przedruk
tłumaczenie automatyczne
Ramy Notre-Dame:
zatrzymaj z góry przyjęte pomysły!
18.06.2019
Frédéric Epaud
Po pożarze, który spustoszył Notre-Dame 15 kwietnia, Frédéric Épaud, specjalista od średniowiecznych budowli, podsumował krążące nieprawdy. Wpis tego badacza jest częścią TOP 5 najczęściej czytanych treści na naszej stronie w 2019 roku.
Emocje wywołane pożarem Notre-Dame opadły, krążyło wiele sprzecznych komentarzy na temat znikłej ramy, drewna, które trzeba było suszyć przez kilka lat, aby użyć i całych lasów, które trzeba było zrównać z ziemią. to. Jest zatem użyteczne do stanu wiedzy na temat konstrukcji i użytego drewna Notre Dame XIII XX wieku oraz możliwości odbudować ramę drewnianą za pomocą technik obowiązujących w średniowieczu.
Studia na zrębach gotyckich
Na szczęście architekci Rémi Fromont i Cédric Trentesaux przeprowadzili w 2015 r. precyzyjne badania architektoniczne średniowiecznych budowli, których krótkie podsumowanie opublikowano w 2016 r. w czasopiśmie Monumental 1 , oprócz tych wykonanych przez architekta w 1915 r. Henri Deneux oraz teza DEA sporządzona w 1995 przez V. Chevrier 2 na temat dendrochronologii . Dodatkowo skaner szkieletu został wykonany w 2014 roku przez firmę Art Graphique et Patrimoine (150 skanów).
W związku z tym przeprowadzono pełny i precyzyjny przegląd ramy. Zniknięcie tych ram nadal stanowi ogromną stratę dla naukowego zrozumienia budownictwa drewnianego z XIII -tego wieku dla swojej analizy archeologicznej i dendrologiczny traceological pozostał. Wiele dodatkowych badań zasługiwałoby na przeprowadzenie, aby zrozumieć funkcjonowanie konstrukcji, procedury instalacji i podnoszenia, rodzaje montażu, fazy budowy i przeróbek, organizację placu budowy i jego przebieg.
Datowania dendrochronologiczne przeprowadzone w 1995 r. pozostają nieprecyzyjne i musiały zostać doprecyzowane, aby datować różne kampanie tego miejsca i odbudowy na rok. Badanie Dendrologiczny zasłużył również być prowadzone znać pochodzenie drewna, profil ściętych dębów (morfologia, wiek, wzrost ...), a więc stanu lasów eksploatowanych w XIII th wieku.
Badanie to należy zatem przeprowadzić w oparciu o istniejące dokumenty i zwęglone szczątki. Strata ta jest tym większa, że zniknęła nie gotycka rama, ale trzy: ta zbudowana na chórze około 1220 roku, ta należąca do pierwszej ramy z lat 1160-1170, której drewno zostało ponownie wykorzystane i nawy (1230-1240?), która była znacznie bardziej wyrafinowana niż chór.
Te dwa ramiona transeptu, bomu oraz nawy boczne nawy otaczającej strzałkę przestarzałych dzieła Lassus i Viollet-le-Duc w połowie XIX th wieku.
Drewno i las eksploatowane w XIII th wieku
Dokumenty, które mamy do dyspozycji i badania innych dużych struktur XIII th century stosowanych odpowiedzieć na kilka pytań. Drewno używane w średniowiecznym stolarstwie nigdy nie było suszone przez lata przed użyciem, ale przycinano je na zielono i umieszczano na miejscu wkrótce po ścięciu. Były to dęby z najbliższych lasów, prawdopodobnie należące do biskupstwa. Każda belka to kwadratowy dąb (pień przecięty w prostokątny przekrój) z siekierą, utrzymującą serce drewna na środku pokoju. Piła nie użyto XIII XX wieku do wielkości wiązki. Powalone dęby dokładnie odpowiadały odcinkom poszukiwanym przez cieśli, a ich kwadraturowanie odbywało się na minimalnym poziomie.jak najbliżej powierzchni pnia z niewielką stratą drewna. Drewno cięte w ten sposób nie ulegało deformacji, w przeciwieństwie do tarcicy. Naturalne krzywe tułowia zostały więc zachowane w wielkości, które w żaden sposób nie utrudnienie dla stolarzy w XIII -tego wieku.
