„...niezależnie od wywiadu
wojskowego co najmniej 7 formacji partyjnych wykorzystywało Niemców
zagranicznych dla propagandy i dostarczania informacji.
Żadna nie była bezinteresowna, żadnej
nie leżało na sercu pielęgnowanie i utrzymywanie niemczyzny
zagranicznej,
wszystkie natomiast zmierzały do stworzenia aparatu
Secret Service, obejmującego całą kulę ziemską”*
*H. Rauschning, Gesprache mit Hitler,
cyt. wyd., s.134
Za:
Seweryn Osiński - „V kolumna na
Pomorzu Gdańskim”
Warszawa : "Książka i
Wiedza", 1965.
przedruk z duvarenglish.com
tłumaczenie przeglądarki
W
sumie 119 obywateli niemieckich nie może wrócić do Niemiec z
Turcji, powiedział Berlin w odpowiedzi na zapytanie parlamentarne
złożone przez deputowanego Partii Lewicy Gökay Akbulut, turecki
serwis Deutsche Welle, poinformował 31 sierpnia.
Spośród
tych 119 obywateli niemieckich 61 jest obecnie uwięzionych w Turcji,
podczas gdy tureckie sądownictwo nałożyło na pozostałych 58
międzynarodowy zakaz podróżowania.
Niemieckie
MSZ stwierdziło w swojej odpowiedzi, że nie ma informacji, ile osób
posiadających pozwolenie na pobyt w Niemczech jest osadzonych w
Turcji lub zagrożonych międzynarodowymi zakazami podróżowania.
Ministerstwo
nie podało informacji, jakie zarzuty spotykają w Turcji uwięzieni
obywatele Niemiec. Dlatego nie jest jasne, ilu z nich trafia do
więzienia z powodów politycznych lub innych dochodzeń
kryminalnych.
W
odpowiedzi resort poinformował też, że Turcja nie wpuściła w tym
roku na turecką ziemię czterech obywateli niemieckich.
W
następstwie nieudanej próby zamachu stanu w 2016 r. liczba
niemieckich obywateli aresztowanych w Turcji gwałtownie wzrosła, co
nadwerężyło więzi między oboma krajami.
Aresztowanie
dziennikarza Deniz Yücel, dziennikarza i tłumacza Meşale Tulu,
pracownika socjalnego Adila Demirciego, który jest również
tłumaczem agencji informacyjnej Etkin, spotkało się z dużym
zainteresowaniem w niemieckich mediach.
Po
zwolnieniu wszyscy wrócili do Niemiec.
----------
styczeń 2015 roku:
Prezydent Turcji Recep Tayyip Erdoğan oskarżył Radę ds. badań naukowo-technicznych Turcji (TUBITAK) o organizowanie podsłuchów rozmów tureckiego rządu.
W grudniu 2013 roku w Turcji miała miejsce głośna operacja antykorupcyjna, po której w kraju odbywają się aresztowania pracowników policji i kierowników mediów. Wielu z nich zostało oskarżonych o uczestnictwo w nieoficjalnej organizacji „równoległa struktura”, którą rzekomo inspiruje i finansuje mieszkający w USA islamski teolog Fethullah Gülen.
Zdaniem prezydenta Turcji Recepa Tayyipa Erdoğana, Gülen dąży do obalenia tureckiego rządu. To właśnie działalnością zwolenników teologa wśród tureckich urzędników państwowych Erdogan objaśnia protesty, do których doszło w 2013 roku, a także publikację materiałów kompromitujących członków rządu. W ubiegłym tygodniu stambulski sąd wydał nakaz aresztowania Gülena. Według prezydenta, Turcja zwycieżyła w walce z „równoległym państwem".
---------------------
Hermann Rauschning (ur. 7 sierpnia
1887 w Toruniu, zm. 8 lutego 1982 w Portland, USA) –
muzykolog, polityk niemiecki, prezydent Senatu Wolnego Miasta
Gdańska.
Po I wojnie światowej był aktywnym działaczem mniejszości
niemieckiej w Wielkopolsce. W 1926 roku przeprowadził się
na Żuławy oraz przyjął obywatelstwo gdańskie. Należał
do Niemieckiej Partii Ludowej. W 1932 roku wstąpił
do Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP)
i po wygraniu przez tę partię wyborów w 1933 roku został wybrany
do Senatu Wolnego Miasta. Od 1933 roku do listopada 1934 roku
piastował funkcję prezydenta Senatu, trzeciego w historii tego
urzędu.
Był zwolennikiem
porozumienia z Polską oraz uregulowania problemu traktowania
ludności polskiej w Wolnym Mieście. Doprowadził do zawarcia wielu
umów gdańsko-polskich, w tym do umowy z Polską w sprawie
wykorzystywania portu gdańskiego. Zaproponował też
ujednolicenie systemów gospodarczych, założył też Gdańskie
Towarzystwo Studiów nad Polską.
Takie poglądy i obrany kurs
na poprawę stosunków z Polską przyczyniły się do konfliktu z
partią nazistowską, a nawet z opozycyjnymi niemieckimi partiami
socjalistycznymi. Konfrontacja z gauleiterem gdańskiego
NSDAP Albertem Forsterem bezpośrednio przyczyniła się do
jego dymisji w 1934 roku[1].
W 1936 roku wyjechał z Wolnego Miasta do Polski, potem
przez Francję i Wielką Brytanię dostał się
do Stanów Zjednoczonych (1940 r.).
Jest autorem (1939 r.) książki Rewolucja
nihilizmu. Kulisy i rzeczywistość w Trzeciej Rzeszy, w której
krytycznie odnosi się do nazizmu. Rozgłos przyniosły mu także
wydane w 1940 roku Rozmowy z Hitlerem.
Rauschning był realistą
politycznym. W momencie, w którym uświadomił sobie katastrofalne
położenie Niemiec po przejęciu władzy przez Hitlera,
zaczął radykalnie krytykować ustrój polityczny państwa. Jego
zdaniem, naziści prowadzili politykę na
sposób rewolucyjny i nihilistyczny, nie licząc się
ze środkami, jakie stosują oraz aktualną sytuacją wewnętrzną
oraz międzynarodową.
W Rewolucji nihilizmu stwierdził
ponadto, iż samo tempo zmian całkowicie odbiera polityce
niemieckiej znamiona stałości, która jest fundamentem budowania
sprawnego państwa. Postulował odejście od ustroju nazistowskiego
poprzez jego konfrontację z grupami politycznymi, kategorycznie
sprzeciwiał się podporządkowywaniu kolejnych grup konserwatywnych zwierzchnictwu NSDAP twierdząc,
że rewolucyjne siły zawsze zdominują wszelkie środowiska
polityczne.
Polecam jednak lekturę angielskiej
wiki w tym temacie:
https://en.wikipedia.org/wiki/Hermann_Rauschning
Wg niemieckiej wikipedii - brak innych wersji językowych
(pamiętamy,
że wiki zawiera często nieprawdę)
Gespräche
mit Hitler
"Rozmowy z Hitlerem" to książka
napisana przez Hermanna Rauschninga , która miała
dokumentować rozmowy autora z Adolfem Hitlerem w
latach 1932–1934. Po raz pierwszy pojawił się we Francji w
1939 roku pod tytułem Hitler m'a dit ( coś w
stylu : Co Hitler mi powiedział , dosłownie: „Hitler
mi powiedział”). Po tym, jak niektórzy historycy
zakwestionowali autentyczność rozmów, brak autentyczności
stał się znany szerokiej publiczności od 1984 roku. Cytaty
Hitlera w książce są zatem uważane za niepodlegające cytowaniu
lub nawet za fałszerstwa .
W tomie Rauschning dokumentuje rzekome rozmowy z Hitlerem, które,
jak twierdzi , prowadził podczas swojej działalności
jako polityka w Gdańsku , najpierw jako przewodniczący
Gdańskiego Landbundu, a później jako przewodniczący gdańskiego
Senatu. We wstępie do tekstu stwierdza, że po prywatnych
dyskusjach robił odręczne notatki i „wiele można uznać za
niemal dosłowną reprodukcję”.
Rewelacje że Rauschning dokumentów w książce troską, z jednej
strony, rzeczy, które zostały już obrocie jako plotki, jak
udziałem narodowych socjalistów pod przywództwem Hermanna
Göringa w tym pożarze Reichstagu lub
ewentualnego ataku na Francję , co było do przewidzenia już w 1939
roku.
Z drugiej strony Rauschning odniósł się do czynów Hitlera,
które miały miejsce dawno temu w momencie pisania.
Geneza
Po tym, jak Rauschning popadł w niełaskę u Adolfa Hitlera w
1934 r. i po wotum nieufności musiał zrezygnować ze
stanowiska przewodniczącego Senatu Gdańska , wyemigrował najpierw
do Szwajcarii, a następnie do Francji.
