zakres pokrewieństwa?
Czy język tocharski był kentum?
Jaką genezę mają pokrewieństwa językowe między ludami Tocharów a ludami aryjskimi, słowiano-bałtyjskimi, germańskimi, italickimi?
W którym miejscu i czasie, na obszarze których kultur, doszło do powstania tych powiązań?
Jakim językiem posługiwała się ludność o haplogrupie R1a M198, stanowiąca najliczniejszą reprezentację genetyczną wśród mumii tarymskich?

WNIOSKI

1. Zasadniczym jest stwierdzenie, że język tocharski mimo stosunkowo późnego zapisu jest niezwykle dobrze zachowanym zabytkiem nie tylko języków PIE, ale także języków charakterystycznych dla ludności protoaryjskiej, protosłowiańskiej, protogermańskiej czy protoitalickiej.

2. Niemal połowa zasobu leksykalnego języka tocharskiego, nie znajduje pokrewieństwa z innymi znanymi nam językami. Oznacza to, że Tocharowie posługiwali się w znacznym zakresie językiem nie znanym, najprawdopodobniej charakterystycznym dla ludności z haplogrupą R1 M173 czy nie można wykluczyć, iż był to język wczesnych linii R1a jak M198. Wynika z tego, że język PIE jest niewiadomą i to w większym zakresie aniżeli się powszechnie uważa. Analizy języka tocharskiego podkreślają, że szereg założeń morfologicznych, prób rekonstrukcji języka PIE należy traktować jako hipotezy, które w wielu przypadkach nie podlegają potwierdzeniu w praktyce (jakim jest język tocharski). Trudno mówić o skutecznej rekonstrukcji języka PIE, skoro połowa słownictwa języka tocharskiego nie wykazuje pokrewieństwa z ludami PIE.

3. Do zasadniczych wątpliwości dotyczących języka tocharskiego należy zaliczyć to czy pierwotnie istotnie był to język kentum, ponieważ szereg poszlak morfologicznych wskazuje, że mógł być to język satem. Dotychczasowe twierdzenia popierające założenie że język tocharski był kentum należy uznać jako pogląd oparty na wybiórczym (lub tendencyjnym) doborze zasobów leksykalnych. Ewentualnie język tocharski może dowodzić ogólnej błędności podziału języków na kentum i satem.

4. Można stwierdzić, że zdecydowanie największe pokrewieństwo język tocharski wykazuje z sanskrytem czy szerzej językami indo-irańskimi oraz słowiańsko-bałtyjską grupą językową. O pokrewieństwie z językami protogermańskimi, protoitalickimi czy greką można mówić w znacznie mniejszym zakresie. Za marginalny należy uznać zakres pokrewieństwa języka tocharskiego z językami: celtyckimi, tureckimi, samojedzkimi, chińskim i tybetańskimi.

 
5. Udział pokrewieństwa między sanskrytem, językami słowiańskimi, italickimi, germańskimi a językiem tocharskim odpowiada udziałowi poszczególnych genomów charakterystycznych dla poszczególnych wymienionych ludów w ogólnej puli genowej przypisywanej Tocharom. Biorąc pod uwagę haplogrupy zidentyfikowane w mumiach tarymskich, zdecydowanie przeważają w nich genomy charakterystyczne dla ludności słowiańskiej i aryjskiej. Genomy charakterystyczne dla ludów germańskich, italickich czy celtyckich występują równie marginalnie jak zakres pokrewieństwa leksykalnego między językami tych etnosów. 

Biorąc z kolei pod uwagę szerszą reprezentację próbek genetycznych (badania V. Kumara z 2022r.), wynika że skala ilości próbek genetycznych dla ludów aryjskich jest podobna do skali pokrewieństwa między językiem tocharskim a językami indo-irańskimi. W nawiązaniu do badań Kumar'a można stwierdzić, że skala genomów charakterystycznych dla ludności germańskiej, celtyckiej i italickiej jest znacznie wyższa niż skala pokrewieństwa językowego języka tocharskiego z językami wymienionych ludów. Z kolei skala pokrewieństwa między językami grupy słowiano-bałtyjskiej jest znacznie wyższa niż reprezentacja genowa. Skrajnie niski brak reprezentacji pokrewieństwa leksykalnego między językiem tocharskim a językami ludów azjatyckich (chińskim, tybetańskim, mongolskim) jest z kolei nieadekwatny w stosunku do wysokiej reprezentacji genomów charakterystycznych dla tych ludów, występującej w omawianym badaniu. 

Wynika z tego, że badania genetyczne z obszarów wokół Tarim Basin nie są w pełni reprezentatywne dla ludności tocharskiej. Bardziej adekwatne są w tym ujęciu badania genetyczny samych mumii. Ilość genomów protosłowiańskich odzwierciedla skalę analogii językowych. Również znacznie mniejszy udział genomów charakterystycznych dla ludności protoceltyckiej, protogermańskiej i protoitalickiej pokrywa się z udziałem językowym tych ludów w języku tocharskim. Przyjęcie takiego założenia wskazywałoby na to, że kontakt Tocharów w ludami indo-irańskimi mógł nastąpić w późniejszym czasie po migracji tego ludu z Europy. Inną ewentualnością jest przyjęcie założenia, że ludność tocharska mogła mieć charakter wieloetniczny (czego nie potwierdzają wzmianki historyczne), lecz język i kultura była najprawdopodobniej pod wpływem grup pochodzących z obszaru europejskiego, głównie związanego z ludnością aryjską i słowiano-bałtyjską.

6. Na podstawie badań genetycznych i językowych, można stwierdzić, że Tocharowie są wyrazistym przykładem, że poszczególne genomy są przyporządkowane określonym etnosom, kulturze, językom. Wyniki te można uznać za precedens w skali dotychczasowych badań z zakresu językoznawstwa i archeogenetyki.
Na podstawie dotychczasowych rozważań i rozstrzygnięć zasadnym jest odniesienie się do pochodzenia (etnogenezy) Tocharów.

 
7. W przypadku genezy pokrewieństwa językowego i genetycznego między Tocharami a ludami aryjskimi, słowiano-bałtyjskimi, germańskimi, italickimi można sformułować dwie możliwości powstania takiej relacji. Do pierwszej skłania się zdecydowana większość badaczy. Zakłada ona, że Tocharowie to ludy, które pojawiły się na terenie Azji w III tysiącleciu pne, a przyszły z obszaru europejskiego. Przyjmując taki pogląd za najbardziej prawdopodobny można przyjąć, że migracja ta nastąpiła najprawdopodobniej z obszaru Europy Środkowej i Wschodniej. 

Migracje taką można byłoby powiązać z obszarem kultury ceramiki sznurowej, która funkcjonowała na terenie centralnej Rosji (kultura fatianowska) po obszar obecnych Niemiec, Polski, Czech, Słowacji, Litwy, Łotwy częściowo południowej Skandynawii i Austrii. Na takie pokrewieństwo wskazują przede wszystkim podobieństwa genetyczne. Wśród reprezentantów kultury ceramiki sznurowej i fatianowskiej znajdujemy haplogrupy analogiczne z tym stwierdzonymi u mumii tarymskich i ludów funkcjonujących w na obszarze pobliskim z Tarim Basin. Chodzi tu przede wszystkim o haplogrupy takie jak: R1a M198, R1a Z282, Z280 ale także aryjską R1a Z93. 

W kulturze ceramiki sznurowej marginalnie znajdowały się również genomy charakterystyczne dla późniejszych ludów celtyckich, germańskich i italskich (R1b M343, R1b M269). Tak złożona genetycznie populacja odpowiadałaby w pełni pokrewieństwom językowym występującym w języku tocharskim. 

Za błędny należy uznać, że na ludy tocharskie wpływ miała kultura Yamnaya. Pogląd taki jest niezgodny z aktualnym stanem wiedzy genetycznej, ponieważ subklada R1b występujące w kulturze Yamnaya są w zdecydowanej większości odmienne od tych występujących w KCS, w kulturze Afanasjewo (w której nawiasem mówiąc dominują R1a) jak też wśród ludów kwalifikowanych jako tocharskie. Genomy występujące w kulturze Yamnaya mają raczej związek z późniejszymi ludami tureckimi (R1bL23/Z2103). W efekcie nie można mówić o wpływie kultury Yamnaya na kształtowanie się genomów charakterystycznych dla Tocharów a tym bardziej ludów protosłowiańskich czy protoaryjskich.

Można natomiast przyjąć, że protosłowiańskie i protoaryjskie grupy pochodzące z KCS w drodze do Azji przemieszały się z reprezentantami kultury Afanasjewo w której odnotowano genomy protogermańskie, italickie i celtyckie.

Druga mniej prawdopodobna teoria zakłada, że Tocharowie byli ludem o proweniencji eurazjatyckiej, typowej dla ludności R1a M198 i R1 M173. Dopiero w efekcie migracji europejskiej (z kultury ceramiki sznurowej i ewentualnie kultury Afanasjewo) doszło do powstania jednolitej grupy etnicznej i językowej. Opisana ewentualność mógłaby tłumaczyć tak znaczącą skalę występowania w języku tocharskim słownictwa dotąd niezidentyfikowanego, które mogło być pierwotnym językiem charakterystycznym dla R1 M173 lub być może R1a M198. Duży udział genetyczny i językowy pochodzenia słowiańskiego wśród Tocharów można dodatkowo tłumaczyć napływem ludu Śaka i Khumboja Śaka, który powiązał się z Tocharami a jak wykazują badania genetyczne w znacznej mierze posiadał genomy bałtosłowiańskie i aryjskie.

 
Omawiane zagadnienia dotyczące etnogenezy tocharskiej kwestionują liczne interpretacje umieszczające język tocharski na drzewie języków PIE jako odrębny, nie powiązany z innymi ludami PIE lub jako powiązany z ludami germańskimi lub italickimi. W to miejsce można przyjąć, że ludy tocharskie wśród PIE były gałęzią odrębną złożoną z R1a M198, R 1b M343 oraz R1 M173). Ludy te zetknęły się z etnosami aryjskimi i słowian-bałtyjskimi z nieznaczną domieszką ludów italickich, germańskich.

8. Ostatni z wniosków dotyczy etnogenezy Słowian. Udział typowych dla Słowian genomów (co dotyczy zarówno współczesnych Słowian jak i próbek występujących na terenach słowiańskich co najmniej od wczesnej epoki brązu) wśród ludności tocharskiej, podobnie jak bardzo wyraźny udział segmentu języka słowiańskiego dowodzi, że ludy słowiańskie czy protosłowiańskie, na terenie Europy jako takie istniały już bądź w czasach kultury ceramiki sznurowej, a nieco wcześniejsze próbki tych genów odnajdujemy na terenie starożytnego Xinjiang czyli obszaru funkcjonowania Tocharów. 

W przypadku etnogenezy słowiańskiej można także przyjąć hipotezę, że zalążki protosłowiańskie istniały już jako element ludu z haplogrupą R1a M198. Takie podejście początki ludów słowiańskich przesuwa w jeszcze bardziej archaiczne czasy. Tym samym badania nad językiem tocharskim po raz kolejny dowodzą nienaukowości i fałszywości uwarunkowanej doktrynalnym zapotrzebowaniem teorii mówiącej o tym, że Słowianie na terenie Europy Środkowej pojawili się dopiero w V w ne.

Rafał Jakubowski

 
CAŁOŚĆ BADAŃ NA STRONIE

https://prazrodla.pl/.../pokrewienstwo-jezyka.../

Praca nad ww artykułem trwała około roku. Nie jesteśmy wspierani dofinansowaniami ani grantami. Zyskujemy dzięki temu pełną niezależność ale borykamy się z brakiem środków na badania. Jeśli chcesz wesprzeć nasze badania wpłać na konto Praźródeł dowolną kwotę.

Stowarzyszenie Praźródła

nr konta 77 1600 1462 1882 7571 2000 0001








fb

Etruskowie, badania DNA

 

skrótem:

Etruskowie mieli wywodzić się z migrujących grup anatolijskich lub egejskich. Inna hipoteza, której orędownikiem był Dionizjusz z Halikarnasu, zakłada, że Etruskowie wywodzili się z ludności tworzącej w epoce brązu lokalną kulturę Villanova, stanowili zatem ludność  autochtoniczną w środkowej i północnej Italii.

Badania przeprowadzone przez naukowców z Instytutu Maksa Plancka przyznały rację tej drugiej hipotezie. W DNA nie odnaleziono wskazówek dotyczących pokrewieństwa z mieszkańcami Anatolii.  Etruskowie dzielili za to profil genetyczny z Latynami żyjącymi w pobliskim Rzymie, przy czym duża część ich profili genetycznych pochodziła od przodków związanych ze stepem, którzy przybyli do regionu w epoce brązu.

Cechy pochówku wiążą kulturę Villanovan ze środkowoeuropejską kulturą Urnfield (ok. 1300-750 pne) i celtycką kulturą Hallstatt, która zastąpiła kulturę Urnfield. Nie można ich odróżnić na wcześniejszych etapach.

Kultura Urnfield wyrosła z poprzedniej kultury Tumulus.

która

Była potomkiem kultury Unetice .

Istnieje około 1400 udokumentowanych stanowisk kultury Únětice w Czechach i na Słowacji, 550 stanowisk w Polsce, a w Niemczech około 500 stanowisk i lokalizacji znalezisk luźnych.

Stanowiska tej kultury datowane są na I okres epoki brązu, czyli 1800-1500 p.n.e. Po kulturze unietyckiej na obszarze Polski następuje kultura przedłużycka na zachodzie oraz kultura trzciniecka na wschodzie.

Stanowiska tej kultury znane są z terenów Moraw, Czech, Słowacji, Niemiec, a na terenach Polski: Śląska, Wielkopolski, ziemi lubuskiej, Pomorza i Kujaw, a graniczyły ze stanowiskami kultur nordyjskich od północy, z kulturami strefy leśnej i przykarpackim kręgiem kulturowym od wschodu, oraz ze strefą oddziaływań anatolijsko-bałkańskich i zachodnioeuropejskimi kulturami o tradycji pucharów dzwonowatych od południa i zachodu.

[...] obie grupy wydają się być migrantami z pontyjsko-kaspijskiego stepu – długiego, cienkiego pasa ziemi rozciągającego się od północnego Morza Czarnego wokół Ukrainy do północnego Morza Kaspijskiego w Rosji. Po przybyciu do Włoch w epoce brązu pierwsi mówcy języka etruskiego zakorzenili się, asymilując osoby mówiące innymi językami z własną kulturą, gdy rozkwitły one w wielką cywilizację.

Etruskowie „podzielają profil genetyczny łacinników z pobliskiego Rzymu, a większość ich genomu pochodzi od przodków ze stepów euroazjatyckich w epoce brązu”.  

Według analizy duża część profilu genetycznego Etrusków pochodzi od ludów stepowych, które dotarły do ​​Włoch i znacznej części Europy w epoce brązu. Uważa się, że ich wpływ jest genetycznie i kulturowo definiujący nasz kontynent. To odkrycie jest godne uwagi, biorąc pod uwagę fakt, że dystrybucja języków indoeuropejskich sięga wstecz do tej grupy, podczas gdy Etruskowie wszystkich ludzi mówili językiem nieindoeuropejskim.

„Ta trwałość językowa w połączeniu ze zmianami genetycznymi stawia pod znakiem zapytania upraszczające założenia, że ​​geny są tym samym co języki” – piszą naukowcy. Zamiast tego prawdopodobne są złożone scenariusze, w których doszło do przemieszania genetycznego, a jednocześnie zachowana została kultura etruska i społeczność językowa.

Jednak nowe badanie etruskiego DNA pokazuje, że ci ludzie byli genetycznie tacy sami jak ich sąsiedzi – i argumentuje, że ich kultura i język były pozostałością po jeszcze wcześniejszej epoce.

 Etruskowie pochodzili częściowo od rolników z epoki kamienia, którzy żyli w Europie od około 6000 p.n.e. podobnie jak ludzie gdzie indziej na Półwyspie Włoskim w tym czasie, w tym ich łacińskich sąsiadów. I podobnie jak ich sąsiedzi, wydaje się, że do 1600 r. p.n.e. Etruskowie wchłonęli napływ nowych przybyszów, śledząc ich pochodzenie na otwarte łąki lub stepy współczesnej Rosji i Ukrainy.

„Etruskowie wyglądają nie do odróżnienia od łacinników, a także mają wysoki odsetek przodków stepowych” – mówi Posth. To sugeruje, że Etruskowie byli tak samo lokalni, jak wszyscy inni w prehistorycznych Włoszech.

W rzeczywistości podkreśla, że ​​nie ma dowodów genetycznych na niedawny ruch populacji z Anatolii. 

przedruk

tłumaczenie automatyczne

ilmessaggero.it

Etruskowie, badanie DNA ujawnia pochodzenie: „Bliscy kuzyni łacinników i nie przybyli ze Wschodu”

25 września 2021

A jeśli Etruskowie byli najbliższymi krewnymi łacinników, a więc i Rzymian? A jeśli mają lokalne pochodzenie we Włoszech i nie pochodzą ze Wschodu? Cywilizacja tak sławna, jak nieznana, której pochodzenie wciąż owiane jest aurą tajemniczości. A także zimny przypadek ich języka. Zagadka, którą można było rozwiązać w tych godzinach (a walc akademickich refleksji już się rozpoczął).

Kluczowym krokiem było  skomplikowane i rozległe badania nad DNA, " największy kiedykolwiek przeprowadzono na Etrusków, przeprowadzonych przez zespół naukowców międzynarodowych, koordynowanych przez uniwersytety w Florence, Tybindze i Jenie, który uczestniczył także przez naukowców  z Muzeum of Civilization in Rome  i opublikowane przez Science Advance. Szczegółowo zbadane badaniaDNA 82 osób, które żyły we Włoszech przez prawie 2000 lat, od 800 pne do 1000 AD, w dwunastu miejscach, między Toskanią a Górnym Lacjum . 

Wyniki?

Etruskowie „podzielają profil genetyczny łacinników z pobliskiego Rzymu, a większość ich genomu pochodzi od przodków ze stepów euroazjatyckich w epoce brązu”.  

„To z  pewnością jedno z najważniejszych badań ostatnich lat, z badaczami, którzy pracowali nad nim od 2000 roku, angażując się tym samym w problem tajemnicy pochodzenia” – komentuje Valentino Nizzo, dyrektor Muzeum Etruskiego w Willi Giulia w Rzymie.

Co jednak pozostaje obiektywne - Dane w naturalny sposób potwierdzają dziś, że nie jest możliwa teza o masowym ruchu ze Wschodu, którą poparł starożytny historyk Herodot. Ale już antropologiczne podejście do dokumentacji historycznej i archeologicznej przez dziesięciolecia wyjaśniało, że jest to fałszywy problem. Masowe przemieszczenia, które przenoszą kulturę z miejsca na miejsce, w okresie, w którym ta kultura nie wykształciła się jeszcze tożsamości, bo te procesy się nie rozpoczęły, nie mają większego sensu ”. 

Badanie ma na celu rzucenie światła na wysoce zaawansowaną kulturę Etrusków, która rozkwitła w epoce żelaza w środkowych Włoszech i która od tysiącleci intrygowała uczonych, angażując wybitnych historyków od czasów greckiego Herodota. Dla tych ostatnich wywodzili się z anatolijskich lub egejskich grup migracyjnych. Z drugiej strony dla archeologów miały one lokalne pochodzenie, hipotezę popartą w przeszłości badaniami nad starożytnym DNA. 

Badanie ujawniło również „ważne przekształcenia genetyczne związane z późniejszymi wydarzeniami historycznymi” w odniesieniu zawsze do środkowych Włoch: jedną, w okresie Cesarstwa Rzymskiego, związaną z mieszaniem się z populacjami wschodniej części Morza Śródziemnego, która prawdopodobnie obejmowała niewolników i żołnierzy przeniesionych przez Rzym Imperium; drugi we wczesnym średniowieczu, utożsamiany z rozprzestrzenieniem się północnoeuropejskich przodków na półwyspie po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego.

Ale dla Valentino Nizzo w rzeczywistości kwestia pochodzenia Etrusków jest „fałszywym problemem”.

"Wszyscy Etruskolodzy od lat śledzą to pytanie – kontynuuje Valentino Nizzo – nawet z wielką uwagą na analizę starożytnego DNA, a zapowiedziano rozwiązanie tzw. tajemnicy pochodzenia Etrusków, zorientowanej w dwóch kierunkach. : ta potwierdzająca tezę Herodota o wschodnim pochodzeniu, i ta, która zamiast tego zdawała się potwierdzać tzw. autochtonię Etrusków, sięgającą Dionizego z Halikarnasu. 

Ci, którzy studiują Etrusków, wiedzą, że w rzeczywistości nie ma tajemnic pochodzenia, ponieważ każda kultura powstaje z czasem poprzez powolny proces tożsamościowy i kulturowy, który nie ma nic wspólnego z procesami biologicznymi, które opowiadają różne historie, związane z bardzo szeroką mobilnością ten człowiek w swojej historii miał zawsze. 

Więc odpowiedź na tajemnicę pochodzenie Etrusków polega na kształtowaniu ich tożsamości etnicznej, która sytuuje się w historycznym momencie, w którym kontakty na Morzu Śródziemnym były najbardziej intensywne. I to jest w VIII wieku p.n.e., z pierwszą kolonizacją na naszym półwyspie: tą, w której jest więcej gotówki handlowej nawet z sąsiednim światem wschodnim, a porównanie z innymi kulturami, innymi niż lokalne, uwypukliło proces kształtowania się tożsamości . 

Tak więc po ósmym wieku, zwłaszcza w siódmym, uzasadnione staje się mówienie o Etruskach a porównanie z innymi kulturami odmiennymi od lokalnych uwydatniło proces formowania się tożsamości. Tak więc po ósmym wieku, zwłaszcza w siódmym, uzasadnione staje się mówienie o Etruskach a porównanie z innymi kulturami odmiennymi od lokalnych uwydatniło proces formowania się tożsamości. Tak więc po ósmym wieku, zwłaszcza w siódmym, uzasadnione staje się mówienie o Etruskach”.

------

science.org

Na wieki przed powstaniem Republiki Rzymskiej na Półwyspie Włoskim dominowała inna kultura: Etruskowie, wyrafinowana cywilizacja, której serce znajdowało się we współczesnej Toskanii i wokół niej, i która stanowiła trwałą zagadkę.

Wykwalifikowani rolnicy, metalowcy i kupcy Etruskowie prowadzili intensywny handel z innymi cywilizacjami śródziemnomorskimi. Mieli odrębną kulturę, z bardziej egalitarną rolą kobiet i sztuką, która była bardziej stylizowana i impresjonistyczna niż ich sąsiadów i wydawała się wykazywać wpływy ze wschodniej części Morza Śródziemnego. Ich język, zachowany we fragmentarycznych inskrypcjach na grobach, nie miał nic wspólnego z tym, co mówili ich starożytni sąsiedzi czy dzisiejsi Europejczycy. 

Jednak nowe badanie etruskiego DNA pokazuje, że ci ludzie byli genetycznie tacy sami jak ich sąsiedzi – i argumentuje, że ich kultura i język były pozostałością po jeszcze wcześniejszej epoce.

 Jednym z pierwszych, który spekulował na temat korzeni Etrusków, był grecki historyk Herodot, który napisał około 500 p.n.e. że byli migrantami z Anatolii, którzy przywieźli ze sobą charakterystyczny język i kulturę. Również Rzymianie byli zafascynowani swoimi poprzednikami.

„Mieli potężny wpływ na kształtowanie Rzymu we wczesnych latach”, mówi historyk z Uniwersytetu Harvarda, Michael McCormick, współautor nowego badania: Pierwsi królowie Rzymu byli mówcami etruskimi, Etruskowie mogli założyć samo miasto Rzym. a wiele rzymskich instytucji i praktyk kulturowych zostało zapożyczonych lub zaadaptowanych od swoich etruskich sąsiadów.

Ostatnio pogłębiła się zagadka ich pochodzenia. Chociaż lingwiści skupili się na pozornie egzotycznym języku Etrusków, archeolodzy dostrzegli ślady lokalnych powiązań. Etruska sztuka i artefakty wydają się być częścią dłuższej tradycji regionalnej, a nie zupełnie nowym przybyszem na tym obszarze, mówi Graeme Barker, archeolog z University of Cambridge, który nie był zaangażowany w badania. „Trudno to wyjaśnić”.

Nowe badanie DNA z kilkudziesięciu szkieletów z epoki etruskiej pobranych z wcześniejszych wykopalisk i kolekcji muzealnych dostarcza wyjaśnienia. W artykule opublikowanym dzisiaj w Science Advances zespół archeologów, genetyków i lingwistów kierowany przez genetyka Cosimo Postha z Uniwersytetu w Tybindze stwierdza, że Etruskowie pochodzili częściowo od rolników z epoki kamienia, którzy żyli w Europie od około 6000 p.n.e. podobnie jak ludzie gdzie indziej na Półwyspie Włoskim w tym czasie, w tym ich łacińskich sąsiadów. I podobnie jak ich sąsiedzi, wydaje się, że do 1600 r. p.n.e. Etruskowie wchłonęli napływ nowych przybyszów, śledząc ich pochodzenie na otwarte łąki lub stepy współczesnej Rosji i Ukrainy.

„Etruskowie wyglądają nie do odróżnienia od łacinników, a także mają wysoki odsetek przodków stepowych” – mówi Posth. To sugeruje, że Etruskowie byli tak samo lokalni, jak wszyscy inni w prehistorycznych Włoszech.

Pozostało jednak pytanie językowe: we Włoszech, podobnie jak w niemal całej Europie, pojawienie się przodków stepowych zbiegło się z pojawieniem się języków indoeuropejskich. „Zwykle, gdy przybywa język indoeuropejski, zastępuje języki, które były tam wcześniej”, mówi lingwista z Leiden University, Guus Kroonen, współautor artykułu. „Więc dlaczego Etruskowie mówią językiem nieindoeuropejskim?”

Autorzy artykułu twierdzą, że kultura i język etruski poprzedzały przybycie ludów stepowych i były szczególnie odporne: gdy nowi przybysze napływali do dzisiejszej Toskanii, mogli nauczyć się języka etruskiego, wżenić się w lokalne rodziny i zintegrować ze społeczeństwem etruskim.

„Prawie wszędzie indziej ci nowi ludzie i nowe języki triumfowali wraz ze swoją kulturą” — mówi McCormick. „Tu tak się nie stało: stara kultura utrzymywała się i kwitła”. Język etruski był używany w inskrypcjach nagrobnych przez kolejne 800 lat, dopóki dominacja Rzymu i jego język łaciński nie spowodowały jego cichego wyginięcia w I wieku n.e.

Aby upewnić się, że ludzkie szczątki, które sekwencjonowali, są etruskie, naukowcy datowali je metodą radiowęglową, uzyskując swego rodzaju bonus: prawie połowa szkieletów znalezionych przez archeologów w grobowcach w stylu etruskim pochodziła z późniejszych okresów. „Ludzie wielokrotnie wykorzystywali nekropolie etruskie, aby chować swoich zmarłych” — mówi Posth.

Struktura genetyczna tych późniejszych szczątków wykazała, że ​​ osoby z zewnątrz nadal migrują do regionu. W szczytowym okresie Cesarstwa Rzymskiego, około 1 roku n.e., DNA odnotowuje znaczny wkład ze wschodniej części Morza Śródziemnego, być może niewolników przywiezionych do pracy na farmach środkowych Włoch. A między 500 a 1000 rokiem n.e. napływ DNA z Europy Północnej świadczy o plemionach germańskich, które najechały i podbiły półwysep.

Odkrycie, że Etruskowie byli tak samo miejscowi jak ich sąsiedzi, nawet jeśli ich język nie był spokrewniony, jest mile widzianym przypomnieniem, że geny i kultura nie są synonimami, mówi Anthony Tuck, archeolog z University of Massachusetts, Amherst, który nie był w to zaangażowany. w badaniach. To coś, co często ginie w ostatnich badaniach nad prehistorycznymi migracjami, mówi, a także we współczesnym dyskursie o rasie i pochodzeniu etnicznym. „Byliśmy zbyt uproszczeni, zakładając, że geny są równe kulturze” — mówi Tuck. „Te dane pokazują, że ludzie mogą angażować się w formy kulturowe, które nie są związane z ich składem genetycznym”.

McCormick mówi, że następnym krokiem jest zrozumienie, jak Etruskowie wytrzymali tak długo. „Mają taki sam przepływ genów, jak wszędzie, ale nie ma to wpływu na ich kulturę i język”, mówi. „Teraz piłka powraca na dwór historyków i archeologów, aby zrozumieć… co takiego w kulturze Etrusków pomogło jej przetrwać”.

wissenschaft.de

Nowe odniesienia do pochodzenia Etrusków

24 września 2021

Debata o pochodzeniu Etrusków sięga czasów starożytnych filozofów. Grecki historyk Herodot wysunął tezę około 500 rpne, że przodkowie Etrusków wyemigrowali do Włoch z Lidii - obszaru na śródziemnomorskim wybrzeżu Turcji - około 1000 rpne. Jednak około 500 lat później Dionizjusz z Halikarnasu postawił tezę, że Etruskowie wyłonili się z kultury Villanova epoki brązu i rozwinęli się lokalnie. Chociaż współczesna analiza składu genetycznego dzisiejszej populacji obszaru Etrusków wykazała wpływy z Azji Mniejszej, większość dzisiejszych archeologów zakłada, że ​​kultura powstała lokalnie. Jednak genetycznych dowodów na to założenie było jak dotąd niewiele.

Stare DNA sprzed prawie 2000 lat

Zespół kierowany przez Cosimo Postha z Instytutu Historii Człowieka im. Maxa Plancka w Jenie zarejestrował starożytne DNA ze skamieniałych kości i zębów 82 osób z dwunastu stanowisk archeologicznych w regionie Etrusków, które obejmują okres od 800 do 1000 p.n.e. AD . 48 osobników pochodziło z okresu etruskiego w ośmiu wiekach pne, sześć z okresu od 1 do 500 n.e. i 28 z wczesnego średniowiecza od 500 do 1000 n.e.

Wynik: „Spośród 48 osobników z pierwszego przedziału czasowego byliśmy w stanie przypisać 40 do wspólnego klastra genetycznego, który wykazuje wyraźne podobieństwa z genetycznym składem dzisiejszych Hiszpanów”, relacjonują naukowcy i dochodzą do wniosku: „Etruskowie pula genów nie wydaje się być spowodowana ruchami populacji z pobliskiego miasta, które powstały na wschodzie. Etruskowie mają lokalny profil genetyczny, który dzielą z innymi sąsiednimi populacjami, takimi jak Latynosi z Rzymu i okolic, pomimo różnic kulturowych i językowych między dwiema sąsiednimi grupami.

Podobne geny, inny język

Według analizy duża część profilu genetycznego Etrusków pochodzi od ludów stepowych, które dotarły do ​​Włoch i znacznej części Europy w epoce brązu. Uważa się, że ich wpływ jest genetycznie i kulturowo definiujący nasz kontynent. To odkrycie jest godne uwagi, biorąc pod uwagę fakt, że dystrybucja języków indoeuropejskich sięga wstecz do tej grupy, podczas gdy Etruskowie wszystkich ludzi mówili językiem nieindoeuropejskim. „Ta trwałość językowa w połączeniu ze zmianami genetycznymi stawia pod znakiem zapytania upraszczające założenia, że ​​geny są tym samym co języki” – piszą naukowcy. Zamiast tego prawdopodobne są złożone scenariusze, w których doszło do przemieszania genetycznego, a jednocześnie zachowana została kultura etruska i społeczność językowa.

Analizy wykazały również, że pula genów Etrusków pozostawała w dużej mierze stabilna w ciągu 800 lat od epoki żelaza do Republiki Rzymskiej. Tylko osiem z 48 osobników miało inne pochodzenie genetyczne - z Afryki Północnej, Europy Środkowej i Bliskiego Wschodu. 

„Wyraźna stabilność genetyczna w Etrurii przez prawie tysiąc lat jest zgodna z zapisami historycznymi, które opisują asymilację z republiką rzymską jako proces polityczny, a nie demograficzny, również dzięki zachowaniu kultury i języka etruskiego w regionie zajęte od wieków ”- wyjaśniają badacze.

Wydarzenia historyczne widoczne w puli genów

Zmieniło się to wraz z pojawieniem się Cesarstwa Rzymskiego. Sześć osobników z okresu od 1 do 500 ne miało znacząco odmienne profile genetyczne niż Etruskowie z poprzednich 800 lat. „Ta genetyczna zmiana wyraźnie pokazuje rolę Imperium Rzymskiego w przesiedlaniu się ludzi na dużą skalę w czasach zwiększonej społeczno-ekonomicznej i geograficznej mobilności” – mówi kolega z Postha, Johannes Krause. Wymieniono około 50 procent wcześniejszej puli genów Etrusków, prawdopodobnie pod wpływem niewolników i żołnierzy ze wschodniej części Morza Śródziemnego.

Naukowcy zauważyli kolejny wstrząs w puli genów we wczesnym średniowieczu. Wyniki sugerują, że germańscy imigranci rozprzestrzenili się po półwyspie włoskim po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego i pozostawili ślady w genomie 28 badanych osobników z okresu między 500 a 1000 rokiem n.e. Pula genów tych osobników jest uderzająco podobna do tej u ludzi, którzy do dziś żyją w tym regionie. „Nasze analizy wskazują zatem na szeroką ciągłość populacji między wczesnym średniowieczem a współczesnością w regionach Toskanii, Lacjum i Basilicata, co sugeruje, że główna pula genowa dzisiejszego ludu w środkowych i południowych Włoszech powstała co najmniej 1000 lat temu ”, piszą Posth i jego koledzy.

Zdaniem naukowców, aby lepiej zrozumieć historię genetyczną Etrusków oraz ich przodków i potomków, potrzebne będą dodatkowe próbki starożytnego DNA z całych Włoch.

Źródło: Cosimo Posth (Max Planck Institute for the History of Man , Jena) i in., Science Advances, doi: 10.1126 / sciadv.abi7673

--------

lanazione.it

Etruskowie dzielili profil genetyczny z łacinnikami z pobliskiego Rzymu i że znaczna część ich genomu pochodziła od przodków ze stepów euroazjatyckich w epoce brązu.

 Badania opublikowane w „Science Advances” były koordynowane przez uniwersytety we Florencji, Jenie i Tybindze i zaangażowały naukowców z Włoch (oprócz Uniwersytetu Florenckiego, Uniwersytetu Sieny, Uniwersytetu w Ferrarze, Muzeum Cywilizacji w Rzymie), Niemiec, Stany Zjednoczone, Dania i Wielka Brytania.

Badania rzucają światło na pochodzenie i dziedzictwo Etrusków dzięki analizie genomu 82 osobników z środkowych i południowych Włoch, żyjących między 800 pne a 1000 AD. Chociaż archeolodzy uważają, że Etruskowie mieli lokalne pochodzenie, a niektóre badania nad starożytnym DNA w przeszłości również wspierały tę hipotezę, dopiero dzięki tym nowym badaniom – biorąc pod uwagę, że po raz pierwszy zbadano kompletne genomy – byliśmy w stanie podać ostateczne odpowiedzi na temat pochodzenia tej populacji. Obecne badanie łączy informacje genomowe z okresu prawie 2000 lat w odniesieniu do dwunastu stanowisk archeologicznych i rzuca światło na tę tajemnicę. W rzeczywistości podkreśla, że ​​nie ma dowodów genetycznych na niedawny ruch populacji z Anatolii. 

Jednak badania DNA nie ujawniają tajemnicy języka etruskiego. Biorąc pod uwagę, że grupy związane ze stepem były prawdopodobnie odpowiedzialne za rozprzestrzenianie się języków indoeuropejskich, którymi obecnie posługują się miliony ludzi na całym świecie, utrzymywanie się nieindoeuropejskiego języka etruskiego w Etrurii jest intrygującym i wciąż niewytłumaczalnym zjawiskiem, które wymagają dalszych badań archeologicznych, historycznych, językowych i genetycznych, wyjaśniają badacze w artykule w „Science Advances”. „Ta trwałość językowa w połączeniu z rotacją genetyczną podważa tezę, że geny są równe językom – mówi David Caramelli, profesor antropologii na Uniwersytecie we Florencji – i sugeruje bardziej złożony scenariusz, który mógł wiązać się z asymilacją pierwszego ludy italskie przez etruską społeczność językową, 

Patrząc na późniejsze wczesne średniowiecze, naukowcy zamiast tego zidentyfikowali przodków z północnej Europy, którzy rozprzestrzenili się po całym półwyspie włoskim po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego. Odkrycia te sugerują, że germańscy migranci, w tym osoby związane z nowo utworzonym Królestwem Lombardzkim, mogli pozostawić możliwy do prześledzenia wpływ na krajobraz genetyczny środkowych Włoch. W regionach Toskanii, Lacjum i Basilicata istnieje ciągłość dziedzictwa genetycznego populacji między wczesnym średniowieczem a dniem dzisiejszym. Dane te sugerują, że główna pula genetyczna współczesnych ludzi w środkowych i południowych Włoszech została w dużej mierze ukształtowana co najmniej 1000 lat temu. Chociaż w celu poparcia tej hipotezy konieczne jest uzyskanie bardziej starożytnych danych DNA z całych Włoch, zmiany przodków w Toskanii i północnym Lacjum podobne do tych zgłoszonych dla miasta Rzymu i jego okolic sugerują, że wydarzenia historyczne z pierwszego tysiąclecia naszej ery miały istotny wpływ na przemiany genetyczne w dużej części półwyspu włoskiego. 

polskieradio24.pl

Kim byli Etruskowie? Badania DNA rzucają nowe światło na pochodzenie niezwykłego ludu

Badanie przeprowadził międzynarodowy zespół naukowców skupionych wokół Instytutu Maksa Plancka na podstawie genomu pozyskanego z 82 starożytnych szczątków osób z 12 stanowisk archeologicznych środkowych i południowych Włoch. Ludzie ci żyli w okresie od ok. 800 p.n.e. do 1000 r. n.e.

Wyniki badań pokazują, że Etruskowie, pomimo ich unikalnej kultury, byli blisko spokrewnieni ze swoimi italskimi sąsiadami.

Z uwagi na to, że Etruskowie posługiwali się wymarłym językiem, który jest obecnie tylko częściowo zrozumiały dla badaczy, wiele z tego, co początkowo było wiadomo o cywilizacji etruskiej, pochodzi z komentarzy późniejszych pisarzy greckich i rzymskich. Jedna z hipotez dotyczących ich pochodzenia, zaproponowana przez Herodota, wskazuje na wpływ starożytnych greckich elementów kulturowych. Zgodnie z tym założeniem Etruskowie mieli wywodzić się z migrujących grup anatolijskich lub egejskich. Inna hipoteza, której orędownikiem był Dionizjusz z Halikarnasu, zakłada, że Etruskowie wywodzili się z ludności tworzącej w epoce brązu lokalną kulturę Villanova, stanowili zatem ludność  autochtoniczną w środkowej i północnej Italii.

Badania przeprowadzone przez naukowców z Instytutu Maksa Plancka przyznały rację tej drugiej hipotezie. W DNA nie odnaleziono wskazówek dotyczących pokrewieństwa z mieszkańcami Anatolii.  Etruskowie dzielili za to profil genetyczny z Latynami żyjącymi w pobliskim Rzymie, przy czym duża część ich profili genetycznych pochodziła od przodków związanych ze stepem, którzy przybyli do regionu w epoce brązu.

Jak podkreślają autorzy badań, biorąc pod uwagę, że grupy związane ze stepem były prawdopodobnie odpowiedzialne za rozprzestrzenianie się języków indoeuropejskich, którymi obecnie posługują się na całym świecie miliardy ludzi, utrzymywanie się nieindoeuropejskiego języka etruskiego jest intrygującym i wciąż niewyjaśnionym zjawiskiem, które będzie wymagało dalszych badań archeologicznych, historycznych, lingwistycznych i genetycznych.

- Ta językowa trwałość, w połączeniu z genetyczną rotacją, podważa proste założenia, że geny równają się językom i sugeruje bardziej złożony scenariusz, który mógł obejmować asymilację wczesnych italskich mówców przez etruską wspólnotę mowy, prawdopodobnie w drugim tysiącleciu przed naszą erą - mówi współautor badań, prof. David Caramelli z Uniwersytetu we Florencji.

Pomimo kilku osobników o pochodzeniu wschodniośródziemnomorskim, północnoafrykańskim i środkowoeuropejskim, pula genów etruskich pozostawała stabilna przez co najmniej 800 lat, obejmujących epokę żelaza i okres rzymskiej republiki. Badanie wykazało jednak, że podczas późniejszego okresu cesarstwa rzymskiego, środkowe Włochy doświadczyły zmiany genetycznej na dużą skalę, wynikającej z napływu osób o pochodzeniu wschodniośródziemnomorskim. Najprawdopodobniej byli to w przeważającej części niewolnicy i żołnierze relokowani przez imperium rzymskie.

- To genetyczne przesunięcie wyraźnie obrazuje rolę imperium rzymskiego w przemieszczeniach ludzi na dużą skalę w czasach zwiększonej mobilności społeczno-ekonomicznej i geograficznej - wskazuje Johannes Krause, dyrektor Instytutu Antropologii Ewolucyjnej Maksa Plancka.

Kolejna duża zmiana w puli genowej mieszkańców Italii miała miejsce na przełomie antyku i wczesnego średniowiecza. Badacze zidentyfikowali w DNA ślad po Germanach rozprzestrzeniających się na Półwyspie Apenińskim po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego. Wyniki badań sugerują, że germańscy migranci, w tym osoby związane z nowo powstałym królestwem Longobardów, pozostawili wpływ na krajobraz genetyczny środkowych Włoch.

W regionach Toskanii, Lacjum i Basilicaty rodowód ludności pozostał w dużej mierze tożsamy między wczesnym średniowieczem a dniem dzisiejszym, co sugeruje, że główna pula genów obecnych mieszkańców środkowych i południowych Włoch została w dużej mierze ukształtowana co najmniej 1000 lat temu.

• Wydaje się, że polityka imperium rzymskiego pozostawiła długotrwały ślad  w profilu genetycznym południowych Europejczyków, wypełniając lukę między europejskimi i wschodnimi populacjami śródziemnomorskimi na genetycznej mapie zachodniej Eurazji – ocenia prof. Cosimo Posth z Uniwersytetu w Tybindze i Centrum Ewolucji Człowieka i Paleośrodowiska Senckenberg.

Odkrycie mogło właśnie rozstrzygnąć trwającą 2400 lat debatę

Nowa analiza genetyczna mogła wreszcie ujawnić pochodzenie Etrusków — tajemniczego ludu, którego cywilizacja kwitła we Włoszech na wieki przed założeniem Rzymu.

Okazuje się, że enigmatyczni Etruskowie byli lokalni w okolicy, z niemal identyczną genetyką jak ich łacińskojęzyczni sąsiedzi.

To odkrycie jest sprzeczne z wcześniejszymi teoriami, że Etruskowie – którzy przez wieki mówili wymarłym, nieindoeuropejskim językiem, który różnił się znacznie od innych w regionie – pochodzili z innego miejsca niż ich łacińscy sąsiedzi. 

Zamiast tego, obie grupy wydają się być migrantami z pontyjsko-kaspijskiego stepu – długiego, cienkiego pasa ziemi rozciągającego się od północnego Morza Czarnego wokół Ukrainy do północnego Morza Kaspijskiego w Rosji. Po przybyciu do Włoch w epoce brązu pierwsi mówcy języka etruskiego zakorzenili się, asymilując osoby mówiące innymi językami z własną kulturą, gdy rozkwitły one w wielką cywilizację.

Odkrycie „podważa proste założenia, że ​​geny równają się językom i sugeruje bardziej złożony scenariusz, który mógł wiązać się z asymilacją wczesnych użytkowników języka włoskiego przez społeczność mowy etruskiej” – powiedział w oświadczeniu David Caramelli, profesor antropologii na Uniwersytecie we Florencji .  

Z miastami tak wyrafinowanymi jak te starożytnych Greków; sieci handlowe tak lukratywne jak Fenicjanie; i ogromne bogactwo rywalizujące ze starożytnym Egiptem , cywilizacja Etrusków, pierwsze znane supermocarstwo zachodniej części Morza Śródziemnego, miała blask dorównujący jedynie tajemnicą otaczającą jej język i jego pochodzenie. Dochodząc do szczytu swojej potęgi w środkowych Włoszech w VII wieku pne, Etruria dominowała w regionie przez wieki, aż do nadejścia republiki rzymskiej, która prawie podbiła Etrusków przed połową III wieku pne, w pełni asymilując ich przez 90 pne 

Archeolodzy od dawna wiedzą, że Etruskowie przekazali późniejszej Republice Rzymskiej swoje rytuały religijne, obróbkę metali, walkę gladiatorów oraz innowacje w architekturze i inżynierii, które przekształciły Rzym z niegdyś prymitywnej osady w wielkie miasto. Niewiele jednak wiedziano o geograficznym pochodzeniu Etrusków lub ich enigmatycznym, częściowo zrozumiałym języku, co czyni ich przedmiotem ponad 2400 lat intensywnej debaty.

Starożytny grecki pisarz Herodot (powszechnie uważany za pierwszego historyka) uważał, że Etruskowie wywodzili się z ludów anatolijskich i egejskich, które uciekli na zachód po głodzie w dzisiejszej zachodniej Turcji. Inny historyk grecki, Dionizjusz z Halikarnasu, stwierdził, że cywilizacja przedrzymska, pomimo greckich zwyczajów i języka nieindoeuropejskiego, pochodziła z półwyspu włoskiego. 

Podczas gdy ostatnie dowody archeologiczne, które pokazują niewiele dowodów na migrację, przechylają się na korzyść argumentu Halikarnasu, „brak starożytnego DNA z regionu sprawił, że badania genetyczne stały się niespójne” – napisali naukowcy w oświadczeniu. Aby rozwiązać ten problem, naukowcy zebrali starożytne informacje genomowe ze szczątków 82 osób, które żyły między 2800 a 1000 lat temu w 12 stanowiskach archeologicznych w środkowych i południowych Włoszech. 

Po porównaniu DNA tych 82 osób z DNA innych starożytnych i współczesnych narodów naukowcy odkryli, że pomimo silnych różnic w zwyczajach i języku, Etruskowie i ich łacińscy sąsiedzi mają wspólny profil genetyczny. W rzeczywistości pochodzenie obu grup wskazuje na ludzi, którzy po raz pierwszy przybyli do regionu ze stepu pontyjsko-kaspijskiego w epoce brązu. Po tym, jak ci wcześni Etruskowie osiedlili się w północnych i wschodnich Włoszech, ich pula genów pozostała stosunkowo stabilna — zarówno w epoce żelaza, jak i wchłonięciu cywilizacji etruskiej do Republiki Rzymskiej. Potem, po powstaniu Cesarstwa Rzymskiego, nastąpił wielki napływ nowych genów, prawdopodobnie w wyniku masowych migracji, jakie spowodowało imperium. 

„Ta genetyczna zmiana wyraźnie pokazuje rolę Cesarstwa Rzymskiego w przesiedleniach ludzi na dużą skalę w czasach zwiększonej mobilności społeczno-ekonomicznej i geograficznej w górę lub w dół” – powiedział Johannes Krause, dyrektor Instytutu Antropologii Ewolucyjnej im. Maxa Plancka w Niemczech. wyrok.

Teraz, gdy starożytna debata mogła w końcu zostać rozstrzygnięta, naukowcy planują przeprowadzić szersze badania genetyczne z wykorzystaniem starożytnego DNA z innych regionów Cesarstwa Rzymskiego. Pomoże im to nie tylko ustalić dalsze szczegóły dotyczące pochodzenia Etrusków i ich dziwnego, obecnie wymarłego języka, ale także odkryć ruchy narodów, które przekształciły ich potomków w genetycznie zróżnicowanych obywateli globalnego supermocarstwa.

Naukowcy opublikowali swoje odkrycia 24 września w czasopiśmie Science Advances . 

https://www.livescience.com/origins-of-etruscans-discovered?fbclid=IwAR1r78tKS1czejqclEz834vSTKRUO8BmqEdiZcLFCmt63lO9mh-M5s1L0Xk

https://en.wikipedia.org/wiki/Villanovan_culture

https://en.wikipedia.org/wiki/Urnfield_culture

https://en.wikipedia.org/wiki/Tumulus_culture

https://en.wikipedia.org/wiki/Unetice_culture

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kultura_unietycka

https://polskieradio24.pl/39/156/Artykul/2818142,Kim-byli-Etruskowie-Badania-DNA-rzucaja-nowe-swiatlo-na-pochodzenie-niezwyklego-ludu

https://www.science.org/content/article/they-may-have-founded-rome-then-vanished-work-sheds-light-mysterious-etruscans?fbclid=IwAR3knu4GKS9MmCk5-68Jpu6PY58xlUlst6P7a7QTMTg_GnPWPsX9ii9XJD0

https://www.ilmessaggero.it/spettacoli/cultura/etruschi_studio_dna_scoperta_mistero_origini_lingua-6217990.html?fbclid=IwAR3VibAO2cDBLtidjIlsvIKAPwbDFJvmokdAiuUX5MKfn0x8OSB22MUkosM

https://www.wissenschaft.de/geschichte-archaeologie/neue-hinweise-zum-ursprung-der-etrusker/?fbclid=IwAR3lFzdKyGAEbLtV1PQSha6GU6B1IAhDW0tL6lFnS7SPEf3Udew5UeESBbs

https://www.lanazione.it/firenze/cronaca/etruschi-origini-1.6844029?fbclid=IwAR3BzR61TiF1Bhk3p3vSmVuuo_Y11w5tW8XZ_XwFUoi6BBKWEFLEsoxbuaQ

Germanie - Słowianie. . . .

Haplogrupa "słowiańska" w  niemczech.

Limes Sorabicus (granica łużycka) czyli granica państwa frankońskiego wyznaczająca 1200 lat temu pogranicze germańsko-słowiańskie, istnieje do dziś - na genetycznej mapie Niemiec i Austrii.

Źródło: Łužiska Republika / Łužyska Republika. Republika Łużyc/Republik Lausitz



Jak widać kraj może być słowiański, a jednocześnie "niemiecki" - czyli zarządzany przez zachodnich europejczyków, tudzież egipcjan z linii starożytnej... 

To właśnie zachodzi w Polsce - Polacy są przerabiania na zachodnich europejczyków, odtąd to my jesteśmy niemcy i stąd będą wyruszać wyprawy na podbój Rosji - to znaczy w zasadzie Rosja jest podbita (tak sugerują pracownicy ABW) zapewne na zasadzie jak przedwojenna Polska - istnieje wąska grupa z takim Piłsudskim na czele, zarządzająca Rosją z ramienia niemiec, a reszta to zagubiona nieświadoma grupa naiwniaków - nie wspominając o przeciętnych Rosjanach, którzy nic z tego nie rozumieją, jak niegdyś (i gdyś) Polacy.... 

Stąd tak wielka pewność siebie niemieckiej 5 kolumny w Polsce - ta metoda ma tysiącletnią tradycję i jak widać jest bardzo skuteczna...





racjonalista.pl

Analiza DNA pomoże poznać pochodzenie grupy języków indoeuropejskich

Piotr Kościelniak

publikacja: 06.02.2017

aktualizacja: 06.02.2017, 18:06

 

 

 

 

Analiza DNA Bałtów żyjących 8 tys. lat temu pomoże rozszyfrować pochodzenie grupy języków indoeuropejskich.

Czy badania genetyczne mogą dać odpowiedzi na pytania związane z kulturą i cywilizacją? Tak uważają specjaliści z Uniwersytetu Cambridge i Trinity College Dublin. Wykonali oni analizę DNA wydobytego z kości czaszek odnalezionych na cmentarzyskach z okresu neolitu. Sześć pochodziło z obszaru dzisiejszej Łotwy, dwa z Ukrainy. Najstarsza badana próbka miała 8300 lat, najmłodsza 4800 lat.
To szczególny okres w dziejach Europy. Przybysze z Lewantu i Anatolii przenieśli nam rewolucję neolityczną – pakiet „technologii" – uprawę roślin, hodowlę zwierząt, ceramikę, które pozwoliły łowcom-zbieraczom dokonać skoku cywilizacyjnego.

Ten transfer technologii w całej Europie odbywał się tak samo – migrujący z południa ludzie mieszali się z miejscowymi. Ślady tego mieszania można odkryć, badając DNA.
Tak było w Środkowej i Zachodniej Europie – materiał genetyczny „zapamiętał" fale rolników z Lewantu (wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego), a później Anatolii (Azji Mniejszej w dzisiejszej Turcji). Jednak w DNA Bałtów śladów ludności napływowej nie ma. Naukowcy przypuszczają, że przyjęli oni neolityczny pakiet technologii na drodze wymiany i podpatrywania.
– Prawie wszystkie badania starożytnego DNA pokazują nam, że takie technologie jak rolnictwo rozprzestrzeniają się wraz z migracjami ludzi, którzy obejmują nowe tereny – mówi Andrea Manica z Uniwersytetu Cambridge. – Jednakże odkrywamy zupełnie inny obraz tego procesu nad Bałtykiem. Nie mamy genetycznych śladów rolników z Lewantu i Anatolii, którzy nieśli tę nowość przez całą Europę. Miejscowi łowcy-zbieracze przyjęli ten neolityczny sposób życia przez kontakt z obcymi.
Naukowcy na łamach „Current Biology" podkreślają też, że Bałtowie zapłacili cenę za ten model przyswajania sobie nowości i utrzymanie genetycznej „czystości". Cywilizacyjne zmiany zachodziły w tym rejonie wolniej niż u sąsiadów w Europie Środkowej.
– Łowcy-zbieracze z tego regionu przyswajali neolityczny pakiet technologiczny wolniej i fragmentarycznie, przez handel i wymianę. Ich genom pozostaje zaś zdumiewająco nietknięty aż do wielkich migracji epoki brązu – uważa Andrea Manica.
Analiza DNA praprzodków Bałtów ujawniła jednak jeszcze jedną ciekawą informację. Choć nie znaleziono genetycznych śladów mieszania się z ludźmi z południa, jedna z próbek z Łotwy miała „obcy" składnik. Naukowcy wskazują, że jest to ślad migracji ze Stepu Pontyjskiego na południu Europy Wschodniej.

Dlaczego to ciekawe? Bo może rozstrzygnąć o pochodzeniu języka praindoeuropejskiego, który dał początek kilkuset najpowszechniej używanym dziś językom.
– Mamy obecnie dwie główne teorie o pochodzeniu języków indoeuropejskich – mówi Eppie Jones z Trinity College Dublin, główna autorka badań DNA. – Jedna zakłada, że przybyły one tu wraz z rolnikami z Anatolii. Druga – że rozwinęły się na Wielkim Stepie i rozprzestrzeniły się w epoce brązu.
Teoria ta (nosi nazwę pontycko-kaspijskiej lub kurhanowej) zakłada, że ok. 5–6,5 tys. lat temu wojownicy ze stepów podbili znaczną część Europy i narzucili swój język.


– Fakt, że nie mamy śladów genetycznych rolników, a mamy komponent ze Stepu Pontyjskiego, wskazuje, że przynajmniej ta część rodziny języków indoeuropejskich uformowała się na wschodzie, a przynieśli ją tu wojownicy na koniach.


A to wszystko na podstawie: " jedna z próbek z Łotwy miała „obcy" składnik."

Jasne.




http://www.rp.pl/Nauka/302069923-Analiza-DNA-pomoze-poznac-pochodzenie-grupy-jezykow-indoeuropejskich.html#ap-1

Koncepcje pochodzenia Słowian

12 Wrzesień 2015 Slaviceter ARTYKUŁY, HISTORIA, INTERNETeioba, GrzegorzJ, HISTORIA, pochodzenie, Słowianie

OSTRZEGAM ŻE, ARTYKUŁ JEST BARDZO, BARDZO DŁUGI!

15.08.2016, Z powodu roszczeń autora, możliwość komentowania została wyłączona.

Autorem jest Grzegorz Jagodziński, osoba która co tutaj dużo ukrywać, nie jest lubiana przez wszystkich piewców wiedzy o Słowianach, ale naszym celem, celem blogu Słowianie i Słowianowierstwo jest przedstawianie różnych nurtów i zdań na temat naszej historii i przodków. Przy konfrontacji różnych materiałów powinniśmy potrzymywać swoje zdanie na dany temat lub go zweryfikować, dodając nowe informację do swojej wiedzy. Życzę miłej lektury.

Dwie hipotezy

Gdy czytamy różnego rodzaju opracowania wydane w Polsce i poświęcone problemowi pochodzenia Słowian, możemy odnieść (mylne) wrażenie, że w nauce istnieją na ten temat jedynie dwie, ostro przeciwstawiane sobie hipotezy. Według pierwszej z nich, zwanej hipotezą autochtoniczną, Słowianie odwiecznie zamieszkują tereny w dorzeczu Wisły i Odry, a więc na terenie obecnej Polski, przy czym w niektórych wersjach wspomina się tu także dodatkowo o terenach położonych bardziej na wschód, nie nadając im jednak nadrzędnego znaczenia. Drugi pogląd, zwany hipotezą allochtoniczną, głosi, że praojczyzna Słowian leżała na wschodzie (zwykle mówi się o środkowym Podnieprzu) i że na tereny Polski przybyli oni dopiero około roku 500 n.e.

Zanim dokonamy analizy argumentów, na które powołują się zwolennicy obu hipotez, a także zanim zapoznamy się z poglądami odmiennymi, musimy zastanowić się nad tym, czy problem, którym mamy się zajmować, jest postawiony dostatecznie jasno i precyzyjnie.

Etnos

Przedmiotem dalszych rozważań są zagadnienia związane z etnogenezą Słowian. Pod terminem etnogeneza rozumiemy proces wyodrębniania się i kształtowania etnosów czyli grup etnicznych. W szerokim znaczeniu pojęcie to obejmuje narody, plemiona, mniejszości narodowe, a więc zarówno całe społeczeństwa, jak i ich części, tworzące wyróżniające się zbiorowości. Słowianie są oczywiście również przykładem etnosu.

Etnosy stanowią zbiory jednostek, które nie muszą być rozłączne, bywa też i tak, że jeden etnos stanowi część innego, szerszego. Ktoś może czuć się bowiem jednocześnie np. Brytyjczykiem i Irlandczykiem, Rosjaninem i Ukraińcem, albo Polakiem i Słowianinem.
Najważniejszą cechą każdej grupy ludzkiej, którą możemy określić jako etnos, jest świadomość jej wewnętrznej jedności i jednocześnie odrębności od grup sąsiednich. Świadomość ta cechuje członków danej grupy etnicznej, grupa ta jest odrębna od innych grup także w oczach innych ludzi. Założenie tego artykułu jest takie, że w przeszłości istniał okres, w którym:

• Słowianie zdawali sobie sprawę z tego, że należą do jednej grupy,
• Słowianie dostrzegali swoją odrębność od innych ludów, np. od Germanów,
• Słowianie byli postrzegani przez Germanów, Greków itd. jako jednolita, odrębna grupa etniczna.

Warto w tym miejscu podkreślić kilka rzeczy dla uniknięcia nieporozumień. Otóż po pierwsze, założenie takie nie jest wcale spekulatywne i nie powinno budzić kontrowersji, gdyż przynajmniej częściowo potwierdzają je źródła historyczne, podkreślające jedność Słowian, a w każdym razie akcentujące ich odrębność od ludów ościennych. Po drugie, nie jest istotny dla przeprowadzanych tu rozważań stan świadomości etnicznej Słowian na początku XXI wieku. Z pewnością dla wielu jednostek jest oczywista dziś zarówno przynależność do grupy węższej, np. Polaków, jak i do grupy szerszej – Słowian. Problem ten nas tu jednak nie interesuje. Zakładamy jedynie, że świadomość przynależności do grupy Słowian istniała również w przeszłości, i to wyraźniej niż dziś.

Jak więc widać, granice etnosu wyznaczone są przede wszystkim przez świadomość ludzi, a inne czynniki odgrywają co najwyżej pomocniczą rolę. I tak, granice te pokrywają się często z granicami językowymi. Język spaja ludzi w naród, gdyż umożliwia wymianę myśli między członkami tegoż narodu. Członkowie danej grupy etnicznej mogą się więc łatwo porozumieć ze sobą, istnieje natomiast bariera komunikacyjna pomiędzy ludźmi należącymi do różnych grup etnicznych.

A jednak mogą istnieć wielojęzyczne grupy etniczne, jak Belgowie czy Szwajcarzy. Belg mówiący po flamandzku (niderlandzku) odczuwa zwykle łączność z Belgiem mówiącym po walońsku (francusku), nawet jeśli każdy z nich zachowuje świadomość przynależności do mniejszych grup, odpowiednio Flamandów i Walonów. Świadomość odrębności etnicznej powszechna jest z kolei wśród Austriaków, którzy używają przecież tego samego języka, co Niemcy.

Przykłady te dowodzą, że choć język jest ważnym wyznacznikiem granic etnicznych, nie jest ich wyznacznikiem absolutnym. Warto jednak zwrócić uwagę, że próbując ustalić kryteria odrębności etnicznej nawet w przypadku Belgów i Szwajcarów operuje się pojęciem „język”. Belg może bowiem mówić po francusku lub niderlandzku, ale już raczej nie po japońsku. Szwajcar mówi po szwajcarsku (obecnie przeważa pogląd, że Schwyz jest językiem odrębnym od niemieckiego), włosku, francusku lub retoromańsku, jest jednak mało prawdopodobne, aby za Szwajcara uznano osobę używającą na co dzień języka suahili. Nawet osoba mówiąca po niemiecku, ale nie po szwajcarsku, także nie zmieści się w definicji Szwajcara.
Granice etnosu pokrywają się często z granicami kulturowymi, a więc z granicami stylów w kulturze materialnej, z granicami religii, obyczajów itd. Wydaje się na przykład, że to kultura, w tym wypadku silnie związana z religią, jest najważniejszą różnicą między Serbami a Chorwatami. Z drugiej jednak strony znamy wiele przykładów, gdy wyraźna odrębność kulturowa nie przeszkadza ludziom identyfikować się z jedną i tą samą grupą etniczną.
W końcu granice etnosu wyznaczają granice historyczne, a więc wiedza o pochodzeniu od wspólnego przodka, świadomość wspólnej historii, wspólne poczucie prawa do zajmowania określonego terytorium itp. Granice historyczne są jednak często zaledwie pochodną świadomości przynależności do grupy, np. Polak może uważać się za potomka mitycznego Lecha tylko dlatego, że czuje się Polakiem (a nie odwrotnie, tj. nie jest tak, że ma pewność, że rzeczywiście jest potomkiem Lecha i na tej podstawie może czuć się Polakiem).
Ostatnio nastała moda na szukanie granic narodów poprzez analizę cech genetycznych lub antropologicznych. Niestety, przy rozważaniach tego rodzaju zapomina się najczęściej o tym, że ludzie rozmnażają się płciowo, a więc o tym, że każdy człowiek ma dwoje rodziców, a nie tylko jednego, i nie zawsze oboje rodzice odczuwają przynależność do tej samej grupy etnicznej. Jak zaś wiadomo, cechy dziedziczone są zarówno po matce, jak i po ojcu. Zauważmy, że o ile dwaj bracia mają oboje rodziców takich samych, to jednak synowie tych dwóch braci (kuzyni) mają na ogół tylko 50% wspólnych przodków w drugim pokoleniu (każdy z nich ma łącznie 4 dziadków, z czego tylko 2 jest wspólnych dla wszystkich). Wnukowie tych braci mają zaś jedynie 25% wspólnych przodków w trzecim pokoleniu (mają oni po 8 pradziadków, w tym tylko 2 wspólnych dla wszystkich). Dlatego właśnie nie powinna więc nikogo dziwić różnica wyglądu przeciętnego Bułgara i przeciętnego Polaka, którzy choć mają wspólnych słowiańskich przodków, to jednak ich odsetek, wśród wszystkich ich przodków, jest prawdopodobnie niezwykle mały. I dlatego też badania mające na celu prześledzić przeszłość Słowian w oparciu o ich cechy biologiczne muszą wzbudzać poważne wątpliwości natury metodologicznej.
Nazywanie grup etnicznych (czy wprost: narodów) populacjami jest przykładem mieszania elementarnych pojęć, być może dopuszczalnego w publicystyce, ale karygodnego w nauce. Niestety, istnieją pewni teoretyzujący biologowie, zdający się nie rozumieć pojęcia „etnos” i utożsamiający je z nieprecyzyjnie użytym określeniem „populacja”. Zgodnie z powszechnie przyjętą definicją, populacja jest grupą takich osobników danego gatunku, które krzyżują się niemal wyłącznie z osobnikami należącymi do tej samej grupy. Grupy etniczne nie są więc populacjami, bo odsetek dzieci ze związków członków jednej grupy z członkami innej grupy zawsze był i jest zbyt znaczący, by go ignorować. Czy zatem mamy prawo używać pojęcia „populacja Słowian”? Czy rzeczywiście jakikolwiek naród stanowi układ na tyle przymknięty, aby móc bez zastrzeżeń przyrównywać go do populacji w sensie, w jakim terminu tego używa się w biologii?
Często jest tak, że domieszki wręcz dominują w danej grupie etnicznej, dlatego właśnie przeciętny Bułgar zawdzięcza swoją fizjonomię, a zapewne i genetykę, przede wszystkim swoim przodkom niesłowiańskim: miejscowym bałkańskim (np. Trakom) i nieindoeuropejskim (turkijskim Bułgarom). Natomiast fizyczne cechy odziedziczone po przodkach słowiańskich są dzięki tym domieszkom głęboko schowane lub wręcz nieobecne. Innymi słowy, należy zastanowić się, czy w ogóle istnieją granice biologiczne (genetyczne, fizyczno-antropologiczne) poszczególnych grup etnicznych, w tym Słowian.
A zatem, dzieje:

• ludzi w wymiarze biologicznym,
• języka,
• innych form kultury duchowej,
• kultury materialnej,

mogą, ale nie muszą być zbieżne. O problemie tym będzie jeszcze mowa poniżej, jednak już teraz nie powinno już nikogo dziwić, dlaczego w niniejszym artykule, choć pisanym przez biologa, fakty biologiczne nie znalazły się w centrum rozważań.

Etnogeneza

Z dotychczasowych rozważań wynika, że badając problem pochodzenia jakiejkolwiek grupy etnicznej, a więc także i Słowian, nie wolno zapominać, że granice tej grupy wyznacza przede wszystkim świadomość ludzka. Powoduje to znaczne komplikacje: nie ma właściwe metody badania, jaka była świadomość ludzka w przeszłości. Próbując odpowiedzieć na pytanie, skąd się wzięli Słowianie, musielibyśmy poznać pełną historię tego terminu, tj. dowiedzieć się, jacy ludzie w danym okresie uważali się za Słowian i jacy ludzie byli za Słowian uważani. Niestety, nawet w odniesieniu do epoki historycznej, w której istniały źródła pisane, nasza wiedza na ten temat jest bardzo skąpa. W odniesieniu zaś do okresu przed pojawieniem się dokumentów pisanych możemy posługiwać się właściwe jedynie spekulacjami. Co gorsza, nie ma nawet szans na to, aby w przyszłości ktokolwiek uchylił tę zasłonę tajemnicy, chyba że opracuje sposób podróżowania w czasie.
Zamiast więc zajmować się historią świadomości odrębności etnicznej Słowian, o której powiedzieć możemy bardzo niewiele, skoncentrujmy się na badaniu historii przejawów tejże odrębności. Jak wspomnieliśmy wyżej, najważniejszym spośród nich jest język, nieco mniej wiarygodnym jest kultura materialna. Innymi słowy, zamiast próbować odpowiadać na pytanie, skąd się wzięli Słowianie, które jest nieprecyzyjne i na które nie mamy szans udzielić odpowiedzi z braku danych, postarajmy się skoncentrować na próbach ustosunkowania się do następujących kwestii:

• gdzie kiedyś mieszkali ludzie mówiący językiem, z którego rozwinęły się obecne języki słowiańskie,
• gdzie ma swoje źródła kultura materialna historycznych Słowian.

Będziemy natomiast unikać zagłębiania się w genetykę czy antropometrię, z uwagi na omówione wyżej trzy fakty:

• fakt posiadania przez współczesnych Słowian przodków, wśród których wielu jest niesłowiańskich,
• fakt, że ci niesłowiańscy przodkowie mają znaczny, a nawet decydujący udział w składzie genotypowym i fenotypowym Słowian,
• fakt, że wnioski z badań genetycznych i antropometrycznych nie pomogą nam w znalezieniu odpowiedzi na żadne z dwóch konkretnych pytań o rodowód ludzi mówiących niegdyś językiem słowiańskim i o rodowód kultury materialnej przypisywanej Słowianom – a właśnie te dwa elementy, a nie właściwości biologiczne, uznaliśmy wyżej za najbardziej istotne przejawy odrębności etnicznej Słowian.

W okolicach znanej z produkcji sera miejscowości Cheddar (region Bristolu w Anglii) odkryto swego czasu mumię, z której udało się pobrać DNA do analizy. I cóż się okazało? Otóż nauczyciel historii w miejscowym liceum, Anglik, jest prawdopodobnie bezpośrednim potomkiem zmumifikowanego człowieka! Czy fakt ten uprawnia nas do stwierdzenia, że Anglicy są autochtonami na Wyspach Brytyjskich? Wydaje się to wątpliwe: Anglikiem mógł być jedynie jeden z wielu przodków tego człowieka (albo nawet żaden, a języka angielskiego jego przodkowie nauczyli się kilkaset lat temu, bo tym językiem mówili wszyscy inni wokół). A przecież ów nauczyciel to właśnie Anglików traktuje jako swój własny naród, a język angielski (a nie np. kornijski) jako swój język ojczysty. W jakim zaś języku mówił jego genetyczny przodek, Człowiek z Cheddar, możemy tylko zgadywać. Na pewno jednak nie był to język angielski.
I rzeczywiście, ze źródeł historycznych wiemy, że Anglicy nie zamieszkują okolic Cheddar odwiecznie. Poprzedzali ich jacyś P-Celtowie (Brytoni, Kornijczycy lub ich krewni), tych Q-Celtowie (Goidele, krewni Iryjczyków przed zepchnięciem ich przez Brytów do Irlandii), tych z kolei nieindoeuropejscy Kaledończycy i być może jeszcze szereg innych nacji. Narody się zmieniały, geny jednak zostały.
Archeolog David Miles w książce „The Tribes of Britain” (za: „Wiedza i Życie”, 11/2005, str. 12) uważa, że 80% genów białych Brytyjczyków pochodzi od plemion zamieszkujących Wyspy Brytyjskie od czasów epoki lodowcowej, a nie od Rzymian, Anglów, Sasów czy Wikingów. Zapewne też nie od Celtów i w ogóle nie od Indoeuropejczyków, którzy pojawili się tam stosunkowo niedawno. Nawet według skrytykowanego w innym miejscu Renfrewa, szukającego praojczyzny Indoeuropejczyków w Anatolii i bezpodstawnie wiążącego ich ekspansję z rozprzestrzenianiem się rolnictwa, indoeuropejskie geny przybyły na Wyspy długo po stopieniu się ostatnich fragmentów lądolodu. Mimo kompletnej językowej indoeuropeizacji ludności łączącej się z wyparciem dawnych, przedindoeuropejskich języków (jak zapewne piktyjski czy kaledoński), nie doszło wcale do wyparcia starych genów, a wręcz przeciwnie, geny przybyłe w czasie wielu migracji dziś stanowią zaledwie około 1/5 całej puli genetycznej Wyspiarzy.
Literatura (W. Mańczak, „Wieża Babel”, Ossolineum 1999, za Diakonowem i Orszaninem) cytuje także inny interesujący przykład. Otóż praojczyzną ludów turkijskich był region Ałtaju. W sensie biologicznym przodkowie Turków byli „skośnoocy”, tzn. mieli cechy rasy (lub jak kto woli odmiany) „żółtej”. Do dziś cechy przodków zachowali np. Jakuci i inne ludy wschodnioturkijskie.
W pewnym okresie dziejów doszło jednak do ekspansji Prototurków na zachód. Dotarli oni do Turkmenii, Azerbejdżanu, no i oczywiście do Anatolii. I cóż się okazuje? Tylko 51% dzisiejszych Kirgizów ma fałdę mongolską. Im dalej od praojczyzny, tym odsetek ten jest mniejszy: cecha ta występuje u 22% Kazachów, 11% Uzbeków i 6% Turkmenów. Wśród dzisiejszych Azerów ludzi „skośnookich”, których biologicznymi przodkami mogli być Prototurcy, jest zaledwie 2 procent. W Turcji zaś praktycznie nie ma mieszkańców z widoczną fałdą mongolską. Wygląda na to, że choć Turcy jako naród mają pochodzenie wschodnie, ałtajskie, to jednak w sensie biologicznym są zdecydowanymi autochtonami, Anatolijczykami.
Choćby tylko te przykłady pokazują, że oparcie pojęcia „naród” o kryteria biologiczne jest najgorszym z możliwych rozwiązań, a korelacja danych biologicznych i językowych jest znikoma. Ponadto płynie z nich ciekawy, acz oczywisty wniosek, że nasi językowi przodkowie przed rokiem 500 n.e. mogli zamieszkiwać na przykład tereny Ukrainy, ale jest przy tym również możliwe i prawdopodobne, że niektórzy inni nasi przodkowie (biologiczni, lub jak kto woli, genetyczni) zamieszkiwali wówczas tereny „Odrowiśla”, czyli dzisiejszej Polski. Fakt istnienia w jednej grupie ludzi genów różnego pochodzenia nie może dziwić. Przecież Słowianie zajmujący tereny zamieszkane uprzednio przez ludność należącą do innych etnosów nie wycinali jej w pień, tylko się z nią krzyżowali. Nawet w przypadku dokonywania krwawych najazdów zwycięzcy wojowie zabijali zapewne swoich męskich przeciwników, oszczędzali jednak kobiety i czynili je matkami swoich własnych dzieci. Ten właśnie mechanizm spowodował, że dziś Turcy niemal nie wykazują cech genetycznych swoich ałtajskich przodków. Stawia to w zupełnie innym świetle spór między autochtonistami, uważającymi tereny Polski za praojczyznę Słowian, a allochtonistami, szukającymi tejże praojczyzny na Ukrainie.

Cudowne rozmnożenie

Szczegółowego wyjaśnienia wymaga także problem dyskutowany dalej w treści artykułu, który często podnoszony jest przez pewne osoby starające się zdyskredytować poglądy swoich przeciwników, które korzystają z twierdzeń przyjętych a priori, zapewne z braku sensownych argumentów. Otóż według Godłowskiego, zwolennika hipotezy allochtonicznej, w VI wieku na Ukrainie żyło 300 tys. Słowian. Łowmiański oszacował natomiast liczbę Słowian w XI wieku na 7 285 tys. Zdaniem zwolenników hipotezy autochtonicznej, aby nastąpił taki przyrost liczebności, musieliby oni „rozmnażać się jak króliki”. Z drugiej strony, Kurnatowski szacuje liczbę Słowian w całej ich wschodniej i zachodniej niszy w VI wieku na 1 600 tys., i wartość ta ma jego zdaniem uprawdopodobniać hipotezę autochtoniczną.
Musimy tu jednak zadać dwa kłopotliwe pytania:

1. Na ile wiarygodne jest szacowanie liczebności Słowian na Ukrainie w VI wieku na 300 tysięcy (jakie są podstawy tego szacunku)?
2. Czy ktoś mimo wszystko policzył, jak wielki musiałby być przyrost naturalny Słowian przy przyjęciu cytowanych szacunków?

Nie będziemy tu przedstawiać polemiki z przedstawionymi wyliczeniami i przyjmiemy je za prawdziwe. Skorzystamy natomiast ze znanego wzoru na procent składany, aby obliczyć przyrost naturalny Słowian na przestrzeni pięciuset lat:

A = a * rⁿ

gdzie:

• a – liczebność w roku 500 n.e.; a = 300 000;
• A – liczebność w roku 1000 n.e.; A = 7 285 000;
• n – ilość pokoleń;
• r oznacza 100% + x, gdzie x jest szukanym przyrostem naturalnym.

Przy założeniu, że średnia długość pokolenia wynosi 20 lat (to znaczy, w takim wieku rodziców rodziły się ich dzieci – dla okresu wczesnego średniowiecza założenie to nie sprawia wrażenia nieprawdopodobnego) otrzymujemy n = 25 pokoleń na przestrzeni 500 lat.
Mamy zatem:

7 285 000 = 300 000 * r²⁵
(dzielimy obie strony przez 1000 i logarytmujemy stronami)
log 7 285 = log 300 + 25 * log r
25 * log r = 1,38531
log r = 0,0554
r = 1,14

co daje przyrost naturalny ok. 14% na pokolenie, czyli 0,7% lub 7‰ rocznie. Podobne obliczenia wykonane dla danych podanych przez Kurnatowskiego dają natomiast ok. 6% na pokolenie, czyli 0,3% lub 3‰ rocznie. Warto zestawić te dane np. z sytuacją w Irlandii w roku 2003, gdzie podobnie liczony przyrost naturalny wyniósł ponad 8‰. Znacznie wyższe wskaźniki obserwuje się współcześnie np. w Indiach czy Chinach – sięgają tam one 15‰. Nie chodzi tu przecież ani o kraje o nadmiernie wysokim poziomie życia, ani o kraje cierpiące na nadprodukcję żywności. Trudno też posądzać ich mieszkańców o masowe naśladowanie obyczajów godowych długouchych futrzaków.
Nie wydaje się więc, aby przyrost naturalny w wysokości 7‰ rocznie był do tego stopnia wysoki, aby usprawiedliwić zabawne aluzje do królików. Mimo to niektórzy biologowie zarzucają humanistom ignorancję w dziedzinie biologii populacji i dynamiki ludnościowej, podkreślając ich ważną rolę w badaniach etnogenetycznych. Twierdzą wręcz, że humaniści nie uprawiają rzetelnej nauki, a jedynie spekulują, i że w przeciwieństwie do nich jedynie nauki przyrodnicze są w stanie cokolwiek wyjaśnić. Co gorsza, humaniści wykazują jakoby karygodną beztroskę w mówieniu o ważnych sprawach społecznych, zapewne dlatego, że śmią podważać tezę o historycznym prawie Słowian do pewnych ziem, opartą na fakcie, że na ziemiach tych mieszkają oni odwiecznie. Czy dla dzisiejszego człowieka twierdzenie, że tereny Polski zamieszkiwali 1500 lat temu Germanie, rodzi jakiekolwiek konsekwencje? A czy nasze pobożne życzenie, abyśmy to my żyli tu „od zawsze” (od czasów Adama? ab urbe condita? a mundo creato?), ma służyć jako argument w dyskusji? Czyż zadaniem nauki nie jest stawianie czoła tego właśnie typu życzeniom?
A jeśli nawet komuś przyrost 7‰ wydaje się wciąż za wysoki, istnieją dalsze fakty, które pozwalają utrzymać w mocy hipotezę o ukraińskiej ojczyźnie Słowian. Rzecz w tym, że Słowianie wchłaniali w ciągu dziejów inne narody, jak na przykład turkijskich Bułgarów. Dla czasów nieco wcześniejszych wymienić tu można przypuszczalnie irańskich Sarmatów i italskich Wenetów, całkiem możliwy jest też udział Scytów, a w latach około 300 – 500 n.e. również części Gotów i innych plemion germańskich. A zatem nawet niezbyt wysoki przyrost naturalny Słowian mógł rzeczywiście być wystarczający, aby doprowadzić do znacznego zwiększenia ich liczebności w latach 500 – 1000 n.e., ponieważ asymilowali oni ludy, które zastawali na nowo zajmowanych terenach.

Dane biologiczne

Sugerowany przez niektóre dane antropologiczne autochtoniczny charakter ludności słowiańskiej nie stoi w sprzeczności z możliwością wschodniego rodowodu naszych językowych przodków. Dane tego rodzaju nie stanowią przecież dowodu, że ludność zamieszkująca tereny obecnej Polski w końcu starożytności używała języka słowiańskiego. W żaden sposób nie przeczą również możliwości wejścia owej ludności w skład słowiańskiego etnosu 25 pokoleń później. W jego ostatecznym uformowaniu się do ok. roku 1000 w znaczącym stopniu mogli bowiem wziąć udział przedsłowiańscy autochtoni, którzy pozostawili ślady w naszych genach i cechach fizycznych, obok śladów przyniesionych przez najeźdźców znad Dniepru. Warto w tym kontekście przypomnieć, że dane antropologii fizycznej dowodzą również miejscowego pochodzenia ludności zamieszkującej współczesną Turcję, mimo że historia informuje nas o ałtajskim rodowodzie Turków.
Czy jednak faktycznie dane biologiczne wskazują jednoznacznie na autochtoniczny charakter Słowian zamieszkujących „Odrowiśle”? Jak piszą parający się tym zagadnieniem autorzy, pod względem cech fizycznych „zarówno ludność kultury wielbarskiej, jak i czerniachowskiej wykazuje duże podobieństwo do ludności grupy masłomęckiej z Lubelszczyzny” (W. Kozak-Zychman). Również inne badania ludności Polski sugerują jej genetyczne podobieństwo do ludności Ukrainy i południowej Rosji. Jednak znaleziono także ślady wskazujące na powinowactwo z ludnością Półwyspu Iberyjskiego (związki tego rodzaju mogą sięgać aż do epoki eneolitu i mogą sugerować genetyczną łączność z przedindoeuropejską ludnością Europy). Wynikają z tego trzy wnioski, niezbyt zaskakujące dla tego, kto prześledził uważnie dotychczasowy wywód:

• Słowianie w swojej historii nie dbali o zachowanie „czystości rasowej” i mieszali się z innymi ludami,
• w słowiańskich genach możemy odszukać rozmaite ślady tej zawikłanej przeszłości,
• badania genetyczne nie są w stanie w żaden sposób pomóc w ustaleniu miejsca, gdzie w starożytności mieszkali ludzie mówiący językiem będącym przodkiem współczesnych języków słowiańskich.

Genetykom molekularnym wydaje się czasami, że ich ustalenia są bardziej wiarygodne od rezultatów osiągniętych w wyniku dociekań lingwistów, historyków i archeologów (i owe rezultaty określają wręcz mianem spekulacji). Tymczasem z przyczyn wyżej wymienionych to właśnie dane zebrane przez genetyków pozbawione są jakiejkolwiek wartości dla badań nad etnogenezą. Niezależnie od tego, co się sądzi o naukach humanistycznych, genetyka nie pomoże w rozwiązaniu kwestii pochodzenia np. Słowian czy Indoeuropejczyków.
Genetyka jest z pewnością pomocna w wyjaśnianiu takich zagadnień, jak okoliczności zasiedlenia Ameryki, i to zarówno w okresie przed Kolumbem, jak i po nim (np. w tym drugim zakresie badania genetyczne populacji współczesnych Amerykanów mogą pomóc, upraszczając sprawę, w ustaleniu odsetka osób proweniencji irlandzkiej czy polskiej). Te same badania nie mogą jednak objaśnić np. zasięgu języka angielskiego w Ameryce. Wiadomo, że jest to język ojczysty ludzi nie tylko pochodzenia brytyjskiego, ale i afrykańskiego czy polskiego. Językoznawcy nie interesuje, a etnologa może najwyżej zaciekawić, skąd wzięły się niebrytyjskie domieszki wśród badanego przez niego etnosu. Podobnie jest w kwestii pochodzenia Słowian czy Indoeuropejczyków: lingwistę czy etnologa zainteresuje przede wszystkim, skąd wywodzą się ci, którzy przynieśli indoeuropejski język. W genach nie jest przecież zapisane, jakim językiem mówili genetyczni przodkowie ludzi współczesnych. I dlatego badania genetyczne w określonych przypadkach nie są i nie mogą być pomocne w ustaleniu etnogenezy danego narodu. W podanym przykładzie badania te nie są w stanie w żaden sposób wyjaśnić, dlaczego Afroamerykanie mówią dziś po angielsku (a nie jakimś językiem bantu). Nie dowodzą one również afrykańskiego pochodzenia języka angielskiego. Podobnie stwierdzenie wśród Polaków np. elementów iberyjskich nie dowodzi jeszcze zachodniego pochodzenia języków słowiańskich, a stwierdzenie w populacji zachodniej Europy elementów genetycznych istniejących tam od 35 tysięcy lat nie dowodzi, że używane tam dziś języki pochodzą od języków używanych tam 35 tysięcy lat temu.
Model zakładający, że narody żyją w pełnej izolacji i że zachowują tak język, jak i cechy genetyczne swoich przodków, jest modelem nie tylko błędnym, ale wręcz naiwnym. W rzeczywistości zmiany genetyczne określonej populacji zachodzą zupełnie innymi drogami niż zmiany jej języka i świadomości etnicznej. Nikt rzecz jasna nie twierdzi, że genetyczna historia określonego obszaru nie jest ciekawym problemem badawczym, jest chyba jednak oczywiste, że problem ten nie ma nic wspólnego z badaniem etnogenezy.
Pewni słoweńscy pseudouczeni starają się udowodnić, że ich naród pochodzi od starożytnych Wenetów, w dodatku spokrewnionych jakoby z Etruskami. Niezależnie od chybionych metod, za pomocą których usiłują dowieść zbieżności między wymarłymi językami Wenetów i Etrusków a dzisiejszymi dialektami słoweńskimi, posługują się oni niebudzącym żadnych wątpliwości argumentem z dziedziny genetyki. Chodzi mianowicie o badania, zgodnie z którymi skład genetyczny ludności zamieszkującej obszar współczesnej Słowenii nie zmienił się od jakichś 7 tysięcy lat, a może nawet więcej. Jak to więc możliwe, że przodkowie Polaków (zgodnie z argumentacją genetyczną) przybyli ze wschodu, natomiast przodkowie pokrewnych im językowo Słoweńców (chyba nikt tego twierdzenia nie podważa) od co najmniej roku 5000 p.n.e. zamieszkują tereny, na których żyją i dzisiaj.
Interpretacja tych faktów jest banalna. Główny trzon ludności Słowenii może stanowić ludność zasiedziała tam od czasów zamierzchłych. Jednak język i „słowiańskość” Słoweńców nie mają z tym faktem nic wspólnego: stosunkowo niewielka grupa Słowian (co widać z badań genetycznych) przybyła na tamte tereny około roku 500 n.e. (tego genetyka raczej nie jest w stanie potwierdzić) i spowodowała zupełne wynarodowienie tubylców, tj. przyjęcie przez nich języka i kultury najeźdźców. Żadna inna hipoteza nie wytłumaczy ewidentnego pokrewieństwa językowego tego narodu z innymi narodami słowiańskimi. Nieistotny jest procentowy stosunek owych przybyszów do ludności zastanej – ważne, że to właśnie oni przynieśli swój język i kulturę, które przetrwały do dziś. To właśnie jednak dzięki tej nielicznej grupie Słoweńcy zyskali poczucie przynależności do narodów słowiańskich.
W badaniach etnogenetycznych ważne są więc dzieje języków, a nie poszczególnych ludzi. Badania genetyczne dowodzą podobno, że migrację ze wschodu na obszar dzisiejszej Słowenii można w ogóle zaniedbać. Badania językoznawcze dowodzą, że migracji tej zaniedbać nie sposób.
Jak doniósł jeden z respondentów, w poszukiwaniu praojczyzny Indoeuropejczyków pomocne ma być według niektórych badaczy badanie występowania mutacji M17 (Eu19) chromosomu Y. Okazuje się mianowicie, że w zachodniej części Europy mutacja ta jest rzadka, za to występuje licznie w Europie wschodniej. Ma ona mianowicie występować u 54% mieszkańców Ukrainy, 56% mieszkańców Polski i 60% mieszkańców Węgier. Mutację tę znaleziono także u ponad 45% mieszkańców północnych Indii (a dokładniej u Sindhów i Pantanów). Mutację M17 znaleziono wreszcie „u 80% Celtów” (Rosser, 2000).
Już choćby tylko pobieżna analiza tych danych pokazuje, że są one pozbawione wszelkiej wartości dla poszukiwań miejsca, z którego Indoeuropejczycy rozpoczęli swoje migracje. Z jednej bowiem strony wysoka częstotliwość mutacji M17 u niektórych ludów indyjskich i słowiańskich mogłaby sugerować ich bliskie pokrewieństwo, któremu przecież nie przeczą dane językoznawcze. Jednak w takim razie całkowicie niewytłumaczalny byłby wysoki odsetek tejże mutacji u Węgrów, którzy nie mają nic wspólnego ani ze Słowianami, ani z Hindusami, ani w ogóle z Indoeuropejczykami. Jeszcze bardziej tajemnicza byłaby wysoka częstotliwość M17 wśród Celtów… Z załączonej mapki widać jednak wyraźnie, że spory odsetek M17 występuje jedynie u mieszkańców Orkadów:

Warto w tym kontekście uświadomić sobie, że mimo położenia u wybrzeży północnej Szkocji Orkady były zamieszkane w przeszłości przez Piktów, a bezpośrednio potem przez Wikingów, a nie przez celtyckich Szkotów. Niezależnie od tego faktu, jeżeli rzeczywiście mutacja M17 miałaby być charakterystyczna dla Indoeuropejczyków, dlaczegóż brak jej niemal zupełnie w indoeuropejskiej przecież Europie zachodniej? I skąd wysoka frekwencja tej mutacji wśród niektórych ludów turkijskich, w tym Kirgizów, podczas gdy jest ona bardzo rzadka u innych, np. Kazachów?
Jak widać, nie ma żadnej korelacji między przynależnością etniczną a występowaniem tej czy innej mutacji. Nie ma też korelacji między występowaniem różnych mutacji – wystarczy porównać mutacje M17 i M173. Na przykład dużej częstotliwości „przedindoeuropejskiej” mutacji M173 wśród mieszkańców Orkadów, Czech i Słowacji towarzyszy duża częstotliwość „indoeuropejskiej” mutacji M17, natomiast u Brytyjczyków mimo dużej częstotliwości M173 praktycznie brak M17. Na Ukrainie z kolei często pojawia się M17, brak natomiast zupełnie M173. Fakty te mogą przemawiać jedynie za całkowitą bezużytecznością danych genetycznych dla badań nad etnogenezą. Innymi słowy, genetyka dostarcza co prawda danych pewniejszych niż lingwistyka, jednak interpretacja tych danych wymaga już zupełnego popuszczenia wodzy fantazji.
Autor niniejszego artykułu mówi od dziecka po polsku, tak samo jak jego rodzice. Po polsku mówiło na pewno czworo jego dziadków, ośmioro pradziadków i prawdopodobnie też szesnaścioro prapradziadków. Ilu jednak spośród przodków sprzed 10, 20, 50 czy 100 pokoleń używało języka polskiego (czy raczej języka, z którego polski się rozwinął), tego nie wiadomo. Nie ma również pewności, że wszyscy ci ludzie mówili wciąż tym samym językiem. W genach autora mogą zatem znajdować się pozostałości po tych niesłowiańskich przodkach, nie ma to jednak wspólnego ani z pochodzeniem języka polskiego, ani z etnogenezą Słowian. Mogłoby nawet okazać się, że na przykład (analogicznie do przykładu z Turkami i Azerami) tylko 2% spośród tych przodków to „genetyczni” Polacy (Słowianie, Bałtosłowianie itd.), a inni to na przykład przedsłowiańscy (niesłowiańscy) mieszkańcy naszych ziem. A zatem dane pozyskane z badania genomu autora można całkowicie zignorować, co właśnie ów autor czyni w dalszej części artykułu, zgodnie z zasadą naukowej rzetelności.
Wypada poza tym spytać, jakie znaczenie mają badania genetyczne dla wyjaśnienia etnogenezy Anglików, Bułgarów, Rumunów, Turków, Hiszpanów czy Francuzów. Czy mają one jakąkolwiek wartość poznawczą? Ciekawe jest na przykład, jaki procent genów współczesnych Hiszpanów wywodzi się od puli genetycznej mieszkańców miasta Rzymu. A przecież chyba oczywiste jest, że tak język, jak i etnos hiszpański jest w prostej linii potomkiem etnosu Rzymian. Choćby już tylko z analizy tego przykładu płynie oczywisty wniosek, że genetyka nie ma nic wspólnego z etnogenezą i nie może w żaden sposób przyczynić się do rozwiązania problemów, które sprecyzowano wyżej. Jedynym jej zastosowaniem mogłoby być wskazanie narodów, które w przeszłości krzyżowały się ze Słowianami, a i tak wnioski z badań należałoby potraktować z wielką ostrożnością.

Dlaczego wygrali Słowianie?

Ostatnim problemem, który tu wypada poruszyć, jest próba odpowiedzi na pytanie, jak to się stało, że to Słowianie okazywali się zwycięzcami w czasie, gdy dochodziło do mieszania się ich z innymi ludami – z Trakami, ze zromanizowanymi ludami Bałkanów, z turkijskimi Bułgarami, a wcześniej zapewne z Awarami, Hunami, Sarmatami, Scytami czy Wenetami.
Zazwyczaj sądzi się, że w przypadku nałożenia się dwóch kultur na siebie zwycięsko z potyczki wychodzi kultura wyżej rozwinięta. Sprawdźmy więc, czy rzeczywiście tak się dzieje, analizując szereg przykładów dostarczonych przez historię.

• Rzymianom nie udało się wynarodowić Traków na terenie dzisiejszej Bułgarii.
• Rzymianom udało się natomiast zromanizować Dację i to pomimo krótkiego okresu zależności tej prowincji od Rzymu.
• Słowianom udało się zeslawizować Trację.
• Słowianom nie udało się jednak wynarodowić Rumunów na terenie dawnej Dacji.
• Zarówno romańska Rumunia, jak i słowiańska Bułgaria, oparły się turkijskim Bułgarom, Pieczyngom i innym.
• Słowiańska Panonia oparła się Awarom.
• Słowiańska Panonia uległa jednak najeźdźcom madziarskim (Węgrom).
• Turkom seldżuckim i osmańskim udało się sturczyć Anatolię, gdzie wcześniej rozwijała się wysoko rozwinięta kultura helleńska.
• Turkom nie udało się natomiast sturczyć Bałkanów, zamieszkałych przez stosunkowo prymitywnych Słowian.
• Rzymianom nie udało się zromanizować przedceltyckich Basków.
• Rzymianom udało się jednak zromanizować Celtów w Galii i na Płw. Iberyjskim.
• Wizygotom, Wandalom i Frankom nie powiodła się natomiast germanizacja tych obszarów (sami ulegli romanizacji).
• Nie powiodła się również arabizacja Płw. Iberyjskiego, mimo długotrwałej obecności rozwiniętej kultury arabskiej na tych terenach.

Jak widać, teza o tym, że wygrywa zawsze kultura wyższa, jest w sposób oczywisty nieprawdziwa. O tym, który z dwóch etnosów zachowa swoją językową tożsamość, a który ją straci, decyduje zapewne cały, skomplikowany zespół czynników, a czasami być może i zwykły przypadek. Nie ma zatem ani specjalnej możliwości, ani specjalnej potrzeby, by zastanawiać się nad przyczynami, dlaczego w ogóle Słowianom udawało się zdominować ludy, które zastawali na nowo zajętych przez siebie terenach. Problem ten będzie więc całkowicie pominięty w dalszej części artykułu.
Uwaga: o pochodzeniu Słowian można poczytać w Wikipedii.
Pytanie, gdzie zamieszkiwali Słowianie w okresie poprzedzającym ich pojawienie się na kartach historii, wzbudzało i wciąż wzbudza wielkie emocje. Wojciech Jóźwiak przedstawił świetny przegląd koncepcji dotyczących tego problemu na łamach witryny Taraka.
Dla przypomnienia: pierwotne siedziby Słowian lokalizuje się:

1. w Polsce, ewentualnie także na Wołyniu i Podolu (koncepcja autochtonistyczna),
2. na Środkowym Podnieprzu (między Kijowem a Mohylowem – koncepcja Godłowskiego),
3. między Wołgą a Uralem, potem przez 100 lat jak w pkt. 2 (koncepcja Czupkiewicza),
4. nad Jez. Aralskim (do ok. 350 n.e.), potem najechali Europę jako Hunowie (koncepcja Bańkowskiego – patrz ostatnio wydany „Etymologiczny słownik języka polskiego”).Dodatkowo zakłada się niekiedy, że:
   1. plemiona sarmackich Antów, Serbów i Chorwatów (konni pasterze, „ochroniarze”) dołączyły do Słowian (rolnicy, piechota), w wyniku czego powstała kultura mieszana przypominająca stosunki między Fulbe a Hausa w Afryce;
   2. brak (rozpoznanych) Słowian przed 400 r. n.e. oznacza, że byli oni wtedy jedną z grup bałtyjskich, zapewne skrajnie południową; dorzecze Dniepru w starożytności było zamieszkałe przez zróżnicowane grupy mówiące językami bałtyjskimi („Borystenidzi”), ich południowa peryferia została ok. 300-400 zmieszana z Sarmatami (?) i uformowała się w nowy ekspansywny etnos znany jako Słowianie.
   Wypada wymienić tu jeszcze 3 nowsze koncepcje:
5. wg Gołąba:
   • praojczyzna w górnym dorzeczu Donu do 1000 p.n.e.,
   • pobyt nad środkowym Dnieprem,
   • po inwazji Scytów (700 p.n.e.) od Odry po Don,
6. wg Martynowa:
   • etap protosłowiański w zach. części terytorium Bałtów (XII w. p.n.e.),
   • oddziaływania substratu italskiego, wytworzenie kultury łużyckiej,
   • etap prasłowiański: oddziaływania irańskie (V w. p.n.e.),
   • osiągnięcie zachodniej granicy na Odrze (V – III w. p.n.e.),
   • kontakty z Celtami w okolicach Wrocławia (III w. p.n.e.),
   • początki n.e.: rozszerzenie obszaru słowiańskiego po Prypeć.
7. wg Trubaczowa: praojczyzna Słowian nad środkowym Dunajem.

Aby ocenić prawdopodobieństwo słuszności tych koncepcji, zacznę od przedstawienia listy przesłanek, na razie bez względu na to, czy są prawdziwe. W oparciu o te przesłanki postaram się zaproponować następnie najlepsze rozwiązanie.
Przed przystąpieniem jednak do tych rozważań pozwolę sobie na niewielką dygresję. Otóż swego czasu Milewski twierdził, że na obszarze Polski południowej jest szereg nazw rzek o rodowodzie iliryjskim, podczas gdy Nalepa uważał, że takich nazw nie ma. Warto w tym miejscu podkreślić, że bezkrytyczne wymienianie istniejących, sprzecznych koncepcji jest niczym więcej jak przejawem hołdowania prymitywnemu autorytaryzmowi. Niezbędna jest analiza argumentów za oboma poglądami. Okazuje się, że praca Milewskiego jest późniejsza i że znajduje on nowe, prawdopodobne etymologie dla pewnych nazw, podczas gdy Nalepa cytuje stare i błędne. Warto z tej „anegdoty” wyciągnąć wnioski i samemu nie popełniać podobnych błędów.
FAKTY HISTORYCZNE

1. Słowianie nie byli znani Rzymianom.
2. Wisłę uważano za granicę między Germanią a Sarmacją.
3. Nie ma dowodów na obecność Słowian nad Jez. Aralskim.
4. Słowianami mogli być Neurowie Herodota.
5. Ok. 150 n.e. nad Wołgą (Rha) zamieszkiwali Souobenoi.
6. Słowianie nie są nigdzie opisywani jako lud typu stepowego.
7. W VI wieku masa Słowian kolonizuje wielkie obszary Europy.
8. Sarmaci znikają z historii, gdy pojawiają się w niej Słowianie.
9. Pozostałością ludu Antów są dziś kaukascy Adygejczycy.
10. Pewne ludy roztapiają się w masie Słowian w ciągu historii.

FAKTY ARCHEOLOGICZNE

1. Brak Słowian i pozostałości po nich w przeciwieństwie do Bałtów.
2. Na terenach Polski istniały kultury stworzone przez Germanów i inne ludy.
3. W okresie Wędrówki Ludów ziemie polskie uległy wyludnieniu.
4. Ogólny poziom kultury materialnej uległ znacznemu regresowi między V a VI w. n.e.

FAKTY LINGWISTYCZNE – ANALIZA JĘZYKA

1. Słowiańskie liczebniki 2, 3 i 4 różnią się od 5 – 10.
2. Słowo oznaczające kawałek drewna etymologicznie znaczy „coś pływającego”.
3. Termin Slověni nie ma jasnej etymologii słowiańskiej.
4. Słowiańska nazwa konia była często używana.

FAKTY LINGWISTYCZNE – POKREWIEŃSTWO Z INNYMI JĘZYKAMI

1. Podobieństwa między bałtyjskim a słowiańskim są wg niektórych wtórne.
2. Słowiańskie (języki satəm) posiadają sporo wyrazów typu kentum.
3. Podobno bardzo liczne są zbieżności wyłącznie słowiańsko-germańskie.
4. Istnieją zbieżności słowiańsko-mesapijskie.
5. Istnieją zbieżności słowiańsko-ormiańskie.
6. Słowiański nie jest językiem mieszanym.

FAKTY LINGWISTYCZNE – KONTAKTY MIĘDZY JĘZYKAMI

1. W słowiańskim istnieją zapożyczenia germańskie.
2. W słowiańskim istnieją zapożyczenia łacińskie.
3. W słowiańskim istnieją zapożyczenia irańskie.
4. W językach bałtyjskich istnieją terminów zbieżne z irańskim, a nieobecne w słowiańskim.
5. Znane są zapożyczenia trackie, greckie i celtyckie w dawnym słowiańskim.
6. Istnieją poglądy, że w języku prasłowiańskim były pożyczki uralskie.
7. Istnieją poglądy, że w języku prasłowiańskim były pożyczki ałtajskie (głównie turkijskich).
8. Hunowie podobno używali słowiańskich słów medos i strava.

FAKTY LINGWISTYCZNE – NAZWY GEOGRAFICZNE

1. W starych nazwach rzek polskich brak jest germańskiej przesuwki spółgłosek.
2. Nazwy rzek polskich w większości nie są słowiańskie.
3. Nazwa Wisły została zapożyczona przez Germanów od Bałtów, a nie od Słowian.
4. Nazwy rzek w środkowym i górnym dorzeczu Dniepru są bałtyjskie, nie słowiańskie.
5. Nazwy typu Zarzecze, Zagórze mogą wskazywać na kierunek migracji Słowian.

FAKTY LINGWISTYCZNE – INNE NAZWY WŁASNE (np. plemienne)

1. Nazwy plemion słowiańskich powtarzają się na różnych obszarach.
2. Nazwy „Antowie”, „Serbowie” i „Chorwaci” to plemienne nazwy sarmackie.
3. Polska szlachta miała zagadkowe nazwy osobowe i herbowe.
4. Słowianie używali imion dwuczłonowych – życzeniowych.

ZAGADNIENIA SPECJALNE

1. Słowian w pewnych źródłach określa się jako Wenetów.
2. Ważne wydarzenia we wczesnej historii Słowian.

FAKTY HISTORYCZNE

1. Słowianie nie byli znani Rzymianom.
Słowianie nie docierali do Cesarstwa Rzymskiego. Nie byli znani nawet nad Dunajem, ich imiona nie są obecne w dokumentach łacińskich tamtego okresu. Jeśli fakty te nie zostaną w jakiś sposób podważone, pozostaną silnym argumentem przeciw koncepcji autochtonistycznej (1) i jej odmianie sformułowanej przez Martynowa (6), a także przeciw dunajskiej koncepcji Trubaczowa (7).
2. Wisłę uważano za granicę między Germanią a Sarmacją.
Wisłę uważano w starożytności za granicę między Germanią a Sarmacją lub między Germanami a Wenetami (Wenedami). Znane są jednak i inne przekazy. Np. Pomponiusz Mela wśród rzek Germanii wymienia tylko Amissis, Visurgis i Albis (Ems, Wezera, Łaba). Według niego Wisła była granicą między Sarmatami a Azją. Dla Strabona (okolice przełomu er) Germania kończyła się na Łabie. Tacyt zastanawiał się, czy Wenedów i Fennów (sic!) zaliczyć do Germanów czy Sarmatów. Wydaje mi się na podstawie tego skróconego przeglądu wiedzy geograficznej, że wszelkie użycie jej jako jakiegokolwiek argumentu (tak za jak i przeciw jakiejś koncepcji) jest po prostu chybione.
3. Nie ma dowodów na obecność Słowian nad Jez. Aralskim.
Nic nie wiemy o jakimkolwiek etnosie w okolicach Jeziora Aralskiego, który by w czymkolwiek przypominał Słowian i zasiedlał przed 300 r. n.e. obecny Uzbekistan. Okolice te mają dość dobrą dokumentację historyczną. Duży minus dla Bańkowskiego (koncepcja 4).
4. Neurowie byli Słowianami.
Herodot (V wiek p.n.e.) lokalizuje na obszarze Podola i Wołynia plemię Neurów. Neurów niektórzy uważają za Słowian znajdując w ich nazwie słowiański rdzeń *neur- (por. nurzać, nurek itd.). Tymczasem inni (zapewne słusznie) wykazują bezzasadność wiązania tych wyrazów i znajdują dla nazwy Neurów etymologie bałtyjskie lub fińskie. Za Słowian uważano także plemię Budinoi, a nawet Scytów Oraczy Herodota (Niederle, w przeciwieństwie do irańskich Scytów – koczowników). Stworzono też (najczęściej mocno naciągane) etymologie słowiańskie dla innych nazw ludów / plemion znanych w starożytności (Lugii, Oueltoi, Mugilones, Galindoi, Antes, Silingowie, Bulanie). Z uwagi na wielość i hipotetyczność możliwych interpretacji przesłanka ta nie ma żadnej wartości dowodowej.
5. Słowianie mieszkali ok. 150 n.e. nad Wołgą.
Według Ptolemeusza (rok ok. 150 n.e.) nad Wołgą (Rha) zamieszkuje plemię Souobenoi; według tegoż Ptolemeusza na prawym brzegu Wisły u jej ujścia zamieszkują Wenedowie, pisze on także o Zatoce Wenedzkiej i Górach Wenedzkich – ich lokalizacja jest przedmiotem sporów. Zbieżność nazw Suobenoi iSlověni może być przypadkowa, lecz nie musi, zob. niżej. Ptolemeusz pisze też o Stawanach (Stauanoi), zamieszkujących między plemionami bałtyckimi a irańskimi. W każdym razie z uwagi na wielość i hipotetyczność możliwych interpretacji… (jak wyżej).
6. Słowianie nie są opisywani jako lud typu stepowego.
Słowianie, odkąd pojawiają się pod swoją nazwą, nie są nigdzie opisywani jako lud typu stepowego, pasterski i jeżdżący i walczący konno. Podkreślany jest za to ich związek z wodą i z rzekami. Osiedlają się w dolinach rzek i biorą za gospodarkę rolną, nie za wypas zwierząt. Omijają okolice stepowe, jak niziny nad Dunajem i Cisą. Wynika z tego, że Słowianie raczej nie byli nomadami i prowadzili osiadły tryb życia. Wątpliwe, aby bezdrzewny step wykorzystywali jedynie jako pastwiska. Minus dla Bańkowskiego (koncepcja 4).
7. W VI wieku Słowianie kolonizują wielkie obszary Europy.
W VI wieku na arenie historii zjawia się nagle masa Słowian i kolonizuje Połabie, Czechy i Bałkany. Przyczyny wędrówki są niejasne i niezwykłe dla ludu rolniczego i osiadłego. Jednak z tego, że takich przyczyn nie umiemy przekonująco przedstawić nie wynika jeszcze, że ich nie było! Można tu mówić choćby o korzystnej zmianie warunków naturalnych lub o wprowadzeniu jakiej nowej technologii, co zwiększyło stan populacji i zmusiło do migracji w poszukiwaniu nowych obszarów pod uprawę. Można też zakładać wcielenie w swoje szeregi ludów ościennych lub najeźdźców i przez to przekroczenie zdolności produkcji na danym terenie. Argument ten, z którego miałby wynikać nieosiadły charakter Słowian, nie ma w każdym razie większej wartości dowodowej.
8. Sarmaci znikają z historii, gdy pojawiają się w niej Słowianie.
Fakt zniknięcia Sarmatów z kart historii akurat w momencie, gdy pojawiają się w niej Słowianie przemawia za uzupełnieniem dotyczącym wchłonięciu żywiołu sarmackiego. Mogło to być jedną z przyczyn ekspansji, o czym było w punkcie poprzednim. Można chyba uznać za jakiś argument przeciw koncepcjom autochtonistycznym (1, 6), a także przeciw koncepcji 5 (anachronizm).
9. Pozostałością ludu Antów są dziś kaukascy Adygejczycy.
Wymieniani w dokumentach obok Sklawenów Antowie w IV w. n.e. walczyli z Ostrogotami; Adygejczycy, lud zach.-kaukaski (Czerkiesi) do dziś przechowują w tradycji walki z ludem Gut. Istnieją jednak przesłanki, aby traktować Antów jako plemię sarmackie. Jeśli nazwę plemienną sarmackich Serbów przeniesiono na Słowian, dlaczegóżby nazwa innego plemienia Sarmatów nie mogła zostać przeniesiona na jakiś lud kaukaski? A może lud ten żył w symbiozie z Sarmatami, podobnie jak później inny lud kaukaski – Awarowie – który sprzymierzył się z jakimiś Turkami i najechał Europę? W każdym razie argument za łącznością Słowian z jakimś niesłowiańskim ludem, zapewne Sarmatami, ale może i Adygejczykami. Przyczynek do wyjaśnienia cudownego rozmnożenia się Słowian i przeciw koncepcjom autochtonistycznym.
10. Pewne ludy roztapiają się w masie Słowian w ciągu historii.
W ciągu historii Awarowie, turkijscy Bułgarzy, Waregowie roztapiają się w masie Słowian. Słowianie są jak gąbka wchłaniająca kogo się da. Nie zatracają przy tym własnej tożsamości etnicznej. Argument za możliwością wcielenia Sarmatów, a kto wie czy tylko Sarmatów.

