Prawym Okiem: Znać znaczenie słowa

niedziela, 19 września 2021

Znać znaczenie słowa

Oto, co tak naprawdę wiemy o rzeczach, które widzimy na co dzień.

Parafia
Niezwykle interesujące pod tym względem wydaje się słowo „parafia”, dawniej „parochia”, o pochodzeniu identycznym, co włoskie „parrocchia”. Jest to słowo wywodzące się z języka greckiego, które do języka włoskiego i polskiego weszło poprzez łacińskie „parochia” albo „paroecia”. Greckie słowo „παροικία” pochodzi od czasownika „παροικέω”, który składa się w zasadzie z dwóch części: prefiksu „παρα” oznaczającego „przy” i czasownika „οἰκέω”, oznaczającego po prostu „mieszkam”. Słowo „παροικία” dosłownie oznaczało więc „mieszkanie, które było obok” (przymiotnik „πάροικος” – „sąsiadujący”), jednak w rzeczywistości termin ten używany był w znaczeniu „tymczasowego domu na obcym terenie”. Miało to sens, gdyż dla chrześcijan prawdziwym domem było Królestwo Niebieskie, ziemia zaś była tylko etapem dla nieśmiertelnej duszy.

Ależ sens jest zupełnie inny.

Jest to dosłownie "tymczasowy dom na obcym terenie" - potwierdza to moją - i nie tylko moją - tezę, o tym, że religia była używana jako pretekst do napaści - podobnie jak dzisiaj robią to nadal Amerykanie - "bo nie macie demokracji" czy niemcy - "bo u was rządzi dyktator" itd.

To tylko zasłona.

Tymczasowe schronienie na obcym terenie do czego służy?

Do obrony.

Do przetrwania nocy - do przetrwania w przerwie pomiędzy walkami.

Stąd kamienne czy ceglane wieże, które potem - po 200 latach od podboju - zamieniano na prezbiteria, dobudowując nawy, czyli robiąc z wieży obronnej - kościół.

Kościół zresztą to dosłownie zamek - z łacińskiego castellum - miejsce warowne.

Kościół, od czes. kostel, „kościół”, z łac. castellum, „miejsce warowne”, „zamek” zdr. od łac. castra „obóz”. Właściwym terminem w chrześcijańskiej łacinie jest ecclesia, od gr. ἐκκλησία (ekklesia), „zgromadzenie”.

Cmentarze często występują wokół kościoła - może dlatego, że chowano pobitych towarzyszy w najbliższym sąsiedztwie, by - mając na uwadze tubylców - dla bezpieczeństwa się zanadto nie oddalać od murów kasztelu-castelu-kościoła.

To samo szpitale...

etymologia:: niem. Spital[2] < swn. < łac. hospitale < łac. hospes < praindoeur. *gʰóstis (por. gość, gospoda, gospodarz, gospodarka, hotel i hostel) + praindoeur. *pótis (por. potęga, potężny); Etymologicznie szpital to... hostel albo jeszcze lepiej - gospoda. Miejsce, w którym się biesiaduje, odpoczywa w podróży itd. - coś jak parafia....; Łacińskie hospes - ale jeśli wymienimy "h" na "g" - tak jak na przykład - "hory - góry" to mamy niemal wprost - gospes, skąd - gospoda.; Ja bym jeszcze dodał - mordownia. Tam, gdzie leją się po mordach w alkoholowym uniesieniu.; A może też - tam, gdzie leżą ranni w walce i - umierają?

Szpital.

Miejsce, gdzie się kurowano, biesiadowano i przesiadywano - gdzie leczono lub pozwalano umrzeć kamratom z zakonu.

Po podboju w ramach kontynuacji funkcji zamienione w szpital dla biedoty.

Żeby pamięć - o miejscu, w którym leczono zbójcerzy podmienić na pamięć, o specjalnym miejscu, w którym leczono ubogich...

Pamięć została, ale o co dokładnie chodzi, to nikt nie pamięta...

Dzisiaj nazywamy to pijarem - a ja - fałszerstwem.

Czy wiemy, co mówimy?

NAZWA ZOSTAŁA - ALE MA JUŻ PRZYPISANE INNE ZNACZENIE !

Oto straszliwa potęga paranoi indukowanej...

O tym, jaką to zbójecką politykę prowadzili joannici na Pomorzu pisze Marek Kordowski w Kociewskim Magazynie Regionalnym nr 69.

O krzyżakach przeciętny Polak wie chyba dosyć...

Encyklopedia Serwisu Ekumenicznego Kosciol.pl - Hasło: Kościół

Etymologia polskiego słowa Kościół, podobnie jak niemieckiego Kirche i angielskiego Church, posiada rodowód gocki. Bierze on swój początek z oryginału greckiego - τό κυριακόν. W językach romańskich, jak na przykład we francuskim église lub włoskim chésia, nazwa kościół wywodzi się od łacińskiego ecclesia, a ono z oryginału greckiego - έκκλησία.

Pierwsze określenie - τό κυριακόν - w języku greckim oznacza rzecz lub miejsce ofiarowane Panu lub dom Pana. Drugie - έκκλησία - było używane w celu zdefiniowania zgromadzenia ludu, jako siły politycznej.

Właściwe są oba terminy greckie używane na określenie Kościoła. W pierwszym przypadku chodziło o wyrażenie koliście otoczonej przestrzeni. Jednak to drugi termin wydaje się być bliższy pierwotnemu znaczeniu Kościoła, oddając charakter istoty Kościoła, jako wspólnoty, zgromadzenia, zboru lub - bardziej potocznie - zejścia się. Takie tłumaczenie wydaje się też bliższe współczesnej teologii. Kościół – έκκλησία – to zgromadzenie ludowe, zbierające się na wołanie posłańca, na głos jego sygnału. Chrześcijańska wspólnota – Kościół – jest więc zejściem się tych, którzy przez Ducha Świętego należą do Jezusa Chrystusa.

Dział teologii, który w sposób szczególny zajmuje się Kościołem nazywa się eklezjologią, natomiast jego dzieje bada inny dział teologii - historia Kościoła.

Kościół jest rzeczywistością Nowego Testamentu. Wszystkie wyznania chrześcijańskie łączy przekonanie, że Jezus Chrystus, Syn Boży i Zbawiciel człowieka, jest jedynym Panem i Głową Kościoła. Chociaż Kościół jest dobrem Nowego Testamentu, jego archetyp można już odnaleźć w księgach Starego Testamentu.

W Nowym Testamencie grecki termin - έκκλησία - został użyty po raz pierwszy w Dziejach Apostolskich 19, 32.39.41. Jednak dopiero w 1 Liście do Koryntian (11,18) określenie to użyto w bardziej religijnym kontekście.

Prezbiterium, dawniej: chór kapłański – przestrzeń kościoła przeznaczona dla duchowieństwa oraz służby liturgicznej (m.in. ministrantów). Zwykle jest wydzielone od reszty świątyni podwyższeniem, balaskami lub łukiem tęczowym i wyodrębnia się wizualnie z bryły kościoła. Nazwa pochodzi od słowa prezbiter (ksiądz).

Prezbiter (gr. πρεσβύτερος, „starszy”; łac. presbyter) – urząd we wspólnotach chrześcijańskich.

Termin „starsi” (gr. πρεσβυτεροι) używany w Kościele apostolskim, nie został przyjęty bez związku z tradycyjną organizacją społeczności Izraela. Za czasów Chrystusa „starsi” stanowili grono przywódców religijnych narodu wybranego.

Mówią o nich Ewangelie, np. wtedy, gdy chcąc ukarać kobietę cudzołożną odstąpili ze wstydem od swego zamiaru pod wpływem Jezusa (J 8,9). Ich tradycja, „tradycja starszych” była wzorem dla faryzeuszy i uczonych w Piśmie odnośnie do obmyć rytualnych (Mk 7,3.5). „Starsi” – według zapowiedzi Jezusa – mieli Go odrzucić (Mk 8,31) i, rzeczywiście, stali za Jego aresztowaniem (Mt 26,47; Mk 14,43; Łk 22,52). Następnie prześladowali Kościół w Jerozolimie (Dz 4,5; 6,12).

Już za czasów Mojżesza istnieli „starsi Izraela” (Wj 17,5-6; 19,7), byli przywódcami poszczególnych rodów (Pwt 31,9; Joz 7,6). O „starszych” jest mowa w czasach sędziów (1 Sm 4,3), a także w czasach królów, kiedy przekazali swą władzę Salomonowi (2 Sm 5,3); ich rola widoczna jest przy przenosinach Arki Przymierza (1 Krl 8,1)[2].

Czasy apostolskie

Prezbiterzy – starsi w Nowym Testamencie byli ustanawiani przez nakładanie rąk (Sakrament święceń). Nie występuje nazwa „kapłan”. W liście Jakuba mowa jest o starszych (gr. πρεσβυτεροι), którzy mieli być wzywani do chorych, by ich namaszczać (Jk 5,14). Szczególnym źródłem poznania prezbiteratu w okresie apostolskim są Listy św. Pawła. Zadaniem prezbiterów było głoszenie słowa i nauczanie oraz przewodzenie poszczególnym wspólnotom (1 Tm 5,17). Działali jako kolegium

https://pl.wikipedia.org/wiki/Prezbiter

https://pl.wikipedia.org/wiki/Prezbiterium

http://www.kosciol.pl/kosciol

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82

https://skarbnica.tczew.pl/9024/kociewski-magazyn-regionalny-nr-69/