Od mniej więcej dwóch lat zauważam, że ktoś bez mojej wiedzy usuwa z bloga zdjęcia, całe posty lub ingeruje w tekst, może to prowadzić do wypaczenia sensu tego co napisałem lub uniemożliwiać zrozumienie treści, uwagę zamieszczam w styczniu 2024 roku.
Monika Małkowska: Demagogiczny łomot dopada nas coraz częściej
17.05.2025 13:50
Choć Polska nie posiadała kolonii, nowe narracje sugerują, że nasi przodkowie mentalnie wspierali kolonializm – a jego echa rzekomo trwają do dziś.
„Kolonializm? Nas to nie dotyczy” – Magda Bodzan, antropolożka i trenerka edukacji globalnej, nadała taki przewrotny tytuł swej elukubracji, w której dowodzi, że jest właśnie na odwrót. Tekst (finansowany z Funduszy EOG) powstał w ramach projektu „Włączamy Nowe Narracje o Świecie” i ma za zadanie… obciążyć nas winą. Bo choć nie skolonizowaliśmy czynnie żadnych zamorskich terenów, to mentalnie byliśmy aneksjonistami. Buzujące w naszych przodkach imperialistyczne zapędy trwają do dziś jako „ideologiczny” kolonializm. „Przejawia się w naszym stosunku do zwierząt, przyrody i jej zasobów, o których myśli się w kategoriach posiadania, podboju, podporządkowania i eksploatacji. Jest widoczny w postawach Polaków względem migrantów, których obecność kwestionuje jasne podziały narodowe, i wobec osób LGBT+, które zaprzeczają binarnemu, kolonialnemu wyobrażeniu o płci” – przekonuje Magda Bodzan.
Demagogiczny łomot
Chcesz się poczuć się prawdziwym Europejczykiem, pokajaj się za ekspansjonistyczne aspiracje naszych antenatów, którzy majaczyli o kolonii w Kamerunie, Togo, Angoli, na Madagaskarze. Sumienie cię nie rusza, gdy korzystasz z dóbr pochodzących z krajów „globalnego Południa”? Jesteś neokolonialistą. Taki demagogiczny łomot dopada nas coraz częściej. Starszym pokoleniom we łbach trudno przemontować, ale z młodymi umysłami da się radę. Ideopranie mózgów odbywa się jawnie i podprogowo.
Zaczęło się od ataków na Stasia i Nel, bohaterów wiadomej powieści, którą postępowcy chcą wywalić z lektur szkolnych lub przynajmniej mocno okroić. Dzieciom łatwo wytłumaczyć, że Kali wcale nie być Murzyn, tylko niebiały. Murzynek Bambo został eksmitowany ze szkół, bo choć może pilnie, to jednak uczył się z murzyńskiej czytanki. Dla wyższych klas i dorosłych trzeba przeinterpretować zbiory obiektów pochodzących z Afryki. Mamy ich w Polsce niewiele i nie najwyższej klasy, jednak ekspozycje i ich opisy wymagają ideologicznej korekty. Przykładem świeci nowa dyrektorka warszawskiego Muzeum Etnograficznego, historyczka sztuki Magdalena Wróblewska, specjalizująca się w problematyce dekolonizacji.
Wystawą „Wybielanie” podważa naszą niewinność: grzeszyliśmy myślą i marzeniem o koloniach. Sami będąc pariasami Europy, reperowaliśmy ego, kalkując zachodnie wzorce, w tym poczucie wyższości „białego człowieka” wobec mieszkańców Afryki (i innych ciemnoskórych ludów). Przywołane w „Wybielaniu” XIX-wieczne ekspedycje polskich podróżników do Afryki – Stefana Szolc-Rogozińskiego i Leopolda Janikowskiego – to dziś powód do wstydu: w planach wojażerów kryły się intencje utworzenia tam kolonii. Mniejsza, że chodziło o stworzenie oazy, namiastki kraju dla Polaków pod butem zaborców. Shame.
Ukryty cel
Jest ukryty cel w stawianiu nas w jednym szeregu z prawdziwymi ekspansjonistami. Powinniśmy ponieść karę za kolonie, mimo że ich nie mieliśmy, ale chcieliśmy. Po to UE finansuje różne świadomościowe manewry, żeby podporządkować swoim celom ludzi podatnych na indoktrynację: mamy bez szemrania przyjmować migrantów, których inne kraje do nas pushbackują. Wspólna wina, wspólny problem.
[Felieton pochodzi z Tygodnika Solidarność 19/2025]
Dr Rafał Brzeski: Niemcom zależy na przejęciu polskich ziem leżących na wschód od linii Odra-Nysa Łużycka
12.05.2025 13:32
- Wiele świadczy, że obaj nasi sąsiedzi postawili sobie za cel długotrwałe opanowanie Polski i podporządkowanie sobie Polaków - mówi w rozmowie z Anną Wiejak ekspert ds. bezpieczeństwa dr Rafał Brzeski.
Co musisz wiedzieć?Niemcy i Rosja prowadzą podobne, choć przy użyciu innych środków, operacje zalewania Polski nielegalnymi imigrantami Jak twierdzi dr Rafał Brzeski, wiele wskazuje na to, że jest to element wspólnego planu przejmowania kontroli nad Polską i Polakami Stany Zjednoczone mogłyby powstrzymać ten proces wspierając Trójmorze
Rosja via Białoruś prowadzi wobec Polski hybrydową wojnę asymetryczną z użyciem migrantów. Dokładnie to samo robią Niemcy, a przynajmniej tak to wygląda. Czy się mylę?
Dr Rafał Brzeski: Nie myli się Pani. Od niepamiętnych czasów cel wojny sprowadza się do dwóch rozwiązań: długotrwałego opanowania terenu i podporządkowania sobie tubylczej ludności albo krótkotrwałego zajęcia terenu, złupienia go i uprowadzenia ludności w niewolę. Przy czym osiągnięcie wybranego celu ma nastąpić jak najmniejszym kosztem.
Wiele świadczy, że obaj nasi sąsiedzi postawili sobie za cel długotrwałe opanowanie Polski i podporządkowanie sobie Polaków. Cel ten zamierzają osiągnąć środkami wojny informacyjnej (propaganda, prowokacja, dezinformacja, agentura wpływu) oraz przy użyciu sztucznie wywołanych, sterowanych przemieszczeń mas ludzkich. Taka sterowana migracja ma umożliwić tanie i stosunkowo płynne przejęcie kontroli nad polskimi ziemiami, polskim narodem i wypracowanym przez Polaków majątkiem.
Sposób sterowania przemieszczeniami wskazuje, że rosyjsko-niemiecki program wspólnego przejęcia kontroli nad Polską i Polakami zakrojony jest na pokolenia. Powoli, ale konsekwentnie ma on doprowadzić do likwidacji wyraźnie wyodrębnionego polskiego narodu i przekształcenia go w łatwą do modelowania, skundloną masę bez jednorodnych zworników tożsamościowych: historii, religii, rasy, języka, a nawet bez sumienia i charakterystycznej budowy ciała.
Operacja hybrydowa przeciwko Polsce
Niemiecka polityka migracyjna jest żywcem wzięta z rosyjskich podręczników do wojskowości, a „państwami ofiarami” tych działań są wszystkie te, w których Niemcy rozlokowują migrantów, z Polską włącznie. Czy chodzi o to, żeby uwikłać państwa w problemy wewnętrzne, aby tym łatwiej narzucić im hegemonię? Przyznam, że tak to wygląda.
W przypadku Polski można przyjąć, że rosyjska i niemiecka strategie sterowania przemieszczeniami mas ludzkich są podobne, ale taktyki są różne. Rosyjska opiera się na migracji inspirowanej i wspomaganej logistycznie przez „bratnie” służby rosyjskie i białoruskie. Taktyka niemiecka zasadza się na migracji wymuszonej, czyli na deportacjach w stylu carskich i bolszewickich wywózek bez możliwości powrotu do Niemiec, a następnie na osadzeniu deportowanych w tak zwanych ośrodkach integracyjnych, które chociaż są komfortowe, to jednak nieprzyjemnie kojarzą się z obozami koncentracyjnymi.
W przypadku Polski Niemcom zależy w krótkiej perspektywie na przejęciu polskich ziem leżących na wschód od linii Odra-Nysa Łużycka, do których roszczą sobie prawo od przegranej II wojny światowej. Natomiast w dłuższej perspektywie celem jest pokojowa likwidacja, a może raczej wspomniana modyfikacja polskiego narodu i jego redukcja do taniej siły roboczej oraz konsumenta niepełnowartościowych produktów niemieckich.
W przypadku pozostałych państw europejskich Niemcom chodzi o łagodne osiągnięcie przyzwolenia na hegemonię a przesunięcia do tych państw masy ludzkiej z Niemiec mają raczej charakter uzupełniający, gdyż kraje te, w przeciwieństwie do Polski, są od dłuższego czasu celem migracji bezpośredniej.
"Pruski deep state sięga korzeniami Zakonu Krzyżackiego"
Niemiecko-rosyjski plan stworzenia przestrzeni gospodarczej od Władywostoku do Lizbony jest aktualny mimo brutalnej agresji Rosji na Ukrainę. Jak duże zagrożenie niesie on dla Polski i dla innych europejskich krajów?
Odległość, w linii prostej, między Władywostokiem a Lizboną to ponad 10 000 kilometrów. Odległość od Doniecka do Przemyśla to około 1 400 kilometrów. Różnica skali sprawia, że wojna na Ukrainie hamuje i może nawet czasowo zablokować realizację planu, ale nie zmniejsza wymiaru wizji upajającej rosyjskich polityków i liderów pruskiego „deep state”.
Towarzyszy temu negatywna narracja na temat Polski w niemieckiej prasie. Jak duże mamy powody do obaw?
Wspomniany pruski „deep state,” sięgający korzeniami Zakonu Krzyżackiego, sfinalizował już etap uwalniania Niemców z odpowiedzialności za rozpętanie i zbrodnie II wojny światowej, czego ukoronowaniem była wypowiedź Angeli Merkel na uroczystości 75 rocznicy D-Day, czyli lądowania wojsk alianckich w Normandii.
Pani kanclerz bezczelnie podziękowała wówczas Sprzymierzonym za „wyzwolenie” Niemców z jarzma nazistów. Narracja o wąskiej grupie nazistów trzymających w kajdanach Niemców sączona była światu od pierwszych miesięcy po kapitulacji niemieckich sił zbrojnych w maju 1945 roku. Proces norymberski i pochodne które doprowadziły do ukarania śmiercią najwyższych przywódców III Rzeszy i szczególnie brutalnych zbrodniarzy uznane zostały wewnątrz Niemiec (najpierw w szeptanej, a później w medialnej opinii) za wystarczające zadośćuczynienie sprawiedliwości. Odpowiedzialnością za rozpoczęcie wojny obciążano natomiast konsekwentnie Polskę, ponieważ w 1939 roku nie zgodziła się na ultimatum Berlina, aneksję Wolnego Miasta Gdańsk oraz oddanie tak zwanego „korytarza” do Gdańska. Równolegle za wybuch wojny oskarżano Anglię, gdyż zamiast wywrzeć presję na Polskę, to 3 września poparła ją i wypowiedziała wojnę III Rzeszy. W powojennych narracjach niemieckich, zbrodniom na Żydach winni byli Sprzymierzeni, gdyż nie zbombardowali torów kolejowych prowadzących do Auschwitz oraz innych obozów koncentracyjnych. Wykoncypowano również narrację, że Alianci, a zwłaszcza Amerykanie są winni przedłużaniu się wojny, gdyż postawili żądanie bezwarunkowej kapitulacji. Nie na darmo specjaliści w dziedzinie walki informacyjnej uważają, że Niemcy są „mistrzami w samowybielaniu się”.
Po jednostronnym zdjęciu z siebie odpowiedzialności za wojnę i zbrodnie, Niemcy zaczęli cierpliwie, konsekwentnie i na wszelkie sposoby rozpychać się w Europie, pod hasłem „przejmowania odpowiedzialności za bieg spraw”.
Zaczęły się narracje o należnym Niemcom miejscu w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, balony próbne o możliwości dostępu do zbrojeń jądrowych, itp. Hamulcem tych zapędów była i jest wojskowa obecność USA na terytorium Bundesrepubliki, która stała się z jednej strony stałym źródłem niemieckich ataków propagandowych a z drugiej służalczych deklaracji lojalnościowych niemieckich polityków adresowanych do kolejnych prezydentów USA. Celem tych zabiegów jest uzyskanie uprzywilejowanej pozycji w Europie, czego symbolicznym wręcz przykładem było wycofanie przez prezydenta Joe Bidena amerykańskiego sprzeciwu wobec gazociągu Nord Stream 2. W tym konkretnym przypadku Angela Merkel reprezentowała interesy Berlina i Moskwy kosztem Ukrainy i państw Trójmorza.
Agentura rosyjska
Jak silna jest w Niemczech rosyjska agentura?
Nie jest łatwo określić siłę rosyjskiej agentury w sytuacji szerokiej i daleko posuniętej dwustronnej współpracy służb wywiadowczych, zwłaszcza na kierunku polskim.
Wiem skądinąd, że agentura rosyjska jest obecna również w unijnych instytucjach. Dlaczego przez tyle lat nie wypracowano metod jej demaskowania, o neutralizacji nie wspominając?
Z braku woli politycznej. A dlaczego nie ma tej woli, to temat rzeka wymagający przeprowadzenia w Europie kontroli wielu unijnych i narodowych instytucji na wzór działań ekipy DOGE Elona Muska w Stanach Zjednoczonych.
USA mogą to zablokować
USA mają sprawczość pokrzyżować niemieckie plany. Czy tego obawia się Berlin?
Stany Zjednoczone mogą nie tylko pokrzyżować, ale wręcz zniweczyć niemieckie plany. Muszą tylko chcieć. Wystarczy udzielić zdecydowanego poparcia krajom Trójmorza, które wspólnie stanowią barykadę dzielącą fizycznie i politycznie Niemcy od Rosji.
Wzmocnienie tej barykady uniemożliwi powstanie przestrzeni od Władywostoku po Lizbonę pod wspólnym zarządem Moskwy i Berlina. Usunięcie tej barykady sprawi, że USA zostaną wypchnięte z Europy i zredukowane z pozycji supermocarstwa do rangi mocarstwa regionalnego po drugiej stronie Atlantyku. I to jest najważniejsza stawka aktualnej gry o Europę.
"Wspólna przestrzeń" na trupie Polski
Jak Pan ocenia pomysł wspólnych zbrojeń unijnych? Według mnie to przepis na to, aby Polska w sytuacji rosyjskiej agresji pozostała bezbronna. Czy się mylę?
Najazd Rosji na Ukrainę ujawnił, że Berlin jest cichym sojusznikiem Kremla i w ramach posiadanego marginesu swobody bez narażania się na konsekwencje stara się wspierać działania wojsk rosyjskich. Od przysłowiowych hełmów po niespełnione obietnice, opóźnienia i problemy z dostarczaniem uzbrojenia. W ten uzgodniony lub dorozumiany sojusz wpisuje się paraliż strategicznych inwestycji logistycznych zorganizowany i prowadzony przez niemiecką agenturę na terytorium Polski, czyli na bezpośrednim zapleczu potencjalnego frontu w przypadku zbrojnej konfrontacji między Rosją a NATO. Prowadzone i projektowane inwestycje miały umożliwić szybki przerzut sił i środków dla wsparcia wojsk zaangażowanych już w walkach. Przerzut z pominięciem terytorium Niemiec, przed których dwulicowością ostrzegali wojskowi brytyjscy jeszcze w latach 60-tych ubiegłego stulecia.
Jak się wydaje koncepcja rosyjsko-niemieckiego duumwiratu zarządzającego gigantyczną przestrzenią „od oceanu do oceanu” przewiduje, że rolę jej obrońcy sprawować będą przede wszystkim rosyjskie siły zbrojne. Przynajmniej do „linii Wisły”, która nie jest wyimaginowanym rozgraniczeniem. Oddanie Rosji ziem Polski wschodniej dałoby Berlinowi czas na ewentualne polityczne wyjaśnienia nieporozumień i nowe uzgodnienia z Moskwą. Na dobrą sprawę na nic więcej, jeśli nie liczyć wykrwawienia polskiego żołnierza, przed którego zdolnościami do konspiracji, sabotażu i dywersji tak Niemcy, jak Rosjanie czują respekt płynący z doświadczenia.
Propagandowe działania osłonowe skompromitowanej „linii Wisły”, na której miałyby ponoć zostać uruchomione wojska NATO są mało wiarygodne. W ewentualnym duumwiracie nie ma bowiem miejsca dla NATO. Sojusz Atlantycki jest zbyt narodowy i ma wbudowany potężny komponent amerykański, a przecież USA mają być wypchnięte z Europy. Bez amerykańskiego komponentu NATO nie ma większego militarnego znaczenia.
Ewentualna Euro-armia broniąca unijnego superpaństwa nawet jeśli wyjdzie poza sferę politycznych i propagandowych dywagacji, też nie będzie miała większej wartości. Będzie z pewnością świetna do defilad, ale nie ma na razie jasnej odpowiedzi choćby na podstawowe pytanie. W jakim języku ma być dowodzona. Po angielsku, czyli w podstawowym języku Unii Europejskiej chociaż Wielkiej Brytanii w UE nie ma? A może po niemiecku? Złośliwi podpowiadają, że komenda będzie po węgiersku rotacyjnie z językiem fińskim z racji powszechnej znajomości języków ugrofińskich.
Tak na serio projektowana euro-armia jawi się raczej jako potencjalne narzędzie tłumienia protestów i niepokojów społecznych oraz idealny twór dla rozmów dyplomatycznych, diet poselskich i delegacyjnych, konferencji, narad i grantów akademickich oraz jako świetna płaszczyzna dla werbunku agentury. W znacznie mniejszym stopniu jako wiarygodny instrument odstraszający ewentualnego przeciwnika.
Wydaje się, że jeżeli powstanie przestrzeń od Władywostoku do Lizbony, dokona się, to po trupie Polski i innych państw członkowskich UE. Czy to jest koniec Europy, jaką znamy?
To zależy od wieku obserwatora. Europa zachodnia jaką znam z młodości skończyła się po ideologicznej rewolcie 1968 roku. Europa podzielona na dwa rywalizujące bloki skończyła się wraz z „Solidarnością”, kiedy byłem w tak zwanym kwiecie wieku. Obecnie obserwuję jak rozwija się świadomościowa burza oporu tak zwanych populistów przeciwko koncepcji podziału świata na kilka supermocarstw, których wąskie elity tak zwanych globalistów będą układać się ze sobą i trzymać w ryzach wielorasową chmarę zasobów ludzkich. Przestrzeń od Władywostoku po Lizbonę ma być w tej koncepcji jednym z takich supermocarstw.
Rozmawiała Anna Wiejak
[Doktor Rafał Brzeski to wybitny specjalista w dziedzinie wojny informacyjnej, służb specjalnych i terroryzmu, a ponadto: dziennikarz (BBC, ABC News, Baltimore Sun, Polskie Radio),były kierownik informacji (Polskie Radio, Informacyjna Agencja Radiowa),tłumacz, pisarz, publicysta, były szkoleniowiec oficerów brytyjskiej policji. Dr Brzeski był działaczem niepodległościowym – współorganizował z bł. ks. Jerzym Popiełuszko tajne szkolenia.]
Wywiad ukazał się w majowym numerze Magazynu Optyka Schumana
Autor: Anna Wiejak Źródło: Magazyn Optyka Schumana Data: 12.05.2025 13:32
Wygląda na to, że miękka siła w internecie - odpowiednia semantyka w artykułach uznanych gazet, fora i blogi "historyczne" wybielające Niemcy i szerzące kłamstwa, półprawdy, manipulacje sprawiły to, przed czym przestrzegam od jakiś 15 lat.
Kłamstwa zamieniły się w "wiedzę potoczną" powielającą kłamstwa.
Totalne zakłamanie prawdy historycznej.
Oczywiście na pewno w Niemczech działo się to w innym trybie - te wszystkie kłamstwa były od zawsze tylko pretekstem do tego, by dziś uprawiać taką retorykę, że młodzi niby nic nie wiedzą, by teraz mogli się "odciąć" od przeszłości i otwarcie artykułować swoje pretensje.
przedruk
09.05.2025, 09:27
Niemiecka młodzież uważa, że to Polacy sprowokowali II wojnę światową!
W klasach szkolnych w Niemczech usłyszeć można twierdzenia takie jak "Polska sprowokowała II wojnę" światową czy "Żydzi byli w jakiś sposób współwinni” – alarmuje "Frankfurter Allgemeine Zeitung". "80 lat po zakończeniu wojny zachowanie pamięci jest coraz trudniejsze" – podkreślają historycy.
"Takie niezgodne z prawdą tezy stanowią coraz większe zagrożenie ze względu na rosnące luki w wiedzy uczniów" – podkreślił przewodniczący niemieckiego Stowarzyszenia Nauczycieli Historii (VGD) Niko Lamprecht, cytowany przez "FAZ". Jak dodał, nauczyciele obserwują wśród uczniów coraz bardziej negatywne nastawienie do zajmowania się tematem narodowego socjalizmu i
Obecnie coraz częściej słyszy się również apele o "odpuszczenie sobie" okresu nazistowskiego w historii Niemiec – zauważyły VGD oraz Stowarzyszenie Niemieckich Historyków (VHD) we wspólnym oświadczeniu. .
Po ataku palestyńskiego Hamasu na Izrael 7 października 2023 roku i odwetowej operacji wojskowej Izraela w Strefie Gazy zaprzeczanie lub trywializowanie mordowania Żydów i antysemityzmu jest akceptowane nie tylko w szkołach z dużym odsetkiem uczniów o pochodzeniem migracyjnym – podkreślono.
Obojętność, ignorancja i fake newsy na ten temat stanowią idealne podłoże do rozwoju takich zjawisk. (...) Uczniowie nie wierzą już nauczycielom, fakty historyczne lub trudno dostępne źródła się nie liczą, a blogerzy i filmy narzucają młodym ludziom interpretację historycznych wydarzeń dzięki swoim prostym przekazom.
– głosi wspólne oświadczenie.
Wkrótce nie będzie już naocznych świadków ery nazistowskiej, pamięć zbiorowa zanika, a zbrodnie nazistowskie są trywializowane lub relatywizowane, historycy widzą więc pilną potrzebę działania i proponują konkretne kroki w celu zachowania wiedzy historycznej – podkreślił w artykule "Frankfurter Allgemeine Zeitung".
Z punktu widzenia historyków 80 lat po zakończeniu II wojny światowej zachowanie pamięci staje się coraz większym wysiłkiem, a demokratyczna edukacja nie jest możliwa bez wiedzy o epoce nazizmu, II wojnie światowej i jej konsekwencjach.
"historycy widzą więc pilną potrzebę działania i proponują konkretne kroki w celu zachowania wiedzy historycznej" - czyli co?
To oficjalny sygnał, że przystępują do dalszych działań wg planów sprzed 80 lat?
Pomnik Zaślubin Polski z Morzem w Kołobrzegu już jest po gruntownym remoncie i dosłownie jaśnieje nad brzegiem Bałtyku.
Autorem wysokiego na aż 20 metrów pomnika z żelazobetonu jest Wiktor Tołkin, rzeźbiarz i architekt, wybitny twórca XX wieku. Odsłonięto go w 1963 roku. Legenda mówi, iż przejście z jednej strony pomnika na drugą na bezdechu przyniesie spełnienie wcześniej pomyślanego życzenia.
W 2025 roku z okazji 80. rocznicy walk o miasto, uroczystości w Kołobrzegu odbyły się już pod gruntownie wyczyszczonym i wyremontowanym Pomnikiem Zaślubin Polski z Morzem - drugim takim symbolem w Polsce.
To pierwszy tak poważny remont od 60 lat, choć w 2014 też prowadzono tu prace - wtedy konstrukcja była już w naprawdę kiepskim stanie.
To w Kołobrzegu nad brzegiem Bałtyku 18 marca 1945 kpr. Franciszek Niewidziajło stojąc na murze wschodniego pirsu kołobrzeskiego portu, wypowiedział pamiętne słowa: Przyszliśmy, morze, po ciężkim i krwawym trudzie. Widzimy, że nie poszedł na marne nasz trud. Przysięgamy, że cię nigdy nie opuścimy. Rzucając pierścień w twe fale, biorę z tobą ślub, ponieważ tyś było i będziesz zawsze nasze.
A potem wrzucił do morza obrączkę. Tak Wojsko Polskie zaślubiało Bałtyk. To były drugie zaślubiny z morzem w historii. Pierwsze odbyły się 10 lutego 1920 w Pucku.
Pomnik miał stanąć w porcie w Kołobrzegu, ostatecznie jest przy deptaku
Idea postawienia pomnika zrodziła się w roku 1958, kiedy w Kołobrzegu świętowano 15-lecie Wojska Polskiego. Zaczęła się zbiórka pieniędzy na budowę.
- Początkowo, pomnik miał stanąć w miejscu, w którym rzeczywiście odbyła się uroczystość Zaślubin Polski z Morzem. Niestety, w pobliżu portu nie mogły być umieszczane pomniki o pokaźnej wielkości, zatem ostatecznie zdecydowano się umieścić ów pomnik w pobliskim parku, ok. 300 metrów od miejsca historycznych zaślubin - pisał Igor Michał Niewiadomski, w publikacji Rocznik Kołobrzeski 2022.
Na projekt pomnika ogłoszono konkurs. 17 marca 1963, w 18. rocznicę wyzwolenia Kołobrzegu, w fundamencie pomnika umieszczono tubę z aktem erekcyjnym.
Autor pomnika Zaślubin z Morzem: Wiktor Tołkin
Autorem pomnika jest Wiktor Tołkin, rzeźbiarz i architekt, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej. - Była blisko Politechnika, to zapisałem się na architekturę, była blisko uczelnia plastyczna, na plastykę się zapisałem i obydwie uczelnie skończyłem - mówił w 2008 roku wywiadzie dla Małgorzaty Bramy z Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego.
Wiktor Tołkin zasłynął jako twórca wielu wybitnych pomników i czołowy przedstawiciel - obok Xawerego Dunikowskiego i Franciszka Duszeńki - polskiej monumentalnej rzeźby pomnikowej drugiej połowy XX wieku. Swoje pomniki poświęcał wydarzeniom martyrologicznym i heroicznym. Najsłynniejsze z nich to monumenty na terenach byłych obozów koncentracyjnych w Stutthofie i na Majdanku. To w zasadzie nie pomniki, ale całe założenia architektoniczne.
W swoim projekcie dla Kołobrzegu nawiązał do czasów średniowiecza i ideologii Ziem Zachodnich i Północnych - czyli Ziem Odzyskanych.
Miasto, liczące w 1940 roku 36800 ludności wróciło do Polski jako pustynia ruin i zgliszcz - podkreślił Tołkin przy projekcie pomnika.
Historyczna funkcja Pomnika Wyzwolenia w Kołobrzegu
Plany budowy monumentu są w Archiwum Państwowym w Koszalinie.
O idei Pomnika Wyzwolenia Kołobrzegu na etapie projektu Tołkin pisał tak: Pomnik Wyzwolenia zasadniczo wzniesiony zostaje dla upamiętnienia historycznej chwili dotarcia jednostek I Armii Wojska Polskiego do Bałtyku. Zarówno zasadnicza tematyka pomnika jak i jego umiejscowienie wyraźnie o tym mówią. Jego odsłonięcie wiązać się będzie zresztą z historycznymi datami.
Historyczna funkcja pomnika została podkreślona za pomocą elementów płaskorzeźby i napisów. Tak opisywał to twórca: Pomnik będzie miejscem, do którego kierowane będą wszystkie wycieczki, zwiedzające Kołobrzeg, a jego widoczność od strony morza każe uwzględnić w locjach i na mapach morskich. Wszystkim, przepływającym w pobliżu statkom – przypominać on będzie o wiekowej polskości tych ziem i o czynach żołnierza polskiego.
Pomnik nad morzem: błękit nieba i żółć piasku
Ale też ważne było dla niego to, jak pomnik będzie wyglądał i jak wpłynie na krajobraz.
- Pomnik stanąć ma nad morzem, na skraju wydmowego brzegu i plaży. Na zapleczu posiadać ma park, przez który organicznie łączyć się będzie z miastem. Architektura pomnika posiadać powinna walory widokowe i w swojej bryle pasować do nowoczesnej architektury współczesnego Kołobrzegu - czytamy w opisie projektu Tołkina.
Umiejscowienie pomnika stwarza konieczność użycia kolorów /zieleń parku, żółć piasku plaży, błękit nieba i stalowo-szmaragdowe morze/. Głównym elementem kolorystycznym musi stać się wieża, która powinna posiadać bądź okładzinę szlachetną polaryzującą i kolorową bądź powinna zostać wykonana z odpowiedniego materiału o pożądanej barwie i fakturze. Będzie to również wyrazem radości. Pomnik bowiem nie jest pomnikiem martyrologii, (..) wyraża szczęście obecnych dni - podkreślał rzeźbiarz i architekt.
- W dolnej części wieża ta posiada przelot, jak gdyby bramę o łukowatym sklepieniu, przez którą w formie masywnej bryły przechodzą żołnierze. Na czole tej bryły wykute wyraźnie postacie trzech żołnierzy – zgodnie bowiem z historią trzej polscy żołnierze na oczach zgromadzonego wojska weszli do morza i wbili w dno Bałtyku biało-czerwoną flagę. Poza żołnierzami - figury o symbolicznym wyglądzie (...) łatwe do rozpoznania. To woje Bolesława.
Rok 1963 i 30 tys. ludzi na odsłonięciu
Prace organizowane były przez Społeczny Komitet Budowy Pomnika Zaślubin z Morzem. Generalnym wykonawcą i projektantem była Ekspozytura PP „Pracownie Sztuk Plastycznych” w Koszalinie. Mozaikę na pomniku wykonał artysta plastyk Władysław Jackiewicz. Głównymi podwykonawcami były Kołobrzeskie Przedsiębiorstwo Budowlano-Montażowe i przedsiębiorstwo „Hydrobudowa”. Ale też przy budowie - społecznie - pracowali mieszkańcy miasta, a także żołnierze i pracownicy Zarządu Zieleni Miejskiej. Uroczyste odsłonięcie Pomnika Zaślubin odbyło się 3 listopada 1963. W uroczystościach wzięło udział aż 30 tysięcy osób, w tym najwyższe władze państwowe i Franciszek Niewidziajło.
Pomnik Zaślubin z Morzem.
Dane
Forma pomnika ma znaczenie symboliczne - ma symbolizować przecież zwycięstwo. Wieża to stylizowana flaga, a opadający do ziemi płat tkaniny tworzy prześwit symbolizujący „okno na świat” - czyli dostęp do morza.
Monument ma wysokość około 20 metrów Jest wykonany z żelazobetonu Dolna, rozbudowana podstawa, pokryta jest płaskorzeźbami. Przedstawiają średniowiecznych wojów i żołnierzy Wojska Polskiego. Pomnik zdobią też mozaiki z motywami nawiązującymi do polskiej historii oraz pamiątkowe napisy, m.in. taki: „Stulecia minęły i znów nad twoim brzegiem stoimy. Byliśmy tu i będziemy". Wokół bryły pomnika ułożono 24 tablice z nazwami jednostek Wojska Polskiego biorących udział w walkach o Kołobrzeg i granitowe płyty z herbami Koszalina, Gdańska, Szczecina i Kołobrzegu.
Bardzo ciekawe, jakie właściwie pojęcie o Polsce mają Rosjanie czy po prostu Słowianie wschodni, bo zaglądając na strony białoruskie czy rosyjskie czasami widziałem artykuły niechętne Polakom, a czasami kłamliwe i bardzo wrogie, przepełnione pogardą i złością.
Wiadomo, że Niemcy były państwem nazistowskim i to do dzisiaj jest w Rosji chętnie przypominane i piętnowane, nigdy jednak nie słyszałem, żeby Polskę nazywać państwem faszystowskim... choć opisy zabytków we Lwowie traktują Polaków na równi z okupantem nazistowskim czy sowieckim.
Czy ktoś to bada, posiada jakieś konkretne pojęcie, publikuje?
przedruk
Represje wobec wołyńskich Polaków: Korneliusz Disterhoff, nadkomisarz policji
04 kwietnia 2025
O Korneliuszu Disterhoffie, naczelniku Urzędu Śledczego policji w Łucku, oraz losach jego żony i córek dowiedzieliśmy się z akt sprawy karnej z archiwum w Łucku oraz ze wspomnień Jadwigi Dąbkowskiej z Wołynia.