FAKTY ARCHEOLOGICZNE

1. Brak jest wczesnych pozostałości po Słowianach.
Brak Słowian i pozostałości po nich w starożytności w przeciwieństwie do (podobno) obserwowanej stabilności kultur i osadnictwa przodków Bałtów. Czyżby Słowianie spadli z Marsa? A może ich wczesna kultura po prostu nie różniła się od kultury Bałtów? Wygląda to na argument za wczesną jednością bałtosłowiańską, w każdym razie kulturową. Minus dla Bańkowskiego (koncepcja 4), dla Trubaczowa (7) i dla Czupkiewicza (3), plus dla „Borystenidów” (2).
2. Na terenach Polski istniały kultury stworzone przez Germanów i inne niesłowiańskie ludy.
Na terenach obecnej Polski istniały kultury stworzone przez różne ludy niesłowiańskie, nie stwierdzono natomiast obecności kultury, którą jednoznacznie można by przypisać Słowianom. Obserwujemy za to ekspansję kultur przypisywanych Germanom od zachodu i od Pomorza w kierunku wschodnim i południowym.
Około roku 450 p.n.e. przybyli z obszaru Czech i Moraw na tereny obecnej Polski pierwsi, jeszcze nieliczni Celtowie. Około połowy IV w. p.n.e. inna grupa Celtów (być może z plemienia Wolków) przybyła w okolice Kietrza na Górnym Śląsku (woj. opolskie). Przed rokiem 250 p.n.e. Celtowie osiedlili się pod Krakowem, a pod koniec III w. p.n.e. pojawili się nad górnym Sanem. Niektórzy sugerują też obecność Celtów na Czarnych Kujawach (okolice Inowrocławia).
Około 325 p.n.e. przybyła na Dolny Śląsk większa grupa Celtów. Był to odłam Bojów określany później jako Lugiowie. Istnieje hipoteza, że Legnica to celtyckie Lugidunum, od nazwy Lugiów wywodzi się też nazwę Łużyc. W późniejszym okresie Celtowie ci ulegli germanizacji, a nazwy Lugiów i Wandali zaczęły być używane wymiennie. Wśród plemion Lugiów Ptolemeusz wymienia Omanów, Didunów i Burów. Według Tacyta natomiast związek lugijski tworzyli Hariowie, Helwekonowie, Manimowie, Helizjowie i Nahanarwalowie (prawdopodobnie celtycki termin na oznaczenie Silingów), zaś Burowie byli odrębnym plemieniem, przypuszczalnie germańskim, zamieszkującym tereny nad górną Odrą.
W III stuleciu p.n.e. przez Polskę północną i południowo-wschodnią musiało podążać plemię Bastarnów, zwanych także Peucynami (lub z nimi mylonych). Jak wskazuje archeologia, ich wędrówka rozpoczęła się na terenie południowego Szlezwiku-Holsztynu. Gdy pojawiają się w źródłach pisanych, zamieszkują już tereny Galicji i Bukowiny. Około 230 p.n.e. docierają do Olbii nad Morzem Czarnym (greckiej kolonii położonej u ujścia rzeki Hypanis czyli Bohu). Autorzy starożytni opisują ich jako plemię, które nie zachowało czystości krwi i wymieszało się z ludnością celtycką, tracką i sarmacką żyjącą wcześniej na tych obszarach (Polibiusz opisuje ich wręcz jako Galatów, a Liwiusz jako Celtów – być może z powodu nieznajomości Germanów w owym czasie; Strabon, Pliniusz i Tacyt uważają ich już za Germanów). Bastarnowie pozostawili ślady na Białych Kujawach (w okolicach Brześcia Kujawskiego), są też prawdopodobnie twórcami tzw. grupy czerniczyńskiej w Kotlinie Hrubieszowskiej oraz przede wszystkim kultury Poineşti-Łukaszewka na obszarze Besarabii. Jakiś odłam Bastarnów mógł też pozostawić ślady w dolnym biegu Desny, niedaleko od współczesnego Czernichowa i Kijowa.
Sąsiadami Bastarnów byli Skirowie (Skiriowie, Skirianie, Scirii). Pierwotnie zamieszkiwali prawdopodobnie nad Drwęcą i dolną Wisłą, później przenieśli się na tereny Polski południowo-wschodniej. W przeciwieństwie do Bastarnów, uważani byli za „czyste” plemię germańskie, niemieszające się z niegermańskimi sąsiadami. Ich przynależność etniczna nie jest jednak oczywista: ostatnio uważa się ich za Celtów. Skirowie dotrwali na Podkarpaciu do czasów Hunów.
Pomiędzy końcem III w. p.n.e. a II w. n.e. od środkowego Bugu i Prypeci aż po ujście Berezyny do Dniestru istniała kultura zarubiniecka. Rozwinęła się ona na ziemiach opuszczonych przez Scytów w wyniku ekspansji kultury pomorskiej, wykazywała też wyraźne wpływy lateńskie (celtyckie) i wpływy kultur stepowych. W okresie swojej ekspansji pozostawała także w związkach z kulturami bałtyjskimi. Być może kulturę tę można przypisać Wenetom, o których mowa w innym artykule.
Wkrótce po przejściu Bastarnów w Polsce środkowej i południowej zaczęła rozwijać się kulturaprzeworska, powstała ze zmieszania kultur miejscowych z przyniesioną kulturą lateńską. Jej początek różne źródła datują pomiędzy rokiem 250 a 170 p.n.e. Kultura ta charakteryzowała się ceramiką zdobioną meandrem, lepioną, a od połowy III wieku toczoną na kole, dużą liczbą wyrobów żelaznych, obrządkiem ciałopalnym. Przypisywana jest germańskim Wandalom. Nazwa tego plemienia sugeruje być może związek z niegermańskimi Wenetami, o czym mowa w odrębnym artykule. Ojczyzny Wandali szukano w północnej Danii, w Szwecji lub w Norwegii, jednak za bardziej prawdopodobną uważa się dziś ich pierwotną lokalizację na południowych rubieżach kultury jastorfskiej. Badania wskazują też, że pierwsi nosiciele kultury przeworskiej budowali swoje domostwa na terenach pustki osadniczej, i dopiero po upływie około trzech pokoleń nastąpiła ich asymilacja z ludnością autochtoniczną (twórcami kultury pomorskiej). Być może istniały dwa odłamy Wandalów: Silingowie (od których nazwy pochodzi termin Śląsk, mimo niepoważnych zastrzeżeń niektórych polskich badaczy) i mieszkający bardziej na wschód i południe Hasdingowie.
W północnych Niemczech (od VI w. p.n.e.) rozwijała się kultura jastorfska. Wiązać ją należy z germańskimi plemionami Longobardów (nad Łabą) i plemionami związku Swebów (dlatego właśnie Bałtyk Rzymianie nazywali Mare Suebicum). Od wschodu z kulturą jastorfską sąsiadowała kultura oksywska, której powstanie było wynikiem dość złożonego procesu. Oprócz Swebów niemałą rolę odegrali tu zapewne wschodniogermańscy Rugiowie, których pierwotne siedziby znajdowały w Norwegii (Rygjafylke, Rógiland, dziś Rogaland), skąd przedostali się następnie na wyspę Rugię. Pokrewni Rugiom byli być może wymienieni przez Tacyta Lemowie (Lemowiowie, Lemovii, choć niektórzy przypisują im rodowód ugrofiński i łączą z Liwami), lokalizowani nad dolną Odrą. Oba plemiona znane były z używania krótkich, jednosiecznych mieczy, okrągłych tarcz, i silnej władzy królewskiej. W I połowie I w. p.n.e. nastąpiła migracja części Rugiów na wschód, gdzie (jako Ulmerugiowie) nawarstwili się na ludność przedgermańską („staroeuropejską”, Wenetów). W tym samym czasie dotarły tu wpływy lokalnej grupy kultury przeworskiej rozwiniętej na ziemi dobrzyńskiej (przez Wandalów?). U schyłku starożytności resztki powstałej w ten sposób mieszanej ludności znane były pod nazwą Vidivarii.
Od Pomorza Wschodniego i północnej Wielkopolski po zachodnią części Wołynia i Polesia między I a V w. n.e. rozciągała się kultura wielbarska (wschodniopomorska), która zastąpiła kulturę oksywską. Typowymi jej cechami były ceramika w kształcie mis, ozdoby z żelaza, srebra i złota, występowanie kurhanów i kręgów kamiennych oraz stosowanie pochówku szkieletowego. Jej twórcami byli przybyli z północy, z wyspy Gotlandii, wschodniogermańscy Goci i ich bliscy krewni Gepidowie, podążający ich śladami i dlatego podobno zwani przez Gotów „leniwymi” (Jordanes). Około 200 r. n.e. Goci dotarli nad stepy nadczarnomorskie. W wyniku tej ekspansji na terenach dzisiejszej Mołdawii zajęte dotąd przez Bastarnów, rozwinęła się kultura Sîntana de Mureş, a na wschód od niej, na Ukrainie aż po Dniepr,kultura czerniachowska. Gepidowie natomiast w III w. n.e. dotarli do Dacji, gdzie zostali później podbici przez Hunów.
Goci narzucili na jakiś czas swoją władzę Ulmerugiom. Po ich odejściu na południowy wschód Pomorze wciąż zamieszkiwali Rugiowie i być może inne germańskie plemiona, przybyłe w międzyczasie od zachodu (grupa dębczyńska, III w. n.e.). Około roku 450 n.e. część Rugiów wywędrowała nad Dunaj, na północ od prowincji Noricum. Konflikt z Odoakrem w 487 n.e. kończy się unicestwieniem tej części plemienia. W późniejszym okresie na Rugii pojawia się słowiańskie plemię o nazwie Rujanie lub Ranie. Fakt ten świadczy o tym, że Rugiowie pozostali na Pomorzu doczekali przybycia plemion słowiańskich, którym przekazali swoją nazwę. Ostatnia mieszkanka Rugii władająca językiem Ranów zmarła w roku 1404.
Z terenów Danii lub płd. Szwecji wywodzi się kolejne interesujące plemię, Herulowie (właściwie prawdopodobnie Erulowie), wypędzone stamtąd przez Duńczyków. Zachodnia jego część osiadła nad dolnym Renem i nie miała związku z historią ziem zamieszkałych obecnie przez Słowian, za to część wschodnia podążyła w ślad za Gotami i około 250 r. n.e. przeszła przez tereny „Odrowiśla”, podążając w kierunku Morza Czarnego i Morza Azowskiego, gdzie znalazła się już w każdym razie w 267 r. n.e. Przez ówczesnych Herulowie byli opisywani jako lud bardzo silny i mężny, ale o prymitywnej kulturze, składający ofiary z ludzi. Z plemienia Herulów pochodził Odoaker, który zdetronizował ostatniego cesarza rzymskiego. Po wielu perypetiach Herulowie zajmujący tereny między dzisiejszym Brnem a Wiedniem i kontrolujący Bramę Morawską zostali rozbici przez Longobardów w 505 r. n.e. Część z nich osiadła w Dacji i rozpłynęła się w masie zwycięzców, a część wróciła do Skandynawii, przechodząc w 512 roku, według słów Prokopiusza, przez opustoszałe tereny zachodniej Małopolski i Śląska, na których pojawili się już Słowianie. Przybysze zostali zapewne władcami lokalnych plemion (por. nord. jarl i ang. earl) i mieli spory udział w wytworzeniu się ekspansywnych obyczajów Wikingów.
W bliżej nieznanym momencie dziejów (lokowanym bardzo rozmaicie, nawet na przełom II i I w. p.n.e.)Burgundowie, germańska ludność zamieszkująca wyspę Bornholm (Burgundarholm), opuściła ojczyznę i wylądowała na wybrzeżu Bałtyku, być może u ujścia Odry. Być może jakiś jej odłam znalazł się także dalej na wschód, na prawym brzegu Wisły, gdzie według Jordanesa zwycięską wojnę z nimi miał stoczyć król Gepidów Fastida. Około roku 150 n.e. Burgundowie osiedlili się na terenach obecnej płd.-zach. Polski, a śladem ich osadnictwa jest kultura luboszycka na obszarze między Nysą Łużycką a Bobrem. W II połowie III w. n.e. jej obszar obejmował płd.-zach. część Wielkopolski, płn. Dolny Śląsk, Łużyce, wschodnie części Saksonii Anhaltu, południowe obszary Brandenburgii. Nieco później Burgundowie przenieśli się na zachód, do obecnej Burgundii. Zostali tam podbici przez Franków w 532 n.e., a następnie ulegli romanizacji.
W okresie pierwszych wieków naszej ery na obszarze dzisiejszej Polski stwierdzono ponadto występowanie niegermańskich i niesłowiańskich kultur: zachodniobałtyjskiej na Mazurach i Suwalszczyźnie, przypisywanej przodkom Prusów i Jadźwingów, a także (w połowie IV wieku) kultury (grupy) dobrodzieńskiej na obszarze Wielkopolski i Śląska po Nysę Łużycką. Kulturę dobrodzieńską, charakteryzującą się specyficzną ceramiką, występowaniem żelaznych narzędzi rolniczych, warsztatów tkackich, krótkotrwałymi osadami z 5-10 domostw, pochówkiem ciałopalnym, przypisuje się albo Wandalom, albo ludności alańsko-sarmackiej uciekającej ze wschodu przed Hunami.
Pierwsza połowa III w. n.e. Na mapie zaznaczono zasięg Cesarstwa Rzymskiego (niebieski), kulturę przeworską (zielony), grupę dębczyńską (różowy), kulturę wielbarską (czerwony), kulturę zachodniobałtycką (żółty). Źródło: Wikipedia.
Warto tu jednak zwrócić uwagę, że obszar używania danego języka nie musi równać się zasięgowi danej kultury (materialnej) ani zasięgowi ludu znanego pod określoną nazwą plemienną. Dziś Belgowie czy Szwajcarzy wcale nie używają jednego języka, a mimo to tworzą jeden naród. Austriacy mówią po niemiecku, mimo to nie uważają się za Niemców. Do niedawna w różnych częściach Polski używano bardzo różnych stylów architektonicznych, używano też różnych materiałów w budownictwie rodzinnym. Wnioskowanie oparte na analizie kultury materialnej spowodowałoby dołączenie różnych części naszego kraju do narodów ościennych. Możliwe, że i w przeszłości różne części obszarów zamieszkałych przez jedno plemię wykazywały różnice w zakresie kultury materialnej. Z faktu obecności Germanów na ziemiach „Odrowiśla” nie musi jeszcze wynikać nieobecność Słowian. Argument ten, choć wymierzony przeciw autochtonistom, nie ma więc aż tak wielkiej wartości dowodowej. Niektóre fakty (np. zastąpienie germańskich Rugiów przez Słowiańskich Rujanów) muszą jednak skłaniać do refleksji i do przekonania, że Słowian poprzedzały na terenie Polski inne ludy przed rokiem 500 n.e.
3. W okresie Wędrówki Ludów ziemie polskie uległy wyludnieniu.
W okresie Wędrówki Ludów istniejąca na naszych ziemiach kultura materialna uległa znacznemu regresowi. Niektórzy językoznawcy uważają jednak ten fakt za wymysł archeologów, argumentując, że nazwy topograficzne w Polsce w większości nie są słowiańskie i Słowianie musieli się ich od kogoś nauczyć. Można tu jednak użyć kontrargumentu, że zdziesiątkowanie ludności nie oznacza jej całkowitego wytępienia. Ponadto wyludnienie i upadek kultury może, lecz nie musi oznaczać zmianę etnosu (w sensie biologicznym), a zwłaszcza nie musi oznaczać zmiany języka. Niewielki minus dla autochtonistów.
4. Ogólny poziom kultury materialnej na ziemiach polskich uległ znacznemu regresowi między V a VI w. n.e.
Ludy zamieszkujące obecne polskie ziemie w końcu starożytności wytwarzały ceramikę wysokiej jakości, tworzoną przy użyciu koła garncarskiego, wypalaną w specjalnych piecach, zdobioną w wymyślny sposób. Charakterystycznymi elementami stroju były elementy metalowe: fibule, sprzączki do pasów. Z chęcią też stroje przyozdabiano bransoletami i naszyjnikami. Skuteczną orkę zapewniało okute w żelazo radło, a w wojnach używano różnych typów zbroi (w tym zbroi kolczej) i znakomitej broni, przede wszystkim mieczy. Ludność mieszka w osiedlach, niektórych całkiem sporej wielkości, istniejących często od dawna w jednym miejscu.
Tymczasem na początku średniowiecza wszystkie te osiągnięcia techniczne idą w kompletne zapomnienie. Miejsce ceramiki toczonej zajmują ręcznie lepione, liche naczynia, wypalane na odkrytych paleniskach, na których proste ornamenty pojawiają się dopiero w VII wieku. Metalowe elementy i ozdoby strojów znikają zupełnie. Żelazo używane jest jedynie do wyrobu noży, a miejsce radła zajmuje socha – zaostrzony konar drzewa bez jakiegokolwiek okucia. Jedyną bronią (co potwierdzają także opisy ówczesnych kronikarzy) stają się krótkie włócznie, drewniane łuki i zatrute strzały, czasem jedynie używane są tarcze. Nie jest także używany pancerz. Osiedla zakładane są praktycznie wyłącznie w miejscach wcześniej niezasiedlonych, nie są też trwałe. Prokopiusz pisze o Słowianach owych czasów, że „mieszkają w nędznych chatach rozsiedleni z dala jedni od drugich, a przeważnie każdy zmienia kilkakrotnie miejsce zamieszkania”. Potwierdzają to dane archeologiczne, wskazujące ponadto, że na pewnych przynajmniej obszarach istniała przerwa w osadnictwie sięgająca nawet dwóch pokoleń.
Pewne elementy tego niewątpliwego regresu dadzą się na siłę wytłumaczyć faktem upadku Cesarstwa Rzymskiego i związanym z tym kresem dostaw żelaza. Takie tłumaczenie jednak nie jest przekonujące: przecież (o czym często się zapomina) Imperium Romanum istniało nadal (ze stolicą w Konstantynopolu), choć upadła jego część zachodnia. Poza tym kłopoty ze zdobyciem żelaza i narzędzi nie tłumaczą w żaden sposób rezygnacji z użycia koła garncarskiego czy zwyczaju zdobienia ceramiki. Zmiana trybu życia z osiadłego na niemal półkoczowniczy także nie daje się wytłumaczyć racjonalnie inaczej jak wymianą ludności. Zwolennicy teorii autochtonicznych mogą więc jedynie próbować negować odkrycia archeologów i posądzać kronikarzy o wybujałą fantazję. Lecz czy takie opinie można bezstronnie uznać za obiektywne? Czy próby przemilczania i przeinaczania faktów mogą być uznawane za argument w jakiejkolwiek dyskusji?

FAKTY LINGWISTYCZNE – ANALIZA JĘZYKA

1. Słowiańskie liczebniki 2, 3 i 4.
W słowiańskim inny jest paradygmat odmiany i gramatyczny status liczebników 2, 3 i 4, a inny 5 – 10. Wg Bańkowskiego ma to świadczyć, że Słowianie używali koni i dlatego byli w stanie liczyć na palcach tylko do czterech, według mnie mierne to świadectwo. Po pierwsze, liczyć można w czasie postoju, a wtedy zwalnia się palce. Trudno jest galopować i jednocześnie liczyć. Po drugie, niektórzy psychologowie wykazują, że bez udziału palców czy czegokolwiek innego człowiek jest w stanie ustalić ilość od 1 do 7 przedmiotów. Innymi słowy, aby policzyć np. „sześć”, wystarczy po prostu spojrzeć. Inni (jak np. Georges Ifrah), twierdzą wręcz, że proces automatycznego liczenia ma miejsce tylko w zakresie 1 – 4, co jeszcze bardziej zgadzałoby się z faktami słowiańskimi. Po trzecie, im wyraz jest częściej używany, tym ma większą szansę pozostać archaiczny. Wśród liczebników często używa się właśnie 2, 3, 4, im wyższy liczebnik, tym rzadszy. Z wyjątkiem 10, używanego częściej niż inne. W słowiańskim słowo 10 istotnie wykazuje ślady dawnej odmiany liczebnikowej (Bańkowski woli to przemilczeć).
Fakty te sugerują, że liczebniki 5 – 9 zostały zastąpione przez rzeczowniki nie z powodu używania koni, ale z powodu względnej rzadkości użycia. Porównaj angielskie two years, forty years (składnia liczebnikowa), ale hundreds of years (składnia rzeczownikowa). W słowiańskim podobna zmiana zachodzi już od pięciu. Moim zdaniem argument ten niczego nie dowodzi.
2. Słowo oznaczające kawałek drewna.
W słowiańskim istnieje słowo płacha oznaczające w różnych kontekstach i dialektach różne rodzaje kawałków drewna, etymologicznie za znaczy ‘coś pływającego’, co jakoby oznacza, że Słowianie żyli kiedyś w okolicach, gdzie drewno nie rosło (w lesie), a przypływało (rzekami). Moim zdaniem niekoniecznie. Po prostu nazwą płacha określano przypływające z prądem rzek kawałki drewna (a potem w ogóle kawałki drewna), podczas gdy na „drewno rosnące” (czyli na drzewa) używano innych nazw. Wydaje mi się wręcz, że związek między drzewo a drewno, drwa jest oczywisty. Nie widzę podstaw do poważnego traktowania tego argumentu.
3. Termin Slověni.
Nazwa własna Słowian – Slověni – w tej właśnie formie jest zaświadczona w najstarszych pismach słowiańskich. Gdyby to określenie miało słowiański rodowód, oczekiwalibyśmy końcówki -e, występującej w innych nazwach z przyrostkiem -ěn- lub -an- (typu Polanie), a nie -i. Istotnie, końcówka ta zjawia się, jednak dopiero później i prawdopodobnie jest przeniesiona wtórnie z innych wyrazów o podobnej budowie.
Ze względu na tę właśnie nietypową końcówkę (wyglądającej na przeniesioną z łacińskiej formy Sclavēnī) można by wręcz podejrzewać, że nazwa własna Słowian jest zapożyczona. Łaciński termin sclavusznaczy ‘niewolnik, jeniec wojenny’; sclavēnus to ‘pochodzący z rodu niewolników’. Z punktu widzenia łaciny wyraz ten jest derywatem, jego rdzeń nie ma jednak łacińskiej etymologii. W klasycznej łacinie był nieobecny.
Wypada tu wrócić do sprawy ptolemeuszowskich Souobenoi, a także przytoczyć słowiański wyrazswoboda, który nie ma przejrzystej etymologii i występuje również w odmianie słoboda. Moim zdaniem łaciński sclavus i słowiańska swoboda – słoboda związane są nie tylko ze sobą (choć niewolnika akurat trudno uznać za swobodnego), ale również z etnonimem Słowian. Protosłowianie mogli być tożsami zeSouobenoi, ale i mogli wchłonąć ich w siebie, kimkolwiek by byli, i przejąć ich nazwę. Można fantazjować, dlaczego dla Słowianina swobodny to ‘wolny’, a dla Rzymianina sclavus to ‘niewolnik’ (może to złośliwa zmiana znaczenia?). Wszystko tu obraca się w kręgu hipotez, pozwala jednak dopuścić wypadek, że nadwołżańscy Souobenoi mogli nie być tożsami z późniejszymi Słowianami (kontra koncepcji 3) i że byli dawcami obco brzmiącego etnonimu.
4. Słowiańska nazwa konia.
Nie jest wiarygodne, że między kobyła i koń nie ma pokrewieństwa. W każdym razie koń zdaje się pochodzić od komoń, albo, jak sądzi Vasmer, od komń (w komoń -o- wstawione dla ułatwienia wymowy). Stare komń z kolei może wywodzić się od jeszcze wcześniejszego kobń, a tu już widać ewidentny związek z kobyłą, z łacińskim caballus oraz cabō, dop. cabōnis (‘koń’, obok equus), z greckim kaballēs. Termin, zdaje się, zapożyczony jest z jakiegoś języka nieindoeuropejskiego, por. sttur. käväl, pers. kaval‘rączy koń’, fiń. hepo ‘rumak’, hevonen ‘koń’. Kusi zestawienie z semicką nazwą wielbłąda – kamel / gamal, por. litew. kumelỹs ‘koń’, kumẽlė ‘kobyła’. Ale nie odbiegajmy od tematu. Słowianie zapomnieli własnej nazwy konia (co o niczym nie świadczy, jak każdy argument ex silentio – zapomnieli też starych nazw głowy, ręki i nogi, a przecież organów tych nie postradali!), przyjęli nazwę obcą, być może przyniesioną im przez lud o wiele bardziej „konny” (przypominają się znowu Sarmaci! – a może nawet Scytowie). Koni nie musieli sami nawet hodować, znali je jednak doskonale. I dlatego w ich ustach wyrazkoń zmieniał się w sposób nieregularny, co zwykle przytrafia się wyrazom często używanym. Moim zdaniem duży plus dla Sarmatów, minus dla autochtonistów.

FAKTY LINGWISTYCZNE – POKREWIEŃSTWO Z INNYMI JĘZYKAMI

1. Podobieństwa między bałtyjskim a słowiańskim.
Jak pisze Bańkowski, prawdopodobny jest brak (starych) pokrewieństw językowych między bałtyjskimi a słowiańskim, a podobieństwa są późne, wtórne i mogą mieć charakter ligi, a nie rodziny, bazować na zapożyczeniach i upodobnieniach, a nie na bliższym pokrewieństwie. Słowiański jest bliższy genetycznie germańskim niż bałtyjskim.
Cóż, takie poglądy istotnie wykazują niektórzy, chyba jednak nie przeprowadziwszy wszechstronnej analizy problemu do końca. Zazwyczaj przy tym zakłada się, że Bałtowie i Słowianie to dwie gałęzie ludów indoeuropejskich, które zawsze rozwijały się w bliskim sąsiedztwie. Podkreślić wypada jednak, że poglądy Bańkowskiego, przeczącego choćby wczesnym kontaktom bałtosłowiańskim, należą do zupełnie skrajnych. Podobnie jak wiele innych jego wymysłów, są zupełnie niewiarygodne. Zwłaszcza, że ich autor celowo ignoruje pewne dane językowe, tj. świadomie je przemilcza, aby uzyskać z góry założony obraz.
Tymczasem wśród wszystkich zbieżności leksykalnych języków słowiańskich z innymi językami IE, te bałtyjskie są najliczniejsze. Nie sposób udowodnić, że są to wszystko zapożyczenia. Wręcz przeciwnie, uwzględnienie faktów prozodycznych (akcent i intonacja), które kompletnie pomija Bańkowski, zmusza do przyznania, iż ok. 200 – 300 słów znanych jest tylko z bałtyjskiego i słowiańskiego i nie występuje nigdzie indziej (wg Stanga; dla porównania odmienne wyliczenia Bańkowskiego wzięte są z powietrza), a ich budowa morfologiczna i prozodia jasno wskazują, że nie chodzi tu bynajmniej o zapożyczenia, lecz o wspólne innowacje. Takie innowacje stanowią wg Sławskiego ponad 30% wszystkich rzeczowników w bałtosłowiańskim słowniku Trautmanna. Safarewicz z kolei wykazał wielką archaiczność bałtosłowiańskich innowacji czasownikowych. Dowody na genetyczną łączność obu grup znajdziemy także w dziedzinie fonologii, morfologii, słowotwórstwa itd. Do tego wypada dodać pewną liczbę odziedziczonych słów znanych tylko Germanom, Bałtom i Słowianom, jak też takich, które znane są tylko Indoirańczykom i Bałtosłowianom. O tym zresztą w innym artykule.
Pozostaje wyjaśnić, że obiekcje niektórych uczonych przeciwko uznaniu jedności językowej bałtosłowiańskiej na jakimś etapie rozwoju historycznego tych języków (oczywistej np. dla Sławskiego czy Moszyńskiego) biorą się głównie z faktu braku wspólnej leksyki w dziedzinie pewnych form gospodarki, zwłaszcza rolnictwa. Moim zdaniem nie wynika z tego bynajmniej automatyczny brak istnienia niegdyś wspólnego przodka tych języków. Po prostu w dobie wspólnoty bałtosłowiańskiej nie znano jeszcze wyższych form rolnictwa.
Albo Bałtowie uznali obcą terminologię za bardziej atrakcyjną od odziedziczonej. Analogicznie: z faktu zaniku łacińskiego słowa bellum oznaczającego wojnę, zastąpionego w językach romańskich przez termin pochodzenia germańskiego (typu guerra) lub słowiańskiego (rumuńskie război), trudno chyba wysnuwać wniosek, że Rzymianie byli pacyfistami!
Reasumując, nie widzę podstaw dla negowania genetycznych związków bałtosłowiańskich. Stawiam minus koncepcjom 3, 4 i 7.
2. Wyrazy typu kentum w słowiańskim.
Tak języki bałtyjskie, jak i słowiańskie, posiadają sporo wyrazów typu kentum, które w dodatku nie zawsze sobie odpowiadają. Uczeni spierają się, gdzie takich wyrazów jest więcej. Przykłady: litew. žąsis(satəm) wobec polskiego gęś (kentum) lub litew. klausyti (kentum) wobec słuchać (satəm). Tłumaczy się to zapożyczeniami z nieznanego kentumowego źródła, albo też specyficznym rozwojem pierwotnego miękkiego č, które czasem mogło się z powrotem zmienić w k, zwłaszcza jeśli rdzeń zawierał s (reguła Meilleta), co słusznie zauważa Bańkowski. Zmiany tego typu były nie dość regularne, aby we wszystkich dialektach bałtosłowiańskich zapanował jednolity obraz. Fakty te nie dowodzą niczego istotnego dla ustalenia lokalizacji słowiańskiej praojczyzny, a zwłaszcza nie dowodzą braku jedności bałtosłowiańskiej.
3. Zbieżności słowiańsko-germańskie.
Bardzo liczne są jakoby zbieżności wyłącznie słowiańsko-germańskie (zdaniem Bańkowskiego trzykrotnie liczniejsze od bałtosłowiańskich). Tymczasem przykłady zarówno w sferze leksyki, jak i morfologii nie wcale tak liczne, co widać także w słowniku Bańkowskiego. Owszem, istnieje grupa wspólnych wyrazówgermańsko-bałtosłowiańskich, z których część to zapewne wspólne zapożyczenia z przedindoeuropejskiego substratu. Istnieją też wyrazy znane jedynie językom germańskim i bałtyjskim. Natomiast większość wyrazów uznawanych za innowacje słowiańsko-germańskie to w rzeczywistości zapożyczenia bądź relikty słów ogólnoindoeuropejskich, które gdzie indziej nie zachowały się lub są obecne szczątkowo. Dowodzi to sąsiedztwa Słowian, Bałtów i Germanów, ale nie sposób dziś chyba wyciągać jakichkolwiek innych wniosków (które języki sąsiadowały bezpośrednio i kiedy, a także gdzie przebiegała granica między nimi).
4. Zbieżności słowiańsko-mesapijskie.
Istnieją natomiast różnego rodzaju podobieństwa (w leksyce, w morfologii) języków słowiańskich do innych języków. Np. mesapijski, wymarły i dość powierzchownie poznany język używany w południowej Italii, ma najwięcej podobieństw do italoceltyckich, zaś na drugim miejscu są słowiańskie (i ex aequogreka). Rozmieszczenie pewnych nazw rzecznych pozwala przypuszczać, że praojczyzna Mesapijczyków leżała na Górnym Śląsku, w Czechach, na Morawach i w Słowacji. Nawiązania mesapijsko-słowiańskie pozwalają przypuszczać, że obszary tych języków te graniczyły ze sobą. Nie wiadomo tylko, kiedy dokładnie Mesapijczycy mieliby zamieszkiwać południową Polskę. Nie wiadomo jak przebiegały granice ich obszaru – te doprawdy trudno wyznaczyć w oparciu o jeden tylko rdzeń ap- ‘woda’ występujący w toponimii, a tak się właśnie robi. Byłby plus dla autochtonistów, ale zbyt wiele tu hipotez i domysłów. Równie dobrze można przyznać, że toponimy z ap- nie są wcale mesapijskie, ale np. wenetyjskie i wtedy plusa dostałby Trubaczow ze swoją koncepcją dunajską. A może Protosłowianie w pewnym okresie mieszkali np. od Dniepru aż po Słowację czy Górny Śląsk? Jeśli rację ma Godłowski, przecież tereny między Dnieprem a Wisłą ktoś musiał zamieszkiwać! Może Słowianie, a może Mesapijczycy? Zbyt wiele tu możliwych rozwiązań i hipotez, aby argument ten miał silniejszą wartość dowodową.
5. Zbieżności słowiańsko-ormiańskie.
Między słowiańskim a ormiańskim systemem koniugacyjnym można dostrzec sporo paraleli, istnieje ponadto szereg wspólnych osobliwości leksykalnych. Dowodzi to według Gołąba, że w etnogenezie Słowian musiały brać udział, w charakterze substratu, plemiona mówiące dialektami należącymi do ormiańskiej grupy językowej. Do wyodrębnienia się Słowian doszło, gdy pomiędzy 2500 a 1500 p.n.e. na ormiański substrat nasunęły się pewne plemiona bałtosłowiańskie.
Hipoteza słowiańsko-ormiańska może także wyjaśniać różnice słowiańsko-bałtyjskie wzmiankowanewyżej. Nie za bardzo pasuje ona do koncepcji zachodniej ojczyzny Słowian, ale i do koncepcji zakładających, że słowiańska praojczyzna znajdowała się daleko na wschodzie. Może natomiast służyć za wsparcie dla koncepcji Godłowskiego, jak i Gołąba czy Trubaczowa. Zakładamy przy tym, że przodkowie Ormian wyruszyli z ukraińskich stepów na zachód, na jakiś czas osiedlili się na Bałkanach w sąsiedztwie Greków, by w końcu podążyć na wschód przez Anatolię, aż do Armenii.
6. Słowiański nie jest językiem mieszanym.
Terminem „język mieszany” lub „Mischsprache” określa się język, który powstał wskutek silnego oddziaływania dwóch różnych, niespokrewnionych języków i ma wskutek tego silnie uproszczoną gramatykę. Słowiański w żadnym razie nie jest „Mischsprache”, co miałoby miejsce, gdyby powstał późno (dopiero ok. 400 n.e.) i w wyniku indukcji irańskiego (sarmackiego) na substrat bałtyjski. Być może. Bułgarski istotnie uprościł swą gramatykę po najeździe turkijskich Protobułgarów. Rosyjski jednak nie jest językiem mieszanym, a przecież wchłonął w siebie język Waregów – Rosów.
A czy łacina jest Mischsprache? A czyż nie wchłonęła np. etruskiego? Znana jest cała lista zapożyczeń z tego języka, a przecież ta leksykalna inwazja nie spowodowała jakiegoś znaczącego uproszczenia gramatyki. W greckim też mamy masę zapożyczeń (pelazgijskich? przedindoeuropejskich?) z ‘człowiekiem’ (anthrōpos, por. odziedziczone anēr < H̥ner- i drōps < H̥nr-op-) i ‘morzem’ (thalatta : thalassa) na czele, ale czy z tego wyniknął „mieszany” charakter języka?
Na terenie Francji języki celtyckie nałożyły się na liguryjski, baskijski i inne języki przedindoeuropejskie. Na celtyckie nawarstwiła się łacina, a na nią frankoński. Ostatecznie uformował się „mieszany” francuski. W porządku. Jednak hiszpański miał podobną, a może jeszcze bardziej zawikłaną historię (łacina nałożyła się tu na iberyjski, baskijski, trzy różne fale Celtów, potem przyszli Wizygoci i Arabowie), a jednak nie wykazuje jakichś zasadniczych uproszczeń porównywalnych ze stanem we francuskim.
Zachowawczy charakter słowiańskiej gramatyki nie musi być dowodem, że słowiański nie mógł powstać z udziałem substratów ormiańskiego i italskiego, superstratów irańskiego, mesapijskiego czy germańskiego. Wynik oddziaływania dwóch języków bywa bowiem bardzo różny i trudno tu o jakieś uogólnienia.
Istnieje hipoteza sformułowana przez Gołąba na podstawie analizy tzw. wtrętów kentumowych w słowiańskim, która głosi, że zachowawczy charakter słowiańskiego jest spowodowany brakiem bezpośredniego kontaktu z ludami nieindoeuropejskimi. Pierwotna, nieindoeuropejska (semitoidalna ?) warstwa językowa na terenach wchodzących w skład późniejszej słowiańskiej praojczyzny, reprezentowana była przez ludy kultury trypolskiej. Warstwa ta została zindoeuropeizowana przez wczesne plemiona indoeuropejskie używające języków kentumowych. Na tę z kolei warstwę nasunął się język spokrewniony z ormiańskim. Słowiański byłby więc poprzedzony przez coraz bardziej pokrewne języki, które stanowiły rodzaj bufora i uchroniły go przed silnym oddziaływaniem prowadzącym do powstania „języka mieszanego”. Taka hipoteza tłumaczyłaby też bogatą i zróżnicowaną słowiańską terminologię rolniczą, odmienną od bałtyjskiej, w której dają się wyróżnić warstwy zapożyczeń pochodzące z kolejnych nasuwających się na siebie języków. Jednocześnie najbardziej prawdopodobną kolebką Słowian stają się ukraińskie stepy i lasostepy (wieś Trypole, ukr. Трипілля, leży w okolicach Kijowa).

FAKTY LINGWISTYCZNE – KONTAKTY MIĘDZY JĘZYKAMI

1. Zapożyczenia germańskie w słowiańskim.
Liczne dawne zapożyczenia germańskie w językach słowiańskich omówione są w osobnym artykule. W językach germańskich brak natomiast praktycznie zapożyczeń ze słowiańskiego. Nie wzbudza kontrowersji goc. plinsjan ← słow. plęsati ‘tańczyć, pląsać’. Znaczenie wyrazu skotъ ‘skot, bydło’ sugeruje także, że było one źródłosłowem dla goc. skatts ‘pieniądz’. Także *smoky ‘figa’ mogło być źródłem dla niejasnego goc. smakka.
Wszystko to zdaje się świadczyć o mniej lub bardziej stałych kontaktach germańsko-słowiańskich na przestrzeni dziejów, nie wiadomo tylko, gdzie one zachodziły. Minus dla Bańkowskiego, Czupkiewicza i Trubaczowa.
2. Zapożyczenia łacińskie w słowiańskim.
Pierwsze bezpośrednie kontakty z łaciną mają miejsce dopiero od ok. roku 500. Dowodzić to może, że Słowianie wcześniej ani nie sąsiadowali z imperium rzymskim, ani nie utrzymywali z Rzymem kontaktów. Listę zapożyczeń łacińskich podano w innym artykule.
3. Zapożyczenia irańskie w słowiańskim.
Według niektórych badaczy język Słowian nie zawiera zbyt wielu zapożyczeń irańskich, jednak inni twierdzą wręcz przeciwnie.
Niezależnie od opinii na temat ilości tych wyrazów trudno tu o jakieś konkretniejsze wnioski. Sąsiedztwo słowiańsko-irańskie można przypasować właściwie do każdej z siedmiu omawianych koncepcji.
4. Zapożyczenia irańskie w bałtyjskim.
Najnowsze badania wykazują obecność w językach bałtyjskich terminów (gł. rolniczych) zbieżnych z irańskim, a nieobecnych w słowiańskim (np. irań. dānā ‘ziarno’ – litew. duona ‘chleb’, aw. yava ‘ziarno’ – litew. javai ‘zboże’, pers. kabūtar – prus. keutaris ‘gołąb’ itd.). Wynikać może z tego jedynie, że obszar słowiański nie rozdzielał na całej linii obszarów bałtyjskiego i irańskiego. Sąsiedztwo bałtyjsko-irańskie doskonale pasuje na przykład do koncepcji lokalizacji Protosłowian – Souobenoi nad Wołgą, co jednak nie oznacza, że nie da się go pogodzić z innymi koncepcjami. Słowiański nie zapożyczył pewnych wyrazów, które zapożyczył bałtyjski – trudno tu o dalsze wnioski. Czy z faktu, że np. litewski zapożyczył z polskiego szereg wyrazów musi zaraz wynikać, że musiał je zapożyczyć także niemiecki? Czy z faktu, że ich nie zapożyczył wynika, że obszary polski i niemiecki nie graniczą ze sobą?
5. Zapożyczenia trackie, greckie i celtyckie w słowiańskim.
Znane są jedynie nieliczne bezpośrednie zapożyczenia z trackiego, greckiego i celtyckiego. Mają one więc znikomą wartość dowodową – przede wszystkim nie wiadomo, kiedy zapożyczenia się dokonały, greckie być może dopiero w okresie, gdy Słowianie rozprzestrzenili się na Półwyspie Bałkańskim i weszli w kontakt z grecką kulturą. Mogą jednak w jakimś stopniu popierać Godłowskiego (od greckich wybrzeży Morza Czarnego do Podnieprza nie jest aż tak daleko, a Celtowie dotarli w swojej ekspansji aż na Ukrainę).
6. Zapożyczenia uralskie w słowiańskim.
Istnieją poglądy, że w języku prasłowiańskim sporo jest pożyczek ugrofińskich, których brak w językach bałtyjskich. Szereg z tych wyrazów mogła w rzeczywistości wędrować w przeciwną stronę, od słowiańskiego do języków ugrofińskich. Wspólnym źródłem zapożyczeń mogły być też języki turkijskie. Vasmer uważa, że zapożyczenia ugrofińskie istnieją tylko w rosyjskim i są stosunkowo późne. Podobnie w fińskim znaleziono jedynie wyrazy praruskie, a nie prasłowiańskie.
Możliwe, że domniemane kontakty prasłowiańsko-ugrofińskie zamanifestowały się w innych, pozaleksykalnych warstwach języka. I tak, wpływem ugrofińskim tłumaczono tzw. prawo otwartej sylaby, głoszące, że w języku Słowian żadna sylaba nie może kończyć się spółgłoską. Problem jednak w tym, że języki ugrofińskie nie mają takiej właśnie struktury, nie mogły więc jej przekazać językowi słowiańskiemu (cecha ta występuje natomiast w pewnych językach ałtajskich). Łatwiej natomiast można uwierzyć we wspólny rodowód osobliwości fonetycznej, jaką dzieliły język węgierski i język ogólnosłowiański. Krótkie aw obu tych językach było bowiem wymawiane jako samogłoska tylna zaokrąglona (ɒ). Język węgierski posiadał obok tego samogłoskę o, i zapewne dlatego zaokrąglone [ɒ] zachowało się w nim do dnia dzisiejszego. Natomiast język Słowian nie posiadał krótkiego o, i zapewne dlatego tuż po ekspansji Słowian wszędzie doszło do podniesienia artykulacji dawnej samogłoski niskiej (ɒ > ɔ). O dawnej, niskiej artykulacji współczesnego o świadczą między innymi zapożyczenia słowiańskie w węgierskim, jak i greckie nazwy miejscowe, stale zawierające a na miejscu słowiańskiego o.
7. Zapożyczenia ałtajskie w słowiańskim.
Istnieją podstawy, by przypuszczać, że pierwsze kontakty słowiańsko-turkijskie miały miejsce jeszcze przed okresem słowiańskiej ekspansji w VI wieku n.e. Znacznie więcej jest wyrazów ałtajskich (turkijskich lub mongolskich) zapożyczonych w późniejszych okresach.
Wzajemnym wpływem języka prasłowiańskiego i protobułgarskiego (domniemanego języka Hunów; dzisiejszym potomkiem protobułgarskiego jest czuwaski) można też wytłumaczyć szereg słowiańskich osobliwości spoza sfery leksyki. Najważniejszą z tych cech jest obecność w systemie językowym spółgłosek miękkich i twardych, w zależności od rodzaju następującej samogłoski – cecha ta występowała już prawdopodobnie w prasłowiańskim (na poziomie alofonicznym), jest też znana we wszystkich językach turkijskich. Przed samogłoską tylną spółgłoski prasłowiańskie były welaryzowane (dziś cechę tę przechował rosyjski), i tak samo jest w językach turkijskich. Podobnie jak języki słowiańskie, współczesny język czuwaski (a przynajmniej jego dialekty) toleruje nagłosowe grupy spółgłosek, co w turkijskiej rodzinie językowej jest raczej wyjątkowe. Dialekty dolnoczuwaskie, podobnie jak język prasłowiański, wykazują tendencję do otwierania sylab. W historii języka czuwaskiego doszło też do powstania dwóch samogłosek zredukowanych ă, ĕ, które można uznać za odpowiedniki słowiańskich jerów ъ, ь. Podobnie jak jery, samogłoski te często odpowiadają samogłoskom wysokim i, ı, ü, u innych języków turkijskich. Wreszcie w czuwaskim, podobnie jak w słowiańskim, doszło do powstania spółgłosek protetycznych j-, v- przed nagłosową samogłoską. W innych językach turkijskich zjawisko to nie jest znane, dlatego tureckiemu odun odpowiada czuw. vuta ‘drewno’, tur. üç – czuwaskie viśśĕ ‘trzy’, tur. ikiz– czuw. jĕkĕr ‘para’, tur. at – czuw. jat ‘imię’. Wreszcie można dostrzec podobieństwa w wokalizmie: ani w literackim czuwaskim (i części gwar), ani w prasłowiańskim nie znajdziemy samogłoski o (w słowiańskim rozwinęła się ona późno z krótkiego a).
8. Zapożyczenia słowiańskie w języku Hunów.
Hunowie podobno używali słowiańskich słów medos i strava. Gdyby jednak nazwy te były słowiańskie, w epoce Hunów brzmiałyby zapewne *medu lub *medus, a nie medos, oraz *sutrava, a nie strava. Słowomedos nie musi być słowiańskie, równie dobrze może być gockie, a nawet ugrofińskie (dla praugrofińskiego rekonstruuje się *mete). Pierwsze słowo niczego więc nie dowodzi, drugie zaś ma nieoczekiwaną postać fonetyczną. Dla strava istnieje zresztą etymologia gocka (związek z czasownikiemstraujan). Labuda napisał na ten temat: „skoro symbioza Hunów z Gotami jest znana, a symbioza z Słowianami hipotezą, to w takim razie jest rzeczą niemetodyczną przytaczać tego rodzaju argumenty na poparcie mniemania słabiej uzasadnionego”.

UWAGA KOŃCOWA

Obecność lub brak zapożyczeń nie ma decydującej wartości dowodowej dla rekonstrukcji dawnego rozmieszczenia języków. Szacuje się, że z gockiego do słowiańskiego przeszło ok. 40 wyrazów, podczas gdy ze słowiańskiego do gockiego tylko 1 (plinsjan ← plęsati ‘tańczyć’) – a przecież Słowianie mieszkali tak samo blisko Gotów, jak Goci Słowian. We współczesnej polszczyźnie natrafimy np. na zapożyczenia z malajskiego (np. amok), mimo że Polacy nigdy nie sąsiadowali z Malajczykami, a znaczenie języka malajskiego jest co najwyżej lokalne. Liczba zapożyczeń z francuskiego zaś na pewno przekracza to, co powinno wynikać tak z odległości Francji od Polski, jak i obecnego znaczenia języka francuskiego. Z drugiej strony w języku polskim trudno byłoby dopatrzyć się większych wpływów sąsiedniego języka dolnołużyckiego, słowackiego, a także litewskiego.
Odnosząc to do wyżej wymienionych przykładów: (domniemana) obecność iranizmów w słowiańskim nie dowodzi jeszcze (sama przez się), że kiedykolwiek istniało sąsiedztwo Słowian i np. Sarmatów. Również domniemanie, że pierwsze zapożyczenia z germańskiego pojawiły się dopiero w okresie gockim, nie pozwala wykluczyć sąsiedztwa Słowian i Germanów na wcześniejszych etapach dziejów.

FAKTY LINGWISTYCZNE – NAZWY GEOGRAFICZNE

1. Przesuwka germańska w nazwach polskich rzek.
W starych nazwach rzek polskich brak jest jakoby germańskiej przesuwki spółgłosek, co ma dowodzić braku stałego osadnictwa Germanów na terenach polskich. Przesuwka ta datowana jest, bardzo nieprecyzyjnie, na okres od V wieku p.n.e. do III w n.e. W jej wyniku np. stare t stało się szczelinową þ (=th), natomiast stare d zmieniło się w (nowe) t. Z uwagi na swój charakter proces ten nie mógł być żywotny zbyt długo – gdy z dawnego d zrobiło się t, proces musiał zakończyć się, inaczej nowo powstałet rozwinęłoby się w þ.
Aby w nazwie jakiejś rzeki nastąpiła przesuwka, Germanie musieliby zamieszkiwać nad nią tuż przed okresem, gdy przesuwka zachodziła, w ciągu tego okresu, jak również później, aby następnie przekazać „przesuniętą” nazwę przybywającym Słowianom. A co jeśli np. tereny nad tą rzeką zamieszkiwali np. Wenetowie, a gdy przybyli Germanowie, ich przesuwka była już faktem dokonanym i zakończonym? Germanie poznaliby starą nazwę od Wenetów i nie zmieniliby jej już (bo przesuwka byłaby już procesem martwym). A więc w takim wypadku Słowianie poznaliby ową nazwę z ust Germanów bez przesuwki! Dziwię się wręcz, że wysuwa się argument tak łatwy do obalenia.
Sprawa ma jeszcze jeden aspekt. Otóż szereg nazw rzecznych ma etymologię ciemną, tzn. nie ma etymologii. Mogą one więc wykazywać przesuwkę, bo nie znamy ich pierwotnego brzmienia. Do takich nazw zalicza się np. Odra. Mało tego, jeśli w nazwie występowała dźwięczna przydechowa typu dh, zarówno nazwa z przesuwką jak i bez przesuwki brzmiałaby w słowiańskim tak samo. Dalej, jeśli w pierwotnej nazwie występowała bezdźwięczna t, germańska przesuwka uczyniła z niej szczelinową þ. Słowianie nie mieli takiego dźwięku w swoim języku i mogli go przejąć jako t (por. pol. cudzy < tjudj- ← germ. *þiud- < *teut-).
Dodam wreszcie, że wbrew wstępnemu założeniu istnieje jednak kilka nazw rzecznych, w których możliwa była germańska przesuwka. Do takich rzek należy Tanew. Jej nazwa ma pochodzić od rdzenia*danu- oznaczającego wodę (patrz Don, a także prawdopodobnie Dunaj, Dniestr i Dniepr; na przeszkodzie powszechnemu przyjęciu tej etymologii stoi fakt, że germ. -a- powinno dać słow. -o-, a nie -a-, możliwe jednak, że w dialekcie, z którego wyraz ten przejęto, doszło do wzdłużenia -a- w sylabie otwartej; w językach germańskich proces taki jest powszechny). Argument uważam za zbity i pozbawiony wszelkiej wartości.
2. Pochodzenie i budowa nazw rzecznych.
Noteć, San, Bug, Narew, Bzura, Widawka, Barycz, Nida… nie mają słowiańskiej etymologii, podobnie jak wiele rzek ukraińskich, np. Prut, Dniestr, Boh, Dniepr, Don. Z drugiej strony niektóre nazwy rzek polskich, np. Odra, Wisła, Warta, mogą mieć etymologię słowiańską, słowiańskiego pochodzenia mogą (nie muszą) być też nazwy Dźwina, Prypeć, Wołga. Pochodzenia słowiańskiego mogą być Brok, Łupia, Radęca, Ropa, uważane kiedyś za niesłowiańskie. Nie wiadomo jednak, kiedy zaczęły być używane.
Nazwy pewnych rzek: Gwda, Kwa, Nysa, San (ukraiń. Sian) są ciemne, tj. nie mają żadnej etymologii. Etymologia niektórych nazw jest nieustalona, np. dla nazwy Wisła znajdowano etymologię słowiańską, bałtyjską, wenecką, celtycką, germańską, irańską, tracką, a nawet nieindoeuropejską.
Na zachodzie (w dorzeczu Odry i Wisły) przeważają nazwy o tematach na *-o-, *-ā-, podczas gdy na wschodzie (w dorzeczu Dniepru) występują, jakoby dawniejsze, nazwy o tematach na *-i- (Słucz, Uborć, Usz).
Na wschodzie dominują nazwy rzeczne z przedrostkami, np. Prypeć, Uborć, na zachodzie bez przyrostków.
Na wschodzie dominują nazwy z przyrostkami (w większości mającymi odpowiedniki bałtyjskie), np. -ost’, -uj, -aj, -yń, -ań, -meń, -ma, -wa. Z drugiej strony na wschodzie trafiają się nazwy w postaci tematów przymiotnikowych bez -k, np. Jezioro Głubo (por. głęboki). W dorzeczu Prypeci obok nazw typu Wiślica, Wisłów Rów, występują nazwy bezprzyrostkowe – rzeka Wisła, bagno Wisło. Występują też nazwy utworzone od archaicznych pierwiastków, jak Wechra (por. niem. Weser – Wezera), Or’czik (pokrewne scs. orь ‘rumak’, por. polskie Orzyc).
Derywaty od nazwy Dunaj (np. Dunajec) występują na całej północnej słowiańszczyźnie.
Czy kto potrafi wciągnąć z tego jakiekolwiek sensowne wnioski? Pozwolę sobie również spytać, ile nazw rzecznych np. na obszarze Niemiec ma niemiecką etymologię i jakie z tego faktu można wyciągnąć wnioski.
Moim zdaniem, ponieważ nie wiadomo, które nazwy mają rodowód słowiański, a które nie, ponieważ nie wiadomo, czy w nazwach pewnych rzek zachowały się archaiczne sufiksy i rdzenie, czy też są to nazwy w całości zapożyczone, wszelkie argumenty „rzeczne” słabo pomagają w ustaleniu praojczyzny Słowian.
3. Nazwa Wisły w językach germańskich.
Germanowie zetknęli się z nazwą Wisły w postaci bałtyjskiej z typową dla tych języków przestawką spółgłosek: *Viskla > *Viksla → niem. Weichsel. A zatem gdy Germanie doszli do Wisły, nie było nad nią jeszcze Słowian, ale Bałtowie, prawdopodobnie Prusowie. Słowianie musieli przybyć nad Wisłę dopiero później. Minus dla koncepcji autochtonistycznej.
4. Nazwy rzek na Ukrainie.
Stare nazwy rzek w środkowym i górnym dorzeczu Dniepru są identyfikowane jako bałtyjskie, nie słowiańskie. Na Ukrainie mamy za to nazwy trackie bądź irańskie (na obszarze, gdzie mieszkali Sarmaci, a wcześniej Scytowie). Trackie są nazwy rzek Prut, Seret, podejrzany jest San, pewna Raba (w Polsce). W dorzeczu Sejmu hydronimy bałtyjskie stykają się z irańskimi.
Wniosek: Słowianie spadli z Marsa. Albo nie lubili nazywać rzek po swojemu, woleli zapożyczać nazwy od innych ludów.
5. Nazwy typu Zarzecze, Zagórze.
Na Ukrainie nazwy typu Zareč’e, Zacholm’e wskazują na dorzecze Prypeci jako punktu wyjścia migracji Słowian. Moim zdaniem argument za Godłowskim.

FAKTY LINGWISTYCZNE – INNE NAZWY WŁASNE (np. plemienne)

1. Nazwy plemion słowiańskich.
Nazwy plemion słowiańskich z Wołynia i Podola (Chorwaci, Dulebowie, Drewlanie / Drzewianie, Wołynianie / Wolinianie) powtarzają się nad Łabą, w Czechach, w Polsce, na Bałkanach. Wniosek: Słowianie migrowali, tylko kto zagwarantuje na 100% skąd dokąd?
W jednym przypadku źródła historyczne potwierdzają migrację plemienia Uliczów, którzy zamieszkiwali tereny nad Dnieprem, ale w IX wieku przesunęli się na zachód, na tereny między Dniestrem a Prutem. Być może fakt ten odzwierciedla dominujący kierunek migracji Słowian w ogóle.
2. Nazwy „Antowie”, „Serbowie” i „Chorwaci”.
Nazwy Antowie, Serbowie i Chorwaci pojawiają się przed rokiem 500 n.e. na stepach nad Uralem, Wołgą, Donem i w Państwie Bosporańskim na Krymie / Tamaniu, i mogą być zidentyfikowane jako plemienne nazwy sarmackie. Poparcie dla hipotezy sarmackiej.
3. Nazwy osobowe i herbowe.
Polska szlachta znała zagadkowe nazwy osobowe i herbowe (Chamiec, Roch, Mora, Doliwa, Jaksa), w herbach istnieją sarmackie tamgi, na Podolu, w Polsce, Łużycach itd. można spotkać irańskie nazwy miejscowe. Jak wyżej.
4. Imion Słowian.
Słowianie używali dwuczłonowych imion życzeniowych. Niektóre wyglądają jak wierne tłumaczenia z irańskich, a nawet ich kopie, np. Boguchwał = *Bagaxvarna (medyjskie Bagafarna). Jak wyżej.

ZAGADNIENIA SPECJALNE

1. Słowianie a Wenetowie.
Słowian w pewnych źródłach określa się jako Wenetów. Na Łotwie leży Ventspils, ‘miasto Wenetów’. Siedziby Wenetów lokowane są na zachód od Aestów / Estów / Ostów utożsamianych z Bałtami (por. jednak dzisiejszych fińskich Estończyków). Wenedami nazywali Germanie wielu swych sąsiadów, może od ich własnych nazw, a może nie.
Na terenie obecnej Polski istnieją (istniały) nazwy geograficzne, które nie mają jasnej etymologii słowiańskiej, które wykazują podobieństwo do nazw identyfikowanych jako iliryjskie lub wenetyjskie (= pochodzących z języka nadadriatyckich Wenetów) i które występują grupowo na pewnych ciągłych obszarach. Mamy np. Karpaty (albańskie karpë ‘skała’) czy Tatry.
Problem Wenetów wymaga bardziej szczegółowej analizy.

• Lud, który Ptolemeusz nazywa Wenetami, zamieszkuje obszary, na których Tacyt jakieś 50 lat przed Ptolemeuszem lokuje zbierające bursztyn plemię Aestii; tych ostatnich brak u Ptolemeusza.
• Nazwą Veneti określają Herodot, Polybios i liczni autorzy łacińscy plemię żyjące nad Adriatykiem (por. dzisiejsza Wenecja). Ich język jest w jakimś stopniu znany i określany jako bliski italskim lub (w nowszych pracach) wręcz italski, ale zawierający też elementy celtyckie i germańskie.
• Cezar pisze o plemieniu galijskim Veneti w prowincji Aremorica nad Atlantykiem (por. dziś francuska prowincja Vendée na płd. od ujścia Loary, miasto Vannes w płd. Bretonii).
• Po walijsku Gwynedd to północna Walia.
• Jezioro Bodeńskie w starożytności nosiło nazwę Venetus.
• „Zdaniem H. Łowmiańskiego na terenie Polski, a także Litwy i przyległych obszarów, przed nadejściem Słowian i Bałtów, zamieszkiwał staroindoeuropejski lud Wenedów. Lud ten został wchłonięty lub częściowo wytępiony przez Słowian i Bałtów, lecz pozostała po nim jego nazwa. Nazwę tę przejęli Germanie i Finowie, którzy swych sąsiadów Słowian, zajmujących dawne ziemie wenedzkie, poczęli określać mianem Wenedów, Wenden, Vene, Venäjä” (Jerzy Ochmański, „Historia Litwy”, str. 26).
• „Oto w kronice Henryka Łotewskiego z początku XIII w. opisane zostały krótko dziwne a tragiczne dzieje jednego małego ludu na pograniczu litewsko-łotewskim. Plemię zwane Vindi — powiada kronikarz pod 1206 r. – było już wówczas mało znaczne i ubogie. Wypędzeni znad rzeki Winda, zamieszkali na miejscu, gdzie później Rygę wzniesiono. Ale i tu nie zaznali spokoju, gdyż napadli na nich Kurszowie (jedno z plemion bałtyjskich) i przegnali, wielu zabijając. Resztki Windów zbiegły tedy do ziemi Letgalów i mieszkając wśród nich doczekały się przybycia kapłanów chrześcijańskich i przyjęły chrzest. Pozostał tam po nich gród Ventspils, czyli gród Windów – Wentów. (…) Czy w takim razie Windi – Wenetowie nie są potomkami starożytnych Wenetów nad Bałtykiem?” (op. cit, dzięki uprzejmości jednego z moich korespondentów).
• Dziś na Łotwie znajdziemy dwa miasta o nazwach kojarzących się z Wenetami. Pierwszym jest nadbałtycka Windawa, dzisiejsze Ventspils, o nazwie pochodzenia nadbałtycko-niemieckiego, położona nad rzeką o nazwie Venta. Drugim – Kieś położona na północny wschód od Rygi – Cēsis(rosyjskie Kes‚), dawniej zwana jako Wenden.
• W języku fińskim Venäjä, Venädä, Venät, w estońskim Vene, oznacza Rosję.
• Dopiero Jordanes w VI wieku n.e. utożsamia Wenetów ze Słowianami pisząc: „ex una stirpe exorti tria nunc nomina ediderunt, id est Venethi, Antes, Sclaveni” (z jednego pnia poczęci trzy teraz ludy wydali z siebie).
• U Ptolemeusza Odra nosi nazwę Ouiadouas (gen. Ouiadou). Nazwa ta ma etymologię wenetyjską, zgodną z topografią ujścia rzeki: vi- ‘roz-’, co zaś do reszty patrz Aduas, dziś Adda, lewy dopływ Padu (adu ‘strumień, bieg wody’, -a- rozszerzenie nazwy na -u zgodne z tendencją panującą w języku wenetyjskim).
• Nad Wartą leży Śrem, miasto o nazwie bez etymologii słowiańskiej, za to podobnej do iliryjskiegoSirmium (płd. Panonia – dziś węg. Szerem), trackiej rzeki Sermios (bułg. Strema), wenetyjskiego miasta Sirmio nad Jez. Garda (dziś Sermione) i paru innych nazw z płn. Włoch i okolic. Nazwę Śremu bezzasadnie wiązano ze szronem.
• Język iliryjski miał być podobny do wenetyjskiego znad Adriatyku.
• Nazwa Raba ma korzenie iliryjskie (a nie trackie): por. ilir. Arabō, dziś Raba w Panonii i inne, i ma znaczenie ‘Polna, rzeka płynąca przez pola orne’ (iliryjskie arab ‘pole’, por. łac. arvum).
• Nazwy Sawa (rzeka koło Łańcuta, także miejscowość koło Limanowej), Drawa (dopływ Noteci, takżeDrawiec, dziś Drzewiec niedaleko Koła oraz wieś Drawce na Spiszu) i Drama (dopływ Kłodnicy, dopływu Odry na Górnym Śląsku; także wieś Dramino na Mazowszu) przypominają nazwę iliryjskich rzek Savos, Dravos (dziś Sawa, Drawa) oraz Drama w Macedonii (nazwa tracka lub iliryjska).
• Nazwa Tatry ma etymologię celtycką (fr. tertre ‘wzgórze’ z celt.) lub dacką, zob. też iliryjskiego pochodzenia Trtra w Hercegowinie.
• Nazwa Drwęca (dopływ dln. Wisły) ma korzenie celtyckie (Druentia, dziś Durance, lewy dopływ Rodanu) lub wenetyjskie (undefinedntus w Picenum, śr.-wsch. Italia).
• Nazwa Opawa (dopływ Odry) pochodzi prawdopodobnie od iliryjskiego *Apāvus, por. Aponus ‘źródło w kraju Wenetów’, Met-apa ‘Międzyrzecze, miejscowość w Etolii’.
• Nazwa Noteć (staropolskie Noteś) ma odpowiednik Natiso, Natissa – nazwa małej rzeki w kraju Wenetów, wpadającej do Adriatyku; por. też Netisse, dziś Neetze, rzeka w kraju Połabian.
• Nazwa Wierzyca (lewy dopływ dln. Wisły), pierw. Verissa (rok 1198) ma sufiks -issa, znany z nazw rzek wenetyjskich, oraz rdzeń ten sam co w Werona, miasto nad Adygą.
• Nazwa Kalisia (Kalisz) może mieć etymologię słowiańską, ale też i iliryjską lub celtycką.
• Nazwa Veneti ma italoceltycką etymologię: ‘należący do rodu’ (*wen-, ten sam rdzeń, który widać w bretońskim gwenn ‘rasa’, stir. fin ‘rodzina’, a dalej w łac. venus ‘miłość’) przy braku etymologii słowiańskiej.
• Prusowie to kiedyś jeden z ludów bałtyjskich, później germańskich. Ich nazwa może się jednak wywodzić od nazwy Fryzów.
• Nazwa romańskiej Francji wywodzi się od nazwy germańskich Franków.
• Nazwa Bułgarzy oznaczała lud turkijski, potem słowiański.
• Nazwy celtyckich Walijczyków (ang. Welsh), rumuńskich Wołochów i italskich Włochów wywodzą się od określenia jednego z plemion celtyckich (Wolków) zamieszkujących Galię Narbonensis (podbici w 121 p.n.e.); ani Walijczycy, ani Wołosi, ani Włosi nie mają z nimi żadnego związku.
• Niemiecka nazwa Węgrów, Ungarn, wywodzi się od nazwy Hunów (bądź samych – tak twierdzi Moszyński wbrew Bańkowskiemu, por. chiń. Xiongnu < Hung Nu – bądź od jednego z ich plemion –Ongur, Onogur, którego nazwa ma turkijską etymologię: ‘dziesięć strzał’). Z tego samego źródłosłowu pochodzi i termin polski. Kimkolwiek byli Hunowie, nie wydaje się możliwe, aby mieli cokolwiek wspólnego z Węgrami – Madziarami.

Mała uwaga: Wojciech Jóźwiak pisze, że sami Słowianie nigdy siebie Wenetami nie nazywali. Nie jest to do końca prawdą. Połabianie mówili venst’ě – ‘po połabsku’.
Podsumowując: z tego, że Ptolemeusz lokował na ziemiach Prus (sic!) niejakich Wenetów oraz że Jordanes w VI wieku utożsamił Słowian z Wenetami nie wynika, że w czasach Ptolemeusza nazwa ta również musiała oznaczać Słowian i że Słowianie zamieszkiwali wówczas w dzisiejszej Polsce. Mało tego, wydaje się, że pierwotnie m.in. na terenie dzisiejszej Polski mieszkał lud italskich Wenetów, krewniaków tych znad Adriatyku. Jego pierwotna ojczyzna mogła leżeć nad Jeziorem Bodeńskim. Lud ten pozostawił po sobie szereg nazw geograficznych w Polsce płn, pokrewnych nazwom używanym nad Adriatykiem (Vi-aduas, Śrem, Drwęca, Noteć, Wierzyca, może Ina, Minia, Mroga, Osa, Odra – por. Mare Adriaticum). Nazwa tego ludu została później przez Niemców przeniesiona na Słowian (m.in. stąd Ventspils ‘miasto Słowian’ na Łotwie i fiń. Venäjä ‘Rosjanie’). Nazwę Wenetów przeniesiono także prawdopodobnie wcześniej na pewne plemiona celtyckie.
W każdym razie wczesne świadectwa o Wenetach niewiele pomagają w ustaleniu praojczyzny Słowian i dlatego przesłanki z nimi związane nie będą w ogóle brane pod uwagę.

---

Moje wnioski ostateczne brzmią:

1. Słowianie są blisko spokrewnieni z Bałtami i zawsze mieszkali w ich sąsiedztwie.
2. Ich ojczyzną są zapewne jakieś obszary Ukrainy, może Podnieprze, jak chce Godłowski.
3. Tereny te były zamieszkiwane przez ich przodków aż od epoki wspólnoty indoeuropejskiej.
4. Słowianie prowadzili gospodarkę mieszaną, rolniczo-hodowlano-rybacką, i prowadzili osiadły tryb życia.
5. W jakimś okresie historii obszar ich zamieszkiwania mógł sąsiadować z celtyckim i mesapijskim – może przyczyną była wczesna ekspansja Słowian na zachód, aż do obszarów dzisiejszej Polski (w takim wypadku rację mieliby częściowo i autochtoniści), a może ekspansja Italoceltów na wschód; w każdym razie obszar między Wisłą a Dnieprem nie pozostawał bezludny.
6. W etnogenezie Słowian uczestniczyły inne ludy, które zostały przez nich zasymilowane. Bardzo prawdopodobny jest tu udział irańskich Sarmatów, ale niewykluczony jest i udział italoceltyckich Wenetów.

---

Jak to się ma do analizy Wojciecha Jóźwiaka ?

1. Moje rozumowanie poparte jest przez wszystkie słabe punkty hipotezy autochtonistycznej.
2. Cudowne rozmnożenie Słowian w najwcześniejszym średniowieczu można wytłumaczyć korzystną dla nich koniunkturą rolniczo-hodowlaną (lepsze warunki klimatyczne itd.) oraz włączeniem w ich szeregi Sarmatów i Wenetów.
3. Nieprawdą jest, że częściowo leśne, a częściowo lasostepowe i stepowe środowisko w ojczyźnie Słowian nie zapewniło im dostatecznej ilości pożywienia potrzebnego do eksplozji demograficznej. Słowianie byli ludem przynajmniej częściowo rolniczym i potrafili wykorzystać urodzajne czarnoziemy. Ponadto właśnie ta eksplozja nadwerężyła ich zdolności wyżywienia się i doprowadziła do ekspansji terytorialnej.
4. Brak germańskiej przesuwki w rzecznych nazwach dorzecza Odry i Wisły częściowo jest nieprawdą (Tanew), częściowo wynika z identyczności formy z przesuwką i formy bez przesuwki w słowiańskim, częściowo wynika z faktu niezamieszkiwania Germanów na danym terenie akurat w okresie, gdy przesuwka działała.
5. W dorzeczu Dniepru brak (?) nazw słowiańskich, bo mogły zachować się nazwy starsze, z czasów gdy słowiański bliższy był bałtyjskiego. Żaden to argument, skoro dalej na zachód też brakuje nazw słowiańskich.
6. Wenetowie pierwotnie nie byli Słowianami, ale ich resztki ocalałe po różnych dziejowych zawieruchach (Celtowie, Scytowie, Germanowie) mogły zasymilować się ze Słowianami.
7. Słowianie przed rokiem 100 n.e. żyli mniej więcej tam, gdzie i przez kilkaset następnych lat. A byli tam już od co najmniej dwóch tysięcy lat, choć ich słowiańskość wykształcała się w przeciągu dziejów. Właśnie brak migracji i kontaktów z coraz to innymi ludami zachowały ich język w stanie bardzo archaicznym w porównaniu z innymi językami indoeuropejskimi.
8. Souobenoi Ptolemeusza to może Słowianie, ale może także lud, od którego zapożyczyli nazwę (asymilując go?).
9. Argumentacja, że Słowianie musieli jeździć konno, bo liczyli tylko do czterech, jest śmieszna i nie uwzględnia pewnych prostych zasad rozwoju języka.
10. Przeniesienie nazwy czegoś płynącego na płynące drewno nie oznacza, że ojczyzna Słowian była bezdrzewna.

POLEMIKA Z TEKSTEM PROF. W. MAŃCZAKA

Komentowany tekst, cytowany w kolorze brązowym, jest dostępny tutaj: Zachodnia praojczyzna Słowian. Mój komentarz jest czarny.
(…) Moim zdaniem, badania etnogenetyczne powinno się unaukowić poprzez:
a) rozróżnianie argumentów sprawdzalnych i niesprawdzalnych za pomocą statystyki (jeśli ktoś twierdzi, że język polski jest podobny bardziej do staropruskiego niż do litewskiego, a ktoś inny sądzi, że jest na odwrót, to licząc podobieństwa między tymi językami można rozstrzygnąć, który z tych poglądów jest prawdziwy, natomiast jeśli jeden badacz twierdzi, że nazwa Veneti oznacza u Tacyta w I wieku i u Jordanesa w VI wieku ten sam lud, a inny uczony temu przeczy, to można dać wiarę albo jednemu, albo drugiemu, ale za pomocą statystyki tej kwestii rozstrzygnąć się nie da);
Całkowicie się zgadzam. Wręcz podpisuję się obiema rękami. Rzecz jednak czasami leży we właściwejinterpretacji statystycznych danych.
b) opieranie się tylko na argumentach sprawdzalnych.
To „tylko” napawa mnie jednak pewnym niepokojem. Na przykład coraz więcej danych archeologicznych świadczy o tym, że w I połowie I tysiąclecia n.e. (1 – 500 n.e.) na obszarze dzisiejszej Polski nie było Słowian, byli za to Germanie (Goci, Herulowie i inni). Mimo iż właściwie stwierdzenia takie opierają się jedynie na przesłankach (nie są statystycznie sprawdzalne) byłoby ze szkodą dla nauki odrzucić je całkowicie. Jak w sądzie niektóre sprawy opierają się jedynie na poszlakach, tak samo w nauce bywają obszary, na których nie mamy „statystycznej pewności” i nigdy jej może nawet mieć nie będziemy. A więc konkludując: statystyka – tak, ale nie jako metoda jedyna i absolutna.
Za pomocą statystyki udało mi się ustalić, co następuje:
1) Wśród języków pokrewnych sąsiadujące z sobą są na ogół bardziej do siebie podobne niż niesąsiadujące z sobą, np. polszczyzna jest podobna bardziej do słowackiego niż do serbsko-chorwackiego.
2) Stosunki pokrewieństwa językowego wykazują zdumiewającą stabilność. Jest oczywiste, że ze względów geograficznych łacina używana w Dacji około roku 270 (gdy legiony rzymskie opuszczały Dację) nawiązywała bardziej do łaciny używanej w Italii niż do łaciny używanej w Galii czy Hiszpanii. Od ewakuacji wojsk rzymskich z Dacji minęło 1700 lat, w czasie których nie było kontaktów językowych między Dacją a Italią, a pomimo to dzisiejszy język rumuński nawiązuje do włoskiego bardziej niż do pozostałych języków romańskich.
Ale dzisiejszy francuski czy hiszpański nawiązują bardziej do łaciny niż rumuński! Niegdysiejsze podobieństwo nie przekłada się zatem wcale na stosunki teraźniejsze i nic w tym dziwnego, bo przecież rumuński podlegał procesom „odłacinniania” w znacznie większym stopniu niż francuski czy hiszpański. Analizując podobieństwo tekstów tego typu fakty również należy zatem uwzględnić.
3) Języki germańskie są podobne bardziej do słowiańskich niż do bałtyckich, z czego wniosek, że w epoce przedhistorycznej Słowianie musieli przebywać – podobnie jak w okresie historycznym – między Germanami a Bałtami.
Podobny pogląd, spotykany i w innych wypowiedziach (np. prof. Bańkowskiego), nie jest niestety uzasadniony przykładami. To znaczy, profesor Mańczak opiera się na analizie statystycznej podobieństwa tekstów. Obawiam się jednak, że wysuwanie z tego faktu wniosku, że w epoce przedhistorycznej Słowianie musieli przebywać między Germanami a Bałtami, jest nie do końca uzasadnione. Chodzi bowiem o to, że nie dysponujemy tekstami germańskimi, słowiańskimi i bałtyckimi z tamtego okresu. A analiza tekstów współczesnych może prowadzić do niekoniecznie poprawnych wniosków. Słownik np. polski (ale i nie tylko polski) jest pełen germanizmów, nawet tak pospolite wyrazy jak chleb czy mleko są (w każdym razie według mnie, ale nie jestem w swym osądzie osamotniony) zapożyczeniami z języków germańskich. Z pewnością rzutuje to również na podobieństwo tekstów.
4) Język polski jest podobny bardziej do staropruskiego niż do litewskiego, z czego wniosek, że Słowianie pierwotnie mieszkali bliżej siedzib dawnych Prusów niż Litwy.
Jeśli przyjąć, że nasi językowi przodkowie przybyli na obecnie przez nas zamieszkiwane tereny około roku 500 n.e., Prusowie mieli jakieś 700 – 800 lat, aby ich język stał się bardziej podobny do polskiego niż litewski. Obszary językowe polski i litewski nie sąsiadowały bowiem pierwotnie ze sobą (były oddzielone przez Prusów, Jaćwingów i Rusinów – późniejszych Białorusinów) podczas gdy polski i pruski sąsiadowały.
Nie wiem czy ktoś prowadził takie badania, ale „na oko” oceniam, że między tekstami arabskimi a perskimi znajdziemy więcej zbieżności niż między arabskimi a hindi. Z tego faktu wcale jednak nie wynika, że perski jest bliżej spokrewniony z arabskim niż hindi z arabskim. Nie wynika z tego również, że Persowie i Arabowie sąsiadowali ze sobą od zamierzchłej prehistorii. Wiadomo bowiem, że o ile Arabowie są względnymi autochtonami na Półwyspie Arabskim, o tyle zasiedlili Mezopotamię wypierając lub asymilując ludy wcześniejsze, a także Persowie przybyli do Iranu dopiero w pewnej epoce (wypierając tudzież asymilując Elamitów i inne ludy). A więc sąsiedztwo arabsko-perskie trwa długo, ale nie wiecznie. Mimo to zostawiło ślady w języku. Tak samo mogło być z Polakami i Prusami. A skoro mogło, nie możnaużywać podobieństwa tekstów polskich i pruskich jako ostatecznego dowodu zamieszkiwania Słowian na terenie „Odrowiśla” u schyłku starożytności i we wczesnym średniowieczu.
5) Język polski jest podobny bardziej do niemieckiego niż do osetyńskiego, najbliżej Polski używanego języka irańskiego (Osetowie są potomkami dawnych Sarmatów). Odległość między Hamburgiem a Kijowem jest niemal równa odległości między Kijowem a Władykaukazem, stolicą leżącej głównie na północnych zboczach Kaukazu republiki osetyńskiej, z czego wniosek, że praojczyzna Słowian nie mogła leżeć nad Dnieprem, bo gdyby tam była położona, to liczba leksykalnych zbieżności polsko-osetyńskich byłaby mniej więcej równa liczbie słownikowych zgodności polsko-niemieckich. Ponieważ prof. Sławski (2000, s. 333) czyni aluzję do „tak mało znanego osetyńskiego”, warto wspomnieć o tym, że w latach 1958 – 1989 ukazał się w Moskwie 4-tomowy słownik etymologiczny języka osetyńskiego Abajewa, który liczy bez mała 2000 stron formatu B 5 wydłużonego.
Znów wydaje mi się, że wniosek ten jest zbyt pochopny. Sądzę, że Słowianie nie tylko mogli sąsiadować z Sarmatami w przeszłości, ale nawet plemiona sarmackie mogły wziąć udział w etnogenezie Słowian. Tyle tylko, że od jakichś 1500 lat nie istnieje językowe sąsiedztwo słowiańsko-sarmackie (czy raczej polsko-osetyńskie), za to istnieje polsko-niemieckie. Wystarczająco długo, aby wpłynąć nawet na tak konserwatywną warstwę języka jak teksty (ten konserwatyzm słusznie podkreśla prof. Mańczak).
Nie od rzeczy w tym kontekście byłoby też chyba zwrócenie uwagi na fakt, że także w hipotezie autochtonicznej pochodzenia Słowian (uznającą „odwieczność” istnienia słowiańskiego etnosu na ziemiach Polski) nie wyklucza się wielowiekowego sąsiedztwa słowiańsko-irańskiego (a więc np. słowiańsko-sarmackiego). Jeśli bowiem Prasłowianie mieszkali między Odrą a Wisłą, kto mieszkał dalej na wschód? Właśnie Sarmaci! I powinno pozostawić to ślad w języku Słowian, a według prof. Mańczaka nie zostawiło. Według zaś mnie nie zostawiło dlatego, bo zatarł je czas.
6) Słownictwo włoskie nawiązuje bardziej do polskiego niż do litewskiego, z czego wynika, że w epoce przedhistorycznej – podobnie jak w okresie historycznym – Słowianie mieszkali bliżej Italii niż Bałtowie.
Uwaga jak wyżej. W epoce historycznej – zgoda. W epoce przedhistorycznej – moim zdaniem nie ma żadnych podstaw. Pewne badania czy spostrzeżenia sugerują istnienie „italskiej” warstwy słownictwa w słowiańskim. Być może odpowiedzialny za to jest język wenetyjski, potwierdzony z okolic Wenecji i domniemany w okolicach Zatoki Gdańskiej (zaświadczona jest przynajmniej nazwa Veneti, niektóre nazwy miejscowe mogą mieć wenetyjskie pochodzenie). Słowianie nasuwając się na tereny zamieszkałe przez Wenetów (a wcześniej sąsiadując z tymi terenami) mogli wzbogacić swój język o ową wzmiankowaną italską warstwę słownictwa. Mogło to zostawić ślad w postaci większego podobieństwa tekstów włoskich do polskich niż do litewskich. Do tego warto dołożyć różnego wieku latynizmy w polskim, których obecność związana jest z panującym od wieków w naszym kraju rzymskim obrządkiem chrześcijaństwa czy rozwojem nauki w czasach nowożytnych.
7) Języki germańskie są podobne bardziej do słowiańskich niż do romańskich. Jeśli zaś wziąć pod uwagę, że z Hamburga do Rzymu jest w linii powietrznej 1300 km, do Poznania 500, a do Kijowa bez mała 1500, to leksykalne zgodności germańsko-słowiańskie liczniejsze od germańsko-romańskich też przemawiają za zachodnią praojczyzną Słowian.
Moim zdaniem rozstrzyga tu owo 500 km między Poznaniem a Berlinem wobec 1300 km między Berlinem a Rzymem. Na przestrzeni 1500 lat taka różnica okazała się dostateczna.
8) Język irlandzki nawiązuje bardziej do polskiego niż do litewskiego, z czego wniosek, że w epoce przedhistorycznej – podobnie jak w okresie historycznym – Celtowie mieszkali bliżej Słowian niż Bałtów.
Oczywiście aktualny jest nadal argument wielokrotnie już przedstawiany – stosunków historycznych nie powinno się automatycznie przenosić do prehistorii. Skądinąd wiadomo także, że Celtowie dotarli w swojej ekspansji do Karpat, a nawet je przekroczyli. Znaleziono pozostałości po Celtach nawet i za łukiem Karpat, na Ukrainie. Obojętnie czy przyjmiemy za słowiańską praojczyznę tereny dzisiejszej Polski czy okolice Kijowa, w epoce prahistorycznej istniało więc sąsiedztwo słowiańsko-celtyckie i ich językowe zbieżności nie dostarczają argumentu za żadną z dwóch dyskutowanych lokalizacji. Natomiast sąsiedztwo celtycko-bałtyjskie jest raczej wątpliwe.
9) Przeprowadzone przeze mnie badania nad językami romańskimi wykazały, że z grubsza biorąc, zachodzi związek między liczbą podobieństw leksykalnych, jakie dany język wykazuje w stosunku do pozostałych języków romańskich, a chronologią podbojów rzymskich, co się tłumaczy tym, że im wcześniej jakaś prowincja została podbita przez Rzymian, tym gruntowniej została zromanizowana:

Język		Początek podboju
Włoski	7498	Italia 396 r. przed Chr.
Portugalski	7159	Hiszpania 226 r. przed Chr.
Hiszpański	7114	Hiszpania 226 r. przed Chr.
Kataloński	6985	Hiszpania 226 r. przed Chr.
Francuski	6851	Galia (125) 58 r. przed Chr.
Prowansalski	6560	Galia (125) 58 r. przed Chr.
Romanche	6318	Recja 15 r. przed Chr.
Sardyński	5333	Sardynia 237 r. przed Chr.
Rumuński	3564	Dacja 101 r. po Chr

Włoski, który powstał w kolebce ludów romańskich, wykazuje najwięcej zbieżności słownikowych z pozostałymi językami romańskimi. Z obliczeń przeprowadzonych nad językami słowiańskimi wynikło, że do pozostałych języków słowiańskich najwięcej podobieństw leksykalnych wykazuje polszczyzna.
Rodzi się jednak pewien dręczący mnie problem, którego prof. Mańczak zdaje się nie dostrzegać. Analizuje on bowiem jeden przykład, mianowicie przykład ekspansji kultury Rzymu, i na tej podstawie formułuje pewnik, że dziś badane podobieństwo tekstów odzwierciedla rozmieszczenie geograficzne języków w przeszłości. Jeśli przyjmiemy statystykę jako podstawę nauki, czego domaga się Profesor, formułowanie stanowczych tez w oparciu o fakty jednostkowe jest chyba zbyt daleko posuniętym żądaniem. Statystyka zaczyna się bowiem, gdy liczba badanych obiektów przekracza sto, a w każdym razie nie mniej niż 30.
Można zatem przypuścić, że widoczna korelacja pomiędzy podobieństwem języków romańskich a chronologią rzymskich podbojów jest po prostu efektem przypadku, albo wynika z ich położenia geograficznego. To znaczy wcale nie muszę sądzić, że tak istotnie jest, ale opierając naukę na statystyce takiego twierdzenia odrzucić nie można. Zwłaszcza, że np. podobieństwo sardyńskiego do włoskiego jest stosunkowo małe mimo iż Sardynia leży blisko Rzymu i została stosunkowo wcześnie podbita. Ciekawi też duże podobieństwo łaciny do portugalskiego, większe niż do hiszpańskiego czy katalońskiego. Z drugiej strony język dość odległej Rumunii zachował niewiele podobieństw do łaciny, znacznie mniej niż np. retycki (właściwie retoromański), mimo iż Dacja została podbita niewiele później niż Recja (w porównaniu np. z Hiszpanią).
Moim zdaniem obserwowane zbieżności między językami romańskimi należy tłumaczyć w inny sposób niż Profesor, a przede wszystkim nie tylko jednym czynnikiem: im wcześniej prowincja podbita, tym bardziej język podobny. Regułę tę zastąpiłbym zespołem reguł następujących:

1. im dłuższy wpływ łaciny, tym język bardziej do niej podobny,
2. im silniejszy wpływ łaciny, tym język bardziej do niej podobny,
3. im słabsze oddziaływanie innych języków, tym język zachował więcej podobieństw do łaciny.

