Maciej Piotr Synak


Od mniej więcej dwóch lat zauważam, że ktoś bez mojej wiedzy usuwa z bloga zdjęcia, całe posty lub ingeruje w tekst, może to prowadzić do wypaczenia sensu tego co napisałem lub uniemożliwiać zrozumienie treści, uwagę zamieszczam w styczniu 2024 roku.

wtorek, 25 stycznia 2022

Szycie japońskie

 

Kogin-zashi (こぎん刺し) to jedna z technik sashiko , czyli tradycyjnego japońskiego dekoracyjnego szycia, która wywodzi się z części dzisiejszej prefektury Aomori kontrolowanej przez klan Tsugaru w okresie Edo (1603-1867). Jest również określany jako sashi-kogin .







Kogin-zashi jest zwykle wykonany z białego haftu bawełnianego w romby na tkaninach barwionych na kolor indygo ,takich jak bawełna , len i konopie . 

W okresie Edo chłopom w regionie Tsugaru nie wolno było nosić bawełnianych sukna, więc do lnianych sukna dodawano bawełnianą nić w celu ominięcia tych przepisów i uczynienia odzieży cieplejszą i bardziej ochronną podczas surowej zimowej pogody, a także wzmacniającą. ściereczka.


W okresie Edo chłopom w regionie Tsugaru nie wolno było nosić bawełnianych tkanin. Chłopi początkowo próbowali się ogrzać, nosząc wiele warstw lnu , ale tkanina łatwo się strzępiła. Jako rozwiązanie dodano bawełnianą nić jako haft do płótna lnianego w celu ominięcia przepisów i uczynienia odzieży bardziej ochronną podczas surowej zimowej pogody, a także wzmocnienia tkaniny.



 


Później, w okresie Meiji (1868-1912), system klasowy został zniesiony. Umożliwiło to używanie bawełny w odzieży dla wszystkich w dawnych gospodarstwach Tsugaru, a haftowanie tkaniny barwionej w kolorze indygo białą bawełnianą nicią stało się bardziej powszechne. Wraz ze wzrostem dostępu do materiałów wzrosła konkurencja w projektowaniu najpiękniejszych wzorów, przy czym szacuje się, że powstało ponad 300 różnych wzorów kogin-zashi


 .



W XX wieku rzemiosło kogin-zashi zostało usprawnione, ustanawiając trzy główne typy, które można dziś spotkać: nishi-kogin , higashi-kogin i mishima-kogin . 

Hirosaki Koginzashi Institute od lat sześćdziesiątych stara się chronić i promować kogin-zashi . 

W 1996 r. kogin-zashi otrzymało status tradycyjnego przedmiotu rzemieślniczego prefektury Aomori.  W dzisiejszych czasach uczniowie szkół podstawowych w prefekturze Aomori uczą się ręcznie wyszywać wzór. 






Sashiko (刺し子, dosł. „małe dźgnięcia”)to rodzaj tradycyjnego japońskiego haftu lub szwów używanych do dekoracyjnego i/lub funkcjonalnego wzmocnienia tkaniny i odzieży. Ze względu na stosunkowo tani charakter białej bawełnianej nici i obfitość taniego, barwionego na niebiesko tkaniny w historycznej Japonii, sashikoma charakterystyczny wygląd białego haftu na niebiesko, chociaż niektóre elementy dekoracyjne mogą również używać czerwonej nici 

Po raz pierwszy powstały w okresie Edo (1603-1867), haft sashiko został po raz pierwszy zastosowany do odzieży z praktycznej potrzeby i służył do wzmocnienia samodziałowych ubrań z dawnych czasów. Zużyte ubrania poskładano w nowe części garderoby za pomocą prostych ściegów biegowych. Te ubrania wzmocniły swoją wytrzymałość dzięki temu trwałemu haftowi. W okresie Meiji (1868-1912) sashiko ugruntowało się na tyle, że przekształciło się w pracę zimową w północnych społecznościach rolniczych, kiedy było zbyt zimno, by pracować na zewnątrz.

Sashiko była powszechnie używana do wzmacniania już połatanej odzieży wokół punktów noszenia, ale była również używana do mocowania łat do odzieży, dzięki czemu tkanina była ostatecznie mocniejsza. Byłby również używany do nakładania warstw cienkich tkanin, aby zapewnić ciepło, a w przypadku niektórych ubrań, takich jak płaszcze strażackie (hikeshibanten) , do tworzenia grubego i chłonnego materiału, który moczyłby się w wodzie przed wykonaniem obowiązków jako strażak. Chociaż większość sashiko wykorzystuje tylko technikę zwykłego ściegu , sashiko jest powszechnie używane do tworzenia dekoracyjnych i powtarzalnych haftowanych wzorów i może być używane do celów czysto dekoracyjnych, takich jak tworzenie pikowań i próbników haftu.

Sashiko wykorzystuje głównie wzory geometryczne, które dzielą się na dwa główne style; moyōzashi , w którym tworzone są wzory z długich linii biegnących ściegów; i hitomezashi , gdzie wzór wyłania się z wyrównania pojedynczych ściegów wykonanych na siatce. Typowe motywy sashiko to m.in. fale, góry, bambus, pióra strzał, shippō-tsunagi , trawa pampasowa i zazębiające się geometryczne kształty;  Haft sashiko jest tradycyjnie stosowany przy użyciu specjalistycznych igieł i nici, chociaż współczesne sashiko może wykorzystywać nowoczesne nici hafciarskie i igły do ​​haftu.




Fragment kimona z połowy XIX wieku ozdobionego sashiko białymi bawełnianymi nićmi na tle o splocie płóciennym barwionym na kolor indygo ( Metropolitan Museum of Art ) 








@sachi_kogin  


https://en.wikipedia.org/wiki/Sashiko

https://en.wikipedia.org/wiki/Kogin-zashi







Brak komentarzy:

Prześlij komentarz