Żyd - etymologie

 

Cóż to jest?

Żyd, jaśnie panie. 

Lecz w literę go przerobię.

pl.wiktionary.org/wiki/żyd

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. wyznawca judaizmu

(1.2) pot. obraź. skąpy człowiek

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) przest. uczn. kleks

(2.2) karc. jedna z gier karcianych

etymologia:

ogsłow., prasł. *židъ < starowłoski giudio < łac. Iūdaeus < gr. Ἰουδαῖος < hebr. יְהוּדִי‏ (jehudi)

angielski: (1.1) Jew

arabski: (1.1) يهودي

baskijski: (1.1) judu

bułgarski: (1.1) евреин m, чифут m

czeski: (1.1) žid m

duński: (1.1) jøde w

esperanto: (1.1) judo

fiński: (1.1) juutalainen

francuski: (1.1) juif m

hebrajski: (1.1) יהודי m (jehudi)

hiszpański: (1.1) judío m

islandzki: (1.1) gyðingur m

jidysz: (1.1) ייִד m (jid), ישׂראל m (jisroel)

karaimski: (1.1) раббан

niemiecki: (1.1) Jude m

nowogrecki: (1.1) εβραίος m

polski język migowy: (w zapisie SignWriting)(1.1) obrazek

portugalski: (1.1) judeu m

rosyjski: (1.1) иудей m, еврей m

węgierski: (1.1) zsidó

wilamowski: (1.1) jud m, jüd m

włoski: (1.1) giudeo m, ebreo m

Żydzi

(hebr. Jehudim, Bne(j) Israel, dawniej też Iwrim; jid. Jidn, Bnej Jisroel), w Polsce – szczególnie w XIX w. – nazywani także Izraelitami – nazwa etymologicznie wywodząca się od hebr. słowa Jehudim (l.mn. od Jehudi; aram. Jehudai, Jehudaj(j)a), łac. Iudaei (l.mn. od Iudaeus; grec. ioudaios), w której – poprzez języki romańskie – początkowe „i” zostało zastąpione przez „ż”; stosowana jako określenie:

1. narodu (od czasu powrotu Izraelitów [właśc. Judejczyków] z niewoli babilońskiej), a w późniejszych wiekach – potomków owego narodu, żyjących w diasporze, których dopiero Traktat Wersalski w czerwcu 1919 uznał za mniejszość narodową, oddając pod opiekę Ligi Narodów ( Traktat Mniejszościowy); 

2. wyznawców religii mojżeszowej (pisane zazwyczaj małą literą). Oba wyżej przytoczone znaczenia nie zawsze funkcjonowały rozłącznie, lecz przez stulecia raczej stanowiły swoisty amalgamat. [...]

W staropolszczyźnie „żydem” nazywano też plamę pozostałą na ścianie mimo bielenia, kleks; „żydkami” – orzechy ziemne (fistaszki), rodzaj nożyka albo naftową, blaszaną lampkę, lub też grę w piłkę, a niekiedy także grę w „durnia”; żartobliwie nazywano tak również okonia (jazgarza zwano „żydzikiem”), a w gwarze złodziejskiej – liczbę siedem; mianem „żydaka” określano jeszcze nie ochrzczone dziecko; określenie „żydy” odnoszono do sklepików żydowskich bądź tandety, sprzedawanej w dzielnicy żydowskiej, itp.

Autor: Zofia Borzymińska

delet.jhi.pl/pl/psj?articleId=19725

-----

Żyd. Iwri (Hebrajczyk). Israel.



Skąd wzięła się nazwa „Żyd” i dlaczego religię żydowską nazywamy „judaizmem” (a nie np. „abrahamizmem”, skoro korzenie judaizmu są w wierze Abrahama)?

