Barbarzyńcy - grecki czarny pijar

 

W naszej kulturze często przyjmujemy rozmaite kłamstwa za prawdę - a następnie stosujemy w naszym rozumowaniu. Tak jest na przykład z pojęciem "barbarzyńca" i zastosowaniem tego słowa do historiografii - i współcześnie.

Słowo „barbarzyńcy” to greckie określenie na osoby spoza kręgu cywilizacji grecko-rzymskiej.

wiki:

Słowo “barbarzyńca” pochodzi od łacińskiego słowa barbarus, które oznacza “cudzoziemca”. W odczuciu antycznych Rzymianin barbarzyńcą był każdy, kto nie był Rzymianinem.

Niby, ale...

Naturalnie Rzymianie swoje słowo przejęli od Greków, którzy na wszystkich nie-Greków mówili barbaros. Było to określenie na niecywilizowane ludy.

Ale mówili tak również na Persów - czy kulturę perską uznajemy za niecywilizowaną?? Na pewno nie. - MS.

Wraz z ekspansją Rzymu i zdobyciem mocarstwowej pozycji w obrębie Morza Śródziemnego Rzymianie zaczęli coraz częściej używać słowa “barbarzyńca”. Terminem tym określano według własnych gustów: cudzoziemców, plemiona celtyckie, politycznych oponentów, we wczesnym okresie cesarstwa chrześcijan, a w późnym wyznawców bogów rzymskich.

Także:

Wyobrażenie barbarzyńcy zmieniło się z neutralnego, kiedy to terminem tym określano ludy obcojęzyczne, na negatywne, gdy poczęto określać nim ludzi nieopanowanych, zdziczałych i nieposkromionych. W czasach dzisiejszych nabrało jeszcze gorszego znaczenia, czego przykładem są podane wyżej synonimy, do tego hasła, np. morderca, zbrodniarz, czy bestia. Grecy nie posiadali odpowiedniej wiedzy na temat ludów spoza swoich terytoriów i dlatego też nazywali ich tym niewdzięcznym mianem. 

Trafił mi się dzisiaj artykuł historyka Uniwersytetu Jagiellońskiego Józefa Wolskiego pt. "Filhellenizm Arsacydów" 

Wg niego, termin barbarus był czarnym pijarem wymyślonym przez Greków celem zdyskredytowania rywali.

Jak już kiedyś pisałem, przy okazji wspominek o tzw. "Kronice Polskiej" Galla Oszusta Anonima - to, że jakiś tekst, czy cała 'kronika" posiada starożytny rodowód - to wcale nie znaczy, że w niej nie ma kłamstw.

Za chwilę będzie też o tym w tekście o Celtach.

http://dlibra.umcs.lublin.pl/dlibra/plain-content?id=4480

https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef_Wolski

 przedruk

tłumaczenie przeglądarkowe

Moim zdaniem chodzi raczej o to, że podświadomie wyczuwamy kłamstwa jakimi zostaliśmy otoczeni, lecz nie umiemy ich nazwać ani rozpoznać.

Stąd niepokój.

Dlaczego nieustannie się niepokoimy?

Mathangi Krishnamurthy

10 PAŹDZIERNIKA 2020 16:54

ZAKTUALIZOWANO: 11 PAŹDZIERNIKA 2020 12:36 

Być może wszyscy jesteśmy niespokojni, ponieważ bez względu na to, jak mocno przewijamy, jak nieustannie publikujemy i jak intensywnie obserwujemy, nie jesteśmy w stanie zaprzeczyć stanowi świata

Czy ktokolwiek inny, kto ma luksus domu i ogniska domowego w tych czasach, doświadczył wzmożonego niepokoju? Poczucie, że każdy nowy dzień przyniesie nową katastrofę i nowe nieprzewidziane wydarzenie, którego konturów nie można było przewidzieć ani kontrolować? Otwieraj gazetę w dowolnym dniu tygodnia lub słuchaj ulubionej prezenterki wiadomości, krzyczącej do kolejnego nieszczęśliwego gościa, w zależności od twojej trucizny, a prawdopodobnie będziesz miał więcej pożywienia, aby podsycić takie uczucie.

WebMD mówi mi, że niepokój to normalna emocja. I że jest to sposób ostrzegania mózgu o potencjalnym niebezpieczeństwie i standardowej reakcji na stres. Ale skoro wszystko, co konsumuję każdego dnia, ma na celu wywołanie poczucia potencjalnego niebezpieczeństwa, czy to dziwne, że jestem nieustannie niespokojny?

Zagrożenie online

Dylemat społeczny w serwisie Netflix stanowi przekonujący argument, że platformy internetowe, takie jak Facebook, Twitter i Instagram, mają pielęgnować to uzależnienie od lęku i wpływać na moje zdrowie psychiczne. Niedawna debata zorganizowana przez NDTV i Roli Books popierała wniosek: „W demokracji media społecznościowe wyrządzają więcej szkody niż pożytku”. Zwolennicy ruchu przytaczali wzrost nienawiści, bigoterii, fałszywych wiadomości i przemocy zarówno online, jak i offline. Przeciwnicy argumentowali za rolą mediów społecznościowych w wzmacnianiu sprzeciwu, oporu i głosów marginalizowanych w społeczeństwie.

W książce The Twittering Machine , socjologa i pisarza marksistowskiego Richarda Seymoura, sugeruje się, że zamiast tego łatwiej byłoby zapytać, co jest z nami nie tak, niż co jest nie tak z tymi systemami.

I wysuwa być może kontrowersyjny argument, że kompulsywne uczestnictwo w mediach społecznościowych, czy to jako uczestnik, widz lub uzależniony od dopaminowych pętli `` polubień '' i `` retweetów '', nie wynika z potrzeby przyjemności, ale jest objawem popędu śmierci, poddając się chronofagowi lub „potworowi, który zjada czas”.

Innymi słowy, pozostajemy online dla zabicia czasu, ponieważ czas rzeczywisty w prawdziwym świecie jest najeżony i nie można go tak łatwo minąć.

Kiedy byłem dzieckiem, byłem w niewoli tego środka, który uśmierza wszelkie lęki, instytucji bajki na dobranoc. Poprzez znane przypowieści o dobru i złu, oferowane kolejno przez mojego dziadka ze strony matki, ojca i matkę, dano mi możliwość stworzenia świata, w którym można się rozwijać, ale oczywiście tylko pod warunkiem przestrzegania zasad.

Fikcja na dobranoc

Dziś mój telefon i media społecznościowe dotrzymują mi towarzystwa przed snem. Whatsapp przekazuje dalej, a Twitter i Facebook wprawiają mnie w fikcję, że zarówno dobre, jak i złe są stale gdzie indziej; ktoś inny jest zawsze szczęśliwszy, ładniejszy i podróżuje do ładniejszych miejsc, a ktoś inny jest nieustannie okrutny, nieludzki, nieliberalny i brutalny.

Jednocześnie informują mnie również w przekorny sposób, że całe szczęście jest w moim zasięgu, czy to poprzez ponowne wymyślenie siebie, nowe hobby, wpływanie na Instagram czy gromadzenie obserwujących. A zatem, w tej chwili i tej przestrzeni, pytam ponownie, czy to dziwne, że wszyscy jesteśmy nieustannie niespokojni?

Ale może jest sposób, aby uniknąć tego manichejskiego ruchu w mediach społecznościowych, skupiając się na lęku jako objawie, który pozwala powrócić do pytania, co może być z nami nie tak.

Filozof Renata Salecl w swojej pięknej eksploracji „On Anxiety” nieufnie odnosi się do popularnego twierdzenia, że ​​lęk jest przeszkodą dla dobrego samopoczucia i uniemożliwia nam funkcjonowanie w świecie lub kontakt z innymi. Zamiast tego mówi, że świat bez niepokoju byłby przerażającym miejscem, ponieważ dałby prawdę kłamstwu, że szczęście jest swobodnie dostępne i że nie jesteśmy w wieku okrucieństwa, nędzy i niebezpieczeństwa.

Być może wszyscy jesteśmy niespokojni, ponieważ bez względu na to, jak mocno przewijamy, jak nieustannie publikujemy i jak intensywnie obserwujemy, nie jesteśmy w stanie zaprzeczyć stanowi świata. Inaczej mówiąc antropolog Clifford Geertz, nie możemy uwierzyć w historie, które opowiadamy o sobie. W tym przypadku niepokój może być potężną przestrzenią, w której można pozostać i zapytać o historie, których już nie opowiadamy, a być może nawet znaleźć nowsze, lepsze i milsze historie świata.

Mathangi Krishnamurthy uczy antropologii, by utrzymać się na życie, a poza tym inwestuje w imiona, miejsca, zwierzęta i rzeczy.

https://www.thehindu.com/society/anxiety-in-280-characters/article32810724.ece?homepage=true

Ludzkie zmyślenia - bóg Amol

"usuwa nadmiar tłuszczu"



Wspaniały przykład "ludzkiego zmyślenia".


Czy Amol wie, kiedy się zatrzymać, aby nie usunąć za dużo tłuszczu?

Czy Amol wie, co to jest "nadmiar"?

Czy "nadmiar" to jest to co uważa kobieta, co uważa Bóg Stwórca, a może to co ja uważam?

Może ona teraz uważa, że ma za dużo, a ja uważam, że jest w sam raz - bo akurat lubię, kiedy kobieta "ma trochę ciała"?

Co zrobi Amol?

Kogo posłucha??!


Czy ciało samo wie, co to jest  nadmiar i samo sobie pobierze odpowiednią dawkę, by stan swój idealny osiągnąć? To czemu tego nie zrobi samoistnie, skoro wie, jaki stan jest właściwy??

A może ciało będzie usuwać nadmiar tłuszczu tak długo, jak długo Amol będzie na nie stosowany???
Aż tłuszcz zniknie kompletnie wespół z człowiekiem....

Taaaak....


Ktoś wymyślił boga... na swoje podobieństwo.

Bóg przez niego wymyślony jest tak ograniczony, jak ograniczony był on - ten, co go wymyślił.

Ograniczony ludzkim myśleniem i wiedzą o świecie.

Ma takie atrybuty, w jakie wyposażył go jego autor...

Nie zawsze zgodnie z logiką.



Czyli co najmniej prostak...

Arystofanes - język daje władzę

Komedie Arystofanesa zachowały się dzięki szkole, w której traktowano je jako lektury obowiązkowe. Ze względu na czystość dialektu attyckiego stały się wzorem^[2]. Postacie w jego utworach używają dialektu attyckiego, ale poza nim można w nich znaleźć inne dialekty, na przykład dialekt megarejski w Acharnejczykach^[6]. 

Twórczość Arystofanesa w dużej mierze opiera się na komicznych przekształceniach językowych i cechuje ją niebywała pomysłowość w tworzeniu neologizmów^[7]. 

To, co również charakterystyczne dla tej twórczości, to bogactwo odniesień do życia płciowego człowieka. 

Arystofanes chętnie posługiwał się kolokwializmami określającymi narządy płciowe^[8], jak również wypełniał swoje utwory żartami skatologicznymi^[9].

Ze względu na rozliczne operacje na słowie komedie Arystofanesa można postrzegać jako przykłady „pirotechniki werbalnej”^[10]. 

Ateńczycy V wieku p.n.e. byli zafascynowani językiem oraz władzą, jaką on daje, więc zdolności oratorskie były wysoko cenione. 

Prowadziło to do rozwoju retoryki i dialektyki, jak również stawiało duże wymogi autorom dramatycznym^[10].

Komedie Arystofanesa są typowym przykładem operowania zabiegami metateatralnymi. Dialog dramatyczny jest tu dialogiem teatralnym, zawsze zakłada się jego zaistnienie w przestrzeni teatralnej. Arystofanes wprowadza wypowiedzi oraz sytuacje, które odsyłają do samego tworzywa dramatycznego i teatralnego. Postaci zazwyczaj przedstawiają własną sytuację jako sytuację teatralną, wykazują świadomość tego, że są częścią świata teatru oraz tego, że są przedmiotem obserwacji widzów. Proponuje się, aby komedię Arystofanesa traktować jako przykład „teatru nieiluzyjnego”^[13].

W utworach Arystofanesa można zaobserwować konfrontację między Atenami wyobrażonymi a Atenami rzeczywistymi. Jest to wynik tego, że komediopisarz stale podejmuje aktualne problemy społeczne i polityczne oraz krytykuje osobowości ateńskiego życia publicznego. Postacie z jego komedii mają na celu poszukiwanie i znalezienie rozwiązań problemów obywateli ateńskich. Wyrażają więc rzeczywiste interesy Ateńczyków^[14]. Arystofanes występuje jako doradca mieszkańców Aten, a także promuje taki teatr, który ma na celu wzmocnienie wśród nich postaw obywatelskich. Jednocześnie posługuje się on typowymi komicznymi elementami współtworzącymi fantazyjną przygodę, która wspiera się na reminiscencjach mitu boskiego albo heroicznego^[15].

Nazwy osobowe

Imiona postaci w komediach Arystofanesa są dowodem jego pomysłowości językowej. Komediopisarz nadawał postaciom takie imiona, które mają wydźwięk metaforyczny i są wstępną charakterystyką tych postaci, na przykład Dikajopolis z Acharnejczyków jest tłumaczony jako „Prawogrodziec”, Pejsthetajros i Euelpides z Ptaków zostali przetłumaczeni jako „Radodaj” i „Dobromysł”, Trygajos z Pokoju jako „Winobraniec”, a Lizystrata z komedii pod tym samym tytułem jako „Bojomira” lub „Gromiwoja”^[22]. Punktem wyjścia dla Arystofanesa były również czasowniki, na przykład imię bohatera Rycerzy Paflagona wskazuje na jego bełkotliwość^[23].

Innym dowodem pomysłowości językowej poety są oryginalne, komiczne nazwy miejscowości jak „Chmurokukułczyn”, „Jękowice” czy „Biadolice” w Ptakach oraz rzeczowniki jak „myślarnia”, „antysędziowie”, „dupkopięciolatka” czy typowe dla Arystofanesa „ostrygo-śledzio-mureno-rekino-resztko-cierpko-kwaśno-czarciołajno-miodo-polano-kwiczoło-drozdo-turkawko-gołębio-kogucio-pieczono-grzebienio-pliszko-synogarlico-zajęczo-winnogotowano-farbo-kozio-skrzydełko” (Sejm kobiet)^[24]. Bogactwo nazewnicze sprawia, że twórczość Arystofanesa stanowi ogromne wyzwanie dla tłumacza.

-----

Zbiór „sztuk kobiecych” Arystofanesa tworzą następujące komedie: Lizystrata, Thesmoforie i Sejm kobiet^[33]. Lizystrata - nieco podobna do Sejmu kobiet - przedstawia obraz świata, w którym stosunki płciowe są priorytetem jednostek, co oznacza, że kondycja społeczeństwa jest uzależniona od skutecznej realizacji potrzeb seksualnych^[33]. Komedia ta jest też utworem uznawanym w kulturze Zachodu za jeden z pierwszych tekstów o wydźwięku feministycznym, przy czym feminizm Arystofanesa nie ma charakteru deklaracyjnego^[34]. Utwór stanowi diagnozę kryzysu kultury patriarchalnej, ponieważ to nie mężczyzna, lecz kobieta okazuje się postacią zdolną zakończyć wojnę i zlikwidować kryzys w państwie^[35]. Lizystrata wskazuje również na typowe kobiece i męskie role w społeczeństwie ateńskim, a tym samym podejmuje problem stereotypów płci^[36]. Tytułową postać utworu „można interpretować w kategoriach maskulinizmu i/lub androgynii. Heroina została zbudowana z pierwiastków żeńskich i męskich (...) jest symbolicznym stopem pierwiastków obu płci, funkcjonuje jako kobieta z fallusem”^[37].

