Litwa i proniemiecka propaganda

przedruk
tłumaczenie automatyczne






2025.06.09 14:00

Vytenė Banser. Niezwykły medal dla Niemiec 1

Vytenė Banser, LRT.lt współpracownik w Niemczech, LRT RADIO2025.06.09 14:00


Vytenė Banser | Zdjęcie: J. Stacevičius / LRT


Niemcy są przyzwyczajeni do tego, że chwali się ich za niemiecką jakość – samochody, sprzęt AGD, piwo czy piłkę nożną, a także za porządek, punktualność i inne powszechne stereotypy. Z pewnością jednak nie są przyzwyczajeni do medali za zasługi wojskowe. I to jest właśnie to, co Litwa ostatnio zasłużenie uzależnia od Niemiec.


00:00
Niezwykły medal dla Niemiec

Inauguracja niemieckiej brygady, która odbyła się kilka tygodni temu w Wilnie, a w której uczestniczył sam nowy kanclerz Friedrich Merz, spotkała się z zaskakującą reakcją w niemieckich mediach. Jakże gorąco, mimo przebitego nieba, władze i żołnierze niemieccy zostali przywitani przez Wilno! Nie tylko elita polityczna, ale także zwykli obywatele.

Dodatkowy list pochwalny został wydany w ubiegły piątek, kiedy to zaprezentowano zainicjowane przez Ambasadę Niemiec reprezentatywne badanie ludności Litwy "Niemcy oczami Litwinów", które zostało przeprowadzone w kwietniu przez firmę badawczą opinii publicznej i rynku Baltijos Tyrimai. Wnioski – 79 proc. Litwini przychylnie patrzą na Niemcy, a ich brygada wojskowa w naszym kraju to 72 proc. Pogarszająca się sytuacja bezpieczeństwa w Europie stała się szczególnie ważną podstawą współpracy między Litwą a Niemcami. Obronność i bezpieczeństwo są dziś nie mniej ważne niż gospodarka czy handel. Przede wszystkim prawie połowa respondentów wskazała, że największą zaletą współpracy dwustronnej jest większe bezpieczeństwo w naszym regionie.

Dlatego podczas wizyty Friedricha Merza w delegacji niemieckiej nie mogło zabraknąć podnoszących na duchu napisów na komunikacji miejskiej w Wilnie: "Litwa kocha Niemcy".

Niemieccy żołnierze są już nieco zdezorientowani, aby przyjąć pozdrowienia, uśmiechy i chęć zrobienia sobie z nimi zdjęcia przy jakimś "Leopardzie". Wizerunek niemieckiego żołnierza witanego z radością jest niezwykły lub wymazany z niemieckiej samoświadomości z dobrze pojętych przyczyn historycznych. W Niemczech, które przez wiele lat żyły w skrajnie pacyfistycznych nastrojach, umundurowany żołnierz lub żołnierz częściej był sceptyczny lub wręcz zły na oczy. Chociaż przełamanie wartości ma miejsce, wdzięczność jest jeszcze daleka od noszenia żołnierzy na rękach.

Być może jednak Litwa może nawet wygrać na różnicy nastrojów na Litwie i w Niemczech. Od samego początku tworzenia brygady pojawiały się obawy, że Niemcy mają trudności z przyciągnięciem swoich żołnierzy do brygady na Litwie. Czy uda się przyciągnąć ok. 5 tys.? żołnierzy i personelu. Aby zrealizować historyczną decyzję o rozmieszczeniu stałych jednostek w innym kraju, nie wystarczy wysłać wojska na krótkoterminowe misje. Tym razem żołnierze są zobowiązani do przeniesienia się na Litwę na dłuższy okres czasu, najlepiej z rodzinami. Pierwszych kilkuset już przyjechało, tworzy i jest zdumionych wspomnianym już ciepłym przyjęciem. Miejmy nadzieję, że staną się najlepszymi heroldami w Bundeswehrze i będą szerzyć przesłanie o tym, jak dobrze jest służyć własnemu bezpieczeństwu i bezpieczeństwu innych na Litwie. W obcym kraju, gdzie jesteś kochany i mile widziany.

Miejmy nadzieję, że spontaniczna reakcja ministra obrony Niemiec Borisa Pistoriusa, który odwiedził Wilno, utrzyma się także na Placu Katedralnym. Na odczucia wyrażane w wileńskiej komunikacji miejskiej odpowiedział wówczas następująco: "Niemcy też kochają Litwę". A to, co naprawdę kochasz, chronisz.

Komentarz został wyemitowany na antenie LRT RADIO


-------------------

2025.06.07 10:09

Paulius Gritėnas Marsz, który się nie skończy 451

Paulius Gritėnas, recenzent, LRT.lt2025.06.07 10:09

Nasz poziom zrozumienia praw i wolności nie przejawia się w tym, jak poszukujemy ich dla siebie, ale w tym, jak działamy, dając je innym. W świadomym społeczeństwie obywatelskim właśnie od empatycznej postawy wobec drugiego człowieka zaczynają się granice wyznaczania własnych praw. Czy interpretacje Trybunału Konstytucyjnego i społeczeństwo obywatelskie będą w stanie przełamać barierę dyskryminacji chronioną przez polityków?

W tym tygodniu w Wilnie odbywają się wydarzenia związane z festiwalem Baltic Pride, który stał się już tradycją. Publiczne wystąpienie społeczności LGBT, które rozpoczęło się w 2010 roku jako jedno z najbardziej chronionych i jednych z najbardziej atakowanych wydarzeń, stało się zabawnym wydarzeniem typowym dla miasta.

Możemy mówić nie tylko o tradycyjnym sobotnim marszu, ale także o tygodniowym programie kulturalnym, na który składają się nie tylko transparenty, ale także konstruktywna rozmowa o własnej tożsamości, walce o równość.

15 lat od pierwszego Baltic Pride w Wilnie, który odbył się na ogrodzonej i pilnie strzeżonej ulicy Upės, pozwala nam spojrzeć na perspektywę, osiągnięcia i wpływ marszu na nasze społeczeństwo. Od 2010 roku, kiedy kilkuset odważnych ludzi, którzy nie chcą już ukrywać swojej tożsamości i swoich zwolenników, zostało otoczonych nienawiścią i agresją przez wielotysięczny tłum prowadzony przez kilka politycznych marginesów, aż po współczesność, kiedy marsz staje się świętem mieszkańców miasta, do których dołączają rodziny z dziećmi lub na których koncert przychodzą najsłynniejsi wykonawcy muzyki.



Być może największym osiągnięciem Baltic Pride jest zmiana opinii publicznej. W ten sposób, w jaki egzotyka, a nawet publiczna rozpusta była przedstawiana i ilustrowana różnymi obrazami bez kontekstu, mit marszu odbijał się od rzeczywistości. Okazało się, że straszliwa parada to po prostu świąteczny pochód, który nie tylko stara się wyrazić protest przeciwko dyskryminacji prawnej czy społecznej, ale także upomnić się o wolność, równość, tolerancję.

Ludzie, którzy w nim maszerują, to ci sami zwykli ludzie, przechodnie na ulicy, współpracownicy, czyiś bracia, siostry, synowie i córki, których od reszty społeczeństwa dzieli tylko tożsamość płciowa, orientacja seksualna i pragnienie, by to rozróżnienie nie czyniło z nich wyrzutków czy zakładników bezprawia. Nagle okazało się, że uczestników parady normalności i adekwatności było znacznie więcej niż tych, którzy głośno krzyczeli w obronie tradycji i normatywności.

Marsz wzmocnił społeczność LGBT na Litwie, pomógł jej stworzyć szerszą sieć międzynarodową, przyczynił się do łatwiejszej reprezentacji politycznej i poszerzył krąg sojuszników wśród osób heteroseksualnych. Wspieranie lub uczestniczenie w marszu stało się nawet rodzajem pozytywnej mody, kiedy nie tylko demonstruje się postawę moralną, ale także dołącza się do grupy kreatywnych i wesołych ludzi.



Zmianę w opinii publicznej pokazują również sondaże dotyczące instytutu związków partnerskich osób tej samej płci. Poparcie, które rośnie z roku na rok, przekracza już jedną trzecią ankietowanych. Rośnie też liczba tych, którzy oceniają tę kwestię neutralnie, co pozwala wyrobić sobie ogólny pozytywny i obiecujący obraz zmieniającego się społeczeństwa.

Paradoksalnie, ale za pozytywny sygnał można uznać również fakt, że marsz ujawnia także różnice w światopoglądach czy ocenach w samej społeczności LGBT. Pojawiają się głosy krytyczne dotyczące integracji niektórych przedsiębiorstw, decyzji o formie marszów czy nieporozumienia w kwestiach politycznych. Dowodzi to tylko, że społeczność LGBT jest wspólnotą żywych, intelektualnych i krytycznych ludzi, w której, jak we wszystkich spotkaniach towarzyskich, rodzi się naturalna krytyka, opór i poszukiwanie alternatyw.


Okazało się, że straszliwa parada to po prostu świąteczny pochód, który nie tylko stara się wyrazić protest przeciwko dyskryminacji prawnej czy społecznej, ale także upomnić się o wolność, równość, tolerancję.

Największym problemem i najmniejszą zmianą w tym kontekście jest reprezentacja polityczna. W tym roku już nie zobaczymy żadnej z głów państw na Baltic Pride. Kwestia ta wciąż jest traktowana jako politycznie niebezpieczna i rzekomo rozgniewająca większość wyborców, dlatego populistycznie nastawieni liderzy partyjni, którzy liczą potencjalne głosy, niechętnie wyrażają poparcie dla mniejszej grupy społeczeństwa.

W Estonii zalegalizowano już możliwość zawierania małżeństw przez partnerów tej samej płci, na Łotwie przyznano możliwość zarejestrowania związku partnerskiego, a na Litwie, nawet po interpretacjach Trybunału Konstytucyjnego, że prawo to w żaden sposób nie jest sprzeczne z pojęciem rodziny, a konieczność prawnego zdefiniowania relacji między partnerami wynika nawet z przepisów samej Konstytucji, proces ten się opóźnia.



Przepaść między rzeczywistością, w której żyje część społeczeństwa i relacjami zgodnie z jego tożsamością płciową, a polityką, w której takie relacje wciąż wydają się być gdzieś poza prawem, gwałtownie się powiększa.

Jednocześnie dorastają nowe pokolenia, które żyją w przestrzeni społecznej i kulturowej, która absolutnie znormalizowała społeczność LGBT, a nawet wspiera jej walkę o równouprawnienie, a w tym czasie w szkole mówi się im o świecie, w którym takie relacje wydają się nie istnieć. Prawdą jest, że w szkołach wciąż nie ma miejsca na systematyczną i realistyczną edukację seksualną. To tylko część ogólnego problematycznego obrazu.


Kwestia ta wciąż jest traktowana jako politycznie niebezpieczna i rzekomo rozgniewająca większość wyborców, dlatego populistycznie nastawieni liderzy partyjni, którzy liczą potencjalne głosy, niechętnie wyrażają poparcie dla mniejszej grupy społeczeństwa.

Ale nie tylko przywództwa politycznego brakuje. Odwagi do zabierania głosu brakuje też mediom, które niekiedy ulegają naciskom politycznym, odmawiając możliwości promowania wydarzeń, podejmowania debat na ostrzejsze tematy czy dopuszczania większej różnorodności, co może nie przypaść do gustu wpływowym postaciom w polityce, biznesie czy innych dziedzinach, które później będą decydować o stabilności finansowania czy działalności.

Rozmawiając w audycji radiowej z jednym z inicjatorów Baltic Pride, szefem Litewskiej Ligi Gejowskiej (LGL), Władimirem Simonką, prowokacyjnie zapytałem: czy marsz może się kiedyś skończyć? Czy wszystkie cele da się osiągnąć?

W odpowiedzi na moje pytanie Vladimir trafnie zauważył, że marsz to nie tylko protest przeciwko konkretnym prawom czy sytuacjom, to także pozytywna afirmacja i wsparcie tożsamości dla wszystkich tych, którzy należą do mniejszości i walczą o swoje wolności i prawa. Za możliwość bycia sobą i otrzymania należnego szacunku.



Nie do końca rozumiemy jeszcze, jak długą drogę marszu przebyli od 2010 r. (a nawet od 1993 r., kiedy powstała pierwsza organizacja broniąca praw homoseksualistów na Litwie). Czasami zapominamy też o tym, jak kruche są te osiągnięcia w dziedzinie praw człowieka. Jak szybko niszczą je mobilizowana nienawiść polityczna, utrata poczucia wspólnoty, bezpieczeństwa, bliskości, niszczenie empatii wobec inności.

Marsz nigdy się nie skończy. I tylko od naszej woli zależy, czy co roku zrobimy krok do przodu, stworzymy wspólne ciśnienie na polityków, którzy wciąż milczą razem z milczącą i złą Litwą, czy też stracimy impet, stracimy wizję wspólnych celów i zaczniemy maszerować wstecz, popychani przez tych, dla których demokracja i człowieczeństwo są pustymi pojęciami w cieniu swojej władzy.






-------------------






2025.05.30 08:15

Wybory w Polsce: rumuński scenariusz nad Wisłą jako alibi na przegraną?

Anna Grigoit, LRT.lt2025.05.30 08:15





Prezydent Andrzej Duda nie wyklucza, że w Polsce może dojść do unieważnienia wyborów prezydenckich – na wzór sytuacji w Rumunii. „W ostatnim czasie pokazano nam, że podważyć można wszystko” – stwierdził w rozmowie z Kanałem Zero. W tle: chaos w wymiarze sprawiedliwości, rosnące napięcie polityczne i niepewność, kto ostatecznie zdecyduje o ważności wyborów. Czy Polsce grozi kryzys legitymacji władzy? - To czysta hipokryzja - tak ostatnie wypowiedzi ustępującego prezydenta RP w rozmowie z LRT.lt komentuje Marcin Samsel, ekspert ds. bezpieczeństwa i zarządzania kryzysowego.