Słowo „Żyd” weszło do polszczyzny w średniowieczu, najprawdopodobniej przez wpływ języka czeskiego (Żid), razem z chrystianizacją, być może już za Mieszka I (wtedy język polski przejął z czeskiego większość słów związanych z religią, z Biblią, z Kościołem). Natomiast w czeskim pojawiło się razem z wpływami zakonników francuskich, podczas chrystianizacji Czech, najprawdopodobniej od francuskiego Juif, a to ze starofrancuskiego Giu. Oczywiście, geneza tego słowa w językach romańskich jest identyczna z pochodzeniem słowa „judaizm”, tylko wymowa jest inna.

Istnieją również teorie, że do języka czeskiego słowo to przyszło nie z francuskiego, ale z włoskiego (od Giudeo, z łacińskiego Iudeus)


Nazwa żydowskiej religii – judaizm – pochodzi od łacińskiego słowa iudaismus, które z kolei pochodzi od greckiego ioudaismos. Ioudaios oznacza w języku greckim Żyda – czyli mieszkańca Judei. To słowo z kolei pojawiło się w grece z aramejskiego, gdzie wyraz Jehudai pochodzi od hebrajskiego Jehudi (Żyd), czyli od imienia Jehuda (Juda) – czwartego syna Jaakowa. Ród Judy (ojca izraelskich królów) zamieszkiwał centralne tereny późniejszego królestwa Jisraela, nazwane od jego imienia Judeą.

Midrasz tłumaczy, że Jehuda będzie (ze względu na cechy charakteru) tak bardzo podziwiany przez wszystkich swoich braci, iż „ich potomkowie nie będą mówić o sobie: jestem »Reuweni«, jestem »Szimoni«, lecz jestem »Jehudi« (Żydem)”.

Wynika z tego, że słowo „judaizm” oznacza dosłownie „religię Żydów”, czyli potomków Judy (lub mieszkańców Judei). W jej nazwę wpisana jest więc informacja, jaki lud wyznaje tę religię, a nie kto był jej pierwszym wyznawcą.

Co oznacza i skąd pochodzi słowo „Iwrim” (Hebrajczycy)?

Słowo Iwrim (Hebrajczycy) (lp.: Iwri) pojawia się po raz pierwszy w Bereszit 14, 13, we frazie nazywającej Awrama (późniejszego Awrahama) „Awram ha-Iwri” – czyli „Awram Hebrajczyk”. Raszi i Ramban tłumaczą to jako „ten, który przyszedł zza rzeki [Eufrat]” (od ewer – „przechodzić”). Czyli ten, kto przyszedł do Kanaan z Charanu (Mezopotamii). Tak uzasadniane jest pierwsze, tradycyjne wytłumaczenie słowa Iwri (Hebrajczyk).

Inne wyjaśnienie wiąże to słowo z antycznym ludem Habiru, który zamieszkiwał tereny Bliskiego Wschodu około 1900 lat p.n.e., z którego najprawdopodobniej pochodził Awraham.

Trzecia hipoteza dostrzega w słowie Iwri imię jednego z przodków Awrahama – Ewera (Bereszit 11, 14-17).

Niezależnie, które z tych wyjaśnień słowa Iwri jest słuszne, określenie to ma silne konotacje przede wszystkim etniczne, a nie religijne, ponieważ tak był nazywany lud, z którego wyszedł Awraham długo przed krystalizacją religii Żydów – judaizmu. Z kolei słowo Jehudi ma wyraźne asocjacje religijne.

Dlaczego Jakub otrzymał imię Jisrael. Czy jest jakieś wytłumaczenie znaczenia tego imienia?

Określenie Iwrim zostało – historycznie rzecz biorąc – w tekstach pisanych zastąpione określeniem Jisrael, odnoszącym się do całego ludu, do wszystkich potomków Jaakowa, w epoce Sędziów, czyli około 1200-1000 lat p.n.e.

Samo imię jest jednak o wiele starsze. Jaakow otrzymał je po całonocnej walce z „aniołem Boga” („z Boskością”): Wajomer lo Jaakow jeamer od szimcha ki im Jisrael ki sarita im Elohim weim anaszim watuchal (Bereszit 32, 29), w tłumaczeniu: „I powiedział: Nie będziesz już miał na imię Jaakow, lecz Jisrael, bo walczyłeś z Boskością i z ludźmi – i przemogłeś”.
Werset ten nie jest jednoznaczny i nigdy nie było zgody, jak powinien być naprawdę tłumaczony. Np. Ralbag tłumaczył jako: „Stałeś się księciem (sar) pomiędzy aniołami i ludźmi”; Bereszit Raba: „Walczyłeś z Boską istotą i zwyciężyłeś”; Targum Jonatan: „z aniołem”; Targum Onkelos: „z aniołem Boga”.


Nierozwiązywalna tajemnica tkwi w słowie sarita, które było tłumaczone na wiele sposobów, najczęściej jako „walczyć” lub „zmagać się”, a wtedy Jisrael można postrzegać jako połączenie s-r i El, Elokim, co dawałoby w rezultacie „ten, kto zmaga się z Bogiem”.

I to jest właśnie najpowszechniejsza, najbardziej popularna wersja tłumaczenia słowa (imienia) Jisrael. Jeżeli jednak sar w sarita oznacza „księcia” lub pochodzi od sarar („władać”), to bliższe prawdziwemu znaczeniu może być: „ten, kto będzie władał [będzie wspaniały] przed obliczem Boga”.


Inne interpretacje dopuszczały także między innymi: „ten, kto walczy o Boga”, „ten, z kim walczy Bóg”, „ten, którym rządzi [włada] Bóg” lub nawet „sprawiedliwy [wspaniały] walczy przed Bogiem”. Natomiast rabin Wolf Gunther Plaut twierdził, że poprawne tłumaczenie powinno brzmieć: „niech Bóg włada”.

(opr. P. Jędrzejewski)

poznan.jewish.org.pl/index.php/edukacja../Zyd.-Iwri-Hebrajczyk.-Israel.html

Pan Kleks, właśc. Ambroży Kleks – czarodziej, fikcyjny bohater baśniowej opowieści napisanej przez Jana Brzechwę, o niezwykłej Akademii prowadzonej przez Ambrożego Kleksa, do której uczęszczać mogą jedynie chłopcy, których imiona zaczynają się na literę „A”. W Akademii jada się malowane potrawy, opisuje sny i rzuca atramentem na lekcjach, a postacie z bajek są realnie istniejącymi istotami. Był uczniem doktora Paj-Chi-Wo.

Przyjmuje się, że pierwowzorem postaci Pana Kleksa był Franciszek (Franc) Fiszer, filozof, popularna postać wśród warszawskich literatów i artystów.

Ambroży Kleks to niezwykły nauczyciel, który potrafi wszystko i uczy w sposób niekonwencjonalny. „Wszyscy uczniowie bardzo szanują i kochają pana Kleksa, gdyż nigdy się nie gniewa i jest nadzwyczajnie dobry”

sp111lodz.wikom.pl/wpis/pan-kleks-fantastyczny-opis-postaci

pl.wikipedia.org/wiki/Pan_Kleks

wolnelektury.pl/media/book/pdf/zemsta.pdf

Klecks

źródła niemieckie:
tłumaczenie automatyczne

Kapka [klɛks], znana także jako kapka, to niewielka ilość lepkiej lub pastowej materii na innej powierzchni lub obiekcie. Jeśli ta materia jest bardziej płynna, nazywa się to rozpryskiem, jeśli jest bardziej stała, to jest to kawałek. Grudka może powstać, jeśli może spuścić większą ilość tej samej materii niezależnie poniżej limitu sprężystego ze względu na własną gęstość właściwą, ale jeszcze nie spływa do punktu plastyczności.

Krople to często używane słowo w kontekście jedzenia: grudka musztardy, dżemu, bitej śmietany, miodu i tak dalej. Ale inne substancje o odpowiedniej lepkości również mogą tworzyć plamy, takie jak plamy farby, plamy atramentu czy ptasie odchody. Te plamy powodują wtedy niechciane plamy, na przykład na tkaninach trudnych do czyszczenia.

Blob jest celowo używany w blobsografii i teście Rorschacha, między innymi.

W astronomii gromada to niedefiniowalne nagromadzenie promieniowania w określonym kierunku kardynalnym, które wyraźnie wyróżnia się na tle otoczenia. Zastosowanie to wynika z problemu rozmycia, które prowadzi do rozmycia poszczególnych kropek, a tym samym do powstawania "plam".

Klacks jest także używany jako synonim dla drobiazgi, drobiazgi lub lekkości ("To dla ciebie dziecinna zabawa!").

Etymologia

Słowo blob od XVI wieku oznacza onomatopeiczne rzucanie czymś ciężkim. Dołączanie s występuje albo w średnioniemieckich i północnoniemieckich przekształceniach, które często towarzyszą wyrazom kończącym się na k, albo powstało po czasowniku klecksen, jeśli jest on starszy. Słaby czasownik klecken jest etymologicznie powiązany zarówno z czasownikiem klacken, jak i z czasownikiem kleckern, które powstały iteracyjne. Podejrzewa się związek z 'Kladde' i 'Klittern'. 

Etymologia

Pochodna dolnoniemieckiego [termin?] i środkowoniemieckiego w -s od archaicznego czasownika klecken ("pluskować" - (“to splash”)) z niemieckiego dolnoniemieckiego [termin?].

Kleks

(Blob)


Pochodzenie:

od przestarzałego Kleck = plamka, lump, cofa się od przestarzałego klecken, średnio-wysokoniemieckiego, starowysokoniemieckiego klecken = klack, to klak

zu veraltet Kleck = Fleck, Klümpchen, rückgebildet aus veraltet klecken, mittelhochdeutsch, althochdeutsch klecken = klatschen, zu klack


KLACK:
Znaczenia

- onomatopeiczne dla krótkiego, jasnego tonu, gdy dwa twarde obiekty się stykają
- onomatopeiczne dla uderzenia miękkich lub grubych kropelek na coś stałego

---------


Znaczenie
1.
Bejca na farbie
Przykład:
malarz robi plamy na podłodze


Plamka atramentu
Przykłady:
W zeszycie ćwiczeń dziecka jest wiele plamek
w przenośni: Przerwy liściowe na drzewach pozostawiły plamy światła na moim papierze [...] [ Erh. KästnerZeltbuch]

2.
potoczny
Przykład:
Łyżka (= łyżka w kupie) bita śmietana, dżem, masło, musztarda

Etymologia

wyciek · Klecken · klak · klak · klak · Klacks · klak · znaczne · Plamy · Blot
wylej Vb. 'upadać kropla po kroplu, tworzyć plamy, plamy', przenosić się 'powoli, mozolnie iść naprzód, posuwać się naprzód', formacja iteracyjny (XVII wiek) do Vb. 'spadać głośno (z cieczy), plamy, rozmazywać się', tłumaczyć 'dobrze postępować, dobrze wyjść, wystarczyć', ahd. (IX wiek), Mhd. Klecken 'pękać, pękać, pękać, rozdzierać, rozlać, klaskać, bić donośnie', tłumaczyć: 'wystarczyć, wystarczyć, być skutecznym'. 

Spokrewnione to Klackm . 'pęk, pęk, huk, trzask, plama, plama', ahd. (XI wiek), mhd. klac (stuknięcia dopełniacza) 'pęknięcie, pęknięcie, pęknięcie, huk, trzask, plama'. W związku z tym przerywanie klak imituje dźwięk dla pękającego, klaskającego dźwięku (podczas łamania, rozdzierania, przy uderzeniu miękkiej, kapiącej masy), a także (szczególnie w podwójnym klak-klaku) dla krótkiego, twardego dźwięku. Wyrazistnie rozszerza klak, wtrąca się Dodatkowo, klak m. 'mała plama, niewielka ilość lepkiej substancji (takiej jak dżem, gorczyca), 

nieistotność' (XVIII wiek, ale prawdopodobnie starsza) oraz clacken Vb. 'to burst, clapla, bit, plamy' (XVII wiek), iterative clacking (XVIII wiek), angielskie to clack 'rattle, rattle', aord. klaka 'ćwierkać, chichotać', być może także grecka glázein (γλάζειν) 'wydawać dźwięk pieśni'. 

Te wyraźnie naśladujące dźwięki formacje prowadzą do np. *glag-, rozszerzenie rdzenia dźwiękowego, czyli *Gal- 'wołaj, krzycz', co jest również odzwierciedlone w Anord. Kalla 'to call, say, call' (od czego prawdopodobnie po angielsku "call to call" (wołać'), Aslaw. glagolъ 'słowo', glagolati 'mówić, mówić', rosyjski (starszy) gologólit' (гологолить) 'padać, gaworzyć', dla mnie gałkoczeć 'sława' oraz (przez inne rozszerzenia) lamentować, słyszeć (s. d.). – znaczny dodatek "wystarczający, znaczny, znaczny" (XVII wiek), z przedrostkiem erklecken "wystarczyć, pomagać, używać" (XVI wiek), który zanikł w XIX wieku, być może już (wątpliwie potwierdzony) Mhd. erklecken. Blob M. '(farba, tusz) plama, grudka' (XVIII wiek), starsza plama (XVI wiek), cofnęła się od Klecken. Blobs Vb. 'By robić plamy, malować źle, pisać, pozwalać, by lepkie rzeczy na nie spadły' (XVIII wiek), by być zamienianym w plamy lub iteracyjne formacje.

oryg tekst:


kleckern Vb. ‘tropfenweise fallen, Kleckse, Flecke machen’, übertragen ‘langsam, mühsam vorwärtsgehen, vorankommen’, Iterativbildung (17. Jh.) zu heute nur noch mundartlichem klecken Vb. ‘(von Flüssigkeiten) geräuschvoll fallen, Flecke machen, schmieren’, übertragen ‘gut vonstatten gehen, gut ausgehen, ausreichen’, ahd. (9. Jh.), mhd. klecken ‘platzen, krachen, bersten, (sich) spalten, klecksen, klatschen, schallend schlagen’, übertragen ‘ausreichen, genügen, wirksam sein’. Verwandt sind Klack m. ‘Riß, Spalt, Knall, Krach, Klecks, Fleck’, ahd. (11. Jh.), mhd. klac (Genitiv klackes) ‘Riß, Spalt, Knall, Krach, Klecks, Fleck’. Entsprechend klack Interjektion schallnachahmend für einen knackenden, klatschenden Ton (beim Brechen, beim Reißen, beim Aufprall einer breiigen, tropfenden Masse), auch (zumal in der Doppelung klack klack) für einen kurzen, harten Ton. Expressiv erweitert klacks Interjektion Dazu Klacks m. ‘kleiner Fleck, eine kleine Menge dickflüssiger Substanz (wie Marmelade, Senf), Geringfügigkeit’ (18. Jh., doch wohl älter) sowie klacken Vb. ‘platzen, klatschen, schlagen, Flecke machen’ (17. Jh.), iterativ klackern (18. Jh.), engl. to clack ‘klappern, rasseln’, anord. klaka ‘zwitschern, gackern’, vielleicht auch griech. glázein (γλάζειν) ‘einen Gesang erklingen lassen’. Diese offensichtlich schallnachahmenden Bildungen führen auf ie. *glag-, eine Erweiterung der Schallwurzel ie. *gal- ‘rufen, schreien’, die sich auch in anord. kalla ‘nennen, sagen, rufen’ (woraus wohl engl. to call ‘rufen’), aslaw. glagolъ ‘Wort’, glagolati ‘reden, sprechen’, russ. (älter) gologólit’ (гологолить) ‘schwatzen, plappern’, mir. gall ‘Ruhm’ sowie (über andere Erweiterungen) in Klage, klingen (s. d.) fortsetzt. – erklecklich Adj. ‘ausreichend, beträchtlich, erheblich’ (17. Jh.), zu dem im 19. Jh. untergegangenen Präfixverb erklecken ‘genügen, helfen, nützen’ (16. Jh.), vielleicht schon (zweifelhaft belegtes) mhd. erklecken. Klecks m. ‘(Farb-, Tinten)fleck, Klümpchen’ (18. Jh.), älter Kleck (16. Jh.), aus klecken rückgebildet. klecksen Vb. ‘Kleckse machen, schlecht malen, schreiben, Zähflüssiges worauf fallen lassen’ (18. Jh.), zu Klecks bzw. Iterativbildung zu klecken.

GrammatikVerb · kleckt, kleckte, ist/hat gekleckt
Aussprache [ˈklɛkn̩]
Worttrennung kle-cken
Wortbildung mit ›klecken‹ als Erstglied: kleckern

GramatykaCzasownik · Trochę się bawi, bawi, jest/już się bawił
Wymowa[ˈklɛkn̩]
Dzielenia wyrazówKle-cken
SłowotwórstwoZ ›Klecken‹ jako pierwszym członkiem: To Spil



Znaczenie

przestarzały, wciąż dialekt
1. płynów spadających głośno

2.
a)To się wydarzy (szybko)
b)wystarczyć

-------

klecken (niemiecki))


Dzielenia wyrazów:kle·cken, czas przeszły: kleck·te, imiesłów II: ge·kleckt

Wymowa:IPA: [ˈklɛkn̩]Próbki audio:  klecken (info), klecken (info)Rymy: -ɛkn̩

Znaczenie:[1] nieprzechodni, czasownik pomocniczy mieć, landschaftlich: wystarczyć; Postępy[2] nieprzechodni, czasownik pomocniczy być, płynów: hałaśliwie spadać w kroplach

Pochodzenie:Słowo dziedziczne z średnio-wysokoniemieckiego Klecken → GMH do starowysokoniemieckiego Kleken → Goh w IX wieku "pęknąć, pękać, pękać, rozdzielać, rozlewać, klaskać, bić donośnie"', co tłumaczy: "wystarczyć, wystarczyć, być skutecznym"[1]

Synonimy:[1] wystarczy, wystarczy, wystarczy; mieć miejsce[2] Plam, plusk

Terminy ogólne:[1] funkcji są wystarczające[2] upadek, rozlew

------

Kleck, Klecks, męski, 'blot', po prostu współczesny wysoki niemiecki; jedynie czasownik klecken (klecksen) można prześledzić jeszcze dalej, średnio-wysokoniemiecki klęcken, "zabrudzić, plamić, prychać", a także "uderzać dźwięcznie"; odpowiedni klac (ckes), męski, oznacza 'rozdarcie, rozcięcie, pęknięcie'.

ZEMSTA

CZEŚNIK

Co się waszeć o to pyta.
Maczaj pióro, pisz, i kwita.

Dyndalski siada wyprostowany na brzeżku krzesła i macza pióro.
Papkin w ciągu tej sceny pisze. Czasem wstaje, przechodzi się w głębi, macza pióro u stolika, przy którym Cześnik siedzi, znowu siada - ciagle płacząc, wszakże bez przesady.


CZEŚNIK
po krótkim myśleniu

Tylko że to, mocium panie,
Aby udać, trzeba sztuki:
Owe brednie, banialuki,
To miłosne świergotanie...

myśli

Jak tu zacząć, mocium panie?


DYNDALSKI
podnosząc się

Cnym afektem ulubiony...



CZEŚNIK

O... o... o... o!... Jak od żony...

A tu trzeba pół, ćwierć słowa;
Ni tak, ni siak niby owa:
"I chciałabym, i boję się".
O! Już wiesz - no! na tym sztuka...
Lecz nie waści w tym nauka.
Pisz waść...

nuci

Zaraz

nuci, dyktując

"Bardzo proszę"...

pokazując palcem na pismo

Co to jest?



DYNDALSKI
podnosząc się, jak to za każdym razem, kiedy mówi do Cześnika

B.



CZEŚNIK

To?


DYNDALSKI

B duże -
A capite, jaśnie panie.



CZEŚNIK
przez stół patrząc

B? To - kreska, gdzież dwa brzuszki?



DYNDALSKI

Jeden w spodzie, drugi w górze.


CZEŚNIK
dostając okularów

Cóż, u czarta!

bierze papier

Tać jest... duże...

Tu Papkin nachyla się przez Cześnika, chcąc zmaczać pióro; ten go odtrąca mówiąc co niżej, potem prowadzi oczyma aż na miejsce:

Czy go!...

Papkin odtrącony odchodzi; przystępując z tyłu do stolika, stąpa na nogę Dyndalskiemu.



DYNDALSKI

Ta, bo!...



CZEŚNIK
przypatrując się pismu

B,B duże...
Kto pomyśli, może zgadnie.
No, no - pisz waść, a dokładnie.

dyktuje

"Bardzo proszę" ... mocium panie...
Mocium panie... "me wezwanie"...
Mocium panie... "wziąć w sposobie"...
Mocium panie... "wziąć w sposobie,
Jako ufność ku osobie"...
Mocium panie... "waszmość pana,
Która lubo mało znana...
Która lubo mało znana"...

pokazując palcem

Cóż to jest?


DYNDALSKI
podnosząc się

Żyd - jaśnie panie,
Lecz w literę go przerobię.



CZEŚNIK

Jak mi jeszcze kropla skapie,
To cię trzepnę tak po łapie,
Aż proformę wspomnisz sobie. -
Czytaj waść...

Dyndalski obciera pot aż po karku

No! Jak tam było?


DYNDALSKI
czyta

"Bardzo proszę, mocium panie,
Mocium panie, me wezwanie,
Mocium panie, wziąć w sposobie,
Mocium"...


CZEŚNIK
wyrywa i drze papier

Niech cię czarci chwycą
Z taką pustą mózgownicą!
"Mocium panie" cymbał pisze!


DYNDALSKI
Jaśnie pana własne słowo.


CZEŚNIK
Milcz waść! Przepisz to de novo.
"Mocium panie" opuść wszędzie.


DYNDALSKI
chcąc zbierać kawałki
Z tych kawałków trudno będzie.


CZEŚNIK

Pisz de novo, pisz, powiadam. -
Mózgu we łbie za trzy grosze!
Siadaj! - Siadaj, mówię.


DYNDALSKI
Siadam.


CZEŚNIK
I powtarzaj.

dyktuje

"Bardzo proszę"...
Moć...

Zatyka sobie usta ręką



DYNDALSKI
powtarzając napisane

Moć...



CZEŚNIK

zrywająć się

Co moć?... Cóż moć znaczy?...
Z tym hebesem nie pomoże;
Trzeba zrobić to inaczéj.
Nawet lepiej będzie może,
Gdy wyprawię doń pacholę
Z ustną prośbą. Tak, tak wolę. -
Słuchaj! - Idź mi... Ależ, ale! -
Rejentowicz od nikogo
Nie jest u mnie znany wcale...



PAPKIN
obojętnie

Wszyscy go tu poznać mogą,
Wszak był rano.










literat.ug.edu.pl/zemsta/akt4.htm

de.wikipedia.org/wiki/Klecks

dwds.de/wb/Klecks#d-1-2

duden.de/rechtschreibung/Klecks

duden.de/rechtschreibung/klack

dwds.de/wb/klecken

de.wiktionary.org/wiki/klecken

en.wikisource.org/wiki/An_Etymological_Dictionary_of_the_German_Language/Annotated/Kleck

en.wiktionary.org/wiki/Klecks