W Paryżu spotkał dziennikarza Emery'ego Revesa i
opowiedział mu o wielu rozmowach z Adolfem Hitlerem. Reves
namawiał go do opublikowania swoich doświadczeń. Sam
Rauschning spotkał Hitlera zaledwie cztery razy i nigdy w rozmowie
jeden na jednego. Tak więc Rauschning wymyślił kilka
konkretnych czasów i miejsc i wielokrotnie podzielił swoje
nieliczne osobiste doświadczenia.
Dalsze sugestie czerpał z
raportów od znajomych, z brązowych ksiągprasę codzienną, a
także niektóre spotkania, w których uczestniczył jako
przewodniczący Senatu. Rauschning, który był wówczas bez
grosza, otrzymał zaliczkę w wysokości około 125 000 franków .
W grudniu 1939 roku Rauschning wydał we Francji książkę
pod tytułem Hitler m'a dit („Hitler mi
powiedział”). Dzieło napisane jest znacznie ostrzej niż
późniejsze wydanie niemieckojęzyczne, co prawdopodobnie wynika z
wpływu tłumacza.
W tym samym miesiącu pojawiła się angielska wersja
zatytułowana Hitler mówi („Hitler mówi”). W
styczniu 1940 roku wydano amerykańskie wydanie The Voice
of Destruction . Mniej więcej w tym czasie ukazało
się pierwsze wydanie niemieckojęzyczne, zatytułowane Rozmowy
z Hitlerem który po raz pierwszy pojawił się w Szwajcarii. W
1940 roku dzieło we Francji osiągnęło już nakład 220 000
egzemplarzy. Następnie pojawiły się liczne inne wydania i
tłumaczenia na inne kraje i języki.
Efekt
Po wydaniu książka stała
się bestsellerem . Pojawienie się wywarło
również presję na przywódców III
Rzeszy . Ponieważ jednak edycje powstawały za granicą,
nie było sposobu, aby księga nie ukazywała się. Presję
można było wywierać tylko na kilka neutralnych krajów, takich jak
Szwajcaria, Szwecja czy Dania, aby uniemożliwić dalszą
publikację. Jednak np. w Szwajcarii importowano znacznie
ostrzejszą wersję francuską . Prawdopodobnie planowana
kontrakcja Ministerstwa Oświecenia Publicznego i Propagandy
Rzeszy zakończyła się fiaskiem z powodu wojny.
Zebrane materiały do zdyskredytowania Rauschningów zaginęło
po zakończeniu wojny.
Opinia publiczna zwróciła szczególną uwagę na opisane przez
Rauschninga plany Hitlera dotyczące podboju świata, które
Rauschning rozszerzył na Stany Zjednoczone i Związek
Radziecki, przypuszczalnie w celu wzbudzenia podejrzeń także tam
wobec Hitlera.
Hitler mówił także o „wojnie bakteryjnej”.
Po wojnie Związek Radziecki wykorzystał fragmenty książki w
procesie norymberskim głównych zbrodniarzy wojennych jako
dowód „ZSRR-378”. Również historia badań ,
m.in. Joachima C. harda i Gerharda L. Weinberga ,
roślina wykorzystywana jako standardowe źródło .
Historyk Golo Mann napisał wstęp do przedruku w 1964
roku, w którym chwalił wizjonerskie osiągnięcie Rauschninga, ale
nie bez krytyki jego konserwatywnego i gorzkie
nastawienie w latach powojennych. Niemniej jednak we wstępie
stwierdził, odwołując się do cytatu szwajcarskiego
dyplomaty Carla Jacoba Burckhardta o Rauschningu, że „może
zostać mężem stanu w korzystniejszym świetle [...]”.
Ocena badań
Już wkrótce po publikacji pierwsze głosy wyrażały wątpliwości
co do prawdziwości książki. Między innymi Friedrich
Stampfer (były redaktor naczelny organów
centralnych SPD Vorwärts ) nazwał Rauschninga
„rewelacyjnym pisarzem niższego rodzaju [...], który mocno
mieszał prawdę z poezją”.
W 1977 roku, w swojej pracy Trzecia Rzesza i Meksyk, Klaus
Vollhand obalił rzekome plany Hitlera podboju Meksyku i
zidentyfikował je jako fałszerstwa. Fritz
Tobias skonfrontował Rauschninga ze swoimi argumentami
przeciwko hipotezie pożaru Reichstagu, ale ten zerwał
korespondencję. Kurtka Eberharda w 1969 wypowiedział się
przeciwko wykorzystywaniu utworu jako źródła.