- Prezydent Andrzej Duda wyraził obawę, że w Polsce może powtórzyć się scenariusz rumuński, gdzie wyniki wyborów prezydenckich zostały unieważnione. Czy Pana zdaniem w Polsce możliwe jest unieważnienie drugiej tury wyborów?

- Tak, na pewno tak. Sztab Karola Nawrockiego, a właściwie bardziej jego środowisko otwarcie to zapowiedziało. Już od jakiegoś czasu w słowach polityków Prawa i Sprawiedliwości (PiS) takie głosy o możliwości podważenia wyborów słychać, zwłaszcza, że ma się tym zająć nieuznawana tak naprawdę Izba Sądu Najwyższego. Więc taki scenariusz jest możliwy. Stąd istotnym elementem jest, żeby wynik wygranej jednego czy drugiego kandydata był niepodważalny, czyli kilkuprocentowy.

- Czy dostrzega Pan jakieś konkretne ryzyka lub punkty zapalne, które by mogły doprowadzić do unieważnienia wyborów?

- Proszę pamiętać, że kluczowe pytanie brzmi: na ile realna jest możliwość, że te wybory faktycznie da się podważyć? Wierzę, że mimo ośmiu lat rządów PiS, w Polsce przetrwały fundamenty demokracji - i że proces wyborczy przebiega normalnie, a decyzja większości obywateli zostanie uszanowana. Trzeba jednak przyznać, że kampania jest wyjątkowo gorąca i podsycana kontrowersjami. Jeśli prezydent - zamiast studzić emocje - sam je jeszcze zaostrza i sugeruje możliwe scenariusze kryzysowe, to w moich oczach traci, a nie zyskuje. To właśnie prezydent powinien być tą osobą, której najbardziej zależy na wewnętrznym spokoju i stabilności państwa.

Marcin Samsel | Archiwum prywatne/FB

- Mało tego, prezydent zwrócił też uwagę na „piętrowe interpretacje Konstytucji” - sugerując, że są one dostosowywane do politycznych potrzeb tych, którzy ich dokonują.

- Jako obywatel i wyborca staram się patrzeć na to możliwie rozsądnie. Dla mnie Konstytucja to fundament - podstawowy dokument państwa prawa. Tym bardziej absurdalnie brzmią słowa prezydenta Dudy, który przecież jest prawnikiem z wykształcenia, o rzekomej „piętrowości” czy wielowarstwowych interpretacjach ustawy zasadniczej. Mówienie takich rzeczy przez osobę, która – moim zdaniem – sama wielokrotnie tę Konstytucję łamała, jest po prostu groteskowe. To czysta hipokryzja. Powoływanie się dziś na Konstytucję w ustach Andrzeja Dudy brzmi niewiarygodnie i nie jest żadnym argumentem.

- Sondaże nadal pokazują bardzo wyrównaną rywalizację między kandydatami, jednak ostatnia niedziela ujawniła, że podczas marszów organizowanych przez oba obozy polityczne na ulicach Warszawy pojawiło się znacznie więcej zwolenników Rafała Trzaskowskiego niż Karola Nawrockiego. Zatem, czy sondaże odzwierciedlają rzeczywiste nastroje społeczne?

- Myślę, że ten ostatni tydzień kampanii, a zwłaszcza ostatni weekend, bardzo wyraźnie pokazały przeszłość pana Karola Nawrockiego. W wielu aspektach jest ona już nieakceptowana nawet przez twardych wyborców Prawa i Sprawiedliwości. Wiele osób ma już po prostu dość. Analizując wypowiedzi czołowych polityków PiS, a także obserwując media społecznościowe, widzę, że wielu z nich prowadzi bardziej kampanię przeciwko rządowi Donalda Tuska niż wyraża realne poparcie dla Karola Nawrockiego.


Przeszłość pana Nawrockiego, o której dowiadujemy się dopiero teraz - chuligaństwo stadionowe, ustawki, sutenerstwo, wyłudzanie mieszkań, a także związki z ludźmi, którzy zwyczajnie są gangsterami - jest tak dużym obciążeniem, że część polityków PiS nie chce firmować go własnym nazwiskiem, obawiając się, że w przyszłości będzie im to wytykane.

Myślę, że ten duch krytycyzmu jest też obecny wśród wyborców PiS. Sondaże mogą być dziś niewiarygodne, ponieważ wielu z nich może po prostu nie pójść na wybory. A jeśli już pójdą, mogą oddać głos nieważny, np. skreślając obu kandydatów albo wrzucając pustą kartkę. Myślę, że podczas tych wyborów wzrośnie liczba głosów nieważnych. Część elektoratu PiS zrezygnuje z głosowania z powodów resztek autentycznej uczciwości i patriotyzmu, a nie dla efektu czy pozoru.

- Jak Pan ocenia tak dużą różnicę w liczbie uczestników niedzielnych marszów poparcia w Warszawie – około 140 tys. zwolenników Rafała Trzaskowskiego wobec około 40 tys. osób wspierających Karola Nawrockiego? Co może oznaczać ten rozstrzał dla frekwencji wyborczej?

- Myślę, że liczba 40 tys. zwolenników Karola Nawrockiego jest nieco niedoszacowana. Mówiłbym raczej o 55-60 tys. osób. Natomiast bez dwóch zdań, marsz poparcia Rafała Trzaskowskiego był dwuipółkrotnie liczniejszy – to fakt bezdyskusyjny. Elektorat Trzaskowskiego jest też łatwiejszy do zmobilizowania, zwłaszcza w Warszawie, gdzie sam jest prezydentem, więc zebranie takiej grupy było prostsze.

Jednak znacznie ważniejsze niż sama frekwencja było to, co się działo na tych marszach. Wyborcy obu stron to zauważyli – po stronie Trzaskowskiego panowała większa energia i moc, a także zespołowa gra: wystąpienia kluczowych polityków i osób go wspierających. Natomiast marsz Karola Nawrockiego był bardziej samotny. Politycy PiS, którzy tam byli, często nie szli w pierwszym rzędzie czy ramię w ramię z Nawrockim – to dokładnie ta tendencja, o której mówiłem wcześniej. Wydaje się, że nie chcą tego firmować. Byli, bo musieli - nie wypadało, by kandydat popierany przez PiS został sam, bo to byłby wyraźny sygnał.



Powtarzam, czołowi politycy PiS nie chcą być kojarzeni z Karolem Nawrockim, nawet gdyby wygrał, co jako obywatel mam nadzieję się nie wydarzy. Byłby to wstyd dla Polski – wybieramy prezydenta 38-milionowego narodu, a nie gościa, który potrafi komuś dać w mordę albo przenieść pralkę. To nie są wybory, które powinny tak wyglądać.

- W związku z taką aktywnością Polaków, czy możemy się spodziewać jakichś protestów po ogłoszeniu wyniku wyborów?

- Oczepiam się polityków PiS, bo to oni jako pierwsi zaczęli medialnie podważać wybory - mimo że one jeszcze się nawet nie odbyły. Po stronie Rafała Trzaskowskiego nikt takich sugestii nie wysuwa, nikt nie mówi o możliwym unieważnianiu głosowania.

Tu widać wyraźną tendencję – to PiS zaczyna budować narrację pod ewentualne zakwestionowanie wyniku. I co więcej, sam prezydent Andrzej Duda zdaje się im w tym przytakiwać i wzmacniać te emocje. A przecież to właśnie głowa państwa powinna dbać o spokój społeczny, a nie dolewać oliwy do ognia. Jest to po prostu chora sytuacja.

- Jak pan uważa, czy Warszawa jest przygotowana na ewentualne zamieszki?

- Jeśli mówimy o działaniach polskich służb bezpieczeństwa wewnętrznego, jestem przekonany, że scenariusze związane z próbami destabilizacji wyborów są już przygotowywane. Po prostu trzeba być na nie gotowym. Widzimy rosnącą liczbę ataków hakerskich, prób wpływu z zewnątrz – i to nie tylko ze strony Rosji, ale także innych państw. To niestety globalny trend: ingerencje w procesy demokratyczne stają się normą, wszyscy się mieszają do wyborów każdego. Dlatego byłoby naiwnością, gdyby polskie służby nie brały takich zagrożeń pod uwagę.



- Eksperci ostrzegają, że to właśnie ostatnie dni kampanii mogą być najbardziej newralgiczne, jeśli chodzi o możliwe ataki hakerskie czy nasilającą się falę dezinformacji. Czy Pan również dostrzega takie zagrożenia?

- Tak, zdecydowanie da się to wyczuć, a nawet zauważyć konkretne symptomy mobilizacji takich sił. Po pierwsze – widocznie spadła aktywność internetowych trolli, szczególnie na platformach takich jak X czy Facebook. Mniej jest tych tzw. „ślepych kont”, czyli anonimowych profili komentujących w sposób agresywny czy skoordynowany. To jedna zauważalna tendencja. Druga – znacząco zmalała liczba wpisów wspierających jedną konkretną stronę sporu politycznego.

Jednak liczę tutaj na rację politologów i ekspertów od wyborów, którzy twierdzą, że ostatnie dni kampanii nie mają już aż takiego wpływu na decyzje wyborców. Ci, którzy dziś deklarują się jako niezdecydowani w sondażach, najczęściej po prostu w ogóle nie pójdą do urn. Badania pokazują, że takich osób, które wahają się jeszcze w momencie wejścia do lokalu, jest promil. Jak ktoś ma takie dylematy, to 1 czerwca wybierze piknik z okazji Dnia Dziecka, grilla ze znajomymi czy grę na konsoli.



- Jakiej frekwencji spodziewa się Pan w drugiej turze wyborów?

- Myślę, że frekwencja w drugiej turze może lekko przekroczyć 70 proc. Widać to choćby po liczbie osób, które zgłosiły chęć głosowania za granicą – i to w nietypowych, wypoczynkowych lokalizacjach, jak Egipt, Tunezja, Wyspy Kanaryjskie czy Grecja. Wielu wyborców wyjeżdżając na wakacje zadbało o to, by mimo wszystko oddać głos. A to też świadczy trochę o trendzie, że te wybory jednak są ważne. Zgłaszający się wyborcy za granicą zawsze są wyznacznikiem tego, czy będzie niska czy wysoka frekwencja.

- Jeszcze na moment wróćmy do sondaży. Wskazują one, że różnica między kandydatami może być minimalna – zaledwie kilka punktów procentowych. Czy w tak wyrównanym wyścigu możemy w ogóle liczyć na to, że exit poll powie nam prawdę?

- Patrząc na ostatnie wybory, widać wyraźnie, że sondaże coraz częściej odbiegają od rzeczywistości. Po pierwsze – wyniki różnych sondażowni potrafią różnić się nawet o kilka punktów procentowych, co już samo w sobie budzi wątpliwości. Po drugie - zauważalna jest dziwna tendencja: wielu respondentów w badaniach zwyczajnie kłamie, deklarując poparcie dla innego kandydata niż tego, na którego rzeczywiście oddają głos. To zaskakujące, bo jeśli ktoś nie chce odpowiedzieć szczerze - nie powinien brać udziału w ankiecie.

Widać to było chociażby przed pierwszą turą - wyniki skrajnych środowisk, jak choćby poparcie dla pana Brauna, zupełnie nie pokrywały się z tym, co wcześniej pokazywały sondaże. Żaden sondaż nie przewidział aż takiego wyniku - 6 proc. To znaczy, że spora część wyborców po prostu nie przyznawała się, że zamierza oddać na niego głos. Teraz obserwując nastroje w social mediach, mam wrażenie, że sytuacja może się powtórzyć - tyle że tym razem dotyczy to Karola Nawrockiego. Jego wynik w sondażach jest moim zdaniem przeszacowany. Wiele osób deklaruje poparcie, ale ostatecznie – z różnych powodów - nie pójdzie na wybory.



- Podsumowując naszą rozmowę, jakie znaczenie dla stabilności politycznej Polski ma według Pana wynik tych wyborów?

- Stawka tych wyborów jest ogromna. To moment, w którym decydujemy, czy Polska podąży w stronę Zachodu – solidarności z Unią Europejską – czy skręci na Wschód, w stronę autorytaryzmu rodem z Kremla. Scenariusz, który obserwowaliśmy w Rumunii, to scenariusz pisany cyrylicą na Kremlu – koniec, kropka. Na szczęście Rumuni się przebudzili. Wygrała demokracja, wygrała Europa, wygrała solidarność. Dziś widzimy, że Słowacja już jest stracona, Węgry również. Mapa Europy zmienia się na naszych oczach, a Moskwa wyraźnie próbuje odzyskać wpływy – widać to w zapowiedziach Putina, dotyczących Mołdawii, Gruzji i coraz śmielszych ingerencjach w wybory w regionie.

Mam nadzieję, że Polacy to dostrzegają. Że widzą, jak ważny to wybór – i że nie dadzą się poprowadzić w stronę Wschodu. Wierzę, że większość wciąż czuje się dumnymi obywatelami Unii Europejskiej – i że w niedzielę to właśnie ta postawa zwycięży.

LRT.lt przypomina, że druga tura wyborów odbędzie się 1 czerwca. Zmierzą się w niej popierany przez partię Prawo i Sprawiedliwość Karol Nawrocki, który uzyskał drugi wynik w I turze wyborów prezydenckich, oraz kandydat Koalicji Obywatelskiej Rafał Trzaskowski.

W pierwszej turze Rafał Trzaskowski uzyskał 31,36 proc. głosów, a na Karola Nawrockiego zagłosowało 29,54 proc. wyborców. Frekwencja w pierwszej turze wyniosła 67,31 proc.

W wyborach na prezydenta Polski Rafał Trzaskowski startuje po raz drugi. W 2020 r. w drugiej turze uzyskał wynik 48,97 proc.

.lrt.lt/naujienos/nuomones/3/2584259/vytene-banser-neiprastas-medalis-vokietijai

lrt.lt/naujienos/nuomones/3/2583294/paulius-gritenas-eitynes-kurios-nesibaigs

.lrt.lt/pl/wiadomosci/1261/2577704/wybory-w-polsce-rumunski-scenariusz-nad-wisla-jako-alibi-na-przegrana

Zatrzymać propagandę lgtb!

 

przedruki

Wystąpienie aktywistki LGBT+ oburzyło konsula Ukrainy w Szczecinie.

 „Byłem zdegustowany”

3 dni temu

poniedziałek, 24 lutego 2025 21:06

Zgrzyt na manifestacji zorganizowanej w związku z trzecią rocznicą wybuchu wojny w Ukrainie. Jedną z występujących była prezeska stowarzyszenia Lambda Polska, Monika Pacyfka-Tichy. 

Jej przemówienie nie spodobało się Konsulowi Honorowemu Ukrainy Henrykowi Kołodziejowi, który stwierdził, że aktywistka „pomyliła wydarzenia”, a on odebrał dużo telefonów od obywateli Ukrainy, którym nie podobały się słowa „Pacyfki”.


Wystąpienie aktywistki LGBT+ to „niepotrzebne wtrącanie się”

Wydarzenie koordynowało stowarzyszenie Mi-Gracja, na miejscu głos zabrali przewodnicząca sejmiku Teresa Kalina, Konsul Honorowy Ukrainy w Szczecinie Henryk Kołodziej oraz… aktywistka LGBT+ Monika Pacyfka-Tichy.

W porannej rozmowie Radia Super FM Henryk Kołodziej, Konsul Honorowy Ukrainy w Szczecinie wyraził oburzenie słowami, które padały ze sceny.

– Byłem zdegustowany tym, że część manifestacji wspierającej Ukrainę przybrała całkiem inny obraz. Odczuwam to, że Ukraińcy wiedzą, o co walczą, a niektórzy się podłączyli politycznie – powiedział Henryk Kołodziej. 

– Wyjście z flagami LGBT to niepotrzebne wtrącanie się pani, która nie miała nic do powiedzenia. Prezydent i minister spraw zagranicznych starają się, jak mogą, by pomóc Ukrainie, a słowa tej pani były niesmaczne i niepotrzebne.

Podczas niedzielnej manifestacji przedstawicielka Stowarzyszenia Lambda Polska skomentowała obecną sytuację polityczną i mówiła, jak społeczność LGBT traktowana w Europie, szukając analogii do bieżących zdarzeń w Ukrainie.

– To całe narzekanie na 800+ na dzieci z Ukrainy jest hipokryzją i chamstwem, bo dzieci bohaterów zasługują, żeby w Polsce żyć godnie – mówiła Pacyfka-Tichy.

Aktywistka zdziwiona pretensjami konsula. „Wiele osób dziękowało mi za moje wystąpienie”




W rozmowie z portalem wSzczecinie.pl aktywistka odniosła się do zarzutów konsula Henryka Kołodzieja.

– Panu konsulowi chcę przypomnieć, że wojna pełnoskalowa w Ukrainie jest pierwszą wojną, która została oficjalnie uzasadniona tym, że istnieje grupa społeczna osób homoseksualnych i transpłciowych.

Były słowa patriarchy Kiryłła, który uzasadniał wojnę zgnilizną tęczową z Zachodu. Ta wojna miała uchronić ludność przed zepsuciem moralnym i takie słowa ze strony Putina się pojawiały, więc flaga tęczowa na takiej manifestacji jest jak najbardziej na miejscu – tłumaczy Pacyfka-Tichy.

 – To nie ja to wymyśliłam. Straszy się nami, a Putin to robi od 2012 roku, gdy wydał dekrety zakazujące „homopropagandy”. Każdy reżim, który wykorzystuje demokratyczne mechanizmy, by wprowadzić autorytaryzm atakował grupy homoseksualne.

– Wiele osób dziękowało mi za moje wystąpienie. Temat nie jest polityczny, temat dotyczy praw człowieka – przekonuje aktywistka.





Do wszystkiego wtrącają trze grosze o swoich problemach tożsamościowych - teraz widać,  już przy każdej okazji.







24 lutego 2025

Rekordowa liczba Amerykanów identyfikujących się jako osoby LGBTQ. 

Szokujące badania Instytutu Gallupa.

Na taką identyfikację wpływ miała m.in. „pandemia” oraz znacząca konsumpcja treści pornograficznych.

Instytut Gallupa poinformował, że najnowsze badania wskazują na wzrost liczby osób utożsamiających się z akronimem LGBTQ, które żyją na terenie Stanów Zjednoczonych. 

Odsetek dorosłych Amerykanów, którzy uważają się za osoby z grupy LGBTQ wzrósł aż do 9,3 proc. To oznacza wzrost o blisko 2 proc. w porównaniu z badaniami z 2023 roku. Warto odnotować, że jeszcze w 2012 roku statystyki mówiły o identyfikacji jako LGBTQ na poziomie 3,5 proc.

Jak wskazano w najnowszym badaniu Instytutu Gallupa, identyfikacja Amerykanów jako osoby LGBTQ rośnie wraz z wchodzeniem w dorosłość młodszych pokoleń obywateli USA, którzy znacznie częściej niż starsze pokolenia twierdzą, że nie są już tylko heteroseksualni.


Więcej niż jeden na pięciu dorosłych z „pokolenia Z” – urodzonych w latach 1997-2006, którzy w 2024 r. byli w wieku od 18 do 27 lat – identyfikuje się jako osoba LGBTQ. 

Każde starsze pokolenie dorosłych, od milenialsów zaczynając, ma kolejno niższe wskaźniki identyfikacji schodząc aż do poziomu 1,8 proc. wśród najstarszych Amerykanów, urodzonych przed 1946 rokiem.

Instytut Gallupa zauważył, że wzrost jest również widoczny wśród dorosłych z „pokolenia Z”. 

Tam zaobserwowano wzrost:

z 18,8 proc. odnotowanych w latach 2020-2022 do aż

22,7 proc. w latach 2023-2024. 

Jak wskazuje portal LifeSiteNews.com, najnowsze wyniki opierają się na badaniach przeprowadzonych na grupie 14 tys. dorosłych Amerykanów.

Każdy respondent jest pytany, czy identyfikuje się jako osoba heteroseksualna, homoseksualna lub biseksualna. Ankieta pozwala również zadeklarować się jako osoba transpłciowa lub „queer”. 

Ogólnie rzecz biorąc, 85,7 proc. twierdzi, że jest heteroseksualna. 

Natomiast 5,2 proc. badanych Amerykanów uważa się, że jest biseksualna. Wśród odpowiedzi mamy również 2 proc. mężczyzn oraz 1,4 proc. kobiet deklarujących się jako homoseksualiści. 1,3 proc. dorosłych Amerykanów twierdzi, że jest transpłciowa. Niecały 1 proc. badanych uznaje się za osoby panseksualne, aseksualne lub queer.

Portal LifeSiteNews.com podaje interpretację danych Instytutu Gallupa. Identyfikacja jako LGBTQ stała się rzekomo popularną oznaką statusu społecznego. Wielu Amerykanów ma bowiem uważać się za osoby wpisujące się w grupę LGBTQ ze względu na identyfikację z tym stylem życia, a nie jakimikolwiek zaburzeniami w sferze ludzkiej seksualności.

W analizie portalu LifeSiteNews.com wskazano również niektóre powody, dlaczego tak wielu Amerykanów uważa się za osoby LGBTQ. 

Wśród nich wymieniono uzależnienie od pornografii, które nasiliło się w czasie tzw. „pandemii koronawirusa”. Młodzi ludzie są narażeni na treści pornograficzne – także homoseksualne – które mają wpływ na ich późniejsze wybory życiowe i tożsamościowe. 

Instytut Gallupa zauważa również korelację z poglądami politycznymi i wpływem ideologii. 

21 proc. liberałów identyfikuje się jako osoby LGBTQ w porównaniu z 

8 proc. umiarkowanych i tylko 

3 procentami „konserwatystów”.



Instytut Gallupa w swojej konkluzji doszedł do wniosku, że wzrost identyfikacji jako osoby LGBTQ, który „prawie potroił się” w ciągu 12 lat od rozpoczęcia badań – jest w dużej mierze spowodowany „zmianą pokoleniową”.

Jednak znaczący udział w tym procederze ma dominacja „kulturowa” ruchu LGBT w Stanach Zjednoczonych, która trwa od wielu lat.

dokładnie!

----

"Młodzi ludzie są narażeni na treści pornograficzne – także homoseksualne – które mają wpływ na ich późniejsze wybory życiowe i tożsamościowe"

"ze względu na identyfikację z tym stylem życia"

To jest urobienie kulturowe - dzieci i młodzież wzrastają w dobie powszechnej seksualizacji i "reklamy" lgtb, 

za każdym razem jak otwierasz internet, telewizję czy radio, narażasz siebie i innych, że zostaniesz bez uprzedzenia skonfrontowany z tematem lgbt.

 

To wszystko przez media.

Należy pilnie zatrzymać propagandę lgtb w mediach!

Rekordowa liczba Amerykanów identyfikujących się jako osoby LGBTQ. Szokujące badania Instytutu Gallupa - PCH24.pl

wszczecinie.pl/wystapienie-aktywistki-lgbt-oburzylo-konsula-ukrainy-w-szczecinie-bylem-zdegustowany/50507

Tęczowy "aktywista" okazał się pedofilem

przedruk





Aktywista LGBT okazał się pedofilem, miał też kierować międzynarodową siatką pedofilską

27.02.2025 22:07

Jesienią minionego roku okazało się, że Pierre Cottineau, aktywista LGBT z Francji, jest pedofilem, który gwałcił niepełnosprawną dziewczynkę. Teraz pojawiają się informacje to tym, że lewicowy polityk nie tylko skrzywdził jedno dziecko, ale też miał kierować całą grupą pedofilów, która handlowała nieletnimi. Francuz miał wykorzystywać swoją pozycję społeczną i pracę, by „załatwiać” najmłodsze ofiary innym zwyrodnialcom.



Media – tak polskie, jak i zagraniczne – pisały o nim najpierw tylko ogólnikowo - że był lewicowym działaczem. Od momentu aresztowania potwierdzono jednak, że Pierre Cottineau, aktywista i polityk lewicy, okazał się nie tylko pedofilem, ale też aktywnym działaczem organizacji LGBT. 

Teraz, w lutym bieżącego roku, śledztwo przeciwko tęczowemu działaczowi nabrało nowego wymiaru, ponieważ francuskie władze zdemaskował siatkę pedofilską, której Cottineau miał być organizatorem i liderem. 4 i 18 lutego aresztowano czterech dodatkowych podejrzanych, co rozszerzyło dochodzenie na skalę międzynarodową, obejmującą Francję i Belgię. Zarzuty wobec zatrzymanych mężczyzn obejmują nie tylko pedofilię, ale również handel ludźmi w zorganizowanej grupie przestępczej oraz rozpowszechnianie materiałów pedofilskich w sieci. Do dzisiaj zidentyfikowano cztery ofiary tej siatki przestępczej poniżej piątego roku życia. Śledczy podejrzewają jednak, że ofiar jest o wiele więcej.

Pierre-Alain Cottineau, zanim na jaw wyszły jego pedofilskie zbrodnie, był przez większość swojego dorosłego życia działaczem politycznym związanym z lewicą. Urodzony w 1992 roku lewicowiec już w 2021 roku kandydował w wyborach regionalnych w kantonie Ancenis-Saint-Géréon w La France Insoumise (LFI), radykalnie lewicowej partii kierowanej przez Jeana-Luca Mélenchona. Partia ta to globaliści, słynący z walki z francuską prawicą i z wspierania tzn. grup mniejszościowych.

Cottineau był rzekomo znany jako zaangażowany mieszkaniec Oudon'u (zachodnia Francja), wspierający różne lokalne inicjatywy – od walki z zamykaniem urzędów pocztowych po rozdawanie materiałów edukacyjnych o przemocy wobec kobiet. W mediach społecznościowych chwalił się działalnością społeczną, podkreślając lewicowo i populistycznie, że chce „przywracać władzę ludowi, a nie elitom”.

Pedofil z ludu

Pedofilia lewicowca wyszła na jaw we wrześniu 2024 roku, gdy Cottineau został zatrzymany na lotnisku w Nantes po powrocie z wakacji w Tunezji. Aresztowanie było wynikiem śledztwa prowadzonego przez L’OFMIN (Biuro ds. Nieletnich i jednostka francuskiej Policji Narodowej; biuro zostało utworzone w celu zwalczania przestępstw na dzieciach i nastolatkach), które we współpracy z holenderskimi służbami natrafiło na drastyczne nagrania przemocy seksualnej wobec dzieci, rozprowadzane w Internecie. Na nagraniach widać było charakterystyczne łóżko, które doprowadziło śledczych do domu Cottineau. W trakcie przesłuchania mężczyzna przyznał się do znęcania się nad 4-letnią dziewczynką, którą opiekował się od grudnia 2023 roku, oraz do rozpowszechniania nagrań pedofilskich grupach online. Jak podkreślił prokurator Nantes, nagrania te wyróżniały się „wyjątkową przemocą” i „barbarzyństwem”.

Dalsze dochodzenie ujawniło jeszcze bardziej przerażające fakty. W tym miesiącu L’OFMIN zdemaskował bowiem rozległą siatkę pedofilską, która działała między Francją a Belgią. Według doniesień medialnych, Cottineau miał być głównym organizatorem procederu – grupy, która łączyła pedofilów ponad granicami państw - wykorzystującym swoje kontakty zawodowe do dostarczania ofiar innym pedofilom. Lewicowy polityk pracował bowiem jako asystent rodzinny i pracownik opieki nad dziećmi. W ramach zaplanowanych akcji, mężczyźni z różnych regionów Francji i Belgii gwałcili dzieci – w tym niemowlęta – nagrywając te bestialskie akty i transmitując je w najbardziej mrocznych zakamarkach Internetu.

Do tej pory aresztowano pięciu podejrzanych, w tym Cottineau oraz osobę wcześniej skazaną w Belgii za zabójstwo i gwałt na dziecku. Śledczy zidentyfikowali cztery ofiary poniżej piątego roku życia, ale L’OFMIN przypuszcza, że lista ta może się wydłużyć. Podejrzani staną przed sądem w Nantes, gdzie grozi im dożywocie.


Przeszłość Cottineau

Przed aresztowaniem Cottineau uchodził za wzorowego obywatela i aktywistę. Był założycielem i prezesem organizacji takich jak Esprit Arc-en-Ciel („Duch Tęczy), z którą w 2018 roku zorganizował pierwsze lokalne forum przeciwko homofobii i transfobii, oraz Oudon Solidarity and Mutual Aid Collective – grupy regionalnej pomocy wzajemnej. Jako członek Lily Cerise et Cie (Lilia i Wiśnia), grupy zajmującej się "edukacją seksualną" dzieci i walką z przemocą domową, promował również działania edukacyjne skierowane do najmłodszych, w tym wprowadzanie tematów LGBT do szkół. Jego aktywność polityczna skupiała się na promowaniu polityki „zero tolerancji” wobec wszelkiej dyskryminacji. Po ujawnieniu zarzutów partia natychmiast pedofila ze swoich szeregów wykluczyła, wyrażając „przerażenie” jego czynami.

Jako opiekun i asystent rodzinny lewicowiec z łatwością otrzymywał zgodę służb socjalnych na opiekę nad dziećmi do końca 2023. Według ustaleń śledztwa, mężczyzna specjalnie domagał się brania pod swoją opiekę dzieci poniżej szóstego roku życia – to właśnie dzięki pozycji takiego asystenta do Cottineau trafiła 4-letnia dziewczynka z poważnymi niepełnosprawnościami, która stała się jedną z jego ofiar.


Milczenie lewicy

Sprawa wywołała falę oburzenia, została ona bowiem przemilczana przez część mediów i środowisk lewicowych. Le Parisien w swoich relacjach unikał nawet podania nazwiska Cottineau, określając go jedynie jako „32-letniego asystenta rodzinnego z Loire-Atlantique”. Do dzisiaj w tytułach z jesieni minionego roku znajdujemy tylko wzmiankę o bliżej nieokreślonym działaczu politycznym, który skrzywdził jakąś jedną, konkretną dziewczynkę.

Co jednak będzie dalej z pedofilem z Francji i jego krajowymi i zagranicznymi współoskarżonymi? Proces sądowy w Nantes wciąż trwa, a śledczy analizują materiały cyfrowe, by ustalić pełen zasięg siatki oraz potencjalne kolejne ofiary. Tempo procesu może przyspieszyć fakt, że Cottineau przyznał się do części zarzutów, co ogranicza konieczność długotrwałego dowodzenia niektórych faktów. Z drugiej strony, międzynarodowy charakter siatki i konieczność identyfikacji wszystkich ofiar mogą opóźnić sprawę. W najgorszym wypadku może okazać się, że skrzywdzonych zostało o wiele więcej dzieci, niż tylko czwórka. To jest, niestety, prawie pewne. Belgijskie władze nie ujawniły natomiast pełnych szczegółów procesu ze względu na ochronę dochodzenia i prawo do prywatności ofiar.



Autor: Waldemar Krysiak

tysol.pl/a136247-aktywista-lgbt-okazal-sie-pedofilem-mial-tez-kierowac-miedzynarodowa-siatka-pedofilska

Socjalizacja - rola i model

 

Na fb taki fragment mi się wyświetlił o Piotrusiach Panach, ale ja bardziej zwróciłem uwagę na ten wątek:

"Do czego są socjalizowane polskie dziewczyny?

Oglądają matki, które obsługują ojców alkoholików [...]

No i te dziewczynki, które rosną w takim domu, myślą sobie: no to jest moja zasadnicza rola (model)... "

I tak właśnie się dzieje odnośnie lgtb!!

Ale nikt tego nie potępia, nie wyjaśnia, nie zwraca uwagi, a tylko - pomija milczeniem.

Tak jak rodzice socjalizują dzieci do przyszłej roli mężczyzny czy kobiety, tak MEDIA socjalizują dzieci i młodzież do roli lgtb.

A szczególnie - osoby medialne, dziennikarze, którzy na codzień w mediach "walczą o prawa lgtb" i nieustannie każdego pouczają w tym temacie, o tym ciągle też mówią we własnym  domu przy swoich dzieciach.

"Kulturowo, my jesteśmy wręcz do tego hodowane"

To jest dobitnie powiedziane.

Dzieje się to na tej samej zasadzie - poprzez ciągłe mówienie o tym w każdej stacji telewizyjnej i radiowej, młodzież "ogląda" lgtb i słucha o lgtb i w ten sposób się staje się lgtb.

Oczywiście wszystko zależy jeszcze od podatności tej młodzieży na czyjąś perswazję i szeregu różnych zmiennych, które nawet trudno jednoznacznie określić - to praca dla badaczy, socjologów, seksuologów, psychologów.

Ta pani, która używa słowa "bachory" także socjalizuje młodzież - do pogardy, niechęci dla dzieci.

Każdy, kto występuje w mediach ma pewien wpływ na wychowanie dzieci, wpływy te kumulą się - im więcej lgtb w mediach, tym większy ich wpływ.

Moim zdaniem wiele osób zdaje sobie z tego sprawę, bo to jest robione celowo.

"myślą sobie: no to jest moja zasadnicza rola(model)... "

Po tych słowach głos tej pani zaczął drżeć - czyżby zdała sobie sprawę, że publicznie ujawnia ten mechanizm?

"Kulturowo, my jesteśmy wręcz do tego hodowane"

Media hodują osoby lgtb!

facebook.com/reel/1582528869108458

Organizacje finansowane z zagranicy

"ale twierdzą, że zaszkodzi to demokracji"


Demokracja to rządy większości, a nie "równouprawnienie",  nie równość - pomiędzy małą, a dużą grupą....





przedruk


Koniec USAID. Pomór lewicy w Polsce?



Organizacje lewicowe w Polsce od kilku dni są na skraju załamania nerwowego. Trudno się dziwić: prezydent USA Donald Trump podjął decyzję o skutkach dla wielu tych organizacji po prostu druzgocących. Wstrzymał pomoc finansową udzielaną im w ramach programu USAID. Cierpią lewicowe media, cierpią grupy promigracyjne i „progejowskie”. Część z nich znalazła się w sytuacji bez wyjścia – bez pomocy z rządu USA grozi im po prostu likwidacja.

Tysiące, setki tysięcy, miliony dolarów…

/ w [...] kwota w złotówkach tj. x3,97 w zaokrągleniu i z podziałem (tak przyjąłem) na 12 miesięcy, czyli np.

 16,4 tyś. złotych co miesiąc przez okres 12 miesięcy, po szczegóły patrz lista na końcu tekstu

Lista organizacji zależnych od amerykańskiego programu pomocowego robi wrażenie. 

Stowarzyszenie na rzecz osób LGBT Tolerado (49,7 tys. dol.),  - [16,4 tyś. złotych na m-c]

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę (48,5 tys. dol., na program LGBT Plus Me); - [16 tyś. złotych na m-c]

Federacja Znaki Równości (30 tys. dol.),  - [10 tyś. złotych na m-c]

Fundacja Herstory (39,7 tys. dol.);  - [13,2 tyś. złotych na m-c]

Fundacja Wspomagania Wsi (ok. 100 tys. dol., w tym na budowę społeczności LGBT na obszarach wiejskich)…  - [33 tyś. złotych na m-c]

UWAGA! DŁUGĄ LISTĘ ORGANIZACJI, KTÓRE OTRZYMYWAŁY WSPARCIE Z USA, ZAMIESZCZAMY NA DOLE TEKSTU

To tylko drobny element dużego lewicowego środowiska, które dostawało amerykańskie pieniądze, wybrałem grupy otwarcie progejowskie. Kwoty, ktoś powie, nie są wcale takie duże. Znany aktywista LGBT „Bart” Staszewski napisał w serwisie „X”, że robienie wokół tego afery jest niepotrzebne, bo chodzi w sumie o „drobne” pieniądze.


Czy na pewno? 

Kiedy zsumuje się wszystkie dotacje, jakie popłynęły w ostatnich latach z USAID dla tylko dla organizacji progejowskich, kwota zrobi się wcale niebagatelna: mówimy w końcu o dolarach, trzeba to wszystko jeszcze czterokrotnie zwiększyć, żeby otrzymać wynik w złotówkach… 

Tymczasem każde kilka, kilkanaście tysięcy to sfinansowanie miesięcznej pracy jakiegoś lewicowego aktywisty. Zaangażowany w krzewienie wywrotowych tęczowych idei człowiek przez miesiąc może zrobić nie mało. Proszę to teraz przełożyć na wszystkich opłacanych przez miesiące i lata aktywistów…

Jakie te pieniądze dawały rezultaty, nie da się stwierdzić jednoznacznie; ale przecież nie trafiały w próżnię. 

Wystarczy jednak eksperyment myślowy: 

ilu ludziom namieszano w głowach w polskich wsiach, wspierając budowę wiejskich społeczności LGBT? 

To konkrety: ktoś mógłby w ogóle nie przejmować się tematyką rewolucji seksualnej, ale w swojej własnej wsi „do ręki” wciśnięto mu jakieś materiały. Zainteresował się, poczytał, zaczął zmieniać myślenie… Kropla drąży skałę nie siłą, lecz częstym padaniem. 

Nierzadko nie chodziło zresztą tylko o „krople”. Przykładowo organizacja „Kampania Przeciw Homofobii” miała obiecane 350 tysięcy złotych na kampanię społeczną o związkach partnerskich. Tych już całkiem konkretnych pieniędzy jednak nie otrzyma. W efekcie nie powstanie szereg publikacji wspierających ideę związków jednopłciowych, nie pojawią się też być może jakieś billboardy i tak dalej. Gdyby Trump USAID nie zatrzymał – to wszystko by zaistniało.

Jest różnica, prawda?

Problem z wyborami

Pomoc z USA mogła też pośrednio wpływać na wynik wyborów. 

Przykładem „Latarnik Wyborczy” – znana inicjatywa, która ma podpowiadać wyborcom, na jaką partię powinni głosować w związku ze swoimi poglądami.

„Latarnik” był finansowany częściowo ze środków unijnych, częściowo właśnie z USAID (za pośrednictwem „The German Marshall Fund of the United States”. „Latarnik” jest bardzo promowany w mediach lewicowych i centrowych. Co ciekawe, nawet część dziennikarzy z tych mediów uważała, że inicjatywa jest „lewoskrętna” – takie głosy pojawiały się w „TOK FM” czy na Oko.press”. Lewoskrętność miałaby polegać na takim ustawieniu pytań, że klikanie odpowiedzi „tak” – co miałoby być w internecie typowe – promuje partie lewicowe. 

Rzeczywiście, jeżeli tak podejść do „Latarnika”, choćby wersja przed wyborami do PE w 2024 roku sugerowała głosowanie na KO czy Lewicę niż na PiS albo Konfederację. Z drugiej strony gdy ja sam wykonałem ten „test” dla wyborów do PE, wynik był jednoznacznie „prawicowy”.

Lewicowy krytycy „Latarnika” wskazywali, że projekt miał być adresowany głównie do niezdecydowanych wyborców, a co za tym idzie – mógł w ich ocenie po prostu premiować centrum i lewicę, w efekcie stanowiąc formę finansowanego z zagranicy wpływu na polskie wybory. To też zupełnie namacalny konkret – a przecież ewentualna „lewoskrętność” Latarnika to tylko drobiazg. Prawdziwym problemem dla polskiej polityki są poglądy szerzone przez aktywistów i dziennikarzy zupełnie wprost agitujących za partiami lewicowymi, właśnie na podstawie zagranicznego wsparcia…



Problem z mediami

Pieniądze straciły też takie media jak „Krytyka Polityczna”, „Tygodnik Powszechny” czy „Kultura Liberalna”. Każde „kilka stów” to jakiś artykuł. 

No właśnie... ilość mediów i częstotliwość ataków propagandy lgtb skutecznie zagłusza rodzicielskie wysiłki wychowawcze... gdzie tu demokracja??

Lewicowa propaganda może albo zatruwać infosferę, albo nie – to zależy tylko od pieniędzy, które teraz przestają płynąć… 

Zamiast kopać doły pod ludźmi, niech kopią doły - na budowie...

W sieci pisze się też dużo o „Gazecie Wyborczej”, która miałaby otrzymać 20 mln zł z USAID; jednak portal „Niezależna.pl”, który podał tę informację, artykuł później usunął. Chodziłoby o nieprecyzyjne informacje dotyczące faktycznego adresata pomocy; dziennikarze śledczy pewnie wkrótce to ustalą. Wiadomo jednak na przykład, że „Gazeta Wyborca” współpracowała z podmiotami zrzeszającymi reporterów przedstawiających się jako „niezależni”, a otrzymujących wsparcie właśnie z USAID. Ta praca się teraz po prostu skończy, bo dla pieniędzy z Ameryki – nie ma alternatywy.

Pozbawieni wsparcia dziennikarze piszą o tym wprost. Na łamach „Wyborczej” już siódmego lutego ukazał się artykuł pt. „Trump tnie, bigtechy zmieniają front. Czy Unia podoła wyzwaniu”, który napisali Wojciech Cieśla i Anna Gielewska z „Fundacji Reporterów”. 

Przyznali, że kilka lat temu świadomie zdecydowali się na ubieganie się o zagraniczne granty. Teraz, bez wsparcia z USA, są w kropce: w Unii Europejskiej nie ma analogicznych programów wsparcia. Cieśla i Gielewska przytaczają przykłady swojej działalności i trudno zaprzeczyć, że część z niej mogła być wartościowa (to na przykład opisywanie potencjalnych skandali finansowych z udziałem polityków z obozu PiS). Z drugiej strony pisali też na przykład o „rosnących wpływach Ordo Iuris”, oczywiście w ujęciu alarmistycznym. Teraz z tym wszystkim koniec.

Zamrażając USAID administracja Donalda Trumpa zadała lewicowym organizacjom w Polsce naprawdę bolesny cios. W debacie, która rozpętała się po tej decyzji, często wskazuje się na całkowity szok: w przeszłości środki z Ameryki płynęły do tych grup regularnie, nie tylko za Bidena, ale również za „poprzedniego Trumpa”. Lewicowcy wprawdzie nie kwestionują prawa Waszyngtonu do tego, by wsparcie zatrzymać, ale twierdzą, że zaszkodzi to demokracji.

Takie twierdzenie trzeba zdywersyfikować. Środki z USAID płynęły w Polsce na wiele inicjatyw jednoznacznie ideologicznych i lewackich. Do tej grupy należą organizacje LGBT czy na przykład różne grupy działające na obszarze migracji, również otrzymujące środki (np. Polskie Forum Migracyjne). Odcięcie im finansowania jest jednoznacznie pozytywne. Myślę, że zgodzi się z tym nawet wielu Polaków, którzy nie są wcale przekonanymi konserwatystami. Ostatecznie mało kto uważa, że finansowanie przez obce mocarstwo określonego projektu ideologicznego jest rzeczą chwalebną – a z tym mieliśmy do czynienia.

Osobnym problemem są media czy jakieś w ogóle „ośrodki dziennikarskie”. 

Na pozór wydaje się, że krytycy Donalda Trumpa mają rację: dobre dziennikarstwo trudno utrzymać na gruncie czysto komercyjnym. Ludzie nie chcą płacić za rzetelne treści, woląc klikać w darmowy kontent niskiej jakości. Na przestrzeni ostatnich lat widać zresztą dramatyczny upadek internetowej „prasy”. W tej perspektywie tylko „demokratyczna pomoc” z USA czy innych krajów mogłaby ratować rzetelne dziennikarstwo. 

Tak jednak nie jest. 

Nikt nie kwestionuje, że trzeba patrzeć rządowi na ręce i ujawniać afery finansowe. Tym między innymi zajmowali się na przykład wzmiankowani wyżej dziennikarze z „Fundacji Reporterów”. Jednak już po przejęciu władzy przez Donalda Tuska pisali o… Marcinie Romanowskim czy Danielu Obajtku. Komu patrzy się na tu na ręce? Jasne, te sprawy też należy wyjaśniać, ale z perspektywy interesu publicznego o wiele ważniejsze jest przyglądanie się temu, co robią ministrowie rządu Tuska, a nie ludzie związani z dawnym obozem władzy. Wsparcie od liberalnej administracji Bidena najwyraźniej wiązało się jednak z innym kierunkiem zainteresowania. W ten sposób dziennikarstwo zależne od zagranicznych grantów pozwalało się nierzadko sprowadzić do bycia narzędziem w sporze politycznym, po jednej stronie.

Z oczywistych względów dyskutujemy w ostatnich dniach o finansowaniu organizacji i mediów przez rząd Stanów Zjednoczonych. Trzeba jednak pamiętać, że USAID to przecież tylko jeden z elementów całej układanki. W grze są jeszcze pieniądze z wielu innych krajów, od Niemiec po Norwegię. Do tego dochodzą duże pieniądze przekazywane polskim podmiotom przez ośrodki prywatne ze sztandarową Open Society Sorosa na czele.


Zależność – tylko od czytelników

Cała ta afera, sądzę, powinna prowadzić do jednego wniosku: warto postawić na inny model. Na przykład taki, w jakim funkcjonuje PCh24.pl. 

Nasz portal jest wydawany przez Stowarzyszenie ks. Piotra Skargi. To polska organizacja – wspierana wyłącznie przez polskich darczyńców. Żadnych dotacji od rządu w Warszawie, żadnych od rządu w Waszyngtonie – ani grosza od jakichkolwiek zorganizowanych podmiotów. 

PCh24.pl działa dlatego, że chcą tego czytelnicy portalu i widzowie kanału PCh24 TV oraz wszyscy ci, którzy wspierają dzieła Stowarzyszenia ks. Skargi. Wydaje się, że tego rodzaju model funkcjonowania jest autentyczną gwarancją niezależności: jedyną naszą zależnością jest podleganie wierze Kościoła katolickiego i sympatii tych, którzy chcą z naszych dzieł korzystać. Pewnie, nasza działalność może się wielu ludziom nie podobać: zbyt konserwatywna, za mało ekumeniczna, niesynodalna… Piszemy i mówimy to, w co wierzymy i co uważamy za obiektywnie prawdziwe – a nie to, do czego „zachęca” finansowa sugestia zagranicznych ośrodków.

Można mieć tylko nadzieję, że w ten sposób będzie chciało funkcjonować coraz więcej organizacji i mediów, stawiając na Polaków i własnych czytelników, a nie na obce granty.

To, uważam, po prostu kwestia elementarnej uczciwości.

Paweł Chmielewski










LISTA ORGANIZACJI

Listę – bynajmniej niepełną – opublikował portal „Money.pl”. Jak podali autorzy, nazwy projektów zostały zaczerpnięte bezpośrednio z bazy USAspending.gov. 

Prezentujemy tutaj te elementy listy, które mają wydźwięk wyraźnie ideologiczny.

Fundacja Kulawa Warszawa (75 tys. dol.). Autorski projekt teatralny – warsztaty i spektakl finałowy z polską młodzieżą z niepełnosprawnościami. Wrzesień 2023-luty 2025;

Stowarzyszenie na rzecz osób LGBT Tolerado (49,7 tys. dol.) M.in. organizacja VI Kongresu Miast Maszerujących. Wrzesień 2023-listopad 2024;

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę (48,5 tys. dol.). LGBT Plus Me: wzmacnianie polskiej młodzieży jako sojuszników LGBT+. Wrzesień 2023 – listopad 2024;

Federacja Znaki Równości (30 tys. dol.). Wzmocnienie pozycji członków społeczności LGBTQI+ wchodzących na rynek pracy. Promowanie certyfikatu DEI. Wrzesień 2023-2024;

Fundacja Herstory (20 + 19,7 tys. dol.). Budowanie potencjału aktywistów i usługodawców pracujących ze społecznością LGBTQI+ w Polsce poprzez programy edukacyjne, warsztaty, sesje mentorskie dla terapeutów, personelu medycznego edukatorów. Dodatkowo projekt edukacyjny Rainbow Empowerment;

My, rodzice – Stowarzyszenie matek i ojców sojuszników osób LGBTQIA (16,5 tys. dol.). Projekt dot. różnorodności w rodzinie. Wrzesień 2021-lipiec 2022;

Polskie Towarzystwo Prawa Antydyskryminacyjnego (17,8 tys. dol.). Wsparcie projektu prawa osób LGBTI w praktyce – szkolenia dla prawników. Wrzesień 2021-grudzień 2022;

Kampania Przeciw Homofobii (14,9 tys. dol.). Warsztaty korporacyjne sojuszników LGBTQIA. Lipiec 2022-październik 2023;

Fundacja Wspomagania Wsi (84,1 tys. + 18,9 tys. dol.). Organizacja warsztatów liderskich i mentoringu dla 24 uczestników oraz budowanie wspierających społeczności dla osób LGBT+ na obszarach wiejskich;

Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego we Wrocławiu (80 tys.). Prowadzenie szkoleń i wspierania rozwoju treści przez polskich dziennikarzy w celu poprawy jakości relacjonowania kwestii związanych z sytuacją Ukraińców, w tym powrotu uchodźców i odbudowy ich kraju (trwa do maja 2025). Wrzesień 2024-grudzień 2025;

Fundacja im. Kazimierza Pułaskiego (74,8 tys. dol.). Budowanie potencjału i zdolności kształtowania polityki międzynarodowego centrum zwycięstwa Ukrainy oraz wspieranie ukraińskich działaczy społeczeństwa obywatelskiego z siedzibą w Polsce. Czerwiec 2022–czerwiec 2023;

Stowarzyszenie Demagog (40 tys. dol.). Pokrycie kosztów organizacji całorocznego programu dotyczącego umiejętności korzystania z mediów/sprawdzania faktów. Wrzesień 2024-czerwiec 2025;

Europejska Fundacja Kosmiczna (40 tys. dol.). Częściowe koszty projektu Artemis Day, który jest częścią European Rover Challenge 2023 Inspiration Zone. Kwiecień 2023-grudzień 2025;

Fundacja New Space (39,8 tys. dol.). Organizacja programu Splot Artemis Generation. Celem projektu jest zaangażowanie młodych entuzjastów eksploracji kosmosu. Sierpień 2024-sierpień 2025;

Fundacja Pro Futuro (20 tys. dol.). Program edukacyjny dla ukraińskich uchodźców: pracuj w swojej dziedzinie. Wrzesień 2023-styczeń 2024;

Fundacja Owiro (20 tys. dol.). Pokrycie kosztów projektu: Pomoc psychologiczna dla społeczności niesłyszących w Polsce. Sierpień 2023-grudzień 2024;

BoMiasto (17 tys. dol.). Częściowe koszty związane z projektem: Śląsk – region węglowy w transformacji – integracyjny dialog na rzecz przejścia na czyste źródła energii. Sierpień 2021-sierpień 2022;

Fundacja Galicia Jewish Heritage Institute (150 tys. dol.). Na wsparcie trzyletniego projektu edukacyjnego: Edukacja, pamięć, działanie. Budowanie sieci nauczycieli i edukatorów w całej Polsce. Wrzesień 2024-czerwiec 2027;

Muzeum Historii Żydów Polskich Polin (60,3 tys. dol.). Rekrutacja i podróż 12 nauczycieli uczestniczących w programie szkoleniowym dla nauczycieli holokaustu w USA w latach 2020-2021. Program przedłużany. Marzec 2020 – grudzień 2026;

Fundacja Zapomniane (20 tys. dol.). Projekt: Przyszłość naszej przeszłości. Przywrócenie zapomnianego dziedzictwa polskich Żydów. Wrzesień 2023-maj 2024;

Fundacja Szkoła z Klasą (137,5 tys. dol.). Młodzież projektuje dla społeczeństwa („Impuls. Szkolny Warsztat Zmian”). Wrzesień 2024-maj 2027;

Fundacja Centrum Edukacji Obywatelskiej (ok. 177 tys. dol.) na pokrycie kosztów organizacji 9-dniowej akademii obywatelskiej 2023 dla uczniów szkół średnich (marzec 2023-luty 2025) oraz na pokrycie kosztów programu Szkoła Demokracji dla przedstawicieli samorządów uczniowskich w polskich szkołach (sierpień 2024-czerwiec 2025);

Kraków miastem startupów (18,1 tys. dol.). Organizacja dwóch hackatonów. Wrzesień 2024-styczeń 2025;

Stowarzyszenie Nowe Horyzonty (35 tys. dol.). Wsparcie American Film Festival. Sierpień 2023 – styczeń 2026;

Fundacja „Tygodnika Powszechnego” (10 tys. dol.). Częściowe koszty organizacji „Lekcji czytania” w projekcie literatura amerykańska. Czerwiec 2022-marzec 2023;

Helsińska Fundacja Praw Człowieka (9,2 tys. dol.). Dokumenty Stanów: pokaz amerykańskich filmów dokumentalnych o prawach człowieka na 24. MFF Watch Docs. Sierpien-grudzień 2024;

Miejska Biblioteka Publiczna im. Jana Pawła II w Opolu (3 tys. dol.). Programy i warsztaty dotyczące kultury, społeczeństwa i nauki amerykańskiej oraz zakup książek i płyt DVD w programie America@Your Library. Wrzesień 2024-grudzień 2025).









Koniec USAID. Pomór lewicy w Polsce? - PCH24.pl

Zakaz pornografii

"Trzeba całkowicie zakazać pornografii". Van Maren o truciźnie społeczeństwa

Dodano: dzisiaj 12:21


Ograniczenia wieku w przypadku pornografii są tylko rozwiązaniem pośrednim – wskazuje Jonathon Van Maren.




Na łamach "LifeSiteNews" Jonathon Van Maren wskazuje na zagrożenie płynące z pornografii. Uważa, że trzeba jej całkowicie zakazać, bez względu na wiek. "Wolność słowa nie może obejmować trucizny, która niszczy społeczeństwo" – ocenia publicysta.
Głęboki kryzys kulturowy wywołany pornografią

"Przez całe dekady przemysł pornograficzny korzystał z praw chroniących wolność słowa. Rozpowszechniał zdeprawowane i silnie uzależniające materiały. Wraz z wynalezieniem internetu i stworzeniem smartfona uzależnienie od pornografii wśród młodzieży stałą się normą, a rządy wreszcie przyznają, że mierzymy się z głębokim kryzysem kulturowym" – zauważa Jonathon Van Maren.

Wiele państw mierzy się dziś z problemem uzależenienia społeczeństwa od pornografii. Wielka Brytania już od kilku lat próbuje działać w tej sprawie, jednak – jak ocenia to Van Maren – to tylko "falstart". W tym roku wprowadzono na stronach pornograficznych obowiązkową weryfikację wieku za pomocą dowodu osobistego lub karty kredytowej.
Czy dojdzie do całkowitego zakazu pornografii?

Van Maren dementuje też komentarze o "niebezpieczeństwie" i "zagrożeniu prywatności", które miałyby wiązać się z wprowadzeniem takiej weryfikacji wieku. "Użytkownicy pornografii powinni pamiętać, że strony, które odwiedzają, filmy, które oglądają… są gdzieś przechowywane. Ta informacja może zostać użyta przeciwko nim. Obawy o prywatność osób dorosłych odnośnie pornografii to żart. Jedynym sposobem na zachowanie prywatności w sprawach seksualnych jest nieoglądanie pornografii w ogóle" – zwraca uwagę publicysta.

Jedni martwią się o zagrożenie dla swojej prywatności, drudzy są zdania, że młodzi użytkownicy internetu będą w stanie obejść nowe prawo. Dlatego zdaniem Van Marena, jedynym rozwiązaniem jest całkowity zakaz pornografii. "(...) najlepszą drogą naprzód jest korekta wolności słowa, tak, by nie chroniła pornografii. Pornografię należy uznać za niebezpieczną substancję, która niszczy umysły zarówno młodych jak i starych, niszczy seksualność ludzi, tworzy niebezpieczną kulturę gwałtu (…) Pornografii trzeba całkowicie zakazać" – tłumaczy.








Van Maren: Trzeba całkowicie zakazać pornografii

Walczymy z całym medialnym ekosystemem

"...wiele czynników skłaniających młodych ludzi do przestępczości, w tym upiększanie za pośrednictwem filmów i mediów społecznościowych, a także pragnienie uznania i dominacji.

"Mamy długą historię gangów i tego, jak wpłynęły one na naszą młodzież" – powiedział Dutt. "Na początku lat 90., po filmie Khalnayak, co trzecia osoba zaczęła obnosić się z długimi włosami i nastąpił wzrost lokalnych przestępstw. Filmy były jednym z czynników skłaniających młodzież do przestępczości.

"Teraz, w tym zaawansowanym technologicznie społeczeństwie, wszystkie przejawy dominacji i pseudo-machismo są bez wysiłku dokonywane za pośrednictwem mediów społecznościowych" – powiedział Dutt.

"Łatwo można znaleźć młodych chłopców, a nawet dziewczyny, które chwalą się bronią produkcji krajowej, biją ludzi itp. Kolejnym czynnikiem jest głód uwagi. A poza tym młodzież jest dziś pod wpływem prawdziwych gangsterów. Gloryfikacja tych gangsterów prowadzi do tego, że ludzi przyciąga przestępczość".



Media otaczają młodzież schematami postępowania, wpływają na percepcję i zasów informacyjny młodych ludzi.

Po 30 latach stosowania metody nawyków, czyli subtelnego prania mózgu, "redaktorzy" dzisiaj zawoalowanie szydzą z nas, kiedy młodzież już "sama spontanicznie" bierze udział w paradach tęczowych flag.

Dziś jedynym rozwiązaniem jest dobrze wychować dzieci i młodzież, w duchu zasad i w patriotyźmie - i czekać na efekt kolejne 10-20 lat.

Dzieci da się opanować, gorzej z młodzieżą, która z definicji walczy o swoją odrębność i nie chce słuchać rodziców, buntuje się i zaprzecza im.

Młodzież walczy o siebie i nie słucha rodziców, a potem otwiera internet czy inną gazetę wyborczą - i temu już oporu nie stawia, tylko przyjmuje za dobrą monetę.

Nie możemy walczyć z młodzieżą. 

Jedynym rozwiązaniem jest zgoda na to, że wolność owszem, ale w mediach nie może być wszystko.

Jeżeli w mediach będzie eksponowana przestępczość, niedojrzałość emocjonalna, pustka intelektualna czy promocja lgtb - to samo pojawi się na ulicach.

Jeżeli w mediach będzie eksponowana poprawność, troska o państwo, prawdziwy szacunek dla każdego człowieka - to samo pojawi się na ulicach.

Musimy przejąć media, zabronić sabotażystom funcjonowania na naszym rynku medialnym, media nasycić właściwymi treściami i postawami, a wtedy wszystko z czasem dobrze się ułoży.

przedruk

tłumaczenie automatyczne



Dlaczego indyjski mafijny don jest tak popularny wśród młodych ludzi




Gang Bishnoi, nowa międzystanowa mafia w Indiach, jest dowodzona przez człowieka w więzieniu, który rekrutuje za pośrednictwem mediów społecznościowych, kontroluje 700 strzelców w całym kraju i zlecił zamachy w Ameryce Północnej

W listopadzie 2024 r. policja w Bahraich, dystrykcie położonym na granicy indyjsko-nepalskiej w stanie Uttar Pradesh (UP), aresztowała trzy osoby i zatrzymała ponad pół tuzina młodych ludzi w związku z głośnym morderstwem polityka z Bombaju Baby Siddiqui.

Ofiara, trzykrotny ustawodawca stanowy i były minister, była związana z bollywoodzkim aktorem Salmanem Khanem.

Osławiony gang Lawrence'a Bishnoi przyznał się do morderstwa w mediach społecznościowych. Post rzekomo autorstwa współpracownika gangu brzmiał: "Nie mamy żadnej wrogości do nikogo poza tym, kto pomaga Salmanowi Khanowi... Utrzymuj porządek na swoich kontach".

Podejrzani o zabójstwo to młodzi mężczyźni ze środowisk defaworyzowanych ekonomicznie, którzy podobno byli zatrudnieni w sklepie ze złomem w finansowej stolicy Indii, Bombaju. Specjalna grupa zadaniowa policji odkryła, że gang Bishnoi skrupulatnie wybrał ich na podstawie ich aktywności w mediach społecznościowych.


Gangster Lawrence Bishnoi jest eskortowany przez personel policyjny przed przewiezieniem do sądu w Panchkula, 13 listopada 2019 r. w Panchkula w Indiach. © Sant Arora/Hindustan Times via Getty Images

Chociaż kultura gangsterska w Indiach ma długą historię, przez co najmniej dekadę utrzymywała się w niej zastój w przemocy, aż do 2022 roku, kiedy to zamordowany został pendżabski piosenkarz Siddhu Moosewala. Do odpowiedzialności przyznał się gang Bishnoi. Od tego czasu Balkaran Brar, który jest lepiej znany jako Lawrence Bishnoi i obecnie przebywa w więzieniu, zyskał rozgłos.

Podobno przybrał imię "Lawrence" w latach szkolnych, podążając za zaleceniem swojej ciotki, która uważała, że imię brzmi lepiej, ponieważ urodził się z jasną karnacją. Został zarówno przyjęty, jak i oczerniony w popularnym dyskursie.

Jedni uważają go za współczesnego rewolucjonistę, inni za pospolitego przestępcę. Niektórzy podziwiają go za to, że groził bollywoodzkiemu aktorowi Salmanowi Khanowi, twierdząc, że jest człowiekiem z zasadami; Wielu uważa go za współczesnego rewolucjonistę, takiego jak Bhagat Singh, wierząc, że walczy on z separatystami z Chalistanu, którzy chcą dla Sikhów oddzielnej ojczyzny w Azji Południowej, ale są bardziej aktywni za granicą niż w Indiach.

Przed Lawrence'em jedynymi wielkimi mafiami w północnych Indiach byli ludzie tacy jak nieżyjący już Atiq Ahmad i Mukhtar Ansari, którzy później zajęli się polityką. Ahmad został zastrzelony z bliskiej odległości w areszcie policyjnym przez młodocianych przestępców, gdy był eskortowany na badania lekarskie w mieście Prayagraj w północnych Indiach w 2023 roku.


Ludzie uczestniczą w marszu ze świecami na znak hołdu dla lidera Kongresu Siddhu Moosewala w Jantar Mantar 31 maja 2022 r. w New Delhi w Indiach. Sidhu Moose Wala, popularny muzyk z Pendżabu, zginął w wyniku strzelaniny w regionie Mansa w prowincji Pendżab. © Sanchit Khanna/Hindustan Times via Getty Images

Były szef policji UP Vikram Singh uważa, że wiele się zmieniło w rekrutacji przestępców od czasu, gdy internet stał się tańszy.


"Wcześniej, z tego, co słyszałem podczas przesłuchań, niedoszli przestępcy zwracali się do mafii ze względu na swoje wpływy" – powiedział Singh w rozmowie z RT.

"Najpierw stali się częścią mafijnej kawalkady, a potem jej ochroniarzami. Podczas tego okresu przejściowego nowicjusze byli testowani poprzez przypisywanie im mniejszych przestępstw, takich jak wykonywanie telefonów z żądaniem okupu, wysyłanie gróźb, napaści, porwania itp. Większe zadania, takie jak egzekucja i wojna gangów, były przydzielane tylko tym, którzy byli blisko, po udowodnieniu swojej odwagi i zdobyciu zaufania mafii.

"Jest wiele przykładów, takich jak nieżyjący już Sanjeev Maheswari alias Sanjeev Jeeva, który był kiedyś najbliższym współpracownikiem Mukhtara Ansariego" – powiedział Singh. "Piął się po szczeblach kariery, aż stał się jednym z najbardziej znanych przestępców z zawodu kierowcy".

Były szef policji dodał, że gangi i ich członkowie uważnie obserwują teraz media społecznościowe.
 


"Obecnie istnieje tendencja do wybierania ludzi, którzy mają przestępczy sposób myślenia, chcą dominować w swoich regionach, a co najważniejsze, te gangi chcą zobaczyć, jak daleko dana osoba może się posunąć" – powiedział. – Weźmy na przykład handlarzy złomem, którzy zabili Babę Siddiqui. Opublikowali kilka rolek i zdjęć w mediach społecznościowych, w których przechwalali się, że chcą być przestępcami, obnosić się z bronią itp.

We wrześniu 2023 r., niecały dzień po tym, jak główna indyjska agencja śledcza umieściła separatystę Sukhdoola Singha na liście najbardziej poszukiwanych, zginął on w strzelaninie w Winnipeg w Kanadzie. Gang Bishnoia przyznał się do odpowiedzialności, nazywając swój cel "narkomanem", który został "ukarany za swoje grzechy".

Raport Washington Post twierdził, że doradca ds. bezpieczeństwa narodowego Ajit Doval odbył tajne spotkanie ze swoim kanadyjskim odpowiednikiem w Singapurze, gdzie omówiono rzekomy udział Bishnoi w zabójstwie terrorysty z Chalistanu Hardeepa Singha Nijjara w Kanadzie.

Nijjar został zastrzelony 18 czerwca 2023 r. w Surrey w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. Był powiązany z Gurpatwantem Singhem Pannunem, przywódcą zdelegalizowanej grupy separatystycznej Sikhs for Justice. New Delhi stanowczo zaprzeczyło oskarżeniom o udział w zamachach, twierdząc, że Kanada nie dostarczyła istotnych dowodów na swoje oskarżenia.

Gangster Lawrence Bishnoi wśród silnej ochrony policyjnej podczas wychodzenia z kompleksu sądowego Amritsar 31 października 2022 r. w Amritsar w Indiach © Sameer Sehgal/Hindustan Times via Getty Images

Lawrence Bishnoi urodził się w 1993 roku i jest członkiem społeczności Bishnoi w Radżastanie, która szanuje przyrodę i zwierzęta. Ma długotrwały spór z gwiazdą filmową Salmanem Khanem sięgający 1998 roku, kiedy Khan został oskarżony o zabicie dwóch czarnych kozłów (gatunek zagrożony wyginięciem) podczas nielegalnego polowania w Radżastanie podczas kręcenia filmu. Ta wrogość pojawiła się ponownie w kwietniu 2024 r., kiedy dwóch członków gangu zostało aresztowanych za strzelanie do rezydencji Khana w Bombaju.


Emerytowany szef największej indyjskiej policji spotkał się z Bishnoiem w więzieniu i opisał go jako "buntownika z natury". Zamiast starać się zreformować, Bishnoi stworzył potężną sieć gangsterów, w tym setki strzelców w całym kraju, z pomocą swojego mentora, Rocky'ego Fuzilki, innej znaczącej postaci przestępczej.
 

Ten były oficer policji (który chciał pozostać anonimowy) uważał, że Bishnoi po cichu otrzymywał polityczny patronat i że jest to jeden z głównych powodów wzrostu sieci Bishnoi i jego sławy, zarówno w kraju, jak i za granicą. Podkreślił potrzebę przeprowadzenia śledztwa w sprawie władz więzienia, w którym przetrzymywany jest Bishnoi, aby ustalić, w jaki sposób z dnia na dzień powiększa on sieć.

Indyjska Narodowa Agencja Śledcza (NIA) scharakteryzowała Bishnoi jako przywódcę liczącej 700 członków organizacji przestępczej, której rekruci są podobno zwabieni za pośrednictwem mediów społecznościowych. Zeznanie współoskarżonego dla NIA ujawniło, że gang wykorzystuje platformy do prezentowania działalności przestępczej, przyciągając potencjalnych członków, którzy kontaktują się z nimi, aby dołączyć.

"Gang rekrutuje nowych członków za pośrednictwem mediów społecznościowych. Gang publikował informacje o działalności przestępczej/terrorystycznej w mediach społecznościowych, a po obejrzeniu tego typu postów nowe osoby kontaktowały się z gangiem, aby do niego dołączyć. Następnie gang przeanalizował wnioski otrzymane za pośrednictwem mediów społecznościowych i sporządził ich krótką listę zgodnie z naszymi wymaganiami" – powiedział współoskarżony.

W odpowiedzi na rosnący wpływ kultury gangsterskiej wśród młodych ludzi, policja UP podjęła działania mające na celu monitorowanie wpisów w mediach społecznościowych związanych z działalnością przestępczą.



Dr Krishna Dutt, emerytowany psycholog kliniczny z Uniwersytetu Medycznego Króla Jerzego w stolicy UP, Lucknow, zwrócił uwagę na wiele czynników skłaniających młodych ludzi do przestępczości, w tym upiększanie za pośrednictwem filmów i mediów społecznościowych, a także pragnienie uznania i dominacji.

"Mamy długą historię gangów i tego, jak wpłynęły one na naszą młodzież" – powiedział Dutt. "Na początku lat 90., po filmie Khalnayak, co trzecia osoba zaczęła obnosić się z długimi włosami i nastąpił wzrost lokalnych przestępstw. Filmy były jednym z czynników skłaniających młodzież do przestępczości.

"Teraz, w tym zaawansowanym technologicznie społeczeństwie, wszystkie przejawy dominacji i pseudo-machismo są bez wysiłku dokonywane za pośrednictwem mediów społecznościowych" – powiedział Dutt. "Łatwo można znaleźć młodych chłopców, a nawet dziewczyny, które chwalą się bronią produkcji krajowej, biją ludzi itp. Kolejnym czynnikiem jest głód uwagi. A poza tym młodzież jest dziś pod wpływem prawdziwych gangsterów. Gloryfikacja tych gangsterów prowadzi do tego, że ludzi przyciąga przestępczość".

Ankit Sirsa i Sachin Bhiwani, oskarżeni w sprawie morderstwa pendżabskiego piosenkarza Sidhu Moose Wala, po tym, jak zostali aresztowani przez specjalną komórkę policji w Delhi, w PHQ 4 lipca 2022 r. w New Delhi w Indiach. Dwaj poszukiwani przestępcy należą do sojuszu gangów Lawrence'a Bishnoi i Goldy'ego Brara. © Sonu Mehta/Hindustan Times via Getty Images

Tendencja ta budzi niepokój, a ponieważ reakcje rozprzestrzeniły się na cały kraj, policja w Pune w stanie Maharasztra (w zachodnich Indiach) zintensyfikowała monitorowanie kont w mediach społecznościowych po incydentach związanych z groźbami związanymi z gangiem Bishnoi.

Zastępca inspektora generalnego Vipin Mishra zasugerował surowe przepisy dotyczące mediów społecznościowych, argumentując, że rząd powinien rozważyć wprowadzenie zakazu dla dzieci poniżej 12 roku życia, aby walczyć z rozprzestrzenianiem się zachowań przestępczych wśród młodzieży.

"Skrzyżowanie mediów społecznościowych i przestępczości zorganizowanej stanowi bezprecedensowe wyzwanie dla Indii" – powiedział Dutt.

"Kiedy trudna ekonomicznie młodzież widzi, jak przestępca zdobywa rzesze zwolenników zza krat i organizuje międzynarodowe operacje za pośrednictwem mediów społecznościowych, tworzy to niebezpieczny model aspiracyjny. 

Nie walczymy już tylko z przestępczością – walczymy z całym cyfrowym ekosystemem, który przekształca lokalnych przestępców w sławne postacie, sprawiając, że tradycyjne metody egzekwowania prawa stają się coraz bardziej przestarzałe".







Autor: Saurabh Sharma, niezależny dziennikarz z Indii.

Dlaczego indyjski mafijny don jest tak popularny wśród młodych ludzi

azerbaycan24.com/en/why-india-s-mafia-don-is-so-popular-among-young-people/

lgtb - także kwestia mediów

przedruk




Homoseksualizm? To się leczy! Nie stygmatyzacja, ale historia nadziei i wyzwolenia



Katolicki ksiądz pogrążony w homoseksualnej pornografii. Studentka, która porzuciła wiarę i popadła w dewiacyjny związek. Mroczna przeszłość wspólna jest dla „Ojca Boba” i dr Amy Hamilton. Ale łączy ich również teraźniejszość: dla tej kobiety to macierzyństwo i szczęśliwy związek małżeński, a dla kapłana – wierność zasadom celibatu. To zaledwie dwie spośród setek historii osób, które porzuciły homoseksualizm. Wszystkie uczą jednego: narracja o „nieheteroseksualności” jako niezmiennej podstawie osobowej „tożsamości”, jest para-naukową propagandą. Niestety, zarówno kolejne społeczeństwa, jak i Kościół ulegają tej wizji w coraz większym stopniu.



Politycy robią dziś co mogą, by osób pozbywających się niechcianych tendencji homoseksualnych było jak najmniej. Wśród państw zakazujących dziś wszelkich form terapii zakładających zmianę niechcianego pociągu do osób tej samej płci, są już Malta i Niemcy. Przez lata podobne obostrzenia obowiązywały również w Brazylii, a wciąż pozostają w mocy m.in. w części Hiszpanii.


Podobne ograniczenia to zabezpieczanie dewiacyjnego credo lobby LGBT. Jego sednem jest przekonanie, że tak zwana orientacja seksualna nie tylko nie podlega zmianom, ale również krytycznej ocenie. Erotyczne skłonności mają budować „tożsamość” człowieka i z konieczności określać jego wybory i styl życia.

Terapia osób zmagających się z niechcianymi skłonnościami do osób tej samej płci to śmiertelny cios dla podobnej narracji. Wątpliwości pod adresem tęczowej propagandy dostarcza również coraz więcej badań naukowych. Dziś nie brak prac udowadniających, że tego rodzaju pożądanie może się pojawiać i wygasać. Jednym słowem – nie jest niczym niezmiennym i zero-jedynkowym, ale raczej daje się opisać jako „płynne kontinuum”. Takie wnioski potwierdzono m.in. w wielkoskalowym badaniu dr. Roberta Epsteina, Paula McKinneya, Shannon Fox i Carlosa Garcii, opublikowanym w 2012 roku na łamach periodyku „Journal of Homosexuality”…

W świetle podobnych publikacji trudno ufać w szczerość sprzeciwu środowisk LGBT wobec „terapii konwersyjnych”. Skoro homoerotyczne pragnienia fluktuują, to ci którzy chcą żyć zgodnie z zasadami wiary i prawem natury, mogą przecież poznawać powody takich zmian i zmierzać ku uzdrowieniu dręczących ich skłonności.

Podobna praktyka budzi jednak ostry sprzeciw i krytykę. Zewsząd dobiegają głosy aktywistów tęczowego środowiska i poddanego presji ich lobby świata psychologii. Wspólnie domagają się odrzucenia wszelkich form terapii homoseksualizmu. To chyba jednak nie metody budzą sprzeciw – ale cel. Aktywiści LGBT nie chcą przyjąć do wiadomości, że z homoerotyzmem można się nie utożsamiać i da się go przezwyciężyć. Być może rzecz w tym, że taki styl życia budzi niepokój i konflikt wewnętrzny u szerokiej rzeszy tych, którzy w nim trwają. Nie wolno więc dopuścić, by ci biedni ludzie dowiedzieli się, że nadzieja na zmianę istnieje. Oznaczałoby to przecież wyślizgnięcie się z rąk agitatorów…

Ich interes miałoby zabezpieczyć związanie rąk również i polskim terapeutom. ONZ już kilka razy naciskał na Polskę, by zakazała leczenia homoseksualnych skłonności. O podobnym projekcie lewicowi politycy myśleli już nie raz. Ku przestrodze warto zatem przypomnieć, że wbrew politycznej propagandzie, homoerotyczne skłonności to dla wielu osób bolesna przeszłość, którą udało się im porzucić.

Wśród dowodów na to stoją nie tylko indywidualne historie, ale i praktyka terapeutyczna – zdaniem specjalistów, w dużej mierze skuteczna. Jednym z psychologów, od lat pomagającym osobom o niechcianych skłonnościach homoseksualnych, jest dr Joseph Nicolosi Junior. To twórca metody Terapii Reintegratywnej i zarazem syn oraz spadkobierca szczególnie popularnego badacza i terapeuty homoseksualizmu – Josepha Nicolosiego Seniora. Redakcja PCh24.pl poprosiła uczonego o odpowiedź na kilka pytań dotyczących szansy na zmianę nieuporządkowanych skłonności seksualnych. Zapytaliśmy również, jakie motywacje stoją, zdaniem tego naukowca, za próbą zakazania wysiłków zmierzających w tym kierunku. Oto zapis tej rozmowy:



Jako jeden z praktyków tzw. terapii reparatywnej od wielu lat pomaga Pan przezwyciężyć klientom ich niechciane pragnienia homoseksualne. Obecnie ten rodzaj aktywności terapeutycznej jest obiektem ostrej krytyki. Zaangażowanych psychologów oskarża się nawet o wyrządzanie pacjentom krzywdy. Jak Pan uważa, dlaczego naukowy establishment nie chce przyjąć do wiadomości faktu, że pociąg do osób tej samej płci można zmienić, a jego źródła odnaleźć w traumach z dzieciństwa? Jakie motywacje stoją za próbami zakazania terapii reparatywnej w niektórych krajach i narzucenia homoseksulanej „ortodoksji” naukowcom, podczas gdy przecież wolność badania naukowego jest jego kluczowym elementem?

JN: Nasi krytycy często nie podążają za nauką – być może ulegają życzeniom potężnego lobby LGBT. Proszę zwrócić uwagę na tę niespójność nauki: aktywiści polityczni stojący się w piórka obiektywnych naukowców, wspierają terapię dla każdego, kto chce w jej ramach rozwijać homo-, bi- czy transseksualną tożsamość. W gruncie rzeczy ktoś, kto podąża za transseksualizmem, jest czasem chwalony i zachęcany, by przyjmował środki hormonalne i poddał się operacji chirurgicznej. Ale jeśli inny klient – który zmaga się z niechcianym pociągiem do osób tej samej płci – decyduje się odkrywać swój heteroseksualny potencjał, ci sami aktywiści uważają, że takie poszukiwania w ramach terapii są nie do zaakceptowania. Proszę zwrócić uwagę na absurd takiego podejścia.

Terapia Reintegratywna, którą rozwinąłem, zaczyna nabierać światowego zasięgu. Wcześniej dzisiejszego dnia spotkałem się z terapeutami z wielu krajów, którzy wszyscy ćwiczą się w metodzie Terapii Reintegratywnej. Stowarzyszenie Terapii Reintegratywnej z radością zapewnia doskonałej jakości edukację dla profesjonalnych terapeutów na całym świecie. Proponujemy opartą na dowodach naukowych terapię, której skuteczność w obniżaniu psychologicznego cierpienia, wspieraniu umysłowego dobrostanu przy jednoczesnym wygaszaniu niechcianych uczuć seksualnych, potwierdzono w wielkoskalowych, niezależnych, zweryfikowanych (…) badaniach, np. Pela, C., & Sutton, P. M. (2021). Sexual attraction fluidity and well-being in men: A therapeutic outcome study. Journal of Human Sexuality, 12, 61-86).



Popularnym jest sądzić, że w przeciągu ostatnich dekad polityczny ruch LGBT+ zdominował debatę akademicką na temat seksualności, prowadząc do ideologicznej marginalizacji, a nawet agresji wobec uczonych nie zgadzających się ulec programowi emancypacji tzw. gejów czy transseksualistów. Czy Pańskim zdaniem rzeczywiście istnieje tego rodzaju presja? Doświadczył Pan jej konsekwencji?

Tak, zdarza się okazjonalna agresja, z którą muszą się liczyć uczeni i terapeuci spoza tak zwanego głównego nurtu. Na przykład wcześniej dzisiejszego dnia otrzymałem od anonimowego aktywisty „maile nienawiści”, życzące mi śmierci. Ale wzruszam ramionami i z radością dalej wykonuję moją pracę. Uwielbiam robić badania i pracę kliniczną i nigdy nie zmieniłbym tego, czym się zajmuję!

Jakie można wyróżnić źródła pragnień homoseksualnych? Czy to uzasadnione, by sądzić, że pociąg do osób tej samej płci jest konieczną częścią osobistej tożsamości i nie można mu się sprzeciwiać ani go ograniczać?

Wyjaśnię, co mówią mi w tej sprawie moi klienci.

Wielu z nich wspomina głęboką, niezaspokojoną tęsknotę w dzieciństwie za męską uwagą, miłością i docenieniem, które w czasie dojrzewania nabierają erotycznego wymiaru. Jedna trzecia z moich męskich klientów wspomina, że w młodości została wykorzystana seksualnie przez innych mężczyzn, co spowodowało konflikt, niepewność i niechciane pożądanie seksualne, którego chcą się pozbyć jako dorośli. Wierzymy, że tacy ludzie powinni mieć prawo do stawiania sobie celów terapeutycznych i życiowych na własną rękę, zgodnie z ich systemem wartości.

Rozumiemy, że orientacja seksualna może się zmieniać u wielu osób. Dowodzi tego więcej badań naukowych.

Mając za sobą lata doświadczenia w pomaganiu ludziom z niechcianymi pragnieniami homoseksualnymi, widział Pan, jak wiele osób zmienia swoje życie i z pomocą Pańskiej metody odzyskuje wewnętrzny spokój. Co, Pańskim zdaniem, jest najważniejszą zmianą, do jakiej dochodzi w psychice osoby, która przezwycięży niechciane pragnienia homoseksualne?

Potężna zmiana w psychice ma miejsce, kiedy osoba zdobywa wyzwalającą prawdę, że może stawać się tym, kim pragnie być. Tak jest w wypadku każdego, niezależnie od pociągu seksualnego czy celu terapeutycznego. Nie jesteśmy bezbronnymi ofiarami niechcianych pragnień naszych starych, traumatycznych wspomnień. To wyzwalająca wiadomość.

*****

Nie tylko działalność doktora Nicolosiego stanowi wyłom w mainstreamowej narracji o niezmienności homoseksualizmu. W dekadach szczególnie nasilonej propagandy lobby LGBT, w obronie zdrowego rozsądku i prawa natury stanął jego ojciec – doktor Joseph Nicolosi senior. To właśnie on opracował słynny model „terapii reparatywnej” i w swoim gabinecie, nazwanym imieniem świętego Tomasza z Akwinu, służył profesjonalną pomocą setkom pacjentów. Część z nich przeszła zupełną przemianę i odzyskała heteroseksualność dzięki uzdrowieniu ran z młodości. Inni nauczyli się panować nad swoimi skłonnościami i nawiązywać z innymi mężczyznami zdrowe, nieerotyczne relacje.

Zmarły w 2017 roku uczony powtarzał, że już sama konstrukcja ludzkiego ciała nie wskazuje na to, by zostało one zaprojektowane dla aktywności homoseksualnej. Jak dodawał, nie bez powodu taki styl życia wiąże się statystycznie częściej z ryzykiem zdrowotnym i problemami psychicznymi. Nie odpowiada ludzkiej naturze i zaburza rozwój psychoseksualny, twierdził.

W atmosferze „gejowskiej” propagandy – prowadzonej od lat 60. wśród środowiska psychologicznego – dr Nicolosi zamiast płynąć z nurtem, poświęcił się próbom zrozumienia genezy homoerotycznych pragnień. Na podstawie badań i olbrzymiego doświadczenia klinicznego doszedł do przekonania, że są one swego rodzaju odpowiedzią na traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa…

Podobną optykę uzasadniają liczne historie klientów, jakim metoda „terapii reparatywnej” pomogła pożegnać nieuporządkowane przywiązanie. Przyjrzymy się przypadkowi zgoła nietuzinkowemu – katolickiego kapłana, który zjawił się w klinice Św. Tomasza z Akwinu, w wieku 40 lat – po tym, jak zanurzył się w homoseksualnej pornografii. Fakt ten słusznie dręczył jego sumienie…

Jak wspominał „ksiądz Bob” – jego historia życia to „żywy dowód” na skuteczność i zasadność obserwacji dr. Nicolosiego seniora. Źródła nawracających homoerotycznych skłonności duchowny odnalazł w braku więzi z ojcem w czasach dzieciństwa. Pozostawał on wycofanym i niedostępnym rodzicem. Nie nawiązywał z synem nigdy żadnego bliższego kontaktu.

Zdrowy rozwój księdza Boba dodatkowo utrudniły relacje z męską grupą rówieśniczą. Wyglądały one jak najgorzej. Jako chłopiec późniejszy kapłan był bity przez grupę prześladowców, przed którymi nie potrafił się obronić. Jak opisywał, z czasem zaczął się poddawać ich przemocy, przekonany o tym, że walka nie ma sensu… I wpędza go tylko w większe tarapaty.

To dwa elementy doświadczenia katolickiego kapłana, które dr Nicolosi uznawał za szczególnie istotne w rozwoju pragnień homoseksualnych. Takie doświadczenia sugerują, że młody człowiek nie spełnia standardów obowiązujących jego płeć. Męskość – wyrażana przez niedostępnego ojca i agresywnych, silniejszych rówieśników – zaczyna zdawać się mu czymś nieosiągalnym. Podobne przekonanie wywołuje w człowieku głęboki wstyd i poczucie niższości. Jak wspominał duchowny, to właśnie takie wrażenie towarzyszyło mu zanim podjął terapię, gdy widział silniejszego lub bardziej kompetentnego mężczyznę. Uderzało go potworne poczucie własnej niewystarczalności…

Dr Nicolosi pojmował homoseksualizm jako nieszczęsną odpowiedź na to doświadczenie. Wpisanie elementu erotycznego w cierpienie i poczucie własnej nieadekwatności nadaje mu bardziej znośnego charakteru. Z drugiej strony to rozpaczliwa próba ominięcia poczucia dystansu, jaki dzieli skrzywdzoną osobę od ideału męskości lub kobiecości. Sednem homoseksualnych skłonności jest w tej optyce przekonanie, że skoro samemu nie można przejść próby męskości, to upragnione uznanie i uwagę innych mężczyzn można zdobyć przez przyjęcie roli obiektu seksualnych pragnień…

Metodę terapii reparatywnej Joseph Nicolosi senior oparł więc na pracy ze wstydem, stojącym jego zdaniem u podstaw homoerotyzmu. Według terapeuty, nawet u aktywnych homoseksualistów nieuporządkowane pragnienia rzadko są obecne, gdy czują się oni wartościowi, cenieni i bliscy normom, jakie powinni spełniać ze względu na swoją płeć. To konfrontacja z wydarzeniem podkopującym takie przekonanie wprowadza w stan cierpienia, na który homoseksualne dążenia stanowią nietrafioną odpowiedź, sądził uczony.

Odkrycie schematu tej reakcji i pozbycie się nieuzasadnionego poczucia niższości to – wedle starszego dr. Nicolosiego – klucz do uzdrowienia. Homoseksualne pragnienia miały ulegać złagodzeniu dzięki budowaniu poczucia pewności siebie i bezpiecznej przynależności do własnej grupy płciowej.

Zbudowana wokół takich założeń terapia rzeczywiście pomogła wielu osobom, w tym księdzu Bobowi. Jak wspominał kapłan, dzięki pracy z doktorem Nicolosim udało mu się odkryć źródło pociągu do osób tej samej płci i bolesne poczucie niższości wobec innych mężczyzn. Nauczył się jednak nad nimi panować, a ich intensywność uległa znacznemu osłabieniu. Kapłan wyznawał, że nauczył się nawiązywać i poprawnie przeżywać relacje z innymi mężczyznami, z czym wcześniej radził sobie znacznie gorzej. „Jestem żywym dowodem na to, że ten program działa”, uważa duchowny.

Praca doktora Nicolosiego w dużej mierze wspierała znaczący swego czasu ruch „ex-gejów” w Stanach Zjednoczonych. Środowiska takie straciły jednak ostatnio poważanie, po tym jak część ich działaczy powróciła do homoseksualnego stylu życia. Towarzyszyła temu naturalnie krytyka niedawnych przekonań i zapewnianie, że homoseksualne skłonności nie podlegają zmianom…

Pod wpływem podobnych wypadków nad głową słynnego psychologa zgromadziły się ciemne chmury. Twórca Kliniki Św. Tomasza z Akwinu w wielu mediach oskarżany był o prowadzenie niesprawdzonej i nieskutecznej praktyki. Zdaniem wrogów terapii reparatywnej, nie likwiduje ona erotycznego zainteresowania osobami tej samej płci, a jedynie pozwala panować nad homoseksualnym pożądaniem…To zdanie jak mantra powtarzane przez establishment…

Jednak wśród klientów dr. Nicolosiego nie brakuje takich, w których proces terapeutyczny ostudził homoerotyczne skłonności, ożywiając pragnienie płci przeciwnej. Szanse na zupełne pozbycie się niechcianego homoseksualizmu dzięki własnej metodzie psycholog potwierdzał w dwóch badaniach naukowych z 2000 i 2008 roku. Sam twierdził zresztą, że w wyniku działania terapii około 1/3 jej uczestników uzyskuje pełnię heteroseksualnej przemiany, a kolejne 30 proc., choć nie buduje związków z płcią przeciwną, odzyskuje kontrolę nad własnymi skłonnościami i pozbywa się natarczywych homoerotycznych zachowań oraz myśli.

Dyskusja o stopniu skuteczności metody dr. Nicolosiego to zresztą kwestia mniejszej wagi. Poza jego podejściem leczenia skłonności homoseksualnych podejmowali się również specjaliści tacy jak dr Cohen, czy dr Aardweg – tworząc inne, względnie skuteczne metody.

„Pod górkę” także w Kościele…

Ostatecznie ciekawe, co orędownicy narracji o niezmienności homoerotyzmu powiedzieliby dr Amy Hamilton, zatrudnionej na uniwersytecie w teksańskim Austin. Kobieta, która dziś w brawurowych artykułach przestrzega hierarchów Kościoła i zborów protestanckich, by nie przyjmowali agitacji lobby LGBT, spędziła wiele lat jako zdeklarowana lesbijka…

Ta uczona, zajmująca się m.in. badaniem języka, jakim opisują swoją przemianę uzdrowieni homoseksualiści, opisała swoją historię na łamach periodyku „The Natural Family”. W przyszłym roku w sposób bardziej obszerny ma podzielić się nią w przygotowywanej książce.

W życiu dr Hamilton lesbijskie skłonności pojawiły się wskutek krzywdy, jaka spotkała ją w wieku dziecięcym. Została wówczas pozbawiona kontaktu z naturalną rodziną, a później doświadczyła wykorzystywania seksualnego przez wuja. W wieku nastoletnim zaczęła czuć pożądanie seksualne skierowane ku kobietom, a także częściowo transwestytyczne skłonności, które wcielała w życie. W wieku około 16 lat przeżyła jednak nawrócenie pod wpływem głębokich doświadczeń religijnych. Od tamtej chwili nieuporządkowane skłonności dręczyły jej sumienie… Ale nie umiała się ich pozbyć.

W latach studiów, nie widząc nadziei na pozbycie się pociągu do kobiet, odeszła od wiary, angażując się w homoseksualny związek. Po długim okresie otrząsnęła się jednak z tego przywiązania po spotkaniu z rodzoną matką. Rozmowa, choć nieudana, poruszyła Amy Hamilton do głębi…

Niedługo potem zagubiona kobieta natrafiła na historie homoseksualistów, którzy ze względu na wiarę postanowili trwać w czystości. Zainspirowana tym przykładem zdecydowała pójść tym tropem i z uporem i konsekwencją przez ponad dekadę stawiała tamę grzesznym pragnieniom. Spotkała na swojej drodze protestancki kler, który wspierał ją w tym przedsięwzięciu i pokazywał, że pociąg do kobiet nie określa jej tożsamości. Amy nie „była” lesbijką”, lecz kobietą mierzącą się ze skutkami krzywd, jakie wyrządzili jej najbliżsi.

Ku wielkiemu zaskoczeniu uczonej, a nawet wbrew jej oczekiwaniom, po latach trwania w czystości zaczęła odczuwać heteroseksualne pragnienia. Wkrótce uzyskały one pełen głos… Dziś Amy Hamilton jest matką dwójki dzieci i mężatką.

Doświadczona przez życie kobieta uważa, że narracja o niezmienności homoseksualizmu budowana jest na zamówienie lewicowych bojowników w wojnie cywilizacyjnej. Agitatorzy lobby LGBT chcą zaprząc osoby zmagające się z homoseksualizmem do kulturowej dekonstrukcji. Kluczowym elementem rewolucyjnego programu jest anihilacja więzi rodzinnych i atomizacja społeczeństwa. Promowanie alternatywnych modeli seksualności jest w tym wypadku warunkiem sine qua non powodzenia tej agendy.

Co gorsza – w obliczu takich historii i faktów zdaje się, że agresywny atak na terapię homoseksualizmu to pokłosie osobistego upadku tych, którzy sami z nieuporządkowanymi skłonnościami mierzyć się nie chcą… Usilnie pragną oni narzucić wszystkim przekonanie, że taka walka jest nie tyle trudna, co po prostu niemożliwa.

Tymczasem w świecie naukowym podobne przekonanie zakwestionował nawet najsłynniejszy psycholog świata – dr Jordan Peterson. Trzeba przyznać, że stanowisko kanadyjskiego badacza w tej kwestii zdaje się znacznie mniej śmiałe niż wymienionych wcześniej terapeutów. A jednak… autor bestsellerowych prac kilka razy stwierdzał, że terapia konwersyjna powinna być legalna. W jednym z wywiadów nazwał również zakazy tej praktyki katastrofą.

Pozostaje zapytać, dlaczego mając pod ręką podobne argumenty obrony moralności chrześcijańskiej, Kościół porzuca obecnie to zadanie – a zaczyna kłaniać się homoseksualnej agitacji. Jeszcze dwadzieścia lat temu – podczas pontyfikatu Jana Pawła II, Kongregacja Nauki wiary podkreśliła, że nie tylko akty homoseksualne są złe – ale same skłonności mają nieuporządkowany charakter. Nie można ich zatem postrzegać jako równorzędnych z pociągiem do płci przeciwnej, nakierowaną przecież na zrodzenie potomstwa.

Atmosfera ta zmieniła się dogłębnie, jeżeli teraz kardynał Radcliffe mówi o wybitnym potencjale i darze, jakim miałyby być homoseksualne pragnienia. Jeszcze smutniejszy zdaje się fakt, że dziś pseudo-duszpasterstwa LGBT, żądające zmiany nauczania, cieszą się rosnącymi wpływami. Uosabia je chociażby „New Ways Ministry” na czele z niesławnym Jamesem Martinem. Dlaczego grupy wsparcia katolików w starciu z nieuporządkowanymi skłonnościami nie są promowane w Kościele zamiast nich?

Jak gdyby nieodpowiedzialnych słów hierarchów i oddawania pola wrogom moralności nie było dosyć, wedle hiszpańskich źródeł Watykan wprost potępił próby leczenia homoseksualizmu… Paskudna sprawa nabrała kolorytu niedawno, wobec prokuratorskiego śledztwa, jakim objęto prominentnego katolickiego działacza. Federico M.V, nauczyciel i przewodniczący Duszpasterstwa Rodzin archidiecezji Walencji, został oskarżony o próby „terapii konwersyjnych”. Według bp. Jose Ignacio Munilli chodzi tak naprawdę o zachęty do leczenia skłonności homoseksualnych; zachęty, jakie kierował niekiedy pod adresem swoich uczniów i podopiecznych.

Niestety głos ordynariusza diecezji Orihuela – Alicante był jedynym, jaki podniósł się w obronie zaangażowanego katolika w krajowym episkopacie. Rzecznik biskupiej konferencji, bp Garcia Magan powiedział za to, że jeśli Federico M.V przekroczył prawo zakazujące terapii konwersyjnych, to należy za to przeprosić…

Jednocześnie przedstawiciel Episkopatu odciął się od wszelkich prób leczenia homoseksualizmu, twierdząc, że Stolica Apostolska potępiła je w korespondencji z biskupami Hiszpanii. Pismo zakazujące klerowi wszelkiej formy udziału i wsparcia dla takiej pracy Kongregacja ds. duchowieństwa miała przekazać episkopatowi w 2021 roku. Była to odpowiedź Watykanu na działalność grupy Verdad y Libertad – duszpasterstwa dla osób o skłonnościach homoseksualnych. Zapewniało ono podopiecznym z jednej strony wsparcie moralne i duchowe, ale z drugiej kontakt z terapeutami… Widać aktywność agitatorów porzucenia moralności chrześcijańskiej – takich jak James Martin – bardziej przypada do gustu najwyższym hierarchom… Pozostaje ubolewać i przepraszać Boga za ten fakt, zachowując dla siebie sugestywne i zgryźliwe komentarze.

Podobna dezercja trwa nie tylko wśród kleru… Jej owoce widzimy też wśród deklaratywnie konserwatywnych polityków. Dziś środowiska niby zachowawcze cieszą się ze sporu, jaki grupy homoseksualne toczą z orędownikami zmiany płci. Triumfują, kiedy często w akompaniamencie narracji ochrony pozostałej części lobby tęczowego, agitatorzy transseksualności spotykają się z krytyką… Rewolucja obyczajowa zapuściła korzenie już tak głęboko, że wielu zdążyło pogodzić się z jej obecnością. Z niesmakiem stronią tylko od części jej najmłodszych owoców. Tymczasem to tylko odcienie jednego buntu – wobec Boga Stwórcy i przyrody – Jego dzieła.

Filip Adamus





Homoseksualizm? To się leczy! Nie stygmatyzacja, ale historia nadziei i wyzwolenia - PCH24.pl