Korneliusz Disterhoff został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD 17 października 1939 r. we własnym mieszkaniu w Łucku przy ul. Wojskowej 7/1 (obecnie ulica 8 Marca). Tego samego dnia śledczy Bałan przeprowadził pierwsze przesłuchanie.
Korneliusz Disterhoff potwierdził, że służył w policji od 1918 r. Zaczynał jako szeregowy, a od 1922 do 1935 r. był komisarzem policji śledczej w Łodzi, następnie w Łucku, w Wilnie i ponownie w Łucku. W latach 1922–1925 i 1931–1934 stał na czele policji śledczej w Łucku. W 1934 r. przeszedł na emeryturę. Od 1936 r. zajął się handlem i prowadził sklep w Łucku przy ulicy Jagiellońskiej, którą sowieci przemianowali na ulicę Stalina (obecnie ulica Łesi Ukrainki). W sklepie sprzedawał maszyny do szycia, rowery, separatory, karabiny myśliwskie, broń palną i sprzęt sportowy.
Podczas przeszukania przeprowadzonego 22 października zabezpieczono dwa pistolety, rewolwer i Parabellum, dwa karabiny małokalibrowe, karabin francuski, proch strzelniczy, naboje, rakietnicę, strzelbę trzylufową, dwa motocykle, sztylety i lornetki. Funkcjonariusze NKWD zabrali także trzy teczki dokumentów i ponad 50 zdjęć.
Podczas przesłuchania Disterhoff oświadczył: «Jako komisarz i naczelnik policji osobiście nie miałem kontaktu z agentami. Tylko moi podwładni mieli konfidentów». Śledczy od razu zarzucił aresztowanemu kłamstwo, gdyż miał on osobiście sankcjonować werbowanie agentów. Disterhoff potwierdził, że rzeczywiście zatwierdzał kandydatów na informatorów, ale było to dawno temu i nie pamięta nazwisk. W tym momencie przesłuchanie zostało przerwane.
W standardowej ankiecie aresztowanego odnotowano, że Korneliusz Disterhoff, syn Krzysztofa, urodził się w 1886 r. w miejscowości Rejowiec, powiat chełmski, województwo lubelskie. Miał rodzinę: żonę Wandę (47 lat), córki Józefę (19 lat), Irenę (17 lat), Zofię (15 lat) i Mirosławę (13 lat).
Następne przesłuchanie przeprowadzono 19 października. Śledczy ustalił na nim nazwiska policjantów, z którymi aresztowany współpracował w różnych okresach pracy w Łucku, funkcjonariuszy Okręgowego Urzędu Śledczego w Łucku, urzędu policji w Kowlu oraz poszczególnych policjantów z Równego, Krzemieńca, Dubna, Horochowa i Włodzimierza Wołyńskiego. Disterhoff ponownie zaprzeczył jakimkolwiek związkom z agentami. Ostatnie pytanie dotyczyło działalności antyradzieckiej. W protokole zapisano odpowiedź, że był «naczelnikiem urzędu policji województwa wołyńskiego w aparacie faszystowskiego państwa polskiego», «wykonywał wolę burżuazji» i «walczył z rewolucyjnym ruchem klasy robotniczej i chłopstwa oraz z ruchem komunistycznym».
W protokole przesłuchania z 21 października śledczy Bałan odnotował zeznania Disterhoffa, że rzekomo osobiście zwerbował w 1938 r. cztery osoby do pracy w «dwójce», czyli w II oddziale Sztabu Generalnego. Aresztowany współpracował z funkcjonariuszami Biura Informacyjnego «dwójki» Stanisławem Grafem i Romanowskim.
Protokół przesłuchania z 21 października 1939 r.
Podczas kolejnych przesłuchań funkcjonariusze NKWD próbowali uzyskać kolejne informacje, ale aresztowany nie przyznał się do niczego więcej. Disterhoff twierdził, że nie wiedział, jakie konkretnie dane pozyskiwali zwerbowani ludzie, ponieważ nie współpracował z nimi bezpośrednio i poza tym epizodem nie miał żadnego innego kontaktu z «dwójką».
Zeznania świadków, zastępcy naczelnika Wydziału Bezpieczeństwa Publicznego Wołyńskiego Urzędu Wojewódzkiego Stefana Wasilewskiego i pracownika gospodarczego policji wojewódzkiej Michała Saniutycza-Kuroczyckiego, nie wniosły niczego istotnego do sprawy Korneliusza Disterhoffa.
Na początku stycznia 1940 r. Korneliusz Disterhoff został oficjalnie oskarżony o to, że «pracował w stopniu nadkomisarza w zarządzie wołyńskiej policji wojewódzkiej jako naczelnik Urzędu Śledczego, gdzie, biorąc pod uwagę charakter swojej pracy, zajmował się poszukiwaniem osób o poglądach rewolucyjnych i jako naczelnik powiatowych wydziałów śledczych przy pomocy rozległej sieci agentów i prowokatorów wykonywał bezpośrednią pracę mającą na celu rozgromienie organizacji komunistycznych w województwie wołyńskim».
Następnie, jak wynika z dokumentów, Korneliusz Disterhoff spędził cały rok w więzieniu w Łucku, a w styczniu 1941 r. sprawę przekazano do Kijowa, do I Oddziału Specjalnego NKWD Ukraińskiej SRR.
29 stycznia 1941 r. prokurator do spraw nadzwyczajnych Prokuratury Ukraińskiej SRR w Kijowie Rybaczenko napisał w postanowieniu: «W latach 1918–1934 oskarżony Korneliusz Disterhoff służył w policji, piastując odpowiedzialne stanowiska komisarza i naczelnika policji w Łucku i innych miejscowościach. Będąc od 1936 r. na emeryturze, Disterhoff zajął się handlem i współpracując ze Stanisławem Grafem, pracownikiem Biura Informacyjnego Lubelskiego Okręgu Wojskowego, na jego polecenie werbował do tajnej pracy dla Biura Informacyjnego mieszkańców okolic Łucka, do czego się przyznał».
Sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez Kolegium Specjalne NKWD ZSRR.
Jak wynika z wyciągu z protokołu nr 35 z dnia 29 marca 1941 r., Korneliusz Disterhoff został umieszczony w poprawczym obozie pracy na okres ośmiu lat, licząc od 17 października 1939 r.
Więźnia wysłano w celu odbycia kary do Karłagu.
Według postanowienia Prokuratury Obwodu Wołyńskiego z dnia 2 czerwca 1989 r. Korneliusz Disterhoff został zrehabilitowany. Dalsze jego losy nie są nam znane.
W sprawie karnej Korneliusza Disterhoffa mieści się również kilka listów stanowiących korespondencję między jego córką Mirosławą, mieszkanką Lwowa, a Zarządem Służby Bezpieczeństwa Ukrainy w obwodzie wołyńskim. Pismo datowane jest na 20 maja 1994 r. Czytamy w nim: «Rodzina nic nie wie o losie ojca od czasu jego aresztowania. Proszę o informację, kiedy, gdzie i z jakiej przyczyny zginął mój ojciec, a także jakie postawiono mu zarzuty i jaki wyrok otrzymał oraz gdzie odbył karę. Proszę o przesłanie kopii dokumentów dozwolonych przez prawo, jego fotografii i innych pamiątek, jeśli zostały zachowane w sprawie».
W odpowiedzi pani Mirosława otrzymała kopię zaświadczenia o rehabilitacji jej ojca, a także została powiadomiona, że w sprawie nie ma żadnych informacji o dalszych losach jej ojca, nie ma również interesujących ją dokumentów i zdjęć.
Nam także nie udało się ustalić losów Korneliusza Disterhoffa po jego aresztowaniu. Nie wiemy nawet, czy przetrwał w więzieniu i czy w ogóle dotarł do obozu.
Lukę tę częściowo wypełniają wspomnienia Jadwigi Dąbkowskiej (1920–2012), która dzieciństwo i młodość spędziła na Wołyniu. Zostały one opublikowane na stronie internetowej wolynskie.pl.
Te niezwykle cenne wspomnienia poświęcone są przeważnie wydarzeniom II wojny światowej. Autorka opisuje swoje przeżycia, relacje z ludźmi, codzienne życie – krótko mówiąc, jest to spojrzenie na wojnę oczami cywilnej osoby, która wbrew swojej woli znalazła się w wirze wydarzeń historycznych. Wspomnienia pełne są drobnych, a jednak uderzających szczegółów, które nieuchronnie znikają, gdy tylko zaczniemy patrzeć na wojnę nie z perspektywy bezpośredniego uczestnika wydarzeń, lecz obserwatora. Wartość wspomnień Dąbkowskiej polega właśnie w bogactwie osobistych obserwacji i unikalnych szczegółów, które widoczne są tylko «od środka».
Jeden z wątków zapisków Dąbkowskiej opowiada o bohaterze naszego eseju i losach jego rodziny. Autorka rozpoczyna swoją opowieść od przypadkowego spotkania na dworcu kolejowym w Lublinie z teściową Kornela Disterhoffa (w swoich wspomnieniach używa właśnie imienia Kornel – aut.) w maju 1945 r. Poniżej prezentujemy w całości, bez skrótów, fragment wspomnień Jadwigi Dąbkowskiej.
***
Ostatni raz widziałam się z tą rodziną na stacji kolejowej, chyba w październiku 1939 roku, kiedy to matka, babka i cztery córki (moje koleżanki), wyjeżdżały wraz z Komisją Niemiecką do Reichu. Odprowadzałam je, zżyte byłyśmy bardzo, lecz gdyby nie postawa ich ojca, pana Kornela, na pewno nie chciałabym podtrzymywać tej znajomości – wszak korzystając z protekcji Niemców i przyjmując ich obywatelstwo, dobrowolnie stawały po stronie wroga. Lecz pan Disterhoff był mocnym człowiekiem i mimo niemieckiego nazwiska (rodzina, z której pochodził zamieszkiwała od dziada pradziada w Wilnie), był najszczerszym patriotą, czego dal wyraz swoim postępowaniem.
Teściowa o nazwisku Kleidienst pochodziła z rodziny niemieckiej, jej rodzina zamieszkała w Radomiu miała jakieś zakłady przemysłu skórzanego. Córki były wychowane w duchu polskim, a ponieważ taki był zwyczaj, że po matce dziedziczyły religię, były protestantkami. Cóż, takie są przypadki w rodzinach mieszanych. Gdy jest pokój, nikomu to nie przeszkadza, lecz wojna manipuluje życiem osobistym w zależności od sytuacji.
I właśnie tam na dworcu kolejowym w Łucku prowadziłyśmy ostatnie rozmowy oczywiście po polsku. Niemcy przechadzali się wzdłuż stojących z tobołkami, oczekujących na transport. Kilku z nich zbliżyło się w naszym kierunku i wtedy ta teściowa z sykiem nienawiści kazała mi zabierać się do domu, a dziewczętom zabroniła rozmowy «w tym świńskim, polskim języku» tak się dosłownie wyraziła. Irka nie bacząc na to podbiegła do mnie i przeprosiła za babkę: «Ja będą zawsze Polką, jak ojciec». Odeszłam.
