Mud Men of Waghi Valley

Słowiańskie wystąpienia antykościelne

Posted in Edukacja, Historia, Kultura, Polityka, Religia, Słowianie, Uncategorized, tagged bunty antychrześcijańskie, dawne wierzenia, DIALOG MIĘDZYRELIGIJNY, LUDZIE I RELIGIE, mudmen, PAPUA-NOWA GWINEA, Słowianie, wahgi valley on Sierpień 7, 2013 | 5 Comments »

Reakcje pogańskie :
http://slowianin.wordpress.com/2012/08/05/niklot-slowianski-ksiaze-dzielny-wielce/#comment-254

Biskupi przeciw zakazowi religii niechrześcijańskich

„To absurdalne i szokujące”. Takimi słowami prawny zakaz kultu dla religii niechrześcijańskich, zaproponowany przez parlament Papui-Nowej Gwinei, skomentował tamtejszy episkopat. Władze tego wyspiarskiego kraju Oceanii zatwierdziły właśnie wniosek o rozpoczęciu konsultacji społecznych w tej sprawie.

„Samo dyskutowanie w XXI wieku nad zakazem innych religii przekreśla całe dekady osiągnięć i postępów w dziedzinie praw człowieka i wolności obywatelskich – napisali biskupi Papui-Nowej Gwinei i Wysp Salomona w oficjalnej nocie przesłanej do agencji Fides. – Taki zakaz narusza oenzetowską Deklarację Praw Człowieka z 1948 r. Poza tym dyskryminuje obywateli w tym, co nigdy nie może być powodem do dyskryminacji, a mianowicie w ich osobistej wierze. Chrześcijaństwo można określać jako rodzaj kulturowej tożsamości współczesnej Papui-Nowej Gwinei z jej 850 plemionami, ale nie można zapominać, że wiara znacznie wykracza poza prawne regulacje i nikt nie powinien być pozbawiony możliwości jej swobodnego wyznawania”.

Za: Radio Watykańskie

Mud Men of Waghi Valley

From the forest emerge several grotesque figures with wide distorted faces fashioned from mud now hardened; their long pointed fingers made of wood click and clack as their palms open and close. Taking wide strides and stances their mud-caked bodies appear ever closer, the mud is a reminder of decay, death and the spirit world.

Award winning National Geographic photographer, Chris Rainier caught this ceremony while traveling throughout the Waghi Valley, in the Highlands of Papua New Guinea. This is just one incredible experience that makes up the beautiful and captivating body of Rainier’s work Where Masks Still Dance on view through June 6, 2010.

https://rodzimowierca.wordpress.com/category/slowianie/page/2/

 

„gigantka” z Ostrowa Lednickiego

Kim była „gigantka” z Ostrowa Lednickiego?

Kobieta o nadzwyczaj dużym wzroście, żyjąca w średniowieczu na Ostrowie Lednickim (woj. wielkopolskie), mogła cierpieć na chorobę psychiczną - dowodzi archeolog dr Magdalena Matczak.

- To jedyna znana do tej pory gigantka z terenu Polski, która żyła w okresie średniowiecza - wyjaśnia w rozmowie z PAP dr Magdalena Matczak, która przeprowadziła badania dotyczące kobiety w Zakładzie Antropologii na Wydziale Biologii i Ochrony Środowiska na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Szkielet odkrył blisko cztery dekady temu zespół badaczy z Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy w obrębie cmentarza na wyspie Ostrów Lednicki (woj. wielkopolskie). Według szacunków badaczy zmarła żyła między końcem XII a pocz. XIV w.

Na wyspie Ostrów Lednicki znajdował się jeden z najważniejszych ośrodków we wczesnych etapach formowania się polskiej państwowości. Do dziś zachowały się tam pozostałości drewniano-ziemnych wałów obronnych i umocnień brzegowych.

W ciągu kolejnych dekad przeanalizowano kości gigantki pod względem antropologicznym. Z kolei dr Matczak próbuje na podstawie wcześniejszych badań bliżej poznać życie kobiety.

- Osoba ta chorowała na gigantyzm - miała ok. 215 cm wzrostu. Ze współczesnych badań klinicznych wynika, że zwłaszcza kobietom cierpiącym na tę przypadłość towarzyszą schorzenia psychiczne i niepełnosprawność intelektualna. Podobnie mogło być w tym przypadku - sugeruje dr Matczak.

Zatem kobieta nie tylko mogła wyróżniać się nadnaturalnym wzrostem - sądzi badaczka. W tym czasie kobiety miały średnio ok. 1,6 m wzrostu, czyli gigantka była od nich wyższa o ponad pół metra, a od mężczyzn o ok. 40 cm.

Archeolog nie jest w stanie określić, jakie dokładnie zaburzenia psychiczne mogły dręczyć gigantkę. - Współczesne badania kliniczne wskazują, że mogły być one podobne do symptomów współczesnej depresji - objawiającej się obniżonym poczuciem zadowolenia z życia, trudnym do wyjaśnienia niepokojem, niepewnością, irytacją, smutkiem i złością i ogólną niestabilnością emocjonalną. Mogła cierpieć także na zaburzenia snu, trudności w koncentracji, szybkie męczenie się czy zaniżone poczucie własnej wartości. Mogło to negatywnie wpływać na kontakty z ludźmi z lokalnej społeczności - dodaje badaczka.

Jak traktowano gigantkę? Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna.

Życie nadzwyczaj wysokiej kobiety nie musiało wcale być koszmarne - wręcz przeciwnie, wbrew pozorom mogło być nawet lepsze niż dzisiaj. Dr Matczak uważa, że raczej nie była ona wytykana palcami - a teraz pewnie by tak często było. Ówczesna społeczność nie była zbyt liczna, więc gigantka stykała się ze znanymi sobie osobami i nie była osobą anonimową. W wyniku tego społeczeństwo było przyzwyczajone do jej obecności. Dlatego jej inność nie musiała konieczne wzbudzać dużego zaskoczenia.

- Wiemy, że troszczono się o nią. Świadczą o tym dwa zagojone złamania kości - ramiennej i piszczelowej. Bez pomocy kobieta nie przetrwałaby, a z pewnością nie mogłaby pracować i zdobywać pożywienia, gdy cierpiała na te urazy. Złamania, których doznała, były z pewnością bolesne - wyjaśnia dr Matczak.

- Niepełnosprawność i choroby były czymś powszechnym. Być może nawet bardziej niż dziś, gdyż postępy w tej kwestii poczyniła medycyna. Dlatego m.in. w gronie licznych niepełnosprawnych czy osób chorych gigantka nie musiała wcale bardzo się wyróżniać. Jej niezwykły dla nas wygląd mógł być bardziej normalny w oczach jej współczesnych - dowodzi archeolog.

Duża liczba osób niepełnosprawnych wynikała z wielu powodów - masowego stosowania kar mutylacyjnych (w postaci ucinania np. rąk), obrażeń na polu walki, wypadków, chorób czy wad wrodzonych. Jednak trudno jest oszacować, ile oprócz nich lub wśród nich było osób cierpiących na zaburzenia psychiczne.

Kobieta zmarła w wieku 25-30 lat - nie jest to niczym niezwykłym, gdyż w średniowieczu przeciętny wiek życia niewiast był do tej liczby zbliżony. Badacze nie są w stanie określić przyczyny zgonu. Wiadomo, że cierpiała na zapalenie płuc, o czym świadczą ślady na żebrach.

 

 Biżuteria znaleziona na terenie Ostrowa Lednickiego (fot. Konarski, opublikowano na licencji Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 International) Dr Matczak opowiada, że jej ciało umieszczono w grobie „w sposób niedbały" przy ruinach kościoła. Sposób pochówku wyraźnie różnił się od innych w jej otoczeniu. Co prawda kobietę złożono typowo, układając jej ciało na osi wschód-zachód, to jej twarz była pierwotnie skierowana na zachód, podczas gdy normą było ukierunkowanie jej na wschód. Jej nogi i ręce były zgięte, a jedna z dłoni spoczywała przy twarzy.

Grób gigantki wyróżnia się też tym, że zmarłej nie wyposażono na ostatnią drogę w żadne przedmioty, podczas gdy w innych odkrywano zabytki.

- Zagadką jest, dlaczego gigantkę pochowano w sposób niedbały, skoro była potrzebnym członkiem lokalnej społeczności - mówi dr Matczak.

Zaznacza, że obecnie lubimy często upraszczać i operować czarno-białą skalą, podczas gdy „paradoksy bardzo dobrze funkcjonują w życiu codziennym”. Podobnie mogło w przypadku zmiennych losów gigantki z Ostrowa Lednickiego.



https://histmag.org/Kim-byla-gigantka-z-Ostrowa-Lednickiego-14300

 

Dochód gwarantowany ma skończyć z pogonią za byle jaką pracą

Dochód gwarantowany ma skończyć z pogonią za byle jaką pracą i pozwolić na samorealizację

• Data: 1 września 2016 ·
• Autor: popidea ·

Eksperymenty z dochodem gwarantowanym podejmują kolejne zamożne państwa oraz miasta. W przyszłym roku pilotażowy program chce wprowadzić Finlandia, a wcześniej prawo do otrzymania 900 euro na utrzymanie dla każdego wprowadził m.in. Utrecht i kilka innych holenderskich miast. Dla zwolenników tej metody to przede wszystkim zmniejszenie zjawiska ubóstwa i wykluczenia społecznego. Przeciwnicy uważają, że to deprawujące zniechęcanie ludzi do pracy. Projekt dochodu podstawowego w referendum odrzucili np. Szwajcarzy.

Kolejny głos w tej kwestii dorzucił serwis Quartz, który przede wszystkim przekonuje, że dochód gwarantowany nie jest wcale aż tak demotywujący. Autor artykułu powołuje się na badania przeprowadzone na Uniwersytecie Manitoba, gdzie analizowano m.in. skutki kanadyjskich eksperymentów z wprowadzeniem tego typu świadczenia w mieście Dauphin. Jak się okazuje w jego efekcie obciążenie pracą spadło zaledwie o 13 proc. W niewielkim stopniu dotyczyło mężczyzn, ale raczej kobiet, których zarobki tylko uzupełniały znacznie wyższą płacę męża. Otrzymując dochód podstawowy część z nich po prostu uznała, że zamiast dorabiać do domowego budżetu zajmą się domem i dziećmi (podobny efekt w Polsce wywołał program 500+).

I są to właśnie społeczne plusy przedsięwzięcia, na które wskazuje autor tekstu. Ludzie otrzymują pieniądze na utrzymanie, nie ma presji do podejmowania pracy za wszelką cenę i mieszkańcy mogą zajmować się rzeczami bardziej istotnymi. Dlatego np. nastolatkowie mogą skupić się na nauce, a nie myśleć o tym jak tu dorobić – wśród rodzin z New Jersey, Seatle i Denver, które uczestniczyły w programie odnotowano dwucyfrowy procentowy wzrost ukończenia szkół średnich.
Serwis Quartz znacząco poszerza perspektywę zjawiska. Przypomina, że najwięksi odkrywcy, wynalazcy i myśliciele, którzy popchnęli cywilizację do przodu – od Galileusza, przez Adama Smitha, aż po Karola Darwina – byli ludźmi zamożnymi, którzy nie musieli troszczyć się o sprawy bytowe. Skupili się na rozwoju własnego pierwiastka twórczego. Dlatego dochód podstawowy postrzega jako siatkę bezpieczeństwa dla wszystkich ambitnych, którzy chcą podjąć życiowe ryzyko, stać się innowatorami czy start-uperami. Stworzyć nową wartość, na którą czas zazwyczaj pochłania myślenie o tym jak utrzymać się na powierzchni.


http://www.miasto2077.pl/dochod-gwarantowany-ma-skonczyc-z-pogonia-za-byle-jaka-praca-i-pozwalic-na-samorealizacje/

 

Oszczerstwa o jakoby faszystowskiej Polsce

Niemiecki instytut: Polska to najbardziej faszystowski kraj w Europie. A najbardziej demokratycznym… Niemcy

Szokujące wieści docierają do nas zza zachodniej granicy. Okazuje się bowiem, że jesteśmy najbardziej… faszystowskim narodem Starego Kontynentu. Tak przynajmniej twierdzi jeden z niemieckich instytutów badawczych. 

O godzinie 22:30 do wczorajszego programu “W tyle wizji” na antenie TVP zadzwonił Pan Janusz z woj. Opolskiego. Na wstępie powiedział, że przez 35 lat mieszkał w Niemczech i “co nieco” o tym kraju wie. Wstrząsające było jednak to, co mówił dalej.
– Wróciłem, już na rentę – jestem parę miesięcy w Polsce – przekazał rozmówca Magdaleny Ogórek i Krzysztofa Fezeta.
– Rozmawiałem dzisiaj z kolegą, który tam jeszcze mieszka, i zapytał mnie nagle: “Czy ty wiesz, w jakim państwie ty mieszkasz?”. Zaniemówiłem i mówię: “Mów, o co chodzi!” – kontynuował z przejęciem Pan Janusz.
– Więc jakiś instytut w Niemczech zrobił badania i wyszło na to, że Polska jest najbardziej faszystowskim krajem w Europie. Mieliśmy 78% – przekazał Polak, który niedawno wrócił z emigracji. Żeby było śmieszniej, rozmówca “W tyle wizji” dodał, że ten sam instytut za najbardziej demokratyczny kraj uznał… i tu chyba nie ma zaskoczenia: Niemcy.

