przedruk
tłumaczenie automatyczne
Telewizja i szkoła – ale nie tak, jak myślisz
Jacques BARZUN
Edukacja w ogóle i w teorii jest czymś prostym. Konkretnie i nałożone, jest to coś złożonego i prześlizguje się przez palce. Podobnie jak rząd, może być postrzegany tylko przez pryzmat jego wpływu na każdą jednostkę, co oznacza, że aby dokonać ważnych uogólnień, musiałbyś porozmawiać z milionami ludzi. Z drugiej strony, cele i bieżące efekty kształcenia można oceniać tylko poprzez uogólnianie. W dalszej części wychodzę od starszych i nowszych obserwacji i oczekuję, że zostaną one zaprzeczone i poprawione. Jeśli wyrażam się w sposób sentencjonalny, to tylko ze względu na jasność i oszczędność czasu.
Tytuł tego artykułu nawiązuje do pytania, które zadaje sobie wiele osób: czy telewizja ma negatywny wpływ na edukację szkolną dzieci? Odpowiedź brzmi: tak, jeśli ekrany uniemożliwiają im odrabianie lekcji. Ale ten sam efekt miałby każdy inny nadmiar pracy, zabawa na świeżym powietrzu czy czytanie komiksów. Rodzice nie mogą ignorować żadnego z tych aspektów. Poważniejszym pytaniem jest to, czy telewizja ze swej natury nie utrudnia uczenia się. Wydawać by się mogło, że tak, bo telewizja działa na zasadzie braku ciągłości. Jeden z ekspertów powiedział nawet, że obraz na ekranie musi zmieniać się co 18 sekund lub nawet szybciej. To zależy od twórców i producentów programu. Powinniśmy jednak zadać sobie pytanie, co dokładnie sprawia, że zachowują się w ten sposób? I w odpowiedzi ośmielam się postawić paradoks – mianowicie, że nasza telewizja jest tak szalona z powodu wpływu szkoły.
Wpływ szkoły jest zarówno bezpośredni, jak i pośredni. Bezpośredni wpływ wywierają mężczyźni i kobiety, którzy pracują w telewizji. Są one wytworem szkół, przez które przeszli i tego, co produkują, a one z kolei pokazują nam, jak działają ich umysły. Wpływ pośredni przejawia się poprzez społeczeństwo. Publiczność wyprodukowały również szkoły, a jeśli po 18 sekundach ciągle się nudzą, to znaczy, że powtarzają nawyki wyrobione w szkole.
Dlaczego o tym mówię? Ponieważ w ciągu ostatnich 50 lat prawie wszystko, co zostało zrobione w szkole, poszło w kierunku nieciągłości, niespójności, agitacji. Jeśli przypomnę wam niektóre z tych rzeczy w dalszej części, to nie po to, by czynić zarzuty. Chcę tylko zasugerować, dla kontrastu, czego rodzice, nauczyciele i władze powinny oczekiwać i wymagać od szkoły. Czy kiedykolwiek zajrzałeś do nowoczesnego podręcznika – powiedzmy, lekcji z podręcznika do historii amerykańskiej dla ósmej klasy? Wygląda bardzo podobnie do broszury podróżniczej. W kolażu rozłożonym na dwóch stronach w czterech kolorach widzimy małą mapę, zdjęcie Benjamina Franklina, zestaw dat i cyfr na czarnej tarczy, wigwam, zdjęcie Filadelfii w XVIII wieku i gdzieś w rogu listę pytań. Grafika jest przepiękna, o dużym wpływie wizualnym, oczywiście wykonana przez eksperta w dziedzinie plakatów reklamowych. Pomiędzy tymi urzekającymi obrazami przepływa strużka tekstu, która wije się po przekątnej od lewej do prawej. Pewnie coś mówi, choć jego umieszczenie na stronie nie ułatwia jego odczytania. Jednak z listy pytań, pierwsze z nich jest naprawdę interesujące i brzmi następująco: Jak myślisz, ile lat miał B. Franklin na tej rycinie?
Jeśli czytasz tekst ignorując wielobarwną grafikę, odkrywasz, że stara się on nauczyć ucznia wszelkiego rodzaju historii – mieszaniny danych i opinii politycznych, społecznych, ekonomicznych i kulturowych. Stara się również nauczyć go tolerancji, współczucia i uniwersalnego zrozumienia. Jak to zwykle bywa, tak naprawdę nie udaje mu się nic, co zamierza zrobić. Oferuje tylko różne fragmenty tego, co jest uważane za dobre.
Taki podręcznik jest typowy dla sposobu, w jaki szkoła odnosi się do umysłu ucznia w każdym wieku. Uczeń musi być nieustannie wabiony błyszczącymi drobiazgami i, gdy jest w ten sposób rozproszony, karmiony łyżką. Nic nie musi trwać długo, nic nie musi sprawiać wrażenia systematycznego. Od razu rozpoznajemy zasadę działania programów telewizyjnych i reklam. Myślę, że mój paradoks jest słuszny: programy telewizyjne składają się z produktów naszych szkół dla produktów naszych szkół. Pamiętajmy, że telewizja pojawiła się później niż współczesna szkoła.