I oto teraz ta Niemka, która szukała protektorów hitlerowskich, nagle znalazła się w takiej sytuacji: samotna, bezradna z dala od Reichu i z dala od Łucka. Jaki los zapędził ją tutaj? Przez chwilę wahałam się; przeważyła litość.
Podeszłam do niej wzięłam za rękę: «Czy pani mnie poznaje? Jestem Figa (tak mnie nazywano), jestem koleżanką pani wnuczek. Czy pani pamięta – jestem z Łucka. Niech mi pani powie, co się dzieje z dziewczynami».
Bardzo długo przyglądała mi się, zorientowałam się, że strach nie pozwala jej mówić. Próbowała zaprzeczyć, lecz ja nie ustępowałam. Jąkając się, i ciągle odwracając głowę wreszcie streściła losy swojej rodziny.
Otóż matka dziewcząt wraz z nimi została natychmiast po przyjeździe skierowana do pracy w fabryce amunicji, gdzieś pod Berlinem. Ona została w domu, to znaczy jednym pokoju przydzielonym im przez władze miasteczka.
Następnie najstarszą z nich, Judytę (w aktach sprawy kryminalnej została zapisana jako Józefa – aut.), moją rówieśnicę, po ukończeniu błyskawicznego kursu języka niemieckiego wysłano do obozu na Majdanek w charakterze «dolmescherki», czyli tłumacza. A więc była świadkiem niejednej tragedii. Brała udział w przesłuchiwaniach maltretowanych więźniów obozu. Jak się czuła? Czy zabito w niej wewnętrzną przynależność do naszego narodu? Judyta zginęła podczas akcji – partyzanci starali się odbić przewożonych z zamku w Lublinie więźniów. Eskortę niemiecką wraz z tłumaczką zabito. Taki był jej koniec.
Druga, Irka, którą najlepiej lubiłam, po przeszkoleniu została sanitariuszką w szpitalu wojskowym. Dwie następne siostry pracowały z matką w fabryce. Przeżyły wszystkie straszne naloty. Pod koniec działań wojennych, przy zdobywaniu Berlina, opuściły dotychczasowe miejsce pobytu i zaczęły przedostawać się na wschód mając nadzieję, że z powrotem uda im się dotrzeć do Łucka, do własnego domu.
Nie przewidziały sytuacji. Po drodze zostały rozpoznane przez Polki pracujące w tej samej fabryce – i bliżej zaopiekowali się nimi jako Niemkami żołnierze ruscy. Wzięto je na jakiś posterunek, zgwałcono i obstrzyżono do ostatniego włosa. Następnie przekazano je na posterunek polskich wojskowych władz. W chwili, gdy spotkałam babkę, pozostawały w więzieniu. Nie wiem, jak daleko były szkodliwe dla niepodległości naszej ojczyzny, a jak daleko były ofiarami nieostygłych emocji.
Nie miałam jak pomóc tej starej kobiecie. Sama byłam bez domu. Dałam jej dwie bułki, które otrzymałam od Marysi. Jak wielką biedę, krzywdę i upokorzenie przeszła ta kobieta – tak nie po ludzku, bez godności, chciała mnie całować po rękach... za kilka bułek... Oto wojna i jej skutki.
Pan Kornel Disterhoff swą godność okupił śmiercią.
Wrócę jeszcze do dni przed wkroczeniem Czerwonej Armii na Wołyń w 1939 roku.
Podczas nasilających się bombardowań dla wytchnienia, chcąc choć kilka godzin przespać się, całymi rodzinami wychodziliśmy poza miasto do najbliższych zabudowań chłopskich (wtedy jeszcze nas nie mordowano, oczywiście pomijając napady na rozproszone oddziałki wojskowe – zorganizowane przez bandy ukraińskie). Jedną noc spędziliśmy z państwem Disterhoff w olbrzymiej stodole pełnej słomy. To była spokojna noc – tylko szelest goniących się myszy niektórych budził. Było nas tam ze dwadzieścia osób.
W pewnej chwili jeszcze ciemną nocą skrzypnęły wrota stodoły i ktoś latarką zaczął świecić po twarzach śpiących: «Czy jest tu rodzina Disterhoffów?»
Oczywiście nasi sąsiedzi obudzili się, nie poznali po głosie, kto ich poszukuje i z nieufnością zapytali: «O co chodzi?»
«Tu wasz kuzyn Kleidienst z Radomia, proszę was wyjdźcie na dwór, rozmowa nie cierpi zwłoki».
Irka – jedna z córek – wyszła razem z rodzicami. Po pewnym czasie w wielkiej tajemnicy powiedziała mi, że wujek z Radomia przyleciał jakąś awionetką z terenów już zajętych przez Niemców, przyleciał po ojca, aby go wywieźć za Bug, bo tu już za dwa dni wkroczy armia sowiecka. Ze względu na pracę antykomunistyczną pana Disterhoffa, będzie on uwięziony w pierwszej kolejności. Muszą wylecieć awionetką pod osłoną nocy.
Rodzina Disterhoffów zaczęła pakować swoje manatki i nam również po cichu radziła natychmiastowy powrót do domu. Irka powiedziała, że wujek zapewnił, że już od dziś Niemcy zaprzestaną bombardowań, gdyż nastąpiło porozumienie między Stalinem i Hitlerem. Nastąpi uzgodniony podział Polski. Znowu sprawa Polski jest przegrana...
Dotarliśmy do swoich domów. Faktycznie panowała cisza, mogliśmy spokojnie zjeść śniadanie – w naszym domu zakwaterowani byli lekarze zmobilizowani do służby frontowej. Było ich sześciu. Nieopodal naszego domu w wybudowanym przed wojną Gimnazjum Krawieckim teraz mieścił się szpital wojskowy, zapełniony rannymi – ofiarami ostatnich bombardowań. Oczywiście nie omieszkaliśmy przekazać im tej tajemnicy. Tak, to już koniec – trzeba jak najszybciej wyruszać do swoich, na zachód, albo przedostawać się do Rumunii i dalej... Ale jednak nie mogli opuścić do ostatniej chwili rannych, tylko prosili nas, abyśmy zaopatrzyli ich w stare ubrania cywilne pomagające im w ucieczce od «wyzwolicieli». Ubrania Tatusia i brata, który był na froncie, poszły na ten cel, a poza tym skontaktowaliśmy się z koleżankami z naszej drużyny harcerskiej, biorącej udział w służbie Cywilnej Obrony Kraju, i zaczęła się zbiórka.
Jakież było moje zdziwienie, gdy około godziny dziewiątej zobaczyłam przechodzącego przez druciane ogrodzenie na lotnisko pana Disterhoffa wraz z czterema córkami. Cała ta gromadka zatrzymała się przy naszych biednych, nieszczęsnych, poszarpanych samolotach myśliwskich, które sterczały kikutami połamanych skrzydeł. Było ich 22. Oczywiście pobiegłam do nich.
Pan Disterhoff wyciął żyletką biało-czerwoną szachownicę z jednego skrzydła. Pociął ją na cztery długie paski i wręczył je każdej z córek mówiąc: «Przechowujcie to przez całą wojnę. Długo nie będziemy mogli mieć jawnie swojej biało-czerwonej flagi. Nadchodzą dla Polski bardzo ciężkie czasy. Pamiętajcie, że jesteście Polkami!».
Ciarki wzruszenia przebiegły po plecach. Zawrócili smutni do domu. Irka odłączając od nich powiedziała, że ojciec postanowił nie uciekać do Niemców, że dla niego, tak samo jak Sowieci, Niemcy też są wrogami. I że on walcząc w legionach nigdy nie sprzeniewierzył się Ojczyźnie. Podobno płaczącej żonie, zatroskanej o los jego i całej rodziny tłumaczył, że honor nie pozwala mu, aby przez 19 lat jedząc polski chleb teraz w potrzebie miał opuszczać Ojczyznę. Nigdy nie przypuszczaliśmy, że pan Kornel Disterhoff jest Człowiekiem i Patriotą tej miary. Rano, zaraz po wkroczeniu, został aresztowany. Zginął bez śladu.
***
Ze sprawami karnymi obywateli Ukraińskiej SRR represjonowanych przez władze sowieckie można zapoznać się na stronie Archiwum Państwowego Obwodu Wołyńskiego.
(Ciąg dalszy nastąpi).
Anatol Olich
Na zdjęciu głównym: Wyciąg z protokołu z wyrokiem wobec Korneliusza Disterhoffa
Ze dwa dni temu ktoś na fb pokazywał film z Poznania, gdzie jacyś ludzie w czynie społecznym obezwładniali agresywnego faceta z Ukrainy.
Dzisiaj taki film:
Pod spodem oczywiście potok soczystych komentarzy i wszelakich "mądrości".
Prawdę mówiąc nie oglądałem tego, bo tylko skupiam się na reakcjach ludzi.
To jest dziwne, że facet jeździ po mieście i bije ludzi, nie uważacie?
Oczywiście, jest agresywny i tak dalej, ale po za tym - działa jak samobójca, czyż nie?
A może to jest prowokator?
Może jego celem wcale nie są ci ludzie na ulicy - tylko WY
Już zapomnieliście, jak to było w lutym marcu 2022, kiedy cały internet kwiczał, że "ukraińcy lejo rusków!" i "ludzie, to naprawdę się dzieje!!" ?
Zapomnieliście, jak "wszyscy" pluli, jak pisali idinahuj, jak szykanowali Rosjan, jak wycinali ludzi z internetu, jak nawoływali do do niekupowania rosyjskich produktów, jak wyzywali od ruskich onuc - a potem jechali na stację benzynową i lali do baku ruskie paliwo?
Opamiętajcie się.
To musi być prowokacja, a wy ze swoimi komentarzami zachowujecie się - PRZEWIDYWALNIE.
Wczoraj "ukrainiec" z kilkoma paszportami ranił nożem ludzi w Amsterdamie.
Przypadek?
Mówię wam, ktoś celowo podsyca niesnaski pomiędzy nami, a Ukraińcami, a nie ma nic gorszego niż wrodzy sobie ludzie w jednym kraju.
Nie ma nic gorszego, niż Polak Polakowi wilkiem zgodnie z metodami Werwolfu, czyż nie?
Oni tu zostaną i to już na zawsze, co więcej - będą także Białorusini i Rosjanie.
I tego nie zatrzymacie, bo nie możecie.
Jak to wyszło na tym blogu, Niemcy utrzymują, że cesarstwo niemieckie nadal istnieje i oni dążą do jego odzyskania - nie boją się napadać na was, skłócać was, okradać, sabotować, za pomocą unijnych sztuczek pozbawiać władzy nad własnymi lasami, nad własnym krajem.
A wy?
Już zapomnieliście, że bezprawnie odebrano wam Kresy, że siły niemieckie na ukrainie mają pomóc niemcom obrabować was raz jeszcze?
Będziecie musieli odzyskać te Kresy i przed tym nie ma ucieczki!
Wcale nie będziecie mieli wygodnie, o nie... nie ominie was to...
Niemcy nastają na nasze ziemie, ale wy Kresy odpuszczacie - niby czemu?
De jure są to polskie ziemie, choć de facto pod zarządem białoruskim, litewskim, ukraińskim...
Jak chcecie sobie z tym poradzić, prokurując konflikty z Rusinami, z ROSJANAMI, którzy nic z banderowcami nie mają wspólnego?
Jeżeli niemcy zakwestionują polskie granice, to będą też musieli zakwestionować Kaliningrad - więc Rosjanie stają się w tej sprawie naszymi sojusznikami, a wy - co robicie? Wygrażacie pięścią mocarstwu atomowemu?
30 lat media straszyły nas ruską inwazją, a mimo to armia była likwidowana i żadne ABW nie krzyczało, że to źle, prawda??
Ile lat już trwa odbudowa naszego potencjału militarnego?
I kto jest odpowiedzialny za niszczenie polskiej armii?
30 lat straszyli was ruskami i "to ruska rozwiedka, panie!", a teraz straszą was ukraińcami.
Niczego to was nie nauczyło?
Oni ich podburzają przeciwko wam, a was przeciwko nim, nie widzicie tego??
Nie widzicie tego, że ktoś ich dosłownie tresuje, a potem posyła - pod ruski czołg, na przykład?
Kto z was jest agresywny, ten sam na siebie wskazuje.
Wy musicie być mądrzy, myślący, a nie agresywni.
Musicie z nimi rozmawiać, rozeznawać, kto jest kim i jaki jest - tak trzeba postępować.
Ludzi rozeznacie i będziecie wiedzieć, z tym można się dogadać, ten jest normalny i godny zaufania, a przynajmniej "bezpieczny", a tamtem jest dziwny...
Musicie patrzeć na to na chłodno, a nie emocjonalnie, jak koguciki wrzeszczeć zza klawiatury.
Naziści są skoncentrowani na tym, żeby nas okraść, to wy musicie ich rozeznać, spokojnie obserwować.
Jak inaczej ich rozeznacie, skoro do każdego ukraińca będziecie podchodzić nerwowo i z rezerwą, albo skrywaną agresją i warczeniem - oni od razu to wyczują i potraktują was tak jak wy ich - z rezerwą, ale z tendencją do agresji, bo przecież:
"zobacz, nic mu nie robię, a ten od razu mi grozi... za co? Ci Polacy, nienawidzą nas!"
TAK TO DZIAŁA.
Będziesz z zasady agresywny wobec nich - oni to wyczują i zaraz będzie bijatyka z niczego.
Powinniście budować porozumienie z ukraińcami, bo:
- w ten sposób nawiążecie poprawne relacje z nimi
- które mogą kiedyś zaowocować sojuszem, a nie walką
- tak wprowadza się równowagę i porozumienie pomiędzy narodami
- tylko tak ujawnicie intencje poszczególnych osób
Tym bardziej trzeba szukać porozumienia i mocno się tym interesować i zajmować, że będą tu dzieci chowane bez ojca, ludzie z traumą powojenną, niekoniecznie ci z frontu, ale im trzeba będzie pomagać, nie tylko po prostu tak po ludzku, ale też z myślą o wygaszaniu ewentualnych konfliktów w przyszłości. Ludzie po takich sytuacjach nie powinni spotykać się z odrzuceniem i uprzedzeniami, bo to tylko zaostrzy sytuację - im trzeba pomagać. Samotnej kobiecie ciężko wychowuje się dzieci, szczególnie chłopca, więc trzeba się zastanowić, czy harcerstwo nie powinno być obowiązkowe - to są rzeczy o których TERAZ trzeba myśleć.
Nie uciekniemy już od tego, trzeba brać byka za rogi, bo to wszystko ma znaczenie.
Nie po to oni uciekali przed wojną, by tutaj wszczynać burdy.
Jeżeli ktoś jest agresywny to albo kogucik, albo banderowiec, albo prowokator - ale to on musi zacząć, bo inaczej, jeśli to ty pierwszy go sprowokujesz swoim zachowaniem, jeżeli będziesz do niego mówić tonem rozkazującym albo agresywnym - to się pomylisz.
Tak jak koguciki na dyskotece - on po prostu będzie grać w twoją grę i zechce - będzie musiał to zrobić - ci przyłożyć, bo go obraża twoje zachowanie.
"Obrażono mnie!"
TAK TO DZIAŁA.
Przecież dobrze to wiesz.
Czy nie wiesz?
Taki jeden z Podhala powiedział, że najlepiej by było, jakby Ukraińcy to sobie żyli tam u siebie za granicą, a my tutaj u siebie... tak jak to dotychczas było. To pokazuje wygodnictwo i brak wyobraźni tego człowieka. Ten facet wszystkich uważa za banderowców - boi się ich i sądzi, że nikt naszego kraju nie broni przez obcymi wpływami - to spostrzeżenie godne rozwinięcia i rzetelnej analizy, czemu on tak myśli, czemu ma takie przekonanie..., ale akurat nie w tym poście (mandaty!! strażnicy!! dozorcy!!).
A może oczekuje, że ktoś - jakiś Synak, albo jakiś czarodziej, czy po prostu jacyś dorośli - za niego obronią kraj. A nawet za niego zbudują...
"Wy róbta, a ja was tu bede obserwował i decydował, czy wy się do mojej obrony nadajeta, czy nie..."
W każdym razie wg niego jedyną linią obrony jest: niech oni żyją u siebie, a my u siebie...
To jest myślenie życzeniowe - nierealne.
To już się nie zdarzy.
Ci ludzie PODJĘLI DECYZJĘ - "jadę na obczyznę, może na stałe".
ONI JUŻ SIĘ ZDECYDOWALI.
DECYZJA ZAPADŁA.
Podjęli taką decyzję, bo zdecydowali, że tam jest im tak trudno, że lepiej znosić niedogodności na obczyźnie niż siedzieć we własnym kraju.
Rozumiesz?
Nic nie da pisanie, mówienie, tłumaczenie i "przekonywanie ich", żeby wrócili do siebie, tym bardziej nie wrócą, że tam nie mają do czego, tym bardziej teraz tego nie zrobią, bo ich wezmą za frak i wrzucą do okopu - już się zaczęła lawina wniosków o azyl...
Wy musicie ich poznać, jacy oni są, pozyskać i przekonać się, że oni się z nami zintegrują.
Nie w jakiś fałszywych celach, tylko żeby ukształtować poprawne relacje w państwie, żeby nigdy nie doszło do problemów. Na początku pewne problemy będą, oczywiście, że będą, ale z czasem to się uspokoi.
Zamiast wymyślać sposoby na pozbycie się ich (przedsiębiorcy ich potrzebują) zacznijcie wymyślać, jak to zrobić, by ich w pełni zintegrować i mieć KONTROLĘ nad własnym państwem.
Boicie się ich?
To róbcie ZAWCZASU tak, żeby nam nie zagrażali.
Organizujcie się.
W partie, kluby, stowarzyszenia.
Dołączajcie do partii jaka wam pasuje, do klubu Gazety Polskiej, albo klubu Myśli Polskiej, albo czegoś takiego - jak będziecie siedzieć, to się samo nie zrobi.
Piszcie petycje, układajcie wnioski - że nie chcecie mieć nowej 5 kolumny u siebie, że nie chcecie, żeby oni mieli jakieś nadzwyczajne prawa itd..
Nie umiesz tego robić? To tylko idź, posłuchaj, oswój się z nową sytuacją. A może tam już ktoś nad tym pracuje?
Nikt za was tego nie zrobi.
TO WY JESTEŚCIE TERAZ DOROŚLI.
To WY teraz dbacie o kRaj, a nie rodzice, wujkowie, sąsiad, pan policjant i generał z telewizora.
To wy przejmujecie odpowiedzialność, to wy DECYDUJECIE jak wygląda i jak będzie wyglądał nasz kraj.
A potem wasze dzieci, jak dorosną.
Ale póki co - nikt za was tego nie zrobi.
Oczywiście, tam są ludzie, którzy coś robią, ale oni mogą nie dać rady, każda pomoc się przyda.
Ja tam nie pójdę, bo ja jestem osaczony od lat, ale chociaż coś piszę, robię jakiś przepływ informacji.
Jednorodność etniczna nie uratowała nas od zbrodniczej niemieckiej 5 kolumny.
Nie zatrzymała tuskenów w drodze po władzę.
Może właśnie zabrakło innego spojrzenia, innej optyki, może była wśród nas zbyt wielka jednolitość - przecież oni tak właśnie robili - wszystkie media powtarzały te same wiadomosci, jakby nic innego na świecie nie było..
A jednoczesnie przecież skłóceni byliśmy, wcale nie jednolici - czytaj tego bloga, tam opisuję różne rzeczy... Więc może większa różnorodneść by nas uratowała, więcej różnych punktów widzenia ?
Teraz tego się nie dowiemy, bo jesteśmy w innym miejscu.
Banderyzm to robota niemieckich podżegaczy, to niemiecka agentura i coraz bardziej jestem przekonany, że Wołyń to robota niemieckich przebierańców - patrz linki z wyborem tekstów o ukrainie z prawej strony bloga.
Nie dajcie się prowokować do nienawiści wobec Ukraińców.
Tonujcie emocje u siebie i u ludzi, bo jak to się rozleje, to dopiero będziemy żałować, a i tak sprawy między nami trzeba będzie poukładać. Im szybciej do tego dojdziemy, tym lepiej.
polecam zaznajomić się i przeczytać też komentarze
tłumaczenia umieściłem poniżej tekstu oryginalnego
Pommern
Steffen Mainbird
· 2 godz.
·
Zeitgeschichte
Keine Willkommenskultur !
Im März 1945 war der Leidenszug von mindestens zwölf Millionen
Deutschen – verjagt und vertrieben aus dem Osten, schon in vollem
Gange. „Ethnische Säuberung“ vor 80 Jahren. Millionen bezahlten
sie mit ihrem Leben. Pferde quälen sich durch tiefen Schnee.
Vermummte kauern mit ihrer letzten Habe auf hölzernen Wagen. Sie
werfen Hausrat hinunter, um die Zugtiere zu entlasten. Frauen
entbinden bei schneidender Kälte. Säuglinge und Kleinkinder
erfrieren im eisigen Wind. Erschöpfte Alte und Kranke bleiben
sterbend am Wegesrand zurück. Tiefflieger fegen über die Kolonnen,
feuern auf die Flüchtenden.
Seit Januar 1945, „der große Treck“ zog ins rettende
restdeutsche Reich. Aus Ost- und Westpreußen. Aus Pommern, aus
Brandenburg, aus Schlesien. Die Menschen flohen in Pferdewagen, in
Zügen, zu Fuß. Schiffe transportierten Massen über die Ostsee,
Tausende gingen mit torpedierten Dampfern unter. Vor 80 Jahren schob
sich die Front der Russen täglich 20 bis 30 Kilometer gegen
Deutschland vor. Die Flüchtenden dagegen schafften auf hoffnungslos
verstopften Straßen nur zehn bis 15 Kilometer am Tag. Wurden sie
von Panzern der Roten Armee eingeholt, erwartete sie blanker Horror:
„Ich konnte in der beginnenden Dämmerung an einem Tisch sechs
Kinder erkennen, deren Köpfe alle auf der Tischplatte lagen“, gab
eine Überlebende zu Protokoll, „die Hände waren festgebunden,
ich ging hin, hob einen der kalten Köpfe auf und mußte erkennen,
daß man den Kindern die Zunge an den Tisch genagelt hatte . . .“
Millionen Deutsche verbinden mit dieser Zeit Erinnerungen an Mord
und Mißhandlung, massenhafte Vergewaltigung, Raub und Plünderung.
Die nicht flohen, wurden nach Kriegsende aus ihrer Heimat
vertrieben. Von 16,5 Millionen deutschen Menschen in den Ostgebieten
des Deutschen Reiches und anderen Ländern Osteuropas erreichten
11,7 Millionen das Reichsgebiet. Die Zahl der Toten und Vermißten
während Flucht und Vertreibung beträgt 2,1 Millionen.
Menschliches Verhalten der Krieger und Sieger war Ausnahme, nicht
Regel. Der Rausch der Rache ergriff die rohe Soldateska ebenso wie
gefeierte Dichter. „Für uns gibt es nichts Lustigeres als
deutsche Leichen“, hetzte Sowjet-Poet Ilja Ehrenburg. „Die
Deutschen müssen ins Grab gejagt werden. Von allen Fritzen sind die
toten am besten!“ Es war der Kommentar des Schriftstellers zum 21.
Oktober 1944. Da hatten russische Soldaten im ostpreußischen
Nemmersdorf 80 Deutsche – meist Frauen, wenige alte Männer, 24
Kinder – ermordet und verstümmelt. Als deutsche Truppen das Dorf
zurückeroberten, verbreitete sich die Kunde von der Greueltat –
und trug zur panischen Flucht ab Januar 1945 maßgeblich bei.
Flucht und Vertreibung der Deutschen sind gekennzeichnet durch
grausamste Kriegsverbrechen der Sieger, aber auch der von
Nazi-Besetzung und SS-Greueln befreiten polnischen und
tschechoslowakischen Zivilbevölkerung.
Allerdings: Wer einen Platz in der Geschichte unter Berufung auf
die höhere Moral – den Kampf gegen Hitler und Faschismus –
beansprucht, muß sich auch eine strenge Prüfung seiner Taten
gefallen lassen.
Die Wut der Vertreiber trieb furchtbare Auswüchse. In Aussig
wurden deutsche Frauen und Kinder von einer Brücke in die Elbe
gestürzt, auf der Straße erschossen, totgeschlagen. Beim
„Todesmarsch von Brünn“ wurden 25 000 Kinder, Frauen, alte
Männer westwärts getrieben. Am Straßenrand blieben die Toten
zurück. Chaos an der Grenze: Die Österreicher weigerten sich, die
Deutschen aufzunehmen – die Tschechen, sie zurückzunehmen. Auf
freiem Feld entstand bei Pohorelice nur 23 Kilometer südlich von
Brünn ein Camp, in dem Hunderte von Vertriebenen an Typhus, Ruhr
und Erschöpfung starben.
Wer das Restreich Deutschland erreichte, landete abermals im
Chaos, denn in der neuen Heimat und in den Jahren danach mußten
viele Flüchtlinge und Vertriebene feststellen, daß sie keineswegs
überall willkommen waren. Noch ein halbes Jahrhundert danach ziehen
die letzten Lebenden von ihnen beklemmende Vergleiche zur Gegenwart:
„Wir waren wie Asylanten im eigenen Vaterland.“ Denn Willkommen
von denen war keiner. Sie haben alle aus dem Nichts neu angefangen.
Und jetzt droht mit ihrem Sterben nicht nur ein Stück eigener,
sondern auch deutscher und europäischer Geschichte verloren zu
gehen.
Foto: Bundeszentrale politische Bildung / zur Beachtung: Dort
steht: Gebiete unter polnischer & sowjetischer Verwaltung.
Die Schilderungen stammen aus dem Buch "Die Nemesis von
Potsdam" des amerikanischen Juristen und Historikers Alfred de
Zayas. In diesem Werk analysiert de Zayas die Rolle der westlichen
Alliierten bei der Vertreibung von etwa 12 bis 14 Millionen
Deutschen nach dem Zweiten Weltkrieg. Er beschreibt detailliert die
Bedingungen, unter denen die deutschen Flüchtlinge ihre Heimat
verlassen mussten, und beleuchtet die damit verbundenen menschlichen
Tragödien.
tłumaczenie przeglądarkowe:
.
Historia czasu
Nie ma przyjaznej kultury!
W marcu 1945 roku trwała już pełną parą męcząca
procesja co najmniej dwunastu milionów Niemców - przegonionych i
wypędzonych ze Wschodu. "Oczyszczanie etniczne" 80 lat
temu. Zapłacili miliony życiem. Konie cierpią w głębokim śniegu.
Zmumifikowane żucie z ostatnimi pieniędzmi na drewniany wóz.
Zrzucają radę wewnętrzną, aby odciążyć zwierzęta z pociągu.
Kobiety rodzą w gorzkim zimnie. Dzieci i maluchy marzną na
lodowatym wietrze. Wykończony stary i chory pozostawiony umierający
na poboczu drogi. Głębokie loty przemiatają kolumny, ogień do
uchodźców.
Od stycznia 1945 roku "wielka wędrówka"
przeniosła się do ratowania pozostałego imperium niemie Z Prus
Wschodnich i Zachodnich. Z Pomorza, z Brandenburgii, ze Śląska.
Ludzie uciekali w wagonach konnych, pociągach, pieszo. Statki
przewoziły masy przez Bałtyk, tysiące zginęło storpedowaną
parą. 80 lat temu front rosyjski pchnął się 20 do 30 kilometrów
dziennie przeciwko Niemcom. Z drugiej strony uchodźcy poradzili
sobie zaledwie od 10 do 15 kilometrów dziennie po beznadziejnie
zatkanych ulicach. Kiedy złapały ich czołgi Armii Czerwonej,
spodziewali się czystego horroru:
"Mogłem dostrzec szóstkę dzieci przy stole na
początku zmierzchu, z głowami na blacie stołu", powiedział
jeden z ocalałych, "ręce były związane, podszedłem i
podniosłem jedną z zimnych głów i zdałem sobie sprawę, że
dzieci przybiły swoje języki do stolik. "Hatte . . . "Miliony
Niemców kojarzą się z tym czasem wspomnieniami o morderstwie i
nadużywaniu, masowym gwałcie, rozboju i " Ci, którzy nie
uciekli, zostali wypędzeni z ojczyzny po zakończeniu wojny. Z 16,5
mln mieszkańców Niemiec we wschodnich regionach Cesarstwa
Niemieckiego i innych krajach Europy Wschodniej 11,7 mln dotarło do
obszaru Rzeszy. Liczba zgonów i zaginionych osób z ucieczki i
wysiedlenia wynosi 2,1 mln.
Ludzkie zachowanie wojowników i zwycięzców było
wyjątkiem, a nie rządy. Dym zemsty złapał surową Soldateskę,
tak jak świętowani poeci. "Dla nas nie ma nic śmieszniejszego
niż niemieckie zwłoki" - wściekł się sowiecki poeta Ilja
Ehrenburg. "Niemców trzeba wypędzić do grobu. Ze wszystkich
frytek, te martwe są najlepsze! "To był komentarz pisarza na
21-go. Październik 1944 r. Rosyjscy żołnierze zamordowali i
zmutowali 80 Niemców - głównie kobiet, kilku starszych mężczyzn,
24 dzieci - w Nemmersdorfie w Prusach Wschodnich. Kiedy wojska
niemieckie odzyskały wioskę, okrucieństwo się rozprzestrzeniło -
i znacząco przyczyniło się do panicznej ucieczki ze stycznia 1945
roku
Ucieczka i wydalenie Niemców cechują się najbardziej
okrutnym zbrodniami wojennymi zwycięzców, ale także uwolnionym od
okupacji nazistowskiej i okrucieństw esesmanów polskiej i
czechosłowackiej ludności cywilnej
Jednak: kto zajmuje się miejscem w historii powołując
się na wyższą moralność - walkę z Hitlerem i faszyzmem - musi
stanąć przed ścisłym badaniem swoich działań.
Gniew eksporterów doprowadził do strasznej epidemii. W
Australii niemieckie kobiety i dzieci zostały powalone z mostu do
Łaby, zastrzelone na ulicy, pobite na śmierć. Podczas "Marszu
Śmierci w Brünn" 25 000 dzieci, kobiet i starszych mężczyzn
wypędzono na zachód. Zmarłych pozostawiono przy drodze. Chaos na
granicy: Austriacy odmówili przygarnięcia Niemców - Czechów, aby
ich odzyskać. Na otwartym polu w pobliżu Pohorelic powstał obóz
zaledwie 23 kilometry na południe od Brünn, gdzie setki
przesiedlonych osób zmarły na tyfus, ruhr i wyczerpanie.
Kto dotarł do reszty Niemiec znowu wylądował w
chaosie, bo w nowej ojczyźnie i w latach później wielu uchodźców
i przesiedleńców musiało sobie uświadomić, że nie wszędzie są
mile widziani. Pół wieku później ostatni żyjący robią surowe
porównania do teraźniejszości: "Byliśmy jak uchodźcy we
własnej ojczyźnie. Ponieważ żaden z nich nie był mile widziany.
Wszystko zaczęło się od początku. A teraz wraz z jej śmiercią
grozi nie tylko kawałek jej, ale również niemiecka i europejska
historia.
Zdjęcie: Federalna edukacja polityczna / do odnotowania:
Jest napisane: Terytoria pod polską i radziecką administra
Obrazy pochodzą z książki "The Nemesis of
Poczdam" amerykańskiego prawnika i historyka Alfreda de Zayasa.
De Zayas w tym dziele analizuje rolę zachodnich sojuszników w
wysiedleniu około 12 do 14 milionów Niemców po II wojnie
światowej. Szczegółowo opisuje warunki, w jakich niemieccy
uchodźcy musieli opuścić ojczyznę i rzuca światło na związane
z nią ludzkie tragedie.
printscriny
komentarze
Harry Baum
Wincenty Bartnicki Ich habe noch in meiner Erinnerung hier die N*zis gegen den slawischen Untermenschen agierten und über den Lebensraum im Osten sprachen.
