W kolędzie "Wśród nocnej ciszy" jest, że "4 tysiące lat wyglądany".
Dodając 2 tysiące "po Chrystusie" dostajemy 6 tysięcy - co nam zahacza o datowanie najstarszych bajek i baśni.Można więc ostrożnie założyć, że te 6 tysięcy lat temu - lub więcej - miała miejsce napaść na Lach - Raj i mord na Stwórcy. Cała ta historia ma swoje odwzorowanie w tradycjach wielu krajów, czy to będzie potrząsanie ferotronami, ścinanie kani i wiele innych - w zasadzie wszystkie święta chrześcijańskie się do tego odnoszą, obojętnie z jakiego kraju - polskie włoskie niemieckie angielskie rumuńskie greckie wcześniej tradycje anglosaskie, tzw. pogańskie greckie rzymskie hinduskie itd.
Z drugiej strony jest to jakiś dowód na homogeniczność rasy ludzkiej i jedno źródło jej pochodzenia.
Z tych tradycji nie wynika żadna wiedza dla współczesnych, jak więc oceniać ich funkcjonowanie we współczesnej kulturze? Sprowadza się to do poczucia ważności, że coś, jakiś obyczaj, kultywowany jest przez wieki. Traktuje się to i opisuje jako folklor, całkowicie bez żadnego odniesienia do realnych wydarzeń.
Większość tradycji, które tak lubimy (pamięć z dzieciństwa?) opisuje jakiś fragment tego fatalnego wydarzenia i sprawia wrażenie, że są one celowo i złośliwie ludziom wdrukowane w kulturę.
Wszystkie te tajemnice sprowadzają się do jednego - za tajemnicą kryje się straszny mord rzeź i upadek ludzkości - stąd tajemnica. Dlatego tajemnicze jest zachowanie Św. Mikołaja (bo to morderca), tajemnicze niezrozumiałe rytuały i obyczaje, postaci w maskach i tajemnicze niezrozumiałe legendy o np. tajemniczym kwiatu paproci.
Bajek baśni nie powinno być. Powstały one po śmierci Stwórcy i w sposób aluzyjny pokazują fragment tamtej napaści. Często tego nie widać, bo to tak jest opowiedziane napisane, że nie widać związku na pierwszy rzut oka. Baśni nie powinno być, bo zawierają w sobie tajemnice, których nie powinno być na świecie.
Taki banał - jak ktoś wie o co chodzi, to to już nie jest tajemnicze. No ja wiem, jak to czytam to rozumiem co jest tam napisane, jednak większość ludzi nie ma pojęcia i nawet nie wnika o co chodzi..
Nie dość, że nie mam własnego życia, bo osaczają mnie ubecy, neandertalscy opętańcy itd, to jeszcze zewsząd osacza mnie kultura wypełniona tego typu aluzjami, nieustanne kalambury o krwawej jatce 6500 lat temu.
Poniżej znowu - vataf jak Ojciec, tajemnicza pantomimiczna postać w masce Kuka - jak Phersu i turoń w polskiej kulturze, rudy itd....
Czy ty to widzisz??
Czy ty wiesz na co patrzysz??
przedruk
tłumaczenie automatyczne
słabe tłumaczenie z rumuńskiego
RUMUNIA (Braşov) - Taniec Borica,
bożonarodzeniowy zwyczaj Csango w okolicy Săcele
Czangowie (węg Csángók , rumuński: Ceangăi )
to grupa etnograficzna katolickiej wiary, żyjący głównie
w Mołdawii (zwłaszcza w Bacau County ), a
mówiąc archaiczny węgierski dialektem. Niektórzy
Csango mieszkają również w Burzenland ,
w okolicy Săcele (kiedyś nazywanej Şapte Sate, co
oznacza siedem wiosek), ale są wyznania
ewangelicko-luterańskiego. W trzech z tych wiosek
( Ţărlungeni , Purcăreni i Zizin ) zachował się
starożytny taniec zwany borica, w przeszłości obrzęd
płodności skierowany do rodziny, domostwa, ziemi, zwierząt, a
także praktyka inicjacji młodych mężczyzn.
Taniec
wykonywany jest w trzeci dzień Świąt Bożego Narodzenia ,
Święto Dzieci, w przedstawieniu uczestniczą młodzi mężczyźni w
wieku 15-16 lat ( w liczbach parzystych ) ,
najlepsi tancerze i koneserzy tradycyjnych obyczajów. strój Csango:
futrzana czapka ozdobiona czerwonym goździkiem i nagarą (czerwone
pióro), biała koszula, czarna kamizelka z materiału, czarne
spodnie i buty z dzwoneczkami w kształcie sań. Kiedyś podczas
tańca trzymali w prawej ręce toporek, zastąpiony współcześnie
małymi drewnianymi łopatkami zwanymi lapocka (w Purcăreni
i Ţărlungeni) lub pirografowanymi patykami (w Zizin).
Przede wszystkim tworzą procesję według ustalonego porządku. Z
przodu są skrzypkowie, następnie podążają za vataf (odźwiernym),
dwoma rudami (głównymi tancerzami), jednym lub
dwoma kuka (mężczyzna w masce), a następnie resztą
tancerzy. W vataf trzyma bicz ze skóry byka
( bikocsok ), symbol władzy, z którym koordynuje ruchy
tańca. KUKA nosi zoomorficzne drewniane maskę ozdobioną
piór. W pasie posiada dzwoneczki, aw prawej ręce skórzany
bicz, którym straszą ludzi. Jest on postacią oniemiałą,
wszystkie jego działania związane są z pantomimą.
Chłopcy zatrzymują się w każdym domu, a kuka i jeden
z tancerzy proszą o pozwolenie na występ na
podwórku. Tancerze ustawiają się w półkolach ,
z vatáf na jednym końcu, a na drugim z dwoma rudami ,
które cofają się. Taniec składa się z czterech
odrębnych momentów. Podczas gdy chłopcy tańczą, kuka starają
się zwrócić na siebie uwagę, spacerując po podwórku i zbierając
różne przedmioty, które gospodarz musi odkupić. W
przeszłości tancerze nagradzani byli mięsem, kiełbaskami, kiszoną
kapustą i boczkiem, które kładli na długim kiju lub w
koszach. Dziś dostają tylko pieniądze i piją.
Kuka Turoń Mikołaj zabił Stwórcę i pozbierał jego urządzenia...
Porównaj - "a, kuku"... tutaj:
Borita to tradycyjny taniec, któremu
towarzyszy cała ceremonia, sprzed kilku wieków.
Borita gra w noc Bożego Narodzenia we wszystkich domach w wiosce,
aw następne Boże Narodzenie gra na środku wioski, na oczach
zgromadzonego tłumu.
Przygotowanie ceremonii odbywa się przed Bożym Narodzeniem,
kiedy to wybierany jest lider vataf, dwaj główni tancerze zwani
„rudas”, kasjer i zamaskowana postać o imieniu „Kuka”. Następnie
muzycy targują się i wybierają miejsce na próby.
Grany wyłącznie przez chłopców (15-16 lat) taniec ten
harmonijnie łączy elementy węgierskiego, rumuńskiego, tureckiego
i bułgarskiego tańca ludowego. Taniec w kręgu oznacza
cykliczność pór roku i życia.
Borita to długa i widowiskowa gra, która wykorzystuje wolną
przestrzeń, aby trzepotać wszystkimi bajkami, dzwonić we wszystkie
dzwony i kontynuować grę w takiej czy innej części żywego kręgu
widzów.
Gra Borita spełnia funkcję pomyślną, jest obrzędem płodności
skierowanym do rodziny, gospodarstwa domowego, ziemi, zwierząt i
jednocześnie zwyczajem inicjowania chłopców, przechodzenia z
jednej kategorii wiekowej do drugiej.
Źródło zdjęć: www.realitatea.net
http://traditiidinromania.ro/obiceiuri/borita.html
a, kuku....
Muzeul Național al Țăranului Român
3 godz.
Sărbătorile sunt momente propice pentru dialogul cu Dumnezeu,
pentru a obține binecuvântare pentru familie și viața de zi cu
zi. În regiunile mai retrase, în care forța tradiției este mai
mare, pe lângă practicile creștine s-au păstrat până azi urme
ale unei gândiri precreștine, vizibilă în obiceiuri mărunte și
credințe disparate. S-a moștenit ideea comună multor popoare
arhaice potrivit căreia la trecerea dintre ani timpul este
vulnerabil și omul îl poate influența în bine prin practici de
tip magic. Totodată, a fost comun popoarelor arhaice obiceiul de a
sărbători cu mese abundente, în contrast cu mesele frugale din
zilele obișnuite. Și, tot în aceste momente de cumpănă dintre
ani, unii cred că se poate ghici cum va fi vremea peste an sau
norocul fiecăruia.
Prin unele sate, în ajunul Crăciunului, înainte de răsăritul
soarelui, unii oameni ating coasa, securea, toporul, uneltele
muncilor obișnuite, ca să le fie drag să lucreze cu ele peste
vară. Alții, tot în Ajun, împrăștie surcele prin casă, urând
ca ațâția pui, purcei, vaci, oi să fie în casă, câte surcele
sunt. Dau de mâncare găinilor din sită, ca să curgă ouăle ca
grâul din sită. Duc paie în casă și se așază pe ele, ca să
stea găinile pe ouă și să le clocească. În casele cu fete de
măritat, se mătură dinspre prag spre icoane, ca să stea
pețitorii. Nu se dă nimic cu împrumut în Ajun, căci îți dai
norocul din casă. Se aruncă o lingură de grâu fiert cu miere pe
jos, din grâul pregătit pentru masa Ajunului, ca să stea lipit
norocul de casă.
Cine vrea mai mult, face mai mult: de pildă, se abține să
mănânce carne de porc tocmai de Crăciun, ca să nu atace lupii
vitele și să nu moară porcii! Nu e bine nici să mănânci carne
de găină, căci ea scurmă aruncând pământul înapoi, deci și
treburile tale vor da înapoi. Dar e bine să mănânci pește, că
nu te îmbolnăvești. După starea vremii se uită cei știutori,
ca să ghicească cum va fi vremea peste an: dacă vremea e uscată,
senină și geroasă, va fi o vară bună. Dacă e cald de Crăciun,
va fi frig de Sfintele Paști.
Pe de altă parte...
Între Crăciun, personajul ciudat care apare în legendele
românești ale Nașterii Domnului, și Moș Crăciun nu e nicio
legătură, în afară de nume. Cele mai multe legende populare
românești ale Nașterii s-au inspirate din niște legende
apocrife, în care moașa este pedepsită pentru că nu a crezut în
neprihănirea Maicii Domnului. Dar Crăciun nu apare în apocrife.
Rolul său narativ este de a deveni primul creștin, primul care
recunoaște Divinitatea Pruncului și sfințenia Maicii Sale. Pentru
ca această legendă să le placă și copiilor, târziu, când s-a
extins obiceiul cadourilor de Crăciun, i s-a dat și această
sarcină lui Crăciun.
Se spune că trăia în Vifleemul Iudeii un om bogat, pe nume
Crăciun. Într-o zi, a primit printr-o scrisoare vestea că va fi
vizitat de un mare împărat. Bucuros, s-a apucat să facă
pregătiri straşnice. Cu câteva zile înainte, împăratul roman
dăduse poruncă să se înscrie toţi oamenii din împărăţia sa
în locul de unde li se trăgea viţa. Maica Domnului s-a dus la
Vifleem, când i-a venit vremea să nască. Neavând unde să tragă,
căci toate hanurile erau pline, s-a rugat de Crăciuneasa, nevasta
lui Crăciun, să o primească o noapte. În ciuda împotrivirii lui
Crăciun, care îl aștepta pe împărat, Crăciuneasa primit-o în
grajd și a ajutat-o să nască. Crăciun s-a mâniat foc, a luat o
secure i-a tăiat ambele mâini. Înnebunită de durere, Crăciuneasa
și-a apucat mâinile cu dinții și a fugit la grajd. La sfatul
Preacuratei, s-a atins de scutecele Domnului și mâinile s-au lipit
la loc, devenind strălucitoare ca aurul.
Crăciun și-a regretat fapta și și-a dat seama că Pruncul
este Împăratul așteptat. Când și-a cerut iertare, i s-au
deschis ochii şi a văzut îngerii Domnului cântând imnuri de
preamărire. Dar Maica Domnului l-a iertat numai dacă va posti până
la sfârşitul vieţii câte şase săptămâni înainte de
sărbătoarea Naşterii Sale și dacă va face daruri copiilor și
sărmanilor!
Crăciun s-a botezat și a ajuns astfel primul creștin ...
Text: Ana Pascu, muzeograf la Muzeul Național al Țăranului
Român
Sursa foto: Arhiva de Imagine MȚR - Colecția Oroveanu |
Obiceiuri de Crăciun, fotograf Iosif Berman (O-689)
słabe tłumaczenie z rumuńskiego
Wakacje to dobry czas na dialog z Bogiem, na
błogosławieństwo dla rodziny i codziennego życia. W regionach
bardziej odległych, gdzie siła tradycji jest większa, oprócz
praktyk chrześcijańskich, pojawiły się ślady myślenia
przedchrześcijańskiego, widoczne w małych zwyczajach i
rozproszonych wierzeniach. Wspólna idea wielu archaicznych ludów
została dziedziczona, że przez lata czas jest podatny na zranienia,
a człowiek może wpływać na niego na dobre poprzez magiczne
praktyki. Równocześnie archaiczne ludy były powszechne świętowanie
obfitymi posiłkami, w przeciwieństwie do oszczędnych posiłków w
zwykłe dni. I nawet w tych wesołych czasach niektórzy wierzą, że
można się domyślać jaka będzie pogoda w przyszłym roku lub
każdy będzie miał szczęście.
W niektórych wioskach, w Wigilię, przed wschodem
słońca, niektórzy dotykają kosy, siekiery, narzędzi wspólnej
pracy, tak aby czerpali przyjemność z nimi pracować latem. Inni,
nawet w Ewie, roznoszą robaki po domu, marząc, aby w domu było
tyle kurczaków, świń, krów, ile robaków. Kury karmię sitem, to
jajka będą płynąć jak pszenica w sicie. Noszę słomki w domu i
kładę się na nich, żeby kury mogły składać się na jajkach i
wylęgać. W domach z dziewczynami do ślubu zamiatają od progu do
ikon, żeby opiekunowie mogli zostać. Nic nie jest udzielane z
pożyczką na Ewę, bo oddaje się szczęście swojego domu. Wyrzuć
na podłogę łyżkę ugotowanej pszenicy z miodem, z pszenicy
przygotowanej na stół wigilijny, aby zachować szczęście w domu.
Kto chce więcej, robi więcej: na przykład wstrzymuje
się od jedzenia wieprzowiny do świąt, żeby wilki nie atakowały
krów, a świnie nie zginęły! Kurczaka też nie jest dobrze, bo
zbeszta wyrzucając ziemię z powrotem, więc i twoja praca wróci.
Ale dobrze jest jeść ryby, bo się nie choruje. Po pogodzie
fachowcy patrzą, jaka będzie pogoda w przyszłym roku: jeśli
pogoda będzie sucha, bezchmurna i zimno, to będzie dobre lato.
Jeśli do świąt jest gorąco, to do Wielkanocy będzie zimno.
Z drugiej strony...
Pomiędzy świętami, dziwną postacią, która pojawia
się w rumuńskich legendach szopki, a Świętym Mikołajem, nie ma
innego związku niż nazwa. Większość rumuńskich legend o szopce
zainspirowana była niektórymi legendami apokryfów, w których
położna jest karana za brak wiary w prawość Matki Bożej. Ale
Boże Narodzenie nie pojawia się w apokryfie. Jego narracyjna rola
ma być pierwszy chrześcijanin, pierwszy rozpozna Boskość Dziecka
i świętość Jego Matki. Aby ta legenda spodobała się dzieciom,
spóźnionym, gdy zwyczaj prezentów świątecznych się przedłużał,
to zadanie zostało przekazane na Boże Narodzenie.
Mówi się, że w Betlejem Judei mieszkał bogacz o
imieniu Boże Narodzenie. Pewnego dnia otrzymał wiadomość, że
odwiedzi go wielki cesarz. Cieszę się, że zaczął czynić wielkie
przygotowania. Kilka dni wcześniej rumuński cesarz wydał rozkaz,
aby wszyscy ludzie w jego królestwie zarejestrowali się w miejscu,
w którym byli zabijani. Matka Boża udała się do Vifleem, kiedy
jej czas na porody. Nie mając gdzie strzelać, bo wszystkie tawerny
były pełne, modlił się do Dziewicy, żony Bożego Narodzenia, aby
przyjęła ją na jedną noc. Pomimo sprzeciwu Bożego Narodzenia,
który czekał na cesarza, Maryja Dziewica przyjęła ją w stajni i
pomogła jej urodzić. Święta wściekły, wziął siekierę i
obciął obie ręce. Obłąkany bólem, Kleryk złapał ją za ręce
zębami i pobiegł do stajni. Za radą Preacury dotknęła pieluch
Pana i jej dłonie sklejone, stając się lśniące jak złoto.
Boże Narodzenie pożałował swojego czynu i zrozumiał,
że Dziecko jest oczekiwanym cesarzem. Gdy prosił o przebaczenie,
otworzyły mu się oczy i zobaczył aniołów Pańskich śpiewających
hymny chwalebne. Ale Matka Boża przebaczyła mu tylko wtedy, gdy
pości do końca życia sześć tygodni przed świętem Jego Narodzin
i jeśli daje prezenty dzieciom i ubogim!
Boże Narodzenie zostało ochrzczone i tym samym stało
się pierwszym chrześcijaninem...
Tekst: Ana Pascu, muzeograf w Muzeum Narodowym Kraju
Rumuńskiego
P.S.
ja już wiem, a wy?
źródło: fb
https://maciejsynak.blogspot.com/2021/06/wspolna-swiadomosc-narodowa.html
https://maciejsynak.blogspot.com/2021/09/phersu-2.html
https://maciejsynak.blogspot.com/search?q=tradycja&updated-max=2021-04-17T18:12:00%2B02:00&max-results=20&start=11&by-date=false