Następne pytanie brzmi oczywiście, jak doszło do tego, że szkoła stała się taka? Złożyło się na to kilka przyczyn i celów.
Pierwszym z nich było pragnienie uczynienia szkoły mniej zagraconą i mechaniczną, co przybliżyłoby ją do życia. Życie jest zawsze niejednorodne, fragmentaryczne, nieciągłe, często kolorowe – sprawmy więc, by klasa była jak życie. Koniec z zapamiętywaniem i recytacją, koniec z czytaniem stron książek i pisaniem kompozycji – koniec z siedzeniem w osobnych ławkach i słuchaniem nauczyciela i kolegów z klasy przez godzinę. Zamiast tego zróbmy indywidualne projekty, wycieczki, obejrzyjmy sekwencje z filmów – zlikwidujmy monotonię. Pozwól klasie zdecydować, co chce robić w klasie. Stwórzmy małe zespoły i zróbmy rozeznanie w książkach na półkach. Wyjmijmy ławki i krzesła, rozłóżmy dywany na podłodze, czytajmy i piszmy tak, jak przychodzi nam to naturalnie – na podłodze, siedząc na brzuchu lub leżąc na podłodze, paplając o świecie. Nauczyciel jest po to, aby ułatwić te czynności naśladujące życie.
Drugi wpływ na szkołę ma nauka: mam na myśli naukę jako siłę kulturową. Zasugerowała, że tradycyjny sposób nauczania, będący przednaukowy, musi być błędny. Nowe i poprawne metody zostaną odkryte dopiero na podstawie badań nad edukacją i psychologią dzieci. Będzie to kombinacja nie do pobicia. Będziemy w stanie przewidzieć i zagwarantować wyniki. I co widzisz, jedną z konsekwencji badań przeprowadzonych 45 lat temu była "metoda patrzenia i mówienia"[1]] nauczania czytania, wspaniała nowa metoda, która została uznana przez czas za katastrofalną. Nawet najinteligentniejsi chłopcy i dziewczęta nie potrafili czytać ani literować w oparciu o tę metodę. Byli śmiertelnie znudzeni "Dickiem i Jane"[2] i słownictwem ograniczonym do 800 słów, podczas gdy same dzieci używały i rozumiały 2000. Teraz, w końcu, druga runda badań wykazała, że wyniki pierwszej rundy były fałszywe i ponownie wprowadzono metodę fonetyczną[3], o którą CBE[4] walczyło samotnie przez 30 lat.
W epoce, w której termin "kontekst" jest nieustannie używany, aby nieustannie przypominać nam, że rzeczy wpływają na siebie nawzajem, świat toleruje istnienie szkół, w których kontekst jest niszczony z godziny na godzinę. Nie ma już potrzeby wykazywania, w jaki sposób "metoda globalna" przerwała konieczną ciągłość. Wziął słowa jedno po drugim, jak chińskie ideogramy, i poprzez nonsens emitowany przez Dicka i Jane rozbił całą historię na nic nie znaczące fragmenty. Metoda fonetyczna natomiast buduje słowa z dźwięków i umożliwia samodzielne, ciągłe czytanie.
Cała katastrofa "metody globalnej" wynikała z błędu, który nazwałem preabsurdyzmem – stawiania na początku (przed) tego, co powinno być na końcu (po)[5]. Ponieważ dorośli, którzy potrafią czytać, mogą pospiesznie spojrzeć na słowo, nawet nie widząc liter, z których się składa, uznano, że można nauczyć małe dzieci, aby robiły to samo. Ale słowo pisane literami nie jest obrazem, staje się obrazem dopiero po długim ćwiczeniu.
Błąd niedorzeczności powtórzył się z gramatyką i nową matematyką. Ponieważ geniusze z MIT lubili teorię liczb, wyobrażali sobie, że dzieci będą również zachwycone zabawą systemami liczbowymi o podstawie 12 lub 8 zamiast 10 i że w ten sposób będą miały przyjemne wprowadzenie do dziedziny arytmetyki. Koniec z zapamiętywaniem tabliczki mnożenia – kalkulatory kieszonkowe i tak mogą wykonać za nas całą tę nieistotną pracę. Innymi słowy, każde dziecko, które po raz pierwszy zetknęło się z liczbami, zostało pozbawione dokładnej metody szybkiego, systematycznego i poprawnego wykonywania operacji. Zamiast tego uczeń znalazł się z tym obiektem badań rozproszonym w alternatywach, których nigdy nie będzie potrzebował. Ci, którzy studiowali w oparciu o tę metodę, mieli trudności na stanowiskach handlowych, gdy musieli obliczać VAT lub gdy nabywca nabywał więcej niż jeden przedmiot. Zaletą jest to, że teraz kasy fiskalne mówią operatorowi, jaką resztę oddać klientowi.
W ten sposób presja wywierana na szkołę nauk ścisłych i presja wywierana na życie uścisnęły sobie dłonie, choć wychodziły z przeciwstawnych zasad. Nauka mówi: odłóż na bok zdrowy rozsądek, badania zawsze odkrywają nowe rzeczy, których warto spróbować. Odkrycia te były jednak sprzeczne z rozsądkiem, opartym na doświadczeniu, w wyniku czego praca w szkole stała się jeszcze bardziej mechaniczna niż kiedyś. W związku z tym potrzebna była jeszcze większa dawka życia, aby zrównoważyć efekt bezsensownych metod.
Zamiast tego obie siły spotkały się we wspólnym założeniu związanym z definicją wiedzy i prawidłowym sposobem weryfikacji jej przyswojenia przez ucznia. Zaczynając od zeszytów ćwiczeń z pierwszej klasy szkoły, prosimy dzieci o wypełnienie kilku pustych pól fragmentami informacji bez żadnego związku między nimi. "Wiedza" nie oznacza już zdolności do łatwego uciekania się do ustrukturyzowanej perspektywy na dany temat, ale stała się zdolnością do rozpoznawania oddzielnych i nieciągłych cząstek. Standaryzowane testy stale utwierdzają nas w przekonaniu, że sukces akademicki oznacza wypełnianie pewnego rodzaju standardowych formularzy, które znajdziesz również w dorosłym życiu. Dziwne jest, że w epoce, w której termin "kontekst" jest nieustannie używany, aby przypomnieć nam o współzależności rzeczy, świat toleruje istnienie szkół, w których kontekst jest niszczony z godziny na godzinę. Nauka – a proszę pamiętać, że używam tego terminu w cudzysłowie w odniesieniu do tego, co w kręgach edukacyjnych nazywa się nauką – nauka nieuchronnie przyniosła ze sobą ideę nieustannej innowacji – nowych odkryć, nowych metod, nowych sztuczek i sztuczek wstrzykiwanych nieustannie do systemu, jak leki u pacjenta, który nie jest już wyleczony. Szkoły nie czują się dobrze, a wszystkie pseudo-lekarstwa zostały już wypróbowane. Powinniście wiedzieć, że nie żartuję, kiedy mówię, że w pewnym momencie szkoła średnia mogłaby wygrać nagrodę edukacyjną, gdyby zainstalowała dywan. A ponieważ Amerykanie są zachwyceni każdym nowym modnym sloganem edukacyjnym, cały kraj ogarnięty jest szałem reform, który sprawia, że wyrzucamy wszystko, co uważamy za najcenniejsze i wprowadzamy w szkole jedną stałą – zgadliście – nieciągłość. Programy nauczania, kursy i cele szkoły są zawsze w ruchu, panuje w nich atmosfera intelektualnej prowizoryczności, a coś z tej atmosfery jest niewątpliwie przekazywane również uczniowi.
Nauka wprowadziła również wirusa psychologii jawnej do działalności szkolnej. A on był "jak w życiu". Ponieważ, jak wszyscy dobrze wiemy z testów osobowości i z nieograniczonego psychologizowania naszej egzystencji, różne gałęzie tej nauki przejęły życie zawodowe, religię, małżeństwo, prawo karne, przyjaźń i literaturę. W szkołach psychologia ma tendencję do zastępowania nauczania terapią i uważa wyjaśnienie porażki za ważniejsze niż jej korygowanie: psychologia była wykorzystywana do odwracania uwagi od inteligencji i od tego, co inteligencja może zrobić nawet w trudnych warunkach indywidualnych i społecznych.
W tym samym czasie psychologia zamroziła rodziców ocenami szkolnymi napisanymi w niezrozumiałym i nic nie znaczącym żargonie. Jedną z zalet uczenia się jest to, że wyprowadza cię z siebie, aby wprowadzić cię w temat – coś, co istnieje w postaci faktów, idei lub zwykle obu. Kierowanie umysłu w stronę egocentryzmu i samousprawiedliwiania blokuje naukę i okrada cię z poczucia wspólnoty z innymi. Temat, który rozumie się razem z innymi, reprezentuje silną więź społeczną, więź, która jest bardzo odpowiednia dla demokracji. Tak więc, kiedy izolujemy każde ego i przenosimy punkt ciężkości z konkretnego tematu na nas samych, wprowadzamy do klasy kolejne źródło nieciągłości. Na dodatek, jest to również niemoralne, ponieważ dorastające dziecko ma wystarczająco dużo osobistych powodów, aby i tak czuć się skomplikowanym i wystarczająco dużo trudności w pokonaniu tego problemu.
Na domiar złego, same programy nauczania są równoznaczne z brakiem ciągłości. Po pierwsze, obiektów jest za dużo. Mniej więcej rok temu wysłuchałem wykładu wygłoszonego przez kuratora oświaty w Dallas w Teksasie, w którym wyrecytował on część listy przedmiotów, które muszą być nauczane zgodnie z prawem stanowym w ciągu 12 lat nauki. Było tam ponad 200 tematów, m.in. dobroć zwierząt, życie rodzinne, edukacja kierowców, edukacja seksualna, gotowanie, edukacja społeczna i zakaz edukacji seksualnej. Ten bałagan jest oczywiście ignorowany, ale nawet jego pozostałości są niezwykle szkodliwe, zwłaszcza, że wiele z nich jest oferowanych jako przedmioty fakultatywne młodym ludziom, którzy nie mają możliwości uświadomienia sobie, jak niewiele oferuje się im tego, co powinni wiedzieć.
Na dodatek, większość z tych przedmiotów, takich jak łagodność wobec zwierząt, jest z definicji nie-przedmiotami. Nie mają formy ani zasad, są tylko ćwiczeniami improwizacyjnymi. Są to próby naśladowania życia przez szkołę. Ich pierwowzorem jest dobrze znany garnek zwany "edukacją społeczną", który bierze autentyczne przedmioty, takie jak ekonomia polityczna, socjologia, nauki polityczne, antropologia i wyciska z każdego z nich kilka kawałków, bez żadnej ciągłości między nimi. Edukacja społeczna odpowiada innemu segmentowi programu nauczania, przedmiotowi nauk ogólnych. Fakt, że nauczyciele wychowania społecznego często wywodzą się z wydziału wychowania fizycznego, mówi o czymś innym. Pokazuje to, że każdy może prowadzić kurs, że nie jest potrzebna żadna specjalna wiedza.
Innym razem edukacja społeczna jest łączona z historią i nauczana przez nauczyciela historii, co skutkuje degradacją przedmiotu historii, ponieważ w edukacji społecznej stosuje się metodę tzw. "podejścia problemowego" i w celu zaoszczędzenia czasu do tej metody sprowadza się również historię. Siódmoklasiści nie dostają pokaźnego wycinka amerykańskiej historii, a jedynie kwestię niewolnictwa – jak uniknąć wojny secesyjnej. Jest to kolejna forma niedorzeczności, ponieważ poważna dyskusja na taki temat wymaga oczywiście ogromnej ilości solidnej wiedzy na temat każdego aspektu tego okresu historycznego.
Kilka lat temu zostałem mianowany konsultantem komisji finansowanej przez National Endowment for the Humanities, która zajmowała się badaniem tego, jak historia jest nauczana w szkołach. Oprócz posiedzeń komitetu odbyłem również wiele wizyt w szkołach w Nowej Anglii, które cieszyły się dobrą reputacją, i widziałem, jak starannie sumienni nauczyciele, wyszkoleni w metodzie podejścia do tematu poprzez problemy, wykorzystują czas poświęcony historii, czy to w siódmej klasie, czy w szkole średniej. Uczniowie klas siódmych zajmowali się projektami, które otrzymali wcześniej – pracowali wśród półek w bibliotece lub przy czytniku mikrofilmów lub leżąc na podłodze, z ołówkiem i papierem. Trwało to około 15 minut. Następnie przez 5 minut tłumaczono im kilka zdań, napisanych na tablicy, na temat Ustawy Stemplowej lub innych pretensji amerykańskich kolonistów. Stąd idea, że obywatelskie nieposłuszeństwo jest fundamentalną zasadą narodu amerykańskiego. Po tym mini-wykładzie nastąpił opis kolejnego projektu, którego termin realizacji upłynął za trzy tygodnie. Uczniowie zadawali pytania o to, co oznaczają poszczególne wymagania i co powinien zawierać projekt, a następnie każdy z nich zadał pracę domową. Jedna dotyczyła amerykańskiej strategii podczas oblężenia Bostonu, inna, bardziej popularna, wymagała od nich pisania o Thoreau z trzech perspektyw – jego samego, jego współobywateli i scenarzysty serialu telewizyjnego. To, co mnie uderzyło, poza trudnością pracy domowej, to to, jak mało uczniowie przywiązywali wagę do wybranego tematu. Godziło się to z faktem, że tematy nie miały ze sobą nic wspólnego i nie wnosiły nic do ciągłości historii – między oblężeniem Bostonu a Thoreau w Concord dzieli 75 lat.
Ale to, co zobaczyłam w liceum, zabolało mnie jeszcze bardziej. Tam poproszono mnie, abym tego dnia pomógł uczniom w ćwiczeniu dokumentacyjnym. Poszliśmy wszyscy do biblioteki szkolnej, gdzie musieliśmy przeszukać Reader's Guide to Periodical Literature w poszukiwaniu dwóch artykułów o współczesnych osobistościach z nie wiem jakiego obcego kraju. Uczniowie musieli pracować w parach, a nauczyciel i ja musieliśmy pomóc im zinterpretować symbole w przewodniku i ocenić artykuły na podstawie autora i miejsca publikacji. Było nam bardzo ciężko. Grupa wokół mnie była nieugięta w kwestii wyboru Egiptu jako kraju i kobiet jako jego przedstawicielek. Na szczęście udało nam się znaleźć coś na temat Kleopatry, choć podejrzewam, że w tytule artykułu użyto tego imienia metaforycznie i tyle. Aby znaleźć inną nazwę, musieliśmy przeprowadzić się do innego kraju. W drodze powrotnej do klasy, po tym, jak zawracaliśmy głowę naszym paplaniną innym studentom, którzy uczyli się w bibliotece, moi nowi przyjaciele zapewnili mnie, że praca dokumentacyjna może być bardzo interesująca. Kilka tygodni wcześniej klasa wzięła udział w debacie przygotowanej przez trzech z nich, z których każdy przedstawił teorie liberalizmu, anarchizmu i socjalizmu. Ta, która mi powiedziała, dziewczyna, grała rolę Karola Marksa i świetnie się bawiła.