W 1972 roku Theodor
Schieder opublikował jako źródło historyczne wykład pt .
„Rozmowy z Hitlerem” Hermanna Rauschninga , który określił
dzieło jako „dokument o niewątpliwej wartości źródłowej”,
ale jednocześnie przyznał, że „nie jest to dokument źródłowy
z które można znaleźć dosłowne lub ustne raporty Hitlera Może
spodziewać się wyroków i wyroków ”. Sam Rauschning
poinformował go w liście z 22 lutego 1971, że rozmowy miały
na celu dać „ogólny obraz Hitlera”, który został „utkany z
notatek, z pamięci, a nawet z wiadomości od innych”. Schieder
zawęził już spotkania Rauschninga z Hitlerem do około 13, z
których tylko dla dwóch udało mu się znaleźć konkretne zapisy.
W 1984 roku szwajcarski nauczyciel historii Wolfgang Hänel
przedstawił kolejne dowody w wykładzie ośrodka
badań nad historią współczesną w Ingolstadt, że rozmowy
były sfałszowane. W tym samym roku opublikował w książce
wyniki swoich badań. Kilka miesięcy przed śmiercią w
październiku 1981 roku Hänel zdołał przekonać osobę,
która zainicjowała rozmowę, Emery Reves, aby
opowiedziała historię powstania tekstu i nagrał ten raport na
taśmie. W ten sposób dowodzi fałszerstwa dzieła.
Hänel wskazuje również, że
Rauschning po prostu skopiował niektóre ustalenia, częściowo z
własnej książki Rauschninga The Revolution of Nihilism,
częściowo z Mein Kampf . Wykorzystuje także Ernsta
Jüngera , Ericha Ludendorffa , Karla
Haushofera, a nawet opowiadanie Guya de
Maupassanta Der Horla .
Badania
Hänela spotkały się z dużym zainteresowaniem dziennikarskim.
Ale była też sprzeczność z tezą Hänela: np. Martin
Broszat wierzył w „wewnętrzną autentyczność” rozmów i
wskazywał, że teza o fałszerstwie Hänela opierała się
tylko na zapisie z taśmy, tj. ustne oświadczenie obejmujące
dziesięciolecia zostało złożone po opisanych wydarzeniach.
Bernd Lemke z Wojskowego Biura Badań Historycznych wezwał
do zróżnicowanego spojrzenia na pracę i odniósł się do nowego
wydania książki Rauschninga 2005 ze szczegółowym wstępem
historyka Marcusa Pyka. Lemke wymienia kilka dopasowań między
cytatami Hitlera w Rauschningu a scenariuszem, jest uważany za
autentyczny „Hitler's table talks in the Führer Headquarters
1941-1942” , Henry Picker , i podsumowuje to:
„Książka nie zasługuje na zniesławienie. Częściowo,
zwłaszcza w dwóch końcowych rozdziałach, reprezentuje formę
hybrydyczną między literaturą a źródłami historycznymi.”
Większość dzisiejszych historyków jest zdania, że rozmowy
mogą w niewielkim stopniu lub wcale nie rościć sobie praw do
autentyczności.
Według Iana Kershawa , prezentacja Rauschninga jest
„dziełem, które jest dziś tak mało uwierzytelnione, że lepiej
go zignorować” podczas gdy Encyklopedia
Narodowego Socjalizmu mówi o „ dobrze zrobiony materiał
propagandowy przeciwko narodowemu socjalizmowi”.
https://bazhum.muzhp.pl/media/files/Dzieje_Najnowsze_kwartalnik_poswiecony_historii_XX_wieku_/Dzieje_Najnowsze_kwartalnik_poswiecony_historii_XX_wieku_-r2003-t35-n2/Dzieje_Najnowsze_kwartalnik_poswiecony_historii_XX_wieku_-r2003-t35-n2-s165-176/Dzieje_Najnowsze_kwartalnik_poswiecony_historii_XX_wieku_-r2003-t35-n2-s165-176.pdf
https://www.ukw.edu.pl/download/55483/siip1603.pdf
https://maciejsynak.blogspot.com/search?q=osi%C5%84ski
https://de.wikipedia.org/wiki/Gespr%C3%A4che_mit_Hitler
https://maciejsynak.blogspot.com/2015/01/ukaszenka-holokaust-bez-niemcow-cos.html
