Nareszcie ktoś!
całość tutaj:
piątek, 14 kwietnia 2023
Dzieci zaczynają uczyć się języka w łonie matki
Z tego by też wynikało, że to co dziecko słyszy - dobre lub złe słowa, zachowania - może też mieć wpływ na jego odczucia, lęki lub radości i na jego rozwój oraz przyszłą osobowość.
przedruk
tłumaczenie automatyczne
Dzieci zaczynają uczyć się języka w łonie matki, ujawniają badania.
To, jak uczymy się i używamy języka, jest cudownym wyczynem, o którym nauka wie tak mało. Dzieci skrupulatnie posługują się językiem w bardzo młodym wieku. Może wydawać się zaskakujące, że dzieci mają jakikolwiek kontakt ze światem zewnętrznym przed urodzeniem, ale pojawiły się nowe dowody sugerujące, że dzieci słyszą hałasy z wnętrza macicy. Nie tylko to, są aktywnie zaangażowane w naukę dźwięków języka, którym posługują się ich matki. Tak więc, w pewnym sensie, nauka języka zaczyna się w łonie matki, znacznie wcześniej niż wcześniej sądzono. Teraz podzielmy to bardziej szczegółowo.
Nienarodzone dzieci zaczynają reagować na hałasy czasami między 24 a 30 tygodniem ciąży. Oznacza to, że zaczynają przetwarzać dźwięki i rozróżniać większość z nich, zwłaszcza samogłoski, ponieważ są one najbardziej słyszalne. Warto zauważyć, że reagują one specyficznie na język, w przeciwieństwie do innych dźwięków. Badania wykazały, że noworodki, natychmiast po urodzeniu, wykazują zwiększoną aktywność mózgu podczas słuchania segmentu mowy, w przeciwieństwie do tego samego segmentu odtwarzanego od tyłu lub ciszy. Biorąc pod uwagę, że mają tę reakcję natychmiast po urodzeniu, logiczne jest stwierdzenie, że rozwinęli tę odpowiedź w łonie matki jako płody. Uważa się również, że płody jako takie mają podobną reakcję na głosy i wzorce mowy w łonie matki.
W innym badaniu kobiety w ciąży odtwarzały nagranie "nonsensownego słowa" swoim nienarodzonym dzieciom kilka razy w tygodniu w ostatnich tygodniach ciąży. Po urodzeniu dzieci rozpoznawały to nonsensowne słowo, podczas gdy te, które nie były narażone na nie przed urodzeniem, nie wykazywały żadnej reakcji.
Przedurodzeniowa ekspozycja na język jest również udokumentowana w badaniach, które pokazują, że nienarodzone dzieci rozwijają zdolność rozpoznawania wzorca dźwiękowego swojego języka ojczystego, preferując go od języka, którego wcześniej nie słyszały. W jednym z badań wykazano, że nienarodzone dzieci nie tylko odróżniają głos matki od głosu innych ludzi, ale także potrafią rozpoznać swój język ojczysty (w tym przypadku angielski) nad językiem obcym (powiedzmy, mandaryńskim).
Badaczka i psycholingwistka Anne Cutler, również profesor w Marcs Institute for Brain, Behaviour and Development na Western Sydney University w Australii, powiedziała, że noworodki, również natychmiast po urodzeniu, wolą słuchać głosów, które odpowiadają językowi, na który były narażone w łonie matki. Noworodki pokazywały swoje preferencje przez to, jak długo ssały specjalnie ustawione smoczki, które umożliwiały im słyszenie jednego mówcy przeciwko drugiemu lub jednego języka przeciwko drugiemu.
Dr Patricia Kuhl z University of Washington opisała w TED Talk w 2010 roku, w eksperymencie, który przeprowadziła, że dzieci w bardzo młodym wieku mają zdolność rozróżniania wszystkich różnych dźwięków używanych we wszystkich językach świata. Jednak po kilku miesiącach od urodzenia dzieci zaczynają odfiltrowywać dźwięki, które nie są używane w ich ojczystym języku, a więc tracą zdolność rozróżniania dźwięków, które nie są częścią ich języka ojczystego. Tak więc dziecko dorastające słysząc japoński straci zdolność rozróżniania "la" i "ra", podczas gdy dziecko dorastające słysząc koreański zachowa zdolność rozróżniania trzech różnych sposobów wymawiania dźwięku takiego jak "tal", który ma tylko jeden sposób wymawiania w języku niderlandzkim.
Tak więc wiele dzieje się na długo przed narodzinami dzieci. Pierwsze stopniowe kroki w ogromnym zadaniu nauki języka zaczynają się w łonie matki. W miarę postępu badań nad językiem będzie on ujawniał coraz więcej informacji na temat tej tajemniczej ludzkiej zdolności.
Odwołania:
1. Fifer WP, Księżyc CM. Rola głosu matki w organizacji funkcji mózgu u noworodka. Acta Paediatr Suppl 1994;397:86-93
2. Graven SN, Browne JV. Rozwój słuchowy u płodu i niemowlęcia. Newborn Infant Nurs Rev 2008;8( 4):186-93.
3. Kisilevsky BS i wsp. Wrażliwość płodu na właściwości mowy i języka matki. Infant Behav Dev 2008;32:59-71.
4. Partanen E i wsp. Plastyczność neuronalna przetwarzania mowy przed urodzeniem indukowana uczeniem się. Proc Natl Acad Sci USA 2013;110:15145-5.
5. Voegtline KM i wsp. Krótkoterminowa reakcja płodu na głos matki. Infant Behav Dev 2013;36:526-33.
Dzieci zaczynają uczyć się języka w łonie matki, ujawniają badania. | (thelanguagenerds.com)
Dzieci zaczynają uczyć się języka w łonie matki, ujawniają badania.
To, jak uczymy się i używamy języka, jest cudownym wyczynem, o którym nauka wie tak mało. Dzieci skrupulatnie posługują się językiem w bardzo młodym wieku. Może wydawać się zaskakujące, że dzieci mają jakikolwiek kontakt ze światem zewnętrznym przed urodzeniem, ale pojawiły się nowe dowody sugerujące, że dzieci słyszą hałasy z wnętrza macicy. Nie tylko to, są aktywnie zaangażowane w naukę dźwięków języka, którym posługują się ich matki. Tak więc, w pewnym sensie, nauka języka zaczyna się w łonie matki, znacznie wcześniej niż wcześniej sądzono. Teraz podzielmy to bardziej szczegółowo.
Nienarodzone dzieci zaczynają reagować na hałasy czasami między 24 a 30 tygodniem ciąży. Oznacza to, że zaczynają przetwarzać dźwięki i rozróżniać większość z nich, zwłaszcza samogłoski, ponieważ są one najbardziej słyszalne. Warto zauważyć, że reagują one specyficznie na język, w przeciwieństwie do innych dźwięków. Badania wykazały, że noworodki, natychmiast po urodzeniu, wykazują zwiększoną aktywność mózgu podczas słuchania segmentu mowy, w przeciwieństwie do tego samego segmentu odtwarzanego od tyłu lub ciszy. Biorąc pod uwagę, że mają tę reakcję natychmiast po urodzeniu, logiczne jest stwierdzenie, że rozwinęli tę odpowiedź w łonie matki jako płody. Uważa się również, że płody jako takie mają podobną reakcję na głosy i wzorce mowy w łonie matki.
W innym badaniu kobiety w ciąży odtwarzały nagranie "nonsensownego słowa" swoim nienarodzonym dzieciom kilka razy w tygodniu w ostatnich tygodniach ciąży. Po urodzeniu dzieci rozpoznawały to nonsensowne słowo, podczas gdy te, które nie były narażone na nie przed urodzeniem, nie wykazywały żadnej reakcji.
Przedurodzeniowa ekspozycja na język jest również udokumentowana w badaniach, które pokazują, że nienarodzone dzieci rozwijają zdolność rozpoznawania wzorca dźwiękowego swojego języka ojczystego, preferując go od języka, którego wcześniej nie słyszały. W jednym z badań wykazano, że nienarodzone dzieci nie tylko odróżniają głos matki od głosu innych ludzi, ale także potrafią rozpoznać swój język ojczysty (w tym przypadku angielski) nad językiem obcym (powiedzmy, mandaryńskim).
Badaczka i psycholingwistka Anne Cutler, również profesor w Marcs Institute for Brain, Behaviour and Development na Western Sydney University w Australii, powiedziała, że noworodki, również natychmiast po urodzeniu, wolą słuchać głosów, które odpowiadają językowi, na który były narażone w łonie matki. Noworodki pokazywały swoje preferencje przez to, jak długo ssały specjalnie ustawione smoczki, które umożliwiały im słyszenie jednego mówcy przeciwko drugiemu lub jednego języka przeciwko drugiemu.
Dr Patricia Kuhl z University of Washington opisała w TED Talk w 2010 roku, w eksperymencie, który przeprowadziła, że dzieci w bardzo młodym wieku mają zdolność rozróżniania wszystkich różnych dźwięków używanych we wszystkich językach świata. Jednak po kilku miesiącach od urodzenia dzieci zaczynają odfiltrowywać dźwięki, które nie są używane w ich ojczystym języku, a więc tracą zdolność rozróżniania dźwięków, które nie są częścią ich języka ojczystego. Tak więc dziecko dorastające słysząc japoński straci zdolność rozróżniania "la" i "ra", podczas gdy dziecko dorastające słysząc koreański zachowa zdolność rozróżniania trzech różnych sposobów wymawiania dźwięku takiego jak "tal", który ma tylko jeden sposób wymawiania w języku niderlandzkim.
Tak więc wiele dzieje się na długo przed narodzinami dzieci. Pierwsze stopniowe kroki w ogromnym zadaniu nauki języka zaczynają się w łonie matki. W miarę postępu badań nad językiem będzie on ujawniał coraz więcej informacji na temat tej tajemniczej ludzkiej zdolności.
Odwołania:
1. Fifer WP, Księżyc CM. Rola głosu matki w organizacji funkcji mózgu u noworodka. Acta Paediatr Suppl 1994;397:86-93
2. Graven SN, Browne JV. Rozwój słuchowy u płodu i niemowlęcia. Newborn Infant Nurs Rev 2008;8( 4):186-93.
3. Kisilevsky BS i wsp. Wrażliwość płodu na właściwości mowy i języka matki. Infant Behav Dev 2008;32:59-71.
4. Partanen E i wsp. Plastyczność neuronalna przetwarzania mowy przed urodzeniem indukowana uczeniem się. Proc Natl Acad Sci USA 2013;110:15145-5.
5. Voegtline KM i wsp. Krótkoterminowa reakcja płodu na głos matki. Infant Behav Dev 2013;36:526-33.
Dzieci zaczynają uczyć się języka w łonie matki, ujawniają badania. | (thelanguagenerds.com)
(27) Adventure Time | Ignition Point (clip) | Cartoon Network - YouTube
środa, 12 kwietnia 2023
Psychopatia i jej projekcje
przedruk
tłumaczenie automatyczne
Sprzeciw w szaleństwo: projekcje psychopatów
autor: James Corbett
corbettreport.com
26 marca 2023
W części 1 tej serii o sprzeciwie do szaleństwa opowiedziałem o brudnych szczegółach "Uzbrojenia psychologii", zauważając, jak zawód psychiatry został przekształcony w instrument represjonowania i marginalizowania dysydentów politycznych.
W części 2 tej serii, "Szaleni teoretycy spiskowi", szczegółowo opisałem, w jaki sposób teoretyzowanie spiskowe jest patologizowane jako zaburzenie psychiczne i jak ta fałszywa diagnoza jest wykorzystywana do usprawiedliwiania przymusowego zatrzymania psychiatrycznego i leczenia osób prawdomównych 9/11 i dysydentów COVID.
W tym tygodniu zbadam wielką ironię sytuacji, w której się znajdujemy: że ci, którzy dzierżą broń psychologiczną przeciwko potencjalnym dysydentom, sami kierują się zaburzeniem psychopatologicznym.
Bycie zdrowym na umyśle w szalonym społeczeństwie
Jeśli czytasz ten felieton, prawdopodobnie już wiesz, jak szalone może być nasze społeczeństwo.
Być może po raz pierwszy zdałeś sobie sprawę, że coś jest głęboko nie tak z naszym światem, kiedy zauważyłeś rozbieżność między tym, w co większość ludzi naprawdę wierzy – na przykład, że JFK został zamordowany w wyniku spisku – a tym, co oczekuje się od ciebie w "uprzejmym" społeczeństwie – a mianowicie, że Komisja Warrena dotarła do sedna sprawy i że każdy, kto kwestionuje jej ustalenia, jest szalonym teoretykiem spiskowym.
A może grosz spadł, gdy usłyszałeś, jak była sekretarz stanu USA Madeleine Albright beztrosko oświadczyła w programie 60 Minutes, że śmierć pół miliona irackich dzieci w kampanii Departamentu Stanu przeciwko Saddamowi Husseinowi była "tego warta".
A może ty, podobnie jak wiele milionów innych na całym świecie, zacząłeś kwestionować zdrowie psychiczne naszego społeczeństwa, kiedy zobaczyłeś szaleństwo ostatnich trzech lat, z rządami zamykającymi ludzi w domach i poddając najbiedniejszych spośród nas głodowi i wymuszając nigdy wcześniej nie stosowane interwencje medyczne na miliardach ludzi w imię "zdrowia publicznego".
Ja też miałem swoje własne takie chwile świadomości. Czując frustrację wynikającą ze uświadomienia sobie, jak chory i pokręcony może być świat, często przypomina mi się słynna obserwacja Jiddu Krishnamurtiegosłynna obserwacja: "Nie jest miarą zdrowia być dobrze przystosowanym do głęboko chorego społeczeństwa".
Ale odkryłem też, że po pewnym czasie przyzwyczajasz się do szaleństwa tego chorego społeczeństwa. W rzeczywistości zaczynasz się tego spodziewać.
Oczywiście politycy zawsze okłamują opinię publiczną.
Oczywiście ci, którzy są u władzy, nie zastanawialiby się dwa razy nad zabiciem tysięcy swoich współobywateli – nie mówiąc już o niezliczonych milionach na Bliskim Wschodzie – aby osiągnąć swoje cele.
Oczywiście przygotują fałszywe oszustwo, aby wprowadzić swój stan bezpieczeństwa biologicznego i oczywiście nie ma to nic wspólnego z utrzymaniem ludzi w zdrowiu.
W rzeczywistości, kiedy przejrzasz kłamstwa i zdasz sobie sprawę, jak głęboko chore stało się nasze społeczeństwo, okazuje się, że to nie wielkie rzeczy cię już szokują. Chodzi o małe rzeczy.
Jak znak powyżej. Jest otynkowany nad pisuarem w toalecie w mojej lokalnej kawiarni i jest dość powszechnym znakiem w męskich toaletach tutaj w Japonii. Zachęca czytelnika do zrobienia "jednego kroku naprzód", ponieważ nawet tutaj, w Japonii, pomimo reputacji Japonii z obsesyjnej czystości, mężczyźni mogą czasami być nieostrożni i przegapić pisuar. Jednak nie to przykuło moją uwagę.
Nie, to, co przykuło moją uwagę w tym znaku, to wywołanie "SDGs: GOAL.6". To prawda, że większość ludzi w Japonii nie zastanawiałaby się dwa razy nad tą prośbą. Ale dla mnie było to jedno z tych małych, ale niewiarygodnie ostrych przypomnień o chorobie naszego społeczeństwa.
Dla tych, którzy nie śledzą w domu, "SDGs" oznacza "Cele Zrównoważonego Rozwoju", "cele i zadania transformacyjne", które ONZ uwolniła na świecie w 2015 r. w ramach "Agendy 2030 na rzecz zrównoważonego rozwoju". Cel 6 w szczególności obiecuje "Zapewnienie dostępności i zrównoważonego zarządzania wodą i urządzeniami sanitarnymi dla wszystkich", co jest jednym z tych mdłych, niewinnie brzmiących stwierdzeń, które ukrywają znacznie bardziej nikczemny program monopolizacji zasobów i kontroli populacji – tyrańskie cele charakterystyczne dla tak wielu SDG.
Tymczasem z konsternacją obserwuję, jak cele zrównoważonego rozwoju zaczynają coraz bardziej ingerować w codzienne życie tutaj w Japonii. Nie jest niczym niezwykłym, że reklama produktu wyświetla charakterystyczne kolorowe pudełka wskazujące, które SDG (lub SDG) ten produkt rzekomo promuje (jakkolwiek słabo), lub że widzi szpilki do klap z tęczowym kółkiem logo SDG, teraz powszechnym dodatkiem na garniturach japońskich pensjonariuszy.
Ale żeby zobaczyć tutaj SDGtu? Na znaku nad pisuarem? Czy naprawdę nie możemy pójść dokąd, gdzie nie zostaniemy nie poddani propagandzie Agendy na rzecz Zrównoważonego Zniewolenia 2030 i całemu Wielkiemu Resetowi / Czwartej Rewolucji Przemysłowej / neofeudalnym / transludzkim koszmarom, które przywołuje?
Być może najdziwniejsze jest to, że gdybym miał zwrócić uwagę na to szaleństwo przeciętnemu człowiekowi, spojrzeliby na mnie jak na wariata. A gdybym miał poprzeć swój punkt widzenia tomami udokumentowanych informacji o perwersyjnej naturze tej globalistycznej agendy ONZ – informacjami zawartymi w licznych filmach dokumentalnych i podcastach, wywiadach i artykułach na ten temat – bez wątpienia wydawałbym się jeszcze bardziej szalony.
"O co chodzi? To tylko znak".
Jak się okazuje, znak jest rzeczywiście znakiem. Znak, że nasze społeczeństwo faktycznie cierpi z powodu skutków choroby psychicznej.
Nasi (nie)przywódcy są psychopatami
Są są "bezlitosnymi drapieżnikami, którzy używają uroku, zastraszania i, jeśli to konieczne, impulsywnej i zimnokrwistej przemocy, aby osiągnąć swoje cele".
"Bezlitośnie orają swoją drogę przez życie, pozostawiając szeroki ślad złamanych serc, zrujnowanych oczekiwań i pustych portfeli".
Nie mają "poczucia winy ani wyrzutów sumienia bez względu na to, co robią, nie mają ograniczającego poczucia troski o dobre samopoczucie obcych, przyjaciół, a nawet członków rodziny".
Czy mówię o politykach? Technokratów? Miliarderzy "filantropiści"? Tantiema? Kapitanowie przemysłu?
Oczywiście, że jestem. Ale też mówię też o psychopatach.
Wszyscy wiemy, czym jest psychopata, a przynajmniej tak nam się wydaje. To uzbrojeni w piłę łańcuchową, szaleni seryjni mordercy, jak Leatherface z Teksańskiej masakry piłą mechaniczną. Albo są uzbrojonymi w noże, szalonymi seryjnymi mordercami, jak Buffalo Bill z Milczenia owiec. Albo są oszalałymi seryjnymi mordercami z kwasem, jak Joker z Batmana.
Ale jeśli to jest jest to, o czym myślimy, kiedy myślimy o psychopacie, odkrywamy, że po raz kolejny jesteśmy ofiarami hollywoodzkich programistów predykcyjnych, konstruujących nasze rozumienie rzeczywistości nie z rzeczywistego, przeżytego doświadczenia, ale z fikcyjnych postaci wyśnionych przez pisarzy i wyświetlanych na ekranie.
W prawdziwym świecie psychopaci są podzbiorem populacji, której brakuje sumienia. Pełne implikacje tego dziwnego stanu psychicznego nie są oczywiste dla ogromnej większości z nasrobić, którzy posiadają sumienie i którzy zakładają, że życie wewnętrzne większości ludzi jest w dużej mierze podobne do naszego.
W The Sociopath Next Door dr Martha Stout, psycholog kliniczny, która poświęciła temu tematowi większość swojej kariery, pokazuje, co naprawdę oznacza brak sumienia, zapraszając swoich czytelników do udziału w tym ćwiczeniu:
Wyobraź sobie – jeśli możesz – że nie masz sumienia, żadnego, żadnego poczucia winy lub wyrzutów sumienia bez względu na to, co robisz, żadnego ograniczającego poczucia troski o dobro obcych, przyjaciół, a nawet członków rodziny. Nie wyobrażaj sobie żadnych zmagań ze wstydem, ani jednego w całym swoim życiu, bez względu na to, jakiego rodzaju samolubne, leniwe, szkodliwe lub niemoralne działania podjąłeś. I udawajcie, że pojęcie odpowiedzialności jest wam nieznane, chyba że jako ciężar, który inni zdają się akceptować bez pytania, jak łatwowierni głupcy. Teraz dodaj do tej dziwnej fantazji umiejętność ukrywania przed innymi ludźmi, że twój psychologiczny makijaż jest radykalnie różny od ich. Ponieważ wszyscy po prostu zakładają, że sumienie jest uniwersalne wśród ludzi, ukrywanie faktu, że jesteś wolny od sumienia, jest prawie łatwe. Nie powstrzymuje cię od żadnego ze swoich pragnień poczucie winy lub wstydu i nigdy nie jesteś konfrontowany z innymi za swoją zimną krew. Lodowata woda w twoich żyłach jest tak dziwaczna, tak całkowicie poza ich osobistym doświadczeniem, że rzadko nawet zgadują twój stan.
Możliwości manipulacji, oszustwa, przemocy i zniszczenia, które przedstawia ten stan, powinny być oczywiste w tym momencie. I rzeczywiście, ponieważ wiele książek psychologów i badaczy badających psychopatię – od przełomowej pracy Howarda Cleckleya z 1941 roku, The Mask of Sanity, przez popularną książkę Roberta Hare'a, Bez sumienia, po uratowane ze śmietnika historii dzieło Andrzeja Łobaczewskiego, Political Ponerology – wielokrotnie próbowało ostrzec opinię publiczną na przestrzeni lat, psychopaci to robią Stanowią około 4% populacji i są odpowiedzialne za znaczną część spustoszenia w naszym społeczeństwie.
Skąd więc wiemy, kto jest psychopatą? To, jak można sobie wyobrazić, jest wysoce kontrowersyjne pytanie. Podczas gdy w ciągu ostatniego półwiecza zaproponowano różne biomedyczne wyjaśnienia tego stanu – na przykład dysfunkcję ciała migdałowatego i brzuszno-przyśrodkowej kory przedczołowej – i przeprowadzono dziesiątki badań w celu określenia związku między fizjologią mózgu a psychopatią, psychopatia jest najczęściej diagnozowana za pomocą Psychopathy Checklist, Revised, znanej jako PCL-R.
Opracowany przez Roberta Hare'a – najbardziej wpływowego badacza psychopatii ostatniego półwiecza – PCL-R obejmuje, między innymi, częściowo ustrukturyzowany wywiad, w którym badany jest testowany pod kątem 20 cech osobowości i zarejestrowanych zachowań, od "egocentryzmu / wspaniałego poczucia własnej wartości" do "patologicznego kłamstwa i oszustwa" do "braku wyrzutów sumienia lub winy" do "wczesnych problemów z zachowaniem".
Chociaż żadna z tych cech osobowości sama w sobie nie wskazuje na psychopatię, obecność pewnej ich liczby (odpowiadającej wynikowi 30 lub wyższemu w teście PCL-R) jest wykorzystywana do diagnozowania stanu.
Jak więc przeciętny polityk wypadłby w tym teście? Zobaczmy.
Egocentryzm / wspaniałe poczucie własnej wartości?
Sprawdź.
Patologiczne kłamstwo i oszustwo?
Sprawdź.
Conning / brak szczerości?
Sprawdź.
Brak wyrzutów sumienia lub poczucia winy?
Sprawdź.
Bezduszność / brak empatii?
Sprawdź.
Pasożytniczy styl życia?
Czy to nie jest definicja zawodowego polityka?
Wczesne problemy z zachowaniem?
Sprawdź. (<-Właściwie, ten jest prosto z książki Stouta... ale jej historia o młodym chłopcu, który używa petard "Star-Spangled Banner" w pudełku z czaszką i skrzyżowanymi piszczelami, aby wysadzić żaby, jest tylko "złożonym" przypadkiem, który oczywiście nie ma reprezentować nikogo konkretnego.)
Mógłbym wymieniać dalej, ale rozumiecie, o co chodzi.
Aby być uczciwym, wybrana lista odosobnionych przykładów zachowań polityków nie wystarczy, aby zdiagnozować kogokolwiek jako psychopatę i sama w sobie nie powinna cię do niczego przekonać. Nie powinni cię też przekonywać psychologowie, którzy przedstawili swoją profesjonalną opinię na temat polityków, których sami nie zbadali – jak neuropsycholog Paul Broks, który w 2003 roku spekulował, czy Tony Blair był "prawdopodobnym psychopatą? " lub profesor psychologii David T. Lykken, który w Handbook of Psychopathy twierdzi nie tylko, że Stalin i Hitler byli wysoko funkcjonującymi psychopatami, ale że Lyndon B. Johnson "był przykładem tego syndromu".
Czy zatem można podejrzewać, że psychopaci są nadreprezentowani w klasie politycznej? Według Marthy Stout jest to:
Tak, politycy częściej niż ludzie w populacji ogólnej są socjopatami. Myślę, że nie znalazłbyś eksperta w dziedzinie socjopatii/psychopatii/antyspołecznego zaburzenia osobowości, który by to zakwestionował. To, że niewielka mniejszość istot ludzkich dosłownie nie ma sumienia, było i jest gorzką pigułką do przełknięcia dla naszego społeczeństwa – ale wyjaśnia wiele rzeczy, bezwstydnie kłamliwe zachowanie polityczne jest jednym.
Niezależnie od tego, co jest warte, niektórzy członkowie rządu brytyjskiego wydają się zgadzać. W 1982 roku jeden z urzędników brytyjskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych zasugerował "rekrutację psychopatów, aby pomóc przywrócić porządek w przypadku, gdy Anglia zostanie dotknięta niszczycielskim atakiem nuklearnym". A uzasadnienie zaskakującej sugestii tego urzędnika? Fakt, że psychopaci "nie mają uczuć do innych ani kodeksu moralnego i wydają się być bardzo inteligentni i logiczni" oznacza, że byliby "bardzo dobrzy w kryzysach".
Oczywiście, aprioryczny argument za użytecznością cech psychopatycznych w urzędzie politycznym jest dość oczywisty, ale dane empiryczne na poparcie tej intuicji są trudne do zdobycia. W końcu politycy, przywódcy korporacji, członkowie rodziny królewskiej i bankierzy nie są poddawani testowi PCL-R przed objęciem urzędu lub stanowiska.
Niemniej jednak wielu badaczy przedstawiło pewne dane, które wspierają tezę o politycznej i korporacyjnej psychopatii. Należą do nich:
Clive Boddy, profesor na Anglia Ruskin University, który twierdzi, że "istnienie psychopatów w białych kołnierzykach pochodzi z wielu badań, które wykazały psychopatię wśród populacji białych kołnierzyków";
Dr Kevin Dutton, psycholog z Uniwersytetu Oksfordzkiego, który użył standardowego narzędzia psychometrycznego – Psychopathic Personality Inventory (Revised) – aby ocenić wiele obecnych i historycznych osobistości politycznych, stwierdzając, że Donald Trump, Hillary Clinton i Ted Cruz uzyskali stosunkowo wysokie wyniki w teście (wraz z Winstonem Churchillem, Adolfem Hitlerem i Saddamem Husajnem);
Scott O. Lilienfeld, profesor psychologii na Emery University, który prowadził badania 43 prezydentów USA aż do George'a W. Busha. wykazanie, że pewne psychopatyczne cechy osobowości bezpośrednio korelują z sukcesem politycznym; oraz
Ryan Murphy, profesor nadzwyczajny na Southern Methodist University, którego badanie z 2018 r. wykazało, że Waszyngton ma najwyższą częstość występowania cech osobowości odpowiadających psychopatii w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych (a także odkrył, że koncentracja prawników jest skorelowana z występowaniem psychopatii na obszarze geograficznym).
Nawet Robert Hare – który jest współautorem jednego z niewielu badań empirycznych potwierdzających częstsze występowanie cech psychopatycznych wśród profesjonalistów korporacyjnych w programach szkoleniowych dla menedżerów niż w populacji ogólnej – powiedział, że żałuje, iż spędził większość swojej kariery badając psychopatów w więzieniu, a nie psychopatów na stanowiskach władzy politycznej i ekonomicznej. Zapytany o ten żal, zauważył, że "seryjni mordercy rujnują rodziny", podczas gdy "korporacyjni, polityczni i religijni psychopaci rujnują gospodarkę. Rujnują społeczeństwa".
Fakt, że kluczowe stanowiska władzy politycznej, finansowej i korporacyjnej w naszym społeczeństwie są zdominowane przez psychopatów, z pewnością pomaga wyjaśnić, dlaczego nasze społeczeństwo jest tak głęboko chore, jak my, nie-psychopaci, wiemy, że jest. Dla tych, którzy wciąż wierzą, że nasze chore społeczeństwo można wyleczyć poprzez odwołanie się do procesu politycznego, wydaje się to najgorszą wiadomością, jaką można sobie wyobrazić.
. . . Ale jest jeszcze gorzej. Ci polityczni psychopaci nie tylko rujnują społeczeństwa. Przekształcają przekształcić społeczeństwa na swój własny obraz.
Projekcje psychopatów
W psychologii "projekcja" odnosi się do aktu przeniesienia własnych uczuć na inną osobę. Jak Psychology Today wyjaśnia:
Termin ten jest najczęściej używany do opisania projekcji obronnej – przypisywania własnych niedopuszczalnych popędów innym. Na przykład, jeśli ktoś nieustannie znęca się i wyśmiewa rówieśnika z powodu jego niepewności, prześladowca może projektować własną walkę z poczuciem własnej wartości na drugą osobę.
Ta koncepcja projekcji pozwala nam lepiej zrozumieć, dlaczego polityczni psychopaci patologizują teoretyków spiskowych i dysydentów politycznych: projektują własne zaburzenia psychiczne na swoich ideologicznych przeciwników.
Ale jest też inny sens, w którym psychopaci "projektują" swoją patologię na światową scenę. Widzicie, psychopaci nie tylko wykorzystują swój brak sumienia do zdobycia władzy politycznej czy ekonomicznej. Używają tej mocy, aby kształtować organizację, którą prowadzą, w projekcję własnych psychopatycznych tendencji.
W jednej z pamiętnych scen z filmu dokumentalnego "Korporacja " z 2003 roku, Robert Hare wskazuje, że korporacja zarządzana przez psychopatę może sama zostać zdiagnozowana jako psychopatyczna. Tak więc egocentryczne i narcystyczne tendencje psychopatycznego szefa znajdują odzwierciedlenie w rozwoju public relations korporacji. Zdolność psychopaty do oszukiwania i manipulowania innymi bez poczucia winy znajduje odzwierciedlenie w materiałach reklamowych i marketingowych firmy. Gotowość psychopaty do popełniania przestępstw bez wstydu w dążeniu do swoich celów znajduje swój odpowiednik w gotowości korporacji do rażącego łamania prawa. A całkowity brak skruchy psychopaty za swoje zbrodnie znajduje odzwierciedlenie w cynicznych kalkulacjach korporacji, że grzywny i kary za nielegalne działania są jedynie "kosztem prowadzenia interesów".
Ale psychopata nie poprzestaje na przekształceniu organizacji w projekcję własnej perwersyjnej osobowości. Czy to biznes, bank, czy, w przypadku politycznego psychopaty, cały naród, organizacja pod jego kontrolą w końcu zaczyna zmieniać charakter i zachowanie pracowników lub obywateli pod jego kciukiem.
Pomysł, że systemy psychopatyczne mogą sprawić, że nie-psychopaci będą zachowywać się jak psychopaci, może na pierwszy rzut oka być sprzeczny z naszymi intuicjami moralnymi. Z pewnością, rozumujemy, ludzie są albo "dobrymi ludźmi", albo "złymi ludźmi". Są albo psychopatyczni, albo zdrowi na umyśle. Albo są typem osoby, która popełnia straszną zbrodnię, albo nie.
Jak się jednak okazuje, nasze rozumowanie zostało udowodnione przez badania nad "wtórną psychopatią". Ta kategoria psychopatii, czasami określana jako socjopatia, ma na celu odróżnienie pierwotnych psychopatów – tych, którzy urodzili się z "brakiem sumienia" i związanymi z nim zaburzeniami neuropoznawczymi omawianymi przez Hare'a, Stouta i innych – od wtórnych psychopatów, którzy rozwijają cechy psychopatyczne w wyniku środowiska, w którym funkcjonują.
Przez dziesięciolecia przeprowadzono wiele eksperymentów badających zjawisko wtórnej psychopatii i to, jak "dobrzy ludzie" mogą być umieszczani w sytuacjach, w których będą robić "złe rzeczy", z pozornie przyziemnego eksperymentu konformizmu Ascha, który pokazał, że ludzie często są skłonni twierdzić, a nawet wierzyć w możliwe do udowodnienia kłamstwa, aby uniknąć złamania konsensusu grupowego. do naprawdę szokującego eksperymentu Milgrama, który zasłynął wykazaniem, że zwykli ludzie mogą zostać nakłonieni do dostarczenia nieznajomym tego, co uważali za potencjalnie śmiertelne wstrząsy.
Ale być może najbardziej odkrywczym eksperymentem dla zrozumienia wtórnej psychopatii jest Stanfordzki Eksperyment Więzienny.
Prowadzony przez profesora psychologii ze Stanford, Philipa Zimbardo, eksperyment z 1971 roku polegał na rekrutacji uczestników z lokalnej społeczności z ofertą 15 dolarów dziennie za udział w "psychologicznym badaniu życia więziennego". Rekruci zostali następnie sprawdzeni, aby wyeliminować każdego, kto ma zaburzenia psychiczne, a pozostali kandydaci zostali losowo przydzieleni jako strażnicy lub więźniowie i kazano im przygotować się na dwa tygodnie życia w piwnicy budynku psychologii Stanforda, który został przekształcony w prowizoryczne więzienie.
Wyniki tego eksperymentu są już niesławne. Zanurzając uczestników w odgrywaniu ról z realistycznymi niespodziewanymi "aresztowaniami" więźniów przez prawdziwych policjantów z Palo Alto, ćwiczenie szybko zeszło do studium okrucieństwa. Strażnicy więzienni szybko wymyślali coraz bardziej sadystyczne sposoby potwierdzania swojej władzy nad "więźniami", a dwóch studentów musiało zostać "zwolnionych" z więzienia w pierwszych dniach gehenny z powodu cierpienia psychicznego, jakie na nich nałożyło. Eksperyment został odwołany po zaledwie sześciu dniach, a naukowcy odkryli, że zarówno więźniowie, jak i strażnicy wykazywali "patologiczne reakcje" na pozorowaną sytuację więzienną.
Jak do tego doszło? Jak to się stało, że przeciętni, zdrowi młodzi mężczyźni popadli w takie barbarzyństwo w mniej niż tydzień? W swojej książce The Lucifer Effect: How Good People Turn Evil, która dokumentuje to badanie, a także kolejne dekady badań, które przeprowadził nad psychologią zła, Zimbardo zastanawia się, w jaki sposób system może odzwierciedlać patologie tych, którzy go stworzyli i jak może z kolei wpływać na jednostki do popełniania złych czynów: "Jeśli nie staniemy się wrażliwi na prawdziwą moc Systemu, który jest niezmiennie ukryty za zasłoną tajemnicy, i w pełni nie zrozumiemy własnego zestawu zasad i przepisów, zmiana zachowania będzie przejściowa, a zmiana sytuacyjna iluzoryczna".
Prawdziwe znaczenie tej lekcji było odczuwalne trzy dekady później, kiedy Stany Zjednoczone rozpoczęły przetrzymywanie więźniów w więzieniu Abu Ghraib w Iraku. Fizyczne, psychiczne i seksualne znęcanie się nad więźniami w Abu Ghraib zostało przedstawione światu w kwietniu 2004 roku, kiedy drastyczne obrazy nadużyć zostały po raz pierwszy opublikowane w amerykańskich mediach.
Po raz kolejny opinia publiczna zaczęła zastanawiać się, jak przeciętni młodzi Amerykanie, którzy zostali przydzieleni do więzienia jako strażnicy żandarmerii wojskowej, mogli popełnić tak niewiarygodnie sadystyczne czyny.
Na to pytanie odpowiedział częściowo raport Senackiej Komisji Sił Zbrojnych w sprawie nadużyć w Abu Ghraib. Raport szczegółowo opisuje zatwierdzenie przez ówczesnego sekretarza obrony Donalda Rumsfelda wniosku o stosowanie "agresywnych technik przesłuchań" wobec zatrzymanych, w tym pozycji stresowych, wykorzystywania lęków zatrzymanych (takich jak strach przed psami) i podtapiania. Opowiada, jak Rumsfeld dodał odręczną notatkę do zalecenia prośby, aby ograniczyć stosowanie pozycji stresowych na więźniach: "Stoję przez 8-10 godzin dziennie. Dlaczego stanie jest ograniczone do 4 godzin?" I potępia Rumsfelda za stworzenie warunków, w których jego aprobata może być interpretowana jako carte blanche do rozpoczęcia tortur zatrzymanych: "Sekretarz Rumsfeld autoryzował te techniki, nie dostarczając żadnych pisemnych wskazówek, jak powinny być stosowane".
Nie powinno więc dziwić, że – jak wykaże nawet pobieżny przegląd kariery Donalda Rumsfelda – wykazywał on kilka cech osobowości na liście kontrolnej PCL-R, w tym patologiczne kłamstwo i oszustwo, bezduszne zachowanie i nieprzyjmowanie odpowiedzialności za własne czyny.
Związek między Stanfordzkim Eksperymentem Więziennym a tym, co wydarzyło się w Abu Ghraib, nie umknął uwadze śledczych. Tak zwany "Raport Schlesingera" na temat nadużyć wobec więźniów zawierał cały dodatek opisujący eksperyment Stanforda i to, czego nauczył o tym, jak wtórna psychopatia może być wywołana u osób pracujących w systemie lub instytucji.
Związek między Stanford i Abu Ghraib nie umknął uwadze opinii publicznej. Po ujawnieniu nadużyć w Abu Ghraib w 2004 roku, ruch na stronie Stanford Prison Experiment eksplodował do 250 000 odsłon dziennie.
Większość opinii publicznej nie wie jednak, że fundusze na Stanford Prison Experiment pochodziły z Biura Badań Marynarki Wojennej, które zapewniło grant "na badanie zachowań antyspołecznych". Wygląda na to, że wojskowi psychopaci z pewnością wyciągnęli wnioski z tego eksperymentu – a następnie natychmiast ich uzbroili.
W każdym razie, chociaż nic w żadnym z tych eksperymentów lub badań nie zwalnia nikogo z popełnionych złych czynów, odkrycia te rzucają światło na problem wtórnej psychopatii.
Ile szaleństwa naszego społeczeństwa jest projekcją psychopatów, którzy nim kierują?
Rządzone przez szaleńców
W tym momencie naszego badania doszliśmy do wniosku równie zaskakującego, co niezaprzeczalnego: rządzi nami szaleńcy, a żyjąc i pracując w ich szalonych systemach kontroli, sami ryzykujemy, że staniemy się szaleni.
Co gorsza, ostatnie kilka lat szaleństwa COVID pokazało nam, że polityczni psychopaci doskonalą swoją broń kontroli psychologicznej i że duży procent społeczeństwa jest bardziej niż szczęśliwy, że jest egzekutorem państwa więziennego bezpieczeństwa biologicznego.
W zakończeniu tej serii przyjrzymy się patokracji, którą skonstruowali ci polityczni psychopaci i omówimy, w jaki sposób możemy uwolnić się od domu wariatów, który tworzą.
Stay tuned...
Sprzeciw w szaleństwo: projekcje psychopatów
autor: James Corbett
corbettreport.com
26 marca 2023
W części 1 tej serii o sprzeciwie do szaleństwa opowiedziałem o brudnych szczegółach "Uzbrojenia psychologii", zauważając, jak zawód psychiatry został przekształcony w instrument represjonowania i marginalizowania dysydentów politycznych.
W części 2 tej serii, "Szaleni teoretycy spiskowi", szczegółowo opisałem, w jaki sposób teoretyzowanie spiskowe jest patologizowane jako zaburzenie psychiczne i jak ta fałszywa diagnoza jest wykorzystywana do usprawiedliwiania przymusowego zatrzymania psychiatrycznego i leczenia osób prawdomównych 9/11 i dysydentów COVID.
W tym tygodniu zbadam wielką ironię sytuacji, w której się znajdujemy: że ci, którzy dzierżą broń psychologiczną przeciwko potencjalnym dysydentom, sami kierują się zaburzeniem psychopatologicznym.
Bycie zdrowym na umyśle w szalonym społeczeństwie
Jeśli czytasz ten felieton, prawdopodobnie już wiesz, jak szalone może być nasze społeczeństwo.
Być może po raz pierwszy zdałeś sobie sprawę, że coś jest głęboko nie tak z naszym światem, kiedy zauważyłeś rozbieżność między tym, w co większość ludzi naprawdę wierzy – na przykład, że JFK został zamordowany w wyniku spisku – a tym, co oczekuje się od ciebie w "uprzejmym" społeczeństwie – a mianowicie, że Komisja Warrena dotarła do sedna sprawy i że każdy, kto kwestionuje jej ustalenia, jest szalonym teoretykiem spiskowym.
A może grosz spadł, gdy usłyszałeś, jak była sekretarz stanu USA Madeleine Albright beztrosko oświadczyła w programie 60 Minutes, że śmierć pół miliona irackich dzieci w kampanii Departamentu Stanu przeciwko Saddamowi Husseinowi była "tego warta".
A może ty, podobnie jak wiele milionów innych na całym świecie, zacząłeś kwestionować zdrowie psychiczne naszego społeczeństwa, kiedy zobaczyłeś szaleństwo ostatnich trzech lat, z rządami zamykającymi ludzi w domach i poddając najbiedniejszych spośród nas głodowi i wymuszając nigdy wcześniej nie stosowane interwencje medyczne na miliardach ludzi w imię "zdrowia publicznego".
Ja też miałem swoje własne takie chwile świadomości. Czując frustrację wynikającą ze uświadomienia sobie, jak chory i pokręcony może być świat, często przypomina mi się słynna obserwacja Jiddu Krishnamurtiegosłynna obserwacja: "Nie jest miarą zdrowia być dobrze przystosowanym do głęboko chorego społeczeństwa".
Ale odkryłem też, że po pewnym czasie przyzwyczajasz się do szaleństwa tego chorego społeczeństwa. W rzeczywistości zaczynasz się tego spodziewać.
Oczywiście politycy zawsze okłamują opinię publiczną.
Oczywiście ci, którzy są u władzy, nie zastanawialiby się dwa razy nad zabiciem tysięcy swoich współobywateli – nie mówiąc już o niezliczonych milionach na Bliskim Wschodzie – aby osiągnąć swoje cele.
Oczywiście przygotują fałszywe oszustwo, aby wprowadzić swój stan bezpieczeństwa biologicznego i oczywiście nie ma to nic wspólnego z utrzymaniem ludzi w zdrowiu.
W rzeczywistości, kiedy przejrzasz kłamstwa i zdasz sobie sprawę, jak głęboko chore stało się nasze społeczeństwo, okazuje się, że to nie wielkie rzeczy cię już szokują. Chodzi o małe rzeczy.
Jak znak powyżej. Jest otynkowany nad pisuarem w toalecie w mojej lokalnej kawiarni i jest dość powszechnym znakiem w męskich toaletach tutaj w Japonii. Zachęca czytelnika do zrobienia "jednego kroku naprzód", ponieważ nawet tutaj, w Japonii, pomimo reputacji Japonii z obsesyjnej czystości, mężczyźni mogą czasami być nieostrożni i przegapić pisuar. Jednak nie to przykuło moją uwagę.
Nie, to, co przykuło moją uwagę w tym znaku, to wywołanie "SDGs: GOAL.6". To prawda, że większość ludzi w Japonii nie zastanawiałaby się dwa razy nad tą prośbą. Ale dla mnie było to jedno z tych małych, ale niewiarygodnie ostrych przypomnień o chorobie naszego społeczeństwa.
Dla tych, którzy nie śledzą w domu, "SDGs" oznacza "Cele Zrównoważonego Rozwoju", "cele i zadania transformacyjne", które ONZ uwolniła na świecie w 2015 r. w ramach "Agendy 2030 na rzecz zrównoważonego rozwoju". Cel 6 w szczególności obiecuje "Zapewnienie dostępności i zrównoważonego zarządzania wodą i urządzeniami sanitarnymi dla wszystkich", co jest jednym z tych mdłych, niewinnie brzmiących stwierdzeń, które ukrywają znacznie bardziej nikczemny program monopolizacji zasobów i kontroli populacji – tyrańskie cele charakterystyczne dla tak wielu SDG.
Tymczasem z konsternacją obserwuję, jak cele zrównoważonego rozwoju zaczynają coraz bardziej ingerować w codzienne życie tutaj w Japonii. Nie jest niczym niezwykłym, że reklama produktu wyświetla charakterystyczne kolorowe pudełka wskazujące, które SDG (lub SDG) ten produkt rzekomo promuje (jakkolwiek słabo), lub że widzi szpilki do klap z tęczowym kółkiem logo SDG, teraz powszechnym dodatkiem na garniturach japońskich pensjonariuszy.
Ale żeby zobaczyć tutaj SDGtu? Na znaku nad pisuarem? Czy naprawdę nie możemy pójść dokąd, gdzie nie zostaniemy nie poddani propagandzie Agendy na rzecz Zrównoważonego Zniewolenia 2030 i całemu Wielkiemu Resetowi / Czwartej Rewolucji Przemysłowej / neofeudalnym / transludzkim koszmarom, które przywołuje?
Być może najdziwniejsze jest to, że gdybym miał zwrócić uwagę na to szaleństwo przeciętnemu człowiekowi, spojrzeliby na mnie jak na wariata. A gdybym miał poprzeć swój punkt widzenia tomami udokumentowanych informacji o perwersyjnej naturze tej globalistycznej agendy ONZ – informacjami zawartymi w licznych filmach dokumentalnych i podcastach, wywiadach i artykułach na ten temat – bez wątpienia wydawałbym się jeszcze bardziej szalony.
"O co chodzi? To tylko znak".
Jak się okazuje, znak jest rzeczywiście znakiem. Znak, że nasze społeczeństwo faktycznie cierpi z powodu skutków choroby psychicznej.
Nasi (nie)przywódcy są psychopatami
Są są "bezlitosnymi drapieżnikami, którzy używają uroku, zastraszania i, jeśli to konieczne, impulsywnej i zimnokrwistej przemocy, aby osiągnąć swoje cele".
"Bezlitośnie orają swoją drogę przez życie, pozostawiając szeroki ślad złamanych serc, zrujnowanych oczekiwań i pustych portfeli".
Nie mają "poczucia winy ani wyrzutów sumienia bez względu na to, co robią, nie mają ograniczającego poczucia troski o dobre samopoczucie obcych, przyjaciół, a nawet członków rodziny".
Czy mówię o politykach? Technokratów? Miliarderzy "filantropiści"? Tantiema? Kapitanowie przemysłu?
Oczywiście, że jestem. Ale też mówię też o psychopatach.
Wszyscy wiemy, czym jest psychopata, a przynajmniej tak nam się wydaje. To uzbrojeni w piłę łańcuchową, szaleni seryjni mordercy, jak Leatherface z Teksańskiej masakry piłą mechaniczną. Albo są uzbrojonymi w noże, szalonymi seryjnymi mordercami, jak Buffalo Bill z Milczenia owiec. Albo są oszalałymi seryjnymi mordercami z kwasem, jak Joker z Batmana.
Ale jeśli to jest jest to, o czym myślimy, kiedy myślimy o psychopacie, odkrywamy, że po raz kolejny jesteśmy ofiarami hollywoodzkich programistów predykcyjnych, konstruujących nasze rozumienie rzeczywistości nie z rzeczywistego, przeżytego doświadczenia, ale z fikcyjnych postaci wyśnionych przez pisarzy i wyświetlanych na ekranie.
W prawdziwym świecie psychopaci są podzbiorem populacji, której brakuje sumienia. Pełne implikacje tego dziwnego stanu psychicznego nie są oczywiste dla ogromnej większości z nasrobić, którzy posiadają sumienie i którzy zakładają, że życie wewnętrzne większości ludzi jest w dużej mierze podobne do naszego.
W The Sociopath Next Door dr Martha Stout, psycholog kliniczny, która poświęciła temu tematowi większość swojej kariery, pokazuje, co naprawdę oznacza brak sumienia, zapraszając swoich czytelników do udziału w tym ćwiczeniu:
Wyobraź sobie – jeśli możesz – że nie masz sumienia, żadnego, żadnego poczucia winy lub wyrzutów sumienia bez względu na to, co robisz, żadnego ograniczającego poczucia troski o dobro obcych, przyjaciół, a nawet członków rodziny. Nie wyobrażaj sobie żadnych zmagań ze wstydem, ani jednego w całym swoim życiu, bez względu na to, jakiego rodzaju samolubne, leniwe, szkodliwe lub niemoralne działania podjąłeś. I udawajcie, że pojęcie odpowiedzialności jest wam nieznane, chyba że jako ciężar, który inni zdają się akceptować bez pytania, jak łatwowierni głupcy. Teraz dodaj do tej dziwnej fantazji umiejętność ukrywania przed innymi ludźmi, że twój psychologiczny makijaż jest radykalnie różny od ich. Ponieważ wszyscy po prostu zakładają, że sumienie jest uniwersalne wśród ludzi, ukrywanie faktu, że jesteś wolny od sumienia, jest prawie łatwe. Nie powstrzymuje cię od żadnego ze swoich pragnień poczucie winy lub wstydu i nigdy nie jesteś konfrontowany z innymi za swoją zimną krew. Lodowata woda w twoich żyłach jest tak dziwaczna, tak całkowicie poza ich osobistym doświadczeniem, że rzadko nawet zgadują twój stan.
Możliwości manipulacji, oszustwa, przemocy i zniszczenia, które przedstawia ten stan, powinny być oczywiste w tym momencie. I rzeczywiście, ponieważ wiele książek psychologów i badaczy badających psychopatię – od przełomowej pracy Howarda Cleckleya z 1941 roku, The Mask of Sanity, przez popularną książkę Roberta Hare'a, Bez sumienia, po uratowane ze śmietnika historii dzieło Andrzeja Łobaczewskiego, Political Ponerology – wielokrotnie próbowało ostrzec opinię publiczną na przestrzeni lat, psychopaci to robią Stanowią około 4% populacji i są odpowiedzialne za znaczną część spustoszenia w naszym społeczeństwie.
Skąd więc wiemy, kto jest psychopatą? To, jak można sobie wyobrazić, jest wysoce kontrowersyjne pytanie. Podczas gdy w ciągu ostatniego półwiecza zaproponowano różne biomedyczne wyjaśnienia tego stanu – na przykład dysfunkcję ciała migdałowatego i brzuszno-przyśrodkowej kory przedczołowej – i przeprowadzono dziesiątki badań w celu określenia związku między fizjologią mózgu a psychopatią, psychopatia jest najczęściej diagnozowana za pomocą Psychopathy Checklist, Revised, znanej jako PCL-R.
Opracowany przez Roberta Hare'a – najbardziej wpływowego badacza psychopatii ostatniego półwiecza – PCL-R obejmuje, między innymi, częściowo ustrukturyzowany wywiad, w którym badany jest testowany pod kątem 20 cech osobowości i zarejestrowanych zachowań, od "egocentryzmu / wspaniałego poczucia własnej wartości" do "patologicznego kłamstwa i oszustwa" do "braku wyrzutów sumienia lub winy" do "wczesnych problemów z zachowaniem".
Chociaż żadna z tych cech osobowości sama w sobie nie wskazuje na psychopatię, obecność pewnej ich liczby (odpowiadającej wynikowi 30 lub wyższemu w teście PCL-R) jest wykorzystywana do diagnozowania stanu.
Jak więc przeciętny polityk wypadłby w tym teście? Zobaczmy.
Egocentryzm / wspaniałe poczucie własnej wartości?
Sprawdź.
Patologiczne kłamstwo i oszustwo?
Sprawdź.
Conning / brak szczerości?
Sprawdź.
Brak wyrzutów sumienia lub poczucia winy?
Sprawdź.
Bezduszność / brak empatii?
Sprawdź.
Pasożytniczy styl życia?
Czy to nie jest definicja zawodowego polityka?
Wczesne problemy z zachowaniem?
Sprawdź. (<-Właściwie, ten jest prosto z książki Stouta... ale jej historia o młodym chłopcu, który używa petard "Star-Spangled Banner" w pudełku z czaszką i skrzyżowanymi piszczelami, aby wysadzić żaby, jest tylko "złożonym" przypadkiem, który oczywiście nie ma reprezentować nikogo konkretnego.)
Mógłbym wymieniać dalej, ale rozumiecie, o co chodzi.
Aby być uczciwym, wybrana lista odosobnionych przykładów zachowań polityków nie wystarczy, aby zdiagnozować kogokolwiek jako psychopatę i sama w sobie nie powinna cię do niczego przekonać. Nie powinni cię też przekonywać psychologowie, którzy przedstawili swoją profesjonalną opinię na temat polityków, których sami nie zbadali – jak neuropsycholog Paul Broks, który w 2003 roku spekulował, czy Tony Blair był "prawdopodobnym psychopatą? " lub profesor psychologii David T. Lykken, który w Handbook of Psychopathy twierdzi nie tylko, że Stalin i Hitler byli wysoko funkcjonującymi psychopatami, ale że Lyndon B. Johnson "był przykładem tego syndromu".
Czy zatem można podejrzewać, że psychopaci są nadreprezentowani w klasie politycznej? Według Marthy Stout jest to:
Tak, politycy częściej niż ludzie w populacji ogólnej są socjopatami. Myślę, że nie znalazłbyś eksperta w dziedzinie socjopatii/psychopatii/antyspołecznego zaburzenia osobowości, który by to zakwestionował. To, że niewielka mniejszość istot ludzkich dosłownie nie ma sumienia, było i jest gorzką pigułką do przełknięcia dla naszego społeczeństwa – ale wyjaśnia wiele rzeczy, bezwstydnie kłamliwe zachowanie polityczne jest jednym.
Niezależnie od tego, co jest warte, niektórzy członkowie rządu brytyjskiego wydają się zgadzać. W 1982 roku jeden z urzędników brytyjskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych zasugerował "rekrutację psychopatów, aby pomóc przywrócić porządek w przypadku, gdy Anglia zostanie dotknięta niszczycielskim atakiem nuklearnym". A uzasadnienie zaskakującej sugestii tego urzędnika? Fakt, że psychopaci "nie mają uczuć do innych ani kodeksu moralnego i wydają się być bardzo inteligentni i logiczni" oznacza, że byliby "bardzo dobrzy w kryzysach".
Oczywiście, aprioryczny argument za użytecznością cech psychopatycznych w urzędzie politycznym jest dość oczywisty, ale dane empiryczne na poparcie tej intuicji są trudne do zdobycia. W końcu politycy, przywódcy korporacji, członkowie rodziny królewskiej i bankierzy nie są poddawani testowi PCL-R przed objęciem urzędu lub stanowiska.
Niemniej jednak wielu badaczy przedstawiło pewne dane, które wspierają tezę o politycznej i korporacyjnej psychopatii. Należą do nich:
Clive Boddy, profesor na Anglia Ruskin University, który twierdzi, że "istnienie psychopatów w białych kołnierzykach pochodzi z wielu badań, które wykazały psychopatię wśród populacji białych kołnierzyków";
Dr Kevin Dutton, psycholog z Uniwersytetu Oksfordzkiego, który użył standardowego narzędzia psychometrycznego – Psychopathic Personality Inventory (Revised) – aby ocenić wiele obecnych i historycznych osobistości politycznych, stwierdzając, że Donald Trump, Hillary Clinton i Ted Cruz uzyskali stosunkowo wysokie wyniki w teście (wraz z Winstonem Churchillem, Adolfem Hitlerem i Saddamem Husajnem);
Scott O. Lilienfeld, profesor psychologii na Emery University, który prowadził badania 43 prezydentów USA aż do George'a W. Busha. wykazanie, że pewne psychopatyczne cechy osobowości bezpośrednio korelują z sukcesem politycznym; oraz
Ryan Murphy, profesor nadzwyczajny na Southern Methodist University, którego badanie z 2018 r. wykazało, że Waszyngton ma najwyższą częstość występowania cech osobowości odpowiadających psychopatii w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych (a także odkrył, że koncentracja prawników jest skorelowana z występowaniem psychopatii na obszarze geograficznym).
Nawet Robert Hare – który jest współautorem jednego z niewielu badań empirycznych potwierdzających częstsze występowanie cech psychopatycznych wśród profesjonalistów korporacyjnych w programach szkoleniowych dla menedżerów niż w populacji ogólnej – powiedział, że żałuje, iż spędził większość swojej kariery badając psychopatów w więzieniu, a nie psychopatów na stanowiskach władzy politycznej i ekonomicznej. Zapytany o ten żal, zauważył, że "seryjni mordercy rujnują rodziny", podczas gdy "korporacyjni, polityczni i religijni psychopaci rujnują gospodarkę. Rujnują społeczeństwa".
Fakt, że kluczowe stanowiska władzy politycznej, finansowej i korporacyjnej w naszym społeczeństwie są zdominowane przez psychopatów, z pewnością pomaga wyjaśnić, dlaczego nasze społeczeństwo jest tak głęboko chore, jak my, nie-psychopaci, wiemy, że jest. Dla tych, którzy wciąż wierzą, że nasze chore społeczeństwo można wyleczyć poprzez odwołanie się do procesu politycznego, wydaje się to najgorszą wiadomością, jaką można sobie wyobrazić.
. . . Ale jest jeszcze gorzej. Ci polityczni psychopaci nie tylko rujnują społeczeństwa. Przekształcają przekształcić społeczeństwa na swój własny obraz.
Projekcje psychopatów
W psychologii "projekcja" odnosi się do aktu przeniesienia własnych uczuć na inną osobę. Jak Psychology Today wyjaśnia:
Termin ten jest najczęściej używany do opisania projekcji obronnej – przypisywania własnych niedopuszczalnych popędów innym. Na przykład, jeśli ktoś nieustannie znęca się i wyśmiewa rówieśnika z powodu jego niepewności, prześladowca może projektować własną walkę z poczuciem własnej wartości na drugą osobę.
Ta koncepcja projekcji pozwala nam lepiej zrozumieć, dlaczego polityczni psychopaci patologizują teoretyków spiskowych i dysydentów politycznych: projektują własne zaburzenia psychiczne na swoich ideologicznych przeciwników.
Ale jest też inny sens, w którym psychopaci "projektują" swoją patologię na światową scenę. Widzicie, psychopaci nie tylko wykorzystują swój brak sumienia do zdobycia władzy politycznej czy ekonomicznej. Używają tej mocy, aby kształtować organizację, którą prowadzą, w projekcję własnych psychopatycznych tendencji.
W jednej z pamiętnych scen z filmu dokumentalnego "Korporacja " z 2003 roku, Robert Hare wskazuje, że korporacja zarządzana przez psychopatę może sama zostać zdiagnozowana jako psychopatyczna. Tak więc egocentryczne i narcystyczne tendencje psychopatycznego szefa znajdują odzwierciedlenie w rozwoju public relations korporacji. Zdolność psychopaty do oszukiwania i manipulowania innymi bez poczucia winy znajduje odzwierciedlenie w materiałach reklamowych i marketingowych firmy. Gotowość psychopaty do popełniania przestępstw bez wstydu w dążeniu do swoich celów znajduje swój odpowiednik w gotowości korporacji do rażącego łamania prawa. A całkowity brak skruchy psychopaty za swoje zbrodnie znajduje odzwierciedlenie w cynicznych kalkulacjach korporacji, że grzywny i kary za nielegalne działania są jedynie "kosztem prowadzenia interesów".
Ale psychopata nie poprzestaje na przekształceniu organizacji w projekcję własnej perwersyjnej osobowości. Czy to biznes, bank, czy, w przypadku politycznego psychopaty, cały naród, organizacja pod jego kontrolą w końcu zaczyna zmieniać charakter i zachowanie pracowników lub obywateli pod jego kciukiem.
Pomysł, że systemy psychopatyczne mogą sprawić, że nie-psychopaci będą zachowywać się jak psychopaci, może na pierwszy rzut oka być sprzeczny z naszymi intuicjami moralnymi. Z pewnością, rozumujemy, ludzie są albo "dobrymi ludźmi", albo "złymi ludźmi". Są albo psychopatyczni, albo zdrowi na umyśle. Albo są typem osoby, która popełnia straszną zbrodnię, albo nie.
Jak się jednak okazuje, nasze rozumowanie zostało udowodnione przez badania nad "wtórną psychopatią". Ta kategoria psychopatii, czasami określana jako socjopatia, ma na celu odróżnienie pierwotnych psychopatów – tych, którzy urodzili się z "brakiem sumienia" i związanymi z nim zaburzeniami neuropoznawczymi omawianymi przez Hare'a, Stouta i innych – od wtórnych psychopatów, którzy rozwijają cechy psychopatyczne w wyniku środowiska, w którym funkcjonują.
Przez dziesięciolecia przeprowadzono wiele eksperymentów badających zjawisko wtórnej psychopatii i to, jak "dobrzy ludzie" mogą być umieszczani w sytuacjach, w których będą robić "złe rzeczy", z pozornie przyziemnego eksperymentu konformizmu Ascha, który pokazał, że ludzie często są skłonni twierdzić, a nawet wierzyć w możliwe do udowodnienia kłamstwa, aby uniknąć złamania konsensusu grupowego. do naprawdę szokującego eksperymentu Milgrama, który zasłynął wykazaniem, że zwykli ludzie mogą zostać nakłonieni do dostarczenia nieznajomym tego, co uważali za potencjalnie śmiertelne wstrząsy.
Ale być może najbardziej odkrywczym eksperymentem dla zrozumienia wtórnej psychopatii jest Stanfordzki Eksperyment Więzienny.
Prowadzony przez profesora psychologii ze Stanford, Philipa Zimbardo, eksperyment z 1971 roku polegał na rekrutacji uczestników z lokalnej społeczności z ofertą 15 dolarów dziennie za udział w "psychologicznym badaniu życia więziennego". Rekruci zostali następnie sprawdzeni, aby wyeliminować każdego, kto ma zaburzenia psychiczne, a pozostali kandydaci zostali losowo przydzieleni jako strażnicy lub więźniowie i kazano im przygotować się na dwa tygodnie życia w piwnicy budynku psychologii Stanforda, który został przekształcony w prowizoryczne więzienie.
Wyniki tego eksperymentu są już niesławne. Zanurzając uczestników w odgrywaniu ról z realistycznymi niespodziewanymi "aresztowaniami" więźniów przez prawdziwych policjantów z Palo Alto, ćwiczenie szybko zeszło do studium okrucieństwa. Strażnicy więzienni szybko wymyślali coraz bardziej sadystyczne sposoby potwierdzania swojej władzy nad "więźniami", a dwóch studentów musiało zostać "zwolnionych" z więzienia w pierwszych dniach gehenny z powodu cierpienia psychicznego, jakie na nich nałożyło. Eksperyment został odwołany po zaledwie sześciu dniach, a naukowcy odkryli, że zarówno więźniowie, jak i strażnicy wykazywali "patologiczne reakcje" na pozorowaną sytuację więzienną.
Jak do tego doszło? Jak to się stało, że przeciętni, zdrowi młodzi mężczyźni popadli w takie barbarzyństwo w mniej niż tydzień? W swojej książce The Lucifer Effect: How Good People Turn Evil, która dokumentuje to badanie, a także kolejne dekady badań, które przeprowadził nad psychologią zła, Zimbardo zastanawia się, w jaki sposób system może odzwierciedlać patologie tych, którzy go stworzyli i jak może z kolei wpływać na jednostki do popełniania złych czynów: "Jeśli nie staniemy się wrażliwi na prawdziwą moc Systemu, który jest niezmiennie ukryty za zasłoną tajemnicy, i w pełni nie zrozumiemy własnego zestawu zasad i przepisów, zmiana zachowania będzie przejściowa, a zmiana sytuacyjna iluzoryczna".
Prawdziwe znaczenie tej lekcji było odczuwalne trzy dekady później, kiedy Stany Zjednoczone rozpoczęły przetrzymywanie więźniów w więzieniu Abu Ghraib w Iraku. Fizyczne, psychiczne i seksualne znęcanie się nad więźniami w Abu Ghraib zostało przedstawione światu w kwietniu 2004 roku, kiedy drastyczne obrazy nadużyć zostały po raz pierwszy opublikowane w amerykańskich mediach.
Po raz kolejny opinia publiczna zaczęła zastanawiać się, jak przeciętni młodzi Amerykanie, którzy zostali przydzieleni do więzienia jako strażnicy żandarmerii wojskowej, mogli popełnić tak niewiarygodnie sadystyczne czyny.
Na to pytanie odpowiedział częściowo raport Senackiej Komisji Sił Zbrojnych w sprawie nadużyć w Abu Ghraib. Raport szczegółowo opisuje zatwierdzenie przez ówczesnego sekretarza obrony Donalda Rumsfelda wniosku o stosowanie "agresywnych technik przesłuchań" wobec zatrzymanych, w tym pozycji stresowych, wykorzystywania lęków zatrzymanych (takich jak strach przed psami) i podtapiania. Opowiada, jak Rumsfeld dodał odręczną notatkę do zalecenia prośby, aby ograniczyć stosowanie pozycji stresowych na więźniach: "Stoję przez 8-10 godzin dziennie. Dlaczego stanie jest ograniczone do 4 godzin?" I potępia Rumsfelda za stworzenie warunków, w których jego aprobata może być interpretowana jako carte blanche do rozpoczęcia tortur zatrzymanych: "Sekretarz Rumsfeld autoryzował te techniki, nie dostarczając żadnych pisemnych wskazówek, jak powinny być stosowane".
Nie powinno więc dziwić, że – jak wykaże nawet pobieżny przegląd kariery Donalda Rumsfelda – wykazywał on kilka cech osobowości na liście kontrolnej PCL-R, w tym patologiczne kłamstwo i oszustwo, bezduszne zachowanie i nieprzyjmowanie odpowiedzialności za własne czyny.
Związek między Stanfordzkim Eksperymentem Więziennym a tym, co wydarzyło się w Abu Ghraib, nie umknął uwadze śledczych. Tak zwany "Raport Schlesingera" na temat nadużyć wobec więźniów zawierał cały dodatek opisujący eksperyment Stanforda i to, czego nauczył o tym, jak wtórna psychopatia może być wywołana u osób pracujących w systemie lub instytucji.
Związek między Stanford i Abu Ghraib nie umknął uwadze opinii publicznej. Po ujawnieniu nadużyć w Abu Ghraib w 2004 roku, ruch na stronie Stanford Prison Experiment eksplodował do 250 000 odsłon dziennie.
Większość opinii publicznej nie wie jednak, że fundusze na Stanford Prison Experiment pochodziły z Biura Badań Marynarki Wojennej, które zapewniło grant "na badanie zachowań antyspołecznych". Wygląda na to, że wojskowi psychopaci z pewnością wyciągnęli wnioski z tego eksperymentu – a następnie natychmiast ich uzbroili.
W każdym razie, chociaż nic w żadnym z tych eksperymentów lub badań nie zwalnia nikogo z popełnionych złych czynów, odkrycia te rzucają światło na problem wtórnej psychopatii.
Ile szaleństwa naszego społeczeństwa jest projekcją psychopatów, którzy nim kierują?
Rządzone przez szaleńców
W tym momencie naszego badania doszliśmy do wniosku równie zaskakującego, co niezaprzeczalnego: rządzi nami szaleńcy, a żyjąc i pracując w ich szalonych systemach kontroli, sami ryzykujemy, że staniemy się szaleni.
Co gorsza, ostatnie kilka lat szaleństwa COVID pokazało nam, że polityczni psychopaci doskonalą swoją broń kontroli psychologicznej i że duży procent społeczeństwa jest bardziej niż szczęśliwy, że jest egzekutorem państwa więziennego bezpieczeństwa biologicznego.
W zakończeniu tej serii przyjrzymy się patokracji, którą skonstruowali ci polityczni psychopaci i omówimy, w jaki sposób możemy uwolnić się od domu wariatów, który tworzą.
Stay tuned...
Przywództwo
przedruk
trochę słabe tłumaczenie automatyczne
Dan Diaconu: Dwie bardzo jasne kwestie
Nie lubię streszczać historii, ale będę. Nie lubię być kategoryczny, jeśli chodzi o drażliwe kwestie historii, ale znowu, zrobię to. I natychmiast zrozumiesz dlaczego. Gdybym tego nie zrobił, czułbym się winny, gdybym podjął ogromne ryzyko. ale chcę podjąć ryzyko. Zaczynamy!
Ponieważ Rumunia istnieje jako podmiot prawa międzynarodowego, ma tylko jeden kraj, który pielęgnował dla nas szczerą przyjaźń. Co to był za kraj? Czy to była Francja, tylko w szkole powiedziano nam, że "zjednoczyli nasze księstwa"? W dziwny sposób Francja realizowała tylko swój własny interes. Gdybyśmy wzięli za palantów, których uważaliśmy za "naszych gwarantów", zostalibyśmy zniszczeni. Czy byli to wtedy Anglo-Amerykanie? Z pewnością tak, ci, którzy podstępnie bombardowali nas podczas wojny? Nigdy nas nie kochali, nie kochają nas nawet teraz. Więc kto został? To tak, jakbym słyszał od ciebie: "Nie mów nam, że Rosja!". Oczywiście, że ci tego nie mówię! Jak do być przyjacielem imperium dla małego sąsiada? Oczywiście Rosjanie nie mogli być naszymi przyjaciółmi! Wtedy?
Proszę zanotować, albo jeszcze lepiej, zapisać coś, abyś od teraz nie zapomniał. Rumunia miała tylko jednego przyjaciela, który udowodnił, że jest naszym przyjacielem, dokładnie wtedy, gdy potrzebowaliśmy kogoś, kto by nas wesprzeł. Tylko jeden kraj okazał nam szczerą przyjaźń, a ten kraj nazywa się Chiny. Absolutnie żaden kraj na tym świecie nigdy nas nie kochał. Chiny traktowały nas takimi, jakimi jesteśmy i zawsze traktowały nas z sympatią i szacunkiem. Nie zapominaj o tym! I nie zapominajcie, że my, jeśli chodzi o Chiny, zachowaliśmy się jak ghiolbany. Pamiętacie "kolczaste" interwencje sekurystycznego Basescu? Pamiętasz, jak nieważność Plăvan nagle i bez wyjaśnienia zakończyła memoranda z Chinami? To była nasza wdzięczność za jedyny kraj na świecie, który pomógł nam, nie raz, ale dwa razy, w absolutnie krytycznych momentach. I kto chciałby nam pomóc więcej niż jeden raz, gdyby nie to, że woleliśmy odwrócić się od niego, aby wziąć ciemne światło od Amerykanów. A Amerykanie trzymają nas teraz tylko jako walutę, wyciskając nas z ostatnich zasobów, tak jak wyciskasz cytrynę, kiedy robią ci lemoniadę! (Zapisz również część "wymiana walut", ponieważ napisałem ją, aby mieć dowód w najbliższej przyszłości.) Idźmy dalej!
Po rewolucji 1848 roku Rumunia miała tylko jednego prawdziwego przywódcę. To nie był Alexandru Ioan Cuza. Owszem, był patriotą, ale realizował tylko swoje małostkowe interesy. O tym zwiedzionym przeciętniku, który go zastąpił, nie ma sensu dyskutować: o zatłoczonym Niemcu, który przybył z pustynią w dupie i dotarł tutaj. To rzecz przejść z poziomu nikogo do poziomu króla kraju. Tylko w Rumunii mogło się to zdarzyć.
Czy to był Ferdynand? "On właśnie stworzył Wielką Unię", tak wiemy z historii. Phooey! Kto mógłby myśleć o tej bezsilności? Bezużyteczny człowiek, który wyróżniał się jedną rzeczą, której żaden mężczyzna by nie chciał: od tego czasu udało mu się poślubić największą dziwkę na świecie. Modlę się, on też nie był drzwiami kościoła, sfrustrowanym człowiekiem schodzącym do najbardziej zaraźliwych obszarów społeczeństwa, aby zaspokoić swoje perwersyjne przyjemności. Jedyne, co udało się Ferdynandowi (gdyby to był on!), to przyczynienie się do pojawienia się wielkich pramatii, które miała Rumunia.
Tak, chodzi o Karola II, tego dewianta, któremu udało się odkurzyć Rumunię w wyniku swojej pasji do dziwki jeszcze większej niż jego ja. A ponieważ czuję wstręt do mówienia o tym, przejdę przez to. Czy to będzie Mihăiţă? O mój Boże, jakie kopie ten kraj mógłby usiąść na czele! Pozwolę sobie wybaczyć tę uwagę, ale w życiu jego ojca Mihai wyróżniała się tylko ogromną kwotą wydaną z budżetu na własne odbóstwienie. A biedny człowiek był tak głupi, że szczerze zakochał się w młodej prostytutce, którą wepchnięto do jego łóżka. Coś jeszcze do zapamiętania od niego? Że odwrócił broń w trakcie negocjacji kapitulacyjnych Antonescu? A może powinniśmy zrównoważyć jego medal od Stalina?
Daj spokój, nie mamy już wielu. Z pewnością pominiemy Gheorghiu Deja, tylko on jest winny całego szaleństwa po wojnie, wszystkich bzdur i dojścia do władzy obywateli emanujących przez czołgi. Próbował zmyć swoje grzechy pod koniec życia, ale na próżno.
Żebyście nie dali wam nadziei, wrzucę wszystkich idiotów, których miałem po rewolucji, do tego samego wiadra bezużytecznych głupców. Wszyscy nas zniszczyli, wprowadzając nas do drewnianego jastrychu. Trudno więc kogoś znaleźć. Pozostał tylko Nicolae Ceausescu. Czy powinien zasłużyć na miano "jedynego prawdziwego przywódcy Rumunów"?
TAK, mówię, że wciśnięty! Nicolae Ceausescu był jedynym prawdziwym przywódcą w ciągu ostatnich 200 lat, przez co rozumiał tego, który wzniósł się ponad swoje czasy. "To był po prostu słodko-gorzki szewc!" – powiedzą jego krytycy. Zgadza się, nie wahał się powiedzieć sobie, od jakiej pracy zaczął. Po prostu ten szewc był mądrzejszy niż wszystko, co ten kraj wspiął się na głowę w ciągu ostatnich 200 lat! Bez wątpienia! Pod względem wydajności chłop Ceausescu był panem oprócz tych wszystkich gołych łokci, które mamy teraz. Z punktu widzenia stosunków międzynarodowych uważam, że dyskusja nie powinna być dłużej otwierana. Także pod względem strategii gospodarczej. Ceausescu podniósł Rumunię od średniowiecza i przeniósł ją do epoki przemysłowej. Jeśli mi nie wierzysz, spójrz na statystyki, a zrozumiesz.
Bez wątpienia był wizjonerem, który czuł, dokąd wszystko zmierza. W latach 80-tych Ceausescu udało się opracować koncepcje, które są teraz ledwo zarysowane. Obecnie mówi się o "gospodarce o obiegu zamkniętym". Ceausescu udało się go dobrze wdrożyć! Ci, którzy wtedy żyli, wiedzą, co było z "trzema R" (odzyskiwanie, ponowne użycie, regeneracja); Jako dziecko dostawałem poważne kieszonkowe z butelkami i słoikami. W tym czasie w Rumunii prowadzono poważne badania w dziedzinie pojazdów elektrycznych, akumulatorów i tak dalej. Rumunia wprowadziła po raz pierwszy publiczny transport gazu ("bomby" te w autobusach), były badania i moduły do produkcji biogazu, program, który gdyby był kontynuowany, doprowadziłby do lepszej gospodarki odpadami. Mieliśmy dynamicznie rozwijający się przemysł elektroniczny, sami produkowaliśmy wiele układów scalonych, chcieliśmy stać się niezależni energetycznie i mieliśmy poważną bazę strategiczną. Również z informatycznego punktu widzenia Rumunia była doskonale zintegrowana z klimatem. Sami produkowaliśmy komputery kompatybilne z zachodnimi, zaczęliśmy komputeryzację, a ci, którzy żyli, dobrze wiedzieli, na jakim poziomie jesteśmy. Istnieje wiele pozytywnych aspektów polityki gospodarczej Ceausescu, podobnie jak jest wiele aspektów jego błyskotliwej polityki zagranicznej, elementów, które doprowadziły Rumunię do miejsca, którego już nigdy nie zajmie.
Oczywiście istnieje również wiele negatywnych aspektów przywództwa Nicolae Ceausescu, z których najbardziej widocznym jest dziesięcioletni głód, który ustanowił, aby spłacić zagraniczne długi. Patrząc teraz oczami, rozumiem jego spadkobiercę, ale jego oczami trudno cokolwiek zrozumieć. Oczywiście możemy balansować na negatywnej stronie i ustalonej dyktaturze lub jej obłąkanym kulcie jednostki. Jest ich wiele, ale cokolwiek porównamy z tym, co jest teraz, Ceausescu wychodzi na wierzch. Tylko jeśli odniesiemy się do kultu jednostki, powiem wam tylko, że ten, który teraz znacznie przewyższa ten z tamtych czasów. Jak inaczej wizerunek Iohannisa – tego, niepotrafiącego związać dwóch słów – jeśli nie przez ogromny kult jednostki – był podtrzymywany pozytywnie? To samo stało się z Băsescu. Porównajmy: w czasach Ceauşescu istniały dwie stacje telewizyjne nadające tylko kilka godzin dziennie i które w rzeczywistości około 50% -60% czasu uprawiały kult jednostki (nie, to nie było w 100%, ponieważ były też filmy, kreskówki, były inne programy, takie jak Iosif Sava itp.). Teraz ogromna liczba stacji telewizyjnych nadających przez całą dobę nie robi nic poza propagandą w różnych formach. Spójrz na Digi lub Antena 3, a zrozumiesz różnicę. Ówczesny kult systemu kontra to, co dzieje się teraz, staje się nieistotny.
Zatrzymuję się tutaj mówiąc, że jest to element, który oczyszcza Ceausescu z absolutnie wszystkich jego grzechów, a mianowicie z jego patriotyzmu. W porównaniu do wszystkiego, co Rumunia miała przed nim i po nim, Ceausescu był przywódcą w 100% oddanym swojemu krajowi. Dlatego błędy, które popełnił, stają się wybaczalne.
Na koniec powtarzam: w ciągu 200 lat mieliśmy tylko jednego męża stanu i tylko jeden przyjazny kraj. Ceausescu poszedł i nie mógł wrócić. Natomiast Chiny nie tylko istnieją, ale ewoluowały w kierunku, w którym Ceausescu planował pójść z Chińczykami. Dlatego teraz Chiny są prawdopodobnie jedyną istotną potęgą ludzkości, która stoi na solidnych fundamentach i która ma plan na następne co najmniej 100 lat. Powiem wam jeszcze jedno: powrót Rumunii do Chin będzie podobny do powrotu syna marnotrawnego. Bez wątpienia Chiny mają pamięć historyczną, na tym opiera się cała ich tysiącletnia polityka. Dlatego Chiny nigdy nie zapomną Rumunii i nigdy jej nie upokarzą. Jestem o tym przekonany. Ale "syn marnotrawny" musi również chcieć zwrócić twarz do prawdziwych przyjaciół po tym, jak został pozostawiony w łachmanach przez przyjaciół koniunktury.
Autor: Dan Diaconu
Dan Diaconu: Dwie bardzo jasne kwestie
Nie lubię streszczać historii, ale będę. Nie lubię być kategoryczny, jeśli chodzi o drażliwe kwestie historii, ale znowu, zrobię to. I natychmiast zrozumiesz dlaczego. Gdybym tego nie zrobił, czułbym się winny, gdybym podjął ogromne ryzyko. ale chcę podjąć ryzyko. Zaczynamy!
Ponieważ Rumunia istnieje jako podmiot prawa międzynarodowego, ma tylko jeden kraj, który pielęgnował dla nas szczerą przyjaźń. Co to był za kraj? Czy to była Francja, tylko w szkole powiedziano nam, że "zjednoczyli nasze księstwa"? W dziwny sposób Francja realizowała tylko swój własny interes. Gdybyśmy wzięli za palantów, których uważaliśmy za "naszych gwarantów", zostalibyśmy zniszczeni. Czy byli to wtedy Anglo-Amerykanie? Z pewnością tak, ci, którzy podstępnie bombardowali nas podczas wojny? Nigdy nas nie kochali, nie kochają nas nawet teraz. Więc kto został? To tak, jakbym słyszał od ciebie: "Nie mów nam, że Rosja!". Oczywiście, że ci tego nie mówię! Jak do być przyjacielem imperium dla małego sąsiada? Oczywiście Rosjanie nie mogli być naszymi przyjaciółmi! Wtedy?
Proszę zanotować, albo jeszcze lepiej, zapisać coś, abyś od teraz nie zapomniał. Rumunia miała tylko jednego przyjaciela, który udowodnił, że jest naszym przyjacielem, dokładnie wtedy, gdy potrzebowaliśmy kogoś, kto by nas wesprzeł. Tylko jeden kraj okazał nam szczerą przyjaźń, a ten kraj nazywa się Chiny. Absolutnie żaden kraj na tym świecie nigdy nas nie kochał. Chiny traktowały nas takimi, jakimi jesteśmy i zawsze traktowały nas z sympatią i szacunkiem. Nie zapominaj o tym! I nie zapominajcie, że my, jeśli chodzi o Chiny, zachowaliśmy się jak ghiolbany. Pamiętacie "kolczaste" interwencje sekurystycznego Basescu? Pamiętasz, jak nieważność Plăvan nagle i bez wyjaśnienia zakończyła memoranda z Chinami? To była nasza wdzięczność za jedyny kraj na świecie, który pomógł nam, nie raz, ale dwa razy, w absolutnie krytycznych momentach. I kto chciałby nam pomóc więcej niż jeden raz, gdyby nie to, że woleliśmy odwrócić się od niego, aby wziąć ciemne światło od Amerykanów. A Amerykanie trzymają nas teraz tylko jako walutę, wyciskając nas z ostatnich zasobów, tak jak wyciskasz cytrynę, kiedy robią ci lemoniadę! (Zapisz również część "wymiana walut", ponieważ napisałem ją, aby mieć dowód w najbliższej przyszłości.) Idźmy dalej!
Po rewolucji 1848 roku Rumunia miała tylko jednego prawdziwego przywódcę. To nie był Alexandru Ioan Cuza. Owszem, był patriotą, ale realizował tylko swoje małostkowe interesy. O tym zwiedzionym przeciętniku, który go zastąpił, nie ma sensu dyskutować: o zatłoczonym Niemcu, który przybył z pustynią w dupie i dotarł tutaj. To rzecz przejść z poziomu nikogo do poziomu króla kraju. Tylko w Rumunii mogło się to zdarzyć.
Czy to był Ferdynand? "On właśnie stworzył Wielką Unię", tak wiemy z historii. Phooey! Kto mógłby myśleć o tej bezsilności? Bezużyteczny człowiek, który wyróżniał się jedną rzeczą, której żaden mężczyzna by nie chciał: od tego czasu udało mu się poślubić największą dziwkę na świecie. Modlę się, on też nie był drzwiami kościoła, sfrustrowanym człowiekiem schodzącym do najbardziej zaraźliwych obszarów społeczeństwa, aby zaspokoić swoje perwersyjne przyjemności. Jedyne, co udało się Ferdynandowi (gdyby to był on!), to przyczynienie się do pojawienia się wielkich pramatii, które miała Rumunia.
Tak, chodzi o Karola II, tego dewianta, któremu udało się odkurzyć Rumunię w wyniku swojej pasji do dziwki jeszcze większej niż jego ja. A ponieważ czuję wstręt do mówienia o tym, przejdę przez to. Czy to będzie Mihăiţă? O mój Boże, jakie kopie ten kraj mógłby usiąść na czele! Pozwolę sobie wybaczyć tę uwagę, ale w życiu jego ojca Mihai wyróżniała się tylko ogromną kwotą wydaną z budżetu na własne odbóstwienie. A biedny człowiek był tak głupi, że szczerze zakochał się w młodej prostytutce, którą wepchnięto do jego łóżka. Coś jeszcze do zapamiętania od niego? Że odwrócił broń w trakcie negocjacji kapitulacyjnych Antonescu? A może powinniśmy zrównoważyć jego medal od Stalina?
Daj spokój, nie mamy już wielu. Z pewnością pominiemy Gheorghiu Deja, tylko on jest winny całego szaleństwa po wojnie, wszystkich bzdur i dojścia do władzy obywateli emanujących przez czołgi. Próbował zmyć swoje grzechy pod koniec życia, ale na próżno.
Żebyście nie dali wam nadziei, wrzucę wszystkich idiotów, których miałem po rewolucji, do tego samego wiadra bezużytecznych głupców. Wszyscy nas zniszczyli, wprowadzając nas do drewnianego jastrychu. Trudno więc kogoś znaleźć. Pozostał tylko Nicolae Ceausescu. Czy powinien zasłużyć na miano "jedynego prawdziwego przywódcy Rumunów"?
TAK, mówię, że wciśnięty! Nicolae Ceausescu był jedynym prawdziwym przywódcą w ciągu ostatnich 200 lat, przez co rozumiał tego, który wzniósł się ponad swoje czasy. "To był po prostu słodko-gorzki szewc!" – powiedzą jego krytycy. Zgadza się, nie wahał się powiedzieć sobie, od jakiej pracy zaczął. Po prostu ten szewc był mądrzejszy niż wszystko, co ten kraj wspiął się na głowę w ciągu ostatnich 200 lat! Bez wątpienia! Pod względem wydajności chłop Ceausescu był panem oprócz tych wszystkich gołych łokci, które mamy teraz. Z punktu widzenia stosunków międzynarodowych uważam, że dyskusja nie powinna być dłużej otwierana. Także pod względem strategii gospodarczej. Ceausescu podniósł Rumunię od średniowiecza i przeniósł ją do epoki przemysłowej. Jeśli mi nie wierzysz, spójrz na statystyki, a zrozumiesz.
Bez wątpienia był wizjonerem, który czuł, dokąd wszystko zmierza. W latach 80-tych Ceausescu udało się opracować koncepcje, które są teraz ledwo zarysowane. Obecnie mówi się o "gospodarce o obiegu zamkniętym". Ceausescu udało się go dobrze wdrożyć! Ci, którzy wtedy żyli, wiedzą, co było z "trzema R" (odzyskiwanie, ponowne użycie, regeneracja); Jako dziecko dostawałem poważne kieszonkowe z butelkami i słoikami. W tym czasie w Rumunii prowadzono poważne badania w dziedzinie pojazdów elektrycznych, akumulatorów i tak dalej. Rumunia wprowadziła po raz pierwszy publiczny transport gazu ("bomby" te w autobusach), były badania i moduły do produkcji biogazu, program, który gdyby był kontynuowany, doprowadziłby do lepszej gospodarki odpadami. Mieliśmy dynamicznie rozwijający się przemysł elektroniczny, sami produkowaliśmy wiele układów scalonych, chcieliśmy stać się niezależni energetycznie i mieliśmy poważną bazę strategiczną. Również z informatycznego punktu widzenia Rumunia była doskonale zintegrowana z klimatem. Sami produkowaliśmy komputery kompatybilne z zachodnimi, zaczęliśmy komputeryzację, a ci, którzy żyli, dobrze wiedzieli, na jakim poziomie jesteśmy. Istnieje wiele pozytywnych aspektów polityki gospodarczej Ceausescu, podobnie jak jest wiele aspektów jego błyskotliwej polityki zagranicznej, elementów, które doprowadziły Rumunię do miejsca, którego już nigdy nie zajmie.
Oczywiście istnieje również wiele negatywnych aspektów przywództwa Nicolae Ceausescu, z których najbardziej widocznym jest dziesięcioletni głód, który ustanowił, aby spłacić zagraniczne długi. Patrząc teraz oczami, rozumiem jego spadkobiercę, ale jego oczami trudno cokolwiek zrozumieć. Oczywiście możemy balansować na negatywnej stronie i ustalonej dyktaturze lub jej obłąkanym kulcie jednostki. Jest ich wiele, ale cokolwiek porównamy z tym, co jest teraz, Ceausescu wychodzi na wierzch. Tylko jeśli odniesiemy się do kultu jednostki, powiem wam tylko, że ten, który teraz znacznie przewyższa ten z tamtych czasów. Jak inaczej wizerunek Iohannisa – tego, niepotrafiącego związać dwóch słów – jeśli nie przez ogromny kult jednostki – był podtrzymywany pozytywnie? To samo stało się z Băsescu. Porównajmy: w czasach Ceauşescu istniały dwie stacje telewizyjne nadające tylko kilka godzin dziennie i które w rzeczywistości około 50% -60% czasu uprawiały kult jednostki (nie, to nie było w 100%, ponieważ były też filmy, kreskówki, były inne programy, takie jak Iosif Sava itp.). Teraz ogromna liczba stacji telewizyjnych nadających przez całą dobę nie robi nic poza propagandą w różnych formach. Spójrz na Digi lub Antena 3, a zrozumiesz różnicę. Ówczesny kult systemu kontra to, co dzieje się teraz, staje się nieistotny.
Zatrzymuję się tutaj mówiąc, że jest to element, który oczyszcza Ceausescu z absolutnie wszystkich jego grzechów, a mianowicie z jego patriotyzmu. W porównaniu do wszystkiego, co Rumunia miała przed nim i po nim, Ceausescu był przywódcą w 100% oddanym swojemu krajowi. Dlatego błędy, które popełnił, stają się wybaczalne.
Na koniec powtarzam: w ciągu 200 lat mieliśmy tylko jednego męża stanu i tylko jeden przyjazny kraj. Ceausescu poszedł i nie mógł wrócić. Natomiast Chiny nie tylko istnieją, ale ewoluowały w kierunku, w którym Ceausescu planował pójść z Chińczykami. Dlatego teraz Chiny są prawdopodobnie jedyną istotną potęgą ludzkości, która stoi na solidnych fundamentach i która ma plan na następne co najmniej 100 lat. Powiem wam jeszcze jedno: powrót Rumunii do Chin będzie podobny do powrotu syna marnotrawnego. Bez wątpienia Chiny mają pamięć historyczną, na tym opiera się cała ich tysiącletnia polityka. Dlatego Chiny nigdy nie zapomną Rumunii i nigdy jej nie upokarzą. Jestem o tym przekonany. Ale "syn marnotrawny" musi również chcieć zwrócić twarz do prawdziwych przyjaciół po tym, jak został pozostawiony w łachmanach przez przyjaciół koniunktury.
Autor: Dan Diaconu
Zdrowe nawyki
przedruk
tłumaczenie automatyczne
"Model japoński został przyjęty przez kraje takie jak Brazylia, Peru, a Wielka Brytania również stara się wprowadzić Radio Taiso na dużą skalę."
Co Japończycy robią każdego ranka, o 6.30, aby żyć dłużej i lepiej
2022-01-16
Od prawie 90 lat japońskie radio publiczne nadaje o 6:30 rano poranną rutynę narodu. Rytmiczne ćwiczenia fizyczne wykonywane na muzyce są integralną częścią japońskiego życia, w ich Ikigai.
Ikigai to japońska metoda poszukiwania celu w życiu. "Ten japoński termin określa przyjemności i znaczenia życia. Słowo składa się z iki (żyć) i gai (rozum)." Ale w świecie mającym obsesję na punkcie hierarchii społecznych, sukcesu finansowego i zawodowego, japońskie ikigai łamie rytm i nadal żyje w "królestwie małych rzeczy"**
Ikigai to w rzeczywistości etos zdrowia i długowieczności.
Z Olimpu mędrców zawsze mówiono nam, że szczęście leży w małych rzeczach i, możemy dodać, również w ich rutynie. Japończycy rozumieli to bardzo dobrze, będąc wiernymi niektórym tradycjom i zwyczajom, które sprawiły, że dziś mają najwyższą oczekiwaną długość życia (83 lata) i są na pierwszym miejscu i na najwyższym oczekiwanej długości życia w zdrowiu na świecie (73 lata).***
Japonia, spośród wszystkich państw świata, rozumiała najwcześniej, że stan zdrowia jest przede wszystkim indywidualną odpowiedzialnością, ale że ta właściwie propagowana odpowiedzialność może mieć "cudowne" skutki dla zdrowia całego kraju.
W 1928 roku Japończycy utworzyli Radio Taiso w celu poprawy zdrowia ludności, a Radio Taiso (calistenia) stało się powszechną praktyką Japończyków, która została przerwana dopiero podczas II wojny światowej.
Dla 90-letniego Japończyka w każdym wieku budzą się każdego ranka bardzo wcześnie, aby zrobić razem lub osobno Radio Taiso. Przez większość czasu praktyka odbywa się w grupach, w parkach, a nawet w pracy. Poza korzyściami fizycznymi, społeczności, które wspólnie praktykują ten rodzaj ruchu, są bardziej skuteczne i działają lepiej, a ludzie czują się spełnieni i mają głębokie, pozytywne poczucie przynależności.
3 minuty dziennie mniej na telefonie, mniej przed telewizorem lub komputerem, trzy minuty dziennie mogą zdziałać cuda w twoim życiu. Znajdź dla nich czas!
Radio Taiso (Radio Calistenie) – to praktycznie seria ćwiczeń rytmicznych wykonywanych na muzykę, transmitowanych przez ogólnopolską rozgłośnię radiową, ale także przez telewizję publiczną każdego dnia tygodnia, wcześnie rano o 6:30, ale także o godzinie 3 w południe.
Istnieją dwa rodzaje procedur tego typu ruchu. Pierwszy trwa około trzech minut i jest lżejszy, drugi trwa około 10, 15 minut i jest nieco bardziej wymagający. Obie praktyki obejmują podnoszenie i obracanie ramion, zginanie, skakanie i inne ćwiczenia mające na celu wprawienie każdego mięśnia w ruch. W 1999 roku wprowadzono specjalną rutynę dla osób na wózkach inwalidzkich lub mających inne problemy z poruszaniem się.
"Badania pokazują, że ludzie, którzy ćwiczą te ćwiczenia tylko przez kilka minut dziennie, znacznie poprawili gęstość kości, mają zmniejszone ryzyko udaru lub zawału serca i są ogólnie w znacznie lepszej kondycji fizycznej niż inni ludzie w ich wieku, którzy nie podejmują wysiłku" - mówi Yasuo Fukushi, sekretarz generalny Federacji Japońskiego Radia Taiso.
Każdego roku w Japonii około 27 milionów ludzi uczestniczy w porannych ćwiczeniach więcej niż dwa razy w tygodniu, niezależnie od tego, czy są w pracy, w domu przed telewizorem czy z sąsiadami w parku. Znajduje to odzwierciedlenie w zdrowiu Japończyków, którzy są znacznie lepsi niż inni mieszkańcy planety i którym udało się wygrać ważne bitwy w obliczu chorób, którym można zapobiec.
Model japoński został przyjęty przez kraje takie jak Brazylia, Peru, a Wielka Brytania również stara się wprowadzić Radio Taiso na dużą skalę. Ponieważ według badań przeprowadzonych przez rząd brytyjski "istnieją wyraźne dowody na to, że aktywne fizycznie osoby starsze mają niższe wskaźniki śmiertelności spowodowane: chorobą niedokrwienną serca, nadciśnieniem, udarem, cukrzycą typu 2, rakiem okrężnicy i piersi w porównaniu z bardziej nieaktywnymi dorosłymi".
3 minuty dziennie mniej na telefonie, mniej przed telewizorem lub komputerem, trzy minuty dziennie mogą zdziałać cuda w twoim życiu. Znajdź dla nich czas!
* Ikigai: Japońska metoda odkrywania celu w życiu Kena Mogi str. 14
** Ikigai Japanese Method of Discovering Purpose in Life by Ken Mogi str. 30
Światowa Organizacja Zdrowia Rumunia: średnia długość życia 76 lat, oczekiwana długość życia w zdrowiu 65 lat
Projekt wspierany przez Regina Maria Health Network – głównego partnera zdrowych nawyków.
Podejście edukacyjne, mające na celu stymulowanie umysłu i ciała współczesnego pacjenta.
Co Japończycy robią każdego ranka, o 6.30, aby żyć dłużej i lepiej (republica.ro)
"Model japoński został przyjęty przez kraje takie jak Brazylia, Peru, a Wielka Brytania również stara się wprowadzić Radio Taiso na dużą skalę."
Co Japończycy robią każdego ranka, o 6.30, aby żyć dłużej i lepiej
2022-01-16
Od prawie 90 lat japońskie radio publiczne nadaje o 6:30 rano poranną rutynę narodu. Rytmiczne ćwiczenia fizyczne wykonywane na muzyce są integralną częścią japońskiego życia, w ich Ikigai.
Ikigai to japońska metoda poszukiwania celu w życiu. "Ten japoński termin określa przyjemności i znaczenia życia. Słowo składa się z iki (żyć) i gai (rozum)." Ale w świecie mającym obsesję na punkcie hierarchii społecznych, sukcesu finansowego i zawodowego, japońskie ikigai łamie rytm i nadal żyje w "królestwie małych rzeczy"**
Ikigai to w rzeczywistości etos zdrowia i długowieczności.
Z Olimpu mędrców zawsze mówiono nam, że szczęście leży w małych rzeczach i, możemy dodać, również w ich rutynie. Japończycy rozumieli to bardzo dobrze, będąc wiernymi niektórym tradycjom i zwyczajom, które sprawiły, że dziś mają najwyższą oczekiwaną długość życia (83 lata) i są na pierwszym miejscu i na najwyższym oczekiwanej długości życia w zdrowiu na świecie (73 lata).***
Japonia, spośród wszystkich państw świata, rozumiała najwcześniej, że stan zdrowia jest przede wszystkim indywidualną odpowiedzialnością, ale że ta właściwie propagowana odpowiedzialność może mieć "cudowne" skutki dla zdrowia całego kraju.
W 1928 roku Japończycy utworzyli Radio Taiso w celu poprawy zdrowia ludności, a Radio Taiso (calistenia) stało się powszechną praktyką Japończyków, która została przerwana dopiero podczas II wojny światowej.
Dla 90-letniego Japończyka w każdym wieku budzą się każdego ranka bardzo wcześnie, aby zrobić razem lub osobno Radio Taiso. Przez większość czasu praktyka odbywa się w grupach, w parkach, a nawet w pracy. Poza korzyściami fizycznymi, społeczności, które wspólnie praktykują ten rodzaj ruchu, są bardziej skuteczne i działają lepiej, a ludzie czują się spełnieni i mają głębokie, pozytywne poczucie przynależności.
3 minuty dziennie mniej na telefonie, mniej przed telewizorem lub komputerem, trzy minuty dziennie mogą zdziałać cuda w twoim życiu. Znajdź dla nich czas!
Radio Taiso (Radio Calistenie) – to praktycznie seria ćwiczeń rytmicznych wykonywanych na muzykę, transmitowanych przez ogólnopolską rozgłośnię radiową, ale także przez telewizję publiczną każdego dnia tygodnia, wcześnie rano o 6:30, ale także o godzinie 3 w południe.
Istnieją dwa rodzaje procedur tego typu ruchu. Pierwszy trwa około trzech minut i jest lżejszy, drugi trwa około 10, 15 minut i jest nieco bardziej wymagający. Obie praktyki obejmują podnoszenie i obracanie ramion, zginanie, skakanie i inne ćwiczenia mające na celu wprawienie każdego mięśnia w ruch. W 1999 roku wprowadzono specjalną rutynę dla osób na wózkach inwalidzkich lub mających inne problemy z poruszaniem się.
"Badania pokazują, że ludzie, którzy ćwiczą te ćwiczenia tylko przez kilka minut dziennie, znacznie poprawili gęstość kości, mają zmniejszone ryzyko udaru lub zawału serca i są ogólnie w znacznie lepszej kondycji fizycznej niż inni ludzie w ich wieku, którzy nie podejmują wysiłku" - mówi Yasuo Fukushi, sekretarz generalny Federacji Japońskiego Radia Taiso.
Każdego roku w Japonii około 27 milionów ludzi uczestniczy w porannych ćwiczeniach więcej niż dwa razy w tygodniu, niezależnie od tego, czy są w pracy, w domu przed telewizorem czy z sąsiadami w parku. Znajduje to odzwierciedlenie w zdrowiu Japończyków, którzy są znacznie lepsi niż inni mieszkańcy planety i którym udało się wygrać ważne bitwy w obliczu chorób, którym można zapobiec.
Model japoński został przyjęty przez kraje takie jak Brazylia, Peru, a Wielka Brytania również stara się wprowadzić Radio Taiso na dużą skalę. Ponieważ według badań przeprowadzonych przez rząd brytyjski "istnieją wyraźne dowody na to, że aktywne fizycznie osoby starsze mają niższe wskaźniki śmiertelności spowodowane: chorobą niedokrwienną serca, nadciśnieniem, udarem, cukrzycą typu 2, rakiem okrężnicy i piersi w porównaniu z bardziej nieaktywnymi dorosłymi".
3 minuty dziennie mniej na telefonie, mniej przed telewizorem lub komputerem, trzy minuty dziennie mogą zdziałać cuda w twoim życiu. Znajdź dla nich czas!
* Ikigai: Japońska metoda odkrywania celu w życiu Kena Mogi str. 14
** Ikigai Japanese Method of Discovering Purpose in Life by Ken Mogi str. 30
Światowa Organizacja Zdrowia Rumunia: średnia długość życia 76 lat, oczekiwana długość życia w zdrowiu 65 lat
Projekt wspierany przez Regina Maria Health Network – głównego partnera zdrowych nawyków.
Podejście edukacyjne, mające na celu stymulowanie umysłu i ciała współczesnego pacjenta.
Co Japończycy robią każdego ranka, o 6.30, aby żyć dłużej i lepiej (republica.ro)
Włochy - zakaz języka angielskiego.
przedruk
Włochy chcą zakazać używania języka angielskiego.
Będą za to grozić ogromne kary
2023.04.02
We Włoszech pojawił się projekt ustawy, która zabroni używania słów po angielsku lub w innych językach obcych w oficjalnej komunikacji. Będą za to grozić ogromne kary.
Nowa ustawa została przedstawiona przez posła Fabio Rapelliego. Wymaga, aby każdy pracownik administracji rządowej posiadał „pisemną i ustną wiedzę i mistrzostwo języka włoskiego”. Zabrania również używania języków obcych w oficjalnej komunikacji, co dotyczy też skrótów i nazw stanowisk. Zagraniczne firmy działające we Włoszech będą musiały przetłumaczyć wszystkie swoje regulaminy i kontrakty na język włoski. Dla osób, które złamią te zapisy, przewidziano poważne kary finansowe, w wysokości nawet 100 tysięcy dolarów. Zabroni także używania języków obcych w działaniach promocyjnych.
Nowa ustawa zabrania wszystkich języków obcych, ale jej autor nie ukrywa, że chodzi mu głównie o język angielski. Jego zdaniem „anglomania” „poniża i zawstydza język włoski” – tym bardziej, że Wielka Brytania nie jest już częścią UE. „To nie jest tylko kwestia mody, bo moda przemija, ale anglomania ma wpływ na całe społeczeństwo” – można przeczytać w jej tekście.
Nowa ustawa ma również nakazać ministerstwu kultury stworzenie specjalnej komisji, której celem będzie pilnowanie poprawnej wymowy języka włoskiego w szkołach, mediach, handlu i reklamach. Jak donosi BBC, jej prace mają się skupiać głównie na wymowie nazw włoskich dań, jak bruschetta czy pizza, które często są wymawiane z amerykańskim akcentem. Ustawa nie trafiła jeszcze pod debatę, ale premier Meloni już ogłosiła, że ją popiera.
2023.04.02
We Włoszech pojawił się projekt ustawy, która zabroni używania słów po angielsku lub w innych językach obcych w oficjalnej komunikacji. Będą za to grozić ogromne kary.
Nowa ustawa została przedstawiona przez posła Fabio Rapelliego. Wymaga, aby każdy pracownik administracji rządowej posiadał „pisemną i ustną wiedzę i mistrzostwo języka włoskiego”. Zabrania również używania języków obcych w oficjalnej komunikacji, co dotyczy też skrótów i nazw stanowisk. Zagraniczne firmy działające we Włoszech będą musiały przetłumaczyć wszystkie swoje regulaminy i kontrakty na język włoski. Dla osób, które złamią te zapisy, przewidziano poważne kary finansowe, w wysokości nawet 100 tysięcy dolarów. Zabroni także używania języków obcych w działaniach promocyjnych.
Nowa ustawa zabrania wszystkich języków obcych, ale jej autor nie ukrywa, że chodzi mu głównie o język angielski. Jego zdaniem „anglomania” „poniża i zawstydza język włoski” – tym bardziej, że Wielka Brytania nie jest już częścią UE. „To nie jest tylko kwestia mody, bo moda przemija, ale anglomania ma wpływ na całe społeczeństwo” – można przeczytać w jej tekście.
Nowa ustawa ma również nakazać ministerstwu kultury stworzenie specjalnej komisji, której celem będzie pilnowanie poprawnej wymowy języka włoskiego w szkołach, mediach, handlu i reklamach. Jak donosi BBC, jej prace mają się skupiać głównie na wymowie nazw włoskich dań, jak bruschetta czy pizza, które często są wymawiane z amerykańskim akcentem. Ustawa nie trafiła jeszcze pod debatę, ale premier Meloni już ogłosiła, że ją popiera.
Źródło: Stefczyk.info na podst. BBC Autor: WM
Szwecja - wysokie zróżnicowanie etniczne
przedruk
tłumaczenie automatyczne
Szwecja planuje pierwszy spis ludności od dziesięcioleci, ponieważ "straciła kontrolę nad tym, kto mieszka w naszym kraju"
Szwecja planuje pierwszy spis ludności od dziesięcioleci, ponieważ "straciła kontrolę nad tym, kto mieszka w naszym kraju"
08:36 GMT 31.03.2023
Według lidera Szwedzkich Demokratów Jimmie Akessona, luki w systemie opartym na rejestrze stwarzają ryzyko, że system opieki społecznej zostanie podważony przez powszechne oszustwa, a nielegalni imigranci będą wykorzystywani zarówno przez pracodawców, jak i przestępców, co określił jako "gigantyczny problem" dla społeczeństwa.
Mniejszościowy rząd Szwecji, wspierany przez swoich sojuszników, Szwedzkich Demokratów, ogłosił plany przeprowadzenia pierwszego od ponad 30 lat spisu powszechnego.
Ostatni oficjalny spis ludności odbył się w 1990 roku, a kwestionariusz został wysłany pod każdy adres w kraju. Od tego czasu zamiast tego opiera się na systemie opartym na rejestracji, aby monitorować populację.
Jednak zgodnie z nowym planem szwedzka agencja podatkowa otrzyma dodatkowe 500 milionów SEK (49 milionów dolarów). Pieniądze zostaną potencjalnie wykorzystane na sprawdzenie mieszkań w obszarach formalnie sklasyfikowanych jako "obszary wysokiego ryzyka", często z
"Sporo drzwi zostanie zapukanych do nich, ale nie możemy tego zrobić wszędzie. To nie jest efektywne wykorzystanie pieniędzy podatników" - napisała w oświadczeniu minister finansów Elisabeth Svantesson.
Narodowo-konserwatywni Szwedzcy Demokraci od dawna twierdzą, że obecne ustalenia oparte na rejestracji prowadzą do tego, że osoby mieszkające w Szwecji bez formalnego pobytu nie są liczone. Partia zobowiązała się do przeprowadzenia spisu powszechnego w ramach porozumienia osiągniętego w październiku 2022 r. Następnie uzyskała niezbędne poparcie dla rządu mniejszościowego, nie wchodząc do niego w zamian za spełnienie niektórych jego postulatów – w tym dotyczących polityki imigracyjnej.
"W wyniku dziesięcioleci nieodpowiedzialnej polityki migracyjnej straciliśmy kontrolę nad tym, ile osób i którzy ludzie mieszkają w naszym kraju" - powiedział lider Szwedzkich Demokratów Jimmie Akesson. Dodał, że zagrożona jest tradycja, która "trwa od setek lat w Szwecji, prowadzenia uporządkowanego rejestru ludności".
Według Akessona stwarza to ryzyko, że system opieki społecznej zostanie podważony przez powszechne oszustwa, a nielegalni imigranci będą wykorzystywani zarówno przez pracodawców, jak i przestępców, co określił jako "gigantyczny problem" dla społeczeństwa.
Szwedzki urząd statystyczny szacuje populację kraju na 10,5 miliona od stycznia 2023 r., Odnotowując roczny wzrost o 0,6 procent. Jednak przy współczynniku dzietności znacznie poniżej wskaźnika zastępowalności pokoleń wzrost ten wynika z ciągłej imigracji, która w ciągu ostatnich kilku dekad zmieniła populację Szwecji z jednej z najbardziej jednorodnych w Europie w jedną z najbardziej zróżnicowanych etnicznie.
Tylko w 2015 roku do kraju wjechało 163 000 osób ubiegających się o azyl, głównie Syryjczyków, Afgańczyków i Irakijczyków. Obecnie ponad jedna trzecia Ludność szwedzka szacuje się, że mają obce pochodzenie. Szwedzki urząd statystyczny przewiduje, że populacja kraju osiągnie 12,6 miliona w 2070 roku.
Szwedzi mają stać się mniejszością w dwóch największych miastach swojego kraju
07:41 GMT 28.03.2023
W Malmö, trzecim co do wielkości mieście Szwecji, obywatele pochodzenia imigranckiego stanowią już większość, podczas gdy odpowiadająca jej liczba w całym kraju przekroczyła jedną trzecią.
Udział ludności ze środowisk imigracyjnych w Szwecji nadal rośnie, ostatnio przekraczając jedną trzecią całkowitej populacji ponad 10 milionów.
Według ostatnich danych Szwedzkiego Urzędu Statystycznego (SCB), na początku roku 34,62% mieszkańców Szwecji miało obce pochodzenie sięgające co najmniej jednego pokolenia wstecz.
Przy obecnych trendach kategoria ta wkrótce stanie się większością we wszystkich trzech największych miastach nordyckiego. W trzeciej co do wielkości gminie Szwecji, Malmö, która od dawna jest reklamowana jako najbardziej wielokulturowe miasto skandynawskiego kraju, szczycące się diasporami z kilkudziesięciu krajów na całym świecie, mieszkańcy z obcym pochodzeniem stanowią już większość. 31 grudnia 2022 r. ich liczba przekroczyła 57,5%.
W Göteborgu i Sztokholmie odpowiednie liczby na przełomie roku wynosiły odpowiednio prawie 48% i 45,4%. W niektórych przedziałach wiekowych mieszkańcy obcego pochodzenia stanowią już większość. Na przykład 65% mieszkańców Göteborga w wieku od 5 do 9 lat ma pochodzenie imigranckie.
Pomimo regularnego wyśmiewania przez prasę i polityków jako "prawicowej mistyfikacji" i "rasistowskiego tropu", drastyczna zmiana populacji wyraźnie ma miejsce. Szwecja do niedawna pozostawała w dużej mierze homogenicznym społeczeństwem, ale kilka dekad masowej imigracji, począwszy od 1980 roku, zmieniło jej skład demograficzny nie do poznania. Między innymi Syryjczycy, Irakijczycy i Afgańczycy utworzyli w ostatnich latach spore społeczności, przyćmiewając tradycyjną mniejszość fińską. Podczas gdy podobne tendencje obserwuje się w sąsiednich krajach nordyckich i całej Europie Zachodniej, Szwecja wydaje się być daleko do przodu. Wzrost odsetka osób o pochodzeniu pozaeuropejskim wzrósł bardzo wyraźnie z prawie nieistniejącego w 1960 roku do około 19% w 2022 roku.
To skłoniło Tobiasa Hubinette'a, badacza rasy i wielokulturowości na Uniwersytecie w Karlstad i samozwańczego działacza antyrasistowskiego, do opisania Szwecji jako "najbardziej zróżnicowanego i heterogenicznego kraju świata zachodniego po Stanach Zjednoczonych".
"Stany Zjednoczone biorą tutaj złoto, podczas gdy Szwecja dzieli srebro z garstką innych krajów, takich jak Kanada, Australia, Nowa Zelandia, Francja, Wielka Brytania i Holandia" – napisała Hubinette na blogu.
W ostatnich latach imigracja i kwestie pokrewne, takie jak bezrobocie, przestępstwo i brak spójności społecznej stały się decydującym momentem w szwedzkiej polityce, gdzie ci na prawicy opowiadają się za surowszymi ograniczeniami, podczas gdy ci na lewicy opowiadają się za bardziej liberalną polityką i oskarżają przeciwników o wszystko, od "białej kruchości" i "białego przywileju" po "ksenofobię" i "rasizm".
Obecny rząd mniejszościowy kierowany przez liberalno-konserwatywnych Umiarkowanych działa na platformie "wyprostowania Szwecji" i twierdzi, że zmierza w kierunku zaostrzenia kontroli wewnętrznej i wzmocnienia walki z nielegalną imigracją. Rząd podkreślił również swój stały nacisk na to, co nazwał "Dobrowolna repatriacja." Wszystko to było prawie nie do pomyślenia zaledwie dziesięć lat temu, gdy ci sami Umiarkowani podczas poprzedniego okresu u władzy aspirowali do przekształcenia Szwecji w "humanitarne supermocarstwo". Niemniej jednak, nawet przy istniejących ograniczeniach, trendy demograficzne w dużej mierze faworyzują imigrantów i ich potomków.
Szwedzi staną się mniejszością we własnym kraju za mniej niż pół wieku, mówi badacz
05:03 GMT 20.04.2021
Na dzień dzisiejszy ponad jedna trzecia wszystkich mieszkańców Szwecji ma jakieś obce pochodzenie, a ich udział nadal rośnie, ze względu na ciągłą imigrację i trendy demograficzne, które obejmują różnice we współczynniku dzietności.
Jeśli obecny poziom imigracji utrzyma się, Szwedzi staną się mniejszością we własnym kraju w ciągu 45 lat, według fińskiego badacza, Kyösti Tarvainena, emerytowanego profesora analizy systemów na Uniwersytecie Aalto w Helsinkach.
Korzystając ze standardowej metody demograficznej, tak zwanej metody komponentu kohortowego, Tarvainen doszedł do wniosku, że do 2065 r. etniczni Szwedzi osiągną przewagę liczebną.
Zmiany demograficzne przyniosą również duże zmiany społeczne. Zgodnie z modelem Tarvainena, w 2100 roku będzie tylu muzułmanów, ilu etnicznych Szwedów.
"Szwedzki parlament jednogłośnie zdecydował w 1975 roku, że Szwecja jest krajem wielokulturowym. W tym czasie ponad 40 procent imigrantów stanowili moi rodacy, Finowie. Sytuacja się zmieniła: w 2019 roku 88 procent imigrantów netto nie było mieszkańcami Zachodu, a 52 procent muzułmanami. Tak więc ogromna zmiana kulturowa zaszła w populacji imigrantów, ponieważ jej największa grupa zmieniła się z Finów na muzułmanów" – powiedział Tarvainen Napisał w jego opinii w gazecie Folkbladet.
Według Tarvainena wyraźna różnica polega na tym, że fińscy imigranci szybko zasymilowali się ze szwedzkim społeczeństwem. Dzisiaj, argumentował, warunki są inne, ponieważ duża część imigrantów nie jest asymilowana ani skutecznie zintegrowana ze społeczeństwem. Zamiast tego tworzą własne obszary, powszechnie określane jako obszary wykluczenia, obszary wrażliwe lub strefy zamknięte, które są w dużej mierze równoległe społeczeństwa z inny sposób myślenia i sposób na życie. To, według Tarvainena, skutkuje zmniejszeniem zaufania i spójności społecznej.
Jeśli i kiedy etniczni Szwedzi staną się mniejszością, tempo zmian demograficznych prawdopodobnie wzrośnie jeszcze bardziej, ponieważ większość osób o obcym pochodzeniu ułatwi imigrację własnej grupie etnicznej, zastanawiał się Tarvainen.
"Wybitni szwedzcy inżynierowie i biznesmeni zadbają o to, aby szwedzka gospodarka się nie załamała. Ale szwedzkie społeczeństwo i kultura stracą wiodącą pozycję. Ten rozwój demograficzny można zatrzymać, ale będzie on wymagał radykalnych zmian w polityce imigracyjnej. Jesteśmy w historycznie wyjątkowej sytuacji, a my, mieszkańcy północy, musimy zacząć rozmawiać o imigracji i zachowaniu naszych państw narodowych" – podsumował Tarvainen.
W ciągu kilku dekad od przyjęcia masowej imigracji w 1980 roku, Szwecja zmieniła się z jednego z najbardziej homogenicznych narodów Europy w jeden z najbardziej zróżnicowanych etnicznie. W połączeniu z trendami demograficznymi, takimi jak różnice w współczynniku dzietności, odsetek ludności obcego pochodzenia stale rośnie.
Według Tobiasa Hübinette'a, badacza rasy i wielokulturowości na Uniwersytecie w Karlstad, określającego się jako działacz antyrasistowski, 33,5 procent wszystkich mieszkańców ma jakieś obce pochodzenie. Ponadto mieszkańcy obcego pochodzenia stanowili 99 procent wzrostu populacji w 2020 r., A od 38 do 40 procent wszystkich mieszkańców w wieku 0-34 lat ma jakąś formę obcego pochodzenia.
Dla porównania, w 2000 roku udział nie-Szwedów oscylował wokół 15 procent, co oznacza ponad dwukrotny wzrost w ciągu dwóch dekad.
W ostatnich latach imigracja stała się kolejną Przełomowa kwestia w szwedzkiej polityce, z partiami centroprawicowymi faworyzowanie ograniczeń.
Szczerość architektury
Architektura jest dyscypliną, która uczy cierpliwości.
przedruk
całość tutaj:
Wyjątkowa rozbudowa – kamienica pod złotymi nożycami | AiB (architekturaibiznes.pl)
Najczęstsze nazwiska we Włoszech
przedruk
tłumaczenie automatyczne
Najczęstsze nazwiska we Włoszech według regionu
Skomplikowana mapa pokazana powyżej ujawnia fascynujące rozpowszechnienie konkretnych nazwisk w każdym malowniczym regionie Włoch. Jednak w tym zróżnicowanym kraju nawet te powszechne nazwiska stanowią zaledwie 1% oszałamiającej liczby włoskich nazwisk.
Medhelan, wnikliwy obserwator i użytkownik Reddita, wnikliwie podkreśla kilka urzekających aspektów tego rozkładu nazwisk:
Na północnych krańcach występują odmiany Ferrero, Ferrari, Fabbri, Fabris i Favre, wszystkie oznaczające "kowala".
Rzucający się w oczy brak nazwisk kończących się na -i w południowych Włoszech, zestawiony z ich niezwykłą powszechnością zarówno na północy, jak i w centrum.
Unikalna obecność nazwisk kończących -n w Wenecji Euganejskiej i Friuli, ze względu na eliminację końcowego -i.
Intrygujące austro-bawarskie nazwiska zamieszkujące Trentino-Sudtyrol i nazwiska Arpitan zdobiące Val d'Aosta.
Wreszcie, wyraźny kontrast między wyspą Sardynii a resztą narodu włoskiego.
To fascynujące studium nazwisk odsłania bogaty gobelin regionalnej różnorodności i wpływów kulturowych, które nadal kształtują tkankę Włoch.
We Włoszech jest ponad 350 tysięcy włoskich nazwisk. Oficjalne dane na ich temat są praktycznie niemożliwe, ponieważ z czasem niektóre wymarły, a inne nazwiska powstały, zwykle z powodu błędów transkrypcyjnych w kancelariach notarialnych, co we Włoszech znane jest jako "stato civile".
Poniższa lista, pierwotnie opracowana przez stronę internetową Cognomix, pokazuje 100 najpopularniejszych nazwisk we Włoszech.
Poniższy ranking pokazuje pozycję, nazwisko, liczbę rodzin i liczbę gmin, w których rozpowszechnione są włoskie nazwiska.
Rossi, Russo i Ferrari to trzy najpopularniejsze włoskie nazwiska we Włoszech.
Włochy to kraj o największej liczbie nazwisk na świecie
Palocci, Mazzafera, Gagliasso, Barrichello, Meneghel... Bez względu na to, nazwisko może potępić, że osobowość publiczna lub zwykły obywatel pochodzi z kraju buta. Czy wiesz, że istnieje ponad 350 <> różnych włoskich nazwisk?
Dane pochodzą z Istat (Istituto nazionale di statistica), organu statystycznego włoskiego rządu. Co sprawia, że Włochy są krajem o największej liczbie nazwisk na świecie.
Niektóre mają swoje znaczenie związane z fizyczną lub psychiczną cechą rodziny lub wykonywanym rzemiosłem.
Na przykład nazwiska Rossi i Russo wywodzą się od słowa "rosso", tj. czerwony w języku włoskim. Pierwsi Włosi, którzy byli tak zwani, byli prawdopodobnie rudzielcami. Innym przypadkiem jest nazwisko Ferrari, które prawdopodobnie pochodzi od słowa "fabbro", które w języku włoskim oznacza kowala.
Poznaj 10 brazylijskich osobistości, które mają włoskie pochodzenie i znaczenie ich nazwisk:
Zdjęcie: Mapa znaleziona przez reddit, pochodzi z Italianismo
Najczęstsze nazwiska we Włoszech według regionu
Skomplikowana mapa pokazana powyżej ujawnia fascynujące rozpowszechnienie konkretnych nazwisk w każdym malowniczym regionie Włoch. Jednak w tym zróżnicowanym kraju nawet te powszechne nazwiska stanowią zaledwie 1% oszałamiającej liczby włoskich nazwisk.
Medhelan, wnikliwy obserwator i użytkownik Reddita, wnikliwie podkreśla kilka urzekających aspektów tego rozkładu nazwisk:
Podział Północ i Południe wyznaczają nazwiska Rossi i Russo – oba oznaczają "czerwony".
Na północnych krańcach występują odmiany Ferrero, Ferrari, Fabbri, Fabris i Favre, wszystkie oznaczające "kowala".
Rzucający się w oczy brak nazwisk kończących się na -i w południowych Włoszech, zestawiony z ich niezwykłą powszechnością zarówno na północy, jak i w centrum.
Unikalna obecność nazwisk kończących -n w Wenecji Euganejskiej i Friuli, ze względu na eliminację końcowego -i.
Intrygujące austro-bawarskie nazwiska zamieszkujące Trentino-Sudtyrol i nazwiska Arpitan zdobiące Val d'Aosta.
Wreszcie, wyraźny kontrast między wyspą Sardynii a resztą narodu włoskiego.
To fascynujące studium nazwisk odsłania bogaty gobelin regionalnej różnorodności i wpływów kulturowych, które nadal kształtują tkankę Włoch.
We Włoszech jest ponad 350 tysięcy włoskich nazwisk. Oficjalne dane na ich temat są praktycznie niemożliwe, ponieważ z czasem niektóre wymarły, a inne nazwiska powstały, zwykle z powodu błędów transkrypcyjnych w kancelariach notarialnych, co we Włoszech znane jest jako "stato civile".
Poniższa lista, pierwotnie opracowana przez stronę internetową Cognomix, pokazuje 100 najpopularniejszych nazwisk we Włoszech.
Poniższy ranking pokazuje pozycję, nazwisko, liczbę rodzin i liczbę gmin, w których rozpowszechnione są włoskie nazwiska.
Rossi, Russo i Ferrari to trzy najpopularniejsze włoskie nazwiska we Włoszech.
| Nº | Sobrenome | Famílias | Cidades |
| 1 | ROSSI | 60487 | 4572 |
| 2 | RUSSO | 42877 | 3263 |
| 3 | FERRARI | 33707 | 3160 |
| 4 | ESPOSITO | 31980 | 2933 |
| 5 | BIANCHI | 25121 | 2662 |
| 6 | ROMANO | 24062 | 2554 |
| 7 | COLOMBO | 23484 | 2544 |
| 8 | BRUNO | 20509 | 2518 |
| 9 | RICCI | 19879 | 2470 |
| 10 | MARINO | 18225 | 2454 |
| 11 | GRECO | 17939 | 2357 |
| 12 | GALLO | 17622 | 2341 |
| 13 | DE LUCA | 17438 | 2302 |
| 14 | CONTI | 17173 | 2285 |
| 15 | COSTA | 16875 | 2276 |
| 16 | MANCINI | 16784 | 2270 |
| 17 | GIORDANO | 16636 | 2226 |
| 18 | RIZZO | 16394 | 2224 |
| 19 | LOMBARDI | 15220 | 2200 |
| 20 | BARBIERI | 14304 | 2178 |
| 21 | MORETTI | 14255 | 2157 |
| 22 | FONTANA | 14214 | 2023 |
| 23 | CARUSO | 13756 | 2019 |
| 24 | MARIANI | 13652 | 2017 |
| 25 | FERRARA | 13236 | 1963 |
| 26 | SANTORO | 13141 | 1963 |
| 27 | RINALDI | 12861 | 1941 |
| 28 | LEONE | 12661 | 1925 |
| 29 | D’ANGELO | 12620 | 1918 |
| 30 | LONGO | 12273 | 1902 |
| 31 | GALLI | 12240 | 1892 |
| 32 | MARTINI | 12090 | 1886 |
| 33 | MARTINELLI | 11819 | 1885 |
| 34 | SERRA | 11484 | 1842 |
| 35 | CONTE | 11347 | 1841 |
| 36 | VITALE | 11266 | 1834 |
| 37 | DE SANTIS | 11208 | 1827 |
| 38 | MARCHETTI | 11115 | 1811 |
| 39 | MESSINA | 11113 | 1802 |
| 40 | GENTILE | 11019 | 1775 |
| 41 | VILLA | 11011 | 1767 |
| 42 | MARINI | 10875 | 1763 |
| 43 | LOMBARDO | 10803 | 1761 |
| 44 | COPPOLA | 10783 | 1760 |
| 45 | FERRI | 10679 | 1758 |
| 46 | PARISI | 10675 | 1758 |
| 47 | DE ANGELIS | 10509 | 1725 |
| 48 | BIANCO | 10467 | 1716 |
| 49 | AMATO | 10449 | 1712 |
| 50 | FABBRI | 10330 | 1702 |
| 51 | GATTI | 10303 | 1678 |
| 52 | SALA | 10283 | 1644 |
| 53 | MORELLI | 10181 | 1635 |
| 54 | GRASSO | 10076 | 1634 |
| 55 | PELLEGRINI | 10027 | 1624 |
| 56 | FERRARO | 10020 | 1611 |
| 57 | MONTI | 10007 | 1603 |
| 58 | PALUMBO | 9775 | 1598 |
| 59 | GRASSI | 9749 | 1597 |
| 60 | TESTA | 9728 | 1589 |
| 61 | VALENTINI | 9435 | 1581 |
| 62 | CARBONE | 9293 | 1541 |
| 63 | BENEDETTI | 9258 | 1540 |
| 64 | SILVESTRI | 9250 | 1536 |
| 65 | FARINA | 9168 | 1535 |
| 66 | D’AMICO | 9125 | 1531 |
| 67 | MARTINO | 8877 | 1524 |
| 68 | BERNARDI | 8849 | 1523 |
| 69 | CAPUTO | 8826 | 1521 |
| 70 | MAZZA | 8756 | 1517 |
| 71 | SANNA | 8740 | 1509 |
| 72 | FIORE | 8734 | 1502 |
| 73 | DE ROSA | 8727 | 1486 |
| 74 | PELLEGRINO | 8678 | 1486 |
| 75 | GIULIANI | 8647 | 1486 |
| 76 | RIZZI | 8594 | 1486 |
| 77 | DI STEFANO | 8521 | 1485 |
| 78 | CATTANEO | 8479 | 1484 |
| 79 | ROSSETTI | 8454 | 1474 |
| 80 | ORLANDO | 8423 | 1470 |
| 81 | BASILE | 8368 | 1465 |
| 82 | NERI | 8358 | 1462 |
| 83 | BARONE | 8344 | 1457 |
| 84 | PALMIERI | 8297 | 1455 |
| 85 | RIVA | 8203 | 1450 |
| 86 | ROMEO | 8074 | 1441 |
| 87 | FRANCO | 8047 | 1439 |
| 88 | SORRENTINO | 8017 | 1432 |
| 89 | PAGANO | 8007 | 1428 |
| 90 | D’AGOSTINO | 7904 | 1415 |
| 91 | PIRAS | 7889 | 1410 |
| 92 | RUGGIERO | 7812 | 1410 |
| 93 | MONTANARI | 7795 | 1389 |
| 94 | BATTAGLIA | 7713 | 1387 |
| 95 | BELLINI | 7690 | 1376 |
| 96 | CASTELLI | 7671 | 1375 |
| 97 | GUERRA | 7572 | 1374 |
| 98 | POLI | 7538 | 1357 |
| 99 | VALENTE | 7493 | 1347 |
| 100 | FERRETTI | 7489 | 1346 |
Włochy to kraj o największej liczbie nazwisk na świecie
Palocci, Mazzafera, Gagliasso, Barrichello, Meneghel... Bez względu na to, nazwisko może potępić, że osobowość publiczna lub zwykły obywatel pochodzi z kraju buta. Czy wiesz, że istnieje ponad 350 <> różnych włoskich nazwisk?
Dane pochodzą z Istat (Istituto nazionale di statistica), organu statystycznego włoskiego rządu. Co sprawia, że Włochy są krajem o największej liczbie nazwisk na świecie.
Niektóre mają swoje znaczenie związane z fizyczną lub psychiczną cechą rodziny lub wykonywanym rzemiosłem.
Na przykład nazwiska Rossi i Russo wywodzą się od słowa "rosso", tj. czerwony w języku włoskim. Pierwsi Włosi, którzy byli tak zwani, byli prawdopodobnie rudzielcami. Innym przypadkiem jest nazwisko Ferrari, które prawdopodobnie pochodzi od słowa "fabbro", które w języku włoskim oznacza kowala.
Poznaj 10 brazylijskich osobistości, które mają włoskie pochodzenie i znaczenie ich nazwisk:
Aloísio Mercadante – polityk i ekonomista [nazwisko oznacza kupca, kupca]
Bruna Lombardi – aktorka [znaczy z długimi brodami]
Cláudio Taffarel – były piłkarz [producent lub sprzedawca naczyń]
Cláudio Fontana – aktor [czyli ten, który mieszkał w pobliżu fontanny, fontanny]
Eduardo Matarazzo Suplicy – polityk [czyli producent lub sprzedawca materacy]
Francisco Cuoco – aktor [znaczy kucharz]
Henri Castelli – aktor [oznacza obywatela mieszkającego w zamku lub w jego pobliżu]
Jair Bolsonaro – polityk [nazwisko pochodzi od bolzon, oznaczającego strzałę, strzałę lub łucznika]
Luiz Edson Fachin – prawnik i sędzia pokoju [czyli portier, przewoźnik przedmiotów woluminów]
Walter Casagrande – były piłkarz [nazwisko nadawane dzieciom odrzuconym przez rodziców i adoptowanym, wychowanym w sierocińcu]
Włoskie nazwiska mogą również wskazywać na przodków z innych krajów, którzy wyemigrowali do Włoch. Tak jest w przypadku Spagnuolo (hiszpański), Ungaretti (węgierski) i Grecco (grecki).
Nazwy z czasów Cesarstwa Rzymskiego
Niektóre imiona, pochodzące z czasów Cesarstwa Rzymskiego, takie jak Leoni i Gatti, są inspirowane zwierzętami i przywołują ich atrybuty: siłę lwa, zwinność kota i tak dalej.
Istnieją również nazwy pochodzące od uderzającego atrybutu fizycznego, takiego jak Barbarossa (czerwona broda), Bellocchi (piękne oczy) lub Gambacorta (krótka noga).
Bruna Lombardi – aktorka [znaczy z długimi brodami]
Cláudio Taffarel – były piłkarz [producent lub sprzedawca naczyń]
Cláudio Fontana – aktor [czyli ten, który mieszkał w pobliżu fontanny, fontanny]
Eduardo Matarazzo Suplicy – polityk [czyli producent lub sprzedawca materacy]
Francisco Cuoco – aktor [znaczy kucharz]
Henri Castelli – aktor [oznacza obywatela mieszkającego w zamku lub w jego pobliżu]
Jair Bolsonaro – polityk [nazwisko pochodzi od bolzon, oznaczającego strzałę, strzałę lub łucznika]
Luiz Edson Fachin – prawnik i sędzia pokoju [czyli portier, przewoźnik przedmiotów woluminów]
Walter Casagrande – były piłkarz [nazwisko nadawane dzieciom odrzuconym przez rodziców i adoptowanym, wychowanym w sierocińcu]
Włoskie nazwiska mogą również wskazywać na przodków z innych krajów, którzy wyemigrowali do Włoch. Tak jest w przypadku Spagnuolo (hiszpański), Ungaretti (węgierski) i Grecco (grecki).
Nazwy z czasów Cesarstwa Rzymskiego
Niektóre imiona, pochodzące z czasów Cesarstwa Rzymskiego, takie jak Leoni i Gatti, są inspirowane zwierzętami i przywołują ich atrybuty: siłę lwa, zwinność kota i tak dalej.
Istnieją również nazwy pochodzące od uderzającego atrybutu fizycznego, takiego jak Barbarossa (czerwona broda), Bellocchi (piękne oczy) lub Gambacorta (krótka noga).
Zdjęcie: Mapa znaleziona przez reddit, pochodzi z Italianismo
Subskrybuj:
Posty (Atom)