Zasada, że uczniowie muszą się bawić przez cały czas, jest generalnie odpowiedzialna za wiele z tych ćwiczeń, dramatyzacji i przerywań. Tego rodzaju zabawa jest uważana za rozwiązanie na nudę i prawdą jest, że od czasu do czasu taki pokaz przerywa rutynę. Wielkim błędem jest jednak wpajanie komuś idei, że nauka jest zawsze zabawą, albo że zabawa zapewnia odpowiedni stan umysłu do przyswajania wiedzy i pokonywania trudności. Prawdziwe zainteresowanie przedmiotem nauki pojawia się dopiero po ciężkiej pracy i tylko wtedy, gdy uczeń zobaczy, jak rzeczy są ze sobą powiązane – w ich porządku i ciągłości, a nie w kilku zabawnych "szczytach", bez żadnego związku między nimi.
Również z tego punktu widzenia powinniśmy zastanowić się nad tym, jak projektowane są programy szkolne. To, co jest oferowane studentom, już dawno przestało być programem nauczania, ponieważ jest to po prostu seria wymiennych jednostek (często nazywanych "modułami"), które reprezentują nie tylko przedmioty nauki, ale także jednostki czasu, niektóre z nich trwają tylko 25 minut. Celem programu jest "elastyczność" – to znaczy, że studenci często sami tworzą swój indywidualny program z długich lub krótkich modułów, aby dopasować się do harmonogramu. W tym celu katalog fakultetów stał się grubym tomem, który z wielką szczerością opisuje oferowane kursy, te dla poważniejszych studentów są podwajane przez jednego lub więcej surogatów, gwarantując, że nie wpadną zbyt w żołądek.
Biorąc pod uwagę ten chaotyczny sposób szkolenia młodych umysłów, pocieszające jest pamiętanie, że szkoła zajmuje się wieloma innymi rzeczami poza nauczaniem. Zajęcia sportowe, zajęcia pozalekcyjne, liczne kluby i spotkania wypełniają luki w nieciągłym programie i dostarczają uczniom kilku rodzajów sekwencyjnych doświadczeń, z których nie sposób się nie nauczyć. Dziesięć lat temu urzędnik w Waszyngtonie oszacował, że odsetek czasu poświęcanego na działalność akademicką w szkołach publicznych wynosił 18%.
Trudno sobie wyobrazić, co siedzi w głowie jakiemukolwiek uczniowi po 12 latach modułów, Dicka i Jane, sekwencji filmowych, edukacji społecznej, fakultetów do klasy B, szkoły jako przygotowania do życia i interpretacji Karola Marksa. Niewątpliwie niektóre informacje pozostają, dzięki dobremu nauczycielowi lub osobistemu zainteresowaniu określonym przedmiotem lub hobby, takim jak fotografia lub korzystanie z komputera. Nie mamy jednak powodu, by oczekiwać choćby najbardziej podstawowego poziomu zrozumienia fundamentalnego przedmiotu. Byłoby niesprawiedliwe prosić tych młodych ludzi, zwykle mądrych i ciekawskich, aby dali coś, czego im odmówiono.
Najgorsze jest to, że studenci nie zostali pozostawieni ze środkami, z którymi mogliby sobie poradzić samodzielnie. Wielu nie umie czytać lub nie rozumie tego, co czytają. Nauczycielka ze szkoły średniej w północno-zachodniej części Stanów Zjednoczonych próbowała rozwiązać ten problem, prosząc uczniów z klasy teatralnej o nagrywanie taśm z zadaniami domowymi, które wygłosiła w języku angielskim, aby następnie mogła poprosić swoich uczniów o wysłuchanie tych taśm. Niektóre dzieci nie potrafią nawet wyrazić własnych pomysłów, ale potykają się z jednego odłamka myśli na drugi, łącząc je ze sobą tylko poprzez powtarzanie "wiesz" i "lubię". Inni nie potrafią pisać czytelnie, nie potrafią liczyć, nie potrafią wykonać nawet najprostszej pracy bez przejścia jakichś upokarzających kursów wyrównawczych. Nie możesz przestać się zastanawiać, czy ich obraz życia i samych siebie nie jest również niespójny i składa się ze stosów nieuporządkowanych myśli.
Powiedziałem na początku, że moje krytyczne podejście ma pozytywny cel. Teraz, gdy już szczegółowo opisaliśmy, jak nie chodzić do szkoły, możemy przejść do części konstruktywnej. Jaki jest cel szkoły? Aby rozproszyć ignorancję, nie zabijając ciekawości. Nikt nie kwestionuje faktu, że wszystkie małe dzieci są chętne do nauki. Poświęcam ogromną ilość energii i wytrwałości, aby dowiedzieć się, jak rzeczy działają i co oznaczają. Mają taki głód wiedzy, że udaje im się w bardzo młodym wieku nauczyć się bardzo skomplikowanego języka obcego; Mówię o tym, ponieważ cokolwiek płód mówi do siebie w łonie matki, nie mówi tego w języku, który słyszy wokół siebie po urodzeniu.
