W sumie, nauka historii powinna być nauką myślenia politycznego.
Polityka przenika wszystko i wpływa na życie każdego z nas.
Kanada
przedruk
Jeśli przejdzie ustawa zgłoszona przez posłankę federalnej NDP w sprawie „zakazu kłamstwa o szkołach z internatami”, niedługo wszyscy będziemy musieli przyklepywać oficjalną wersję, niczym ideologiczną mantrę. Dlatego zanim zejdziemy do podziemia i drugiego obiegu, kilka uwag na ten temat.
Tragedią naszych czasów jest postępujące ogłupienie, elit nie wyłączając; brak im podstawowych wiadomości o historii świata, własnego państwa i narodu.
Kanada, w imię wielokulturowego „zjednoczenia” i tworzenia nowej tożsamości, jakiś czas temu zrezygnowała z nauczania historii w szkołach. Widocznym znakiem tej koncepcji jest nowy projekt graficzny kanadyjskiego paszportu, w którym w przeciwieństwie do dawnego nie ma żadnych odniesień do wydarzeń historycznych budujących państwo kanadyjskie, jak choćby Vimy Ridge, są za to ptaszki i boberki. Słowem, nie historia ma nas jednoczyć, lecz przyroda i geografia; „jesteśmy wszak pierwszym państwem postnarodowym”, jak to stwierdził Justin Trudeau w jednym z wywiadów.
Ludzie, którym w szkole obowiązkowo podaje się – jak mi to objaśnił nauczyciel p. Krzysztof Sojka-Wilmański – jedynie półroczny kurs historii w 10. klasie, zaczynający się od pierwszej wojny światowej, to super materiał do ideologizowania, każda historyczna głupota wejdzie w nich jak w masło.
Ludzie, którym w szkole obowiązkowo podaje się – jak mi to objaśnił nauczyciel p. Krzysztof Sojka-Wilmański – jedynie półroczny kurs historii w 10. klasie, zaczynający się od pierwszej wojny światowej, to super materiał do ideologizowania, każda historyczna głupota wejdzie w nich jak w masło.
Przede wszystkim zaś nie są w stanie wyrobić sobie własnego zdania i myśleć samodzielnie, właśnie o sprawach takich, jak program asymilacji ludności rdzennej prowadzony w Kanadzie od lat 30. XIX wieku do 1996 roku.
Nie są w stanie zrozumieć, że całe przedsięwzięcie wzięło się nie z nienawiści i chęci wybicia Indian, lecz z programu ich ucywilizowania i przerobienia na pożytecznych mieszkańców kolonii.
W owych czasach uważano powszechnie, że zachodnioeuropejska cywilizacja jest lepsza, dostarcza wyższy standard życia, higieny, wyżywienia, organizacji społecznej i wojny. W zetknięciu z Europejczykami Indianie przegrali, co biali uważali za oczywisty dowód wyższości własnej kultury.
Szkoły z internatami, miały więc indiańskie dzieci, ucywilizować i dać im lepszą przyszłość, niż to co miały w rezerwatach. Cywilizacja kontra dzicy ludzie – taka była wówczas powszechnie przyjmowana dychotomia. Możemy to dzisiaj oceniać, jak chcemy, ale taki był wówczas tok myślenia.
Zresztą zabiegi „cywilizowania” nie były przez dominujących wówczas Europejczyków prowadzone tylko w Ameryce, lecz na całym świecie, często zresztą bez oporu tubylczej ludności, która z podziwem patrzyła i kopiowała wiele złych i dobrych cech zachodnioeuropejskiej cywilizacji, stąd też i charakterystyczne zjawisko kompradorów.
Podobnie było w samej Europie, gdzie też niektórzy – patrz Niemcy – czuli „misję cywilizacyjną”. „Modernizacyjne” przedsięwzięcia prowadzone były w Rosji XVII wieku, gdzie car Piotr I nakazał noszenie europejskich ubiorów i zgolenie bród, ale nawet w kanadyjskim Quebecu, gdzie w latach 60. za sprawą „Cichej rewolucji” zmodernizowano społeczeństwo, również pod względem obyczajowym, odrywając je od tradycyjnego katolicyzmu i jego wartości.
Podobne założenia istnieją dzisiaj wśród lewackiej elity Kanady, która przecież narzuca w szkołach postępową ideologię DEI, odrywając dzieci od tradycji rodziców, uznanej za zachowawczą i wsteczną.
W XIX wieku myślano podobnie – dominium kanadyjskie chciało odizolować młode pokolenie rdzennej ludności od wpływu rodziców i tradycyjnego środowiska, by uczynić z nich produktywnych mieszkańców kolonii i dać szansę cywilizowanego życia.
Zresztą zabiegi „cywilizowania” nie były przez dominujących wówczas Europejczyków prowadzone tylko w Ameryce, lecz na całym świecie, często zresztą bez oporu tubylczej ludności, która z podziwem patrzyła i kopiowała wiele złych i dobrych cech zachodnioeuropejskiej cywilizacji, stąd też i charakterystyczne zjawisko kompradorów.
Podobnie było w samej Europie, gdzie też niektórzy – patrz Niemcy – czuli „misję cywilizacyjną”. „Modernizacyjne” przedsięwzięcia prowadzone były w Rosji XVII wieku, gdzie car Piotr I nakazał noszenie europejskich ubiorów i zgolenie bród, ale nawet w kanadyjskim Quebecu, gdzie w latach 60. za sprawą „Cichej rewolucji” zmodernizowano społeczeństwo, również pod względem obyczajowym, odrywając je od tradycyjnego katolicyzmu i jego wartości.
Podobne założenia istnieją dzisiaj wśród lewackiej elity Kanady, która przecież narzuca w szkołach postępową ideologię DEI, odrywając dzieci od tradycji rodziców, uznanej za zachowawczą i wsteczną.
W XIX wieku myślano podobnie – dominium kanadyjskie chciało odizolować młode pokolenie rdzennej ludności od wpływu rodziców i tradycyjnego środowiska, by uczynić z nich produktywnych mieszkańców kolonii i dać szansę cywilizowanego życia.
Podobna sytuacja miała miejsce w Europie, gdzie często dobroczyńcy z klas wyższych wyrywali z rodzinnego środowiska zdolne chłopskie dzieci, posyłali je po nauki do miasta, przez co traciły one kontakt z rodziną i odrywały się od tradycyjnych wiejskich zwyczajów, wierzeń a nawet języka. Znamy to z historii naszych ziem polskich.
Program szkół z internatami prowadzony był i finansowany przez kanadyjskie państwo, a kościoły, w tym katolicki były „podwykonawcami”, jako że to one prowadziły wówczas nauczanie.
Wszyscy wykształceni Indianie; adwokaci, lekarze, nauczyciele, politycy przeszli przez te szkoły. Innych nie było.
Tak, spowodowało to oderwanie ich od tradycyjnego języka, wierzeń, od miłości rodzin, a w wielu wypadkach naraziło na nękanie i molestowanie, jakie zawsze towarzyszą sytuacji, wszechwładzy dorosłych nad dziećmi. Sierocińce i szkoły z internatami na całym świecie, dostarczają wiele tych pożałowania godnych przypadków. I od tego jest policja by ścigać sprawców.
Tak więc szkoły z internatami mają skomplikowaną, zróżnicowaną i długą historię – dłuższą niż historia samej Konfederacji. Sprowadzanie jej do jednej politycznie poprawnej wersji, która odbiega od prawdy, nie ma nic wspólnego z pojednaniem i jest elementem budowy nowej globalistycznej tożsamości kanadyjskiego społeczeństwa. Nasi kierownicy uznają, że tożsamość grupowa budowana jest na mitach, dlatego usiłują skonstruować nową mitologię na potrzeby Nowego Wspaniałego Świata.
Andrzej Kumor
Według wewnętrznych badań Kanadyjskiej Komisji ds. Radia, Telewizji i Telekomunikacji (CRTC) zaufanie Kanadyjczyków do mediów informacyjnych stale spada. Tylko 32 procent respondentów uważa, że informacje przedstawiane przez media są „dokładne i bezstronne”.
„Wrażenia dotyczące jakości treści spadły w przypadku niemal wszystkich źródeł w porównaniu do stanu bazowego, a obecnie mniej Kanadyjczyków wyraża zaufanie do mediów informacyjnych, zadowolenie z kanadyjskiej telewizji i czuje ich zapatrywania odzwierciedlone w treściach obecnie dostępnych” — wynika z badania CRTC opartego na wywiadach z 2541 Kanadyjczykami przeprowadzonych w okresie od 14 lutego do 29 marca.
Jak wynika z raportu, o którym jako pierwszy poinformował Blacklock’s Reporter, zaufanie do mediów spadło o 4 procent w porównaniu z rokiem 2023, a zadowolenie z jakości przekazów informacyjnych spadło o 6 procent.
Jak podano w raporcie, tylko trzy na 10 ankietowanych stwierdziło, że są zadowoleni z jakości informacji i analiz oferowanych przez kanadyjskie media informacyjne, zadowoleni z kanadyjskiej oferty programowej telewizji i czują, że „ich poglądy znajdują odzwierciedlenie w obecnie dostępnych treściach”.
Respondenci stwierdzili, że czerpią wiadomości głównie ze źródeł wideo, a następnie audio i innych źródeł medialnych. Ich zadowolenie spadło w przypadku większości rodzajów treści „rozrywkowych” i wszystkich rodzajów „treści informacyjnych”.
W raporcie stwierdzono również, że Kanadyjczycy w wieku 65 lat i starsi oraz osoby mówiące po francusku częściej deklarują, że ufają mediom informacyjnym, jeśli chodzi o dostarczanie dokładnych i bezstronnych informacji.
Badania Privy Council z marca 2023 r. wykazały, że niewielu Kanadyjczyków opowiada się za priorytetowym traktowaniem przez rząd federalny dotacji dla mediów informacyjnych, a jedynie „niewielka liczba uważa, że branża informacyjna jako całość powinna być obecnie najwyższym priorytetem”. Wielu respondentów stwierdziło, że uważają, że rząd federalny ma pilniejsze kwestie, na których powinien się skupić, takie jak dostępność mieszkań i koszty utrzymania.
Jak wynika z raportu, gdy uczestnikom grupy fokusowej powiedziano, że wiele redakcji informacyjnych zwolniło pracowników lub ogłosiło niewypłacalność, wielu z nich wyraziło obojętność.
W raporcie Tajnej Rady zapytano również o poparcie dla ustawy C-18, Online News Act, która została uchwalona przez parlament w czerwcu ubiegłego roku. Ustawa nakazuje firmom technologicznym płacenie kanadyjskim mediom za treści informacyjne linkowane na ich platformach, ale w konsekwencji spowodowała utratę dostępu Kanadyjczyków do treści informacyjnych na dwóch platformach Meta: Facebooku i Instagramie.
W raporcie stwierdzono, że reakcje uczestników na ustawodawstwo były „mieszane”. Większość respondentów z północnego Quebecu je popierała, a niemal wszyscy z Toronto i miast średniej wielkości byli mu przeciwni.
Andrzej Kumor
KUMOR: Nowa kanadyjska mitologia - Goniec
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz