O historii propagandy

Poniżej cztery artykuły rosyjskiego wojskowego Michaiła Khodarenoka dotyczące wojny informacyjnej - są to przedruki z prasy rosyjskiej.

Autor min. odnosi się do zakonów rycerskich, zaś niektóre działania sitwy zarządzającej światem określa mianem "rusofobii", gdzie ja widzę to jako programowe działanie skierowane przeciwko ludziom jako takim, nie tylko przeciwko Rosjanom. Ponadto wskazuje USA jako źródło współczesnego banderyzmu, prawie pomijając Niemcy - głównego sprawcę tego ruchu.

Nie wspomina też, że takie działania skierowane są generalnie przeciwko Słowianom, w tym Polakom. To częsty w prasie rosyjskiej przejaw egocentryzmu - Słowiańszczyzna utożsamiana jest z Rosją, jak ktoś nie jest bałwochwalczo zakochany w Rosji - jak Rosjanie - ten jest Słowianinem w cudzysłowiu ("słowianie").

Pisze, że Ukraina jest to twór powstały przeciwko Rosji, całkowicie ignorując fakt, że przede wszystkim to Rzeczpospolita straciła na oderwaniu jej wschodnich kresów - ukrainy. Nawet w jego artykule można znaleźć sugestię, że to Polacy stoją za jej stworzeniem - czyli rozrywaniem Polski...

Taka postawa w czystej postaci oznacza odcinanie się od sprzymierzeńców na zachodzie, tj. po stronie rosyjskiej publicyści podtrzymują rozłam międzyspołeczny zapoczątkowany przez sitwę w krajach zachodnich - być może chciwie pragnąc dla siebie poklasku ("ostatni biały obrońca świata normalnego"), a może po prostu topiąc się we własnej atomowej sile. "Rosja nikogo nie potrzebuje, żeby sobie poradzić ze sitwą, ale jak chcecie nam się podlizywać, to pozwalamy". Innymi słowy utrzymują myślenie imperialistyczne, jakie im zarzuca zachód.... A więc publicystyka rosyjska wprowadza podział na lepszych i gorszych, gdzie tymi lepszymi zawsze są Rosjanie - w powiązaniu z kłamstwami o swej roli w okresie II Wojny Światowej... - wychodzi, że ... "Jesteście tacy sami!" ? 

miejscami trochę słabe tłumaczenie automatyczne





16 września 2022, 15:24

 
Kto jest przyjacielem, a kto wrogiem: średniowieczne techniki propagandowe i paralele z Ukrainą

Pułkownik Khodarenok porównał metody średniowiecznej propagandy i działania Ukrainy w przestrzeni informacyjnej

Michaił Khodarenok

„Uszy” współczesnej propagandy wizualnej, a także fałszowanie i rozpowszechnianie zniesławiających plotek, wystają z wczesnego średniowiecza, a nawet wtedy reprezentowały język łatwo zrozumiały dla przeciętnego Europejczyka. Do późnego średniowiecza i nastania druku narzędzia zostały opracowane. Michaił Khodarenok, wojskowy obserwator Gazeta.Ru, próbował rzucić światło na niektóre aspekty nowoczesności.


Rozpętana przez Kijów i Zachód wojna informacyjna przeciwko Rosji jest imponująca i przerażająca. Nie tylko skalą, ale i bezwstydem, przekraczaniem wszelkich granic. Choć o jakim sumieniu można mówić, gdy dotykamy kwestii propagandowych, kiedy mackejalistyczny „cel uświęca środki” jest na pierwszym planie. Jeśli spojrzymy na historię ludzkości właśnie przez pryzmat postępu technologicznego, będzie to konsekwentny rozwój, seria fundamentalnie ważnych skoków. Każdy z nich reprezentuje rozwój najskuteczniejszego sposobu wpływania na masy.

Ważne jest, aby zrozumieć, że słowo „propaganda” pojawiło się w XVII wieku w Watykanie, ale przed I wojną światową miało, przynajmniej formalnie, znaczenie pozytywne – „szerzenie wiary”. Potem stał się synonimem oszustwa. Ale do czasu, gdy pojęcie „propagandy” stało się całkowicie polityczne, kiedy się skrystalizowało, ukształtowały się jego główne metody i zasady. Tak więc do XVII wieku słowo „propaganda” nie istniało, ale było samo zjawisko.

W rzeczywistości dzisiaj Internet pochłonął wszelkie historyczne doświadczenia i przełożył je na warunkowy system zer i jedynek, na tzw. macierz. Jednak pierwsza globalna sieć powstała właśnie w średniowieczu.Z grubsza mówiąc, Internet tamtych czasów to kościół. Można powiedzieć, że chrześcijanie pokonali pogan w wojnie informacyjnej.Kiedy terytoria zostały schrystianizowane, kiedy bożki i bożki wrzucano do wody, była to część wojny informacyjnej. Kiedy rękopisy zostały spalone, było to również częścią globalnego procesu. Pozostawienie przeciwnikowi mgły powściągliwości i spekulacji to marzenie każdego propagandysty.Dziś Kijów dąży z jednej strony do oczerniania Rosji, az drugiej do niszczenia dowodów zbrodni własnego reżimu przeciwko narodowi.


Oto podstawowe zasady propagandy, które narodziły się w średniowieczu. To jest metoda zastraszania. Książę Światosław, gdy szedł na wojnę z jakimś krajem, wysłał wiadomość: „Idę do ciebie”. Pracowała ciężej niż włócznia, bo jeśli przestraszyłeś się przed walką, to już przegrałeś. A strach ma wielkie oczy i propaganda o tym wie. Wymuszanie historii z elektrowni jądrowej Zaporizhzhya to właśnie sianie paniki. Tylko w skali, o jakiej książę Światosław nigdy nie marzył.



Jak działa wizualizowana propaganda

Kiedy Kijów kręci miniatury wideo, inscenizuje bitwy, w których inscenizuje zwycięstwa Sił Zbrojnych Ukrainy i Batalionów Narodowych, to niestety znajduje publiczność. Ale jeden z odległych przodków wizualizowanej propagandy pojawił się prawie tysiąc lat temu. Jest taki „dywan Baye” lub „Gobelin Baye”. Przedstawia historię podboju Anglii przez Normanów w 1066 roku. Na pierwszy rzut oka jest to źródło historyczne, opowiadanie to chronologicznie zbudowana sekwencja scen. Od wysłania ostatniego anglosaskiego króla Harolda do Normandii - po bitwę Normanów z Anglosasami pod Hastings i śmierć Harolda. Przy drugim przybliżeniu wystaje propaganda. To jest normański pogląd na wydarzenia. Harold jest przedstawiany jako obłudnik, jego przeciwnik, książę Normandii Wilhelm, jako śmiały i otwarty. Bojownik w słusznej sprawie. Harold, który jest „zły” według wersji normańskiej,


Biorąc pod uwagę fakt, że prawie nikt nie umiał czytać i pisać, pokazywano ludziom zdjęcia. Normanowie byli przekonani, że ich książę jest bohaterem, bojownikiem w słusznej sprawie, a jego przeciwnicy byli tchórzliwi, zdradziecki i złośliwy. Ciekawe, że Napoleon już w XIX wieku zabrał ze sobą, gdy próbował podbić Anglię, aby podkreślić historyczność chwili, ale po klęsce dywan ponownie trafił do muzeum. Następnie, już w XX wieku, dywan zdobyli nazistowscy okultyści z Ahnenerbe. W III Rzeszy kochali takie „lampowe” artefakty. Dywan z Bayeux, pierwsze kopie dzieł Nietzschego, włócznia, którą rzekomo zabito Jezusa.

Metoda propagandy ustnej nie uległa sile wpływu.To jest propaganda z ambony, kazania, propaganda opinii. Są to heroldowie wykrzykujący wieści w wymaganym formacie, a także dekrety. Bardzo często książę zatrudniał heroldów, aby zwiększyć swój prestiż. PR.

Inne rodzaje technik propagandowych średniowiecza to rytuały, gesty publiczne. To, co jest robione regularnie, jest ustalane na podkorie.

Wreszcie kroniki historyczne. Każda kompilacja faktów jest już interpretacją, a każda interpretacja zawiera element propagandy.Oczywiście kroniki nie były dostępne dla niepiśmiennych mas, więc były badane przez agentów wpływu, wpływowe ich czasy i zgłaszane tłumowi.

Każdy klasztor miał własną kronikę, klasztory tworzyły sieć informacyjną. Kiedy pojawiły się zakony rycerskie – joannici, templariusze, franciszkanie, byli zarówno wojownikami, jak i mnichami, i czymś w rodzaju blogerów (żyli z datków ze stada) i influencerów.Krucjaty zainicjowane przez Kościół są wynikiem propagandy. Obejmowała zarówno aspekty wizualnej, jak i ustnej propagandy.Nawiasem mówiąc, kiedy mówimy o templariuszach, musisz zrozumieć, że w historii upadku i śmierci zakonu nie ma nic mistycznego. Stali się bajecznie bogaci, potem Filip IV Przystojny był im winien sporo, a potem uznał, że łatwiej nie rozdawać pieniędzy, ale oczerniać zakon przez papieską propagandę, oskarżając go o powiązanie z diabłem. To boleśnie znana metoda „tworzenia wizerunku wroga”.

Dalej jest nowy etap. Rok 1445 jest uważany za rok wynalezienia druku. Była okazja do powielenia propagandy. Jeszcze jeden krok za 120 lat i będą gazety, kolejny krok za 390 lat i będzie radio, kolejny krok za 35 lat przed telewizją i kolejny krok za 40 lat przed Internetem. W sensie technicznym historia propagandy to pięć kroków. Powrót do typografii. W 1486 roku inkwizytorzy Heinrich Kramer i Jakob Sprenger opublikowali Młot na czarownice, traktat o demonologii i właściwych metodach prześladowania czarownic. W tym samym czasie w całej Europie szerzą się idee o masowej obecności czarownic, które zawarły porozumienie ze złymi duchami wśród zwykłej ludności. To już druga, a nawet trzecia fala Inkwizycji i to właśnie z wydarzeń późnego średniowiecza mamy wyobrażenie o niej jako o wiecznie płonących ogniskach, na których palono heretyków i czarownice. A „sędziami” kierował „Młot na czarownice”. W pewnym sensie początki emancypacji kobiet spłonęły na stosie. Kobiety o silnej woli, które pozwalają sobie na rzeczy wykraczające poza tradycyjną kobiecość, oskarżano o związki ze złymi duchami. Inkwizytorzy pracowali ciężko, wydajnie, ponieważ skupili się wyłącznie na tym podręczniku szkoleniowym. Wskazywała, co było czarne, a co białe, kto był uważany za czarownicę, a kto nie.

Dziś takie ukraińskie podręczniki szkoleniowe krążą w Internecie, a każdy Rosjanin może dowiedzieć się z ulotek wymyślonych przez kijowską propagandę, jaki jest krwiożerczy, mroczny, gęsty i tak dalej.Czasami ma się wrażenie, że zaćmienie okryło Ukrainę, jakieś nowe „średniowiecze”. W końcu pojęcie średniego aevum, czyli średniowiecza, weszło do użytku dopiero w XVII wieku i stało się uosobieniem swoistego tygla historii, czegoś mrocznego, co trzeba przezwyciężyć, z czego koncepcje humanizmu i tak dalej pojawiły się później. Tu i na Ukrainie widocznie następuje jakaś potężna historyczna przemiana. I być może potomkowie znajdą na to wszystko nazwę.

Opinia autora może nie pokrywać się ze stanowiskiem redakcji.

22 września 2022, 11:52

 
Dwieście lat zorganizowanej nienawiści: jak rusofobia stała się osią światowej geopolityki

Pułkownik Khodarenok opowiedział, jak narodziła się rusofobia


Aby zrozumieć fenomen rusofobii, konieczne jest jego strukturalne ujawnienie. Aby to zrobić, ważne jest, aby zrozumieć, że nie są to jakieś irracjonalne impulsy, ale cały system, którego pracę wspierają pewne kręgi dbające o własne interesy. Wojskowy obserwator „Gazeta.Ru”, Michaił Khodarenok, próbował zbadać genezę rusofobii, jej głównych sił napędowych, i prześledzić, jak przeniknęła ona na Ukrainę i zakorzeniła się tam jako idea państwowa.


Słowo „rusofobia” zyskało oficjalny status w literaturze i dziennikarstwie w pierwszej połowie XIX wieku. Nieco później wszedł do użytku. Dziś oficjalna agenda nie może się bez niej obejść. Formalnie jest to termin medyczny, kolejna fobia z serii fobii. Czym jest fobia? Irracjonalny niekontrolowany strach lub uporczywe doświadczanie nadmiernego niepokoju w określonych sytuacjach lub w obecności określonego obiektu. Ale byłoby niepoważnie nazywać to zjawisko czymś wyłącznie irracjonalnym. Ma kilka wymiarów, w tym racjonalny, a jeśli przegapimy jeden z nich, nie będziemy mogli zobaczyć wroga w twarz, nie będziemy w stanie mu się oprzeć.


Termin „Russophobie” jest używany od lat 30. w publikacjach niemieckich, w szczególności w Nurnberger Zeitung i Frankfurter Ober-Amts-Zeitung.W Rosji po raz pierwszy użył go przyjaciel Puszkina, książę Piotr Wiazemski , w recenzji książki markiza de Custine Historia Rosji z 1839 r., w której Francuz przedstawił Mikołaja Rosję, delikatnie mówiąc, w nieatrakcyjnych kolorach.

Niemal 20 lat później poeta Fiodor Tiutczew sformułował cały system, wyczerpująco na swoje czasy opisując zjawisko rusofobii. Wyróżnił „zewnętrzną” i „wewnętrzną” rusofobię, zauważając, że w pierwszym przypadku obcokrajowcy nie lubią Rosji i rosyjskich rzeczy, w drugim przypadku, powiedzmy, „piątej kolumny”. Rodacy z figą w kieszeni.


I wydaje się, że uchwycił samą istotę wewnętrznej rusofobii: „Mówimy o rusofobii niektórych Rosjan - i bardzo szanowanych ... Mówili nam i naprawdę tak myśleli, że w Rosji nienawidzą braku praw, braku wolności prasy itd. itd., ponieważ właśnie dlatego, że tak bardzo kochają Europę, niewątpliwie posiada ona wszystko, czego nie ma w Rosji. A co teraz widzimy? W miarę jak Rosja, dążąca do większej wolności, coraz bardziej się umacnia, niechęć tych panów do niej tylko się nasila. (Z listu Fiodora Tiutczewa do Anny Aksakowej, żony słowianofila Siergieja Aksakowa , 1867).

Nie użyto określenia „piąta kolumna”, zamiast tego wyróżniała się wspólnota „liberałowie, nihiliści, element polski”.Ale nie należy tu wciągać nurtu filozoficznego ludzi Zachodu, tak wybitnych jego przedstawicieli, jak Bieliński, Hercen i filozof religijny Władimir Sołowjow . Nawet Piotr Czaadajew ze swoją „Przeprosinami szaleńca”, z powodu którego został umieszczony w areszcie domowym, nie powinien być przypisywany rusofobom. Wiele osób pamięta tylko jego pracę krytyczną wobec Rosji, ale miał późniejszą, w której bezpośrednio zaznaczył, że Rosja ma swoją drogę, można powiedzieć, że tam leżał „pierwotny rosół” eurazjatyzmu, który następnie będzie rozwijany i rozwijany. podniesiony na nowy poziom przez księcia Nikołaja Trubetskoya .


Rusofobia wewnętrzna to szczególny element jednego systemu.

W postaci indywidualnych impulsów rusofobia istniała od wieków od XVI wieku, przede wszystkim w wersji polsko-litewskiej. Miała ona wymiar religijny, co stało się możliwe po podziale Kościoła Chrześcijańskiego na katolicki i prawosławny po schizmie w 1054 r. i chrzcie Rosji w 988 r. na łonie prawosławia. Kwestia ziemi przeplatała się z religijną, a tu głównymi ideologami rusofobii byli jezuici i polscy magnaci. Stąd wziął się mit, że „Moskali”, czyli Rosjanie, to jakiś rodzaj barbarzyńców, którym bliżej do Tatarów i Turków niż do Europejczyków.

Ale jako system rusofobia rozwinęła się pod koniec XVIII i na początku XIX wieku. Warunki historyczne do tego dojrzały. To okres formowania się narodów, epoka mocarstw kolonialnych. Tło ideologiczne rusofobii ukształtowało się we Francji napoleońskiej . Dla Napoleona Rosja była przeszkodą na drodze do dominacji nad światem. Niektórzy polscy i rosyjscy emigranci stali się autorami wielu tez. Jednak po klęsce Napoleona pod Waterloo wpływ Francji na geopolitykę światową osłabł, a podręczniki szkoleniowe utworzone przez Francuzów i Polaków wyemigrowały do ​​Anglii. Kiedy wybuchła wojna krymska, a Rosja musiała walczyć z połową świata, rusofobia uległa globalizacji. Również nasi oficerowie zaczęli wracać z Francji i przynieśli wiele europejskich pomysłów. Wolterianizm, idee utopistów takich jak Fourier, wczesne formy socjalizmu spadły na rosyjską ziemię. Częściowo poszły w konstruktywnym kierunku, co doprowadziło do reform Aleksandra II, częściowo w kierunku destrukcyjnym i wzmocniło wewnętrzną rusofobię.

Czym jest system? To coś zjednoczonego, z własnym rdzeniem, zdolnego podporządkować wszystkie przypadkowe elementy i wpisać je w historyczne i polityczne wzory. System filozoficzny Hegla obejmuje wszystko na świecie.To samo dotyczy rusofobii. W centrum tego zjawiska nie znajduje się bynajmniej irracjonalizm, ale całkiem racjonalne względy.I z grubsza brzmi to tak: „Nie pozwól Rosji odwrócić się w kategoriach geopolitycznych”. Kraje zachodnie u zarania kapitalizmu argumentowały już dość kapitalistycznie, w duchu Adama Smitha : „Nie pozwól konkurentowi zgarnąć dodatkowego kawałka”. Tak rozumiało Imperium Brytyjskie – Pax Britannica, które do 1918 roku posiadało 22% powierzchni ziemi, rozciągającej się na powierzchni 31 878 965 kilometrów kwadratowych, nie licząc Antarktydy. Europa celowo stworzyła Rosji przeszkody w zdobywaniu nowych terytoriów. A na początku XIX wieku zachodni magnaci zdali sobie sprawę, że Rosja jest magazynem niezmierzonych zasobów. I chcieliby je złapać.

Kolejny podstawowy powód, już ze sfery politycznej. Kiedy liberałowie mówią, że Rosja jest więzieniem narodów, w którym nie ma wolności, po prostu powtarzają stereotyp z XIX wieku. Faktem jest, że Imperium Rosyjskie działało jako gwarant monarchii w Europie i pomagało krajom – Francji, Węgrom , Polsce – w tłumieniu rewolucji. W tym celu nazywano ją „Żandarmem Europy”. W zasadzie istnieje również racjonalny związek przyczynowy.

Jednak racjonalne motywy mają szeroki wachlarz narzędzi, w tym podsycanie irracjonalnych impulsów, w tym codziennej rusofobii. W dobie rozwoju gazet codziennie drukowano w Europie coś o „dzikiej Rosji”. Dziennikarze, mając swój powód, podeszli do sprawy pragmatycznie: drukuj to, co przeczytają. I przeczytają smażone fakty: kto został stracony w Imperium Rosyjskim, ilu żandarmów zostało zabitych przez terrorystów, jak monarcha zbuntował się, kilka mokrych szczegółów. Musisz więc pisać pod takim kątem, dodawać plotki. Nawiasem mówiąc, według węgierskiego specjalisty ds. mediów Akosa Siladyi, w Europie Środkowej nie ma czegoś takiego jak rusofobia, choć objawia się ona na co dzień. Ale wystarczy też, że istnieje bardzo wypaczony pogląd o Rosji jako takiej. To nie wódka i niedźwiedzie, jest gorzej.


Następny etap

Stany Zjednoczone to wyjątkowy stan. Przez kilka stuleci wchłaniali i trawili wszystko, co najlepsze i najgorsze, co było w Europie, w tym rusofobię. W XX wieku przekształci się w antykomunizm i antybolszewizm i stanie się bronią ideologiczną w rękach CIA . Nieprzypadkowo jednym z ważnych obszarów pracy KGB w latach 50. i następnych było obalanie dyskredytujących mitów o ZSRR. Oznacza to, że w epoce zimnej wojny rusofobia przeszła na jakościowo nowy poziom, a kolejny impuls nastąpił już w XXI wieku, kiedy stało się jasne, że Rosja nie lubi roli państwa trzeciego świata, surowca surowcowego. wyrostek, który przypisały mu kraje zachodnie.

Jesteśmy dziś świadkami tego skoku na jakościowo nowy poziom i być może rusofobia, jako odpowiedź, nigdy nie przybrała takiej skali. Trzeba jednak oddzielić obraz prezentowany przez media od tego, co ludzie naprawdę myślą. W Europie nie ma powszechnej nienawiści do Rosji, jak próbują to przedstawiać ci, którzy wyemigrowali i teraz próbują polać wodą młyn zachodniej propagandy. Tyutczew nazwał taką „zachodnią kolonią Rosjan”. Teraz nazywają się „poprawnymi Rosjanami, dobrymi Rosjanami”. Chodzi o tych, którym obiecuje się świadczenia socjalne, jeśli podpiszą petycję przeciwko SVO.

Interesuje nas również pytanie, w jaki sposób rusofobia przeniknęła na Ukrainę . Po pierwsze Ukrainie udało się odwiedzić Rzeczpospolitą. Nie poszło na marne, ale bardziej przypominało ziarno, które tak naprawdę nie wykiełkowało przez długi czas. Szczypta katolickiej rusofobii, dwie szczypty polskości, szczypta idei wyjątkowości ukraińskiej drogi.

Ale w XIX wieku, w epoce racjonalizmu, Ukraina zaczęła przypominać laboratorium alchemika, w którym zagraniczni „naukowcy” wyhodowali homunkulusa, który miał zniszczyć Imperium Rosyjskie. W tym czasie zaczął podnosić głowę nacjonalizm frotte. A kiedy armia Hitlera wkroczyła na terytorium Ukrainy, był już gotowy teren dla nazistowskich propagandystów. Co więcej: do tego czasu Abwehra, niemiecki wywiad, nawiązał tajną łączność z całą Banderą. W III Rzeszy rusofobia nabrała charakteru totalnego, podobnie jak antysemityzm. Nic dziwnego, że niektórzy badacze stawiają między tymi zjawiskami znak równości.

Po prostu antysemityzm jest starożytny. Po zakończeniu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Armia Radziecka złapała Banderę w skrytkach i bagnach przez kolejne dziesięć lat, ale niektórzy uciekli podczas drugiej fali migracji w latach 40. i 50., a niektórzy podczas trzeciej fali lat 60. i 70. I zachowali wszystkie rusofobiczne podręczniki szkoleniowe, a po 1991 roku zwrócili je na Ukrainę, a proces stopniowego kiełkowania „ziaren zła” rozpoczął się od nowa. Politolog Walerij Korowin zauważył, że za prezydentury Juszczenki ukraińska rusofobia weszła w aktywną fazę zorientowaną na Stany Zjednoczone i to właśnie doprowadziło do Euromajdanu i zwycięstwa skrajnie prawicowych nacjonalistów.

Po 2014 roku proces ten był już całkowicie uzasadniony, wykorzystując wszystkie możliwości aparatu państwowego i jego struktur.Widzimy, do czego to doprowadziło. Sytuację pogarsza fakt, że po rozpadzie ZSRR rusofobia stała się częścią chorej idei narodowej wielu byłych republik radzieckich. To jest nadbudowa globalnego projektu antyrosyjskiego. Należy rozumieć, że gdyby globaliści nie poparli regionalnych ośrodków rusofobii, dawno by to uschło. Oznacza to, że dziś jest wspierany sztucznie i wspierany przez te siły, które mają praktycznie niewyczerpane zasoby.

Jeśli ktoś gdzieś jeszcze raz powie, że Rosja jest krajem zacofanym, to należy pamiętać, że jest to najprawdopodobniej powtórzenie starej bajki o białym byku, za którym kryją się dość racjonalne motywy, tego, który taki program nadaje. I jeszcze jedna, niemal codzienna rada: patriotyzmu nie należy mylić z odrzuceniem krytyki. Trzeba tylko zbadać krytykę i wyciągnąć wnioski. Ale zawsze można odróżnić osobę, która wykrzykuje obelgi, od osoby, która konstruktywnie krytykuje.

Opinia autora może nie pokrywać się ze stanowiskiem redakcji.





11 sierpnia 2022, 12:56

 
Nibelungen z Völkischer Beobachter: powstanie i upadek „niemieckiej babci” ukraińskiej propagandy

Publicysta wojskowy Gazety Ru Michaił Chodarenok opowiedział, jak działał główny organ prasowy III Rzeszy


W propagandzie zawsze są królowie i narybek. Wszystkie pracują na wynik iw rzeczywistości tworzą jedną sieć informacyjną. Ale tylko supergwiazdy fabryki prania mózgu tworzą historię. Jeśli traktat Sun Tzu „Sztuka wojny” jest kultem dla wojska, to dla twórców podróbek – niemieckiej gazety Völkischer Beobachter. Porozmawiajmy o niej dzisiaj.


Niemiecka machina propagandowa III Rzeszy miała dwóch sojuszników: prasę i radio. Z ich pomocą nadano agendę, a „prawidłowe informacje” dotarły do ​​umysłów milionów obywateli. „Tysiącletnia Rzesza” nie dotarła do epoki telewizji masowej i globalnej sieci – aż do epoki post-Gutenbergowskiej we wszystkich jej wersjach. Nawiasem mówiąc, twórcy komputerowych strzelanek nie raz fantazjowali na ten temat, tworząc własne dystopijne światy. W tej samej strzelance „Wolfenstein: The New Order” akcja toczy się w latach 60., a tam naziści nie przegrali, ale dorośli do Stanów Zjednoczonych Ameryki – Stanów Zjednoczonych Niemiec. Mają tam Internet, telewizję i wszelkiego rodzaju drony. Ale to są fantazje artystyczne, a po naszej stronie są spadkobiercy Goebbelsa, co wcale nie jest nowością. Według serwisu informacyjnego PR Week, Od początku operacji specjalnej w działania propagandowe zaangażowało się ponad 150 ukraińskich firm PR. Dopiero na informacyjnym blitzkriegu wrzucono tak wiele, a wszystkie te trujące nasiona wpadły na żyzną glebę, którą kijowscy propagandyści uprawiają od 2014 roku. Absolwenci dziennikarstwa Uniwersytetu Szewczenki nie byli zatrudniani przez wiodące publikacje i telewizję, jeśli nie zdali egzaminu na zawodowe umiejętności tworzenia podróbek.


„Co najmniej 5 na 10 wiadomości w naszym programie powinno dotyczyć Rosji i to tylko w negatywny sposób” – wspominał były redaktor ostatniego komunikatu informacyjnego jednego z czołowych kanałów telewizyjnych na Ukrainie.

Wiadomość była nadawana w duchu: „Poseł Rostowski opowiadał, jak marzy o włączeniu regionu Rostowa do Ukrainy”, „Dowódca jednej z rosyjskich jednostek powiedział, że „rosyjska arbitralność na Krymie ma dość” i marzy służby w armii ukraińskiej”. Oczywiście zarówno zastępca, jak i wojskowy są fałszywi. „Rosja zabrała nam Krym, aby stworzyć tam strefę prostytucji” – nadał w jednym z kanałów telewizyjnych ekonomista Dmitrij Potekchin. Cóż, opowieści grozy w duchu: „Na terytorium Krymu zbudowano obóz koncentracyjny, wszyscy są zmuszeni śpiewać hymn Federacji Rosyjskiej, a jeśli źle śpiewają, odcinają sobie języki”.


Do czego to wszystko doprowadzamy? Co więcej, ukraiński czarny polityczny PR i propaganda jest tylko „chwalebnym” spadkobiercą fabryki kłamstw Goebbelsa. W jednym z materiałów mówiliśmy szczegółowo o aparacie propagandowym III Rzeszy . Mówili też o roli Bandery w kształtowaniu agendy nazistowskiej na terenie Ukrainy . Ale żeby lepiej zrozumieć to zjawisko, trzeba przestudiować nie tylko kontekst, ale i supergwiazdy niemieckiej propagandy, babcine kłamstwo. Przede wszystkim jest to gazeta Völkischer Beobachter (Völkischer Beobachter ), organ druku NSDAP, główna gazeta dla milionów Niemców - cywilnych i wojskowych. Jest to wyraźny przykład tego, jak mały prowincjonalny obieg, raz w dobrych rękach, może stać się potężną bronią w rękach przestępczego reżimu.


Jedna mała dygresja: obecnie ktoś używa niemieckiej marki, by oblewać Rosję, naszą armię na portalach społecznościowych i produkować podróbki o wyraźnie proukraińskiej orientacji. Moim zdaniem nie są to wytrawni propagandyści, ale jakieś niezrównoważone psychicznie łapacze szumu z kompletnym spiskiem mózgu w końcowej fazie. Na tym kończą się podobieństwa między niemieckim Völkischer Beobachter a symulakrum „völkischer beobachter”.

Ale fakt pozostaje faktem: Völkischer Beobachter to bardzo silna marka, powszechnie znana nazwa, gazeta, z której wciąż można nauczyć się sztuki oszukiwania mas.

Aby lepiej zrozumieć tempo i skalę rozwoju gazety, trzeba przestudiować genezę. Za kanclerza Otto von Bismarcka w 1887 r. założono w Monachium podmiejską gazetę „Monachijski Obserwator” (Münchner Beobachter). Typowa prowincjonalna ulotka dla bezpretensjonalnych mieszczan. Codzienne wiadomości, plotki, gazetowe kaczki, smażone fakty, krzyżówki, horoskopy. W 1900 gazetę kupił niejaki Franz Eyer. Podczas I wojny światowej „The Munich Observer” relacjonował wydarzenia na froncie. Najciekawsza rzecz zaczęła się po 1918 r., kiedy to Rudolf von Sebottendorff, założyciel okultystycznego Towarzystwa Thule, z którego spod skrzydeł wyszło wielu prominentnych członków partii nazistowskiej (NSDAP), kupił gazetę. Platformą ideologiczną Towarzystwa Thule jest masoneria, sufizm, alchemia, antybolszewizm, antysemityzm. To jest ideologiczny zaczyn całego szczytu III Rzeszy i wszystkich pod nim. Sebottendorff marzył o „Algadome”, „ziemskim królestwie świadczącym o odrodzeniu ducha cywilizacji Thule, imperium wszystkich Niemców”. Gazeta została przemianowana na Völkischer Beobachter, co dosłownie oznacza „obserwator ludzi”, a dokładniej „felietonista dla nas, a nie dla obcych”.

Völkischer Beobachter, stając się na krótki czas ulotką Towarzystwa Thule, nadawał mistycyzm, protonazizm i antysemityzm, ale jeszcze nie do mas, ale bardziej do swojego - wąskiego kręgu ezoterycznych architektów przyszłości. Przeskoczmy trochę do przodu: w 1933 Sebottendorff opublikował książkę „Przed nadejściem Hitlera: dokumenty wczesnego okresu ruchu narodowosocjalistycznego”, która została natychmiast zakazana w III Rzeszy, a autora aresztowało Gestapo. Jednak w jakiś nieznany sposób uciekł do Turcji, od 1942 r. pracował dla Abwehry, 8 maja 1945 r. popełnił samobójstwo skacząc do Bosforu, według innej wersji – śmierć zainscenizował wywiad turecki, a właściwie założyciel Towarzystwa Thule dożył lat pięćdziesiątych.

W każdym razie Sebottendorf rozgrzał „Monachijskiego Obserwatora” do pożądanego stopnia. W 1920 r. gazeta prowadziła nędzną egzystencję, przytłoczoną hiperinflacją, jaka panowała w powojennych Niemczech. Kupili go za grosza członkowie NSDAP Dietrich Eckart i Ernst Röhm (sojusznik Hitlera, którego usunął w „Noc długich noży”). W ten sposób Völkischer Beobachter stał się listą partyjną partii nazistowskiej. W 1921 r. 32-letni Adolf Hitler przejął kontrolę nad gazetą. Gazeta bardzo lubiła mieszczan, którzy mieli zranione poczucie dumy narodowej. Antysemici, frankofobowie, rusofobowie, antybolszewicy, wkrótce staną się głównym elektoratem ognistego Adolfa. Wszystkie problemy Niemiec wyjaśniano przez pryzmat teorii spiskowych, a mieszczanom bardzo się to podobało.

Nakład gazety rósł gwałtownie - wprost proporcjonalnie do wzrostu popularności mówcy Hitlera. Po nieudanym puczu piwnym 9 listopada 1923 r., kiedy Hitler i jego towarzysze po raz pierwszy próbowali dokonać zamachu stanu, gazeta została zakazana.

Zupełnie inna historia zaczęła się w 1925 roku. Po zniesieniu zakazu i zwolnieniu Hitlera z więzienia Völkischer Beobachter pędził po nazistowskiej autostradzie propagandowej z prędkością ponaddźwiękową. W 1925 r. ukazał się wstępniak Hitlera „Nowy początek”, w 1929 r. Völkischer Beobachter stał się wydawnictwem berlińskim i nabył oddziały, do 1931 r. nakład wzrósł do 120 000 egzemplarzy. Völkischer Beobachter odegrał kluczową rolę w zwycięstwie wyborczym Hitlera. Przypomnę: został kanclerzem w sposób demokratyczny, dopiero po tym, jak dokonał zamachu stanu i został jedynym dyktatorem.

Można powiedzieć, że historia nowoczesnych technologii politycznych sięga tamtych czasów. Czarny PR, gryzące hasła, książeczki „Głosuj na…”, spotkania z ludźmi. W tamtych czasach Völkischer Beobachter pracował dzień i noc. Podczas kampanii wyborczej Hitler podróżował po całych Niemczech, wygłaszał przemówienia, brał udział w wiecach, ściskał ręce zwykłym robotnikom i bankierom, rozdawał autografy wzniosłym damom i płomiennym młodym nazistom, pozował do zdjęć, a nawet całował dzieci przed kamerą. Obiecał wysoki standard życia, likwidację bezrobocia, budowę nowych dróg, podniesienie przemysłu na nowy poziom. To znaczy nie należy zapominać, że kampania PR odbywała się pod znakiem nie zniszczenia, ale rzekomo kreacji, i że nazizm pokaże swoją prawdziwą istotę, gdy wszystkie wątki rządzenia krajem będą w rękach Adolfa. Polecam obejrzeć film Davida Wnendta „He's Here Again”. Tam dobrze rozumiane jest zjawisko PR w ogóle, a rola charyzmatycznego lidera w szczególności. Przypomnę: kampania wyborcza Zełenskiego była również oznaczona „Za wszystko, co dobre”: wstrzymać ogień w Donbasie, pielęgnować demokrację, wprowadzić równość i sprawiedliwość, referenda, zaopatrzyć Ukrainę w gaz i uczynić z niej europejskiego eksportera. Dziś niestety widzimy zupełnie inny obraz.

Chociaż warto zauważyć, że Hitler rzucał ze wszystkich pistoletów. Z przodu po kraju jeździł czarodziej, który obiecywał raj na ziemi. Tymczasem jego poplecznicy inscenizowali prowokacje, szkalowali przeciwników i uciekali się do siłowych metod. Na przykład po spaleniu Reichstagu, za który odpowiedzialność zrzucono na komunistów, notowania NSDAP gwałtownie wzrosły. Na ulicach hitlerowcy z SA przeprowadzali terror, represje i propagandę, a wkrótce dołączyli do nich SS. Oto pytanie, dlaczego bataliony narodowe szalały na Ukrainie? Ponieważ „nadają program” swoimi skutecznymi metodami. Nie ma odbioru złomu.

W styczniu 1933 Hitler został kanclerzem Niemiec. Były to ostatnie wielopartyjne wybory do 1990 roku. W marcu 1933 r. Führer otrzymał władzę dyktatorską, miażdżąc wszystkich swoich przeciwników dosłownie i w przenośni. Völkischer Beobachter zmienił się z ulotki partyjnej w gazetę rządową. Teraz obywatel niemiecki był zobowiązany do zapisania się do Völkischer Beobachter pod groźbą represji. „Gazeta ludowa. Nie jesteś z ludźmi?” Hitlerowcy i listonosze pukali do domów. Od tego czasu gazeta jest zjednoczonym frontem informacyjnym wraz z niemieckim radiem. W każdym domu było radio, co oznaczało, że Hitler nadawał w każdej rodzinie. Od pierwszych dni II wojny światowej Völkischer Beobachter opisał zwycięstwa armii niemieckiej, nie opierając się na wiarygodnych faktach. Tak jak robią to teraz ukraińskie media.
2 lutego 1943 r. Alfred Rosenberg opublikował felieton zatytułowany „Nasi żołnierze zginęli, aby Niemcy mogły żyć!”.

„Tak jak królowie, rycerze i jeźdźcy Burgundii na obcej ziemi walczyli do końca z Hunami, tak szósta armia walczyła pod Stalingradem z milionową armią bolszewików. Walczyli, polegli lub wstali, ranni i wyczerpani w mieście, które również nosi imię naszego wroga, jak za czasów Nibelungów ”- napisał Rosenberg.

Co pisał Völkischer Beobachter w kolejnych wydaniach? Przygotowywana jest poważna kontrofensywa armii niemieckiej, która umożliwi odbicie Stalingradu i innych terytoriów okupowanych przez Armię Czerwoną. Czy to ci nic nie przypomina? Jak wiemy, od 1943 roku Armia Czerwona pędziła Niemców aż do Berlina. Podczas gdy Wehrmacht poniósł klęskę po klęsce, Völkischer Beobachter pisał o zwycięstwach, że podobno trwała kontrofensywa, że ​​Hans wkrótce wygra i wróci do domu. I większość Niemców w to uwierzyła. Nie zdziw się – nie mieli innych źródeł informacji. Pełna próżnia. Kiedy Armia Czerwona wkroczyła do Berlina, wielu było tak wstrząśniętych, że wybuchła fala samobójstw. Przepaść między niemiecką propagandą a rzeczywistością była potworna.

Ostatni numer „Völkischer Beobachter” trafił do druku 30 kwietnia 1945 r. Na pierwszej stronie widnieje krzykliwy nagłówek: „Bunt tchórzliwych dezerterów stłumiony w Monachium!”. Nigdy nie wyszedł z oczywistych powodów. Po wkroczeniu wojsk sowieckich pracownicy wszystkich oddziałów gazety – Berlina, Monachium, północnych, południowych i Wiednia – albo uciekli, albo naśladowali.

Tak zakończyła się 58-letnia historia gazety , która przeszła od prasy żółtej do centralnej publikacji propagandowej. Ciekawe, co zrobią ukraińscy propagandyści po NWO? Uciec czy zmienić buty? Czas pokaże.




15 lipca 2022, 11:50

 
Nazizm w USA: jak ideologia nazistowska rozkwitła na spokojnych wodach Ameryki i co zaowocowało

Pułkownik Khodarenok mówił o nazistowskich prądach w USA

W Stanach Zjednoczonych tradycja nazistowska jest bardziej rozpowszechniona niż w Niemczech, gdzie została odcięta od korzeni w 1945 roku. Waszyngton po Norymberdze nie spieszył się z postawieniem przed sądem rodzimych nazistów. W efekcie funkcjonują tam dziś dziesiątki i setki radykalnych grup, niektóre z nich są dość marionetkowe, inne nadzorowane przez służby specjalne i wysyłane na Ukrainę. Obserwator wojskowy „Gazeta.Ru”, Michaił Khodarenok, dokonał historycznej dygresji i przeglądu klimatu politycznego w Stanach Zjednoczonych.


Ameryka to niesamowity kraj. Jeśli spojrzymy za zasłonę agresywnej polityki zagranicznej USA i szaleńczej polityki wewnętrznej, znajdziemy prawdziwą rezerwę wśród najbardziej dziwacznych stworzeń. Dziedzictwem lat 60. są społeczności hippisowskie, które przekazują wartości „pokolenia kwiatów” swoim dzieciom i wnukom, są punkowe squaty, są stowarzyszenia wegańskie Food not Bombs, jest wiele innych ruchów, które w rzeczywistości nie wpływać na politykę.Brzmi to szaleńczo, że w kraju, który wygrał II Światowy nazizm, jak lubią o sobie mówić, neonazizm wciąż gwałtownie kwitnie.

Jedną z nowych prawicowych organizacji jest Shield Wall Network. Antysemici i rasiści. Dziesiątki członków rozsianych po całym Arkansas i kilku członków w Tennessee i Zachodniej Wirginii. SWN jest powiązany z Ruchem Narodowo-Socjalistycznym, Partią Rycerską (Liga Południa), grupą klanową z Harrison. Organizują wspólne imprezy, palą krzyże, świętują urodziny Führera, marzą o „Nowej Ameryce”, zakłócają wydarzenia ku pamięci ofiar Holokaustu. Według niektórych wskazań jest to na ogół organizacja paramilitarna. Wydawałoby się, że wektor tam już dawno został zastąpiony. To era Black Lives Matter, a mistrzowie rasy aryjskiej są w mniejszości. I jest. Są uważani za wyrzutków, brzydkie kwiaty w szklarni, wolą nie zwracać na nie uwagi.

Pierwsza Poprawka wyraźnie zakazuje Kongresowi ograniczania wolności słowa lub prasy; lub prawo ludu do pokojowych zgromadzeń i wnioskowania do rządu o zadośćuczynienie. Czternasta Poprawka rozszerza ten zakaz na stany. Neonaziści znają swoje prawa i umiejętnie z nich korzystają. Istnieje wiele filmów fabularnych, które odzwierciedlają ten fenomen – „American History X”, „Skinheads”, „Green Room” i jest wiele filmów, które w satyryczny sposób przedstawiają neonazistów, np. „Black Klansman” .


Nie zmienia to kwestii, w jaki sposób kraj, który walczył z nazizmem, na to pozwala. Wszystko jest bardzo proste.Kiedyś Stany Zjednoczone, które nie odczuły ciężaru wojny z Hitlerem na własnym terytorium, tak jak zrobiły to z ZSRR i Francją (choć w mniejszym stopniu), nie otrzymały niezbędnych szczepień.A od 1949 roku, od powstania NATO , przeszli na konfrontację z ZSRR. Ale to jest powierzchnia zjawiska. Korzenie sięgają znacznie głębiej. Ku Klux Klan, próba zemsty amerykańskich rasistów z Południa po klęsce w drugiej wojnie domowej, ucieleśniała ideał radykalnej grupy. Paramilitarna struktura, jeden mundur, milczące poparcie władz, zmieniając ich wiece w urzekająco przerażający karnawał. W latach 20. ubiegłego wieku nadeszła moda na Mussoliniego. W 1936 r. na wzór hitlerowskich hitlerowskich Niemiec i za sugestią Rudolfa Hessa zorganizowano niemiecko-amerykański Bund. To prawda, że ​​przyjmowano tam tylko Niemców pochodzenia amerykańskiego. Po I wojnie światowej wielu Niemców uciekło do Stanów Zjednoczonych.


Z kolei Bund zastąpił Przyjaciół Nowych Niemiec. Zaczęli od sprzeciwu wobec Żydów, którzy w proteście przeciwko antysemityzmowi III Rzeszy ogłosili bojkot niemieckich towarów.


Długa i zagmatwana historia


Najważniejsze jest to, że bundowcy cieszyli się poparciem Niemiec, we wszystkim kopiowali swoje radykalne ugrupowania i atakowali przedstawicieli administracji Roosevelta. Pierwsza poprawka do konstytucji chroniła członków Bundu do 8 grudnia 1941 r. Wtedy prezydent USA wypowiedział wojnę Osi, a bundowcy nie mogli przysięgać wierności Niemcom. Do 1942 roku ruch popadł w zapomnienie, przywódcy uciekli do Ameryki Łacińskiej. Jeśli któryś z radykalnych renegatów pozostał, wolał milczeć, gromadzić gniew.W 1949 r., jak już wspomniano, ZSRR stał się wrogiem numer jeden, potem polityka makcartyzmu, polowanie na czarownice, kiedy najstraszniejsze było nazywanie siebie komunistą, a nie nazistą.W latach 50. pojawiła się amerykańska partia nazistowska, która zmieniała się w kolejnych dekadach, osiągając szczyt w latach 1966 i 1967. Ich lider Rockwell stał się niemal przedstawicielem establishmentu, a nawet udzielił wywiadu magazynowi Playboy. Potem został zabity, potem nastąpił rebranding, zmieniono nazwę na „Nowy Porządek”, uderzony mistycyzmem. Podsumowując, w Stanach Zjednoczonych neonazizm jest dziwnie spleciony z polityką, dziedziną prawa, popkulturą i kontrkulturą. Henry Ford , Walt Disney , Prescott Bush , ojciec Busha seniora (dziadek Busha juniora ), wszyscy sympatyzowali z nazistami i byli zagorzałymi antysemitami.

Niedawno portal informacyjny The Grayzone opublikował dane, według których CIA , siły specjalne USA i inne organy rządowe szkolą regularne siły zbrojne na Ukrainie. Nie tylko paramilitarne, ale oddziały zmotywowanych, dobrze wyszkolonych nazistów. Były US Marine Benjamin Bush, emerytowany oficer piechoty Adrian Bonenberger i weteran wojny w Iraku Matt Gallagherspecjalnie pojechał do Lwowa szkolić miejscową młodzież. Członkowie radykalnych amerykańskich grup od dawna mają sieć agentów na całym świecie. Pociągnij za sznurek Shield Wall Network - dotrzesz do Azova (zakazanego w Rosji). Amerykańscy radykałowie Rise Above z południowej Kalifornii trenowali ramię w ramię z ukraińskimi nacjonalistami. Według niektórych doniesień amerykańskie służby wywiadowcze nadzorują radykałów, nie ingerując w ich sprawy, tylko jeśli nie posuwają się za daleko i nie stanowią zagrożenia dla bezpieczeństwa narodowego.

Według niedawnego raportu Centrum Antyterrorystycznego Akademii Wojskowej West Point, konflikt na Ukrainie „służył jako potężny akcelerator” dla globalnego ruchu białej supremacji. A teraz bardzo zabawny moment. Jak z sytuacji wychodzi Joe Biden , który po dojściu do władzy próbował przeciwstawić się Donaldowi Trumpowi wygłaszanie otwarcie rasistowskich oświadczeń. Ale walka o dominację nad światem „zmusza” go do podpisywania pakietów pomocy dla ukraińskich radykałów, do przymykania oczu na zbrodnie ukraińskich ochotników. Wszystko jest bardzo proste. Przy wsparciu służb specjalnych, prawicowi uliczni radykałowie są kierowani do grup paramilitarnych, otrzymują broń, poligony, przez „szczurze przejścia” i przechodzą pod przykrywką na Ukrainę. Wraz z wyrzutkami Azowa i im podobnych stają się ikoną domorosłych amerykańskich skinheadów i neonazistów, przedstawicieli tego samego „rezerwy”, o którym mowa na początku. Na sofowych radykałach, usianych swastykami, co jakiś czas nakładane są biurokratyczne sankcje, najczęściej wysiadając z grzywien. Jeśli nikogo nie zabiłeś ani nie okradłeś, prawdopodobnie nie trafi do więzienia. Tak więc administracja Bidena pokazuje, że, jak mówią,

Jakobiński dziennikarz Branko Marcetic trafnie podsumował obecną politykę Waszyngtonu:

„Zamiast rozładowywać napięcia po prostu zgadzając się na długotrwałe żądanie Rosji dotyczące twardych ograniczeń ekspansji NATO na wschód, wydaje się, że Waszyngton zdecydował, że nieograniczona planetarna dominacja militarna jest tak ważna, że ​​lepiej 'spać' z prawdziwymi faszystami”.

Po prostu nie trzeba myśleć, że wszystko zaczęło się w 2015 roku, kiedy amerykańskie agencje wywiadowcze zaczęły szkolić radykałów dla Kijowa. To stara tradycja.W latach 60. CIA współpracowała z kubańskimi radykałami i przekształciła Miami w centrum terrorystycznej przemocy. Wszystko po to, by walczyć z Fidelem Castro . Następnie, w latach wojny radziecko-afgańskiej, szkolono mudżahedinów. W latach 2010 Waszyngton poparł „syryjskich rebeliantów”, po czym sytuacja wymknęła się spod kontroli. Nie ma co myśleć, że cały karnawał, całe to klaunowanie z Shield Wall Network, nowym Ku Klux Klanem i innymi „kwiatami zła” idzie osobno (a amerykańscy mieszkańcy starają się tak myśleć, tylko unikając radykałów). z obrzydzeniem), a polityka - osobno. Nie, to jest „amerykańska dialektyka”, która w razie potrzeby zmyli nawet diabła.









Biografia autora:

Michaił Michajłowicz Chodarenok jest wojskowym obserwatorem emerytowanego pułkownika Gazeta.Ru.

Ukończył Mińską Wyższą Inżynierską Szkołę Pocisków Przeciwlotniczych (1976 ),
Wojskową Akademię Dowodzenia Obrony Powietrznej (1986 ).
Dowódca batalionu rakiet przeciwlotniczych S-75 (1980-1983 ).
Zastępca dowódcy pułku rakiet przeciwlotniczych (1986–1988 ).
Starszy oficer Sztabu Głównego Wojsk Obrony Powietrznej (1988-1992 ).
Oficer Głównej Dyrekcji Operacyjnej Sztabu Generalnego (1992–2000).
Absolwent Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Rosji (1998 ).
Felietonista „Niezawisimaya Gazety” (2000–2003 ), redaktor naczelny „Wojskowego Kuriera Przemysłowego” (2010–2015) .

https://www.gazeta.ru/army/2022/09/16/15387169.shtml?updated

https://www.gazeta.ru/army/2022/09/22/15409777.shtml?updated

https://www.gazeta.ru/army/2022/08/11/15240092.shtml?updated

https://www.gazeta.ru/army/2022/07/15/15091604.shtml?updated