An
Anna Kang 29 listopada 2016
Nazwa powstała przed okresem odkryć
geograficznych, kiedy uważano, że Chiny są położone centralnie w
stosunku do „czterech mórz”. Ówczesne społeczeństwo uznawało,
iż ziemia jest płaska, niebo okrągłe, a w środku leżą Chiny.
W XI wieku p. n. e. na starożytnym artefakcie pojawiły się dwa
znaki Państwa Środka:
Włoski misjonarz Matteo Ricci w swojej
pekińskiej rezydencji posiadał mapę, która utwierdzała wizję
Chińczyków jako Państwo Środka.
Patrząc na
etymologię terminu 中国 (zhōng
guó), w języku ogólnym zwanym mandaryńskim tłumaczy się
właśnie przez Państwo Środka. 中
(zhōng) oznacza centrum, oś, coś w środku. 国
(guó) to kraj, reprezentuje szlachetny nefryt, będący
symbolem władzy delegowanej i suwerenności, który jest
otoczony granicami.
Słowo pochodzi z antycznych Chin, kiedy to podczas dynastii Zhou obszar geograficzny dzisiejszej prowincji Henan tak został nazwany. Jak wiadomo prowincja ta jest kolebką cywilizacji chińskiej. Dawni przedstawiciele lokalni sami się uznawali za centralną władzę w odróżnieniu od swych wrogów zamieszkałych na peryferiach.
Należy dodać, że w klasycznym
chińskim 国 (guó)
wygląda 國 i przedstawia
terytorium (口) otoczone
murami, w środku którego znajduje się broń (戈)
przeznaczona do obrony.
Odnajdujemy
tutaj ideę terytorium z granicami, a więc państwo
Inna nazwa przypisywana Chinom to 中华 (zhōng huá). Termin ten został wymieniony po raz pierwszy w 1894 roku przez Sun Yat-sen na Hawajach. A obecnie 中华人民共和国 (Zhōng huá rén mín gòng hé guó) jest oficjalną nazwą Chińskiej Republiki Ludowej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz