Chiński - 100 słów

Mandarin Mondays: The First 100 Characters Every Beginner Needs to Memorize

Andy Penafuerte | Apr 10, 2017 10:00 am | 1 comment | 103053 reads

Just months before arriving in Beijing, I asked my Chinese friend to give me a Chinese name. She said it was easy since “Andy” can be transliterated to just 安迪 (ān, safe; dí, guide). When I did some background research of places to visit in Beijing, Tian’anmen 天安门 (Tiān’ānmén or Gate of Heavenly Peace) was one of the recommended spots. The word Tian’anmen got me really interested in learning more characters because it had the same ān as in my name. Then I started using Pleco to decipher subway station names (especially when it’s overcrowded or when I’m on a long train journey).


I remember my Chinese teacher telling me that I would have to memorize not only the phrases but also the pinyin and the characters if I wanted to learn Chinese. It’s hard I must say, but just knowing basic characters will give you enough background to get around, especially when you’re traveling, dining out, or going to malls.
I found several resources listing the first 100 Chinese characters beginners to the language might memorize. The first 50 are almost the same, but the lists differ when it comes to the 60 to 100 character tier. Regardless, this list from Learning Chinese Everyday certainly helps, especially for knowing about 80 characters that can help beginners to the language compose simple sentences.


If you find pronouncing the characters difficult, we have a starter guide which provides an easy way to speak the four Chinese tones. In the list below, you’ll find the pronunciation guide along with a number, its grammatical function, and lexical meaning. The number indicates the character’s usage in most Chinese conversations.


The website also says that “to understand 90 percent of the content in Chinese publications, students have to learn only about 900 Chinese characters and 11,000 phrases/words.”


1 的 (de / 95.9) – particle used after an attribute
2 一 (yī / 94.3) – noun one
3 是 (shì / 93.0) – verb to be; adjective correct, right
4 不 (bù / 91.8) – adverb no
5 了 (le / 90.7) – particle used after an action that has taken place or changed
6 在 (zài / 89.7) – preposition in, on, at; adverb indicating an ongoing action
7 人 (rén / 88.7) – noun human, people, person soul
8 有(yǒu / 87.8) – verb have, possess, get, there is
9 我 (wǒ / 86.9) – pronoun I; 我的 wǒde my; 我们 wǒmen we, us
10 他 (tā / 86.1) – pronoun he, him; 他的 tāde his
11 这 (zhè / 85.3) – pronoun this, these
12 个 (gè / 84.7) – general measure word for nouns without specific measure words; adjectiveindividual
13 们 (men / 84.1) – pronoun used to form a plural pronoun
14 中 (zhōng / 83.5) – noun center, middle, in the midst of; abbrev. China
15 来 (82.9 / lái) – verb arrive, come; indicate an intended action; particle indicate time period from past to present
16 上 (shàng / 82.4) – preposition on, above, upper; verb go up, go to, leave for; adjective last, most recent
17 大 (dà / 81.8) – adjective great, large, big; age; eldest
18 为 (wèi / 81.3) – preposition for, in the sake of
19 和 (hé / 80.8) – conjunction and; preposition in connection to, with; adjective gentle; noun total, sum
20 国 (guó / 80.3) – noun country, state; adjective national
21 地 (dì / 79.8) – noun the ground; land, soil; place, area
22 到 (dào / 79.3) – verb arrive, reach, go to; preposition up until, to
23 以 (yǐ / 78.8) – preposition by, for; conjunction and, as well as
24 说 (shuō / 78.4) – verb to say, speak, talk; to explain; to scold
25 时 (shí / 77.9) – noun period of time; time of day, hour
26 要 (yào / 77.5) – verb to want, ask for, wish; must, should; shall, will; take, need; adjectiveimportant, essential
27 就 (jiù / 77.1) – adverb at once, right away; already; precisely
28 出 (chū / 76.7) – verb to go out, go beyond; exceed; to issue, produce; to happen
29 会 (huì / 76.3) – verb can, be able to; would, might; to assemble; to meet; noun meeting, party; association
30 可 (kě / 76.0) – verb can, may; conjunction but, yet, however
31 也 (yě / 75.6) – adverb too, as well, also; used for emphasis
32 你 (nǐ / 75.2) – pronoun you, yourself; your (used with 的 de)
33 对 (duì / 74.9) – adjective right, correct; opposite; verb to answer, reply; preposition with regard to
34 生 (shēng / 74.5) – verb to bear, to give birth to; noun student; adjective alive, living; unripe, raw
35 能 (néng / 74.2) – verb can, could, be able to; noun ability, skill; energy; adjective capable, able
36 而 (ér / 73.8) – conjunction and, as well as, to
37 子 (zǐ / 73.5) – noun son, child; person; copper; adjective young, tender, small; affiliated
38 那 (nà / 73.2) – pronoun that, then
39 得 (dé / 72.8) – verb to get, obtain; be satisfied; be suitable; (of calculation) result in, equal
40 于 (yú / 72.5) – preposition in, on, at; from; by
41 着 (zhe / 72.2) – particle added to a verb or an adjective to indicate a continued action
42 下 (xià / 71.9) – preposition below, under; verb to go down; to come; adverb down; noun next (in order)
43 自 (zì / 71.6) – pronoun self; preposition from, since; adverb of course, certainly
44 之 (zhī / 71.2)  – particle used between an attribute and the word it modifies
45 年 (nián / 70.9) – noun year; age; adjective annually, yearly
46 过 (guò / 70.6) – verb to cross, pass; to exceed; to spend (time); adverb too
47 发 (fā / 70.3) – verb to give, issue, emit; to start; to feel; to shoot; measure word for bullets and shells
48 后 (hòu / 70.0) – noun behind, back, rear; after; later; last
49 作 (zuò / 69.8) – verb to write, compose; regard as; noun writings; work
50 里 (lǐ / 69.5) – preposition in, inside; noun inner; hometown; neighborhood; measure word unit of length
51 用 (yòng / 69.2) – verb to use, apply; to consume, drink, eat; noun expenses; adjective utility, use
52 道 (dào / 68.9) – noun road, way; method; Taoism; verb to say, speak; measure word for long, narrow objects; doors, walls; questions, orders; courses in a meal
53 行 (xíng / 68.7) – verb to go; to travel; to cover; to do; to perform; to publish; noun conduct
54 所 (suǒ 68.4) – noun place; office; measure word for houses, schools, hospitals
55 然 (rán / 68.1) – adjective right, correct; adverb so, like that
56 家 (jiā / 67.9) – noun family; house; household, home; an expert
57 种 (zhòng / 67.6) – verb to grow, plant; to cultivate; to sow
58 事 (shì / 67.3) – noun matter, affair, business; work, job; trouble, accident; involvement, responsibility
59 成 (chéng / 67.1) – verb to accomplish, succeed; to turn into, become; noun result, achievement
60 方 (fāng / 66.8) – noun square; direction; place, locality; side; party
61 多 (duō / 66.6) – adjective a lot of, many, more; verb to have more; adverb to what extent
62 经 (jīng / 66.3) – verb to manage, deal with; to pass through, undergo, experience; bear; adjectiveregular, constant; preposition after
63 么 (me / 66.1) – suffix for certain characters (pronoun 什么 shenme / what; 那么 nàme / then, like that)
64 去 (qù / 65.8) – verb to go; to go to a place; to remove;
65 法 (fǎ / 65.5) – noun law; method; way; standard; model
66 学 (xué / 65.4) – verb to study, to learn; to imitate, mimic; noun school, college
67 如 (rú / 65.1) – verb like, as, if; for instance; conjunction if
68 都 (dōu / 64.9) – adverb all, both; even; already
69 同 (tóng / 64.7) – verb be the same as; adverb together, in common; preposition used for comparison
70 现 (xiàn / 64.4) – verb to show, to appear, to become visible; adjective present, current; nouncash, money
71 当 (dāng / 64.2) – verb should; act as; accept; deserve; preposition just at
72 没 (méi / 64.0) – verb to be without; not have; adverb not
73 动 (dòng / 63.8) – verb to move; to use; to touch; to arouse
74 面 (miàn / 63.6) – noun noodle; face; surface; measure word for flat things
75 起 (qǐ / 63.3) – verb to rise, to get up; to grow, to begin; adjective upward, up
76 看 (kàn / 63.1) – verb to see, to look at, to watch over; to look after, tend
77 定 (dìng / 62.9) – verb to decide, fix, set; to subscribe; adjective calm, stable; adverb surely, definitely
78 天 (tiān / 62.7) – noun sky, heaven; weather; time of day
79 分 (fēn / 62.5) – verb to divide, part, separate; to allot, distribute, assign; measure word for minute, cent, fraction, point, mark
80 还 (hái / 62.3) – adverb still, yet; even more; also, too; even
81 进 (jìn / 62.0) – verb to advance, move forward; to enter, get into
82 好 (hǎo / 61.8) – adjective good, fine, well; done
83 小 (xiǎo / 61.6) – adjective small, little, minor; young, youngest; a bit
84 部 (bù / 61.4) – noun part, section; headquarters, department; measure word for machines, vehicles; films
85 其 (qí / 61.2) – pronoun his, her, its, their; he, she, it, they; that, such
86 些 (xiē / 61.0) – measure word some, few; a little more
87 主 (zhǔ / 60.8) – noun host; master; owner; adjective main; verb to manage, to take charge
88 样 (yàng / 60.6) – noun appearance, shape; sample, pattern; type
89 理 (lǐ / 60.4) – noun reason, logic, truth; verb to manage, run; to put in order
90 心 (xīn / 60.2) – noun heart; core, center; feeling; mind; intention
91 她 (tā / 60.0) – pronoun she, her, hers
92 本 (běn / 59.8) – noun book, script; adjective current; adverb at first, originally measure word for books
93 前 (qián /59.6) – noun front; forward; ahead; ago; before
94 开 (kāi / 59.4) – verb to open, open up; to begin, start; to operate; to hold (a meeting)
95 但 (dàn / 59.2) – conjunction but, still, yet; adverb only
96 因 (yīn / 59.0) – preposition because of noun cause, reason
97 只 (zhǐ / 58.8) – adverb only, merely, just, but
98 从 (cóng / 58.6) – preposition from, through, past; verb to follow; to comply, obey
99 想 (xiǎng / 58.4) – verb to think, to ponder; to miss; to want (doing something)
100 实 (shí / 58.2) – adjective solid; real, true; factual; noun reality, fact; fruit; seed



There’s an alternative list of the first 100 characters in order of frequency (link in .pdf), and another with 300 characters and their definitions. This can be a great way to kill time while on the subway or during long travels!
This article first appeared on our sister website beijingkids.
Image: sensiblechinese.com
 

 

 http://www.thebeijinger.com/blog/2017/04/10/mandarin-mondays-first-100-characters-every-beginner-needs-memorize

 

Wielki Port Kartaginy - cothon

Słynny kartagiński Wielki Port był to sztuczny zabezpieczony akwen wodny. W starożytności tego typu porty nazywano z greki cothon („naczynie do picia”). Tego typu konstrukcje powstawały zwłaszcza na ziemiach kontrolowanych prze Fenicjan, np. Sycylii czy Cyprze.

Wielki Port w Kartaginie składał się na prostokątny port handlowy połączony z wewnętrznym, strzeżonym portem wojskowym. Chroniona sekcja portu miała kształt kolisty i była otoczona zewnętrznym pierścieniem struktur, w których dokowały statki wymagające konserwacji. Po środku akwenu znajdowała się wyspa, do której także przybijały statki. Port wyposażony był w pochylnie, po których spuszczano statki do wody.
Naturalnie port posiadał warsztaty i magazyny, w których składowano wiosła, olinowanie, drewno czy płótno. Co więcej, na wyspie znajdującej się pośrodku akwenu znajdowała się specjalna, wyższa konstrukcja, z której główny admirał mógł obserwować cały port oraz morze.

Zdjęcie z roku 1958 ukazujące ślady po wewnętrznym porcie wojskowym Kartaginy. Dostrzec można kolisty kształt portu oraz wyspę po środku akwenu.



Appian z Aleksandrii ocenił, że wojskowa część portu mogła pomieścić nawet 220 statków wojskowych. Oba porty były otoczone murem zewnętrznym, a główne wejście do portu mogło zostać zablokowane żelaznymi łańcuchami w przypadku zagrożenia.


Tak port Kartaginy opisuje Appian:

Porty [Kartaginy] były tak położone, że z jednego można było wprost płynąć do drugiego, a wjazd do nich od strony morza miał 70 stóp szerokości i był zamykany łańcuchami żelaznymi. Pierwszy port był przeznaczony dla kupców i było w nim wiele różnych lin do cumowania okrętów. Drugi port, wewnętrzny, miał w środku wyspę, która tak samo jak i port ujęta była w wielkie groble. W groblach tych było pełno arsenałów morskich urządzonych dla 220 okrętów, a nad nimi było mnóstwo magazynów na pomieszczenie sprzętu potrzebnego dla trójrzędowych okrętów. Na przedzie każdego arsenału okrętowego wznosiły się dwie kolumny jońskie, tak że i port, i wyspa przedstawiały widok jakby jednego krużganku. Na wyspie urządzone było pomieszczenie dla dowódcy floty, skąd trębacz winien był dawać sygnały, herold ogłaszać obwieszczenia, a dowódca floty przeprowadzać obserwacje. Wyspa leżała naprzeciwko wjazdu do portu i wznosiła się wysoko, by dowódca floty mógł śledzić wszelkie statki nadciągające z morza, a zbliżający się kupcy nie mogli dokładnie widzieć, co wewnątrz portu się dzieje. Nawet kupcy, którzy zawinęli do portu, nie mieli od razu otartego widoku na arsenały okrętowe, bo otaczał je podwójny mur, a osobna brama prowadziła kupców z pierwszego portu do miasta, tak że nie przechodzili koło arsenałów.

 – Appian z Aleksandrii, Historia rzymska, VIII 96, tłum. Ludwik Piotrowicz

Piękny szkic ukazujący jak wyglądała wojskowa część portu w Kartaginie i opisywane przez Appiana krużganki.  

Źródła wykorzystane

• Leopoldo Franco, Ancient Mediterranean harbours: A heritage to preserve, 1996
• Cecil Torr, The Harbours of Carthage

 http://www.imperiumromanum.edu.pl/ciekawostka/wielki-port-kartaginy/

Genetyk: Metody takie jak in vitro mogą zabić całą populację

Tak długo będą się zabawiać w Stwórcę, że wyhodują ludzi bez uczuć, bez zdolności do odróżniania dobra od zła, czerpiących przyjemność z zadawania innym cierpienia, psychicznego dręczenia i zabijania.

Zaraz, zaraz...  A to się przypadkiem nie nazywa DIABŁY???


 11:00 3 maja 2017

- Wyniki analiz komputerowych są przerażające. Pokazują, że metody zwiększające częstość mutacji, takie jak in vitro, mogą zabić całą populację, nawet jeśli stosuje się je u jednego czy dwóch procent osobników (...) Zwiększenie częstości mutacji prowadzi w końcu do osiągnięcia wartości krytycznej. A wówczas populacja ginie - powiedział w rozmowie z "Plus minus" prof. Stanisław Cebrat, genetyk, kierownik Zakładu Genomiki Uniwersytetu Wrocławskiego.

- Wyniki analiz komputerowych są przerażające. Pokazują, że metody zwiększające częstość mutacji, takie jak in vitro, mogą zabić całą populację, nawet jeśli stosuje się je u jednego czy dwóch procent osobników. Załóżmy, że z in vitro rodzi się kobieta z wieloma defektami recesywnymi, których nie widać. W życiu spotyka mężczyznę poczętego co prawda naturalnie, ale też nie bez wadliwych genów, bo każdy z nas ma ich kilka. W jej przypadku jednak prawdopodobieństwo, że którychś z nich zetknie się z innym z pary również uszkodzonym i ujawni się defekt, jest większe. Bo ma ich więcej. Zwiększenie częstości mutacji prowadzi w końcu do osiągnięcia wartości krytycznej. A wówczas populacja ginie - powiedział w "Plus minus" prof. Stanisław Cebrat.
Pytany o to, czy nie jest tak, że niektórzy po prostu nie powinni mieć dzieci, genetyk odpowiedział: - Tak uważam. Jeśli natura postawiła takie bariery, nie powinniśmy ich łamać. Nasza wiedza ciągle jest skromna i nie jesteśmy w stanie przewidzieć skutków zmian w naturalnych regułach gry.
Genetyk przytacza również wyniki badań, w których porównywano zarodek poczęty naturalnie i zarodek z probówki. - Robiono je na zwierzętach (…) [zarodki] różniły się od siebie aktywnością 2,5 tysiąca genów. Aż trudno uwierzyć, że z zarodka po in vitro może rozwinąć się normalny organizm – powiedział prof. Cebrat. Podkreślił, ze fakt, że dzieci z in vitro rodzą się normalne naukowiec wskazał na niewiarygodne możliwości organizmu i zaznaczył, że jeśli warunki zapłodnienia są zmienione na sztuczne, „nie potrafimy przewidzieć wielu rzeczy”. - Przy naszej raczkującej jeszcze wiedzy in vitro przypomina bardziej sztukę niż naukę – dodał naukowiec.

Źródło: rp.pl

http://telewizjarepublika.pl/genetyk-metody-takie-jak-in-vitro-moga-zabic-cala-populacje,47999.html

Wybory we Francji wg niemieckiej propagandy

Front przegranych

Wokół Paryża rozciąga się pas małych, smutnych miasteczek. Ich mieszkańcy często nie mają pracy, za to przepełnia ich gniew – na wszystko i wszystkich. To teren przegranych, teren Marine Le Pen. Tak wyglądała kampania wyborcza w Villers-Cotterêts.

 

 

Nagle w kwietniowe popołudnie zrobiło się ciepło. Gałęziami buków w parku pałacowym Villers-Cotterêts porusza letni ciepły wietrzyk. Kilku mężczyzn rzucających bule zdjęło kurtki i odłożyło je na pobliską ławkę. Z daleka dobiega szczekanie psa. Potem cisza. Chwila jak z ilustracji.

Z początku mężczyźni nic nie mówią. Potem wręcz przeciwnie. O tym, że pałac Villers-Cotterêts, w którym mieszkał król Franciszek I Walezjusz, od roku jest zamknięty. – Grozi zawaleniem! Albo o tym, że bagietki i kawa tak bardzo zdrożały. – To przez euro, tylko Niemcy na nim korzystają! Oraz o tym, że we Francji wszystko podupada. Jeden z mężczyzn – emeryt, brzuch jak piłka, czerwony dres – dodaje: - Głosujemy na Front Narodowy! Cała nasza piątka.

Potem odzywa się Bernard Dubuc: - Gdybym miał więcej odwagi, wyemigrowałbym. Dubuc ma 62 lata i jest "francuskim Galem", czyli swojego rodzaju archetypem Francuza. – Ale przez 10 lat byłem w związku z Turczynką. Nie jestem rasistą – zapewnia. Dubuc zawsze ciężko pracował, najpierw w fabryce, potem w stołecznym transporcie miejskim. Mieszkał w północnej części miasta, na typowym paryskim przedmieściu – zwanym tu "banlieue", ale wysoka przestępczość, ciasnota i wielokulturowość dawały mu się we znaki. – Tam wiele osób tylko pobiera zasiłki, wszystko na nasz koszt – mówi. Kiedy rok temu przeszedł na emeryturę, postanowił się wyprowadzić. Lepszy standard życia za połowę paryskiej ceny? W Villers-Cotterêts to możliwe. – Tu jestem blisko natury i płacę niższy czynsz. W internecie przeczytałem, że rządzi tu Front Narodowy. To także miało dla mnie znaczenie.

Pozostałych czterech mężczyzn kiwa głowami, a najwyższy z nich wypowiada slogan Frontu Narodowego: "On est chez nous", co przetłumaczyć można jako: tu jesteśmy u siebie. Od 2014 roku w ratuszu Villers-Cotterêts zasiada partyjny kolega Marine Le Pen. Swojego czasu liczące 10 tysięcy mieszkańców miasto było jednym z 11 okręgów w skali kraju, w których władzę zdobył Front. W każdym razie Wysoki ma nadzieję, że w nadchodzących wyborach znowu będą triumfować. – Marine musi wygrać. Teraz albo nigdy! Śmieje się, zaciska pięść, ale jednocześnie prosi, by nie wymieniać go z nazwiska, bo ma z tym niedobre doświadczenia. Nie przyznaje się też, że zasiada z ramienia Frontu Narodowego w radzie miasta.

Wypchnięci na peryferie

To w miasteczkach takich jak Villers-Cotterêts rozstrzygnie się, czy w ostatniej turze wyborów 7 maja Marine Le Pen zdobędzie władzę, czy też nie. Tylko tutaj zdobyć może poparcie pozwalające zrównoważyć gorsze wyniki, jakie osiągnie w lepszych dzielnicach wielkich miast albo wśród biedoty z blokowisk. Socjologowie o miasteczkach leżących w promieniu od 40 do 80 km od metropolii mówią "peri-urbanizacja". To tu zwyczajni ludzie budują swoje twierdze - małe szeregowe domki z ogródkiem – albo wynajmują tanio mieszkania. Mieszkają w nich "petit Blancs" – czyli wykwalifikowani robotnicy i niebieskie kołnierzyki. Właśnie w tej grupie społecznej najwięcej jest wyborców Le Pen. W pasach "peri-urbanizacji" Front osiąga 30, a nawet 40 proc. poparcia.

Mieszkańcy tych rejonów czują się siłą wypchnięci na peryferie – tak politycznie, jak i geograficznie. Muszą codziennie dojeżdżać do pracy półtorej godziny w jedną stronę. Albo i dwie. Paryż jest dla nich zbyt drogi. A przedmieście – Departament 93, Seine-Saint-Denis – postrzegają jako zagrożenie. Blokowiska, imigranci z Maghrebu i Afryki Zachodniej, drobna przestępczość – nie chcą tam mieszkać. Zbyt obco, zbyt niebezpiecznie.

Francja się dzieli. Geograf Christophe Guilluy nazywa ten trend "wielkim wypędzeniem". Zarzuca francuskim elitom, że prowadzą odgórną walkę klas. Dla nich rejony "peri-urbanizacji" i tereny rolnicze to tylko "peryferie Francji". Wykluczają w ten sposób połowę mieszkańców kraju. To, co kiedyś stanowiło "La France profonde" (głęboka Francja – przyp. Onet), staje się dziś domem dla wewnętrznych uchodźców ekonomicznych, terenem przegranych w wyścigu globalizacji, przegranych w Europie. Marine Le Pen nazywa ten nowy proletariat "milczącą Francją", albo "zapomnianymi przez Republikę". W Villers-Cotterêts może liczyć na co najmniej połowę głosów.