Młode dęby, cienkie i smukłe
Szacuje się, że budowa gotyckiego szkieletu nawy, chóru i transeptu Notre-Dame pochłonęła około 1000 dębów. Około 97% z nich zostało przyciętych z pni drzew o średnicy 25-30 centymetrów i długości do 12 metrów. Reszta, tylko 3%, odpowiadała beczkom o średnicy 50 centymetrów i maksymalnie 15 metrów na ćwieki. Te proporcje są podobne do tych, które mierzy się w ramach XIII th kościołów wieku Lisieux, Rouen, Bourges, Bayeux. Oprócz małej średnicy większość tych dębów była młoda, w wieku średnio 60 lat, z szybkim wzrostem, jak wynika z badań dendrochronologicznych przeprowadzonych na większości XIII- wiecznych ram. wieku Basenu Paryskiego. Jesteśmy więc bardzo dalecy od wyobrażenia Épinal o ogromnych dębach o grubym pniu i kilkusetletnich.
Te młode, cienkie i smukłe drzewa pochodziły z wysokich lasów, gdzie gęstość drzewostanu była maksymalna i gdzie silna konkurencja między dębami zmuszała je do bardzo szybkiego wzrostu w kierunku światła na wysokość, a nie na grubość. Te średniowieczne lasy wysokie, zarządzane zgodnie ze specyficzną hodowlą, która opierała się na regeneracji przez zręby zupełne i odgałęzienie oraz na braku trzebieży w celu zachowania hipergęstości drzewostanu, masowo i szybko produkowały dęby doskonale nadające się do konstrukcji drewnianych i technik ścinania siekierą. .
Z tych powodów obszary leśne wykorzystywane przez te duże projekty obejmowały tylko kilka hektarów: zaledwie 3 hektary na 1200 dębów w ramach katedry w Bourges 3 . Jesteśmy więc jeszcze daleko od legendarnej polany całych lasów pod budowę gotyckich katedr…
Struktura ramy
Na początku XIII th wieku, stolarzy mistrzowskie były w obliczu bezprecedensowych wyzwań związanych z gigantyzmu gotyckich katedr, a zwłaszcza trudności w dostosowaniu struktury cienkich ściankach z dużymi oknami i silnego oddziaływania wiatru na dachach coraz bardziej wysokie i opadający. Wyzwanie to było tym trudniejsze, że tak zwane „kratownice w jodełkę” w tamtych czasach generowały znaczne boczne naciski na ściany, a użyte drewno było cienkie, a zatem elastyczne.
Mistrz cieśli z Notre-Dame doskonale wiedział, jak podjąć to wyzwanie, projektując złożoną, ale wyważoną konstrukcję, stabilną dla siebie i dla ścian, z licznymi urządzeniami usztywniającymi w kratownicach, wzmocnieniami wiązań, podwojoną triangulacją, systemami form w celu odciążenia ciężkiego drewna, krótkich rozpiętości w celu ograniczenia napór bocznych wiązarów, przenoszenia obciążeń z wiązarów drugorzędnych na główne za pomocą belek bocznych i osiowych, stromego zbocza i innych technik zapewniających nieodkształcalność konstrukcji i równomierne rozłożenie obciążeń na ściany. Nie zawahał się załadować konstrukcji wszystkimi niezbędnymi urządzeniami setkami części wtórnych,
Kierownik projektu był w stanie dokonać doskonałej syntezy wszystkich eksperymentów przeprowadzonych na największych budowach swoich czasów. Był z pewnością jednym z największych i najodważniejszych mistrzów stolarskich swoich czasów. Rama XIII th wieku Notre Dame był jednym z największych arcydzieł francuskiego gotyku stolarki przez jego złożoności technicznej i wyjątkowym stanie zachowania.
Czas potrzebny na wykonanie kratownicy w jodełkę jest znany i nie jest tak długi, jak można by sobie wyobrazić. Budowa ramach XIII -go wieku katedrze Bourges twierdzili tylko dziewiętnaście miesięcy pracy dla zespołu stolarzy 15-20, czyniąc 925 gospodarstw podnoszenia dąb.
A co ze szczątkami?
Obecnie grupa badaczy zrzeszająca specjalistów z zakresu ram, antrakologów , dendrologów, ekologów, klimatologów, biogeochemików postanowiła rozpocząć projekt badawczy mający na celu zebranie i zbadanie zwęglonych szczątków ramy w dniu, w którym będą one dostępne. Już w świadomości wszystkich, wydziałów dziedzictwa, architektów, wybranych urzędników i badaczy, pozostałości konstrukcji zostaną zachowane po badaniach dla celów konserwatorskich.
Jakie lasy odbudować ?
Jeśli chodzi o niezbędną tarcicę. Jak wspomniano powyżej, drewniany używany w XIII p wieku Notre Dame 97% przy niewielkiej średnicy (25-30 cm) i 12 maksymalnie długi m, co odpowiada „małych” dębów, łatwe do znalezienia. Wycinka 1000 dębów nie jest wadą, gdyż kraj ten ma największy w Europie las z 17 milionami hektarów (ha) lasów, w tym 6 milionów w dąbrówkach, stale powiększających się od lat. Zbiorów nie dokonuje się przez wycinkę zupełną, jak to często się powtarza, ponieważ obecne lasy różnią się od tych z XIII wieku. wieku i że te „małe” dęby są porozrzucane w obecnych drzewostanach. Ich usuwanie odbywałoby się zatem poprzez ukierunkowane pojedyncze wycięcia w lasach wysokich (snooping), ograniczając w ten sposób wpływ ekologiczny na ekosystemy leśne. Są to zasadniczo drzewa zdegradowane, bez wartości dla leśników, ponieważ są zbyt małe dla wysokich lasów, które są dziś zarządzane do produkcji dużego drewna. Należy pamiętać, że do produkcji łodzi L'Hermione w ten sposób zajęło się 2000 dębów, czyli dwa razy więcej niż w przypadku Notre-Dame, nie budząc przy tym najmniejszych obaw o środowisko.
Rekonstrukcja ramy dębowej umożliwiłaby promocję francuskiego sektora leśnego, który przeżywa obecnie trudności z powodu niedostatecznej eksploatacji lasów wysokich i masowego eksportu surowego drewna, zwłaszcza do Chin. Dzisiaj użycie biomateriału, wykonanego według tradycyjnych technik, byłoby silnym znakiem naszych czasów w wyborze rozsądnego i ekologicznego gospodarowania naszymi zasobami naturalnymi oraz zielonej gospodarki zorientowanej na wiedzę. .
Którą ramę przywrócić?
W przeszłości, przebudowę struktur spalone na katedr często powielana dokładnie oryginalnego XIII th century pomnik szacunku jako katedrach Meaux w 1498 w Rouen w 1529 roku, a następnie w 1683 roku w Lisieux 1559 lub w XIX XX wieku wielu chronionych budynków. Oczywiście jest tyle samo ram, które zostały odnowione bez uwzględnienia oryginału, o prostych, pragmatycznych i bardziej ekonomicznych konstrukcjach.
Betonowe ramy katedry w Reims, wykonane w 1919 r. lub metalowe w Chartres w 1836 r., zostały wykonane zgodnie z tą zasadą z powodu braku wysokiej jakości drewna, braku lasów w pobliżu, a nie wyraźnej chęci innowacji technologicznej. Wyjątkowe darowizny zebrane dla Notre-Dame i obecny potencjał leśny nie powinny już zmuszać decydentów do podejmowania takich ekonomicznych wyborów. Ponadto, zastosowanie współczesnych materiałów nie gwarantuje trwałości konstrukcji w bardzo długim okresie, o czym dowiódł dąb na przestrzeni ośmiu wieków, ani przekazu tradycyjnego know-how od „budowniczych” katedr.
Co więcej, fakt wprowadzenia innowacji i pozostawienia piętna naszych czasów na Notre-Dame nie jest już tak uzasadniony jak w przeszłości ze względu na klasyfikację budynku, która poddaje wszelkie restytucje Karcie Weneckiej. Jego artykuł 9stanowi, że zniszczona część musi być zwrócona wiernie z poszanowaniem starej substancji, o ile jest to udokumentowane precyzyjnymi oświadczeniami. Jednak pełny przegląd ramy istnieje, nawet jeśli kolejne dodatki nie zostały jeszcze zdefiniowane, aby przywrócić jej pierwotny wygląd. Konstrukcja iglicy znana jest również z modelu czeladnika stolarza. Restytucja gotyckiego „lasu” jest więc możliwa, ale przede wszystkim narzucona przez przepisy dotyczące zabytków.
Oprócz materiału i formy debata musi przede wszystkim brać pod uwagę stosowane techniki.
Jakie techniki wdrożyć dzisiaj?
Jeśli kształty ramek stale ewoluował przez wieki, ręcznie przycinanie technik z siekierą, „tradycyjnych”, pozostał identyczny dla swoich średniowiecza do początku XX e stulecie. Wbrew powszechnemu przekonaniu techniki te nie są już dziś rzadko stosowane w dużych firmach stolarskich ze względu na ich niezbędną modernizację i doskonalenie cyfrowych narzędzi do obróbki oraz obrabiarek elektrycznych. Firmy zajmujące się pomnikami historii, a nawet czeladnicy stolarze nie okrajali już drewna siekierą i zaopatrywali się bezpośrednio w tartak. Pojawia się zatem kwestia przetrwania tego know-how, ponieważ znika ono w ten sam sposób we wszystkich krajach europejskich. Tylko kilka rzadkich firm rzemieślniczych nadal praktykuje przycinanie doloire, dążąc do zachowania przekazu wielowiekowego know-how i istoty ich zawodu poprzez opanowanie całego łańcucha operacyjnego: od selekcji drzew po las, jego ręczne przycinanie, gdy jest zainstalowane. Te tradycyjne techniki są jednak ekonomicznie opłacalne i opłacalne dla tych małych przedsiębiorstw.
Różnica między dziełem wykonanym zgodnie z tradycją a techniką przemysłową jest jednak jednoznaczna, ponieważ drewno obrobione siekierą jest mocniejsze i lepiej trzyma niż cięte, nie odkształca się podczas suszenia, można stosować drewno gięte, tarcica jest tańsza, ponieważ jest dostosowany do przekroju, ubytki są minimalne, praca piękniejsza z poszanowaniem naturalnych form pnia, a przede wszystkim stolarze odnajdują tam zamiłowanie do swojego fachu. To wyjaśnia sukces tradycyjnych witryn, takich jak Guédelonczy te z „ stolarzy bez granic Które skupiają do 60 profesjonalnych stolarzy z całego świata, aby odnowić konstrukcję. Ostatnio kuratorzy zabytków i architekci wzywają do obróbki drewna przy użyciu tradycyjnych technik doloire do renowacji starych konstrukcji, takich jak Aître Saint-Maclou w Rouen, ale niewiele firm może jeszcze odpowiedzieć. Potrzebują szkolenia, aby ponownie nauczyć się tych umiejętności, co dokładnie proponuje rządowy projekt ustawy o przywróceniu Notre-Dame.
Placówka tego typu szkoły na dziedzińcu katedry Notre-Dame, z dziesiątkami stolarzy ustawiających kłody siekierami i ręcznie przycinających lasy zgodnie z pradawnymi zasadami rzemiosła, pozwoliłaby firmom ponownie połączyć się z tym know-how. stary, w duchu i ciągłości miejsc katedralnych. Taki projekt byłby niewątpliwie spektakularny i bardzo poruszający publiczność, ponieważ świadczyłby o szacunku naszych czasów dla dziedzictwa gestyczno-technicznego, które we Francji musi być zachowane jako część naszej tożsamości kulturowej, a tym bardziej dla najbardziej cenione zabytki narodu.
Prawdziwym wyzwaniem technologicznym reprezentowanym przez rekonstrukcję konstrukcji Notre-Dame nie jest wykonanie konstrukcji high-tech we współczesnym materiale, co bardzo dobrze wiemy, jak to zrobić na dworcach czy lotniskach, ale aby nadal móc dzisiaj” stworzyć dębową ramę z poszanowaniem tradycyjnego know-how.
Wybór ten byłby zaskakująco nowoczesny, ponieważ pozwoliłby profesjonalnemu organowi na ponowne przyswojenie technik szanujących pomnik, ludzi i drewno, poprzez wykorzystanie materiału pochodzenia biologicznego, pozyskiwanego przez wycenianie naszych zasobów leśnych zgodnie z etyką, ekologią i pracą ręcznie prawie zero dwutlenku węgla, zgodnie dotyczy Wszakże głęboko zakorzenione w XXI p wieku.
Poglądy,
opinie i analizy publikowane w tym dziale są poglądami ich
autora. Nie mogą stanowić żadnego stanowiska CNRS.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz