Jeżeli chodzi o Słowian istnieje
kilka nazw jakimi nas określano w historii.
Najpierw podam ogólnodostępne dane, a na końcu zaprezentują moje ustalenia w tym temacie.
Jak podaje wiki:
Nazwa jest bardzo stara i wywodzi się z języka
prasłowiańskiego. We wszystkich językach słowiańskich nazwa
własna etnosu jest podobna i zawiera rdzeń slav- / slov-.
Został on powielony do pozostałych języków europejskich i w
dostosowanych formach występuje jako jedyna nazwa etnosu
słowiańskiego. Tylko w języku niemieckim w średniowieczu Słowian
określano również nazwą (die) Wenden, zwłaszcza w
stosunkach lokalnych z Serbami
łużyckimi oraz Słoweńcami mieszkającymi na
terenie Łużyc oraz Karyntii (niemiecko-połabskich,
niemiecko-słoweńskich; por. liczne nazwy miejscowe z
członem Windisch / Wendisch).
W źródłach pisanych nazwa Słowian pojawia się w VI wieku
n.e. Prokopiusz z Cezarei w Historii wojen używa
nazw Σκλάβοι – Sklaboi, Σκλαβηνοί – Sklabēnoi, Σκλαυηνοί – Sklauenoi, Σθλαβηνοί – Sthlabenoi i Σκλαβῖνοι – Sklabinoi. Jordanes w Getyce użył
nazwy Sclaveni.
Źródłosłów nazwy „Słowianie” nie jest jednoznacznie
ustalony. Istnieje na ten temat kilka hipotez min.:
Roman Jakobson i wielu innych
językoznawców nawiązuje
do prasłowiańskiego rdzenia slovo (słowo), dopełniacz slovese, i
powiązanego slava (sława), oraz sluxъ (słuch,
czyli „sława, która się niesie”, porównaj „chodzą
słuchy”), które pochodzą z praindoeuropejskiego *k’leu̯-os (być
znanym, sława), pokrewnym starogreckiemu przyrostkowi -κλῆς (kles,
słynny), który składa się na imię Peryklesa,
łacińskiemu clueo (być nazwanym, słynnym),
angielskiemu loud (głośny), awestyjskiemu sravah- („sława”),
oraz sanskryckiemu श्रवस्
– śrávas-.
Według m.in. Zbigniewa Gołąba nazwa „Słowianie”
(podobnie jak gr. ἒθνος – ethnos „etniczność”)
wywodzi się od praindoeuropejskiego *su̯edhnos (z u
niesylabicznym), a to od
starszego przymiotnika *su̯edho / *su̯ebho „własny
(pierwotnie „czyjś powinowaty”)”;
stąd Svoběne → Sloběne „Słowianie”
i Suēbi „Swebowie”, „Szwabowie”.
Oba przymiotniki zostały utworzone z tego samego podstawowego
rdzennie praindoeuropejskiego morfemu *s(u̯)e- „poza,
obok”.
Językoznawca,
profesor Wiesław Boryś z Instytutu Slawistyki PAN wywodzi
prasłowiańskie i
ogólnosłowiańskie *svoboda / *sloboda (słń. slobost, czakawskie dialektalne slobo/slobost, scs. svobьstvo, biał. свабода
[svaboda], bułg. свобода
[svoboda], cz. svoboda, mac. слобода
[sloboda], ros. свобода
[svoboda], serb.-chorw. sloboda /
слобода, słc. sloboda, ukr. свобода
[svoboda], głuż. swoboda, pol. swoboda, staropol. słoboda,
świeboda[10]) od
prasłowiańskiego svobъ (← *su̯o-bho ← *su̯os „własny”)
w znaczeniu „należący do swego plemienia, mieszkający na własnej
ziemi, będący u siebie”.
Pierwotne *svoba → *sloba (z dysymilacją spółgłosek
wargowych v – b > l – b,
podobnie svoboda → sloboda; dysymilacja musiała
zajść dość wcześnie, gdyż jej warunkiem
była bilabialna wymowa v). Według
W.Borysia *svoba można uznać za
prastary derywat odprzymiotnikowy, abstractum[b] z sufiksem -ā,
pod względem budowy zbliżonym do „wiara”
(prasłow. *věra). *Svoba oznaczało „stan
znajdującego się w swoim plemieniu, na swojej ziemi, wśród
swoich, bycie swobodnym”, stąd znaczenie „swoboda (robienia
czegoś), wolność”.
Badacze Johann Peisker i Henryk
Łowmiański wywodzili nazwę „Słowianie” od slova –
„błoto” i wyjaśniali ją upodobaniem naszych przodków do
wilgotnych terenów. Z tą teorią wiąże się podobna, za którą
optowali m.in. Jan Michał Rozwadowski i Milan
Budimir, że etnonim ten pochodził od konkretnego hydronimu o
tej nazwie: Sława / Słowa, pochodzącego
od prasłow. rdzenia *slov- / *slav- od praindoeur. *kʼleu- / *kʼlou- / *kʼlōu- „płynąć,
skrapiać (czyścić)” (znanego m.in.
z gr. κλύμενος – klimenos, κλυτόπωλος – klitopoulos, κλύζω – klizo, łac. cluěre „czyścić”, cloāca, lit. šlúoju, šlaviaũ, šlavinéti „zamiatać”).
Zachowały się hydronimy z tym rdzeniem, na przykład Sława,
dziś Wełnianka, lewy dopływ Wełny itd.
Oprócz określeń Wenetowie,
Antowie, Sclaveni, Wendowie, jest
także Sporoi.
Sporoi ( gr . Σπόροι )
lub Spori to według uczonego
wschodniorzymskiego Prokopiusza (500-560) stara
nazwa Antów i Sklawenów ,
dwóch wczesnosłowiańskich gałęzi.
Prokopiusz stwierdził, że Sclaveni i
Antowie mówili tym samym językiem , ale nie wywodził ich
wspólnego pochodzenia z Veneti (jak na Jordanesa), ale z
ludem, którego nazywał „Sporoi”. Zaczerpnął nazwę
z greckiego σπείρω ("rozrzucam
ziarno"), ponieważ "zaludniali ziemię rozproszonymi
osadami".
Pojawia się również porównanie do:
Zeriuani – nazwa określająca nieznane
bliżej plemię słowiańskie, wymienione przez Geografa
Bawarskiego. Od Zeriuani miały wywodzić swój rodowód wszystkie
inne plemiona słowiańskie.
Plemię to identyfikowane było w nauce
z Siewierzanami, Słowińcami, Serbami lub Serbołużyczanami.
Informacja Geografa Bawarskiego traktowana jest jako potwierdzenie
tradycji wspólnego pochodzenia plemion słowiańskich.
A connection has also been made with
the Zeriuani mentioned by the 9th-century Bavarian
Geographer. It states that the Zeriuani "which is so great
a realm that from it, as their tradition relates, all the tribes of
the Slavs are sprung and trace their origin" (Zeriuani tantum
est regnum, ut ex eo cunctae gentes Sclavorum exortae sint, et
originem, sicut affirmant, ducant).
Zeriuani lub Zeruiani było
nieznane plemię słowiańskie wymienione przez Geografa
Bawarskiego . Stwierdza, że kraj Zeruiani
„który jest tak wielkim królestwem, że z niego, jak mówi ich
tradycja, powstały wszystkie plemiona Słowian i z niego wywodzą
swoje pochodzenie”.
Plemię i jego terytorium nie zostały jeszcze zidentyfikowane i
zlokalizowane.
Podczas gdy wcześniejsi uczeni zakładali, że byli związani z
wczesnymi Serbami (choć są już wymienieni w tym samym
źródle co Surbi ), czeski antropolog Lubor
Niederle i polski historyk Kazimierz Tymieniecki również
uważał to za korupcję Sarmatów lub Sewerów .
Współcześni uczeni polscy, jak Henryk Łowmiański
argumentował, że jest to zepsuta forma imienia Sewerów. Twierdzi
się, że związki z Serbami są niemożliwe, ponieważ Serbowie
Północni mieszkali w innej części Europy, która również nie
pasuje do listy, a serbski etnonim nigdy nie był zapisywany ze
słowiańskim przyrostkiem -jane ( -eani ),
podczas gdy plemienne imię Sewerów zostało zapisane zarówno w
zbiorowej formie Sever, jak i w liczbie mnogiej Severjane ,
co etymologicznie sugeruje plemiona Sewerów .
Gerard Labuda uważał, że plemiona te przybyły
z Małopolski i zachodniej Ukrainy, a Ryszard Kiersnowski
uważał, że Zeriuani byli reliktem dużej grupy zamieszkującej
wzdłuż Odry, ale ponieważ w tych stronach nie było spisanego
plemienia o takiej nazwie, oznacza to również Sewerów ruskich i
bałkańskich. Bardziej prawdopodobną etymologiczną
derywację obu Zeriuani i Zuierani , choć ich
wzajemny związek jest wątpliwy , proponuje Tadeusz
Lehr-Spławiński i wielu innych, odnosząc je
do miast Czerwieni i hydronimu *Czerwia . Jednak
w oparciu o położenie innych plemion i względy fenomenologiczne,
możliwe jest również zniekształcenie nazwy Drevlians.
Ponadto istnieje jeszcze określenie:
Saqaliba, Sakaliba (arab. صقالبة,
lp. Siqlab) – zbiorcza
nazwa słowiańskich najemników i niewolników w
średniowiecznym świecie arabskim. Wyraz ten najpewniej jest kalką
językową z greckiego wyrazu określającego Słowian – Sklabonei.
Saqalibowie należeli do najcenniejszych dóbr eksportowych
Słowiańszczyzny, a handel nimi angażowało się wiele królestw i
ludów.
Pierwsze pojedyncze wzmianki o
ludziach sa-Saqaliba pochodzą od pisarzy arabskich z
drugiej połowy VII wieku, w roku 691 Ghiyath ibn Ghawth
al-Taghlibi al-Akhtal, poeta tworzący na dworze Umajjadów wspomina
o tłumie jasnowłosych Saqaliba, pisze też o grupie, która po
odbyciu służby wojskowej osiedliła się w pobliżu miasta Apamea.
Pierwszym geografem który określił położenie kraju ard
as-Saqaliba był Muhammad ibn Musa al-Chuwarizmi,
autor Księgi obrazu ziemi (Kitab surat al-ard) ok. 850
rok, w dziele tym perski geograf jednoznacznie stwierdza, że
kraj Germania, jest identyczny z ziemią Saqaliba" .
Natomiast Ibrahim ibn Jakub lokował centrum Saqaliba na
zachód od Bułgarii Nadwołżańskiej.
Perski kronikarz Ibn al-Faqih pisał, że istniały dwie
grupy Saqaliba – śniadoskórzy i ciemnowłosi z brzegów
morza oraz bladolicy i jasnowłosi z głębi lądu. Abu Zayd
al-Balkhi pisał o trzech głównych miejscach pochodzenia owych
– Kuyaba (zdaniem Grekowa jest to Kijów), Slavia (w
średniowieczu tak określano m.in. zamieszkane przez Słowian
połabskich – Łużyce, Brandenburgię, Meklemburgię i Pomorze
Zachodnie, a także Artania (najpewniej okolice Jarosławia,
gdzie odnaleziono skarb z arabskimi monetami).
English wiki:
Mamy więc tu uwagę, że Słowianie i Germanie pochodzą z
jednego kraju, przypominam też, że jak piszą internety, wg cesarza
Porfirogenety „Germanie mówią językiem słowiańskim” - a więc
może Germanie to jakaś lokalna grupa Słowian, która w
„kronikach” zachodu została wykorzystana do zaciemnienia
informacji o Słowianach.
Także:
Zgodnie z relacją Tacyta, autora dzieła „Germania”,
Wenedowie mieli styczność z Sarmatami, ale sami należeli do innej
grupy etnicznej i reprezentowali inną kulturę:
„Wenetowie przejęli wiele z obyczajów Sarmatów.
Przebiegają bowiem w celach łupieskich wszystkie lasy i góry
znajdujące się między Peucynami a Fennami. Jednak powinni być
raczej zaliczani do Germanów, ponieważ budują domy, noszą tarcze
i lubią szybkie, piesze marsze. Odróżnia ich to od Sarmatów
żyjących na wozie i na koniu” – pisał w I wieku naszej ery.
A więc wg Tacyta, różnica pomiędzy Germanami, a Słowianami
polegała na tym, że jedni wędrują, a drudzy lubią piesze marsze.
Jedni lubią ziemniaki z ogniska, a drudzy brukiew.
Rozróżnienie oczywiście bezsensu.
Być może chodzi tu tylko o podział – tryb nomadów i tryb
osiadły, zapewne jednak widzimy tu akt fałszerstwa, gdzie Tacyt
wymyśla cokolwiek, byleby wykazywać, że są to różne ludy. Nie
mówi, czy mówią tym samym językiem, ani czy mają wspólne
korzenie czy inne obyczaje, do dzisiaj niemcy, gdy kłamią, to z
reguły – nie kłamią, tylko unikają mówienia rzeczy, które im
są niewygodne, czy nie pasują do tego, co chcą komuś „sprzedać”.
Więc Germanie - raczej była to grupa, która została jako
pierwsza na tym terenie podbita metodą na 5 kolumnę (porównaj też:
„porwanie Sabinek”) i stała się wrogiem dla swoich
dotychczasowych braci – patrz, podobnie zrobili z Prusami –
nastali tam wrogowie Prusów - Prusacy, którzy przyjęli niemal
identyczne miano, Ukraina stworzona przez niemców, odcięta
Białoruś, Litwa, a obecnie Polska, której czynniki oficjalne
atakują Białoruś.
Jak to podobno powiedział Orban – i ja zresztą też, z tym, że
nie wiem, co miał na myśli węgierski premier - Polska będzie
Niemcami Europy.
Prawda, że wszystko się zgadza?
Wracając do tematu.
Mamy więc następujące określenia:
Sklaboi, Sklabēnoi, Sklauenoi, Sthlabenoi,
Sklabinoi, Sclaveni
Wenetowie, Antowie, Wendowie, Sporoi
Zeriuani lub Zeruiani
Saqaliba, Sakaliba
Moje uwagi:
Sporoi
from Greek σπείρω ("I
scatter grain"), because "they populated the land with
scattered settlements"
z greckiego: „rozrzucam ziarno”
ponieważ "zaludniali ziemię rozproszonymi, rozrzuconymi
osadami"
Uważam, że każdy człowiek fizycznie
pochodzi od Stwórcy (lub Odtwórcy) i każdy lud na ziemi w swej
genezie – wyszedł z tzw. Raju. Prawdopodobnie można to udowodnić,
a w każdym razie istnieją na to pewne poszlaki. To że tzw. Raj istniał to jest pewnik, który można udowodnić.
Po rozejściu się ludów po ziemi,
Stwórca nadal ingerował w rozwój ludzkości (czyli uprawiał sex?)
w różnych miejscach na świecie w różnym czasie – stąd np.
bliskie podobieństwa genetyczne pomiędzy niektórymi ludami w Azji
i Europie, które teoretycznie nie stykały się ze sobą.
Jednak na skutek wtrącenia się –
SI, albo po prostu Złego, który obalił pierwszy Raj w Azji –
doszło do powstania tzw. Cywilizacji Śmierci, tj. ludzie się
poróżnili i zaczęli ze sobą walczyć.
Być może dlatego, Stwórca postanowił
zalać świat ludźmi, których wpierw odseparował na północy
odległego zachodniego krańca Azji, który dzisiaj nazywamy Europą,
by nie ulegli przemocy, potem zaś posłał ich celem zaludnienia
ziemi, zdobycia przewagi liczebnej i zdominowania Cywilizacji
Śmierci.
Szczególnym problemem jest wyraz „ojciec”, który różni
Słowian od wszystkich pozostałych Indoeuropejczyków włączając w
to najbliżej z nimi skądinąd spokrewnionych Bałtów; po litewsku
bowiem ojciec znaczy tevas, a więc również inaczej niż we
wszystkich pozostałych językach indoeuropejskich.
Natomiast określenia matki, brata, siostry, syna i córki są u
Słowian praindoeuropejskie, co wskazuje na ich - i Bałtów -
przynależność do tej wspólnoty w okresie matriarchatu, przed
ustanowieniem patriarchatu. Później związek Bałtów i Słowian z
pozostałymi Indoeuropeczykami musiał się na dłuższy czas zerwać.
[albo świadczy to o tym, że Stwórca najdłużej przebywał
wśród Słowian, słowo "ojciec" wiązałbym z nim
personalnie, w innych językach istnienie jego osoby zostało
szczególnie zamazane poprzez zbabilozowanie pojęcia ojciec -
otwiera się pole do domysłów - MS]
https://maciejsynak.blogspot.com/2021/06/o-waznosci-jezyka.html
porównaj także:
Menander Protector mentions a
Daurentius (circa 577–579) who slew an Avar envoy of Khagan Bayan I
for asking the Slavs to accept the suzerainty of the Avars;
Daurentius declined and is reported as saying:
"Others do not conquer our land,
we conquer theirs – so it shall always be for us".
https://en.wikipedia.org/wiki/Slavs
Moim zdaniem w nazwie Sporoi może
chodzić o wskazanie, że są oni celowo posyłani w świat przez
Stwórcę – jest to dwuznaczne, bowiem nazywani są „nasieniem”,
co może oznaczać, że jest ich dużo, ale też, że pochodzą
bezpośrednio od niego, bezpośrednio z jego nasienia tj. pomiędzy nami, a Stwórcą, było mniej
pokoleń, niż pomiędzy innymi jego potomkami.
A poza tym – Sporoi brzmi zupełnie
jak:
„sporo ich” :)
The origin and migration of Slavs in
Europe between the 5th and 10th centuries AD - ang. wiki
Zeriuani lub Zeruiani
Na terenie dzisiejszej Polski
znajdowała się tzw. Hyperborea.
To inna nazwa na Raj.
Nazwa Zeriuani może oznaczać „z
Erydanu” (w skrócie Eden?), czyli od terenów przez które płynie
rzeka Erydan „wpadająca do morza północnego” – to rzeka z
terenów Hyperborei, więc na naszych terenach.
Sklaboi, Sklabēnoi, Sklauenoi, Sthlabenoi,
Sklabinoi, Sclaveni
To są określenia, które znaczą tyle
co, jak byśmy dzisiaj powiedzieli - „z Kujaw”
[A pamiętacie "Bydgoszczu"? Wiedzieliście, że ubecja siedzi nieustannie w moim kompie?]
i tu pewne kuriozum:
ale BARDZO WAŻNE!
Kuyaba ( arabski : كويابة Kuyaba )
był jednym z trzech centrów Rusi lub saqaliba ( wcześnie
Słowianie Wschodni ) opisane w książce utraconego przez Abu
al-Balkhi Zayd (pochodzącym z około 920 ) i wspominany w
pracach niektórych swoich zwolenników ( Ibn
Hawqal , Al-Istakhri , Hudud ul-'alam ).
Dwa pozostałe ośrodki
są Slawiya ( polskie : صلاوية s (a)
lāwiya ) (próbnie identyfikowane z ziemiąIlmen
Słowianie , zobacz Ruski kaganat ) i Arthaniya ( po
arabsku : ارثانية „Arṯāniya )
(nie prawidłowo wyjaśnione).
Sowieccy historycy, tacy jak Borys Grekow i Borys
Rybakow, wysunęli hipotezę, że „Kujaba” jest błędną
wymową słowa „ Kijów ”. Teoretyzowali, że
Kujaba była związkiem plemion słowiańskich w środkowym
biegu Dniepru, skupionym wokół Kijowa (obecnie
na Ukrainie ). Kuyaba, Slawiya i Artaniya później
połączyły się, tworząc państwo Rusi Kijowskiej ,
obejmujące współczesną Białoruś, Rosję i Ukrainę. Wyjaśnienie
to zostało przyjęte przez współczesną historiografię ukraińską.
Kuyaba (Arabic: كويابة Kūyāba)
was one of the three centers of the Rus or Saqaliba (early
East Slavs) described in a lost book by Abu Zayd
al-Balkhi (dating from ca. 920) and mentioned in works by some
of his followers (Ibn Hawqal, Al-Istakhri, Hudud ul-'alam).
The two other centers were Slawiya (Arabic: صلاوية Ṣ(a)lāwiya)
(tentatively identified with the land of Ilmen Slavs, see Rus'
Khaganate) and Arthaniya (Arabic: ارثانية ’Arṯāniya)
(not properly explained).
