Maciej Piotr Synak


Od mniej więcej dwóch lat zauważam, że ktoś bez mojej wiedzy usuwa z bloga zdjęcia, całe posty lub ingeruje w tekst, może to prowadzić do wypaczenia sensu tego co napisałem lub uniemożliwiać zrozumienie treści, uwagę zamieszczam w styczniu 2024 roku.

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą religia. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą religia. Pokaż wszystkie posty

sobota, 12 czerwca 2021

Mit mizofalików.

 

treść od 18 roku życia



przedruk

tłumaczenie automatyczne



6 czerwca 2021

Il mito dei misofallici.




przez Sandro Angei


Niepokoi niechęć  niektórych podmiotów reprezentujących autorytet akademicki do  opisu i/lub badania poszczególnych znalezisk archeologicznych ukazujących narządy płciowe ; a to dlatego, że pewne „kredo” zaangażowane w zabieganie o styl życia tak czystego w duchu jak i ciele, przez wieki w rzeczywistości brzydziło się wszystkim, co dotyczy seksu,  odwołując się do myśli św . Augustyna . 

Powszechnie niezrozumiana myśl, a może celowo, o świętym człowieku, który chciał dla niego tego, co inni zamierzali rozszerzyć na całą społeczność. W takim klimacie to, co „asceta” odrzucane jako narzędzie szatańskiej pokusy, było i jest traktowane, jeszcze dzisiaj w sposób bigoteryjny, jako prawy przykład do naśladowania przez całą wspólnotę; dlatego wszystko, co pociąga za sobą pokusę ciała, było i nadal jest postrzegane przez niektórych jako interwencja demoniczna. Tutaj  zakorzenia się „mizofallia”, która, dobrze rozumiana, wyrażająca ją do dnia dzisiejszego w świetle pewnego przekonania, słusznego lub niesłusznego, może mieć rację bytu, ale upuszczać ją w środowisku całkowicie obcym dla kultura, która ją generuje, misofalia, jest niczym innym jak szaleństwem.

   W takim bigoteryjnym systemie wszystko, co wywołuje odrazę dla naszego „mizofallicznego” podmiotu, jest interpretowane jako symbol zła, chociaż nie ma to nic wspólnego ze złem i perwersją, starożytnym odkryciem archeologicznym, które badane w kontekście historycznym okazuje się bądźcie rzeczywiście życzliwą nadzieją, jeśli nie manifestacją tej samej boskości.

 W tym klimacie nawet dzisiaj środowisko archeologiczne jest zmuszone do unikania wszystkiego, co związane z seksem, do tego stopnia, że ​​nie chce o tym mówić, z taką ilością włosów na języku i bardzo, zbyt zawstydzonym.

Wstyd, który podcina skrzydła wolności poznania intymnej istoty ludzi.

 Wystarczy na przykład  wiedzieć, że jakaś grupa ludzi używała pewnej potrawy, która miała swój początek w miejscu, a nie w odległych krajach, jeśli wtedy nie chcemy nic wiedzieć o wierzeniach religijnych tej grupy, ponieważ mówienie o narządach płciowych to zły zwyczaj?

 Wystarczy opisać sanktuarium nuragiczne, takie jak Gremanu, z wyszczególnieniem poszczególnych środowisk, bez wspominania o bardzo szczególnym kształcie świętego obszaru, który je wszystkie zawiera, i bez zastanawiania się, dlaczego ta nazwa ma jasne znaczenie, jeśli zinterpretuje się ją przez porównanie ... do tego oryginalnego "kształtu"?  Co oznacza „gremanu” w mowie Fonniego? [1] 

 Na tym blogu przy różnych okazjach zdarzało nam się mówić o „błędach”, z pewnością nie dla brzydkiego czy sensacyjnego celu, ale tylko i po prostu dlatego, że są to dowody, jakie proponuje badania na temat religijności cywilizacji nuragijskiej. Męski narząd płciowy był dla tych ludzi manifestacją boskości. W przeszłości nie było okazji, aby powiedzieć to szczerze, i to bez zbytniego zastanawiania się nad niepokojem, jaki jakaś „miła” dusza może rozpętać; bo gdybyśmy musieli dbać o to na każdym kroku, z pewnością byłoby wiele do ukrycia zarówno przed tą, jak i innymi przeszłymi cywilizacjami.

Dlatego w atmosferze spokojnego spokoju moralnego można bez zwłoki i wszelkich obaw mówić o temacie, którym się tu zajmujemy, z całym szacunkiem dla „mizofalików”.

W multidyscyplinarnym studium studni Santa Cristina próbowałem zinterpretować kształt zewnętrznej obudowy tej wspaniałej studni . Kształt na pierwszy rzut oka jest podobny do jajka, do tego stopnia, że ​​w badaniu zrozumiałem, że nie jest to kształt podyktowany przypadkiem, ale bardzo precyzyjną metodą geometryczną, którą starożytni nuragi z pewnością wykorzystywali do jego śledzenia ( Rys. 1). [2]


Rys. 1

Zewnętrzna obudowa studni Santa Cristina to figura pomyślana według parametrów geometrycznych

 

Potem odważyłem się użyć alternatywnego słowa do „ jajowaty ”, proponując słowo „ gruczołowy ”; to nie po to, aby utożsamiać kształt z kształtem żołędzia (byłoby to całkowicie bezużyteczne), ale powiązać go z kształtem „żołędzi”, który z drugiej strony – żołądź – przyjmuje etymologię za podobieństwo formalne. Wybór był oczywiście podyktowany znajomością faktów, a już na pewno nie brzydkimi powodami; w rzeczywistości miałem okazję sprawdzić, że przedsionek wejściowy tematów sanktuarium w Gremanu (ogrodzenie o fallicznym kształcie o długości prawie 80 m) został zbudowany zgodnie z geometrycznymi technikami budowy jajowatego (ryc. 2). ).


Rys. 2

Sanktuarium Nuragijskie w Gremanu


 Z tego powodu, jeśli geometryczny jajowatość Gremanu faktycznie rysuje to, co jest „żołędziami” męskiego narządu płciowego, możemy sądzić, że ten geometryczny kształt również w innych kontekstach jest delegowany do opisania (części za całość) męskiego narządu płciowego. .

 Dlatego zewnętrzne zamknięcie studni Santa Cristina jest niczym innym jak symbolem męskiej manifestacji boskości; i że w Santa Cristina kładzie się nacisk na fallusa, ta sama archeologia nam to pokazuje, biorąc pod uwagę, że na placu przed wejściem do stanowiska archeologicznego z całą pewnością wyeksponowany jest betyl w kształcie fallusa (choć prawdopodobnie nie kontekstu) z miejsca świętej studni (ryc. 3, 4 i 5)







Wnioski


   W punkcie polemicznym chcę wyrazić całe moje rozczarowanie „mizofalkami”, które, jak sądzę, mają szczególnie dziecinne uczucia, ograniczone poglądy i szaloną niekonsekwencję rozumowania. Ale ich wojna jest przegrana od samego początku, ponieważ misofalia , gdyby była powszechnie dzielona, ​​w krótkim czasie doprowadziłaby do wyginięcia gatunku. Siła natury ma jednak przewagę nad dewiacyjną postawą tych ludzi, ponieważ „ mizofallicy ” podążają za mitem w sposób bigoteryjnyascety (m.in. niejasno ich świadom). 

Mit jest mitem ascety, który poprzez mistyczne przezwyciężanie rzeczy materialnych poszukuje doskonałości w duchowości; ale natura (biologiczna): jej dobroć ma bardzo mało duchowości, której celem jest przetrwanie gatunku.

  Teraz zastanawiam się, ilu może być „mizofallików”, którzy w doskonałej ascetycznej świadomości chcą komentować na blogu?


Uwagi i odnośniki bibliograficzne

[1]  W związku z tym przeczytaj notatkę [6] do opracowania pod adresem, do którego link znajduje się w sanktuarium w Gremanu

[2] Mówiliśmy o tym obszernie w studium poświęconym świętej studni Santa Cristina (wcześniej połączonej), wykazując tam, ale także w innych kontekstach, że lud nuragów posiadał wielkie mistrzostwo geometryczne. Zobacz także linki:

http://maimoniblog.blogspot.com/2018/09/cerchi-ovali-e-ovoidi.html

http://maimoniblog.blogspot.com/2018/07/il-cerchio-lovoide-le-geometrie.html

http://maimoniblog.blogspot.com/2017/11/giorre-tra-geometria-e-astronomia.html


Źródło:


https://maimoniblog.blogspot.com/2021/06/il-mito-dei-misofallici.html?fbclid=IwAR2hm6fIlUXrML0Yz8Fgi_MCk-_FugdTSyRABdB-gP4paa9jHFjuYryBFcc


http://maimoniblog.blogspot.com/2019/04/il-pozzo-di-santa-cristina-8-parte-il.html#more







niedziela, 17 stycznia 2021

Starożytny kult braci Arvali

przedruk - tłumaczenie przeglądarki


L'antico culto dei fratelli Arvali


8 PAŹDZIERNIKA 2020 R~ FEOR




Historia, o której dziś mówimy, zaczyna się prawie trzy tysiące lat temu, nad brzegiem rzeki ...

Arvalis było starożytnym rzymskim kolegium kapłańskim, składającym się z 12 członków zwanych „fratres arvales” (bracia Arvali / „bracia pola”). Czcili boginię matkę (Dia-Cerere), Marmar (Marsa), a ich podstawowym zadaniem było przebłaganie żyzności ziemi, sama nazwa „Arva” oznacza „pola uprawne”. Zgodnie z tradycją, początki kultu Arval sięgają narodzin Rzymu.

Zgodnie z mitem dwunastu fratres arvales to synowie Acca Larenzia i etruskiego pasterza Faustola, a więc bracia Romulusa (założyciela Rzymu). 


Do kolegium mogli wstąpić tylko wybrani członkowie najstarszych rodów arystokracji, a po księstwie wybrani przez cesarza. Każdego roku, w drugiej połowie maja, kapłani Arvala obchodzili Ambarvalia (dosłownie „dookoła pól”), idąc w procesji po uprawianych ziemiach i śpiewając carmen Arvale, kompozycję po archaicznej łacinie, która prawie przypomina magiczną formułę. Oto fragment, który do nas dotarł:

(TAM)

«Enos Lases iuvate

enos Lases iuvate

enos Lases iuvate

snow lue rue Marmar, sins incurrere in pleoris

snow lue rue Marmar, sins incurrere in pleoris

snow lue rue Marmar, sins incurrere in pleoris

sat fu, fere Mars, limen sali, sta berber

sat fu, fere Mars, limen sali, sta berber

sat fu, fere Mars, limen sali, sta berber

semunis alternni advocapit conctos

semunis alternni advocapit conctos

semunis alternni advocapit conctos

enos Marmor iuvato

enos Marmor iuvato

enos Marmor iuvato

triumpe triumpe triumpe triumpe triumpe. "

(TO)

„Lari pomóż nam,

Lari pomóż nam,

Lari pomóż nam,

nie pozwól, Marsie, na wielu upadek ruiny.

nie pozwól, Marsie, na wielu upadek ruiny.

nie pozwól, Marsie, na wielu upadek ruiny.

Bądź nasycony, okrutny Marsie. Przeskocz przez próg. Zostań tam.

Bądź nasycony, okrutny Marsie. Przeskocz przez próg. Zostań tam.

Bądź nasycony, okrutny Marsie. Przeskocz przez próg. Zostań tam.

Wzywaj po kolei wszystkich bogów nasion.

Wzywaj po kolei wszystkich bogów nasion.

Wzywaj po kolei wszystkich bogów nasion.

Pomóż nam, Marsie.

Pomóż nam, Marsie.

Pomóż nam, Marsie.

Triumf, triumf, triumf, triumf, triumf. "

To fragment Acta, „protokołów” wyrytych na marmurowych płytach z okazji obchodów.

Intonując te pieśni i składając ofiary bogom, Arvalis mieli dwojaki cel: bronić uprawianych ziem zarówno przed zewnętrznymi wrogami, jak i przed niebezpieczeństwami, które mogły nadejść „z wewnątrz” (głód, zarazy itp.). Kapłanów podczas procesji można było rozpoznać po koronie uszu i bandażach z białej wełny. Poprowadzili także świnię, barana i byka, aby następnie złożyć je w ofierze i „oczyścić” plony.



Cyfrowa rekonstrukcja świątyni bogini Dia

Według niektórych źródeł uczelnia początkowo spotkała się na Palatynie, a następnie została przeniesiona nad brzeg Tybru, odpowiadający dzisiejszemu obszarowi Magliana, w południowo-zachodniej części nowoczesnego miasta. Na tym terenie znaleziono liczne ślady obecności Arvalis: na przykład pozostałości okrągłej podstawy świątyni bogini Dia z I wieku naszej ery, opuszczonej w III wieku. Święte drewno („miejsce”) Fratres Arvales musiało być wokół niego.

Wspaniałym śladem po sanktuarium Dia jest znaleziony na miejscu marmurowy antefiks arval. W 1996 r. Ratusz XV (obecnie XI), nalegający na to samo terytorium, przyjął nazwę „Arvalia” i symbol starożytnego antefixu świątyni.




- Feor 

Źródła:

- MG CIMINO, Frates Arvales. Rzymskie kolegium kapłańskie na wybrzeżu Portuense, w M. Martini (a

pod redakcją), Mirabili presenze. Historie i miejsca w XI gminie Rzymu Stolica „Arvalia-Portuense”, Rzym

2016, ss. 11-16



https://fuocodelviandante.code.blog/2020/10/08/lantico-culto-dei-fratelli-arvali/?fbclid=IwAR1aR4JCRDB2_m9iis0wbIGn5FZ5VD1hOmGmMfvz2wJ_3Wf64Lt7KunfAGM




środa, 25 listopada 2020

Horus Mazda

 Ormuzd ( / ə ˌ H ʊər ə m ® oo d ə / , [1] awestyjski :?￰ミᆲタ?￰ミᆲロ? ?￰ミᆲᄉ?￰ミᆲᆳ? , romanizowana:  Mazda Ahura znany również jako Oromasdes , Ohrmazd , Ahuramazda , Hourmazd , Hormazd i Hurmuz ) jest twórcą i najwyższe bóstwo z Zoroastrianizm . Ahura Mazda jest pierwszym i najczęściej przywoływanym duchem w Jasnie . Dosłowne znaczenie słowa Ahura to „pan”, a Mazda to „ mądrość ”.


Czyli Horus to Ahura Mazda?


 „Ahura” jest synonimem wedyjskiego słowa „Asura”, które oznacza „pan”. [2] Indolog fiński Asko Parpola śledzi etymologiczne korzenie Asury w * asera- języków uralskich , gdzie to znaczy „pan, książę”. [3]

„Mazda”, a raczej awestyjska forma rdzeniowa Mazdā- , mianownik Mazdå , odzwierciedla proto-irański * mazdáH ( rzeczownik żeński ). Powszechnie przyjmuje się, że właściwa nazwa ducha, podobnie jak jego wedyjskiej pokrewnym medha , czyli „ inteligencji ” i „ mądrości ”. Zarówno słowa awestyjskie, jak i sanskryckie odzwierciedlają proto-indo-irański * mazdʰáH , od proto-indoeuropejskiego * mn̥sdʰh₁éh₂ , co dosłownie oznacza „umieszczanie ( * dʰeh₁ ) umysłu ( * mn̥-s )”, stąd „mądry”. [4]

Nazwa została wydana jako Ahuramazda ( staroperski ) w czasach Achemenidów , Hormazd w czasach Partów , a Ohrmazd był używany w czasach Sassanian . [5]



Chociaż spekuluje się, że Ahura Mazda był duchem religii indoirańskiej , nie nadano mu jeszcze tytułu „niestworzonego ducha”. Tytuł ten nadał Zoroaster , który ogłosił Ahura Mazdę jako niestworzonego ducha, całkowicie mądrego, życzliwego i dobrego, a także stwórcę i opiekuna Ashy .



Objawienie Zoroastera 

Według Zoroastrian tradycji, w wieku 30, Zoroaster otrzymał objawienie: podczas pobierania wody o świcie do świętego rytuału, ujrzał lśniącą postać amszaspandowie , Wohu Manah , który prowadził Zoroastra obecności Ahura Mazda, gdzie nauczono go kardynalnych zasad „dobrej religii”, znanej później jako zaratusztrianizm . W wyniku tej wizji Zoroaster poczuł, że został wybrany do szerzenia i głoszenia religii. [7] Stwierdził, że źródłem wszelkiego dobra jest Ahura, który zasługuje na najwyższy kult. Ponadto stwierdził, że Ormuzd stworzył duchy zwane jazata s go wspomóc, którzy również z nisko cześć. Zoroaster ogłosił, że niektórzy z irańskich bogów byliDaeva, którzy nie zasłużyli na cześć. Te „złe” bóstwa zostały stworzone przez Angra Mainyu , niszczycielskiego ducha. Istnienie Angra Mainyu było źródłem wszelkiego grzechu i niedoli we wszechświecie. Zoroaster twierdził, że Ahura Mazda nie był wszechmocnym Bogiem, ale korzystał z pomocy ludzi w kosmicznej walce z Angrą Mainyu. Niemniej jednak Ahura Mazda jest przełożonym Angry Mainyu, a nie jego równym. Angra Mainyu i jego daeva , którzy próbują odciągnąć ludzi od Ścieżki Ashy , zostaną ostatecznie pokonani. [8]



Etymologia 

Avestan aṣ̌a i jej wedyjski odpowiednik ṛtá oba wywodzą się z proto-indo-irańskiej * ṛtá- „prawdy” [6], która z kolei kontynuuje proto-indoeuropejskie * h 2 r-do- „prawidłowo połączone, prawda, prawda”, od korzenia * h 2 ar . Słowo jest poświadczone w staroperskim jako arta .

Nie jest jasne, czy wariacja awestyjska między aṣ̌a i arta jest tylko ortograficzna. Benveniste zasugerował, że š jest jedynie wygodnym sposobem zapisu rt i nie powinno być uważane za istotne fonetycznie. [7] Według Graya, ṣ̌ jest błędnym odczytaniem, reprezentującym - nie / ʃ / - ale / rr /, o niepewnej wartości fonetycznej, ale „prawdopodobnie” reprezentujące r bezdźwięczne . [8] Miller zasugerował, że rt zostało przywrócone, gdy skryba był świadomy granicy morfemu między / r / i / t / (to znaczy, czy autor zachował przyrostek –ta ).[9] [h]

Avestan druj , podobnie jak jego kuzyn wedyjski sanskrycki druh , wydaje się pochodzić od rdzenia SROKI * dhreugh , kontynuowanego również w perskim دروغ / d [o] rūġ "kłamstwo", niemiecki trug "oszustwo, oszustwo". Old Norse draugr i Bliski irlandzki airddrach średni „widmo, zjawa”. W sanskrycie pokrewne słowo druh oznacza „nieszczęście, cierpiący demon”. [10] W awestanie druj- ma wtórną pochodną, ​​przymiotnik drəguuaṇt- ( młody awestyjski druuaṇt-), „ zwolennik oszustwa, zwodziciel”, dla którego najwyższy stopień draojišta- i być może porównawczy draoj (ii) ah- są poświadczone (Kellens, 2010, s. 69 i nast.).


w oryginale:

Etymology

Avestan aṣ̌a and its Vedic equivalent ṛtá both derive from Proto-Indo-Iranian *ṛtá- "truth",[6] which in turn continues Proto-Indo-European *h2r-to- "properly joined, right, true", from the root *h2ar. The word is attested in Old Persian as arta.

It is unclear whether the Avestan variation between aṣ̌a and arta is merely orthographical. Benveniste suggested š was only a convenient way of writing rt and should not be considered phonetically relevant.[7] According to Gray, ṣ̌ is a misreading, representing – not /ʃ/ - but /rr/, of uncertain phonetic value but "probably" representing a voiceless r.[8] Miller suggested that rt was restored when a scribe was aware of the morpheme boundary between the /r/ and /t/ (that is, whether the writer maintained the –ta suffix).[9][h]

Avestan druj, like its Vedic Sanskrit cousin druh, appears to derive from the PIE root *dhreugh, also continued in Persian دروغ / d[o]rūġ "lie", German Trug "fraud, deception". Old Norse draugr and Middle Irish airddrach mean "spectre, spook". The Sanskrit cognate druh means "affliction, afflicting demon".[10] In Avestan, druj- has a secondary derivation, the adjective drəguuaṇt- (Young Avestan druuaṇt-), "partisan of deception, deceiver" for which the superlative draojišta- and perhaps the comparative draoj(ii)ah- are attested (Kellens, 2010, pp. 69 ff.).





Znaczenie

Aṣ̌a „nie może być dokładnie przetłumaczona przez jedno słowo w innym języku” [1], ale można ją podsumować następująco:

To przede wszystkim „prawdziwe stwierdzenie”. To „prawdziwe stwierdzenie”, ponieważ jest prawdziwe, odpowiada obiektywnej, materialnej rzeczywistości, która obejmuje całe istnienie. Uznana w nim jest wielka zasada kosmiczna, ponieważ wszystko dzieje się zgodnie z nią. [11] [j] "Ta kosmiczna siła [...] jest przepojona także moralnością, jako słowna Prawda, 'la parole Conforme' i Sprawiedliwość, działanie zgodne z porządkiem moralnym." [12]

Zależność między „prawdą”, rzeczywistością i wszechogarniającą zasadą kosmiczną nie jest daleko od koncepcji Logosu Heraklita . [13]

Jako „prawda” 

Zarówno awestyjskie aṣ̌a / arta, jak i wedyjskie ŗtá- są powszechnie tłumaczone jako „prawda”, ponieważ to najlepiej odzwierciedla zarówno oryginalne znaczenie tego terminu, jak i sprzeciw wobec ich odpowiednich antonimów . Przeciwieństwem Avestan aṣ̌a / arta jest druj- , „kłamstwo”. Podobnie, przeciwieństwa wedyjskiego ṛta- to ánṛta- i druh , podobnie jak „kłamstwo”.

Ta „prawda” jest również tym, co powszechnie rozumiano pod pojęciem potwierdzonym w greckim micie : Izydy i Ozyrysa 47, Plutarch nazywa boskość Αλήθεια Aletheia , „Prawdą”. [14]

Jako „istnienie” 

Przymiotnikiem odpowiadającym rzeczownikowi aṣ̌a / arta , „prawda”, jest awestyjski haithya- ( haiθiia- ), „prawda”, którego przeciwieństwem jest również druj- . Avestan haithya- wywodzi się z indo-irańskiego * sātya, który z kolei wywodzi się z indoeuropejskiego * sat- „istnienie”. Sanskryckie spokrewnione satya - oznacza „prawdziwy” w znaczeniu „naprawdę istniejący”. To znaczenie jest również zachowane w Awestanie, na przykład w wyrażeniu haiθim var ə z , „urzeczywistniać”, jak „urzeczywistniać”. [15]

Inne znaczenie „rzeczywistości” można wywnioskować z części składowych ASA / arta : z (Root) R z substantivizing -ta sufiksu. Korzeń R odpowiada Starego Avestan ar ə TA i młodsze awestyjski ə r ə TA „established”, stąd ASA / arta „to, co jest ustalone.” [7]

Synonimia z ASA i „istnienia” nakładają się na identyfikacji stanie Ormuzd jako twórca (z samego istnienia). Prawda jest istnieniem (stworzeniem) o tyle, o ile fałsz jest nieistnieniem (niestworzone, anty-stworzone). Ponadto, ponieważ aṣ̌a jest wszystkim, czym druj- nie jest (lub odwrotnie), skoro aṣ̌a jest, druj- nie jest.

Pojęcie to jest już wyrażone w samej Avesta, na przykład w pierwszym Jaszcie , poświęconym Ahurze Mazdzie , w którym „piąte imię to cała dobra egzystencja Mazdy, nasienia Ashy ” ( Jaszt 1.7). Podobnie w mitologii Gandara ə βa , „żółtego obcasa ” smoka druj - który wyłania się z głębin, aby zniszczyć „żywy świat (stworzenie) Aṣ̌a” ( Jaszt 19.41 )

W etycznych celach zaratusztrianizmu („dobre myśli, dobre słowa, dobre uczynki”) Vohu Manah jest aktywny w dobrych myślach, Sraosha w dobrych słowach, a Aṣ̌a w dobrych uczynkach. ( Denkard 3.13-14). Aṣ̌a jest zatem „przedstawiana jako aktywna i skuteczna”. [16]

Jako „dobrze działające” 

W zależności od kontekstu, aṣ̌a / arta- jest często tłumaczone jako „właściwe działanie” lub „[to, co jest] właściwe”. Słowo to ( por Bartholomae na [17] i Geldner „s [18] tłumaczenia jako języka niemieckiego« Recht ») ma taki sam zakres rozumieniu«prawa», jak w języku angielskim: prawdy, sprawiedliwości, zasadności,, lawfullness, zgodności , zgoda, porządek (ład kosmiczny, porządek społeczny, porządek moralny).

Te różne znaczenia „prawa” są często łączone, na przykład „nieubłagane prawo sprawiedliwości” [19] lub „wieczna przydatność rzeczy zgodnych z Boskim porządkiem”. [20]

Jako (hipostaza) regularności i „prawidłowego działania”, aṣ̌a / arta- jest obecna, gdy Ahura Mazda ustalał kurs słońca, księżyca i gwiazd ( Jasna 44.3), a rośliny rosną poprzez aṣ̌a ( Jasna 48.6 ).

„Właściwe działanie” pokrywa się również zarówno z indoeuropejskim * ár- „(właściwie) połączyć się”, jak iz pojęciem istnienia i urzeczywistnienia (urzeczywistnienia). Słowo „ustalone”, ar ə ta- , oznacza również „właściwe”. Antonimiczny anar ə ta- (lub anar ə θa- ) oznacza „niewłaściwe [21]. W tradycji zoroastryjskiej modlitwy muszą być wypowiadane z troską, aby były skuteczne. Formuła indoirańska * sātyas mantras ( Yasna 31.6: haiθīm mathrem) „nie oznacza po prostu„ prawdziwego Słowa ”, ale sformułowaną myśl zgodną z rzeczywistością” lub „formułę poetycką (religijną) z nieodłącznym spełnieniem (urzeczywistnieniem)” ”. [15]

Być może zawiera również sugestie dotyczące harmonii lub współpracy

W porównaniu do użycia wedyjskiego

Pokrewieństwo [22] między starorańskim aṣ̌a- / arta- i wedyjskim ŗtá- jest ewidentne w licznych formułach i wyrażeniach, które pojawiają się zarówno w Avesta, jak iw Rigwedzie . [23] Na przykład ścieżka * ŗtásya- , „ścieżka prawdy”, jest wielokrotnie potwierdzana w obu źródłach: Y 51.13, 72.11; RV 3.12.7, 7.66.3. Podobnie „źródło prawdy”, awestyjska aṣ̌a kha i wedyjska khâm ṛtásya (Y 10.4; RV 2.28.5)

Przymiotnik odpowiadający awestyjskiemu aṣ̌a / arta- to haiθiia - „prawda”. Podobnie, przymiotnikiem odpowiadającym wedyjskiej ŗta- „prawdzie” jest sátya- „prawda”. Przeciwieństwem zarówno aṣ̌a / arta-, jak i haithya- jest druj- „kłamstwo” lub „fałsz”. Natomiast w Wedach przeciwieństwem obu ŗtá- i sátya- jest druj- i ánŗta- , także „kłamstwo” lub „fałsz”.

Jednakże, podczas gdy indoirańska koncepcja prawdy jest potwierdzona w całej tradycji zaratusztriańskiej , ŗtá- znika w literaturze post-wedyjskiej i nie jest zachowywana w tekstach post-wedyjskich. Z drugiej strony sátya- i ánrta- oba przetrwały w klasycznym sanskrycie.

Główny temat Rigweda, „prawda i bogowie”, nie jest widoczny w Gatach. [24] Podobieństwa tematyczne między aṣ̌a / arta i ŗtá- istnieją jednak takie aa w Yasht 10, hymnie awestyjskim do Mitry . Tam Mitra, która jest hipostazą i obrońcą przymierza, jest obrońcą aṣ̌a / arta . [25] RigVedic Mitra jest również konserwatorem ŗtá- .

Ogień jako agent Prawdy 

Asha Vahishta jest ściśle związana z ogniem . Ogień jest „wspaniale pomyślany jako siła , która wpływa na wszystkie inne Amesha Spentas , dając im ciepło i iskrę życia”. [26] W Yasht 17.20, Angra Mainyu domaga się , że Zoroaster pali go Asha Vahishta. W Wendidad 4.54-55, mówiąc przeciwko prawdzie i naruszanie świętości obietnicy jest wykrywany przez spożycie „wody, płonący, złoty kolor, posiadające uprawnienia do wykrycia winy.”

Ta analogia prawdy, która pali i wykrywa prawdę przez ogień, została już potwierdzona w najwcześniejszych tekstach, to znaczy w Gathach i Jasna Haptanghaiti . W Yasna 43-44 Ahura Mazda wymierza sprawiedliwość poprzez blask Swego ognia i siłę aṣ̌a. Ogień „wykrywa„ grzeszników ”chwytając się za ręce” ( Jasna 34.4). Osoba, która przeszła ognistą próbę ( garmo-varah , próba gorąca ), osiągnęła siłę fizyczną i duchową, mądrość, prawdę i miłość ze spokojem ( Jasna 30.7). W sumie „mówi się, że w sumie było około 30 rodzajów ogniowych testów”. [27] Według post- Sassanid Dadestan i denig(I.31.10), podczas sądu ostatecznego rzeka stopionego metalu pokryje ziemię. Sprawiedliwi, brodząc przez tę rzekę, będą postrzegać stopiony metal jako kąpiel ciepłego mleka. Niegodziwi będą spaleni. Szczegółowe informacje na temat roli aa w osądzaniu osobistym i ostatecznym można znaleźć poniżej w artykule aṣ̌a w eschatologii .

Ogień jest ponadto „pomocnikiem prawdy”, „a nie tylko, jak podczas próby, sprawiedliwości i prawdy jednocześnie”. [11] W Jasna 31.19, „człowiek, który myśli o aṣ̌a , […] który używa języka, aby mówić poprawnie, [czyni to] z pomocą olśniewającego ognia”. W Yasna 34-44 wielbiciele „gorąco pragną potężnego ognia [Mazdy] poprzez aṣ̌ę”. W Jasna 43-44 Ahura Mazda „przyjdzie do [Zoroastra] przez blask ognia [Mazdy], posiadając siłę (poprzez) aṣ̌a i dobry umysł (= Vohu Manah)”. Ten ogień „posiada siłę dzięki aṣ̌a ” jest powtórzony w Jasna 43.4. W Jasna43.9, Zoroaster, chcąc służyć ogniu, zwraca uwagę na aṣ̌ę . W Jasnej 37.1, na liście wszystkich innych stworzeń fizycznych, aṣ̌a zajmuje miejsce ognia.

Związek Ashy Vahishty z atar jest kontynuowany w tekstach po-gathic i często są wspominane razem. W kosmogonii zoroastryjskiej każdy z Amesha Spentas reprezentuje jeden aspekt stworzenia i jeden z siedmiu pierwotnych elementów, które w tradycji zoroastryjskiej stanowią podstawę tego stworzenia. W tej matrycy aṣ̌a / arta jest źródłem ognia, atar awestyjski , który przenika przez całe stworzenie. Korespondencja jest zatem taka, że aṣ̌a / arta „przenika całe życie etyczne, tak jak ogień przenika całą fizyczną istotę”. [12]

W liturgii Asha Vahishta jest często wzywana razem z ogniem. ( Jasna L.4, 2,4, 3,6, 4,9, 6,3, 7,6, 17,3, 22,6, 59,3, 62,3, itp). W jednym fragmencie ogień jest obrońcą aṣ̌a : „kiedy zły duch zaatakował stworzenie Dobrej Prawdy, zainterweniował Dobra Myśl i Ogień” ( Jaszt 13.77 )

W późniejszej tradycji zaratusztriańskiej Asha Vahishta wciąż jest czasami utożsamiana z ogniem domowego ogniska. [28]

W eschatologii i soteriologii 

Oprócz roli ognia jako pośrednika Prawdy , ogień, pośród różnych innych przejawów, jest także „ogniem sądowej próby, prototypem ognistego potoku dnia sądu, kiedy wszyscy otrzymają sprawiedliwe zasługi” przez ogień i przez Aṣ̌a '( Y 31.3). " [26]

W Avesta „promieniste dzielnice” aṣ̌a to „najlepsze istnienie”, czyli Raj (por. Vendidad 19.36), do którego wstęp mają tylko ci, których uznaje się za „posiadających prawdę” ( aṣ̌avan ). [29] Kluczem do tej doktryny jest Jasna 16.7: „Czcimy promienną dzielnicę Aṣ̌a, w której mieszkają dusze zmarłych, Fravaši z ludu alavana ; najlepsze istnienie (= raj) aṣ̌avana, którego czcimy, (który jest) lekki i zapewniający wszelkie wygody. " [29]

Wyprowadza „ASA” z tego samego Proto-indoeuropejskiego korzenia jako „ Airyaman ”, boskości uzdrowienie który jest ściśle związany z Asha Vahishta. W ostatecznym orzeczeniu rzeczownik pospolity airyaman jest epitetem saoshyan , zbawicieli, którzy doprowadzają do ostatecznej renowacji świata. Stałym epitetem tych zbawicieli jest „ astvat ә r ә ta ”, w którym również arta jest elementem imienia. [21] Te zbawicieli są ci, którzy podążają za nauczanie Ormuzd „z aktami inspirowanych Asa” ( Yasna 48.12). Airyaman i Asha Vahishta (a także Atar) są ściśle związane z Sraosha „[Głosem] Sumienia” i strażnikiem mostu Chinvat, przez który muszą przejść dusze.

Zgodnie z zaginionym fragmentem awestyjskim, który zachował się dopiero w późniejszym (IX wieku) tekście Pahlavi, pod koniec czasu i ostatecznej renowacji, Aṣ̌a i Airyaman razem przyjdą na ziemię, aby walczyć z Az, daeva chciwości ( Zatspram 34,38-39).

Trzeci Yasht , który jest nominalnie skierowana do Asha Vahishta, jest w rzeczywistości w większości poświęcony uwielbieniu ishya airyaman ( przewiewny ә mā īšyo „upragniony airyaman ”), czwarta z czterech wielkich modlitw Gathic. W dzisiejszym zoroastryzmie uważa się, że inwokuje się Airyamana, tak jak Ashem Vohu , druga z czterech wielkich modlitw Gatic, jest poświęcona Aii. Wszystkie cztery modlitwy (pierwsza to Ahuna Vairya , trzecia to Yenghe Hatam ) mają jako temat osąd i / lub zbawienie, a wszystkie cztery wzywają do Prawdy.

Jest Airyaman który - razem z ogniem - będzie „stopienia metalu w wzgórza i góry, i to będzie na ziemi jak rzeka” ( Bundahishn 34.18). W tradycji zoroastryjskiej metal jest domeną Xshathra [Vairya] , Ameshy Spenty z „[Pożądanego] Dominium”, z którym Aṣ̌a jest ponownie często identyfikowana. Dominium jest ponadto „formą prawdy i wynika z prawdy”. [30]

W Denkard 8.37.13, Asha Vahishta faktycznie przejmuje rolę Airyamana jako uzdrowiciela wszystkich duchowych dolegliwości, a Airyaman zachowuje jedynie rolę uzdrowiciela z dolegliwości cielesnych. Chociaż Airyaman nie ma dedykacji w Siroza, inwokacjach do bóstw kalendarza zoroastryjskiego , Airyaman jest dwukrotnie wzywany razem z Aṣ̌ą. ( Siroza 1.3 i 2.3)

Aogemadaecha 41-47 przedstawia śmierć jako podróż, do której należy odpowiednio przygotować się: Tak jak śmiertelnicy zdobywają dobra materialne w trakcie życia, tak też powinni zaopatrywać się w duchowe zapasy prawości. Będą wtedy dobrze zaopatrzeni, gdy wyruszą w podróż, z której nie wrócą.

Asa rola nie ogranicza się do wyroku: W Bundahishn 26.35, ASA Zapobiega Daevy z wymagającym zbyt wielką karę duszom wysyłanych do Kłamstwa na sprzedaż. Tutaj Aṣ̌a zajmuje stanowisko, które inne teksty przypisują Mitrze , która tradycyjnie utożsamiana jest z uczciwością.

Relację między Aṣ̌ą, eschatologią i Nowruzem można znaleźć w kalendarzu zoroastryjskim poniżej.

Chociaż istnieje wiele eschatologiczne paralele pomiędzy ASA i Asi „nagroda, nagroda” (przede wszystkim ich odpowiednie skojarzenia z sraosza i Wohu Manah), i to nawet przy okazji wspomnianego razem ( Yasna 51.10), dwa nie są etymologicznie związane. Żeński rzeczownik abstrakcyjny aši / arti pochodzi od wyrażenia ar- , „przydzielać, udzielać”. Aši nie ma również wedyjskiego odpowiednika.




DRUJ- , awestyjski rzeczownik rodzaju żeńskiego definiujący pojęcie przeciwstawne do pojęcia aṧa - . Kontrowersje dotyczące znaczenia tego ostatniego słowa miały oczywiście konsekwencje dla zrozumienia terminu druj- . Odpowiedni rdzeń słowny w języku indyjskim ( druh : drúhyati ) wydaje się mieć podstawowe znaczenie „zaczernić” (Mayrhofer, Dictionary II, s. 79 i nast.), Być może zachowany w Avestanie w Yašt 5,90 i 8,5. Biorąc pod uwagę opozycję tych dwóch słów, jeśli znaczenie słowa aṧa- jest „prawda”, wówczas znaczenie słowa druj- musi brzmieć „kłamstwo”, ale jeśli znaczenie tego pierwszego to „porządek, sprawiedliwość”, to druj-musi oznaczać „błąd, oszustwo”. Christian Bartholomae roztropnie nadał oba znaczenia: „fałsz, oszustwo” ( AirWb. , Kol. 778-82). Biorąc pod uwagę, że znaczenie „fałszu” odpowiada pewien rodzaj derywacji (patrz omówienie draoga- / drauga- poniżej) i że znaczenie „oszustwo” wynika ze specyficznego użytkowania kontekstowej (por czasownik druj : druža- , poniżej), prawdopodobnie opozycja występowała między „rzeczywistym porządkiem” a „złudnym, zwodniczym porządkiem”, przy czym pierwsza wiązała się ze światłami dnia, a druga z cieniami nocy (Kellens, 1991, s. 46 i nast.) .

Sprzeciw irańskich koncepcji A Drua i Druj z Mazde odzwierciedlał rewizję i systematyzację starego schematu ideologii indoirańskiej, ale opozycja nie była po prostu między ṛta (porządek, prawda) i ánṛta (chaos, kłamstwo), jak w religia, szczegół, który również przemawia za interpretacją inną niż „prawda kontra kłamstwo”. Raczej leży u podstaw wszystkich aspektów religii, w tym kosmogonii (patrz KOSMOGONIA I KOSMOLOGIA i ), rytuału i eschatologii , i dlatego wydaje się, że była podstawą dualizmu mazdejskiego .

Druj- jest poświadczone osiemnaście razy w Starej Avesta i często jest jawnie i systematycznie przeciwstawiane aṧa - jak w aṧa varatā karapā. . . drujəm „Karapańczycy woleli Druj od Aṧa” (32.12). Zdegradowanie zarówno słowa, jak i zasady, którą ono zdefiniowało, jest odzwierciedlone metrycznie, ponieważ słowo to występuje jako nadmiar sylab na końcu drugiej półksiężyca metra ahunavaitī , prawdopodobnie odzwierciedlając nieudolną recytację (Kellens i Pirart, s.89). . W taki czy inny sposób zasada druj motywuje działanie daēuuua (32.3; patrz * DAIVA). Pokonanie Druja jest oczekiwane lub poszukiwane (31.4, 48.1), a zwycięstwo nad nią uczyni ją więźniem Aṧa (30.8, 44.14) lub oddzieli ją od boku wroga (44.13). W metaforze kosmicznego mieszkania, która ilustruje kosmogonię staroawestańską, miejsce zamieszkania wzniesione przez Aṧę, jako agentkę Ahury Mazdā , jest przeciwieństwem tego wzniesionego przez Druja (46.6, 51.10; Kellens, 1989). Podobnie jak ASA jest punktem odniesienia dla Ratu „archetypowych płaszczyznach” i mąθra „wzorami” Ormuzd, Druj jest punktem odniesienia dla gotowych słów złych bóstw (31.1, 53.6). W sferze eschatologicznej schronienie dla dusz zmarłych zależy od ich zasług: albo „rezydencja” ( dam-) Ahury Mazdā lub Druja ( 46.11, 49.11, 51.11 : drūjō dəmānē ). Należy zauważyć, że druj- , podobnie jak wszystkie słowa wyrażające negatywne koncepcje, nie jest poświadczone w Jasna Haptaiti . Negatywny imiesłów teraźniejszy adrujiiaṇt - „który nie oszukuje” jest raz poświadczony w Gathach (31.15).

Wiele wzmianek o druju w Młodszej Avesta to bezpośrednie kalki fragmentów Starej Avesty; na przykład vainiṱ aṧa drujəm ( Y. 60.5) i analogiczne fragmenty są oparte na yezī. . . ašā drujəm və̄ṇghaitī, „tak jak pokona Druja za pośrednictwem Aṧy” (41.1). Yašt 13.12-13, w którym kosmogonia młodsza awestyjska jest wyraźnie opisana jako arena podwójnej konfrontacji między Aṧą i Drujem oraz między dwoma mainiiu , zasługuje na specjalną wzmiankę: „Jeśli potężny fravaṧistych właśnie nie udzieliło mi pomocy. . . dla Narkotyku byłaby moc, dla Narkotyku regułą, dla Narkotyzmu cielesne życie; z dwóch duchów, które narkotyk usiadłby między ziemią a niebem ”(Boyce, Zoroastrianism I, s. 269). W odniesieniach do żeńskich demonów w Vīdēvdaddruj- był czasami zastępowany przez pairikā- lub kobiecy daēuua (Boyce, Zoroastrianism I, s. 279 nr 11). Możliwe, że podobne użycie pojawiło się w Vedic (Spiegel, s. 215 i nast.). Druj- , najwyraźniej w formie mianownika, jest pierwszym terminem w złożeniach * druxš.vī.druj- „który wyrzeka się oszustwa oszustwa” ( Vd. 19.16) idruxš.manah - „kto ma oszustwo dla myśli” ( Yt . 1.18) oraz w bierniku w drujim.vana - „który zwycięża oszustwo” ( Y. 9.19-20), z których wszystkie są hapax legomena (Kellens, 1974, s. . 39).

Osobiste formy czasownika druj : druža-

(< drúǰ (h) ḭa- ), często z przedrostkiem aiβi ; związki, w których druj- jest drugim określeniem (np. adruj- „kto nie oszukuje”, tanu.druj- „który ma oszustwo w swoim ciele,” miθrō.druj- „który zdradza kontrakt”, * druxš.vi. druj - „który wyrzeka się oszustwa oszustwa”); a derywacje o biernym sensie przymiotnikowym ( anādruxta- , anaiβidruxta- ) lub rzeczownikiem działania ( anaiβidruxti- ) są używane prawie wyłącznie w związku z oszustwem praktykowanym przy okazji kontraktu ( miθra-), gdy pojawia się kwestia jej nieprzestrzegania lub wprowadzenia do niej klauzuli oszukańczej (Kellens, 1974, s. 40 i nast.).

Pełnoprawne młodsze pochodzenie awestyjskie w -a- , draoga (OPers. Drauga- ) ma oczywiste znaczenie „kłamstwo”, które również wyraża rzeczownik agent draojina- „kłamca” (OPers. Draujana- ). W staroperski drauga- i osobiste formy czasownika druj : durujiya- znaczyć Dokładniej kłamać dynastycznej legitymacji. W tym sensie drauga reprezentuje pierwszy grzech w triadzie nieszczęść wspomnianych w inskrypcji DPd 19-20, pozostałe dwie to armia wroga ( hainā- ) i głód ( dušiyāra- ; patrz Dumézil, s. 617 i nast. ; Boyce,Zoroastrianizm II, s. 120, 123). Bierny przymiotnik duruxta- jest używany jako antonim hašiya - „prawda” (DB 4.6-8).

W Avestan druj- ma również wtórne wyprowadzenie, przymiotnik drəguuaṇt- (młodszy Av. Druuaṇt- ) „ zwolennik oszustwa, zwodziciel”, z którego najwyższy draojišta- i być może również porównawczy draoj (ii) ah- są poświadczone (Kellens , 1977, s. 69 i nast.).

 

Bibliografia : (W przypadku cytowanych prac, których nie ma w tej bibliografii oraz skrótów znalezionych tutaj, patrz „Krótkie odniesienia”).

G. Dumézil, Mythe et épopée , Paryż, I, 1968.

J. Kellens, Les noms-racines de l'Avesta , Wiesbaden, 1974.

Idem, „Remarques sur le Farvardīn Yašt”, AAASH 25, 1977, s. 69–73.

Idem, „Huttes cosmiques en Iran”, MSS 50, 1989, s. 65–78.

Idem, Zoroastre et l'Avesta ancien , Paryż, 1991.

Idem i E. Pirart, Les textes vieil-avestiques I, Wiesbaden, 1988.

F. Spiegel, Die arische Periode und ihre Zustände , Lipsk, 1887.

(Jean Kellens)

Data publikacji: 15 grudnia 1996

Ostatnia aktualizacja: 1 grudnia 2011 r

Ten artykuł jest dostępny w wersji drukowanej.
Vol. VII, Fasc. 6, str. 562-563


oryginalny tekst:

DRUJ-, Avestan feminine noun defining the concept opposed to that of aṧa-. Controversies about the meaning of the latter word have naturally had implications for the understanding of druj-. The corresponding verbal root in Indic (druh: drúhyati) seems to have the basic meaning “to blacken” (Mayrhofer, Dictionary II, pp. 79 ff.), perhaps preserved in Avestan in Yašt 5.90 and 8.5. In view of the opposition of the two words, if the meaning of aṧa- is “truth,” then that of druj- must be “lie,” but, if the meaning of the former is “order, justice,” then druj- must mean “error, deceit.” Christian Bartholomae prudently gave both meanings: “falsehood, deceit” (AirWb., cols. 778-82). Considering that the meaning “falsehood” corresponds to a certain kind of derivation (see the discussion of draoga-/drauga-, below) and that the meaning “deceit” results from a specific contextual usage (cf. the verb druj:druža-, below), the opposition was probably between “real order” and “illusory, deceptive order,” the first being linked to the lights of the day, the second to the shadows of the night (Kellens, 1991, pp. 46 ff.).

The opposition of the Iranian Mazdean conceptions of Aṧa and Drujreflected the revision and systematization ofan old schema of Indo-Iranian ideology, but the opposition was not simply that between ṛtá (order, truth) and ánṛta (chaos, lie), as in the Vedic religion, a detail that also argues for an interpretation different from “truth versus lie.” Rather, it underlay all aspects of the religion, including cosmogony (see COSMOGONY AND COSMOLOGY i), ritual, and eschatology i, and thus appears to have been the foundation of Mazdean dualism.

Druj- is attested eighteen times in the Old Avesta and is often found explicitly and systematically opposed to aṧa-, as in aṧa varatā karapā . . . drujəm “the Karapan preferred Druj to Aṧa” (32.12). The debasement of both the word and the principle that it defined is reflected metrically, for the word occurs as an excess of syllables at the end of the second hemistich of ahunavaitī meter, probably reflecting a bungled recitation (Kellens and Pirart, p. 89). In one way or another the principle of druj motivates the action of the daēuuuas (32.3; see *DAIVA). The defeat of Druj is hoped for or sought (31.4, 48.1), and victory over her will either make her the prisoner of Aṧa (30.8, 44.14) or detach her from the side of the enemy (44.13). In the metaphor of the cosmic dwelling place that illustrates Old Avestan cosmogony the dwelling place erected by Aṧa, as the agent of Ahura Mazdā, is opposed to that erected by Druj (46.6, 51.10; Kellens, 1989). Just as Aṧa is the point of reference for the ratu “archetypal planes” and the mąθra “formulas” of Ahura Mazdā, Druj is the reference point for the fabricated words of the bad divinities (31.1, 53.6). In the eschatological sphere the refuge for the souls of the dead depends upon their merits: either the “residence” (dam-) of Ahura Mazdā or that of Druj (46.11, 49.11, 51.11: drūjō dəmānē). It should be noted that druj-, like all words expressing negative concepts, is not attested in the Yasna Haptaŋhāiti. The negative present participle adrujiiaṇt- “who does not deceive” is attested once in the Gāthās (31.15).

Many mentions of druj in the Younger Avesta are direct calques of passages in the Old Avesta; for example, vainiṱ aṧa drujəm (Y. 60.5) and analogous passages are based on yezī . . . ašā drujəm və̄ṇghaitī “as he will conquer the Druj through the agency of Aṧa” (41.1). Yašt 13.12-13, in which the Younger Avestan cosmogony is explicitly described as the arena for the dual confrontation between Aṧa and Druj and between the two mainiius, deserves special mention: “If the mighty fravaṧis of the just had not given me aid . . . to the Drug would have been the power, to the Drug the rule, to the Drug corporeal life; of the two spirits the Drug would have sat down between earth and heaven” (Boyce, Zoroastrianism I, p. 269). In references to female demons in the Vīdēvdaddruj- was sometimes substituted for pairikā- or for the feminine daēuua- (Boyce, Zoroastrianism I, p. 279 n. 11). It is possible that a similar usage appeared in Vedic (Spiegel, pp. 215 ff.). Druj-, apparently in the nominative form, is the first term in the compounds *druxš.vī.druj- “who abjures deception of the deception” (Vd. 19.16) and druxš.manah- “who has deception for thought” (Yt. 1.18) and in the accusative in drujim.vana- “who conquers deception” (Y. 9.19-20), all of which are hapax legomena (Kellens, 1974, p. 39).

The personal forms of the verb druj:druža-

(< drúǰ(h)ḭa-), frequently with the prefix aiβi; compounds in which druj- is the second term (e.g., adruj- “who does not deceive,” tanu.druj- “who has deception in his body,” miθrō.druj- “who betrays the contract,” *druxš.vi.druj- “who abjures the deception of the deception”); and derivations with a passive adjectival sense (anādruxta-, anaiβidruxta-) or the noun of action (anaiβidruxti-) are used almost exclusively in connection with deception practiced on the occasion of a contract (miθra-), when there is a question of its not being respected or of having a fraudulent clause introduced into it (Kellens, 1974, pp. 40 ff.).

The full-fledged Younger Avestan derivation in -a-, draoga (OPers. drauga-) has the obvious meaning “lie,” which the noun of agent draojina- “liar” (OPers. draujana-) also expresses. In Old Persian drauga- and the personal forms of the verb druj:durujiya- connote more specifically the lie about dynastic legitimacy. It is in this sense that drauga- represents the first sin in the triad of calamities mentioned in inscription DPd 19-20, the other two being the enemy army (hainā-) and famine (dušiyāra-; see Dumézil, pp. 617 ff.; Boyce, Zoroastrianism II, pp. 120, 123). The passive adjective duruxta- is used as an antonym for hašiya- “truth” (DB 4.6-8).

In Avestan druj- also has a secondary derivation, the adjective drəguuaṇt- (Younger Av. druuaṇt-) “partisan of deception, deceiver,” of which the superlative draojišta- and perhaps also the comparative draoj(ii)ah- are attested (Kellens, 1977, pp. 69 ff.).




https://iranicaonline.org/articles/druj







niedobrze






https://en.wikipedia.org/wiki/Yald%C4%81_Night

https://en.wikipedia.org/wiki/Yule

https://en.wikipedia.org/wiki/Father_Christmas

https://en.wikipedia.org/wiki/Ahura_Mazda

https://en.wikipedia.org/wiki/Asha






niedziela, 25 października 2020

Dussehra - Indie

 

To chyba jednak jest na odwrót niż myślimy - zresztą, jak we wszystkim.... W naszej kulturze też wszystko jest na odwrót...

tłumaczenie przeglądarki


Vijayadashami ( IAST : Vijayadaśamī) znany również jako Dusera , Dasara lub Dashain to główne święto hinduskie obchodzone co roku pod koniec Nawaratri . Obserwuje się go dziesiątego dnia hinduskiego miesiąca kalendarzowego Aszwin lub Kartik , odpowiednio szóstego i siódmego miesiąca hinduskiego kalendarza luno -słonecznego , który zazwyczaj przypada na gregoriański miesiąc wrzesień i październik. 

Widźajadaśami jest obserwowane z różnych powodów i obchodzone w różny sposób w różnych częściach subkontynentu indyjskiego . 

 W południowych, wschodnich, północno-wschodnich i niektórych północnych stanach Indii , Vijayadashami oznacza koniec Durga Puja , przypominając zwycięstwo bogini Durgi nad demonem bawołów Mahishasurą, aby przywrócić i chronić dharma . 

W stanach północnych, środkowych i zachodnich święto jest synonimem Dasera (pisane również jako Dasara, Dashahara). W tych regionach oznacza koniec „ Ramlili ” i przypomina o bogu Zwycięstwo Ramy nad Ravanem . Z tej samej okazji sam Ardżuna zdziesiątkował ponad 1 000 000 żołnierzy i pokonał wszystkich wojowników Kuru, w tym Bhiszmę , Dronę , Ashwatthamę , Karnę i Kripę , co jest znaczącym przykładem zwycięstwa dobra (Dharma) nad złem (Adharma). Alternatywnie, oznacza szacunek dla jednego z aspektów bogini Devi , takiej jak Durga lub Saraswati. 

Obchody Widźajadaszami obejmują procesje na brzeg rzeki lub oceanu, które obejmują noszenie glinianych posągów Durgi, Lakszmi, Saraswati, Ganeśy i Kartikeyi, przy akompaniamencie muzyki i pieśni, po czym obrazy zanurza się w wodzie w celu rozpuszczenia i pożegnania. W innym miejscu, na Dasara, wysokie wizerunki Ravana, symbolizujące zło, są spalane fajerwerkami, oznaczającymi zniszczenie zła. Festiwal rozpoczyna również przygotowania do Diwali , ważnego święta świateł, obchodzonego dwadzieścia dni po Widźajadaszami.








Etymologia 

Dasara ( devanagari : विजयदशमी) ( Odia  : ଵିଜୟା ଦଶମୀ) ( kannada : ವಿಜಯದಶಮಿ) ( tamilski : விஜயதசமி) ( telugu : విజయదశమి) (malajalam: വിജയദശമി) jest złożony z dwóch słowach "vijaya" (विजय) i "Dashami" (दशमी ), co oznacza odpowiednio „zwycięstwo” i „dziesiąte” , co oznacza święto dziesiątego dnia świętujące zwycięstwo dobra nad złem. 

Jednak to samo określenie związane ze świętami hinduskimi przybiera różne formy w różnych regionach Indii i Nepalu, a także wśród mniejszości hinduskich występujących w innych miejscach. 

Według Jamesa Lochtefelda, słowo Dusera ( dewanagari : दशहरा) ( kannada : ದಸರಾ ಹಬ್ಬ) jest odmianą Dashahary, która jest złożonym słowem sanskryckim składającym się z „dasham” (दशम) i „ahar” (अहर), oznaczających odpowiednio „10 „i„ dzień ”.









Ramayana 

Ravana porwał Sitę . Rama poprosił Rawanę o uwolnienie jej, ale Rawana odmówił; sytuacja zaostrzyła się i doprowadziła do wojny. Po spełnieniu surowej pokuty przez dziesięć tysięcy lat Ravana otrzymał dar od boga-stwórcy Brahmy : odtąd nie mógł zostać zabity przez bogów, demony ani duchy. Jest przedstawiany jako potężny król demonów, który zakłóca pokuty riszich. Lord Vishnuinkarnuje jako ludzki Rama, aby go pokonać i zabić, omijając w ten sposób dobrodziejstwo udzielone przez Pana Brahmę. Między Ramą a Rawaną dochodzi do śmiertelnej i zaciętej bitwy, w której Rama zabija Rawanę i kończy złą władzę. Ravana ma dziesięć głów. Zabicie tego, który ma dziesięć głów, nazywa się Dusshera. W końcu Dharma została ustanowiona na Ziemi dzięki zwycięstwu Ramy nad Rawaną. W ten sposób obchodzony jest ten festiwal, przypominający zwycięstwo Dobra nad Złem. 

Mahabharata

W Mahabharacie tego samego dnia Arjuna pokonał Kaurawów , do których należeli wojownicy tacy jak Bhiszma, Drona, Aśwathama i Karna.



W większości północnych i zachodnich Indii Dasha-Hara (dosłownie „dziesięć dni”) obchodzony jest na cześć Ramy . Tysiące sztuk teatralno-tanecznych opartych na Ramayan i Ramcharitmanas ( Ramlila ) jest wystawianych na targach plenerowych w całym kraju oraz w tymczasowo zbudowanych miejscach scenicznych z wizerunkami demonów Ravana, Kumbhakarny i Meghanady . Figury są spalane na ogniskach wieczorem Widźajadaszami-Dasera. 


Chociaż Dusera jest obchodzona tego samego dnia w całych Indiach, uroczystości, które do niego prowadzą, są różne. W wielu miejscach „Rama Lila”, czyli krótka wersja historii Ramy, Sity i Lakshamana, jest wystawiana w ciągu 9 dni poprzedzających ją, ale w niektórych miastach, takich jak Varanasi, cała historia jest swobodnie odgrywana przez przedstawienie -artystów przed publicznością każdego wieczoru przez miesiąc. 






W Goa ten festiwal jest lokalnie znany jako Dasro w Konkani , oznacza zwycięstwo bogini Durgi nad demonem Mahishasura , kończy uroczystość. Ważną rolę w uroczystościach odgrywają insygnia znane jako Taranga , które są świętymi parasolami symbolizującymi wiejskie bóstwa. W wielu świątyniach odbywa się taniec Tarang. Wyrocznie są powiązane z Dasarą w Goa. 

Tego dnia rytuał zwany Seemollanghanbóstw odbywa się. Dlatego ludzie przestrzegają symbolicznego rytuału przekraczania granicy swojej wioski. Ikony bóstw są niesione w wielkiej procesji. Tradycja ma swoje korzenie w czasach starożytnych, kiedy królowie przekraczali granice swojego królestwa, aby toczyć wojnę z sąsiednim królestwem. Po Seemollanghan istnieje tradycja, w której ludzie wymieniają się pana Aaptyachi . Te urlopy symbolizują złoto, a rytuał jest symbolicznym przedstawieniem wymiany złota. 



W Maharasztrze święto to nazywa się Daśara . Bóstwa zainstalowane pierwszego dnia Navratri są zanurzone w wodzie. Obserwatorzy odwiedzają się i wymieniają słodyczami. 













https://en.wikipedia.org/wiki/Vijayadashami


https://en.wikipedia.org/wiki/Bathukamma





wtorek, 7 kwietnia 2020

Pomorskie wyspy kultowe



Religia Słowian: najważniejsze odkrycie ostatnich lat





Według Wojciecha Chudziaka Słowianie wyróżniali w krajobrazie miejsca o szczególnej waloryzacji mitologiczno-kultowej. Ich istnienie mogą potwierdzać przesłanki toponomastyczne (nazewnictwo miejscowe) oraz archeologiczne. Na Pomorzu (aczkolwiek nie tylko tam) rolę taką przypisał grupie wyróżniających się wysp. Najwięcej uwagi przyciągnęła wyspa na Jeziorze Zarańskim nieopodal miejscowości Żółte. Swój najlepszy okres przeżywała ona w XI w. Wyłożono ją wtedy kamiennym brukiem, wybudowano tam osobny budynek interpretowany dziś jako pogańska świątynia, okolono reprezentacyjnym nabrzeżem i pomostami, wybudowano palisadę oraz most prowadzący na ląd w kierunku osady. Na wyspie odkryto ślady palenisk a wokół niej prawdopodobne depozyty akwatyczne: militaria, narzędzia rolnicze i tkackie, dwa szkielety koni (odtąd bywa nazywana Wyspą Świętych Koni).
Jednym z naukowców zwracających na to odkrycie szczególną uwagę był archeolog dr Kamil Kajkowski z Muzeum Zachodniokaszubskiego w Bytowie:
 „Pionierskie na obszarze Polski, zainicjowane przez ośrodek toruński, badania nad wyspami jeziornymi Pomorza przyniosły wiele znamiennych informacji dotyczących wczesnośredniowiecznego osadnictwa na tym obszarze. Poszerzając je o dorobek badaczy niemieckich nad obszarem północnego Połabia oraz wyniki dalszych prac archeologów polskich nad Ziemią Lubuską, możemy przyjąć funkcjonowanie w północnej części Słowiańszczyzny Zachodniej charakterystycznego modelu organizacji, a nade wszystko waloryzowania przestrzeni. (…) Semantyka i rola wysp w mitologiach indoeuropejskich, wyraźne wyeksponowanie w krajobrazie przyrodniczym, sztuczne grodzenie przestrzeni oraz struktury odkryte na ich powierzchni i strefie przybrzegowej ukazują wyspy jako obszary o wyjątkowej sile manifestacji sacrum, a w dalszej konsekwencji wyjątkowe miejsca sprawowania czynności obrzędowych.”
Podobnie za cenne uznał te odkrycia archeolog dr Paweł Szczepanik z Instytutu Archeologii UMK w Toruniu: „Z perspektywy badań archeologicznych za niezwykle istotne należy w moim odczuciu uznać badania nad przestrzenią kulturową i zwrócenie uwagi na czynniki religijno-symboliczne, jako generujące taki, a nie inny sposób jej organizacji. Za wyjątkowe w tej perspektywie należy uznać z pewnością wyniki prac prowadzonych na wyspach jeziornych Słowiańszczyzny Zachodniej. Prace wykopaliskowe na tych stanowiskach – wcześniej prowadzone jedynie sporadycznie – wydają się doskonale uzupełniać nasz stan wiedzy na temat kultury wczesnośredniowiecznych Słowian.”



Za niezwykle istotne uznane zostały również wyniki badań archeologicznych prowadzonych przez Wojciecha Chudziaka na Wzgórzu św. Wawrzyńca. Chudziak uznał je za punkt centralny dla tamtejszego plemienia, symboliczne i umotywowane mitologicznie miejsce „władzodajne” ziemi chełmińsko-dobrzyńskiej. Wzgórze dominowało nad okolicą, wyróżniało się w niej wraz z wielkim głazem narzutowym. Nieopodal krzyżowały się w X w. ważne trakty handlowe, ale brakowało ośrodka grodowego.
Na istotność podjętej kwestii zwrócił uwagę m.in. archeolog Janusz Cieślik: „Ważną próbę odczytania odzwierciedlenia mitu kosmologicznego Słowian w organizacji przestrzeni sakralnej rejonu Wzgórza św. Wawrzyńca w Kałdusie podjął Wojciech Chudziak. W jego studium możemy znaleźć odwołania do symboliki axis mundi, realizowanej w kilku wymiarach oraz dualistycznego mitu kosmologicznego, znanego tradycyjnym kulturom ludów indoeuropejskich. W strukturze przestrzeni, konstrukcji i charakterze zabytków odkrytych w Kałdusie badacz wyróżnił zespół cech właściwych bóstwom uranicznym, słonecznym oraz bóstwom chtonicznym.”
Oprócz wymienionych wyżej naukowców, wagę tych odkryć podkreślili również archeolog z UKSW dr Joanna Wawrzeniuk, historyk prof. dr hab. z URz Leszek P. Słupecki oraz historyk prof. dr hab. Krzysztof Bracha z UJK. To w sumie tylko sześć osób, ale żadne inne odkrycia nie przyciągnęły nawet takiej uwagi.
W ankiecie wzięło udział 33 badaczy z 11 krajów. Najwięcej pochodziło z Polski (22) i najczęściej byli filologami (8) lub archeologami (7). Zapewne ten właśnie rozkład pochodzenia i specjalizacji odbił się na wynikach, tzn. wskazaniem badań archeologa (przede wszystkim przez archeologów) pochodzącego z Polski (wyłącznie przez polskich naukowców). Pozostałe odpowiedzi wykazały się znacznym zróżnicowaniem a nie brakło wśród nich i takich, które odmawiały większej roli jakimkolwiek odkryciom i teoriom od bardzo dawna.
 Z wynikami ankiety można zapoznać się dzięki książce Badania nad wierzeniami Słowian. Wczoraj, dziś, jutro wydanej Muzeum Mitologii Słowiańskiej w Owidzu. Ukazała się 6 kwietnia 2020 r. i można ją zamawiać kontaktując się z muzeum.
Autor tekstu: Grzegorz Antosik