Ale ten początkowy entuzjazm dziecka może ugrzęznąć w nieudolności rodziców i w złym lub nieistniejącym nauczaniu, które otrzymuje w szkole. Ponieważ niewiedza dziecka na temat cywilizowanego świata jest encyklopedyczna, a jego skłonność do choćby częściowego eliminowania tej ignorancji musi być wspierana. Musimy pokazać Mu wartość tego, czego się nauczyliśmy, i dać mu satysfakcję z spełnienia. Dlatego szkoła musi zacząć od nauczania tego, co jest użyteczne i niezbędne. Jest to idea, którą chcieliśmy uświęcić samą nazwą naszej organizacji, Rady ds. Edukacji Podstawowej, która zapoczątkowała ruch znany obecnie jako "Powrót do Podstaw". Nie ma potrzeby zagłębiać się tutaj w szczegóły tego programu, ani w to, co odróżnia tę fundamentalną reformę od dzisiejszej edukacji.
Kolejnym krokiem jest zdefiniowanie obiektów badań. Każdy przedmiot nauki w szkole musi być możliwy do nauczania. Ta tautologia jest często pomijana. Wielu pożądanych rzeczy nie da się nauczyć – na przykład, jak pisać błyskotliwe wiersze, jak dokonywać odkryć naukowych, jak przynieść światu pokój i tak dalej. Tych rzeczy nie da się nauczyć, ponieważ tylko dane i zasady mogą być nauczane tworzące pewien racjonalny porządek. To dlatego edukacja społeczna, życie rodzinne i życzliwość wobec zwierząt nie są przedmiotem badań. Nie da się ich przekształcić w schemat danych i reguł. Można powiedzieć, że to samo tyczy się stolarstwa czy gry na pianinie. To prawda i dlatego umiejętności te wymagają indywidualnej nauki zawodu i długiej praktyki. Można powiedzieć, że nie są one nauczane, ale demonstrowane.
Przedmioty, które można przekazać, nie są dostarczane w paczkach, muszą być ułożone w odpowiedniej kolejności, są sztucznie skonstruowane. Na przykład język, tak jak się go mówi i pisze, jest chaotyczny – jest gigantycznym bałaganem. Gramatyka, z której uczymy się o języku, jest sztucznym, zorganizowanym i zwartym systemem. Tylko w takiej formie można się jej nauczyć i zachować. Głupotą jest twierdzić, że gramatyka ma wyjątki, albo że najlepszy tekst o historii nie opowiada całej historii, albo że fizyka w szkole średniej nie zawiera najnowszych odkryć. To właśnie na podstawie tych ograniczeń umysł może zostać ustrukturyzowany, aby później zrozumieć daną dziedzinę we wszystkich jej aspektach, w całej jej rzeczywistej złożoności. Powtarzam raz jeszcze: w klasie nie ma miejsca na życie takie, jakie jest. Nauczyciel może odnosić się do szerszej rzeczywistości poza klasą, nawet on musi zawsze pokazywać powiązania między swoim obiektem a życiem na zewnątrz, ale nigdy nie może pozwolić, aby życie powodowało zamieszanie w kolejności, którą usilnie stara się zbudować w umyśle ucznia za pomocą niekompletnego i sztucznego systemu. Wielką zaletą łaciny jest to, że jest ona tak daleka od naszego obecnego sposobu mówienia i myślenia, że wyraźnie widać jej strukturę gramatyczną. Stosując to samo rozumowanie, możemy powiedzieć, że każde uczenie się oparte na problematyzacjach, takich jak te omówione powyżej, jest lekkomyślną próbą wprowadzenia życia do klasy. Prowadzi to tylko do błędów i zamieszania. I nic nie da się zatrzymać z tego zamieszania. Nie ma więc sensu, nie ma sensu uczyć w klasie, wymyślając na nowo "życiowe" problemy, nie mówiąc już o próbach ich rozwiązania poprzez oddanie ich w ręce uczniów, którzy nie są strawieni przez statystyki, teorie i opinie.
A teraz porozmawiajmy o tym, jak należy przekazywać przedmioty. Potrzeba jedności i ciągłości przedmiotu szkolnego musi przejawiać się również w jedności i ciągłości działalności szkoły. Długość godzin lekcyjnych musi być oczywiście dostosowana do wieku ucznia, ale powinna być na tyle długa, aby łatwiej było mu się skoncentrować i przyswoić. Wiąże się to z kilkoma innymi rzeczami – ławkami i krzesłami, brakiem czytania i dokumentowania rzucanego na podłogę, brakiem biegania po klasie. Cała klasa powinna dbać o to samo, aby każdy uczeń uczył się nie tylko od nauczyciela, ale także na błędach i sukcesach innych. Lepiej zaryzykować, że chłopiec w ostatniej ławce rzuci kolejną kartką papieru, niż mieć 30 uczniów, którzy ciągle wiercą się, pracując nad różnymi projektami.
Naszym stałym celem musi być zwiększanie siły koncentracji uczniów. Coś, co da się zrobić. Ciekawy dowód pojawił się nie tak dawno temu w kronice zamieszczonej w "The New York Times" dotyczącej programu komediowego dla dzieci w brytyjskiej telewizji. Autor stwierdza, że "w przeciwieństwie do wielu amerykańskich komedii, importowane seriale nie wychodzą z założenia o zmniejszonej koncentracji uwagi". Brytyjska szkoła podupadła, podobnie jak nasza szkoła, ale wydaje się, że nie w takim samym stopniu, ponieważ dzieci w Anglii są w stanie wytrzymać więcej niż 18 sekund kłótni i wymiotów, a ich myśli nie lecą gdzie indziej.
Jedną z rzeczy, które psychologowie mówią nauczycielom, jest to, że uwaga przychodzi falami, falami. Dlatego wprawny nauczyciel stara się łączyć te fale w stałym rytmie, wzbudza zainteresowanie poprzez różnorodność, ulgę, odpowiednie zaskoczenie – tak jak robi to dobry pisarz. Ale oczywiście żaden wynik nie zostanie osiągnięty, jeśli odmiana polega tylko na zmianie zawodu. Modulacja poprzez różnorodność, ulgę, odpowiednie zaskoczenie musi odbywać się w obrębie badanego obiektu, musi dążyć do tego samego celu – do momentu, gdy uczeń rozwinie umiejętność motywowania się. Oznacza to uczenie się, aby się uczyć.
W tej chwili, z powodu jej chronicznego stanu rozpaczy, świat szkolny przyjął inny kaprys. Ma ambicję uczyć "myślenia", i to nie prostego myślenia, ale "krytycznego myślenia". Szkoła nie była w stanie uczyć "uczenia się", ale ma ambicję wspiąć się na ten Everest intelektu, krytycznego myślenia. Ta inicjatywa pokazuje, jak mało szkoła rozumie swoją misję. Absurdem jest sądzić, że myślenie może być przedmiotem badań. Uczysz się myśleć, myśląc o czymś konkretnym, o temacie, temacie, który istnieje poza aktem włożenia umysłu do pracy nad nim. Krytycznego myślenia można się nauczyć tylko poprzez dyskusję na temat pomysłu, opinii lub teorii pod kierunkiem zdolnego myśliciela. Myślenie jest jak gra na pianinie – jest demonstrowane, a nie nauczane.
Ale przyjmując tę nową sztuczkę, szkoła powtarza stary błąd, który, przykro mi to mówić, jest spowodowany przez Johna Deweya. Deweya jest często obwiniany za wszystkie błędy i szaleństwa współczesnej szkoły, która jest potomkiem tak zwanej "szkoły postępowej" założonej przez niego w latach dwudziestych XX wieku. To bezpretensjonalne potępienie nie jest sprawiedliwe. Dewey nigdy nie chciał, aby szkoła była tożsama z zabawą, nie podporządkowywał intelektu ideologiom, nie opowiadał się za zabawkami i fragmentacją. Uważam, że tylko jeden aspekt jego programu – i jego filozofii – jest błędny. Mianowicie, idea, że każda forma myślenia ma na celu rozwiązywanie problemów. W swojej bardzo wpływowej książeczce How We Think (Jak myślimy) opisał pięć kroków, dzięki którym umysł rozwiązuje problem. Myśliciel napotyka trudność, definiuje ją, konstruuje hipotezę, zbiera dane i potwierdza – lub obala – hipotezę. W rzeczywistości model ten opisuje tylko to, w jaki sposób prezentowane są rozwiązania naukowe, a nie sposób, w jaki do nich doszło. Wielu uczonych i matematyków opisywało nam sposoby, w jakie podchodzą do problemów: te sposoby nie są do siebie podobne i żaden nie idzie w ślady Deweya. Umysł nigdy nie zachowuje się jak maszerujący żołnierz, jak przypuszczał Dewey. To bardziej jak wiewiórka szukająca orzechów. I wiele razy rozwiązanie wychodzi na jaw z podświadomości, kiedy budzimy się ze snu.
Jeszcze ważniejszy jest fakt, że większość myślenia nie ma nic wspólnego z rozwiązywaniem problemów. Przyzwyczailiśmy się nazywać każdy cel lub trudność "problemem", do tego stopnia, że niektórzy ludzie popadają, gdy słysząc "Dziękuję", nie odpowiadają już "Z przyjemnością", ale "Nie ma problemu". Problem to trudność, którą można zdefiniować, rozgraniczyć i znika, jeśli otrzyma się właściwą odpowiedź. Ale trudność – trudność, a nie problem – polegająca na pozostaniu w przyjaźni z zazdrosną i kłótliwą osobą nie może być rozwiązana w ten sam sposób – nie ma rozwiązania. Wymaga, można powiedzieć, nieskończonej kreatywności. I tak dochodzimy do wniosku, że umysł ludzki w najwyższym stopniu rozwoju nie myśli jak wyimaginowany naukowiec Deweya, ale jak artysta. Sztuka nie powstaje w wyniku rozwiązywania problemów, ale poprzez inwencję, próby i porażki oraz kompromis między dążonymi celami – takimi jak kompetentne rządzenie. Na tej podstawie możemy zdać sobie sprawę, jak bezproduktywny jest pomysł, że jeśli uczymy rozwiązywania problemów lub "krytycznego myślenia" w próżni, wyposażamy młode umysły na wszystkie życiowe wyzwania.
