Kapitalizm nas wyzwolił? Pracujemy dziś dłużej niż w średniowieczu
12 listopada 2016, 12:45 |
Aktualizacja: 14.11.2016, 12:57
Panuje dość powszechne przekonanie, że dawniej losem człowieka była praca ponad siły. I dopiero kapitalizm ludzkość z tej pułapki wyzwolił. Fakty pokazują jednak, że było dokładnie odwrotnie.
Oczywiście wszyscy przypomną zaraz, że zanim doszło do
ustawowego ograniczenia dniówki do ośmiu godzin (40 godzin
tygodniowo), robotnicy tyrali nawet dwa razy tyle. Faktycznie. Praca
po kilkanaście godzin na dobę była chlebem powszednim
XIX-wiecznego robotnika. Istnieją statystyki dowodzące, że w roku
1840 w Wielkiej Brytanii pracowało się 70 godzin tygodniowo. Co
daje grubo ponad 3 tys. przepracowanych godzin rocznie. Na tym tle
dzisiejsze 1,8–1,9 tys. godzin rocznie (a w Polsce to nawet 1963
godziny, według nowych danych OECD) wydaje się rajem na ziemi.
Tylko że jest jeden problem. Takie porównanie nie uwzględnia
tego, ile właściwie pracowało się wcześniej. A więc zanim
kapitalizm wprowadził ludzkość na ścieżkę szybkiego wzrostu. A
może raczej należałoby powiedzieć, zagnał większą część
populacji
w kierat. Próbował to pokazać już wiktoriański ekonomista
Thorold Rogers (1823–1890). Szacował on, że w średniowieczu
robotnik rolny był „w pracy” nie dłużej niż 8 godzin. Rogers
komentował w ten sposób postulaty skrócenia czasu pracy wysuwane
przez rodzące się ruchy robotnicze. „To nie jest żadna
fanaberia. Oni postulują powrót do tego, co było normą jakieś
400 czy 500 lat temu”.Rogers oraz wszyscy następni ekonomiści zajmujący się problemem czasu pracy nie bazowali oczywiście na gotowych statystykach. Bo takie nie istniały. Opierali się jednak na mocnych dowodach. Czyli na dokumentach z epoki. Na przykład na opisach takich jak ten elżbietańskiego kronikarza (XVI wiek) Jamesa Pilkingtona, biskupa Durham. Który delikatnie nawet pomstował na współczesnych mu robotników rolnych, którzy „nie przychodzą wcześnie, bo muszą się wyspać”. A jak już przyjdą, to nie zaczynają dniówki bez śniadania. W południe oddalą się na drzemkę. Po południu mają zaś jeszcze jedną przerwę na posiłek. Innym źródłem dla takich szacunków są dokumenty określające warunki zatrudniania służby. Pisał o tym jeszcze przed drugą wojną historyk H.S. Bennett w książce „Life on the English Manor. A Study On Peasants Condition 1150–1400” (Życie w angielskim dworze 1150–1400). Z jego odkryć wynika, że gdy służący musiał być na nogach przez cały dzień od rana do świtu, to liczyło mu się to jako dwie dniówki. Znów więc normalnością było owe osiem godzin lub mniej.
>>> Czytaj też: Pracujemy najdłużej od 6 lat. Opublikowano najnowszy raport OECD
Do tego dodać należy całą masę świąt kościelnych (nie tylko niedziele), gdy praca była jeśli nie zabroniona, to na pewno mocno ograniczona. I tu literatura jest obfita. Szacuje się (choćby Edith Rodgers w książce „Discussion of Holidays in the Later Middle Ages”), że w Anglii czas świąteczny zabierał około jedną trzecią roku. We Francji na wolne składały się 52 niedziele, 38 świąt oraz 90 dni odpoczynku. W Hiszpanii zagraniczni podróżnicy ze zdziwieniem notowali, że wakacje trwały tam w sumie ok. pięciu miesięcy.
Nie zapominajmy też o sile przetargowej pracownika najemnego. Która bywało, że znacząco rosła. Zwłaszcza gdy w wyniku epidemii (dżuma w XIV wieku) albo wojen zaczynało brakować rąk do pracy. Wygląda jednak na to, że mieszkańcy średniowiecznego Zachodu zachowywali się wówczas zupełnie inaczej niż dzisiejszy pracownik wychowany do życia w kapitalizmie. Dziś jest bowiem tak, że gdy popyt na pracę rośnie, to teoretycznie zaczyna się „rynek pracownika”. Czyli (znów teoretycznie, bo w praktyce to różnie bywa) w górę powinny iść płace. W średniowieczu też szły. Co sprawiało, że ówczesny robotnik szybciej zarabiał sobie wystarczającą (z jego punktu widzenia) sumę. I wtedy odmawiał dalszej pracy. Jeszcze bardziej czas odpoczynku przedłużając. Z dzisiejszego punktu widzenia jest to posunięcie raczej nietypowe. Co tylko pokazuje, że kierat, o którym pisałem na początku tego tekstu, jest zjawiskiem jak najbardziej realnym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz