Kania u Leonarda

Z biografii Leonarda da Vinci.

Charles Nicholl:  „Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni”



Wydawnictwo PWN 2010 r.






Autor wspomina min. że angielskie słowo kite (kania) oznacza również latawiec.

Słowo kite jest też podobne do słowa kitty, czyli kotek – co nasuwa skojarzenia z rudym kotem....

Ptak Kania ruda – też jest...no.... ruda.

Zaś słowo latawiec to w polskiej tradycji ludowej – diabeł.

Kania zaś występuje w tradycyjnym obrzędzie kaszubskim - ścinanie kani.


Latawiec to także istoty z książek Castanedy, które żywią się ludzkimi emocjami i – oplatają człowieka.



Na obrazie da Vinci „Święta Anna Samotrzecia” dopatrzono się w niebieskiej szacie postaci ptaka – ptak oplata ciało Maryi co skojarzyłem właśnie z latawcem od Castanedy, który pasożytuje na ludziach.



Czy dociekania Leonarda mają coś wspólnego z:



kania – latawiec – diabeł – rudy kot ?



Czy on coś wiedział na temat?

Niewykluczone, że Castaneda wiedział o powyższym i umiejętnie wplótł wątek z obrazu do swej książki – jednak z pewnych powodów coraz bardziej upewniam się, że książki które napisał zostały mu podyktowane przez obecnego tzw. władcę tego świata zwanego u Castanedy Tym Który Sprzeciwił się Śmierci lub po prostu - Lokatorem.

Wcięcie ogona kani czarnej (z lewej) i kani rudej (z prawej)



Latawiec (w wersji żeńskiej: latawica) – demon z wierzeń słowiańskich, utożsamiany z duszami dzieci poronionych (później nieochrzczonych). Latawce wyobrażano sobie w postaci czarnych ptaków, identyfikowano je z wiatrem i wirami powietrznymi. Latawce ginęły podczas burzy, zabijane przez pioruny [chodzi zapewne o Gromowładnego - Peruna, Zeusa, Stwórcę..]

Początkowo uważano je za demony negatywne, choć niezbyt szkodzące ludziom, bądź za demony opiekuńcze domu (zwłaszcza na Mazowszu i Pomorzu). Po przyjęciu chrześcijaństwa uznano je za diabły utrzymujące kontakty seksualne z ludźmi. Z czasem słów latawiec, latawica zaczęto używać z tego powodu na określenie osób rozwiązłych[1].

W wierszu Adama Naruszewicza Balon pojawiają się słowa Ty sobie roisz czary, latawce.

Według innych podań latawiec (lub lataniec) to latający ognisty duch, hodowany z jaj kogucich, który przynosił ludziom pieniądze i zboże[2]. Przypominał żmija. Wierzenie występowało na terenie Polski i zachodnich obrzeżach Białorusi i Ukrainy. Prawdopodobnie od tego znaczenia pochodzi nazwa zabawki dla dzieci.



https://pl.wikipedia.org/wiki/Kania_ruda


https://pl.wikipedia.org/wiki/Latawiec_(demon)



Ściśle powiązane notki:

https://maciejsynak.blogspot.com/2020/09/kania-u-castanedy.html
https://maciejsynak.blogspot.com/2020/09/kania-u-kaszubow.html

https://maciejsynak.blogspot.com/2019/11/morfeusz-albo-antropomorfizacja.html

https://maciejsynak.blogspot.com/2020/04/legion.html

Leonardo da Vinci „Święta Anna Samotrzecia”  1513 r. (szyja i głowa kani oplatają plecy i biodra Maryi)

Osobowość mnoga

Trochę światła na sprawę opętań (wypchnięcia).

Trafiłem dzisiaj na film dokumentalny na temat Osobowości mnogich.


„Jedno ciało, wiele osobowości”

na kanale Discovery life dzisiaj rano o 9:50 – czas trwania 1 godzina, są to rozmowy z młodymi Anglikami - głównie dziewczęta - o mnogiej osobowości.


Na razie bardzo krótko zapoznałem się z tematem, ale zdecydowanie odpowiada to symptomom, jakie obserwuję u kilku osób, które znam od lat i które zamieniły się po prostu w osoby wrogie mi.

W notatce z grudnia 2019 roku wymieniłem 3 osoby u których zauważyłem zmianę osobowości. Potem doszła jeszcze jedna – nazwijmy go - Mężczyzna A.

Doszła potem jeszcze co najmniej jedna osoba – ale nie wykluczam jeszcze 5 przypadków – być może chodzi o zawłaszczenie-wypchnięcie krótkotrwałe.



Zmiana osobowości u jednej z nowych „wypchniętych” osób (Osoba 4) zaszła niemal na moich oczach. Osoba ta jest manipulowana przez kogoś nasłanego na nią (OsobaNasłana)



To młoda osoba i po spotkaniu od razu zauważyłem zmianę – teraz była osobą mówiącą powoli i z namysłem jak osoba dojrzała.
Przy kolejnym spotkaniu rozpoznałem w jej zachowaniu prawidłową pierwotną osobowość – znowu była sobą.

Po pewnym czasie wspólnego przebywania taka sytuacja - do OsobyNasłanej ktoś zadzwonił – głuchy telefon – i po może 2 minutach zauważyłem zmianę u Osoby 4 – znowu była osobą dojrzałą.

Co ważne, za każdym razem kiedy w Osobie 4 przebywała inna osobowość – mówiła ona do mnie kalamburem rzeczy, o których właściciel ciała nie powinien wiedzieć, rzeczy, że tak powiem – znane mi (ogólnie) i agenturze o przeszłość świata, tj. prawdziwą ukrytą historię – osoba ta więc w rozmowie ze mną nawiązywała kalamburem do tematu tzw. raju i Stwórcy.




Zgodne to jest – podobnie oceniam przypadek opisany w pociągu w tekście Legion – z opisem z internetu na temat osobowości mnogich. Treści te podkreśliłem w  tekście.




Zaburzenie dysocjacyjne tożsamości (osobowość mnoga, osobowość naprzemienna, osobowość wieloraka, ang. multiple personality, dissociative identity disorder, DID) – zaburzenie dysocjacyjne, polegające na występowaniu przynajmniej dwóch osobowości u jednej osoby. Zazwyczaj poszczególne osobowości nie wiedzą o istnieniu pozostałych[1].

Nie tylko wzorce zachowań różnych osobowości są zazwyczaj odmienne, każda osobowość ma odrębną tożsamość, wspomnienia[2], zdarza się, że nawet płeć, iloraz inteligencji, ciśnienie krwi, ostrość wzroku, preferencje seksualne, czy alergie[3]. Osobowości mogą też wykazywać cechy charakterystyczne dla osób w odmiennym wieku[4].

Badania czynności układu nerwowego mogą wykazać różnice w pracy mózgu poszczególnych osobowości u tej samej osoby.

Mechanizm powstawania nie jest dobrze poznany. Jako dysocjacja,

osobowość mnoga wytwarza się po szczególnie bolesnych, traumatycznych przeżyciach i kryzysach, przebytych w dzieciństwie i powiązanych z tematyką śmierci oraz seksualności.

Charakteryzuje się dezintegracją ego, integralność którego zapewnia możliwość pozytywnego włączania zdarzeń zewnętrznych i doświadczeń społecznych w obręb percepcji. 


Osoba niezdolna do zinternalizowania zdarzeń zewnętrznych może doświadczać poczucia emocjonalnego rozregulowania, w ekstremalnych przypadkach tak intensywnego, że prowadzącego do dysocjacji własnej osobowości (łac. dissociatio – rozdzielenie).

Szacuje się, że około 2% populacji doświadcza rozdwojenia osobowości[5]. Zaburzenie jest diagnozowane rzadko; częściej u kobiet niż u mężczyzn.

Osobowości wielorakiej nie należy mylić ze schizofrenią, ponieważ jest to odrębna jednostka chorobowa. Co prawda schizofrenia dosłownie oznacza „rozszczepienie umysłu”, ale nie w sensie posiadania więcej niż jednej osobowości. Poza tym schizofrenia jest zaliczana do psychoz endogennych, a nie zaburzeń dysocjacyjnych.

Osobowość wieloraka (rozdwojenie jaźni) - przyczyny

Najczęściej przyczyną rozdwojenia jaźni są głębokie urazy z dzieciństwa (np. gwałt, wykorzystanie seksualne, maltretowanie, a także klęski żywiołowe). W pewnym momencie może dojść do zepchnięcia traumatycznych przeżyć w podświadomość, z których z czasem może powstać odrębna tożsamość. W ten sposób osobowość właściwa uwalnia się od dramatycznych wydarzeń i ma przestrzeń na normalne funkcjonowanie - tak, jakby zdarzenia te nigdy nie miały miejsca. W związku z tym osobowości wieloraka jest mechanizmem obronnym przed głęboko skrywaną w nieświadomości traumą, ucieczką psychiczną przed doznawanym lękiem.

U osób z osobowością wieloraką dochodzi do dysocjacji, czyli do zerwania połączeń między myślami, wspomnieniami, uczuciami, działaniami i poczuciem własnej tożsamości.

Wówczas pojawiają się dwie (lub więcej) odrębne osobowości, które naprzemiennie przejmują kontrolę nad zachowaniem chorego, przy czym w danej chwili ujawnia się tylko jedna z nich. 

Osobowości te mogą zdawać sobie sprawę ze swojej obecności (choć nie zawsze), natomiast osobowość podstawowa najczęściej nie jest świadoma ich istnienia. Warto wiedzieć, że osobowości te zwykle drastycznie różnią się między sobą pod względem charakteru i nie tylko. Inny mogą mieć także wiek, płeć, iloraz inteligencji, a nawet preferencje seksualne.


Przejście od jednej osobowości do drugiej odbywa się zwykle nagle i następuje jako odpowiedź na bodźce, które przywołują traumatyczne wydarzenia, np. sytuację stresową lub podczas terapii (np. hipnozy). Najczęściej objawia się to gwałtownymi zmianami nastroju. Może nawet dojść do ataków paniki lub epizodów psychotycznych (łącznie ze wizualnymi i słuchowymi halucynacjami).



" i następuje jako odpowiedź na bodźce, które przywołują traumatyczne wydarzenia, np. sytuację stresową lub podczas terapii (np. hipnozy)." - zastanawiam się więc, czy osoby opętane nie są również poddawane jakiejś formie hipnozy.

Jak widać moje obserwacje znajdują potwierdzenie w świecie nauki. 

Ciekawe, czy ktoś wcześniej zwrócił na te aspekty - polityczno - biznesowe - celowej podmiany osobowości u ludzi np. na przykładzie cesarzy rzymskich - opinię szaleńca miał min. Kaligula - zmiana zaszła nagle po przebyciu zagrażającej jego życiu choroby.

On nie był szalony tylko został wypchnięty z własnego ciała - pod jego osobę podszył się ktoś, kto lubił dręczyć innych.


Osoba1 kilka miesięcy przed przemianą rozmawiała ze mną na temat opętań i min.: że osoby opętane nie wiedzą, że są opętane oraz, że mają luki w pamięci.

Sądzę, że od miesięcy ktoś nad nią pracował, by się pod nią podszyć i min. prowadzono z nią rozmowy na temat opętań - być może celowo zasugerowano jej, aby ze mną o tym porozmawiać (a może już wtedy była opętana, tylko tego nie zauważyłem?) , by zasygnalizować mi coś, co się stanie.

Często tak robią - mówią lub robią coś niezrozumiałego, co po kilku dniach tygodniach kończy się jakimś atakiem i wtedy wiem, że ta rozmowa była taką właśnie jakby zapowiedzią, co zamierzają zrobić.



Notatka z filmu:


mają nawet dziesiątki aktywnych osobowości
kiedy włącza się nowa osobowość - stara jakby znika - ta nowa np. nie pamięta co było rano, po co   gdzie jedzie autobusem.

następuje zamiana płci i wieku - pierwotny właściciel stosuje różne imiona dla tych osobowości dokładnie wie, która jakie ma cechy i jest świadomy, że one się pojawiają lub że mogą się zjawić w określonych warunkach - np. jest to gwar, niespodziewany hałas w autobusie.

Kolejna osoba: ma 16 osobowości, mają różne imiona i osoba wyraźnie mówi, że wie, kto przyszedł, ale nie wszystkie mają wspólną pamięć

Mają różne talenty, niektóre gotują inne nie znają się na kuchni, jedna jest chłopcem w wieku 13 lat inna mężczyzną w wieku 24 lat. 

jedna z osobowości grozi samobójstwem

znaczek w klapie jednej z dziewczyn z napisem TRANS

dwie młode kobiety - jedna przycina drugiej fryzurę, napis: że jedna jest żoną drugiej

Wygląd tych osób - otyłe, ale trudno powiedzieć, czy to cecha charakterystyczna, czy po prostu nie trzymają diety, chyba wszystkie, które wystąpiły w filmie można zaliczyć do subkultury EMO - czarne ubrania, kolczyki na twarzy, czarne elementy makijażu, włosy kolorowe lub czarne -  pewne cechy upodobniają je z twarzy do osób ograniczonych psychicznie, niedojrzałych, ale nie umiem tego sprecyzować, obfity drugi podbrudek u młodej dziewczyny

"trzeba pamiętać, żeby osoba przed tobą powiedziała ci co się teraz dzieje" - cytat z pamięci, opisują swoje życie jako sztafetę, w której mnogie osobowości na przemian na kilka godzin minut przejmują kontrolę nad życiem wspólnego organizmu.

O. mnogie powstały w dzieciństwie, jest następstwem traumy, zmiana osobowości widoczna jest w zachowaniu, mimice twarzy.

Matka: "gdyby nagle pojawili się inni, to nadal byłabyś dla mnie Jade"

film z 2018 r








https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaburzenie_dysocjacyjne_to%C5%BCsamo%C5%9Bci

https://maciejsynak.blogspot.com/2020/01/notatka-grudzien-2019.html

https://journals.viamedica.pl/psychiatria/article/view/59802

https://maciejsynak.blogspot.com/2019/11/morfeusz-albo-antropomorfizacja.html

Wypchnięcie – wyjaśnienie

Maciej Synak

13 kwietnia o 08:17 ·

2019 r.

Wypchnięcie – wyjaśnienie
Pierwszy szkic.


W ostatnich latach opisałem intuicyjnie teorię, która mówi, że przez świat przetacza się pewna specyficzna sitwa, która połyka kraje na swej drodze i tworząc „cywilizację” śmierci przemieszcza się liniowo przez świat, począwszy od Egiptu, poprzez Grecję, Rzym, państwo frankowskie – a potem dwa kierunki - niemcy i angosasów opanowując prawie całą ziemię.


Nie podałem jednak argumentów przemawiających za tym, lecz tylko opisałem pewien fakt.
Sitwa ta nazywana jest masonami, żydami, illuminatami itd. – ale są to tylko pionki w grze, ponieważ istotą tej sitwy są służby specjalne, które w świecie zachodnim stanowią monolit, który wspólnie dba o trzymanie ludzi w uwięzi jaskini platońskiej. Świat tylko pozornie jest podzielony, zaś różnice językowe między narodami to pozostałość po metodzie podboju (wieża Babel) odsyłam do swoich wcześniejszych tekstów.


Służby specjalne stosują najróżniejsze techniki psychologiczne, one same wywodzą się od templarskich drużyn bojowych (w Polsce dla zaciemnienia przekazu używa się rosyjskiego słowa: zakon).

Służby specjalne wraz z nieodzowną 5tą kolumną tworzą cały system jaki nas otacza, poprzez długofalową politykę mają wpływ na sposób postrzegania i myślenia przychodzących pokoleń.
Bardzo powoli zmieniają rzeczywistość, ale zmieniają.

W swej mokrej robocie używają również czegoś, co ja nazwałem wypchnięciem, a co np. w kościele katolickim nazywane jest opętaniem.


Wszystko ma swoją przyczynę.
Także pomorskie - i nie tylko - przekazy o masonach mających „pakt z diabłem”, dzięki któremu mogli przebywać w dwóch miejscach itd.

Jakby to zobrazować...



Jest serwer.


Serwer jest to taki bardziej rozwinięty komputer – ma płytę główną, dyski twarde etc. i ma swoje oprogramowanie.

Jest to fizyczny przedmiot – komputer.

Oprócz serwera (komputera) mamy jeszcze coś takiego, jak: maszyny wirtualne.
Maszyny wirtualne to coś jak wirtualny komputer – specjalne środowisko, w którym można otwierać różne programy, taki dodatkowy system operacyjny wraz z przestrzenią dyskową itd., które znajdują się na komputerze fizycznym.


Niektóre programy przygotowane z myślą o pierwszych systemach operacyjnych (np. na Windows XP) nie są obsługiwane przez współczesne systemy (np. Windows 7 lub 10), a są czasami potrzebne, więc na systemie np. Win10 montuje się specjalne oprogramowanie tzw. maszynę wirtualną, która jest jakby takim zdalnym pulpitem do innego systemu operacyjnego np. Win XP.
Służby specjalne, cała szajka związana z politycznym światowym establiszmentem prokurującym nam nieustannie problemy, widzi człowieka jako fizyczny serwer, na którym są zainstalowane dwie (?) maszyny wirtualne: świadomość i podświadomość.


Nie pytajcie mnie jak, bo nie wiem, ale można usunąć jedną z tych maszyn, by na jej miejsce wprowadzić (zainstalować) inną.

Z jakiegoś powodu w przypadku człowieka - potrzebna jest do tego zgoda jednaj z maszyn (kwestia wolnej woli – osobny temat do rozważań).


Próbują dokonać wypchnięcia poprzez próbę oszukania jednej z maszyn.


Taki min. sens ma atakowanie mojej seksualności – jest to próba rozerwania spójności osobowości – i tu przypominam, że templariusze oskarżani byli o homoseksualizm – zapewne praktykowali sodomię, by móc odczepić swoją świadomość i przenieść ją do innego ciała – patrz też film Matrix, gdzie „prawdziwi” ludzie przenoszą się do Matrixa za pomocą niebieskiej pigułki i tak dokonują nieludzkich czynów – mając cały czas w głowie, że w każdej (?) chwili mogą opuścić Matrix (ciało innego człowieka) i wrócić do swojego ciała, które znajduje się gdzieś w bezpiecznym miejscu.
Patrz też Ossowiecki i Ojciec Pio i ich zdolność do bilokacji.


Stąd też nieustannie nasyłają na mnie ludzi, którzy oczekują ode mnie pewnych drobnych przysług, które szczególnie nasilają się po gwałtownych atakach na moją seksualność i życie uczuciowe.
Wielokrotnie powtarzają się frazy: „zamknij to” oraz „dostęp” i ich różne formy.
Po pamiętnym grudniowym ataku było bardzo wyraźne „zamknij to”. Teraz często, bardzo często jak nigdy padają sztucznie wytwarzane pytania, czy ja zamknę (zakluczę) jakieś tam drzwi.
Generalnie ostatnio faworyzują „dostęp” zaś „zamknij to” zdarzyło się też agresywne i powtarzane w trybie rozkazującym kilka razy pod rząd.


Aby pozostawić sobie pole do manipulacji, komunikują mi te rzeczy w postaci niesprecyzowanej lub nieformalnej – tzn. np. chcą jakiegoś niesprecyzowanego dostępu, chcąc wprowadzić w błąd maszyny wirtualne, co do kierunku działania, tj. chcą, by same siebie usunęły.
Ludzie z zewnątrz dokonują agresji na moją osobę, by uczynić moje życie nieznośne i w ten sposób ułatwić decyzję maszynom wirtualnym – głównie uderzają w poziom podświadomy.

Przez kilka tygodni generowali sztuczny problem, tylko po to, by oszukać moją maszynę i bym ja sam pod wpływem sugestii wyciągnął odpowiedni kabel.


Ach, gdybyście tylko mogli śledzić moje myśli ….


Nieustannie różne osoby pytają mnie o zgodę na coś, co starają się nie sprecyzować, tak by pozostawić pole wyboru. Także często pada zdanie typu, czy zamknę drzwi
Służby – 5 kolumna - używają naprzemiennie różnych nazw na określenie jednaj rzeczy, potem niepostrzeżenie zmieniają temat rozmowy i używają tych nazw do nazywania czegoś innego, nie dokańczają zdania, każą się domyślać, wprowadzają w błąd – deklarują coś, a potem twierdzą, że chodziło o coś innego, nieustannie zaprzeczają mi bez argumentacji i próbują narzucić swój sposób postępowania, myślenia poprzez czasem śmieszne absurdalne zachowania typu „a mentor powiedział...”.


Także manipulują postronnymi osobami, by te wpływały na mnie, ponieważ wtedy oszustwo jest trudniejsze do wykrycia tj. osoba zmanipulowana wierzy w to co widzi, co jej się przekazuje i szczerze z dobrej woli usiłuje ci „pomóc”.

Przykrywka dla WMG

Przykrywka - żeby przykryć pytania o cel przemalowania tramwajów na barwy WMG.

Tramwaje w barwach Wolnego Miasta Gdańska dostały patronów

TM, SC 20.09.2020, 11:33 |aktualizacja: 13:30

Trzy gdańskie tramwaje mają nowych patronów. Tym razem to duchowni, których losy splotły się z Gdańskiem podczas II wojny światowej. Składy pomalowano w barwach, jakie obowiązywały w Wolnym Mieście Gdańsku.

Patronami trzech zmodernizowanych tramwajów Alstom Konstal NGd9 są księża, których łączy tragiczna i bohaterska śmierć z rąk hitlerowskich oprawców.

Błogosławiony ks. Bronisław Komorowski był pierwszym proboszczem parafii św. Stanisława. Drugi z księży, bł. ks. Marian Górecki, był duszpasterzem środowiska polskiego w Wolnym Mieście Gdańsku.

Kolejny tramwaj nosi imię Bruna Binnebesela, niemieckiego duchownego, który tak samo jak poprzednicy związany był z Gdańskiem i zginął męczeńską śmiercią.

W uroczystości nadania tramwajom imion wzięli udział krewni księży zamordowanych przez hitlerowców. – Historia mojego wuja pokazuje, jak wiele że historia nas łączy, a nie dzieli – mówił jeden z nich.

Wcześniej czwarty tramwaj serii NGd99 otrzymał imię ks. Franciszka Rogaczewskiego.

Tramwaje, wyprodukowane na zamówienie Gdańska w latach 1999-2000 w chorzowskich zakładach Konstal, przejętych następnie przez francuski Alstom, wróciły na tory po modernizacji. Pomalowano je w charakterystyczny sposób, nawiązujący do barw Wolnego Miasta Gdańska.

Nie wszystkim ta inicjatywa przypadła do gustu. „Po co te zadymy? Czy to przykrywka do fatalnego stanu sieci tramwajowej i codziennych awarii? ” – komentuje jeden z internautów.

Kontrowersje dotyczące inicjatyw związanych z gdańskimi tramwajami pojawiały się już wcześniej. Od 2011 do 2017 roku patronem tramwaju był niemiecki biochemik, laureat Nagrody Nobla Adolf Butenandt. Media przypomniały jednak jego nazistowską przeszłość.

Butenandt zmarł w 1995 r. Niedługo po jego śmierci media informowały, że naukowiec był zwolennikiem nazizmu: w 1933 r. podpisał deklarację wierności niemieckich profesorów Adolfowi Hitlerowi, a od 1936 r. należał do NSDAP. Później media informowały też, że noblista mógł brać udział w doświadczeniach prowadzonych przez Josefa Mengele na więźniach w Auschwitz.




https://www.tvp.info/49952543/tramwaje-w-barwach-wolnego-miasta-gdanska-dostaly-patronow

Irlandia i Harappa

przedruki

Co do Irlandii odpowiadając na powyższe pytania cytuje powyższy tekst:

-W Irlandii wykształcił się być może najbardziej rozwinięty system anarchistyczny, który ostatecznie został zniszczony w wyniku inwazji angielskiej. Rolę państw pełniły tuath – określane czasem mianem państw w stanie embrionalnym. Zwykle ich ilość zamykała się w przedziale 80-100 (dla 25 tyś Irlandczyków). Tuath był początkowo organizacją religijną. Nie obejmował legislatury, policji czy wymiaru sprawiedliwości.

Na czele tuath stał król, który początkowo pełnił funkcję najwyższego kapłana. Po wprowadzeniu chrześcijaństwa królowie nadal wypełniali funkcje religijne. Poza tym przewodził radzie tuath, reprezentował tuath na zewnątrz oraz dowodził wojskiem. Był to urząd dziedziczny – obieralny przez tuath spośród członków rodziny królewskiej. Król całkowicie podlegał prawu i mógł być sądzony.

Tuath był instytucją dobrowolną. Każdy wolny Irlandczyk mógł sam wybrać, do którego z nich chce należeć. Często zdarzało się, że przedstawiciele jednego rodu należeli do różnych tuath. Terytorium tuath stanowiły ziemie jego członków.

Społeczeństwo podzielone było na dwie klasy: wolnych i nie-wolnych. Do wolnych należeli królowie, właściciele ziemi oraz przedstawiciele dochodowych zawodów (artyści, rzemieślnicy, itp.). Nie-wolni to nieposiadający własności czy niewolnicy. Jednakże ten podział nie był stały. Przechodzenie między klasami wolnych i nie-wolnych zależało jedynie od posiadanego majątku. Jedynie przestępcy nie mogli poprawić swojej pozycji społecznej.

Każdy Irlandczyk posiadał określoną rangę, która zależała od ilości posiadanej własności i liczby klientów. Od rangi zależała cena honorowa, czyli wartość, którą trzeba było zapłacić, jeżeli naruszono honor lub prawa danej jednostki. Przez naruszenie honoru rozumiano: złamanie kontraktu, zadanie obrażeń fizycznych, naruszenie praw własności, naruszenie dobrego imienia.

Rozbudowany był system prywatnej własności. Właścicieli nie miały jedynie szczyty gór i lasy. Własności można jednak było naruszyć w przypadku potrzeby osobistej. Można było na przykład złowić rybę w czyimś stawie. Istniała również współwłasność. Jednym z jej przykładów może być młyn wodny, którego współwłaścicielem był zwykle właściciel rzeki.

Istniało też kilka rodzajów kontraktów. Sochor, „dobry kontrakt”, to kontrakt między dwoma wolnymi o pełnej zdolności do czynności prawnych, który zapewniał równe korzyści. Dochor, „zły kontrakt”, nie zapewniał równych korzyści (ale mimo to pozostawał ważny). Michor to kontrakt nieważny, gdyż jedna ze stron była nie-wolna lub nie posiadała zdolności do czynności prawnych.

Nie istniała legislatura państwowa. Prawo było produktem brehonów – profesjonalnych prawników. Urząd brehona był dziedziczny i pod względem statusu społecznego ustępował jedynie królowi. Istniało kilka regionalnych, brehońskich szkół prawa, z których każda tworzyła własne kodeksy.

W przypadku sporu sądowego, każda strona procesu musiała zapewnić sobie poręczycieli, którzy zapewniali honorowanie wyroku. Poręczyciel musiał posiadać wysoką rangę i cenę honorową. Istniały trzy rodzaje poręczycielstwa. Poręczyciel mógł wspomagać pokrzywdzonego. Po wyroku winny stawał się dłużnikiem pokrzywdzonego, zaś poręczyciele odpowiadali za spłatę długu. Mógł również odpowiadać swoją wolnością za spłatę długu. Oczywiście mógł później domagać się rekompensaty od winnego. Mógł wreszcie uiszczać karę nałożoną na winnego. Później jednak winny był zobowiązany zapłacić mu swoją cenę honorową.

Przykład Irlandii jest ważny z kilku powodów. Irlandczycy nie byli społeczeństwem pierwotnym. Wręcz przeciwnie, we wczesnym średniowieczu byli prawdopodobnie najwyżej rozwiniętym ze społeczeństw Europy (to Iro-Szkoci zapoczątkowali renesans karoliński). Po drugie, libertariański system prawny Irlandii (który dopuszczał m.in. poligamię) nie wpłynął negatywnie na religijność, ani moralność ludności. Mnisi Iro-Szkoccy słynęli ze swej religijności i stali się „misjonarzami Europy”. Zaś Kościół nie miał w Irlandii takich problemów prawnych, jak choćby w sąsiedniej Anglii. Po trzecie wreszcie, anarchiczny system Irlandii przetrwał ponad tysiąc lat i upadł dopiero w wyniku długotrwałej inwazji angielskiej. Jego pozostałości zlikwidowano dopiero w XVII wieku.-  

http://www.historycy.org/index.php?showtopic=38301&hl=harappa&st=15

  

Czy jest możliwe, że kiedyś, dawno temu, przez co najmniej siedemset lat istniało na naszej planecie dobrze zorganizowane społeczeństwo stojące na najwyższym ówcześnie stopniu rozwoju cywilizacyjnego, zasiedlające setki miast i osad na obszarze równym co najmniej obszarowi dzisiejszej Francji czy Teksasu, a przy tym nieznające wojen, armii ani władzy państwowej rozumianej jako zinstytucjonalizowany aparat przemocy? Społeczeństwo kierowane nie przez królów czy polityków wymuszających posłuch „ogniem i mieczem”, lecz przez coś, co można nazwać „dobrowolnym rządem”?

Są podstawy, by twierdzić, że tak było.

W czasach, gdy w Egipcie faraonowie kazali budować sobie piramidy, gdy w Mezopotamii powstawały i rozpadały się imperia, a w Chinach panowało – być może – legendarnych „Pięciu Cesarzy”, w dolinie Indusu i nad brzegami Morza Arabskiego kwitła cywilizacja stworzona przez tajemniczy lud, którego pisma do dziś nie udało się odczytać. Nie wiadomo, jakim posługiwali się językiem, nie wiadomo, jak sami się nazywali (wielu badaczy identyfikuje ich z krajem Meluhha, o którym mowa w zachowanych tekstach sumeryjskich, co z kolei może odpowiadać późniejszemu sanskryckiemu „mleccha” oznaczającego cudzoziemca lub osobę nie podporządkowującą się religijno-moralnym normom, a także miedź, metal będący u nich w powszechnym użyciu), nie wiadomo, jak naprawdę nazywały się ich miasta. Zostało jednak po nich sporo pozostałości archeologicznych, wystarczająco dużo, by mieć wyobrażenie o osiągnięciach ich cywilizacji.

A były to osiągnięcia zaskakujące. Miasta (niektóre liczące kilkadziesiąt tysięcy mieszkańców) były nie tylko skrupulatnie planowane (budowa na planie regularnej siatki, w niektórych miastach dopilnowano nawet stałej szerokości ulic; podział na tzw. „cytadelę”, umieszczoną zwykle na specjalnym podwyższeniu, gdzie mieściły się budynki użyteczności publicznej oraz „dolne miasto”, gdzie mieszkano i pracowano, przy czym strefa handlu i rzemiosła była na ogół oddzielona od mieszkalnej), ale i budowane na specjalnie zbudowanych sztucznych platformach dla ochrony przed powodzią. Ulice były brukowane. Budynki budowano z cegieł o ujednoliconych wymiarach. Praktycznie każdy prywatny dom w mieście (nawet najbiedniejszy, jednopokojowy – przeciętny miał kilka pokoi) miał osobną łazienkę, a często i ubikację podłączoną do miejskiej kanalizacji, którą używano jednocześnie do nawożenia pól (można przeczytać opinie, że systemy kanalizacyjne i odwadniające były lepsze niż to, co spotyka się w niektórych rejonach Indii i Pakistanu jeszcze dzisiaj).

Istniała metalurgia i rzemiosło masowo wytwarzające towary na sprzedaż. Używano zaawansowanego systemu miar i wag, z najmniejszymi jednostkami zbliżonymi wielkością do współczesnego grama i milimetra. Szeroko stosowano, jakbyśmy to dzisiaj nazwali, loga firmowe – towary były oznaczane symbolami producentów lub kupców. W stoczniach (niektóre przetrwały i były używane jeszcze w XX wieku) budowano statki docierające prawdopodobnie do innych krajów, m. in. Sumeru (znaleziono tam dosć sporo wytworów cywilizacji doliny Indusu, co świadczy o zaawansowanym handlu) – są nawet tacy, co doszukują się powiązań między tymi statkami, a legendarną arką Noego…

Tym bardziej nieprawdopodobne może wydawać się przypuszczenie, że wszystko to powstało i funkcjonowało bez udziału jakichś władców, narzucających porządek przy użyciu uzbrojonych oddziałów. A jednak wiele wskazuje, że tak właśnie było.

Zachowane znaleziska nie wskazują na istnienie w tej cywilizacji żadnej zorganizowanej siły militarnej. Żadne znalezione szczątki ludzkie nie noszą śladów masowej przemocy, nigdzie nie znaleziono czegoś takiego jak pola bitew, żadne z miast nie nosi śladów wojennych zniszczeń. Wśród wielu zachowanych artefaktów nie znaleziono żadnych wizerunków wojowników, bitew, jeńców czy składania hołdów. Znaleziono bardzo niewiele przedmiotów mogących służyć jako broń (możliwe, że były używane do polowania), przy czym jednym z częściej występujących typów domniemanej broni wydaje się być kamienna maczuga – broń zaskakująco prymitywna jak na owe czasy, zwłaszcza jeśli uwzględnić zaawansowanie cywilizacji doliny Indusu w obróbce metali. Nie znaleziono przy tym żadnych elementów opancerzenia. Resztki zachowanych murów miejskich wskazują, że były to mury pojedyncze, nieotoczone fosami i niewskazujące na to, by ich przeznaczeniem miało być wytrzymywanie oblężeń – niektórzy badacze twierdzą nawet, że były to w rzeczywistości umocnienia przeciwpowodziowe lub miały służyć pobieraniu opłat za wejście do miasta. Jedynym wyjątkiem z większymi murami jest jedno z miast położonych na wybrzeżu, gdzie być może obawiano się ataków piratów.

Brak zorganizowanej siły militarnej wskazuje z dużym prawdopodobieństwem na brak władzy państwowej nie tylko na poziomie całej społeczności, ale także na poziomie poszczególnych miast. Biorąc pod uwagę przykład cywilizacji Mezopotamii (gdzie miasta-państwa nieustannie ze sobą wojowały, by w końcu połączyć się pod wodzą najsilniejszych z ich władców w imperia), trudno przypuszczać, że relacje między podobnymi miastami-państwami w dolinie Indusu przez okres kilkuset lat wyglądałyby inaczej.

Tę hipotezę potwierdzają inne znaleziska, a raczej ich brak. Choć zachowały się szczątki wielu budynków, to nie znaleziono budynków, które można byłoby jednoznacznie określić jako pałace. Nie znaleziono grobów, które można by określić jako królewskie – większość grobów jest do siebie podobna, trochę jest bogatszych, ale dalekich od przepychu, jakiego można byłoby się spodziewać w przypadku władców. Nie znaleziono żadnych monumentalnych posągów. Nie znaleziono nawet wizerunków władców (rzeźba tak zwanego „kapłana-króla” przedstawia po prostu zamożnego mieszkańca miasta, bez żadnych widocznych atrybutów władzy).

Budynki w tak zwanych „cytadelach” identyfikowane są jako budynki służące raczej ogółowi: miejsca zgromadzeń, spichrze, magazyny, łaźnie (być może służące celom rytualnym), miejsca kultu (np. tzw. ołtarze ognia w jednym miast, są przypuszczenia, że służyły też do jakichś procesów metalurgicznych). Na podstawie zachowanych szczątków uznano, że cała ludność miast – a nie tylko wąska elita – była dobrze odżywiona.

Co ciekawe, nie znaleziono też żadnych monumentalnych świątyń (być może jako takie służyły niektóre z budynków w „cytadelach”, odbiegają one jednak dalece od świątyń mezopotamskich czy egipskich), a z praktykami religijnymi daje się powiązać zaledwie 2% odnalezionego materiału archeologicznego (są to m. in. wizerunki domniemanych bóstw, przedstawienia praktyk religijnych takich jak składanie ofiar czy procesje oraz kapliczki grobowe). Można więc domniemywać, że społeczności tej było daleko do teokracji – spekuluje się raczej, że pozycja kapłanów wynikała w dużej mierze z ich zaangażowania w biznes.

Brak śladów po władcach doprowadził niektórych do spekulacji, że w miastach doliny Indusu mogła panować republikańska czy wręcz demokratyczna forma rządów. Powraca jednak pytanie – jak nawet te formy państwowości pogodzić z brakiem dowodów na istnienie armii? Przecież klasyczne, znane z późniejszej historii przykłady takich ustrojów (Ateny, Rzym) charakteryzowały się dużą wojowniczością. Wydaje się więc, że jest to fałszywy trop i słuszne jest przypuszczenie, że cywilizacja doliny Indusu (zwana inaczej harappańską, od współczesnej nazwy miasta, niedaleko którego znaleziono w 1921 r. pierwsze jej pozostałości) nie znała nie tylko monarchii, ale państwa w ogóle.

W jaki więc sposób – przy domniemanym braku władzy państwowej – dostarczano w tych miastach „dóbr publicznych” i utrzymywano w nich porządek? Thomas J. Thompson w swoim artykule „Ancient Stateless Civilization: Bronze Age India and the State in History” wysunął hipotezę, że prawo i rozstrzyganie sporów oraz utrzymywanie porządku, jak również budowanie i utrzymywanie publicznych elementów miast było tam zdecentralizowane (zajmowały się tym lokalne gildie, klany i sąsiedztwa). Jego zdaniem, w każdym z miast istniały ponadto handlowe elity, które decydowały się jednostronnie ponosić koszty dostarczania „dóbr publicznych” na dużą skalę, jako że rozwój miasta przynosił im w ostatecznym rozrachunku korzyść. Jedną z najważniejszych takich elit, o zasięgu ogólnokrajowym, była według Thompsona grupa pieczętująca się symbolem jednorożca, prawdopodobnie byli to kapłani zaangażowali w działalność handlową i bankierską.

Taki system organizacji społecznej kojarzy się z „naturalnym ładem”, o którym pisał Hans-Hermann Hoppe – hierarchicznym, ale dobrowolnym porządkiem społecznym, gdzie rozstrzyganiem konfliktów zajmowali się powszechnie uznawani za autorytety członkowie naturalnych elit, nie posiadając jednak w tym zakresie monopolu ani nie pobierając za to przymusowych podatków. Zdaniem Hoppego państwa wyrastały z takiego właśnie porządku wskutek monopolizowania funkcji sędziego i rozjemcy w rękach określonych osób. Jednak jeśli przyjąć, że w cywilizacji doliny Indusu panował taki porządek, to nic nie wskazuje, że kiedykolwiek nastąpiło tam przejście do jakiegoś innego systemu organizacji społecznej. Nie nastąpił też, jak wszystko na to wskazuje, podbój z zewnątrz. Po prostu po kilkuset latach świetności nastąpił stopniowy schyłek (najprawdopodobniej wskutek zmian ekologicznych, m. in. wyschnięcia jednej z głównych rzek), aż cała cywilizacja zniknęła ze sceny pozostawiając po sobie lokalne proste społeczności. „Naturalny ład” okazał się w tym przypadku wyjątkowo trwały… i jednak znacznie mniej hierarchiczny i bardziej przyjazny „szaremu człowiekowi” niż niewątpliwie państwowe systemy innych współczesnych ludów.

Według Thompsona, gwałtowny rozwój ponadlokalnego handlu i związany z tym szybki rozwój miast uczynił powstanie organizacji państwowej zbędnym – cywilizacja doliny Indusu „przeskoczyła” po prostu moment, w którym uformowanie takowej było opłacalne. Było to możliwe dzięki dużym i różnorodnym bogactwom naturalnym i warunkom umożliwiającym stosunkowo łatwy transport towarów na duże odległości. Nie było też potrzeby obrony przed jakimkolwiek poważniejszym wrogiem zewnętrznym – w owych czasach w tym regionie świata najprawdopodobniej w ogóle nie znano i nie używano koni ani wielbłądów, co wykluczało istnienie szybko przemieszczających się band zagrażających miastom.

Cywilizacja harappańska pod wieloma względami wydaje się przypominać cywilizację minojską, istniejącą w swej dojrzałej postaci na Krecie mniej więcej przez pół tysiąclecia po tym, jak miasta doliny Indusu weszły w fazę schyłkową (warto tu dodać, że współczesny cywilizacji harappańskiej był na Krecie tzw. okres przedpałacowy, pozostałości po którym nie wykazują żadnych śladów centralnej władzy czy potężnych właścicieli ziemskich i wskazują na społeczeństwo bez hierachicznej struktury). Tam również archeologiczne dowody wskazują na społeczeństwo silnie zorientowane na handel i przyjazne „szaremu człowiekowi” (nawet najbiedniejsze domy miały po kilka pokoi).

Również i tam nie ma śladów wojen (odkopane szczątki ludzkie nie noszą oznak przemocy, znikoma liczba fortyfikacji, nieliczne sceny walk w sztuce minojskiej interpretowane są jako być może przedstawienia zawodów sportowych, festiwali religijnych czy świętych tańców) czy istnienia armii, aczkolwiek rolę armii w pewnej mierze mogły spełniać uzbrojone dla obrony przed piratami statki handlowe. Również i tam nie znaleziono imponujących grobowców władców (nawet tak zwany „Świątynny Grobowiec” niedaleko „pałacu” w Knossos nie wyróżnia się przesadnymi oznakami bogactwa i był używany najprawdopodobniej do pochówków grupowych, jak i inne minojskie groby), ani nawet wizerunków osób, które z dużą dozą prawdopodobieństwa mogłyby być określone jako władcy – bo czy można orzec z całą pewnością, że np. wizerunki mężczyzny stojącego na szczycie wieży czy klęczącego przed domniemaną boginią przedstawiają władcę?

Przypuszcza się powszechnie, że tacy władcy istnieli i posługiwali się rozbudowaną biurokracją – powodem jest istnienie dobrze zachowanych pozostałości rozbudowanych kompleksów „pałacowych” (m. in. słynnego „pałacu Minosa” w Knossos z domniemaną „salą tronową”), dużej liczby znalezionych w nich tabliczek zapisanych (nieodczytanym dotąd) pismem minojskim oraz zewnętrzne wzmianki o „wodzach” czy też „książętach” Keftiu (powszechnie uważa się, że ta nazwa oznaczała w Egipcie Kretę) na grobowcach kilku dostojników egipskich (pochodzące jednak z czasów, gdy władzę nad wyspą obejmowali już mykeńscy najeźdźcy, którym zadanie ułatwił być może wcześniejszy wybuch wulkanu).

Przypuszcza się również, że biurokracja ta ściśle kontrolowała handel i gospodarkę wyspy. Ale np. V. G. Callender twierdzi, że domniemana „sala tronowa” jest późniejszym pomysłem Mykeńczyków („pałac” w Knossos jako jedyny ocalał z ich najazdu i służył prawdopodobnie ich władcom lub namiestnikom jeszcze przez około sto lat, zanim nie został zniszczony w kolejnej wojnie) i odważa się przyznać, iż „archeologia nie ujawniła dotąd obecności jakiegoś pojedynczego kreteńskiego władcy. Inaczej niż w społeczeństwie mykeńskim, nie możemy obecnie przyjąć, że istniał król Krety”. Z kolei Richard Hines pisze, że państwo minojskie funkcjonowało jak biznes, a jego władca był tylko kimś w rodzaju jego „generalnego dyrektora”.