Z pomocą tego wtargnięcia w dziedzinę "myślenia" powróciliśmy do psychologii, która, jak już powiedziałem, nie ma wiele do zaoferowania nauczycielowi. Mam na myśli psychologię formalną, w tym psychologię dziecięcą. Powodem, dla którego nauka niewiele nam pomaga, jest to, że dostarcza tylko ogólnych prawd i statystycznych prawdopodobieństw. Nie ma czegoś takiego jak "dziecko", każdy człowiek jest inny i nie zachowuje się zgodnie z modelem w tym czy innym wieku. Rzeczywiście, dziecko nie jest nawet w tym samym wieku umysłowym z dnia na dzień. Jeśli nauczyciel pracuje zgodnie z regułą, zamiast instynktownie obserwować i dostosowywać metody i środki do sytuacji życiowej, z którą spotyka się w każdym dziecku, podjął się złej pracy. Każdy prawdziwy nauczyciel wie, że często trzeba robić coś przeciwnego do tego, co jest normalne, oczywiste lub zalecane. Troszczysz się o konkretny umysł, a nie ogólny.
Innymi słowy, nauczyciel nie może być psychologiem ani naukowcem, ale politykiem, mężem stanu, dyplomatą, artystą. Musi opanować sztukę rozumienia i perswazji, aby zabrać słuchacza ze sobą do potocznego znaczenia. Możesz to zrobić tylko wtedy, gdy stale będziesz pamiętać o wszystkich uczniach i natychmiast reagować na ich rozterki – a robisz to, nie tracąc z oczu celu, który ma zostać osiągnięty. Jest to trudne zadanie do wykonania, dlatego mamy stosunkowo niewielu nauczycieli z powołaniem.
To, w jaki sposób powinni być przygotowani ci, którzy nie mają powołania, to temat na inną dyskusję. Jeśli pozostajesz sceptyczny wobec tych ostatnich stwierdzeń, odwołam się do autorytetu Williama Jamesa, który sam jest uznanym psychologiem. W niezwykle zachwycającym dziele Dyskusje z nauczycielami, które wciąż jest drukowane w coraz to nowych wydaniach, 87 lat po swoim pierwszym ukazaniu się, James odnosi się do niektórych z wymienionych tu przeze mnie aspektów i wyznaje swoje przekonanie, że wiedza "jak w ogóle działa ludzki umysł" jest wystarczająca dla nauczyciela. Dodaje, że nadzieje, które istniały od jego czasów, związane z badaniami w dziedzinie edukacji i "nowej psychologii", miały niewielkie szanse na przydatność w klasie, ponieważ (jak mówi) podstawowe rzeczy o uczniu, jego energia emocjonalna i moralna, można poznać tylko na podstawie całkowitych wyników, uzyskanych w dłuższej perspektywie. Mówi też bardzo wyraźnie, że nie jest możliwe, aby praca w szkole zawsze była łatwa i naturalna. Większość z nich jest trudna i nienaturalna, dopóki uczeń się do tego nie przyzwyczai. Nie jest to możliwe bez wysiłku, a jedyne, co nauczyciel może zrobić, aby zwiększyć zainteresowanie ucznia, to pomóc mu dać upust wysiłkowi.
Jeśli dla szkół potrzebne jest hasło, to "free rein to the effort" wydaje mi się pasować do obecnego momentu. Młodzież w naszych szkołach jest szczególnie inteligentna i energiczna, ponieważ jest zdrowsza i lepiej odżywiona niż poprzednie pokolenia. Są dojrzalsze niż ich wiek, prawdopodobnie dzięki telewizji i nowym metodom wychowawczym. Energie, które pokazują poza szkołą, są naprawdę imponujące, w tym negatywne energie. Gdyby szkoła pozwoliła im na ten wysiłek, który zmusza ich umysły do pracy, gdyby nauczyciele uczyli, zamiast wprowadzać innowacje i rozpraszać ich, rezultaty mogłyby wydawać się nam cudowne. Takie warunki wydają się trudne do zapewnienia po 80 latach szaleństwa i niepowodzeń, ale dopóki nie powrócimy do ich ducha i litery, nie mamy nadziei na danie upustu wysiłkom.
("Edukacja podstawowa: problemy, odpowiedzi i fakty", tom 3 nr 1, jesień 1987, strony 4-8)
Tłumaczenie i przypisy: Natalia Deleanu i Mircea Platon
Źródło: www.scoalaclasica.com
[1] Metoda nauczania czytania oparta na wizualnym zapamiętywaniu słów i zdań. Dziecko zapamiętuje więc i rozpoznaje słowa na podstawie ich kształtu, nie kojarząc liter z różnymi dźwiękami, jak wymaga tego klasyczna, fonetyczna metoda (https://www.dyslexics.org.uk/look-and-say-whole-language-teacher-training/ ).
[2] Główni bohaterowie "globalnego" programu czytelniczego, rozpowszechnionego w Stanach Zjednoczonych w latach 1930-1970.
[3] Metoda, która kojarzy literę lub grupę liter z każdym dźwiękiem w języku angielskim (jak nauczyć się czytać po rumuńsku).
[4] Rada Edukacji Podstawowej była amerykańską organizacją pozarządową założoną w 1956 roku przez grupę znanych intelektualistów (w tym Jacques'a Barzuna) w celu walki z postępową edukacją w szkołach. Organizacja zakończyła swoją działalność w 2004 roku.
[5] Niedorzeczny oznacza w języku angielskim "absurdalny".
Telewizja i szkoła – ale nie tak, jak myślisz (Jacques BARZUN) - gandeste.org