Punkt pierwszy tłumaczy m.in. stosunkowo niskie podobieństwo rumuńskiego do pozostałych języków romańskich. Punkt ten wydaje się z pozoru identyczny jak teza prof. Mańczaka o korelacji między podobieństwem a chronologią podbojów. Tak jednak nie jest. Dacja nie tylko że została podbita później niż Galia, ale nadto wpływ łaciny na francuski nie ustał wcale wraz z upadkiem imperium rzymskiego, podczas gdy wpływ na rumuński był przez wieki znikomy. Nieustający przez wieki wpływ łaciny był najsilniejszy na włoski (poczucie bezpośredniej kontynuacji antycznej kultury przez Włochów, sam język też zmieniał się najwolniej, co widać choćby w dzisiejszej jego gramatyce z pozostałościami wielu niezmienionych cech odziedziczonych z łaciny), dlatego też rumuński wykazuje największe podobieństwa właśnie do włoskiego. Inne języki romańskie poszły niejako w odrębnym kierunku, co oddaliło je od rumuńskiego bardziej niż odległość geograficzna.
Punkt drugi wyjaśnia „osobliwość sardyńską”. Sardynia nie leżała w orbicie najsilniejszych wpływów rzymskich, a jej mieszkańcy dłużej niż gdzie indziej opierali się procesom romanizacji. Pomimo więc względnej bliskości i długotrwałości wpływ łaciny okazał się mniejszy od spodziewanego.
Punktem trzecim można chyba wyjaśnić parę innych nieregularności. Np. silny wpływ słowiański przyczynił się, obok ustania oddziaływania łaciny, na odrębność rumuńskiego. Dzięki skrajnemu położeniu portugalski mógł zachować więcej archaizmów niż hiszpański czy zwłaszcza francuski – Portugalia bowiem graniczy już tylko z oceanem i dzięki temu jest słabiej narażona na wpływ obcych kultur, które przelewały się przez Hiszpanię (Celtowie, Germanie, Arabowie, sąsiadujący Baskowie) czy Francję (Celtowie, germańscy Frankowie). Otoczony (niemal) ze wszystkich stron przez dialekty romańskie toskański, podstawa współczesnego włoskiego, zachował najwięcej podobieństw do łaciny. Ze wszystkich języków romańskich właśnie włoski podlegał bowiem najsłabszym wpływom zewnętrznym. Fakt, że Włosi zamieszkują te same tereny co pierwotnie Rzymianie, ma wobec tego chyba mniejsze znaczenie.
10) Z obliczeń przeprowadzonych na językach słowiańskich w celu rekonstrukcji przedhistorycznych migracji Słowian wynikło, że języki zachodniosłowiańskie średnio wykazują więcej podobieństw leksykalnych do pozostałych języków niż języki wschodniosłowiańskie, a te z kolei więcej niż południowosłowiańskie, z czego wniosek, iż ekspansja Słowian na wschód poprzedziła migrację na południe. Dane te stanowią zarazem dodatkowy argument przemawiający za zachodnią praojczyzną Słowian.
Fakt ten można jednak zinterpretować inaczej. Języki południowosłowiańskie zmieniły się najsilniej, bo ich nosiciele byli przez wieki narażeni na najsilniejsze oddziaływania obcych kultur i języków (łacina, greka, protobułgarski, turecki). Wschodniosłowiańskie zmieniły się słabiej, bo tu procesy oddziaływania obcych kultur były słabsze. Najbardziej archaicznym językiem okazał się polski, ale też i na obszarze zamieszkiwanym przez Polaków wpływ obcych kultur okazał się najsłabszy.
Wypada zwłaszcza podkreślić, iż historia notuje cały szereg ludów przewalających się w dawnych wiekach przez tereny wschodniej słowiańszczyzny. Nie wspominając już irańskich plemion Kimerów i Scytów, a po nich Sarmatów, podkreślę wypady Wikingów – Rusów (od których wywodzi się historyczna dynastia Rurykiewiczów i nazwa Rusi), a także ciągłe najazdy i sąsiedztwo turkijskie (Chazarowie, Bułgarzy wołżańsko-kamscy, Uzowie, Pieczyngowie, Połowcy, Tatarzy), w tym wielowiekową zależność wielkich obszarów Rusi od Tatarów. Kultura ludów turkijskich miała dostatecznie dużo czasu, aby spowodować obserwowaną odrębność języków wschodniosłowiańskich. Słownik rosyjski roi się od turkijskich zapożyczeń, turkijskim wpływem można objaśnić pewne osobliwości gramatyczne (jak częściowa eliminacja czasowników być i mieć) i z pewnością w jakimś stopniu przekłada się to na podobieństwo tekstów.
W odróżnieniu od języków wschodniosłowiańskich, polski nie podlegał aż tak silnym i długotrwałym wpływom zewnętrznym. Na rozwój literackiego polskiego najsilniejszy wpływ miały czeski i ukraiński – tak się składa, że oba to języki słowiańskie, i być może to właśnie jest przyczyną „centralnej” pozycji polszczyzny w obrębie innych języków słowiańskich. Wysnuwanie zaś z faktów językowych wniosku, że Polacy zamieszkują ziemie „odwiecznie” słowiańskie, jest po prostu nieuzasadnione i zbyt daleko idące.
Zauważę jeszcze raz, że postulowana przez prof. Mańczaka korelacja do pewnego stopnia potwierdzona danymi z języków romańskich (a więc tylko jednym przykładem, w oparciu o który niebezpiecznie jest budować uogólnienia) może być w dużej mierze dziełem przypadku, a przede wszystkim szczególnych uwarunkowań historycznych. Łacina odgrywała olbrzymią rolę wskutek istnienia imperium rzymskiego przez szereg stuleci. Obszary, na których dziś mówi się językami romańskimi, to niektóre z terenów podbitych przez Rzymian, na których ich kultura zwyciężyła istniejące wcześniej kultury lokalne, a orężem w tej walce były jej wyższość i uwarunkowania polityczne i gospodarcze. Tymczasem ani rzekomo prasłowiańskie tereny nad Odrą i Wisłą ani też tereny nad Dnieprem nie były nigdy centrum imperium, które narzucałoby swoją wyższą kulturę podbitym ludom. Doprawdy trudno o jakiekolwiek analogie między ekspansją języków romańskich a ekspansją Słowian. Nawet więc jeśli dzisiejsze fakty językowe są do jakiegoś stopnia odbiciem chronologii rzymskich podbojów, trudno oczekiwać, aby fakty słowiańskie świadczyły o chronologii imperialnych podbojów naszych przodków – bo takich po prostu nie było. Na obecną postać języków słowiańskich mogły zatem wpłynąć zupełnie inne czynniki niż na obecną postać języków romańskich. Ujmę to tak: języki romańskie rozwijały się przy ekspansji z nieruchomego centrum. W rozwoju języków słowiańskich centrum zaś mogło się przemieścić (na przykład znad Dniepru nad Wisłę), co należy rozumieć tak, że język polski po prostu zmienił się najmniej, bo był poddany najsłabszym wpływom zewnętrznym (niesłowiańskim).
O ile znamy przykład ekspansji języków wychodzącej z nieruchomego centrum (języki romańskie) i możemy obserwować dziś takie a nie inne zróżnicowanie pochodzących od łaciny języków, o tyle nie znamy szczegółowo przypadku, gdy ekspansja łączyła się na pewno z brakiem takiego nieruchomego centrum o znanej lokalizacji. Chociaż… Ciekawe, jakie wyniki dałaby analiza podobieństw tekstów języków turkijskich metodą prof. Mańczaka. Gdyby pozwalała ona faktycznie na wnioskowanie o pierwotnym zasięgu geograficznym języków, powinna ona wskazać Ałtaj jako jądro grupy, gdyby zaś decydujące okazały się wpływy zewnętrzne, „wyliczonym” centrum mógłby być np. Uzbekistan. Ale nikt dotąd takich badań nie przeprowadził… Jeśli zdobyłbym skądś paralelne i dostatecznie długie teksty w kilku językach turkijskich, chętnie podjąłbym się takiej analizy.
Biorąc pod uwagę wszystkie te ustalenia, nie sposób zlokalizować praojczyzny Słowian gdzie indziej niż w dorzeczu Odry i Wisły.
Nie ustalenia, a założenia, oparte o analizę jednego jedynego przypadku, w dodatku bardzo szczególnego, bo związanego z istnieniem potężnego i rozległego imperium. W historii Słowian trudno o jakiekolwiek analogie.
Teza to bynajmniej nie nowa, natomiast nowa jest argumentacja, która się różni od wszystkich dotychczasowych tym, iż jest oparta wyłącznie na danych statystycznych, a tym samym ma tę istotną zaletą, że jest całkowicie sprawdzalna. Większość omówionych tu danych statystycznych znaleźć można w mojej książce z roku 1992.
Gdyby – jak chciał Godłowski (1986, s. 45) – praojczyzna Słowian leżała w górnym i może także częściowo w środkowym dorzeczu Dniepru, to oczywiście przedstawione przeze mnie dane statystyczne musiałyby wyglądać inaczej.
Niekoniecznie, jeśli założyć, że dorzecze Dniepru było później poddane silniejszym obcym wpływom niż np. dorzecze Wisły. Nawet analiza podobieństwa języków romańskich uprawnia do wprowadzenia w tym miejscu takiej właśnie uwagi.
Języki germańskie nie mogłyby być podobne bardziej do słowiańskich niż do bałtyckich, ale – na odwrót – musiałyby nawiązywać bardziej do bałtyckich niż do słowiańskich.
Wątpliwe z uwagi na późniejsze wielowiekowe oddziaływanie, a także na domniemany brak dłuższego sąsiedztwa germańsko-bałtyckiego w prahistorii. Obszar między Bałtami a Germanami mogli zajmować niekoniecznie Słowianie, ale np. italscy Wenetowie, o których piszą źródła historyczne, a którzy niekoniecznie musieli być tożsami ze Słowianami – tak samo jak XIX-wieczne germańskie Prusy nie były tożsame z wcześniejszymi Prusami bałtyckimi, jak anglojęzyczni Szkoci z Lowlands nie są tożsami z celtyckimi Szkotami z Highlands, jak romańscy Francuzi nie są tożsami z germańskimi Frankami, jak celtyccy Walijczycy (ang. Welsh) nie są tożsami z romańskimi Włochami ani Wołochami (Rumunami), a nawet nie z celtyckimi Wolkami, jak współcześni Tatarzy nie są tożsami z mongolskimi Tatarami, którzy najechali Polskę w XIII wieku, ani z tzw. Tatarami krymskimi wysiedlonymi przez Stalina do Uzbekistanu, a zwłaszcza jak dzisiejsi słowiańscy Bułgarzy nie są tożsami z turkojęzycznymi Bułgarami, którzy pod wodzą chana Asparucha dokonali podboju pewnych obszarów słowiańszczyzny w VII wieku.
Język polski nie mógłby być podobny bardziej do staropruskiego niż do litewskiego, ale – na odwrót – musiałby wykazywać więcej zbieżności z litewskim niż ze staropruskim.
Nieprawda, przez wystarczająco długi czas rozwijał się w sąsiedztwie pruskiego, a oddzielony od litewskiego.
Język irlandzki nie mógłby być podobny bardziej do polskiego niż do litewskiego, ale – na odwrót – musiałby iść w parze częściej z litewskim niż z polskim.
Ponieważ niektórzy zwolennicy koncepcji Godłowskiego twierdzą, że Słowianie, którzy od końca V wieku po Chr. mieli przenikać w dorzecze Wisły i Odry, osiedlali się wśród ludności germańskiej, należy zwrócić uwagę na to, iż w języku pragermańskim zaszło zjawisko zwane germańską przesuwką spółgłoskową, które polegało między innymi na tym, że d w językach słowiańskich przetrwało bez zmian, natomiast w pragermańskim zmieniło się w t (por. pol. dwa, ale ang. two, pol. woda, ale ang. water). Głoska t w językach słowiańskich nie uległa zmianie, natomiast w pragermańskim przeszła w th (por. pol. trzy, ale ang. three, pol. ten, ale ang. the). W językach słowiańskich p się zachowało, natomiast w pragermańskim zmieniło się w f (por. pol. pięć, ale ang. five, pol. pierwszy, ale ang. first). Germańską przesuwką spółgłoskową tłumaczy się też, że polskiemu k odpowiada w angielskim h, por. pol. kto, ale ang. who, pol. kamień, ale ang. hammer (germańska nazwa młota sięga epoki kamiennej, gdy młoty wyrabiano z kamienia), i tak dalej. Poza tym w pragermańskim zaszło zjawisko określane tak zwaną regułą Vernera, to znaczy, że spółgłoski szczelinowe w pewnych warunkach ulegały udźwięcznieniu, np. odpowiednikiem pol. bosy jest ang. bare, w którym r powstało z wcześniejszego *z. Tak więc gdyby było prawdą, że Słowianie, którzy się mieli osiedlać w dorzeczu Wisły i Odry poczynając od schyłku V wieku, poznawali nazwy rzek polskich z ust Germanów, to nazwy polskich rzek musiałyby brzmieć inaczej, niż brzmią, a mianowicie musiałyby wykazywać ślady germańskiej przesuwki spółgłoskowej oraz działania reguły Vernera, a tymczasem śladów takich zupełnie brak.
Niestety, nie mamy tu do czynienia z rzetelnym argumentem, a z uogólnieniem przeprowadzonym bez dogłębnej analizy faktów. Po pierwsze nazwy rzek mogły zostać przejęte od Wenetów, a nie od Germanów, a w ich języku nie było żadnej przesuwki. Po drugie nawet jeśli nazwy te zostały przejęte od Germanów, oni sami mogli się z nimi zapoznać już po zakończeniu procesu przesuwki, gdyż w czasach przesuwki jeszcze ich tu nie było. Po trzecie Słowianie nie mieli w swoim języku nigdy dźwięku th (þ), i gdyby przejęli „przesuniętą” nazwę zawierającą þ zamiast t, zapewne wprowadziliby z powrotem tzamiast germańskiego þ jako najbliższy dźwięk własnego języka. Podobnie zamiast f mogli użyć pwracając niejako do stanu z prajęzyka.
W prajęzyku obok *b, *d, *g były również przydechowe *bh, *dh i *gh, które rozwinęły się w b, d, g tak w słowiańskim jak i w germańskim, bez jakiejkolwiek różnicy. Gdyby więc nazwy rzek zawierające *bh, *dh, *gh zostały przejęte od Germanów, nie moglibyśmy tego w żaden sposób poznać. Na koniec warto podkreślić że stosunkowo mało starych nazw rzek ma ustaloną pewną jakąkolwiek – słowiańską, germańską czy jeszcze jakąś inną – etymologię, a nadto istnieje nazwa, która bywa uważana za przejętą od Germanów i zawierająca przesuwkę, a mianowicie Tanew z germ. *Tanō – nazwa ta miała pierwotnie brzmieć *Danā i miała być pokrewna innym nazwom rzecznym, jak Dunaj, Don, a może i Dniestr, Dniepr, zawierającym irański rdzeń *dan- oznaczający wodę płynącą. Teza o nieobecności nazw rzecznych z przesuwką jest zatem bardzo słaba.
Inni zwolennicy koncepcji Godłowskiego utrzymują, że zanim się Słowianie pojawili w dorzeczu Odry i Wisły, Germanie to terytorium opuścili (tak twierdzi np. Wróblewski 1999). Innymi słowy, Słowianie mieli wejść do bezludnego kraju. Jest to też nieprawdopodobne, gdyż nazwy rzek polskich rozpadają się na dwie kategorie: 1) nazwy zrozumiałe dla Polaka, takie jak Kamienna, Bystrzyca czy Prądnik, które są stosunkowo świeżej daty, oraz 2) nazwy dla Polaka niezrozumiałe, takie jak Wisła, Odra, Raba, Soła, Nysa, Nida, Bug, Drwęca, Gwda, Skrwa itd, które powstały w zamierzchłej przeszłości, na setki czy nawet tysiące lat przed V wieku po Chr. Tymczasem w V wieku nie było jeszcze atlasów geograficznych, nie mówiąc już o tym, że ówcześni Słowianie byli analfabetami. W tym stanie rzeczy nasuwa się pytanie, w jaki sposób Słowianie, którzy się mieli pojawić w bezludnej krainie, poznali nazwy rzek używane w dorzeczu Odry i Wisły przed ich przybyciem.
Warto może zauważyć, że skoro Wisła, Odra, Raba itd. są dla Polaka niezrozumiałe, jest dość mało prawdopodobne, że nazw tych Słowianie nie przejęli od wcześniej mieszkającego tu ludu. Niekoniecznie były to plemiona germańskie – część z tych nazw ma etymologię wenetyjską, mesapijską lub tracką. W każdym razie trudno upierać się, że Słowianie są odwiecznymi mieszkańcami terenów nad Wisłą, Odrą, Rabą itd. – gdyby tak było, nazwy te byłyby słowiańskie, a nie są.
Aby móc zaakceptować tezę Godłowskiego, że się Słowianie pojawili w dorzeczu Odry i Wisły dopiero w V wieku po Chr, trzeba by przyjąć, iż wśród owych niepiśmiennych Słowian był geniusz, który na 1400 lat przed XIX-wiecznymi uczonymi odkrył germańską przesuwkę spółgłoskową oraz zjawisko, którego dotyczy reguła Vernera, i, mało tego, zdołał nakłonić swych rodaków, żeby z przejętych z ust Germanów nazw rzek polskich wyrugowali wszelkie naleciałości germańskie. Albo też trzeba by przypuścić, że wśród Słowian osiedlających się w bezludnym kraju znalazł się genialny jasnowidz, który odgadł nazwy wielu rzek polskich, jakie powstały przed V wieku, i, mało tego, potrafił przekonać swych ziomków, żeby tych właśnie nazw używali. Ale czy to jest możliwe? Niestety, na to równie zasadnicze jak kłopotliwe pytanie żaden spośród tak licznych dziś zwolenników Godłowskiego nie zechciał odpowiedzieć. Osobiście sądzę, że ani jedno, ani drugie możliwe nie jest, i dlatego koncepcję Godłowskiego uważam za błędną.
W całym tym fragmencie dominuje retoryka, mało zaś logiki i faktów.
Tak wyglądał mój referat wygłoszony na zebraniu „okrągłego stołu”. W międzyczasie ukazał się jednak wybór pism Godłowskiego (2000), o którym wspominałem w słowie wstępnym. Trudno nie odnieść się do choćby paru wypowiedzi w nim zawartych.
Zdaniem Godłowskiego (2000, s. 221):
„…bardzo istotnym dowodem na wschodnią lokalizację siedzib prasłowiańskich są nazwy drzew. Własne prasłowiańskie nazwy noszą drzewa znane na terenach naddnieprzańskich; natomiast cały szereg gatunków występujących w dorzeczu Wisły i Dniestru, lecz nie potwierdzonych w dorzeczu Dniepru, posiada nazwy, które zostały zapożyczone z języków germańskich lub innych. Ten argument… Rostafińskiego…, rozbudowany przez… Moszyńskiego…, częstokroć nie jest doceniany…, mimo że… nic nie stracił ze swej siły przekonywania”.
By wykazać kruchość tego argumentu, wystarczy zestawić łacińskie nazwy tych drzew z francuskimi:

Buk	fagus	hêtre (germ.)
Cis	taxus	if (celt.)
Jawor	acer	platane (gr.)
Modrzew	larix	mélèze (celt. lub przedindoeur.)
Świerk	picea	sapin (celt.)

Zatem Francuzi nazywają buk, cis, jawor, modrzew i świerk nazwami niełacińskiego pochodzenia, choć Rzymianie, którzy 2000 lat temu podbili Galię, drzewa te znali. W tym stanie rzeczy, przyjmując nawet za Moszyńskim, że wszystkie wymienione słowiańskie nazwy drzew są niesłowiańskiego pochodzenia, nie można na tej podstawie wnioskować, że drzewa te w praojczyźnie Słowian nie rosły.
Można natomiast wnioskować, że nazwy, które mają etymologię słowiańską (a do nich należą te o zasięgu wschodnim), oznaczają drzewa, które rosły w praojczyźnie Słowian. Ponadto przykład francuski jest o tyle szczególny, że język ten powstał z nawarstwienia się romańskiego na galijski, na co z kolei silnie oddziałał frankoński. W rozwoju języków słowiańskich nie obserwujemy równie silnych oddziaływań i nawarstwień.
Komentarz do etymologii francuskich nazw drzew: hêtre z frankońskiego hêster, zapisane w wieku XIII w tekście łac. jako hestrum, zastąpiło wcześniejsze rodzime fou < fagus; if wywodzi się z galijskiego ivos;platane z greki za pośrednictwem łaciny średniowiecznej; mélèze, wcześniej także melze, zawiera przedindoeuropejską nazwę góry, mal lub mel; sapin nie jest słowem celtyckim, lecz pochodzi od płac.sappīnus < *sappo-pīnus, gdzie sappo- ma istotnie pochodzenie celtyckie, natomiast drugi człon jest łacińską nazwą sosny; w starofrancuskim używano także czysto celtyckiego terminu sap.
Podobnie się zdarza zresztą nie tylko z nazwami drzew, ale i z innymi zapożyczeniami. Na przykład polska nazwa tańca jest niemieckiego pochodzenia, ale z tego bynajmniej nie wynika, jakoby nasi przodkowie nauczyli się tańczyć dopiero od Niemców. Tańczyć umieli i wcześniej, ale tańczenie pierwotnie nazywali pląsaniem.
Po łacinie pokój się nazywa pax, a wojna bellum. Słowo pax przetrwało we wszystkich językach romańskich, por. fr. paix, wł. pace itd, natomiast wyraz bellum nie zachował się w żadnym języku romańskim: Rumuni wojnę nazywają război, a więc wyrazem słowiańskiego pochodzenia, natomiast pozostałe ludy romańskie używają wyrazu pochodzenia germańskiego typu fr. guerre, wł. guerra itp. Ale czyż z tego wynika, że Rzymianie byli narodem pacyfistów? Wprost przeciwnie, wiadomo, że Rzymianie byli jednym z najbardziej wojowniczych ludów starożytności.
Zgadzam się całkowicie z prof. Mańczakiem, że argument wysunięty z braku czegoś nie jest właściwie żadnym argumentem. Właśnie dlatego uważam, że rzekomy czy też rzeczywisty brak nazw rzecznych zawierających germańską przesuwkę o niczym nie świadczy. Można natomiast wyciągać wnioski z obecności czegoś. Obecność w językach słowiańskich tylko im właściwych nazw drzew odnoszących się do gatunków rosnących na Ukrainie upoważnia właśnie do pewnych stwierdzeń.
Za wschodnią ojczyzną Słowian świadczyć by mogły i inne pozytywne fakty językowe. Na przykład rodzina wyrazów bóg, bogaty, ubogi, zboże urobiona od terminu obecnego w językach irańskich (ale nie np. w germańskich). Jestem również w trakcie opracowywania zbieżności słowiańsko-turkijskich, z których przynajmniej część wydaje się starsza od czasów Tatarów, Bułgarów czy Pieczyngów. To są akurat fakty pozytywne, trudne do wytłumaczenia na gruncie hipotezy autochtonicznej.
Na stronie 357 Godłowski twierdzi, że na pierwszym etapie wielkiej ekspansji Słowian dochodzi do „ostatecznej krystalizacji etnosu słowiańskiego” między Karpatami a Prypecią i Dnieprem, „a następnie do jego rozprzestrzenienia się na południu po dolny Dunaj”, a na stronie 281 dodaje, że w VI wieku Słowianie rozwijają swoją ekspansję „nad dolnym Dunajem, co jest zrozumiałe, jeśli przyjmiemy, że punkt wyjścia tej ekspansji znajdował się na terenie Ukrainy, ale nie Polski”. Badania nad przedhistorycznymi migracjami Słowian doprowadziły mnie do wniosku, że południowa Słowiańszczyzna powstała dzięki ekspansji jedynie ludności zachodniosłowiańskiej, a migracja wywodząca się z zachodniej Słowiańszczyzny odbywała się najpierw w kierunku obszaru serbsko-chorwackiego, a tam się rozwidliła w kierunku obszaru słoweńskiego oraz obszaru bułgarskiego. Forma zapożyczeń słowiańskich w grece i rumuńskim wskazuje na to, że się Słowianie pojawili w Grecji wcześniej niż w Rumunii. Oto jeden z dowodów na to. Głoski r i l nazywane są płynnymi, a słowa polskie gród i mleko wywodzą się od form prasłowiańskich *gordъ wzgl. *melko. Tak więc w polszczyźnie zaszło zjawisko zwane metatezą (inaczej przestawką) płynnych: w prasłowiańskim r i l znajdowały się po samogłoskach, a w polskim znalazły się przed samogłoskami. Otóż na uwagę zasługuje, że zapożyczenia słowiańskie w grece charakteryzują się brakiem metatezy płynnych, por. nazwę miejscowości Gardiki, która jest odpowiednikiem polskiej nazwy Grodziec lub Grójec. Natomiast w rumuńskim są nieliczne zapożyczenia wykazujące brak metatezy, np. kałuża to po rumuńsku baltă (odpowiednik polskiego błoto), jednak dla znacznej większości starych zapożyczeń w rumuńskim charakterystyczna jest metateza płynnych, por. brazdă ‘bruzda’.
Brak metatezy występuje również na terenach pomorskich (np. Karwia, Białogard wobec krowa, gród). Tak nazwy z Grecji jak i z Pomorza leżą na obszarach peryferyjnych, gdzie nowinki językowe w rodzaju przestawki płynnych po prostu nie docierały w związku z postępującym różnicowaniem dialektycznym słowiańszczyzny. Z analogicznego powodu np. peryferyjny portugalski zachował kilka łacińskich słów zastąpionych przez nowsze określenia we wszystkich innych językach romańskich.
Co do Rumunii, nie została ona nigdy zeslawizowana, ale Słowianie mogli przecież przejść przez jej teren i pójść dalej podobnie jak być może Hunowie, Awarowie czy Madziarowie (Węgrzy), którzy zatrzymali się dopiero w Panonii. Przypuszczam, że wcześniej Panonia była także centrum rozprzestrzeniania się Słowian południowych, a więc mogli oni przejść Rumunię bez zatrzymywania się na dłuższy pobyt.
Mańczak może mieć jednak częściowo rację. Istnieją dane językowe uprawniające do wywodzenia Słoweńców i częściowo Chorwatów od Słowian zachodnich, a zbieżności ich języków z bułgarskim i macedońskim można tłumaczyć późniejszym długotrwałym sąsiedztwem. Jednak te rozważania mają się nijak do dyskusji nad praojczyzną Słowian. Wystarczy prześledzić skomplikowane drogi migracji plemion germańskich w okresie wędrówki ludów. Słowianie mogli się przemieszczać równie nieskładnie i pewne obszary mogły być zasiedlane przez różne mieszające się fale migracyjne wychodzące z różnych kierunków.
Ponadto stare zapożyczenia słowiańskie w rumuńskim mają odpowiedniki tylko w bułgarskim i (w mniejszej mierze) serbsko-chorwackim. Gdyby dzisiejszy obszar macedońsko-bułgarski został zasiedlony przez przybyszów ze wschodniej Słowiańszczyzny (jak to sugeruje Godłowski), należałoby wśród starych zapożyczeń słowiańskich w rumuńskim oczekiwać jakichś śladów wpływów wschodniosłowiańskich, a tymczasem śladów takich zupełnie brak.
Niekoniecznie. Po prostu „wschodniosłowiańskość” uformowała się znacznie później, już po zasiedleniu Bałkanów. A Rumunia mogła znajdować się na trasie migracji, mogła też na tej trasie się nie znajdować. Jest to bez znaczenia, skoro wczesne wpływy słowiańskie w Rumunii zatarły się zupełnie lub nałożyły się na nie wpływy późniejsze z VIII – IX wieku.
Wreszcie postać fonetyczna najstarszych zapożyczeń słowiańskich w rumuńskim wskazuje na to, że pojawienie się Słowian na obszarze Rumunii należy wiązać z ekspansją pierwszego państwa bułgarskiego na terytorium dzisiejszej Rumunii w VIII, a zwłaszcza IX wieku (Mańczak 1997). Wszystko to tłumaczy, czemu – jak pisze Godłowski na s. 98 – na „obszarach, położonych na północ i na północny wschód od dolnego Dunaju, ceramika typu praskiego nie pojawia się tak często i tak masowo, jak byśmy to mieli prawo oczekiwać”.
Na stronie 39 Godłowski powiada, że:
„…co do Fennów, to z opisu zawartego w Germanii jasno wynika, że chodzi tu o prymitywne, łowiecko-zbierackie ludy zamieszkujące strefę leśną północno-wschodniej Europy. Odnośnie do Peucynów wiadomo z innych źródeł, że siedziby ich znajdowały się na zewnętrznym łuku wschodnich Karpat. Zajmujący lesiste obszary pomiędzy Fennami a Peucynami Wenedowie… zamieszkiwaliby więc tereny położone w przybliżeniu na obszarze dzisiejszej północno-zachodniej Ukrainy, Białorusi i ewentualnie też wschodnich krańców Polski”.
Nawiasem mówiąc, Peucynowie (Bastarnowie) uważani są za lud germański podległy wpływom celtyckim (zob. np. http://wiem.onet.pl/wiem/012cc5.html). Jeśli „Odrowiśle” zajmowali Słowianie, obecność plemienia germańskiego tak daleko na wschód musi wydać się co najmniej dziwna.
Zupełnie inaczej tę wypowiedź Tacyta interpretuje znany indoeuropeista Schmid (1992, s. 131):
„Geographisch läßt sich aus Seubiae finis und der Reiche Peucini, Venethi, Fenni, die offenbar von Süd nach Norden geordnet ist, wenig entnchmen. Nimmt man noch Ουενεδικος κολπος des Ptolemaios hinzu und schließt sich der Meinung an, daß damit die Danziger Bucht gemeint sei, dann bleibt der Raum zwischen Oder, die bei Ptolemaios auch Συηβος ποταμος heißt, und der Weichsel… übrig… Aus dem stimmhaften -d- wird gemeinhin auch ein Enfluß der germanischen Lautreschiebung entnommen, so daß auch eine Nachbarschaft zu irgendeinem germanischen… Stamm vorausgesetet werden darf”.
Jak z tego widać, Schmid lokalizuje Wenedów między Odrą a Wisłą.
I Schmid ma zapewne rację. Jednak identyfikowanie ptolemeuszowskich Wenedów ze Słowianami jest już dość dowolną interpretacją. Ich podana w germańskiej wersji nazwa („Einfluß der germanischen lautschriebung”, reguła Vernera; inne źródła podają „Veneti” przez „t”) może równie dobrze odnosić się do italskich Wenetów, których język znamy z inskrypcji i który na pewno nie jest słowiański.
Na szczególną uwagę zasługuje następująca wypowiedź Godłowskiego ze s. 234:
„…domniemana migracja z górnodnieprzańskiej strefy leśnej w przypadku nosicieli kultury typu praskiego nie jest jednoznacznie uchwycona w materiale archeologicznym, musi być zatem traktowana jako hipoteza”.
Migracja o charakterze wędrówki ludów, a zatem przebywanie w krótkim czasie dużych odległości, może dawać właśnie taki niejasny obraz archeologiczny. Dodam, że dane archeologiczne tym bardziej nie popierają hipotezy autochtonicznej.
Pominę ciąg dalszy, bo nie chcę tu dyskutować w kwestii uznania bądź nieuznania czyjegoś autorytetu, wolę dyskusję merytoryczną. Prawdę mówiąc nie rozumiem też na czym polega problem owych potomków B i C w zestawieniu z wpływami lub ich brakiem i dlatego powstrzymam się i tu od komentarza.
Reasumując:

• metoda zastosowana przez prof. Mańczaka oparta jest na spostrzeżeniach jednostkowych (rozwój języków romańskich) i przenoszenie jej na inne przypadki wymaga dodatkowego uzasadnienia, którego brak,
• w ekspansji języków romańskich grały rolę inne czynniki niż przy ekspansji Słowian; w tym drugim przypadku zwłaszcza nie było kulturalno-gospodarczo-politycznego centrum, jakim był Rzym dla zromanizowanych ludów,
• otrzymane wyniki podobieństwa języków słowiańskich są oczywiście sprawdzalne i nie podlegają dyskusji, ale ich interpretacja nie musi być wcale aż tak jednoznaczna, jak chce tego profesor Mańczak,
• analiza toponimii, w tym hydronimii (nazw rzek), być może nie dostarcza silnych dowodów za tym, że Słowianie mieszkali pierwotnie nad Dnieprem, tym bardziej jednak nie dostarcza argumentów za ojczyzną nadwiślańską,
• krótko mówiąc rozważania profesora Mańczaka wcale nie rozwiązują ostatecznie kwestii pochodzenia Słowian.

Nie twierdzę tu, że na pewno nie ma on racji, twierdzę jedynie, że wyciągnięte przez niego wnioski wcale nie są tak nieodparte, jakby sam chciał. Jednak przedstawiona w częściach poprzednich analiza całego szeregu innych argumentów (w tym faktów językowych) czyni hipotezę autochtoniczną mało prawdopodobną.

Bibliografia

https://web.archive.org/web/20101029213739/http://www.aries.com.pl/grzegorzj/links/literatura.html
Źródło: http://www.eioba.pl/a/1vm8/koncepcje-pochodzenia-slowian

3 komentarze do “Koncepcje pochodzenia Słowian”

1. Tomassus

   21 Wrzesień 2015 o 00:16

   Dobrze że się wypowiedziałeś, bo warto podważać jego teksty także w innych miejscach, aby ludzie wiedzieli że nie jest taki mądry na jakiego się pisze.
   W ogóle spójrz tutaj: https://slowianowierstwo.wordpress.com/2015/03/14/prasowka-slowianskie-napisy-sprzed-2500-lat/comment-page-1/#comment-314
   Pewnie już widziałeś ten artykuł w którym autor podejmuje próby odczytania starożytnego napisu. Z powodzeniem.
   Jest tam słowo TiLT które zostało przetłumaczone na współczesny jako SZyLD, a ja odczytałem to jako pochylić się.
   

    

   2

    

   1

    

   Rate This
   • skribha

     21 Wrzesień 2015 o 12:29

     Szkoda, że bbc2poland nie chce się odezwać… On odczytuje teksty, ja no cóż,.. nie podejmuję się dyskutować, jak to jest, bo nie czuję się uprawniony do osądzania co i jak.
     

      

     2

      

     1

      

     Rate This
2. Grzegorz Jagodziński

   13 Sierpień 2016 o 23:58

   Wszystkie materiały mojego autorstwa udostępniane na tej witrynie mogą być bez ograniczeń kopiowane do użytku prywatnego. Zezwalam również na nieograniczone kopiowanie bez pytania mnie o pozwolenie do Wikipedii i każdej innej wolnej encyklopedii internetowej działającej na takiej samej zasadzie jak Wikipedia. Wobec tych już skopiowanych treści nie zastrzegam sobie żadnych dodatkowych praw, a w szczególności zezwalam na ich dalsze kopiowanie i modyfikację przez inne osoby, tak długo, jak zachowana jest kopia oryginalnego tekstu (Wikipedia spełnia ten warunek). Podanie mojego nazwiska jako autora i adresu mojej witryny jako źródła, w celach czysto informacyjnych, czy to w samym artykule, czy to w dyskusji do niego, jest mile widziane, lecz nie jest wymagane bezwzględnie.
   Zezwalam także na kopiowanie moich materiałów w innych celach, jednak z zachowaniem następujących warunków:
   

   • mój tekst (cała strona, wydzielony jej fragment) będzie cytowany dosłownie i w całości, bez żadnych poprawek i uzupełnień (np. można skopiować tylko jedno zdanie, nie można jednak pominąć
   • którekolwiek z wyrazów wewnątrz tego zdania, nie można też niczego dopisać);
   • tekst ten może być przetłumaczony na dowolny język, jednak w taki sposób, by przekład był możliwie wierny; oryginał nie musi być przy tym cytowany;
   wraz z cytowanym fragmentem musi znajdować się moje nazwisko jako autora i adres mojej strony, z której tekst skopiowano;
   
   • nie wolno żądać pieniędzy za korzystanie z moich tekstów ani dołączać ich do jakichkolwiek materiałów płatnych

   Przepisy wyżej podane wchodzą w życie z dniem 03 października 2006. Każdy, kto skorzystał z moich materiałów w sposób niezgodny z podanymi zasadami przed tą datą i może to udowodnić, nie musi dostosowywać się do powyższych ograniczeń.
   http://grzegorj.interiowo.pl/copy.html
   
   
   
   https://slowianowierstwo.wordpress.com/2015/09/12/koncepcje-pochodzenia-slowian/