Z drugiej strony, przekonanie o biurokratycznej kontroli nad gospodarką wysnuwa on wprost z faktu utrzymywania „niebywale szczegółowych zapisków” – jeśli mogę zasugerować tu coś z pozycji dyletanta, to możliwość, że te niebywale szczegółowe zapiski dotyczyły wyłącznie interesów prowadzonych przez pałacowe elity i wcale nie muszą wskazywać na to, że te ostatnie kontrolowały również biznesy innych ludzi…

Wracając do cywilizacji harappańskiej – czy nie jest możliwe, że jednak istniało tam scentralizowane biurokratyczne państwo podobne do tego, o jakim twierdzi się powszechnie, że istniało później na Krecie, a brak dowodów na istnienie rozbudowanej biurokracji wynika po prostu z tego, że biurokraci doliny Indusu zapisywali swe niebywale szczegółowe zapiski na nietrwałych materiałach (np. liściach bananowca, korze czy wyprawionej skórze) zamiast na glinianych tabliczkach, które mogłby się zachować do naszych czasów?

No cóż, można przypuścić, że biurokracja z jej zapiskami istniała – tak jak istnieje biurokracja – księgowość, administracja – w obecnych dużych firmach. Jednak istnienie monopolistycznej elity kontrolującej gospodarkę jest mało prawdopodobne. We wspominanej wcześniej pracy Thompson odrzuca możliwość ścisłego kontrolowania tam przez jakiekolwiek elity tak handlu, jak i rynku finansowego, podkreślając, że dowody wskazują na istnienie tam co najmniej dziesięciu konkurujących ze sobą grup handlowych i bardzo dużej, trudnej do kontrolowania ilości rzemieślników zajmujących się obróbką (oraz najprawdopodobniej pożyczaniem) metali (monet nie znano) w każdym mieście.

Na odwrót, można zadać pytanie, czy przypadkiem na minojskiej Krecie również nie funkcjonował bezpaństwowy model społeczny podobny do tego, jaki być może panował wcześniej w miastach doliny Indusu? Czy rzeczywiście są podstawy, by uznawać organizację prowadzącą wspomniany przez Hinesa biznes za „państwo”? Dlaczego nie uznać jej po prostu za wielkie przedsiębiorstwo handlowe prowadzone przez grupę kapłanów i kupców, z „dyrektorem naczelnym” na czele lub bez, które prosperuje i przy okazji, być może, dostarcza pewne „dobra publiczne” dla reszty ludności? Skoro nic nie wskazuje na to, by istniała armia, która miała coś na tej ludności wymuszać, a biurokratyczne zapiski, logicznie rzecz biorąc, wcale nie muszą oznaczać etatystycznej kontroli nad gospodarką? Być może i tam istniał „ład naturalny”?

Pewien anonimowy autor wprost stwierdza: „Prawda jest taka, że nie wiemy nic o formie rządu minojskiej Krety. Mógł być kapłan-król, kapłanka-królowa albo rada kapłanów”. A dalej pisze, że „pałace miały dwie ważne funkcje: ekonomiczną i religijną”. Czyżby ktoś jednak odważył się przyznać, że funkcja polityczna mogła nie istnieć?
Co więcej, istnienie wielu kompleksów „pałacowych” (zwłaszcza w obliczu tego, że domniemana „sala tronowa” w Knossos najprawdopodobniej wcale nią w czasach sprzed najazdu nie była, a w innych „pałacach” niczego podobnego nie znaleziono) każe powątpiewać nawet w istnienie pojedynczego „wielkiego przedsiębiorstwa”. Są tacy, którzy uważają „pałace” za niezależne jednostki polityczne. Dlaczego nie spojrzeć na nie jak na niezależne przedsiębiorstwa, konkurujące i współpracujące ze sobą na niwie ekonomicznej? W świetle braku dowodów na istnienie wojen i armii ma to więcej sensu…

Interesujące, że zwolennik poglądu, iż minojska Kreta stanowiła państwo centralnie zarządzane z Knossos uzasadnia go właśnie brakiem śladów wojen (słusznie zauważając, że w przypadku niezależnych miast-państw takie wojny musiałyby się zdarzać). Powstaje jednak pytanie, w jaki sposób – jeśli nie przez siły zbrojne, na istnienie których nie ma żadnych dowodów – centralna władza miałaby wymuszać posłuch na pozostałych „pałacach” (i reszcie ludności)? Współcześni władcy egipscy czy babilońscy jakoś armii potrzebowali…

Inne dowody na istnienie tam centralnej władzy państwowej nie wydają się przekonujące – na przykład to, że we wszystkich „pałacach” znajdowano ślady używania takich samych pieczęci (tak jakby w przypadku intensywnie prowadzonych interesów handlowych tak nie mogło być), że kompleks pałacowy w Knossos był większy od pozostałych (tak jakby siedziba jednego, bogatszego przedsiębiorstwa nie mogła być większa niż siedziba innego) czy że wydaje się on być ośrodkiem kulturowym, który naśladowano, jeśli chodzi o sztukę i architekturę (tak jakby dominacja kulturowa musiała pociągać za sobą polityczną). Na ich podstawie można co najwyżej wysunąć przypuszczenie, że „pałace” mogły stanowić jedną handlowo-religijną „korporację” (być może ukształtowaną stopniowo w wyniku stuleci współpracy), ale i to przypuszczenie jest dalekie od pewności.

Cywilizacje minojską i harappańską zdaje się łączyć jeszcze jedno, mianowicie matriarchalna religia i kultura. W przypadku Krety jest to dość dobrze udokumentowane, pozostałości archeologiczne świadczą też o wysokiej, być może dominującej pozycji kobiet w społeczeństwie – ich postacie są przedstawiane często jako większe, co prawdopodobnie jest odzwierciedleniem prestiżu, można zobaczyć też, że kobiety przeważają wśród kapłanów i uczestników ceremonii religijnych. W przypadku cywilizacji doliny Indusu istnienie jakiegoś matriarchalnego kultu wydaje się niewątpliwe, choć w niektórych miastach nie znaleziono po nim pozostałości, co może wskazywać na regionalne odmienności w wyznawanej religii. Tym niemniej zdaniem niektórych zebrane ślady wystarczają do stwierdzenia, że w cywilizacji harappańskiej najwyższym bóstwem była Wielka Bogini i że było to społeczeństwo w swej istocie matriarchalne.

Żadna inna znana rozwinięta cywilizacja epoki brązu nie była matriarchalna (choć oczywiście kult bogiń istniał obok kultu bogów). Żadna inna nie była też pacyfistyczna. Żadna inna nie była tak przyjazna „szaremu człowiekowi”. We wszystkich innych istniała niewątpliwie oparta na militarnej przemocy władza państwowa. W stosunku do żadnej innej nie można wysunąć hipotezy, że mógł panować tam Hoppeański „ład naturalny”.
Czyżby „ład naturalny” związany był z matriarchatem? Warto się nad tym zastanowić.

http://sierp.libertarianizm.pl/?p=60

DNA z Harappy

Mieszkańcy Indii są spokrewnieni z przedstawicielami cywilizacji sprzed 5000 lat

9 września 2019, 15:12




W tym samym czasie, gdy Egipcjanie i Sumerowie wznosili pierwsze monumentalne budowle, w dolinie Indusu rozwijała się kolejna z wielkich miejskich cywilizacji, której centrami były Harappa i Mohendżo-Daro.

Cywilizacja doliny Indusu pojawiła się około roku 3000 przed Chrystusem i upadła około roku 1700. W szczycie swojego rozkwitu zajmowała obszary dzisiejszych północno-zachodnich Indii oraz wschodniego Pakistanu. W kilku jej największych miastach mogło mieszkać nawet 5 milionów ludzi.
Teraz, po 5000 lat, po raz pierwszy przeaalizowano genom przedstawicieli tej cywilizacji. Cywilizacja doliny Indusu od dawna stanowi tajemnicę. To bardzo ekscytujące, że możemy się dowiedzieć czegoś o jej przeszłości i późniejszych dziejach, mówi genetyk Priya Moorjani z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, która nie była zaangażowana w najnowsze badania.


Dotychczas odnaleziono szczątki setek przedstawicieli cywilizacji harappiańskiej, jednak wilgotny klimat szybko niszczy DNA, dlatego też dotychczas nie zbadano ich genomu. W ostatnich latach dokonano ważnego postępu. Okazało się, że w kości skalistej znajduje się wyjątkowo dużo DNA, które można pozyskać nawet ze szkieletów, które uległy poważnemu rozkładowi.

Zespół prowadzony przez genetyka Davida Reicha z Uniwersytetu Harvarda oraz archeologa Vasanta Shinde z Deccan College w Indiach, postanowił wykorzystać tę wiedzę i spróbować pozyskać DNA ze szkieletów z doliny Indusu. Przebadali ponad 60 fragmentów szkieletów i w końcu udało się pozyskać materiał z jednego z nich. Uzyskanie niemal kompletnego genomu wymagało przeprowadzenia ponad 100 analiz. To bez wątpienia najszerzej zakrojone działania, jakie kiedykolwiek podjęliśmy w celu uzyskania DNA z pojedynczej próbki, mówi Reich.


DNA pochodziło najprawdopodobniej od kobiety, pochowanej wśród ceramicznych naczyń na stanowisku archeologicznym Rakhigarhi, w odległości około 150 kilometrów na północny-zachód od Delhi. Dane archeologiczne wskazują, że kobieta żyła w okresie pomiędzy 2800–2300 lat przed Chrystusem. Jej genom jest blisko powiązany z genomem 11 innych osób, których szczątki znaleziono w Iranie i Turkmenistanie, gdzie warunki naturalne zapewniają lepsze przechowywanie DNA. Te 11 osób to część grupy 523 osób, których DNA wykorzystano podczas innych badań populacyjnych na temat historii Azji Południowej.


Jako, że wiemy, iż cywilizacja doliny Indusu prowadziła handel z obszarami, na których znaleziono wspomnianych 11 osób oraz że ich genom miał niewiele wspólnego z innymi osobami pochowanymi na obszarach, na których te 11 osób znaleziono, Reich i jego koledzy wysunęli hipotezę, że najprawdopodobniej osoby te to emigranci z doliny Indusu.

Uczeni dokonali też porównań posiadanych teraz 12 genomów przedstawicieli cywilizacji harappiańskiej, czyli kobiety z doliny Indusu i 11 migrantów, z DNA przedstawicieli innych starożytnych cywilizacji Eurazji oraz ze współczesnymi populacjami. Okazało się, że mimo iż cywilizacja doliny Indusu upadła około 4000 lat temu, to jej pula genetyczna jest obecna u większości współczesnych mieszkańców Indii.


Reich zauważa też, że współcześni mieszkańcy północy Indii posiadają w swoim DNA zapis mieszania się tamtejszej ludności w mieszkańcami stepu euroajzatyckiego. Jako, że mieszkańcy stepu wcześniej mieszali się też z mieszkańcami Europy, mamy tutaj do czynienia z widocznym związkiem genetycznym pomiędzy Europą a Azją Południową. Kolejne epizody przenikania się ludności stworzyły przez tysiące lat dzisiejszą mieszankę genetyczną na terenie Indii.


Badania Reicha przyniosły też pewne zaskakujące spostrzeżenie dotyczące starożytnych mieszkańców Iranu. Otóż już wcześniej znaleziono ślady ich DNA wśród współczesnej populacji Azji Południowej. Wydawało się więc, że potwierdza to pogląd mówiący, iż migranci z Żyznego Półksiężyca, gdzie narodziło się rolnictwo, w pewnym momencie dotarli na subkontynent indyjski i wprowadzili tam rolnictwo. Jednak nowe badania wskazują, że irańskie DNA zarówno u przedstawicieli cywilizacji doliny Indusu jak i u współczesnych mieszkańców Indii pojawiło się tam na około 2000 lat przed pojawieniem się rolnictwa. Innymi słowy DNA z terenu współczesnego Iranu zawędrowało do Indii w ramach krzyżowania się społeczności łowców-zbieraczy i społeczności rolnicze nie były w to zaangażowane. Niewykluczone zatem, że mieszkańcy Azji Południowej przyjęli rolnictwo od swoich sąsiadów, z którymi się nie mieszali.

https://kopalniawiedzy.pl/Indie-DNA-Harappa-Mohendzo-Daro-cywilizacja-doliny-Indusu,30690

Białoruś - stan gospodarki

przedruk z Antidiplomatico

Chcesz zrozumieć, co dzieje się na Białorusi? Przeczytaj Anders Aslund (teoretyk „kapitalizmu” w Rosji po 1991 roku)

Jorge Cadima - „Avante!”, tygodnik Portugalskiej Partii Komunistycznej

Tłumaczenie Mauro Gemmy dla Marx21.it


Aby zrozumieć, co dzieje się na Białorusi, przeczytajcie Andersa Aslunda, jednego z architektów „terapii szokowej”, która przywróciła kapitalizm w Rosji po 1991 roku. Aslund jest zbrodniarzem wojny klas. W ciągu dekady rosyjski PKB spadł prawie o połowę (data.worldbank.org). Średnia długość życia w Rosji spadła do 59,8 lat (Raport o rozwoju społecznym UNDP, 2000), a kraj znalazł się na krawędzi upadku. Ale grabież nie tylko spowodowała nędzę i śmierć: stworzyła rosyjskich milionerów i zapełniła rachunki zachodnich demo-oligarchów: w latach 1992-1998 ucieczka kapitału z Rosji do zachodnich banków osiągnęła 210 miliardów dolarów ( Times, 27.08.1999).

Aslund (www.intellinews.com, 15.8.20) mówi teraz:

 „Kto odwiedza Białoruś, jest zaskoczony: to ostatnia radziecka gospodarka, ale faktycznie działa. […] Jego wysoko uprzemysłowiona gospodarka jest zdominowana przez około 40 przedsiębiorstw państwowych, zwłaszcza przemysłu ciężkiego. Nadal produkują radzieckie produkty [...], ale są to najlepsze radzieckie produkty, jakie kiedykolwiek widziałeś. […] Problemy makroekonomiczne są znikome. Inflacja jest pod kontrolą i wynosi około 5%. Oficjalny deficyt budżetowy jest niewielki, a całkowity dług publiczny ograniczony do 35% PKB. […] Generalnie administracja państwowa jest w dobrym stanie, chyba najlepiej w byłym Związku Radzieckim. […] Białoruś nie ma wielkich biznesmenów ani prywatnych oligarchów. Jak dotąd korupcja jest zaskakująco ograniczona ”.

Mam ochotę powiedzieć: Ale Aslund nie śpiewa pochwały. Przedstawia katalog sprzedaży, jak ma nadzieję, kolejny sezon mega-produkcji „Plunder the East”. Nie widzi choroby, ale potrzebuje lekarstwa: „Większość dużych firm będzie musiała zostać sprywatyzowana”.

Zostać splądrowany przez imperialistyczny kapitał (zapełniając kieszenie), a następnie zamknięty (niszcząc konkurencję). Losowi temu nie umknęły nawet stocznie gdańskie, kolebka Solidarności. Aslund obawia się, że „otwarta sprzedaż zaowocuje rosyjskimi właścicielami prawie wszystkiego”. Nie z tego powodu pomógł stworzyć oligarchów, których teraz nazywa „rosyjskimi wilkami rzucającymi się na swoje potencjalne ofiary”.

Dla Aslund, Prezydent Łukaszenko nie jest celem zła, które mógł wyrządzić, ale dla dobra, które wyrządził, broniąc białoruskiej gospodarki przed żarłocznymi apetami wielkiego globalnego kapitału, a nawet rosyjskich oligarchów, utrzymując „trzy czwarte gospodarki sektor publiczny". Gdyby wybrał inaczej, jak Guaidó, zostałby uznany za prawowitego prezydenta z zerową liczbą głosów. Byłby traktowany przez media w demokratycznych Zjednoczonych Emiratach Arabskich, docenianych przez Izrael, Stany Zjednoczone i „legalnie” wybranego emerytowanego króla Hiszpanii, który uciekł tam z powodu braku odpowiedzialności za sprawiedliwość.

Przemówienia Macrona, Trumpa czy Bidena o prodemokratycznych protestach służą oszukaniu nieostrożnych. Zapytaj żółte kamizelki, przeciwko komu wszystko jest sprawiedliwe, ofiary przemocy policyjnej w Stanach Zjednoczonych lub wiele tysięcy nowojorczyków, którzy codziennie ustawiają się w kolejce, aby odebrać podarowaną żywność (New York Post, 22.8.20), podczas gdy multimilioniści wykorzystują pandemię, aby wypchać swoje kieszenie.

17/09/2020

https://www.lantidiplomatico.it/dettnews-volete_capire_cosa_succede_in_bielorussia_leggete_anders_aslund_il_teorico_del_capitalismo_in_russia_dopo_il_1991/82_37322/?fbclid=IwAR27amdVc9KMnTaZ8ME707gSVa-jE2lvJwzxljIR8w9oSje8fgb4jRvcoh8

Zamach na Białoruś - 7 etapów

16 WRZEŚNIA 2020, 15:01

Siedem etapów scenariusza zagłady Białorusi - Łukaszenko mówił o prawdziwych intencjach swoich przeciwników

Aleksander Łukaszenko zaznaczył, że analiza wydarzeń w kraju etap po etapie ujawnia prawdziwe intencje i taktykę nie nawet zewnętrznych przeciwników Białorusi, ale agresorów. Głowa państwa powiedziała, że ​​w ciągu ostatnich dziesięciu lat skrupulatnie przygotowywali się do chwili obecnej „Ch”. „Żeby zdjąć wszystkie maski naraz, nazwijmy tych graczy po imieniu. Na poziomie centrów globalnych są to przede wszystkim Stany Zjednoczone Ameryki, a dokładniej ich sieć funduszy na wsparcie tzw. Demokracji. Amerykańskie satelity aktywnie działały na kontynencie europejskim: Polska, Litwa, Czechy Niestety nasza Ukraina - zaznaczył Prezydent.

Podkreślił, że każdy z tych krajów wypracował swoją rolę. Czechy od dawna są hubem zasobów, Polska - najpierw jako inkubator kanałów medialnych (Belsat, Nechta i inne), a następnie jako platforma alternatywnych organów na emigracji. „Litwa, zraniona kwestią BelNPP, jest jak taran w stosunkach białorusko-europejskich. Ukraina, mimo naszego stałego wsparcia (np. W sprawach integralności terytorialnej i nie tylko), wbrew duchowi naszych stosunków, stała się przyczółkiem politycznych prowokacji” - dodał Aleksander Łukaszenko. „W ten sposób wyraźnie widzimy tematy tego procesu, ich przewodników i wspólników. Taktyka organizatorów została oparta na klasycznym amerykańskim podręczniku kolorowych rewolucji. To dobrze znany Gene Sharp”.

Pierwszy krok. Przygotowawczy

Prezydent zaznaczył, że nieudane próby kolorowych rewolucji z 2006 i 2010 roku zmieniły podejście do wywierania wpływu na Białoruś. Według niego, aktorzy zewnętrzni przeszli z technologii bezpośredniego działania na metody soft power i transformacji władzy od wewnątrz.

„Białoruś zaczęła się kołysać w nowy sposób, celując w żelazny elektorat prezydencki: mieszkańców regionów, robotników, pracowników państwowych, emerytów. Przy okazji próbowali zastosować tę taktykę w Syrii i Wenezueli. Pamiętajcie, jak metody tzw. To właśnie z takich protestów wyłoniło się i awansowało dziesiątki blogerów, którzy za pośrednictwem kanałów YouTube i Telegram zaczęli prać mózgi różnych grup społecznych, przekupując je rzekomą walką o interesy ludzi - powiedział głowa państwa.
Według niego, po stłumieniu próby osłabienia społeczeństwa w 2017 roku, stratedzy zaczęli tworzyć trwałe siedliska niezadowolenia w regionach.

Druga faza. Wybory parlamentarne

Sześć miesięcy przed wyborami prezydenckimi stworzone technologie destabilizacji zostały przetestowane w wyborach parlamentarnych - powiedział szef państwa. To właśnie w tym okresie sieć wyspecjalizowanych kanałów Telegram zaczęła działać na pełnych obrotach, z jasnym podziałem ról i celów, aby oczerniać rząd, podważać fundamenty ideologii państwowej, przede wszystkim za pomocą podróbek i fałszerstw - zaznaczył Prezydent.

Oprócz ożywienia kanałów informacyjnych podczas wyborów parlamentarnych, testowano nowe formy ulicznej aktywności. W ten sposób „blok młodzieżowy” utworzony specjalnie na wybory, pod pretekstem zgłaszania kandydatów do parlamentu, aktywnie tworzył nastroje niezadowolenia w różnych grupach społecznych. W tym celu wykorzystano pozornie niepolityczny temat: prawo o odroczeniu, dystrybucji studentów, legalizacji narkotyków, dobrze znany temat z artykułu 328 Kodeksu karnego i tak dalej.

Etap trzeci. Przygotowanie do wyborów prezydenckich

Prezydent powiedział, że na tym etapie zagraniczni stratedzy starannie dobierali klucze do każdej warstwy społecznej na Białorusi, tworząc „bohaterów” dla różnych grup docelowych. Jak więc zauważył, podróże po miastach i wioskach nieudanego kandydata na blogera, który próbował ukształtować wizerunek wojownika ludu, stały się znacznie bardziej aktywne. Jednocześnie wysyłając sygnały do ​​biznesu i „nowe warstwy”, wzrosła obecność bankiera w mediach, w ramach których powstały duże serwisy internetowe. Mówiąc o nominacji swojego byłego asystenta Aleksander Łukaszenko powiedział, że w ten sposób zagraniczni stratedzy próbowali wywołać niezgodę w nastrojach elity państwowej i sondować jej lojalność wobec prezydenta.

„Władze w tym trudnym okresie były całkowicie pogrążone w walce z pandemią COVID-19, która nagle ogarnęła świat. do państwa - powiedział białoruski przywódca.

Czwarty etap. Kampania prezydencka

Prezydent zwrócił uwagę na fakt, że cały zestaw kolorowych technologii politycznych, zapożyczonych z protestów arabskich, ormiańskich, polskich, hongkońskich i innych, spadł na społeczeństwo białoruskie rozgrzane atakami internetowymi.
„Zastosowanie taktyki parady pikietowej (pamiętajmy - zbieranie podpisów) pozwoliło kilku kandydatom na jednoczesne odbieranie podpisów wyborcy w jednym miejscu” - powiedział Aleksander Łukaszenko. sztuka uliczna "- jak w Polsce w swoim czasie".

„A potem wykorzystano nowoczesne technologie polityczne, zmieniając politykę w widowisko. W spektaklu przeznaczonym dla masowej publiczności” - stwierdził białoruski przywódca. Przykładowo, połączona kwatera budowała swoją taktykę na wykorzystywaniu wizerunku kobiecego tradycyjnie czczonego przez Białorusinów, ale tym razem uzyskała nowe formy balagańskie.
W tym samym czasie na zagranicznych kontach Prezydenta pojawiły się fałszerstwa o mitycznych milionach, różne memy. Zdaniem Aleksandra Łukaszenki wojna socjologii też miała charakter orientacyjny. „Podjęto wszelkie wysiłki, aby zdobyć wirtualną większość poprzez fałszywe treści w mediach i wzbudzić zaufanie, że wyniki wyborów zostaną sfałszowane, a rząd przegra” - powiedział szef państwa.

Piąty etap. Próba scenariusza Majdanu

Dzień wyborów, zdaniem prezydenta, stał się godziną „X” dla próby realizacji Majdanu blitzkriegu. Nieufność do wyników kampanii była z góry pobudzana apelami o przybycie wyborców na wybory dopiero 9 sierpnia, aby wziąć udział w wątpliwych inicjatywach. Za namową połączonych centrali w lokalach wyborczych do czasu ich zamknięcia powstały sztuczne kolejki, podniecenie i atmosfera.
Następnie wstępne wyniki głosowania, opublikowane przez centralę połączoną, posłużyły jako pretekst do agresywnej obrony „skradzionych głosów”. „Poprzednie pranie mózgu czasami podsycało zamieszki protestujących 9, 10 i 11 sierpnia” - powiedział Aleksander Łukaszenko.

Według niego planowano jednocześnie wyprowadzić tysiące demonstrantów na ulice białoruskich miast oraz przejąć budynki administracyjne i miejsca kultu. W tym samym czasie w internecie otrzymano instrukcje od zagranicznych koordynatorów: „Żadnych negocjacji! Żadnych negocjacji. Mamy siłę! Jutro będzie nas więcej! Przygotujcie apele o nieuznawanie wyborów w USA, Unii Europejskiej, Rosji, Chinach! Żądajcie drugiej tury!”

Aby skłonić jak najwięcej osób do czynnego działania i nie było wątpliwości co do rzekomej wyższości moralnej, na polu internetowym, na poziomie leksykalnym, powstał wyraźny obraz „wroga”. „Przedstawicieli władz i organów ścigania zaczęto nazywać faszystami, uzurpatorami, bandytami itp. Widzieliśmy rezultat. Celowo zaatakowali policjantów. Pierwszego dnia ponad 25 bojowników zostało rannych. Są złamania rąk, nóg, kręgosłupa potrąconych przez samochody. funkcjonariusze policji drogowej, którzy nadal przebywają w szpitalach - powiedział Aleksander Łukaszenko.
Głowa państwa jest przekonana, że ​​gdyby organy ścigania były bierne, Białoruś spodziewałaby się nieuchronnego włączenia kolejnych technologii Majdanu, co, jak wiadomo z historii, rzadko odbywało się bez licznych strat w ludziach i zawsze kończyło się tragedią dla kraju.

Szósty etap. Protest powyborczy

Szef państwa podkreślił, że działania funkcjonariuszy organów ścigania pomogły stłumić eskalację protestu. „Wtedy lalkarze raptownie zmienili taktykę, przedstawiając protest w aniołowo niewinnej formie. Kwiaty, białe ubrania, sobotnie i niedzielne tak zwane wiece-karnawały były już w użyciu. - powiedział Aleksander Łukaszenko. Stawkę postawiono na skalę, czas trwania i rozległość geograficzną kampanii.

„Jednocześnie - i nie zawsze jest to podkreślane przez media - obrano kurs stworzenia radykalnego skrzydła protestujących. Opracowywane są dla nich instrukcje i notatki krok po kroku (można to zobaczyć również w Internecie), zalecenia dotyczące formy ubioru i wyposażenia, metod oporu przed siłami bezpieczeństwa, wytwarzania i stosowania koktajli Mołotowa. , fajerwerki, petardy. Powielane są podstawowe zasady utrzymywania kontaktów, m.in. w warunkach niedostępności internetu czy łączności komórkowej. Hongkongowe technologie jednoczesnego gromadzenia się w wyznaczonych miejscach, spontanicznej zmiany tras, synchronicznych działań protestujących - dodał Prezydent.

Według Aleksandra Łukaszenki ogromny wpływ informacji przenosi się na nowy poziom. Protesty są zarządzane i koordynowane na żywo 24/7.
Alaksandr Łukaszenka mówił też o próbach zaangażowania kolektywów robotniczych w protesty pod pozorem strajków, studentów, którzy przyjechali na studia do 1 września. - Oczekiwania opozycji, że rząd upadnie na widok protestujących, nie spełniły się - podkreślił.

Prezydent zaznaczył, że obecnie podejmuje się próby, aby protest stał się częścią codziennego życia ludzi. Powielane są „instrukcje tworzenia„ straży ludowej ”i„ grup samoobrony ”. Taktyka protestu na dziedzińcu realizowana jest poprzez tworzenie mini-grup i pogawędek w dzielnicach, osiedlach, poszczególnych dziedzińcach. Dziś koordynatorzy starają się zorganizować dziedzińce, jutro przyjdą do waszych mieszkań. To ich cel To nie zadziała - powiedział głowa państwa.

Siódmy etap. Próba zalegalizowania infrastruktury zmian

Zdaniem Aleksandra Łukaszenki powołanie tzw. Rady koordynacyjnej nie spełniło oczekiwań organizatorów protestu. Po ucieczce za granicę organizatorzy musieli szukać i przyspieszyć promocję nowych, mniejszych twarzy, najlepiej o skandalicznej reputacji.

Zaznaczył, że społeczeństwo zaczyna aktywnie wykorzystywać wojnę symboli, walkę o niezapomniane miejsca, drogie każdemu Białorusinowi. Powstają nowe mechanizmy i schematy finansowania, a kanały kontrolowane przez Warszawę aktywnie upowszechniają tzw. Plan „B”, który zakłada tworzenie równoległych (rzekomo ludowych) resortów, sabotaż gospodarki i sfery społecznej. „Doszło do absurdu. Próbując wciągnąć kraj w przedłużający się kryzys polityczny i gospodarczy, koordynatorzy protestów rozdają instrukcje dotyczące oporu gospodarczego, jak to nazywają, niepłacenia podatków, rachunków za media, wyjścia ze związków zawodowych itd. Obiecują nadrobić straty, szczególnie naiwnie kosztem funduszy. rzekomo udzielanie ukierunkowanego wsparcia „ofiarom reżimu”.

Doświadczenie komunikowania się z działaczami ukraińskiego Majdanu jednoznacznie sugeruje:
Aleksander Łukaszenko powiedział, że obsesja rady koordynacyjnej i głównym zadaniem na najbliższą przyszłość to próba podważenia monolitycznej struktury pionu władzy, bloku władzy i systemu mediów państwowych.


„Tak więc białoruski scenariusz na rok 2020 to fuzja najskuteczniejszych, sprawdzonych w różnych krajach technologii destabilizacji kolorów. Stawka jest oczywista o skali i czasie trwania protestów, wyczerpywaniu się sił i wyczerpywaniu zasobów. Wiemy, kto tu rządzi, kto chce czegoś w Białoruś, dlatego nie odpoczywamy i jesteśmy gotowi odpowiedzieć na każde wyzwanie - podsumował szef państwa.







z wikipedii:

Przyjęty 9 lipca 1999 Kodeks Karny Białorusi przewiduje, iż do przestępstw zagrożonych karą śmierci należą[2]:

• rozpętanie bądź prowadzenie wojny napastniczej (art. 122);
  
• zabójstwo przedstawiciela obcego państwa bądź organizacji międzynarodowej w celu sprowokowania napięć międzynarodowych bądź wojny (art. 124);
  
• akt międzynarodowego terroryzmu dokonany w grupie zorganizowanej bądź z użyciem szczególnie niebezpiecznych środków, takich jak energia atomowa, substancje radioaktywne, broń biologiczna i chemiczna (art. 126);
  
• ludobójstwo (art. 127);
  
• zbrodnie przeciwko ludzkości: deportacja, bezprawne więzienie, przetrzymywanie niewolników, masowe bądź systematyczne egzekucje bez wyroku sądowego, porwania wiążące się z późniejszym zaginięciem ludzi, tortury bądź akty okrucieństwa motywowane przynależnością rasową, narodową, etniczną bądź poglądami politycznymi i wyznawaną religią (art. 128);
  
• użycie broni masowego rażenia (art. 134);
  
• dokonane w czasie prowadzenia działań wojennych bądź na terytorium okupowanym świadome zabójstwo osób, które złożyły broń, osób rannych, chorych, ratujących się z katastrofy morskiej, pracowników medycznych, personelu sanitarnego i duchownego, jeńców wojennych, ludności cywilnej (art. 135);
  
• zabójstwo kwalifikowane, do którego należą następujące typy (art. 139):
  
  • zabójstwo dwóch bądź więcej osób;
    
  • zabójstwo osobу widocznie małoletniej bądź będącej w sędziwym wieku, zabójstwo osoby niedołężnej, kobiety, o której sprawca wiedział, że jest w ciąży;
    
  • zabójstwo połączone z porwaniem człowieka bądź wzięciem zakładnika;
    
  • zabójstwo dokonane w niebezpieczny dla innych sposób;
    
  • zabójstwo dokonane ze szczególnym okrucieństwem;
    
  • zabójstwo połączone z gwałtem;
    
  • zabójstwo dokonane w celu ukrycia innego przestępstwa bądź w celu ułatwienia sobie dokonania innego przestępstwa;
    
  • zabójstwo w celu uzyskania organów do przeszczepu;
    
  • zabójstwo człowieka bądź jego bliskich dokonane w związku z wypełnianą przez niego funkcją społeczną;
    
  • zabójstwo człowieka bądź jego bliskich motywowane jego odmową popełnienia przestępstwa;
    
  • zabójstwo dokonane z pobudek finansowych bądź dokonane na zlecenie, lub też połączone z rozbojem, wymuszeniem, bandytyzmem;
    
  • zabójstwo motywowane wrogością na tle rasowym, narodowym, religijnym; zabójstwo dokonane przez grupę osób;
    
  • zabójstwo dokonane przez sprawcę, który już wcześniej popełnił takie przestępstwo (z wyjątkiem przypadku dzieciobójstwa, zabójstwa przez nieostrożność, zabójstwa dokonanego przez przekroczenie granicy obrony koniecznej oraz przekroczenia środków niezbędnych do zatrzymania przestępcy, zabójstwa w afekcie);
    
• terroryzm połączony z zabójstwem bądź dokonany w grupie zorganizowanej (art. 289);
  
• zdrada państwa połączona z zabójstwem;
  
• przejęcie władzy w sposób niekonstytucyjny pociągające za sobą śmierć ludzi bądź połączone z zabójstwem (art. 357);
  
• zabójstwo działacza państwowego bądź społecznego, dokonane w związku z jego działalnością państwową lub społeczną, mające na celu wywarcie wpływu na przyjęcie decyzji przez organy władzy bądź przeszkodzenie w działalności politycznej lub społecznej, bądź zastraszenie ludności bądź destabilizację porządku publicznego (art. 359);
  
• dywersja dokonana w grupie zorganizowanej bądź taka, która pociągnęła za sobą śmierć ludzi albo inne poważne skutki (art. 360);
  
• zabójstwo pracownika organów spraw wewnętrznych w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków w sferze ochrony porządku publicznego (art. 362).
  

Wyjątki

Kary śmierci nie wymierza się[2]:

• osobom, które popełniły przestępstwo przed ukończeniem 18. roku życia;
  
• kobietom;
  
• mężczyznom, którzy przed ogłoszeniem wyroku ukończyli 65. rok życia.
  

https://www.belta.by/president/view/sem-etapov-stsenarija-po-unichtozheniju-belarusi-lukashenko-rasskazal-ob-istinnyh-zamyslah-opponentov-406999-2020/

Nie ma NATO

Niemcy czują się bardzo pewnie - w państwach zwanych V4 - (Grupa Wyszechradzka) utworzyli coś, co przed wojną nazywało się Mitteleuropa, czyli kolonialne gospodarcze zaplecze Niemiec, które jest podstawą  jej mocarstwowości. 

Traktaty europejskie, sam pomysł utworzenia UE, wprowadzenie wspólnej waluty euro - to tylko sposoby Niemiec na zdobycie przewagi gospodarczej i politycznej nad innymi państwami w Europie - do tego należy doliczyć atak NATO na Jugosławię.

Wszystko to na pewno jest konsekwencją rozpętania dwóch wojen światowych i osadzenia w pobitych państwach własnej agentury tudzież 5 kolumny - głównie w Polsce, krajach bałtyckich, na Ukrainie, Kosowie, Rosji.

Niemcom już ani fasada UE, ani fasada NATO nie są już potrzebne.

Na placu boju pozostają dogorywające Stany Zjednoczone oraz Chiny - to są teraz główni rywale Niemiec. 


Ze strony Antidiplomatico:

Autor: Giuseppe Masala


Według prasowych plotek, które jeszcze się nie potwierdziły, podczas szczytu na Korsyce między Micotakis i Macron 10 września zostanie podpisany pakt obronny między Francją, a Grecją, w którym Paryż zobowiązuje się do walki u boku greckiego państwa w przypadku agresji tureckiej .

Zobaczymy wkrótce, ale gdyby tak było, chciałbym zaznaczyć, że oznaczałoby to - w istocie - koniec NATO, będącego jednocześnie Turcją, Grecją i Francją państw należących do Sojuszu Atlantyckiego.

Z drugiej strony oznaczałby też nieodwracalny punkt w procesie rozpadu Unii Europejskiej. 

Artykuł 47 TUE zobowiązywałby wszystkie państwa UE do wspierania państwa członkowskiego zaatakowanego militarnie. 

W normalnych sytuacjach pakt między Francją a Grecją nie byłby zatem konieczny, ale oczywiście normalna sytuacja nie jest. 

A co jest nienormalne? 

Prosty, ukryty, ale ewidentny sojusz między Turcją, a Niemcami. 

Stoimy w obliczu ewidentnego zerwania tego, czym jest pakt z Akwizgranu między Francją a Niemcami, który jest motorem napędowym UE.

Źródła cytowane przez gazetę "Kathimerini", raport Agenzia Nova, wskazują, że Mitsotakis i Macron "określą szczegóły umowy zakupu przez Greków około 4,5 generacji odrzutowców Rafale zbudowanych przez francuskie Dassault oraz innego sprzętu wojskowego. W ostatnich dniach Mitsotakis spotkał się z ministrem obrony Nikosem Panagiotopoulosem, szefem obrony Konstantinosem Florosem i szefem sztabu marynarki wojennej Stylianosem Petrakisem, aby omówić wzmocnienie Grecji w sektorze obronnym. Oprócz zakupu Rafale, Grecja rozważa również zakup nowych fregat w kontekście narastających napięć z Turcją we wschodniej części Morza Śródziemnego ”.

Unia Europejska rozpada się dramatycznie, w milczeniu mediów i przy całkowitej nieświadomości narodów. A błędem był niefortunny pomysł kontynuowania tworzenia Unii Europejskiej poprzez utworzenie wspólnej waluty. Próbowali zbudować dom zaczynając od dachu, z monety. Bez wspólnej polityki zagranicznej, bez konstytucji, bez ochrony praw i wolności wszystkich obywateli. Pozostaje tragiczną porażką, która, mamy nadzieję, nie jest obarczona dramatycznymi konsekwencjami. Mądrość chciałaby, aby potępienie z Maastricht i powrót Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej odbyły się bezzwłocznie. Ale może już za późno.

https://www.lantidiplomatico.it/dettnews-la_morte_della_nato_francia_e_grecia_verso_un_patto_di_difesa_anti_turchia/29296_37180/

Metoda Werwolfu w Szwecji

Z-ca szefa szwedzkiej policji przyznaje – Byliśmy naiwni. 

W kraju jest co najmniej 40 imigranckich gangów

06.09.2020, 01:16 |aktualizacja: 08:50

W Szwecji jest co najmniej 40 rodzinnych gangów, a ich członkowie przybyli do kraju wyłącznie w celu zorganizowania i prowadzenia działalności przestępczej. Dyskusja o integracji imigrantów wydaje się być trochę naiwna – przyznał zastępca komendanta głównego szwedzkiej policji Mats Löfving. Jest to pierwsza tak szczera wypowiedź policjanta wysokiej rangi.

„Klany pracują nad przejęciem władzy, mają duże możliwości stosowania przemocy i chcą zarabiać pieniądze. Robią to poprzez handel narkotykami, dokonywanie poważnych przestępstw oraz wymuszenia” – powiedział Löfving w sobotę w wywiadzie dla publicznej rozgłośni Szwedzkie Radio.

Zastępca szefa policji stwierdził, że istnieją przykłady rodzin, które zaangażowały się w biznes, a także w lokalne życie polityczne, aby móc rządzić gminą lub nawet Szwecją. 

„Tutaj jednostka nie jest ważna do tego stopnia, że nawet małżeństwa aranżowane są, aby wzmocnić klan. 

Ponadto cała rodzina, krewni lub klan wychowują swoje dzieci w celu przejęcia kontroli nad organizacją przestępczą. Oni nie chcą być częścią społeczeństwa (...) i my w Szwecji, w podejściu do nich, byliśmy naiwni” – ocenił Löfving.

Prowadząca audycję stwierdziła, że wypowiedzi wysokiej rangi policjanta „brzmią bardzo kontrowersyjnie”, a wielu innych rozmówców mówiłoby raczej o okolicznościach społecznych, biedzie, złych warunkach mieszkaniowych oraz słabym wykształceniu.

„Czy rzeczywiście jest pan pewien, że ci ludzie przyjeżdżają do Szwecji z gotowym planem?”

 – zapytała dziennika. Löfving odparł, że „jest to obraz wywiadowczy i jest on aktualny, ale odzwierciedla historię, która dzieje się od wielu lat”.

„Mogę podać przykłady rodzin lub klanów ze Sztokholmu, Soedertaelje, Goeteborga, Malmoe, a także Landskrony i Joenkoeping. Nie chcę ich nazywać, aby nie robić im reklamy” – powiedział.

W bieżącym roku w Szwecji w strzelaninach zginęło 27 mężczyzn ze środowiska gangsterskiego. Podobne liczby odnotowano w tym samym okresie w 2019 oraz 2018 roku, a spirala przemocy zaczęła zwiększać się od 2012 roku.

W Szwecji trwa debata nad stanem bezpieczeństwa po wydarzeniach w Goeteborgu, gdzie pod koniec sierpnia walczące ze sobą gangi przejęły funkcję policji, kontrolując wjeżdżające do ich dzielnic samochody. Wcześniej doszło do kilku strzelanin, a władze miasta przydzieliły ochronę niektórym nauczycielom oraz lekarzom. Politycy debatują nad zaostrzeniem kar za przestępstwa.


Policja zaproponowała zmianę przepisów, która pozwoliłaby jej na podsłuchiwanie członków gangów zanim będą oni podejrzani. Obecnie jest to możliwe jedynie w przypadku podejrzenia zaistnienia poważnego przestępstwa i wymaga zgody prokuratora. - W klanach panuje zmowa milczenia – podkreślił Löfving.

Zwracam uwagę na podobieństwo do metod opisanych przeze mnie  oraz do tych ze średniowiecznej "Pieśni o wójcie Albercie".

"Utwór odnosi się do wydarzeń z lat 1311–1312, znanych jako bunt wójta Alberta, kiedy to mieszczanie krakowscy, głównie pochodzenia niemieckiego, zbuntowali się pod przywództwem Alberta przeciw Władysławowi Łokietkowi. 

Druga część pieśni obejmuje zwrotki 15-21. Początkowo stanowią one kontynuację lamentu zmarłego i pozornie dostosowują się nastrojem, jednak faktycznie stanowią oskarżenie Alberta o zdradę polskiego władcy. Obrót koła Fortuny stanowi akt sprawiedliwości, wymierzony buntownikowi, kierującemu się obcym pochodzeniem.

Następnie utwór przechodzi w ogólne oskarżenie Niemców, którzy wszędzie usiłują sięgać po władzę. Po przybyciu do obcego kraju początkowo zabiegają o względy mieszkańców, zawierają małżeństwa, potem utwierdzają swoją pozycję, nabywają dobra, urzędy, aż w końcu pozbawiają miejscowych znaczenia i wpływów.

Druga część utworu dotyczy nie tyle samej sprawy wójta Alberta, ile jest obroną interesów ludności polskiej wobec niemieckiej kolonizacji. "

https://www.tvp.info/49735657/zca-szefa-szwedzkiej-policji-przyznaje-bylismy-naiwni-w-kraju-jest-co-najmniej-40-imigranckich-gangow?fbclid=IwAR0hxxLjEcssLofSQeLPC1d3mHcAh81K1nyobHTJLCG_FWYsEwSAwYVeafg

https://pl.wikipedia.org/wiki/Bunt_w%C3%B3jta_Alberta

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pie%C5%9B%C5%84_o_w%C3%B3jcie_Albercie