Harry Baum
Wincenty Bartnicki mam w pamięci N*zyści działali przeciwko słowiańskim podludziom i mówili o siedlisku na wschodzie.
tłumaczenie przeglądarki:
Steffen Mainbird
Autor
Obiecujący współautor
Wincenty Bartnicki nie ma sensu powtarzać młyna modlitewnego, że wszyscy Niemcy są winni wojny i wysiedlenia. To jest właśnie fałszywa powojenna historia, jaką wszczepili nam na lekcjach historii komuniści SED za czasów NRD. Przejęcie władzy przez Hitlera zawsze można dostrzec w kontekście tamtych czasów. Prawdopodobnie Hitler NIGDY nie doszedłby do władzy w Niemczech, gdyby traktat wersalski był bardziej sprawiedliwy. Powergraifung NS opiera się na tym traktacie, który zmusił Niemcy do winy wybuchu I wojny światowej. Dlatego już nie słyszę krzyku „zbiorowego długu” Niemców. Przez cały czas to przestępcy politycy prowadzili lub nadal będą prowadzić nasz kraj do ruiny.
Ojczyzna naszych dziadków została nam skradziona bo po zakończeniu wojny Stalin odmówił zwrotu Polsce okradanych przez Hitlerowski Pakt Stalinowski terenów Polski Wschodniej i w "odszkodowaniu" za to po prostu przeniósł legalną niemiecką granicę na zachód do Odry-Neisse. Ludzie, którzy mieszkają dziś na naszych wschodnich terenach to potomkowie wypędzonych Litwinów, Ukraińców, Lemków i Wschodnich Polaków, którzy nie chcieli żyć za stalinowskiego komunizmu. Jednak niesprawiedliwość nie starzeje się, ani według krajowych, ani międzynarodowych standardów prawnych.
Kiedy w 1990 roku doszło do zjednoczenia BRD-DR, Żydzi przywłaszczyli sobie własności, a ziemie w rejonie NRD zostały odpowiednio zwrócone Żydom w epoce NS. Były obywatele NRD, którzy uciekli na Zachód i zostali przymusowo przesiedloni przez komunistów SED, mieli takie samo prawo. Oddawanie bez "jeśli i ale" miało pierwszeństwo przed rekompensatą finansową. Kto chciał odzyskać swoją bazę i ziemię, też ją odzyskał - niezależnie od tego, czy po ponad 40 latach inni zbudowali nowy dom na ziemi, czy też wyremontowali istniejący. Ponieważ to prawo obowiązujące na całym świecie.
Czy Niemcy z Terytoriów Wschodnich i ich potomkowie to teraz ludzie drugiej klasy, którzy nie zasługują na to prawo? Tylko dlatego, że rosyjski dyktator Stalin był jeszcze większym szumowiną niż Adolf, który zamordował więcej ludzi niż Hitler i PO wojnie zakończyły się wszystkie obozy koncentracyjne - w tym Aus Utrata niemieckich wschodnich terytoriów wynika jedynie z chciwości Stalina na władzę i ziemię. Można to przeczytać w niezliczonych publikacjach. Rosjanin nie chciał zwrócić skradzionego polskiego terytorium państwa po zakończeniu wojny. Cała Wschodnia Polska pozostała Rosjanką...
oryg tekst
Steffen Mainbird
Autor
Obiecujący współautor
Wincenty Bartnicki Es bringt nichts, immer wieder gebetsmühlenartig zu wiederholen, dass alle Deutschen selber Schuld an Krieg und Vertreibung haben. Genau das ist die verlogene Nachkriegsgeschichte, wie sie uns zu DDR Zeiten von den SED Kommunisten im Geschichtsunterricht eingebläut wurde. Die Machtergreifung von Hitler ist grundsätzlich immer im Kontext zur damaligen Zeit zu sehen. Vermutlich wäre Hitler in Deutschland NIEMALS an die Macht gekommen, wenn der Versailler Vertrag gerechter gewesen wäre. Die NS Machtergreifung gründet auf diesen Vertrag, der Deutschland die Alleinschuld für den Ausbruch des Ersten Weltkrieg in die Schuhe schob. Deshalb kann ich das Gelaber von der "Kollektivschuld" der Deutschen auch nicht mehr hören. Zu allen Zeiten waren es verbrecherische Politiker, die unser Land in den Ruin geführt haben oder noch führen werden.
Die Heimat der Großeltern wurde uns gestohlen, weil sich Stalin nach Kriegsende weigerte, die im Hitler Stalin Pakt geraubten Gebiete Ostpolens an Polen zurückzugeben und im "Ausgleich" dafür die rechtmäßige deutsche Grenze einfach nach Westen bis an die Oder-Neiße verschob. Die Menschen, die heute in unseren Ostgebieten wohnen, sind die Nachfahren von vertriebenen Litauern, Ukrainern, Lemken und Ostpolen die nicht unter Stalins Kommunismus leben wollten. Doch Unrecht verjährt nicht, weder nach nationalen noch internationalen juristischen Standards.
Als es 1990 zur Wiedervereinigung zwischen BRD-DDR kam, wurde den zu NS Zeiten enteigneten Juden Immobilien und Grundstücke auf DDR Gebiet zurückgegeben. Genau das gleiche Recht hatten ehemalige DDR Bürger, die in den Westen geflohen und von den SED Kommunisten zwangsenteignet wurden. Rückgabe ohne „Wenn und Aber“ hatte Vorrang vor finanzieller Entschädigung. Wer seinen Grund und Boden zurück haben wollte, bekam ihn auch zurück – unabhängig davon – ob nach über 40 Jahren andere Menschen auf dem Grund ein neues Haus gebaut oder auch das bestehende saniert hatten. Weil es international geltendes Recht ist.
Sind die Deutschen aus den Ostgebieten und deren Nachkommen nun Menschen zweiter Klasse, denen dieses Recht nicht zusteht ? Nur weil der russische Diktator Stalin ein noch größerer Lump als Adolf war, der mehr Menschen ermordete als Hitler und NACH Kriegsende alle KZ – auch Auschwitz - mit deutschen Häftlingen weiterbetrieben hat ? Der Verlust der deutschen Ostgebiete ist allein Stalins Macht- und Landgier zu verdanken. Das kann man in unzähligen Publikationen nachlesen. Der Russe wollte geraubtes polnisches Staatsgebiet nach Kriegsende nicht zurückgeben. Ganz Ostpolen blieb russisch…
tłumaczenie deeply.com:
Nie ma sensu powtarzać w kółko, że wszyscy Niemcy są winni wojny i wypędzenia. Jest to dokładnie ta zakłamana powojenna historia, którą wpoili nam komuniści z SED na lekcjach historii w czasach NRD.
Przejęcie władzy przez Hitleramusi być zawsze postrzegane w kontekście tamtych czasów. Hitler prawdopodobnie NIGDY nie doszedłby do władzy w Niemczech,gdyby traktat wersalski był bardziej sprawiedliwy.
Przejęcie władzy przez nazistów opierało się na tym traktacie, który obarczał Niemcy wyłączną winą za wybuch I wojny światowej. Dlatego nie mogę już słuchać gadania o „zbiorowej winie” Niemców. To zawsze byli kryminalni politycy, którzy doprowadzili lub doprowadzą nasz kraj do ruiny.
Ojczyzna naszych dziadków została nam skradziona, ponieważ po zakończeniu wojny Stalin odmówił zwrotu Polsce terenów wschodniej Polski skradzionych na mocy paktu Hitler-Stalin i po prostu przesunął prawowitą niemiecką granicę na zachód do Odry i Nysy jako „rekompensatę”. Ludzie, którzy dziś mieszkają na naszych wschodnich terenach, to potomkowie wysiedlonych Litwinów, Ukraińców, Łemków i wschodnich Polaków, którzy nie chcieli żyć w stalinowskim komunizmie.
Ale niesprawiedliwość nie ulega przedawnieniu, ani według krajowych, ani międzynarodowych standardów prawnych.
Kiedy NRF i NRD zostały zjednoczone w 1990 roku, Żydzi, którzy zostali wywłaszczeni w czasach nazistowskich, otrzymali z powrotem swoją własność i ziemię na terytorium NRD. Byli obywatele NRD, którzy uciekli na Zachód i zostali przymusowo wywłaszczeni przez komunistów z SED, mieli dokładnie takie samo prawo. Restytucja bez żadnych „ale” miała pierwszeństwo przed rekompensatą finansową. Każdy, kto chciał odzyskać swoją ziemię, otrzymał ją z powrotem - niezależnie od tego, czy inni ludzie zbudowali na niej nowy dom, czy też wyremontowali istniejący ponad 40 lat później.
Ponieważ takie jest prawo międzynarodowe.
Czy Niemcy z terenów wschodnich i ich potomkowie są teraz obywatelami drugiej kategorii, którym to prawo nie przysługuje? Tylko dlatego, że rosyjski dyktator Stalin był jeszcze większym draniem niż Adolf, który zamordował więcej ludzi niż Hitler i nadal prowadził wszystkie obozy koncentracyjne - w tym Auschwitz - z niemieckimi więźniami PO zakończeniu wojny?
Utrata niemieckich terytoriów wschodnich była spowodowana wyłącznie chciwością Stalina na władzę i ziemię. Można o tym przeczytać w niezliczonych publikacjach. Rosjanie nie chcieli oddać zagrabionych ziem polskich po zakończeniu wojny. Cała wschodnia Polska pozostała rosyjska...
Czyli wg tego pana nie ważne, że Niemcy złamały obowiązujące prawo, że dokonały zbójeckiej napaści - ich czyn nie podlega represjom, bo
"musi być zawsze postrzegane w kontekście czasów.
gdyby traktat wersalski był bardziej sprawiedliwy..."
a poza tym:
"takie jest prawo międzynarodowe"
Nie da się z kimś takim cokolwiek ustalić na papierze, nie da się dogadać.
Dobrze to sobie zapamiętajcie - Niemcy nadal sytuują się w roli śmiertelnego wroga Polski i to się nie zmieni, dopóki niemiecka państwowość nie zostanie ostatecznie zniszczona.
Niemcy nie podpisały z nami traktatu pokojowego po II Wojnie Światowej, a więc może nawet formalnie uważają, że są z nami w stanie wojny.
Niemcy podtrzymują tezę, że my tylko na Pomorzu - a nawet w Poznańskiem - administrujemy - zarządzamy.
Mają roszczenia terytorialne nie tylko co do roku 1939, ale również co do 1920.
Nie uznają też, żeby Królewiec należał do Rosji - a więc Rosja staje się tu naszym sojusznikiem, w tej sprawie.
Nie wolno pozwalać Niemcom na sugerowanie, że sprawa granicy na Odrze i Nysie została zamknięta, bo te zapewnienia to są z ich strony kłamstwa,
nie wolno nam pozostawić bez wyjaśnienia, skąd liczba 2 miliony ofiar śmiertelnych "wypędzeń" w niemieckich archiwach
należy tę sprawę doprowadzić do końca, dywersantów znaleźć i ujawnić, status Niemiec i Niemców - prawnie oraz ostatecznie uregulować - na naszą korzyść..
Wygrajmy w końcu tę wojnę, po 80 latach wygrajmy w końcu tę wojnę z Niemcami.
Obiecujący współautor