Natomiast Thesmoforie oscylują wokół zagadnienia transwestytyzmu, zważywszy na fakt, że motorem fabuły utworu jest „przebieranie się jednostki w stroje płci przeciwnej”^[38]. Komedia Arystofanesa pozwala się interpretować w świetle zagadnienia transwestytyzmu, dlatego że odtwarza model społeczeństwa, w którym funkcjonuje silny podział ról społecznych na role kobiece i role męskie^[39]. W komedii występuje postać Eurypidesa, który w ramach obmyślonej intrygi przebiera swojego krewnego za kobietę, aby uniknąć kłopotliwej sytuacji^[39]. Poeta przywołuje także tragika Agatona i przedstawia go jako pół-mężczyznę i pół-kobietę, zwracając uwagę na kwestie homoseksualizmu i rekwizytów płci^[40]. Z utworu wyłania się wizja, że to nie tylko płeć danej osoby determinuje określony strój i rekwizyty, ale także stosowanie określonych kostiumów i rekwizytów pozwala określić to, jaka jest płeć danej osoby. Thesmoforie stawiają tezę, że płeć jest kostiumem^[41].

https://pl.wikipedia.org/wiki/Arystofanes

Przepisywania historii dokonują przede wszystkim Niemcy

12 lutego 2020 13:11 / Niemcy

Okno Overtona w akcji: Niemcy przepisują historię wyzwolenia Auschwitz?

Niektórzy zachodni politycy niedawno stwierdzili, że nazistowski obóz koncentracyjny Auschwitz nie został wyzwolony przez ZSRR, ale przez siły alianckie. Czeski analityk Martin Koller jest pewien, że tylko jeden kraj potrzebuje takiego przepisywania historii - Niemcy, które podobno chcą uniknąć odpowiedzialności za zbrodnie wojenne. „Okno Overtona w akcji” - komentarz w sieci.

Czeski analityk bezpieczeństwa Martin Koller przyjął raczej nieoczekiwane i dwuznaczne założenie, że przepisywania historii wyzwolenia Auschwitz dokonują przede wszystkim Niemcy - przecież najwyższą Unię Europejską, wyróżniającą się skandalicznymi uwagami, reprezentuje ten kraj (Ursula von der Lajen prowadziła Komisję Europejską w koniec zeszłego roku).

Koller na stronach publikacji  Parlamentní listy twierdzi, że w rzeczywistości obóz koncentracyjny Auschwitz-Birkenau nie był nazistowski, ale niemiecki, dlatego przywódcy UE tak obsesyjnie próbują zmienić oficjalną wersję wydarzeń.

Zdaniem autora dowodzą tego ostatnie wypowiedzi Wysokiego Komisarza i dwóch innych przywódców tego instytutu, którzy w swoich wystąpieniach na temat Holokaustu twierdzili, że wyzwoliciele jeńców w Auschwitz nie byli żołnierzami rosyjskimi, ale siłami sprzymierzonymi.

Koller twierdzi, że państwo hitlerowskie było oficjalnie nazywane nie „nazizmem”, ale Trzecią Rzeszą narodu niemieckiego, to właśnie państwo to wynalazło i zorganizowało obozy śmierci, dlatego błędem jest nazywanie ich nazistami. Ponadto Auschwitz można również nazwać „Banderą”, pisze autor, ponieważ oprócz Niemców jako ochroniarzy pracowało około 200 Ukraińców.

Analityk przypomina również, że ówczesna niemiecka gospodarka osiągnęła znaczne zyski z niemieckich obozów koncentracyjnych: oprócz darmowej siły roboczej Niemcy otrzymali ogromne bogactwo w postaci osobistej własności Żydów, w tym nawet złotych zębów. Wszystko to pomogło Niemcom w walce, uważa autor.

Koller jest pewien, że niemieccy przywódcy Unii Europejskiej nie porzucą prób zmiany oficjalnej historii, aby stopniowo wymazać niemieckie zbrodnie II wojny światowej z pamięci świata.

Rosyjska społeczność internetowa spokojnie zareagowała na publikację:

„Zawsze zazdroszczą Rosjanom po prostu. Jesteśmy do tego przyzwyczajeni - nie martw się”, pisze Viktor Volkov.

„Okno Overtona w akcji” - podsumowuje Oksana Belyaeva.

https://tsargrad.tv/news/okna-overtona-v-dejstvii-istoriju-osvobozhdenija-osvencima-perepisyvaet-germanija_238452

Media rosyjskie

przekłamania w rt.russia


"Duda i Morawiecki tak bardzo chcą odtworzyć ten szczególny okres w polskiej historii, że zarzucają ZSRR współudział w Holokauście."


"These policies were a failure then, and there is no reason to believe they will do any better now. Yet Duda and Morawiecki are so committed to replaying this particular period in Polish history, they are accusing the USSR of being an accomplice to the Holocaust. This is simply vile."

https://www.rt.com/op-ed/478936-poland-russia-holocuaust-auschwitz/




media ukraińskie?

tłumaczenie przeglądarkowe

„Obozy koncentracyjne znalazły się pod kontrolą nowych właścicieli”. Jak Polska ostatecznie rozwiązała kwestię niemiecką

Oleg Khavich

02/14/2020, 15:00

Historia

14 lutego 1946 r. Podpisano porozumienie między władzami polskimi a dowództwem brytyjskiej armii Renu w sprawie zasad i procedur eksmisji Niemców z Polski

Wyniki I wojny światowej ogłoszono na paryskiej konferencji pokojowej, podczas której podpisano traktat wersalski. Jeden z „pomysłów Wersalu” i stał się Polską, która dzięki wsparciu Francji wycofała znaczące terytoria niemieckie z milionami Niemców. W szczególności Gdańsk (obecnie Gdańsk) i „polski korytarz” do tego miasta (od głównego terytorium Polski do Morza Bałtyckiego) mają prawie sto kilometrów szerokości, co odcięło Prusy Wschodnie od Niemiec.

Jednak nie wszyscy sojusznicy Francji w Entente poparli tę decyzję. W szczególności brytyjski premier Lloyd George 25 marca 1919 r. Przesłał uczestnikom konferencji pokojowej w Paryżu memorandum „Kilka uwag dotyczących uwagi uczestników konferencji przed wypracowaniem ostatecznych warunków” (które przeszło do historii jako „dokument z Fontainebleau”). W szczególności powiedziano w nim: „Propozycja Komisji do Spraw Polskich dotycząca przekazania 2 milionów 100 tysięcy Niemców do władzy innego wyznania, ludu, który w całej swojej historii nie mógł udowodnić, że są zdolni do stabilnego samorządu, moim zdaniem powinien prędzej czy później doprowadzić do nowej wojny we wschodniej Europie ”.

Ale nie byli to ostatni Niemcy, którzy z własnej woli nie podlegali rządom warszawskim.

Korzystając z kryzysu rządowego w Niemczech, 3 maja 1921 r. Polacy rozpoczęli zbrojnie zajęcie Górnego Śląska, chociaż podczas plebiscytu 95% jego mieszkańców opowiedziało się za przynależnością do Niemiec. Alianci ostrzegli Berlin, że interwencja Reichswehry oznaczałaby wojnę. W rezultacie do października 1921 r. Znaczna część Górnego Śląska z 80% całego przemysłu i główną rezerwą węgla trafiła do Polski.

I chociaż po dojściu nazistów do władzy Berlin i Warszawa zbliżyły się na podstawie konfrontacji z ZSRR, a 26 stycznia 1934 r. Podpisały nawet „Pakt Piłsudskiego z Hitlerem”, w Niemczech nigdy nie zapomnieli o swoich rodakach nad brzegiem Wisły.

Po zajęciu Polski we wrześniu 1939 r. Niemcy podzielili ziemie polskie na dwie części: Śląsk, a także Pomorze (tj. Część Prus Wschodnich), a przylegające do niego terytoria zostały włączone do III Rzeszy i tzw. „Generała Gubernatorstwo ”z centrum w Krakowie.

W ciągu kilku miesięcy ponad 860 tysięcy Polaków zostało przesiedlonych z ziem w Niemczech na terytorium generalnego gubernatora, a ich domy przekazano Niemcom, którzy przybyli z innych krajów europejskich. W samym gubernatorze generalnym Polacy zostali masowo wydaleni z terenów wiejskich w pobliżu Zamościa, gdzie planowali przesiedlić około 60 tysięcy niemieckich kolonistów z Bałkanów, Besarabii i Bukowiny (w tym drugim przypadku Niemcy repatriowani do Niemiec w 1940 r.).

W rzeczywistości naziści zamienili tych Niemców w narzędzie do budowy nowej „niemieckiej Europy”. Ale już w 1944 r. Wielu z nich masowo ruszyło w przeciwnym kierunku w obawie przed nadciągającą Armią Czerwoną.

Według polskich historyków jeszcze przed końcem wojny około 5 milionów Niemców opuściło Niemcy na wschód od Odry i Nysy. Kiedy Armia Czerwona i Wojsko Polskie zajęły te tereny w 1945 r., Mieszkało tam 2,5 miliona Niemców i 1,2 miliona Polaków. Ponad milion Niemców mieszkało w tej części Prus Wschodnich, która stała się teraz Polską.

Warto zauważyć, że ogromna większość Niemców mieszka na tych ziemiach od setek lat.

Chociaż ostateczna decyzja dotycząca przeniesienia byłych ziem niemieckich do Polski (iw konsekwencji eksmisja stamtąd Niemców) zapadła dopiero na konferencji poczdamskiej w dniach 17 lipca - 2 sierpnia 1945 r., Dyskusja na ten temat rozpoczęła się na spotkaniu Wielkiej Trójki pod koniec 1943 r. W Teheranie - idź.

Jak pisze Low Keith w swojej książce The Cruel Continent. Europa po drugiej wojnie światowej ” Churchill i  Roosevelt , którzy pogodzili się z przekazaniem do ZSRR ziem polskich na wschód od„ linii Curzon ”, starali się to zrekompensować, przekazując Polakom część Niemiec i Prus Wschodnich.

Churchill przedstawił tę propozycję na wieczornym spotkaniu pierwszego dnia konferencji.

„Polska może ruszyć na zachód  ” - powiedział -  „jak żołnierze robiąc dwa kroki w kierunku zbliżenia. Jeśli Polska nadepnie na kilka palców Niemiec, nic nie można zrobić . ”

Wyjaśniając swój pomysł, Churchill położył trzy mecze z rzędu na stole i każdy przesunął się w lewo. Innymi słowy, to, co Polska traciła na wschodzie, społeczność międzynarodowa wracała do niej na zachodzie.

Stalinowi spodobał się ten pomysł, nie tylko dlatego, że uzasadniał on przeniesienie wschodnich granic Polski do Związku Radzieckiego, ale także dlatego, że przesunął linię demarkacyjną między Moskwą i jej zachodnimi sojusznikami dalej na zachód. Jedynym państwem, które utraciło znaczące terytoria, są Niemcy, za które uznano je za odpowiednią karę.

Spory o granice między Polską a Niemcami trwały na Konferencji Sojuszniczej w Jałcie na początku lutego 1945 r., Gdzie „sprawa polska” była jedną z najtrudniejszych i dyskusyjnych. Na dyskusję wydano 10 000 słów - to 24% wszystkich wypowiedzi w Jałcie.

I chociaż konferencja zakończyła się 11 lutego 1945 r., Ale nie podjęto ostatecznych decyzji na wschodnich granicach Polski, 5 lutego prezydent Komunistycznej Rady Narodowej Polski Bolesław Bierut wydał dekret o przekazaniu ziem niemieckich na wschód od linii Odra-Neise rządowi polskiemu.

Akt ten stał się wyraźnym roszczeniem do odbudowy powojennych granic Europy i służył jako punkt wyjścia do wydalenia milionów Niemców - zarówno z samej Polski, jak i z ziem odziedziczonych z Niemiec Wschodnich.

W warunkach rozpadu Niemiec Niemcy faktycznie zamienili się w bezpaństwowców, bezbronnych wobec arbitralności lokalnych władz polskich, przypominających to, które miało miejsce pod nazistami przeciwko Żydom.

„Nota pamiątkowa o statusie prawnym Niemców w Rzeczypospolitej Polskiej” opracowana przez kierownictwo polskiego Ministerstwa Administracji Publicznej przewidywała wprowadzenie specjalnych znaków rozpoznawczych (opatrunków) dla Niemców, ograniczenie ich swobody przemieszczania się, zakaz niedozwolonych zmian miejsca zamieszkania i pracy, wprowadzenie specjalnych dokumentów tożsamości i zeszytów ćwiczeń. Wszystkim tym wymaganiom, ograniczeniom i zakazom towarzyszyły surowe sankcje, w tym pozbawienie wolności.

Tymczasem ludność polska rozpoczęła masową przemoc wobec Niemców - zarówno tych uciekających, jak i pozostających. Do wiosny 1945 r. Całe polskie wioski specjalizowały się w rabowaniu niemieckiej własności.

Przez krótki czas w regionach na wschód od Odry i Nysy Polacy wprowadzili Niemców w stan całkowitego braku praw: pracy przymusowej, głodu, zastraszania, od których zginęli tysiącami. Często Polacy, którzy pojawili się na tych ziemiach, mieli tylko papier od swoich władz, ale z jego pomocą szybko przywłaszczyli wszystko, co wcześniej należało do ludności niemieckiej.

Bardzo szybko Niemcy stali się „lokatorami” we własnych gospodarstwach, przenosząc się z domów do chlewni, stajni lub, w najlepszym przypadku, na pola siana i strychy. Traktowano je odpowiednio, pomimo wszelkich zasług.

Na przykład, kiedy najsłynniejszy mieszkaniec Śląska, laureat literackiej nagrody Nobla, Gerhart Hauptmann , został poinformowany o eksmisji, dla niego był to cios, z którego nigdy nie wyzdrowiał. Przed śmiercią laureat Nagrody Nobla mógł tylko zapytać: „Czy wciąż jestem w domu?” Dom należał do niego, ale stał już na polskiej ziemi.

2 maja 1945 r. Bierut wydał dekret, zgodnie z którym cała własność „porzucona” przez Niemców automatycznie przeszła w ręce państwa polskiego. Do lata 1945 r. Polskie władze zaczęły wypędzać pozostałą ludność niemiecką do obozów koncentracyjnych, zwykle przeznaczonych dla 3-5 tysięcy osób. Uważano, że osoby podlegające eksmisji zostały zbadane.

Tylko dorośli zostali wysłani do obozów, a ich dzieci zostały zabrane rodzicom i przeniesione albo do schronisk, albo do polskich rodzin - w każdym razie ich dalsza edukacja odbywała się w duchu absolutnej polonizacji. Dorośli płacili „zadośćuczynienie za pracę”, to znaczy byli wykorzystywani do pracy przymusowej.

Brytyjski dyplomata Robert Bashford napisał następnie w raporcie dla Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Londynie: „Obozy koncentracyjne nie zostały zlikwidowane, ale przeszły pod kontrolę nowych właścicieli. Najczęściej kierowali nimi policja polska. W Sventohlovicach (Górny Śląsk) więźniowie, którzy jeszcze nie umarli z głodu lub nie zostali pobici na śmierć, są zmuszani do stania w wodzie w nocy po nocy aż do śmierci ”.

Jak wspominał niemiecki więzień przez obóz koncentracyjny opisany przez Brytyjczyków, „absolutnie nie było różnicy między tym, co przeżyli więźniowie, którzy dostali się do niewoli i tortur - pod znakiem„ martwej głowy ”SS lub pod znakiem polskiego orła. Wszystkich, którzy przeżyli, uderzyło wspomnienie nieprzespanych nocy ich niezapomnianymi okropnościami ... ”

Od końca czerwca 1945 r. Każdego dnia około 20 tysięcy Niemców wyjeżdża do Bottlau (obecnie Wrocław) i innych miast Śląska, a następnie wyjeżdża do Cottbus, Görlitz i innych przygranicznych miast Niemiec. Sytuacja imigrantów była niezwykle trudna, ponieważ z dnia na dzień stracili swój majątek i majątek, który zyskiwał od lat. Ponadto polscy żołnierze, którzy prowadzili wygnane konwoje, nawet nie dali im kawałka chleba.

Ludzie jedli w najlepszym wypadku znalezione na polach lub podarte podstępnie z drzew rosnących wzdłuż linii bocznej. Wśród wygnańców rozpoczął się głód, epidemie tyfusu i czerwonki, które pochłonęły przede wszystkim życie dzieci. Pacjenci umierali na poboczu drogi.

Pobłażaniu polskiej administracji do napadu na Niemców towarzyszyły pogłoski, że działania te rzekomo zostały uzgodnione z Armią Czerwoną.

Zemsta Polaków za poniżenie podczas wojny wylała się na bezbronną ludność niemiecką, która często szukała i znajdowała ochronę przed radzieckimi żołnierzami i oficerami. Częściej zdarzały się przypadki, gdy ludność niemiecka pozostawiała inwentarz żywy i mienie sowieckim jednostkom - „gdyby tylko Polacy tego nie dostali”.

Niemcy spalili swoje domy, wierząc, że lepiej zniszczyć własność na ziemię, niż pozostawić ją Polakom. Mieszkańcy niemieckich wiosek następnie oświadczyli: „Rosjanie traktowali nas dobrze. Podczas rosyjskiego pobytu nikt nas nie dotknął i nikogo się nie baliśmy. Teraz Polacy biją nas za najmniejsze nieposłuszeństwo. ”

całość:

https://ukraina.ru/history/20200214/1026693483.html

23 luty 2020

Przykład nieobiektywnego oszczerczego nieprzyjaznego Polakom stronniczego sugerującego kłamliwego "artykułu" - autorem jest niejaki Ksenofont - zapewne pseudonim - po greckim starożytnym HISTORYKU Jest to prawdopodobnie rosyjska strona o Ukrainie i dla Ukraińców pisana także przez Ukraińców, co widać po nazwiskach autorów.

A oryginalny Ksenofont? 

 "Jego słabością była stronniczość. Posługiwał się sprytem, przemilczeniem, mistyfikacją."


 Czyli pseudonim adekwatny do "twórczości" - zapewne nie przez przypadek autor taki przybrał

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ksenofont

Po co w XVIII wieku Polacy wypędzili Żydów z Warszawy

Kirill Xenophon

22.02.2020, 03:00

Historia

22 lutego 1775 r. Żydów wypędzono z obrzeży Warszawy. Ale jak żyła Rzeczpospolita Obojga Narodów w XVIII wieku? Zgadzam się, temat jest bardzo istotny ze względu na polski projekt ustawy, zgodnie z którym wszelkie próby stwierdzenia, że ​​Polska uczestniczyła w Holocauście, są potępiane (cóż, jak wiecie, czapka ma złodzieja)

Wspólni sąsiedzi

W latach siedemdziesiątych XVII w. Populacja Żydów w Warszawie była bardzo mała, zaledwie około 5% populacji (co w przybliżeniu odpowiada ich udziałowi w ogólnej strukturze Rzeczypospolitej Obojga Narodów: 5% z około 13 milionów ludzi w 1765 r.). Ale przyciągnęło to uwagę wszystkich, którzy oglądali.

Po wygnaniu, gdzieś w 1777 r. Przez to miasto przeszedł angielski dyplomata Nathaniel Vraksall. Vraksall zwrócił uwagę na nieproporcjonalnie dużą rolę Żydów w życiu społecznym i gospodarczym miasta. 

Co charakterystyczne, znaczenie Żydów wzrosło wraz z odległością od „Polski równikowej” głęboko na jej wschodnich terytoriach, gdzie samych Polaków było znacznie mniej, a lwia część populacji składała się z miejscowych autochtonów chłopów wschodniosłowiańskich.

Inny Anglik, archidiakon i historyk William Cox, pisał o żydowskości Litwy (tj. Ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego) jako kluczowego dostawcy wszystkich usług wymagających co najmniej pewnych kwalifikacji: przywieźć konie, grać rolę tłumacza itp.

Bardzo interesujące jest to, że często na Wschodnich Katedrach można było spotkać Żydów bezpośrednio zaangażowanych w rolnictwo (w polskich regionach zniknęło niewielu żydowskich robotników rolnych) - uprawiających ziemię, hodujących konie itp.

Na początku XIX wieku Żydzi stanowili najważniejszy (oczywiście po Polakach) odsetek ludności w miastach prawobrzeżnej Ukrainy. Nawiasem mówiąc, było to logiczne: im dalej od Polaków i pogromów, tym większa gospodarcza i społeczna wolność Żydów (w 1813 r. Żydzi stanowili około jednej trzeciej z 6000 mieszkańców Żytomierza). Na przykład w latach 60. XVII w. Żydzi stanowili około 30% ludności wiejskiej na Wołyniu i aż 36% w regionie pod Kijowem.

W rzeczywistości centrum żydowskiego życia Rzeczypospolitej znajdowało się właśnie we Wschodnich Katedrach: na początku lat siedemdziesiątych XVII wieku. tylko 29% Żydów tego państwa mieszkało w rozległej „głównej” Polsce - reszta mieszkała na Litwie-Białorusi (27%) i Ukrainie (44%).

Niechciane, ale konieczne

Względnie uprzywilejowaną pozycję Żydów w życiu gospodarczym tłumaczy się niedorozwinięciem i monstrualną nierównością tego państwa: lwia część Rzeczypospolitej Obojga Narodów składała się z pozbawionych prawa do służby sług, którzy byli bezlitośnie uciskani przez arystokratów, którzy byli bardzo liczni na szczycie piramidy społecznej według standardów europejskich (od 6% do 10% populacji) - stajennych.

Żydzi znajdowali się gdzieś pośrodku - delikatnie mówiąc, szlachta ... nie okazała się szczególnie produktywną i kreatywną klasą, skupiającą się na następujących rzeczach: wyciskaniu maksimum z chłopów w celu uzyskania dochodu z eksportu towarów, walce politycznej (głównie w celu aby zapobiec nadmiernemu wzmocnieniu władzy królewskiej lub nadmiernemu wzmocnieniu pozycji największych grup magnackich) i wojnie (ale w mniejszym stopniu po wojnie północnej). 

Jednak nawet w trudnych warunkach tak dzikiego i archaicznego państwa potrzebna była klasa ludności, która pełniłaby funkcje przedsiębiorcze i była producentem usług, których potrzebowała klasa rządząca. Dlatego Żydzi we Wspólnocie będą najodpowiedniejsi do porównania z populacją o wolnych kolorach w południowych Stanach Zjednoczonych w epoce przed zniesieniem niewolnictwa: użyteczni kontrahenci dyskryminowani przez rządzącą klasę plantacji.

Jednocześnie warto pamiętać, że wzrost populacji żydowskiej nastąpił równolegle ze wzmocnieniem ekonomicznej wagi Polski na arenie międzynarodowej (która jednak koncentrowała się głównie na eksporcie zboża): Żydzi stanowili zaledwie 0,5% ludności Polski w 1500 r., ale już 3% w 1672 roku, osiągając szczyt 5% populacji w tym samym roku 1775, kiedy zostali wydaleni z Warszawy.

Być może taki wzrost populacji żydowskiej, biorąc pod uwagę fakt, że szlachta musiała polegać ekonomicznie na Żydach, doprowadził do okresowych pogromów - szlachta ze względu na swój upadek kulturowy i polityczny nie bała się nieuzasadnionej konkurencji z Żydami.

Istnieje punkt widzenia, zgodnie z którym na początku XVII wieku żydowskość Rzeczypospolitej Obojga Narodów miała złoty wiek z prawie całkowitym brakiem ucisku, a sytuacja zmieniła się dramatycznie w XVIII wieku, ale jest to duże uproszczenie. Gdy chodziło o spory majątkowe w sądzie, nawet na początku XVII wieku, Żydom bardzo szybko przypomniano klasę rządzącą w tym państwie.

Ale głównie takie zwodnicze wrażenie powstaje, ponieważ był to wiek ekspansji Rzeczypospolitej i jej stosunkowo udane (aż do połowy XVII wieku) wojny z sąsiadami. Shlyahtichi z entuzjazmem obrabował ludność świeżo przyłączonych ziem i / lub wdał się w wojny z sąsiadami, nie spoglądając szczególnie na Żydów, którzy również byli „w pracy” i pozwolili rozwijać życie miejskie, które nie różniło się szczególnym poziomem urbanizacji kraju.

Ale po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej Obojga Narodów w 1772 r. Baza paszowa szlachty uległa znacznemu zmniejszeniu i nie było żadnych pytań o to, jak obrabować skarbiec z powodu rabunku dla której grupy ludności.

Tak więc w tym samym roku 1775 podatki dla Żydów zostały podwyższone (półtora razy). Wydalenie Żydów z Warszawy było częściowo inicjatywą polityczną z góry, a częściowo wynikiem działań miejskich Polaków. Nawiasem mówiąc, ta historia powtórzyła się ponownie w 1790 roku.

***

Żydzi w Rzeczypospolitej Obojga Narodów jako całość okazali się lojalną i produktywną społecznością, ale to nie poprawiło ich sytuacji - pogorszyło się nawet w XVIII wieku, ponieważ polska klasa polityczna była przyzwyczajona do walki o ciasto, którego wielkość nie tylko nie wzrosła, ale nawet spadła . Lojalne mniejszości współczesnej Ukrainy powinny wyciągać wnioski z tej historii.

https://ukraina.ru/history/20200222/1026797998.html