Kuyaba to przecież wprost "Kujawia", gdzie nazwa została zapisana przez ruskie "b", a potem źle odczytana - "b" zamiast "w".
Albo - to my źle odczytujemy nazwę Kujaba...
I wreszcie
Saqaliba, Sakaliba
Moim zdaniem nazwa Saqaliba jest
odpowiedzią na pytanie:
„A wy ludzie kto?”
„My z Koliby”
„z Koliby” zostało zniekształcone na
Saqaliba.
A co to jest Koliba??
Koliba to kolebka – kolebka ludzi, z
której oni wyszli w świat, patrząc na informacje odnośnie Kuyaba jak wyżej - nazwa Kujawy to zniekształcona
Koliba – występuje tu zamiana znaku „b” i „w” jak w: Wawel –
Babel.
Zwracam uwagę, że pisarz Czesław
Białczyński używa tego terminu w swojej twórczości – nie od
niego jednak wziąłem tę nazwę i mogę to udowodnić.
Do takiego wytłumaczenia nazwy
doszedłem w 2013 roku.
Zwracam uwagę, że jest to dość
„popularne” tłumaczenie genezy nazw.
Ze dwa lata temu czytałem artykuł na
temat angielskiego słowa „spruce” czytanego jako
sprus?, a
oznaczającego „świerk”.
Wg artykułu
Anglicy w pewnym okresie masowo importowali świerk z Prus i dlatego
określenie „spruce” znaczy dosłownie – drewno „z Prus”.
Polskie wyrażenie z
Prus ("od Prusy", region dzisiejszej Polski)
brzmi jak dla angielskich uszu świerk.
Świerk, spruse (1412)
i Sprws (1378) wydają się być określeniami rodzajowymi
dla towarów przywiezionych do Anglii przez Hanzeatycki kupców
(zwłaszcza piwa, desek, drewnianych skrzyń i skóry), a zatem
drzewo uważano za charakterystyczne dla Prus, które przez pewien
czas były figuratywne w Anglii jako kraina luksusów. Można
argumentować, że słowo to faktycznie pochodzi
od Starofrancuski semestr Pruce, czyli dosłownie
Prusy.
Ponadto.
Na Pomorzu znajduje
się urokliwe miasteczko Skarszewy.
O pochodzeniu nazwy
tej miejscowości możemy przeczytać min. w opracowaniu:
„Nazwy miast
Pomorza Gdańskiego” pod redakcją czołowych językoznawców
Edwarda Brezy i Jerzego Tredera (wcześniejsze wydanie pod redakcją
H. Górnowicza i Z. Brockiego).
Wg Autorów nazwa
Skarszewy pochodzi od imienia Karsz.
Jak pisze Breza:
„Początkowe s-
w nazwie jest dawnym przyimkiem – mówiono np. „s Karszewa”
(= z Karszewa) który się z czasem zrósł w całość z
pierwotną nazwą miejscowości.
Procesy takie
obserwujemy bardzo często, np. dzisiejsze Skarżysko to dawne
Karszycko, nazwy kilku wsi w Kościerskiem zapisywane były w
źródłach jako Skalsk: z
Kal(i)sk (obecnie Kaliska), Sternekow: z Ciernikow
(dziś Czerniki), Strzebunya: z Trzebunia (dziś Trzebuń),
Skarszewy w Świeckiem mają z XIII w. zapisy Karsowo,
gdzie dzisiejsze nagłosowe s- też jest z pochodzenia
przyimkiem.
W r. 1608 (II
księga sądowa kościerska, k. 41) notowany jest: Faltyn Hassa S
Karszew.”
Tyle (i aż tyle!) Edward Breza.
Moim zdaniem to
wyczerpuje temat i moja teza, że Saqaliba oznacza „z Koliby”
jest całkowicie poprawna.
Słowianie pochodzą z Kujaw.
Podobnie, Hyperborea to nazwa tożsama z Raj, a także Lach i pochodne Lechia - Lechici i
to, że leży ona w dzisiejszej Polsce.
Lach tożsame z
terminem Raj – potrafię to udowodnić.
Lachy to "ci, co
mieszkali w Raju" lub – "pochodzący z Raju" (Koleby - kolebki) - o czym piszę tutaj: Etymologia nazwy Polacy.
Nazwa Polacy
oznacza tyle co „Polachy” czyli „ci co nastali po Lachach” -
po obaleniu Raju.
Polachy – Polaki - Polacy
„ch” jest
wymienne z „k” jak np. Christina – Krystyna.
podobnie "c" i "k" - np. w angielskim słowie "car" czytanym jako "kar"
Polaki - Polachy
analogia jak - poranek – pora dnia następująca „po rano”.
Od słowa Lachy
pochodzi też prawdopodobnie pojęcie szlachta, czyli „s Lachów”
= „z Lachów”.
Lachy to my, Polacy
– tak do dzisiaj mówią na nas min. Ukraińcy.
Polachy to Polacy –
tak mówią na nas Kaszubi i tak min. zapisał to Bernard Sychta w
swoim Słowniku Gwar Kaszubskich.
To wszystko my.
Na powyższe tezy posiadam zarówno argumenty i dowody.
Część tez - celowo nie wskażę teraz które - potwierdzają badania naukowe.
Tak to bywa, że naukowcy dowodzą czegoś, nie wiedząc, że jednocześnie dowiedli czegoś innego...
Tekst powyższy wraz z tekstami Bachus oraz Morfeusz, albo antropomorfizacja stanowią integralną część opracowania Paranoja indukowana.
Pierwszy szkic powstał w maju 2019 roku i opracowanie - jak widać - powstaje mozolnie i etapami...
W tekście wyraźnie wskazałem, które tezy, idee, informacje pochodzą od innych autorów, a które ode mnie.
Tekst mojego autorstwa podkreśliłem - wyszczególniłem kolorem.
Potwierdzam, że treści tu podane - tezy, idee, pomysły, informacje - odnośnie etymologii terminów:
Sporoi, Zeriuani lub Zeruiani, Sklaboi, Sklabēnoi, Sklauenoi, Sthlabenoi, Sklabinoi, Sclaveni, Saqaliba, Sakaliba prezentowane w tekście po słowach: "Moje uwagi" są mojego autorstwa.
Wszystkie prawa zastrzeżone.
Rozpowszechnianie tekstu dozwolone pod warunkiem każdorazowego wyraźnego wskazania, że autorem podanych etymologii jest Maciej Piotr Synak wraz z podaniem czynnego złącza do powyższego artykułu oraz nie czerpania z tego tytułu korzyści materialnych.
Poniżej zdjęcia własne.
POLECAM:
https://maciejsynak.blogspot.com/2018/08/tajemnica-koscioa-w-skarszewach.html
https://maciejsynak.blogspot.com/p/lista-postow.html
Linki:
https://en.wikipedia.org/wiki/Slavs
https://en.wikipedia.org/wiki/Sporoi
https://pl.wikinew.wiki/wiki/Early_Slavs
https://en.wikipedia.org/wiki/Zeriuani
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zeriuani
https://en.wikipedia.org/wiki/Saqaliba
https://pl.wikipedia.org/wiki/Saqaliba
https://en.wikipedia.org/wiki/Eridanos_(river_of_Hades)
https://pl.wikipedia.org/wiki/S%C5%82owianie#Etymologia_nazwy
https://pl.wikinew.wiki/wiki/Spruce
https://ciekawostkihistoryczne.pl/2021/04/07/kim-byli-starozytni-wenedowie-ktorzy-zyli-nad-wisla-czy-chodzi-o-slowian/
https://en.wikipedia.org/wiki/Kuyaba
https://maciejsynak.blogspot.com/2021/06/o-waznosci-jezyka.html
https://maciejsynak.blogspot.com/2021/04/kalasz-lud-z-pakistanu-cz1.html
https://maciejsynak.blogspot.com/2021/04/kalasz-lud-z-pakistanu-cz2.html
https://maciejsynak.blogspot.com/2021/04/kalasz-polska-grecja.html
Bernard Sychta - "Słownik Gwar Kaszubskich" tom 4
E. Breza, J. Treder, H. Górnowicz - „Nazwy miast Pomorza Gdańskiego”
przedruki z angielskich stron w tłumaczeniu przeglądarki
Czy słowa ksiądz i księżyc należą do jednej rodziny wyrazów?