Jeśli nacjonalistka Marine Le Pen zdobędzie Pałac Elizejski, zapowiada "Frexit" – wyjście Francji ze strefy euro i Unii Europejskiej, czyli zniszczenie historycznej integracji Europy. W dniu wyborów Villers-Cotterêts może być świadkiem historii. Kolejny raz. Tak jak w roku 1539. Po podupadłych murach zamku Villers-Cotterêts tego nie widać, ale to tu król Franciszek wydał edykt czyniący francuski jedynym językiem urzędowym królestwa. A 500 metrów dalej w 1802 roku przyszedł na świat Aleksander Dumas, autor "Trzech muszkieterów" i "Hrabiego Monte Christo". Pomnik Dumasa z brązu króluje na tutejszym rynku. Pisarz spogląda na smutne, żółtawe fasady Rue Général Leclerc. Interesy idą kiepsko, witryny drogerii i sklepu z narzędziami świecą pustkami. Raczej już na zawsze. Niedługo na emeryturę odchodzi lekarz. Nie udało się znaleźć następcy do przejęcia praktyki.

Dzieciom i wnukom będzie ciężej

Wszystko to podsyca lęki. – Nasze miasto umiera powolną śmiercią – mówi Pascal Poncet. – Stajemy się sypialnią -. Mimo skórzanej kurtki i ciepłych butów marznie w porannym chłodzie. A zna ten chłód doskonale, bo stoi tu pięć razy w tygodniu. Stacja kolejowa Villers-Cotterêts, peron 2, ekspres regionalny do Paryża odjeżdża o 6:23. 47 minut jazdy, potem metro. Tuż przed ósmą księgowy dociera do biura. W swoim domku szeregowym jest z powrotem około godziny 18.

W pociągu Poncet szepcze. Ludzie w wagonie nie powinni usłyszeć, co mówi. Także swojego prawdziwego nazwiska 40-latek w żadnym wypadku nie chce przeczytać w gazecie. – W naszej firmie wciąż jest sporo osób, które krzywo patrzą na zwolenników Frontu. On sam próbował wszystkiego. Najpierw głosował na prawicę, potem na lewicę. W 2007 na Sarkozy’ego, w 2012 na Hollande’a, ale nic się nie zmieniło. Poncet widzi, jak jego naród upada, nie wie, jaka przyszłość czeka jego 10-letnią córkę i 12-letniego syna. – Będzie im ciężej niż nam – wzdycha głęboko.

Pociąg przejeżdża obok lotniska im. Charlesa de Gaulle’a. Właśnie startuje samolot, skrzydła odbijają poranne słońce. Wielu mieszkańców Villers-Cotterêts codziennie dojeżdża tu do pracy, także syn sąsiada Poncetów pracuje na zmiany przy taśmie bagażowej. – Dostaje płacę minimalną plus dodatek i musi przeżyć za 1600 euro miesięcznie, ale w Villers-Cotterêts nie ma pracy, nawet mimo zatrudniającej 900 osób centrali volkswagena na skraju miasta. Wśród młodych mężczyzn poniżej 25 roku życia pracy szuka co trzeci.

Poncet zarabia 2600 euro netto. Wcześniej, kiedy jego żona pracowała, mieszkali w Aulnay-sous-Bois, skąd pociąg do Paryża jedzie krócej. – Tam mieszkaliśmy, obok tych białych domów - wskazuje przez okno. Potem w 2005 roku przyszło na świat ich pierwsze dziecko, mieszkanie było za małe dla rodziny, a obok pobliskiego gimnazjum ciągle kręcili się dilerzy narkotyków. Jak mówi Poncet, byli to prawie wyłącznie młodzi Arabowie. W 2008 roku małżeństwo wyprowadziło się. Peri-urbanizacja.

"Człowiek wciąż pozostaje zwierzęciem"

Pociąg staje. Stacja końcowa: Gare du Nord. Pascal Poncet mówi, że także w Villers-Cotterêts widzi coraz więcej Arabów. – Palą przed kawiarniami, obijają się pod supermarketem i nic nie robią! Według oficjalnych statystyk w Villers-Cotterêts odsetek imigrantów wynosi 9,4 proc. To wprawdzie mniej niż w Paryżu, ale więcej niż dawniej. Do bloków przy Route de Vivières i mieszkań socjalnych za domem urodzenia Aleksandra Dumasa wprowadziło się wiele osób pochodzenia afrykańskiego – imigrantów i Francuzów. – Prześladuje mnie myśl, że jeszcze trochę i staniemy się banlieue – mówi mężczyzna.

Franck Briffaut doskonale rozumie takie lęki, dlatego w wieku 19 lat zajął się polityką i wstąpił do Frontu Narodowego. Było to 40 lat temu. – Znam Marine Le Pen jeszcze z tamtych czasów, była wówczas małą dziewczynką – wspomina burmistrz Villers-Cotterêts, siedząc w swoim ciemnym biurze. Briffaut popierał ojca Marine, Jean-Marie Le Pena i do dziś podziwia założyciela Frontu. – Już wtedy przewidział wszystko to, co się dziś dzieje: masową imigrację, upadek Francji i całej Europy.

Marine Le Pen od lat dąży do złagodzenia wizerunku partii. Odrzuca antysemickie slogany i bezpośrednie ataki słowne na Arabów, ale Franck Briffaut należy do starej szkoły, to członek dawnego Frontu. Półtora roku temu, podczas rozmowy w tym samym ciemnym biurze, burmistrz miał dużo czasu i dużo do powiedzenia. Na przykład, że Front Narodowy to najlepsza recepta na rasistowskie uprzedzenia w stosunku do muzułmanów. – Jeśli przyjedzie ich tu zbyt wielu, nie zintegrują się – przekonywał. – Człowiek wciąż pozostaje zwierzęciem – kontynuował, podkreślając wagę swych słów wyciągniętym palcem wskazującym. – A najlepszym rozwiązaniem, żeby dwa zwierzęta ze sobą nie walczyły, jest niezmuszanie ich do życia razem, jeśli tego nie chcą. Z kolei rolą polityka jest uczciwe ostrzeganie ludzi o zagrożeniach, podobnie, jak czyni to lekarz. – Jeśli lekarz informuje cię, że masz raka, nie jest to przyjemne, ale za to właśnie mu płacą.

Dziś, wiosną 2017 roku, Franck Briffaut mówi: - Nigdy jeszcze nie byliśmy tak bliscy zwycięstwa. W Paryżu krążą plotki, że Marine Le Pen mianuje byłego żołnierza i kolejarza ministrem transportu. – Nie mogę tego potwierdzić – odpowiada ze śmiechem Briffaut.

Od lat budował struktury Frontu Narodowego w regionie, a od trzech lat rządzi miastem. Na początku były zgrzyty, na przykład, kiedy nowy burmistrz wahał się, czy wziąć udział w dorocznym marszu upamiętniającym zniesienie niewolnictwa. Miał dość "tego wiecznego samobiczowania się Francji". Na ratuszowej bramie z kutego żelaza obok flagi Francji nie powiewa już flaga europejska. Polityka symboliczna, podobnie jak obniżenie podatków komunalnych o jedno euro rocznie na gospodarstwo domowe. Dzieciom bezrobotnych Briffaut odebrał dofinansowanie do obiadów w szkole ("Rodzice mają dość czasu gotować im w domu"). Jak dotąd nie działa jeszcze tylko obiecany nadzór kamer nad rynkiem i ulicą przy supermarkecie, gdzie wieczorami stoją dilerzy narkotyków.

"Czas działa na naszą korzyść"

W oczach większości burmistrz solidnie wywiązuje się ze swoich obowiązków. – Nie mamy mu nic do zarzucenia – mówi właściciel baru La Francaise tuż obok ratusza. – Nie jest żadnym wampirem – dodaje. U fotografa, w sklepie mięsnym, w piekarni – wszędzie podobne głosy. Burmistrz jak każdy inny. Front normalny.

Starsza dama kupująca właśnie w księgarni przy rynku papier listowy zachwyca się tym, jak uprzejmie Briffaut pozdrawia ją na ulicy. To właściwy człowiek do walki z przestępczością. Według oficjalnych statystyk liczba aktów przemocy, włamań i napaści w Villers-Cotterêts jest wprawdzie znacznie poniżej średniej krajowej, ale starsza pani w to nie wierzy. – Robi się coraz gorzej, czuję to.  Krzyżuje ramiona i dodaje: - W telewizji ciągle nam pokazują, że przemoc narasta. Wszędzie. Burmistrzowi z całego serca życzy drugiej kadencji, choć jednocześnie zaklina się, że nie głosuje na Front Narodowy. – Nie, nigdy!

Dla Frontu Narodowego Villers-Cotterêts to mecz na własnym terenie. Gaëlle Lefevre, lat 34, matka czwórki dzieci, była wcześniej kasjerką w supermarkecie a dziś pełni funkcję czwartej wiceburmistrzyni. Właśnie rozdaje na targu błękitne ulotki wyborcze Marine Le Pen. Lefevre zna swoją klientelę, obejmuje serdecznie znajomych i sąsiadów. Obok niej stoi partyjny kolega. – Jeszcze pięć, sześć lat temu wielu się odwracało, a dziś dają nam całusy – mówi.

Na rynku Villers-Cotterêts próżno szukać konkurentów Le Pen. Nikt nie rozdaje ulotek republikanina François Fillona ani ulubieńca wielkich miast Emmanuela Macrona. Przynajmniej na ulicy stoi czterech "nieugiętych" - tak nazywają się radykalni lewicowcy popierający Jean-Luca Mélenchona, założyciela ruchu "La France insoumise".

Jednym z nich jest Jacky Boucaret. Część z tego, co mówi kudłaty emeryt brzmi jak slogany Frontu Narodowego. Także on pomstuje na Europę wielkiej finansjery, na cięcia wymuszane przez Brukselę, na globalizację. I na elity w Paryżu. – Widzą, jak wszystko tu upada i nic nie robią! Dla przykładu zaprasza do miejscowości Gandelu, 25 km na południe od Villers-Cotterêts.

Mieszka tam 700 osób, ale w ciągu dnia na ulicy nie widać żywej duszy. – Większość pracuje na lotnisku albo w Paryżu – wyjaśnia Boucaret. – Tu nie ma pracy. Potem wskazuje na szarożółte fasady z odpadającymi tynkami i  porzucone stragany. – Tutaj były sklepy, tu rzeźnik, tam hotel – a tam dalej dwie kawiarnie. Wszystko to należy do przeszłości. W ciągu dnia Gandelu to miasto wymarłe. Jak mówi Jacky Boucaret, tylko wieczorami trochę się ożywia.

Z niewielkiego auta gramoli się starsza pani, w ramionach tuląc siedem bagietek. Chce je zamrozić, bo muszą starczyć na cały tydzień.  – Nie mam ochoty codziennie jeździć po nie 15 km – wyjaśnia. Na pustym ryneczku władze gminy postawiły 11 metalowych tablic, po jednej dla każdego z kandydatów w wyborach prezydenckich. Dziewięć wciąż jest pustych, tylko Le Pen i Mélenchon uśmiechają się z plakatów do pustej ulicy.

Na rynku w Villers-Cotterêts Gaëlle Lefevre rozdała już prawie wszystkie ulotki. Kilku znajomych wzięło od razu po kilkanaście, "dla sąsiadów". Aktywistka Frontu walczy o każdy głos, także ten sąsiada, Bernarda Santrre. Nadaremno, ponieważ stary człowiek naciąga kaszkiet na czoło i mówi, że tym razem w ogóle nie zamierza głosować. – To wszystko oszuści!

Gaëlle Lefevre pozwala mu odejść. W minionych latach często słyszała takie słowa. – Jakoś koniec końców jednak przychodzą - mówi. Bije od niej pewność siebie. Pewność siebie zwyciężczyni. – Czas działa na naszą korzyść – dodaje.

Tłum. Agata Bader

 

 

http://wiadomosci.onet.pl/kiosk/front-przegranych/wpqwd02

 

 

Unijne „dopłaty” to fikcja

Polska: Unijne „dopłaty” to fikcja

24 kwietnia 2017 12:24

Profesor Jacek Czaputowicz, dyrektor Akademii Dyplomatycznej przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych, odwiedził Instytut Polski w Wiedniu, w którym wygłosił wykład  „Europa państw – federacja czy imperium? Wizja Unii Europejskiej z perspektywy Polski”. W udzielonym podczas wizyty wywiadzie dla austriackiej agencji informacyjnej APA zwrócił uwagę na fakt, że tzw. wsparcie finansowe Unii dla państw członkowskich jest dość wątpliwym dobrodziejstwem. Jak stwierdził, w przypadku unijnych dopłat kierowanych do Polski „z każdego euro 70 centów ponownie odpływa za granicę”. Dopłaty miały być rekompensatą za otwarcie polskiego rynku dla zachodnioeuropejskich koncernów, które było warunkiem przyjęcia Polski do UE. I na czym się skończyło?

– Inwestycje przyniosły pozytywne efekty, ale zyski są transferowane do innych państw, co znacznie zubaża polski budżet i stanowi wyjaśnienie, dlaczego dochody są w Polsce o wiele niższe niż w państwach zachodnioeuropejskich i dlaczego pozostaliśmy ubogim krajem ze skromnym budżetem świadczeń społecznych. – stwierdził Czaputowicz.

Niestety, tych rozsądnych uwag w wywiadzie było zbyt wiele, by nie musiał się on zakończyć jakąś niedorzecznością. I rzeczywiście: dyrektor Akademii Dyplomatycznej przyznał, że tzw. „sankcje” Unii Europejskiej wobec Rosji przyniosły Polsce straty gospodarcze, ale natychmiast zapewnił, że polskie społeczeństwo godzi się na takie koszty, ponieważ wyznaje „wartości europejskie”.

(Na podstawie PAP opracował A.D.)

http://xportal.pl/?p=29130

 

A nie mówiłem??

Genetycy zbadali pochodzenie biologiczne książąt mazowieckich

14:30, 17.04.2017 

 

 

Szczecińscy genetycy zbadali szczątki książąt mazowieckich Janusza i Stanisława, którzy żyli na początku XVI w. Naukowcy ustalili, że jeden z przedstawicieli rodu Piastów posiada haplogrupę chromosomu Y, charakterystyczną dla German lub Celtów.

"Z zębów oraz fragmentu kości udowej księcia Janusza udało się wyizolować DNA i ustalić haplogrupę chromosomu Y jako grupę R1b, potocznie nazywaną celtycką lub atlantycką" - powiedział w rozmowie z PAP dr Andrzej Ossowski z Zakładu Genetyki Sądowej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie.

Jak wyjaśnił genetyk, haplogrupy są to cechy charakterystyczne dla ludzi pochodzących z określonego regionu. „Na podstawie ustalania haplotypu DNA mitochondrialnego i DNA męskiego - czyli Y - jesteśmy w stanie określić z dużym prawdopodobieństwem, z jakiej części Europy dana osoba może pochodzić” - dodał.

Ossowski zaznaczył, że odkryta grupa R1b „jest charakterystyczna dla Europy Zachodniej, gdzie występuje z częstotliwością nawet 80 proc.”. „Jednocześnie jest ona nietypowa dla populacji z Europy Wschodniej, gdzie występuje z częstotliwością do 10 proc.” - powiedział.

Haplogrupę R1b mieli przedstawiciele najbardziej znanych rodów władających przez wieki Europą m.in. Wettyni, Burbonowie i Habsburgowie czy dynastia Stuartów.

„Odkrycie to może wskazywać na pochodzenie całego rodu Piastów. Należy jednak pamiętać, że jest to pierwsze badanie. Od Piastów do książąt mazowieckich minęło wiele czasu i mogły zaistnieć mechanizmy znane w naturze, które wpłynęły na zaburzenie dziedziczenia cech” - podkreślił dr Ossowski.

„Wyniki przeprowadzonych badań nie przesądzają o narodowości, bo ta jest silnie związana z kulturą i tradycją, w której dana osoba żyła; nie mylmy więc kwestii biologicznych z ustalaniem narodowości” - powiedział w rozmowie z PAP koordynator badań dr hab. Tomasz Kozłowski, antropolog z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. „Uproszczenie, że Piastowie byli Niemcami czy Brytyjczykami, jest absolutnie nie na miejscu” - zaznaczył.

„Prowadzone analizy były szczególne, gdyż znacznie rzadziej bada się chromosom Y – determinujący płeć męską. Dzieje się tak z prostego powodu – w szczątkach sprzed wielu setek lat jest niezwykle mało takiego materiału DNA” - wyjaśnił dr Kozłowski.

Wedłuhg antropologa „nie można wykluczyć przerwania linii Piastów od czasów Mieszka I do okresu, w którym żyli książęta mazowieccy”.

„Nie sugeruję niewierności małżeńskiej w żadnym pokoleniu, ale trzeba wziąć taką ewentualność pod uwagę. Dlatego tak ważna będzie dla nas możliwość kolejnych badań. Potwierdzenie obecnych ustaleń w trakcie analizy innych szczątek przedstawicieli rodu Piastów pozwoliłoby wyciągnąć wnioski z większym prawdopodobieństwem” - dodał. Podkreślił, że ustalenie haplogrupy przez szczecińskich naukowców uważa za spore osiągnięcie.

Naukowcy zapowiadają przeprowadzenie kolejnych badań, mających na celu uzyskanie materiału genetycznego od innych osób spokrewnionych z rodem Piastów. Szczecińscy genetycy liczą, że będą mieli okazję rozpocząć badania dotyczące pochodzenie rodu Gryfitów.

Szczątki książąt mazowieckich były badane w latach 50. XX wieku przez zespół prof. Wiktora Grzywo-Dąbrowskiego. Toruńscy naukowcy postanowili ponownie otworzyć miejsca ich pochówku w Bazylice Archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie - tłumacząc, że obecnie dysponują lepszym zapleczem technicznym do badań.

Genetycy z Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie wykonali badania w ramach interdyscyplinarnego projektu badawczego „Kultura funeralna elit Rzeczypospolitej od XVI do XVIII wieku na terenie Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego”. Jest on prowadzony przez prof. Annę Drążkowską z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.(PAP)

mzb/twi/zan/

 

 

 

 

http://www.pap.pl/aktualnosci/news,902085,genetycy-zbadali-pochodzenie-biologiczne-ksiazat-mazowieckich.html

 

 

 

 

 

Wielcy Polacy 2

Zdobył bajeczną fortunę, żeby odbudować Polskę!

Mateusz Staroń 10 kwietnia 2017 {2, 3, 4} Komentarze {5,6,7,8,9} Komentarzy  

 

Historia życia Erazma Jerzmanowskiego to prawdziwy amerykański sen. W ciągu kilkunastu lat, od przysłowiowego „zera”, stał się trzecim najbogatszym człowiekiem w Ameryce! Zdobył pozycję potentata w amerykańskim przemyśle gazowym. Po drodze przeprowadził rewolucję technologiczną i rozświetlił Amerykę! Zgromadził ogromny majątek, ale go nie roztrwonił. Nie szczędził grosza na działania charytatywne, a zawrotną sumę przeznaczył na działalność niepodległościową. Pozostawił po sobie nagrodę swojego imienia, którą nazwano „Polskim Noblem” o wartości w przeliczeniu odpowiadającej dzisiejszym ok. 60 milionom złotych!

Młody, 27-letni Erazm Józef Jerzmanowski w 1871 r. stał na rozdrożu życia. Był już weteranem dwóch wojen w stopniu oficerskim. Na klapie jego marynarki błyszczała w słońcu Legia Honorowa. Skończył renomowane studia na politechnice w Paryżu. Rozpoczął pracę w firmie Tessie du Motay, zajmującej się produkcją gazu do oświetlenia. Miał szlacheckie pochodzenie i wspaniałe rodzinne tradycje. Do pełni szczęścia brakowało mu już chyba tylko żony i rodzinnego ciepła. Jednak młodemu paniczowi spędzał sen z powiek, powracający widok rodzinnych stron, do których nie mógł wrócić. Jako uczestnik powstania styczniowego był emigrantem, tułaczem na francuskiej ziemi, bez prawa wstępu do ojczyzny. Jak wielu innych szalonych wizjonerów, chciał zmienić otaczającą go rzeczywistość – dopasować ją do swoich marzeń. Pragnął zmienić świat. Szczególnie bliskie mu były losy kraju, z którego pochodził. Znalazł receptę, jak odmienić jego ciężkie położenie i wydźwignąć go spod jarzma niewoli. „Zdobyć fortunę […] Pragnąłem fortuny, bo czułem, że to jest ta potęga, której nam potrzeba, jeżeli istotnie przewodniczy nam zamiar odbudowania Polski” – mówił wiele lat później, podczas obchodów 24. rocznicy powstania styczniowego w Nowym Jorku. Jeszcze w tym samym roku jego pracodawca polecił mu pakować walizki! Miał jechać w delegację za „wielką wodę”. Erazm pożegnał Europę i wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie miało się spełnić jego marzenie o bajecznej fortunie!

„Polski baron”

1 marca 1889 r. na pierwszych stronach amerykańskich gazet opublikowano news informujący o wielkiej transakcji finansowej w Indianapolis. Nic dziwnego, bo w grę wchodziła okrągła sumka, która rozbudzała wyobraźnię. Jeden z dziennikarzy informował, że „nowojorscy kapitaliści, właściciele <<Equitable Gas Light Co>> zakupili największe fabryki tutejszych stowarzyszeń gazu naturalnego i zakładając największe stowarzyszenie gazu naturalnego – zapłacili $ 2 000 000. Głównym akcjonariuszem jest baron Jerzmanowski”. Ta niebotyczna kwota to dzisiaj w przeliczeniu ok. 55 milionów dolarów! A wypadałoby dodać, że to tylko jedna z wielu inwestycji naszego rodaka. Nazwisko Jerzmanowskiego było już wtedy znane w świecie wielkiej, amerykańskiej finansjery. Co rusz pojawiały się o nim informacje w prasie. Wieści zza oceanu o wielkim Polaku docierały również do jego rodzinnego kraju. Tę nietuzinkową postać nazywano „polskim baronem”. W tym przydomku tkwiło ziarnko prawdy, gdyż w żyłach Jerzmanowskiego płynęła błękitna krew, ale pomimo tego sam nigdy się tak nie tytułował i nie chełpił wysokim pochodzeniem. Swoje finansowe eldorado zbudował ciężką pracą. „Zaliczany był do najbogatszych ludzi amerykańskiej finansjery końca lat osiemdziesiątych XIX wieku. Do niego należała znaczna część akcji wielu kompanii i wytwórni gazu; a prasa ówczesna całego świata wciąż donosiła o największych transakcjach finansowych w przemyśle gazowniczym, w których głównym akcjonariuszem był Erazm Józef Jerzmanowski” – pisał Roman Rozlachowski. Swoją wielką przygodę w Ameryce rozpoczął od Buffalo. Jako przedstawiciel francuskiej firmy miał wprowadzić na rodzimy rynek oświetlenie gazowe. Wkrótce przeniósł się do Nowego Jorku. Amerykanie doszli do wniosku, że technologia Francuzów jest zbyt skomplikowana i nieopłacalna. Nasz bohater ją uprościł. W latach 1876-1886 opatentował 17 wynalazków z dziedziny gazownictwa.

Nowy Jork, 1885. Noc rozjaśniona światłem ulicznych latarni gazowych
Fot. East News

Jako obywatel amerykański (od 1879 r.) w Nowym Jorku założył miejską kompanię gazową i pełnił funkcję wiceprezesa Towarzystwa Gazowego „Equitable”. W 1882 r. został współwłaścicielem „Equitable Gas Light Company”, którą przez trzynaście lat kierował jako prezes oraz wiceprezes. Założył kompanie gazowe w Chicago i Baltimore, Nowym Jorku, Indianapolis. Wybudował największe wytwórnie gazu w Indianapolis, Brooklynie, Troy, Albany, Yonders, Utica, Memphis, Lafayette, Longansport. Współzakładał „Carbite Calcium and Acetylen Company”. Został również wybrany na prezesa przez akcjonariuszy wielkiej kompanii „Chicago Gas Light &Coke Co”. Jako pionier amerykańskiego gazownictwa i właściciel firm, które dostarczały oświetlenie gazowe dla wielu miast Ameryki, zyskał miano „Człowieka, który oświetlił Amerykę”. Wszystkie te sukcesy sprawiły, że dorobił się wielomilionowego majątku i miał trzecią co do wielkości fortunę w USA, natomiast pierwszą wśród amerykańskiej Polonii. Mieszkał w pięknym domu w Nowym Jorku przy Madison Ave 818 razem z żoną – Anną z Koesterów (Amerykanka niemieckiego pochodzenia). Pod koniec lat 80. XIX w. był jednym z najbogatszych Amerykanów, piastował wysokie stanowiska, miał w garści portfel dobrze prosperujących firm, wspaniały dom, pełne konto w banku, piękną i mądrą żonę, wpływy, kontakty. Osiągnął niemal wszystko, co sobie wymarzył. Spełnił swój amerykański sen. Jednak nadal czegoś mu brakowało.

Kamienica przy Madison Ave 818 w Nowym Jorku. Stan na 1948 r.

Etap przejściowy

„Nie wierzę w przyszłość naszą w Ameryce. Jest nas obecnie coś około miliona. Ci, co przebywają, ostać mogą, bo Polakowi angielszczyć się nie tak łatwo, zresztą bronią go od tego stowarzyszenia, pisma, szkoły, kościoły polskie. Ale następne pokolenie zginie, bo je wir życia praktycznego zmaterializować i zamerykanizować musi” – mówił w 1888 r. w wywiadzie dla polonijnej gazety w Paryżu. Osiągnął wielki sukces za oceanem, ale innych Polaków nie zachęcał do emigracji. Arogancki milioner, który sam pławił się w luksusach, natomiast własnym rodakom, którzy marzyli o swoim amerykańskim śnie, odbierał nadzieję na lepszą przyszłość. Szczyt arogancji i hipokryzji. Nic z tych rzeczy. Jerzmanowskiemu zależało na tym, żeby Polacy żyli i mieszkali u siebie, najlepiej rzecz jasna w niepodległej Polsce. Podkreślał, że to tylko mit łatwych, szybkich i wielkich pieniędzy w USA. W rzeczywistości każdy musiał zmierzyć się z dużymi trudnościami w znalezieniu pracy. Brak wiedzy o panującej tam sytuacji i nieznajomość języka narażały Polaków szukających lepszego życia na ogromne niekiedy przykrości, niedostatek i ciężką, słabo opłacaną pracę. Zamiast amerykańskiego snu – nędza, bieda i wykorzystywanie w robocie. Jego apele jednak na nic się zdały. Do USA waliły tłumy Polaków. Nie zostawił ich jednak na pastwę losu i na żer amerykańskich kapitalistów, nomen omen swoich kolegów. „Pobyt na ojczyźnie traktował zawsze jako etap przejściowy – nadmienia wspominany wcześniej Rozlachowski. Za naczelne zadanie dla każdego Polaka uznawał działanie na rzecz ukochanej ziemi ojczystej […] Jerzmanowski robił bardzo wiele, aby ulżyć doli przybyłych Polaków na obcej im, amerykańskiej ziemi”. „Polski baron” wydawał krocie na działalność dobroczynną i sam osobiście angażował się, tak jakby miał wiele wolnego czasu, w inicjatywy społeczne. Nie mógł patrzeć na biedę Polonii i na to jak się ze sobą… żre. Zasiadał we władzach organizacji społecznych i politycznych, zrzeszających Polaków w USA. Jego celem było zjednoczenie podzielonej i skłóconej polskiej emigracji. Wielu uważało go za swojego duchowego i materialnego opiekuna. Prowadził biura pomocy i pośrednictwa pracy dla nowo napływających imigrantów. Zakładał czytelnie polskie i ochronki, wspierał budowę szkół parafialnych. Fundował polskie wystawy w muzeach na całym świecie. Ofiarował ogromne kwoty pieniędzy na polskie muzea, towarzystwa, wystawy krajowe i szereg różnych inicjatyw. Liczono się z nim bardzo, nie tylko w polskich kręgach. Dobrym tego przykładem jest sprawa udziału Polaków podczas wystawy światowej w 1893 r. w Chicago. Pomimo protestów państw zaborczych „załatwił” polskim artystom – obywatelom państw zaborczych, udział w wystawie jako osobna grupa narodowa, a nie jako przedstawiciele obcych państw. Organizatorzy, wiedząc, że Jerzmanowski to wpływowa figura, wzięli pod uwagę jego prośbę i ją spełnili. Oprócz działalności charytatywnej, wspierał również inicjatywy kościelne. Był gorliwym katolikiem. Zdawał sobie sprawę, że jednym z najważniejszych fundamentów życia na emigracji jest Kościół Katolicki. Ufundował Kościół św. Antoniego z Padwy w Jersey City, który działa do dziś i jest centrum życia polonijnego oraz Kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Nowym Jorku. Działalność charytatywna, jak i na polu kościelnym sprawiła, że otrzymał odznaczenie od papieża Leona XIII – Order św. Sylwestra za zasługi dla Kościoła Katolickiego. Był to pierwszy przypadek, żeby osoba świecka z USA otrzymała to wyróżnienie. O wydarzeniu pisała w czerwcu 1889 r. cała amerykańska prasa i polonijna. Odznaczenie miało również ogromny wydźwięk polityczny – świat mówił o wielkim Polaku, którego ojczyzny nie było na mapie Europy.

Anna z Koesterów – żona Erazma.

 „Polski Nobel”

„Stanie się więc w ten sposób dzieło piękne: nie tak wielkich rozmiarów jak nagrody Nobla, nierozciągające się na cały świat, ale podobne duchem i celem, a dla narodu polskiego ważne, dla swego założyciela chlubne” – mówił w 1913 r. prezes Akademii Umiejętności Stanisław Tarnowski podczas inauguracji działalności fundacji im. Erazma Jerzmanowskiego. Było to największe dzieło życia Jerzmanowskiego. Spełniony zawodowo, syty dni, w 1896 r. zdecydował się wrócić do kraju. Mógł ze względów politycznych osiedlić się jedynie w Galicji. W Prokocimiu pod Krakowem nabył za 150 tys. koron majątek ziemski z zabudowaniami dworskimi i pałacem oraz 10-hektarowym parkiem. Pałac przebudował, wzbogacając go o nowoczesne instalacje – elektryczność, centralne ogrzewanie, wodociągi, kanalizację. Dobudował zespół murowanych budynków folwarcznych. We wsi ufundował budynek szkoły ludowej. Żył tutaj razem z żoną. Dalej wspierał hojnie stowarzyszenia, kasy zapomogowe, szkoły ochronki, przytuliska m.in. dla weteranów powstań narodowych, biblioteki, organizacje kulturalne, muzea, teatry i wystawy. Wspomagał wielodzietne rodziny chłopskie, działaczy polskich m.in. Zygmunta Miłkowskiego – działacza i pisarza „Teodora Tomasza Jeża”, organizatora Skarbu Narodowego, czy też Karola Lewakowskiego, który zasłynął w parlamencie austriackim protestem przeciw uczczeniu pamięci cara Aleksandra III w 1894 r. Zmarł 7 lutego 1909 r. w Prokocimiu. W pogrzebie uczestniczyły tłumy krakowian. Nie doczekał niepodległości, ale jego praca wydała owoc.

Pałac Jerzmanowskich w Prokocimiu.

Na mocy spisanego przed jego śmiercią testamentu, Akademia Umiejętności (od 1918 r. Polska Akademia Umiejętności) otrzymała od Jerzmanowskiego 1, 2 miliona koron na utworzenie fundacji imienia Erazma i Anny Jerzmanowskich. Treść testamentu brzmiała następująco: „Co roku ma być wypłacana jedna nagroda pieniężna w wysokości 9/10 części całego dochodu z majątku fundacyjnego Polakowi względnie Polce, urodzonemu względnie urodzonej w granicach Polski 1772 roku, religii rzymskokatolickiej, który względnie, która przez swe prace literackie, naukowe lub humanitarne, dokonywane z pożytkiem dla ojczystego kraju, potrafił lub potrafiła zająć wybitne stanowisko w społeczeństwie polskim”. Kwota 1,2 miliona koron to równowartość 365 kg złota, czyli dzisiejsze 62 mln złotych! Fundatora szybko okrzyknięto „Polskim Noblem”. Po raz pierwszy nagrodę przyznano w 1915 r. Laureatem został ks. metropolita krakowski – Adam Stefan Sapieha, którego wyróżniono za pracę na rzecz polskich uchodźców podczas I wojny światowej. Nagroda wyniosła 44 tys. koron (dzisiaj ok. 2 milionów złotych!) Przyznawano ją najpierw co roku, a później co 3 lata. Ostatniego laureata wyróżniono w 1938 r. Wybuch wojny, a następnie komunistyczne rządy zaniechały tę działalność. Postać fundatora nijak pasowała do wzorca nowego człowieka PRL.

Niewygodny dla komunistów

„Erazm Jerzmanowski został skazany w PRL na zapomnienie. Nie przystawał bowiem do upowszechnianego wówczas wzorca człowieka i obywatela ani jako gorliwy katolik, który dokonał licznych fundacji nie tylko humanitarnych, ale także kościelnych, ani jako <<jednostka>>, która dzięki własnej wiedzy i przedsiębiorczości doszła do wielkiej fortuny” – te słowa skreślił wybitny historyk, profesor Jerzy Wyrozumski. Jerzmanowski był zdeklarowanym przeciwnikiem myśli socjalistycznej, o czym wielokrotnie mówił podczas swoich przemówień. Na wiele lat jego postać została zapomniana. Dopiero po 1989 r. pamięć o nim przywracają Towarzystwo Przyjaciół Prokocimia oraz reaktywowana Polska Akademia Umiejętności. PAU postanowiła odnowić Nagrodę im. Erazma i Anny Jerzmanowskich. Dzięki wsparciu władz samorządowych została po raz pierwszy przyznana w 2009 r. Jest corocznie uroczyście wręczana na Zamku Królewskim na Wawelu przez Marszałka województwa  małopolskiego i prezesa PAU. Jej wysokość to 100 000 zł. Pierwszą laureatka nagrody została w 2009 r. Janina Ochojska.

Wpis powstał na podstawie:
Erazm Józef Jerzmanowski 1844-1909. Życie i dzieło, red. T. Skrzyński, Kraków 2012.
Polski Słownik Biograficzny, t. XI, 1964-1965.
Między nauką a oświatą. Na styku szkolnictwa wyższego i średniego w Galicji na przełomie XIX wieku i XX w. Materiały konferencyjne, pod red. L. Faca, Przemyśl 2003.
A. S. Więch, Erazm Jerzmanowski – „polski Nobel”, który oświetlił Amerykę, http://nowahistoria.interia.pl. Dostęp 10.IV.2017 r.
 

 

 

 

 http://bohaterowie.pl/2017/04/10/zdobyl-bajeczna-fortune-zeby-odbudowac-polske/

Przynajmniej 500 Polaków donosiło niemieckiej komunistycznej bezpiece

Niemieckie haki! Przynajmniej pół tysiąca Polaków donosiło niemieckiej komunistycznej bezpiece 

 

• 20 Kwi 2017
• Napisane przez  fit

 

– Przynajmniej pół tysiąca Polaków donosiło niemieckiej komunistycznej bezpiece. Duża część z nich jest dziś politykami, dziennikarzami, biznesmenami, a nawet sędziami – pisze na łamach najnowsze Warszawskiej Gazety Jan Piński. 

Od kilkunastu lat w Polsce zadaje się pytanie, kim jest agent Stasi (policja polityczna komunistycznych Niemiec) o pseudonimie „Oskar”. Wiadomo, że był Polakiem, działał w opozycji na Wybrzeżu. Szczegółowe dane są jednak utajnione. W plotkach o współpracy czołowych opozycjonistów z bezpieką wschodnich Niemiec (NRD) przewijają się nazwiska kilkunastu osób, które dziś są znanymi politykami (większość w opozycji), dziennikarzami, biznesmenami, a nawet czynnymi sędziami.
Część tych spraw była badana w latach 90. przez prokuratury (zarzut szpiegostwa), ale umorzono je bez występowania o pomoc prawną do Niemiec czy USA, które w 1990 r. przejęły dużą część archiwów Stasi w operacji o kryptonimie Rosenwood. Dane polskich współpracowników Stasi próbował przejąć nielegalnie od handlujących nimi otwarcie funkcjonariuszy Stasi polski wywiad. Ale według naszych informacji chodziło nie tylko o agentów niemieckich, ale również o wykaz osób, które – według Stasi – pracowały w Polsce na rzecz bezpieki Związku Sowieckiego.
Krzysztof Kozłowski, szef Ministerstwa Spraw Wewnętrznych nadzorujący służby cywilne (Urząd Ochrony Państwa, który powstał na miejsce Służby Bezpieczeństwa) zaakceptował w 1990 r. cenę kilkuset tysięcy dolarów za dane Polaków. Zostaliśmy jednak przelicytowani. Dane Polaków (a także Niemców) hurtowo kupił amerykański wywiad CIA.
O ile Niemcy otrzymali po długich negocjacjach zwrot plików w 2003 r., to Polska do tej pory – mimo że zarówno Niemcy, jak i USA są naszymi sojusznikami, nie dowiedziała się, kto w czasach komunistycznych pracował dla wschodnioniemieckiej bezpieki. Te aktywa stanowią dziś element szantażu i nacisku. Jak dużego, pokazuje przykład Angeli Merkel, która w 2008 r. (niedługo po zwycięstwie wyborczym Platformy Obywatelskiej poleciła szefowej archiwów Stasi Marianne Birthler zamknięcie „części polskiej”.

http://warszawskagazeta.pl/kraj/item/4744-niemieckie-haki-przynajmniej-pol-tysiaca-polakow-donosilo-niemieckiej-komunistycznej-bezpiece