“Nikt mi nie powie, że w Polsce nie ma demokracji”

– Widziałem, jak zachowywały się media w Niemczech w sprawie imigrantów – przekazał Pan Janusz. – Nikt mi nie powie, że w Polsce nie ma demokracji, jak to twierdzi Adam Michnik – słuchamy dalej.
Jak Pan myśli, z czego wynika takie dobre samopoczucie Niemców, że swój dawny faszyzm starają się teraz przypisać innym nacjom? – spytał prowadzący.
– Proszę Pana. To mówią media. I tam media kłamią, tak jak część mediów u nas. Ja znałem tych Niemców na dole, pracowałem z nimi. Oni zawsze do mnie mówili: – Janusz, Polacy są mądrym narodem – skwitował widz “W tyle wizji”.


http://newsweb.pl/2016/11/23/niemiecki-instytut-polska-to-najbardziej-faszystowski-kraj-w-europie-a-najbardziej-demokratycznym/

 

Każdy obywatel Niemiec do dzisiaj korzysta z ograbienia Europy

„Każdy obywatel Niemiec do dzisiaj korzysta z ograbienia Europy”. O skandalu w Niemczech, czyli z czego finansowano „pierwsze państwo opiekuńcze na ziemi”

Opublikowane 2014/08/06 w II wojna światowa/Recenzje/Zagranica 

 JOANNA MIESZKO-WIÓRKIEWICZ: – Pańska książka, w której opisuje pan detalicznie, dlaczego Niemcy byli tak wierni Hitlerowi, mianowicie: bo dzięki niemu mogli obrabować Europę, wzbudza od kilku miesięcy w Niemczech ogromne echo. Przy czym echo to rozlega się raczej w mediach. Tzw. „zwykli Niemcy” jeszcze nie rozklejają za panem listów gończych, ale może chociaż Krupp, Flick i Thyssen zaprosili pana w nagrodę do swoich rad nadzorczych? Pan ich odciąża od win za drugą wojnę – jednocześnie obciążając w stopniu dotąd niespotykanym niemieckie społeczeństwo.
GÖTZ ALY: – To wszystko, co napisałem, nie oznacza, że Flick jest niewinny. Głównym motywem, który towarzyszył mi w pracy nad tą książką, jest dotychczasowa kłamliwa redukcja winy.

Była to tak wielka zbrodnia, która odbyła się przy tak masowym poparciu, że to oczywiste, iż później jej uczestnicy obmyślali sobie różne strategie obrony.

Główna z nich głosiła, że Hitler był chory. Ja dzieciństwo spędziłem w Stuttgarcie i pierwsza rzecz, jakiej dowiedziałem się o czasach nazizmu, było to, że Hitler był szaleńcem i tocząc pianę z dzikim rykiem wgryzał się we własny dywan. Psychopata. To była taka nasza strategia obronna w latach 50. i 60. W NRD ogłoszono po prostu: „Kapitał monopolowy to nie my”. I umyli ręce. Przestępcy – to byli zawsze inni. W żadnym wypadku ktoś z NRD.

A że w pierwszym parlamencie NRD ponad 70 proc. posłów stanowili byli żołnierze i oficerowie Wehrmachtu – to była tajemnica poliszynela i absolutne tabu.

Najcudowniej było i jest w Austrii. W Polsce przecież dobrze wiadomo, jaką rolę odgrywali Austriacy w czasie okupacji. Ale oni powiedzieli sobie i światu: No, przecież my byliśmy pierwszymi ofiarami… Im więcej upływa lat, im większy jest dystans do tamtych czasów, tym więcej możemy o tym mówić, ale też i tym dokładniej je badać. Bo właśnie przez to, ile dystansu czasowego potrzebujemy, widać najwyraźniej, jak straszne były to zbrodnie. Reżym Ulbrichta w NRD, stalinizm w Rosji, Polsce czy na Węgrzech – wszystko to były straszne czasy. Ale w kontekście hitleryzmu oczywiście mają inną wagę. To jest historia i na ten temat nikt się dzisiaj nie spiera. Weźmy na przykład Adenauera. Adenauer stanowi w ludzkiej świadomości odleglejszą historię aniżeli Hitler. Era Adenauera legła gdzieś na dnie historycznej szafy.

– Spiera się pan więc z wieloma historykami w prasie, w telewizji, na spotkaniach o hitleryzm. Kiedy w neoliberalnym tygodniku „Der Spiegel” zarzucono panu w recenzji o tej książce „mentalnie ograniczony materializm” wzbudziło to moją wesołość. Ale z prawa czy z lewa tenor wypowiedzi na ten temat właściwie jest ten sam: pan zredukował ten okres historii Niemiec do ekstremalnego materializmu. Odarł pan poczynania Niemców – od samych dołów do samej góry – z wszelkiej ideologii, choćby antysemityzmu, i sprowadził ich pan do roli nienasyconych rabusiów. Według mnie jest to zarzut o wiele cięższy niż wszelkie teorie rasistowskie razem wzięte. Sama się zawahałam czytając pewien fragment w pana książce, gdzie pisze pan o KONIECZNOŚCI sprowokowania wojny przez reżym Hitlera.

Götz Aly

GÖTZ ALY: – Nie wiem, jak wy w Polsce nazywacie to, co my określamy „metodą kuli śnieżnej”: ktoś dostaje pieniądze, na które składają się ci, co właśnie się dołączyli i też chcą dostać pieniądze. Dostaną, jeżeli znajdą innych dawców. Ci na samym dole piramidy niczego już nie dostaną, ale pomimo to uczestniczą w systemie w nadziei, że i im się uda coś zgarnąć. Rozwija się więc swego rodzaju popęd spekulacyjny. I to stanowiło według mnie zarodek tamtego systemu – ta niesamowita mobilizacja całego społeczeństwa i ta nieustanna ekspansja, co w sumie konsolidowało całą tę machinę. A ekspansja oznacza nic innego, jak wojnę.

Mogę to pani opowiedzieć na przykładzie kariery mojego ojca: nie był to żaden straszny nazi. Choćby z powodu tego szczególnego nazwiska dawno byłoby wiadomo, gdyby tak było. Urodził się w 1912 jako piąte dziecko w rodzinie profesora. Świadomie przeżył kryzys światowy. Jako jedyny z rodzeństwa nie mógł studiować, bo nie było już na to pieniędzy, więc został handlowcem. Dokładnie mówiąc, w fabryce guzików. Była to jednak dla niego społeczna degradacja. W 1935-36 powrócił do Niemiec kraj Saary. I wtedy jeden z jego przyjaciół powiedział mu: ”Słuchaj, my tam stwarzamy sieć domów kultury Hitlerjugend. Potrzebujemy kogoś, kto to poprowadzi od strony organizacyjnej”. Pojechał tam i już pierwszego dnia dostał samochód Daimler-Benz z kierowcą. Na weekendy mógł go również prywatnie używać. Miał wtedy 23 lata. Kiedy przyrównamy to do dzisiejszych standardów, to jest to tak, jakby dostał samolot do własnego użytku. Pamiętajmy, że Niemcy były wtedy bardzo biedne.
No, i tak to przedsięwzięcie zaczęło ekspandować. Doszła do tego część Bawarii, a potem, po zajęciu Francji, jeszcze Lotaryngia, gdzie byli rozmaici folksdojcze, młodzież z niemieckich rodzin etc. Po wybuchu wojny był tylko krótko żołnierzem. Szybko został odkomenderowany do poprzedniego zajęcia. W tym czasie poznał moją matkę, świeżo upieczoną maturzystkę. W 1942 roku się pobrali. Krótko przedtem, na spacerze w parku pałacowym w Nymphenburg koło Monachium zapytał ją, co sądzi o przeprowadzce na wschód gdyby został naczelnym burmistrzem Saratowa. Miał 28 lat, ona była 10 lat młodsza. Saratow – miasto leżące w regionie ówczesnych Niemców zawołżańskich – nigdy nie został zdobyty, po drodze był bowiem Stalingrad. Ale proszę sobie to uświadomić: oni już wszędzie w Europie rozdzielali między siebie stanowiska. A w wieku 28 lat jest się nawet według dzisiejszych norm bardzo młodym. W każdym razie do tego nie doszło. Zamiast burmistrzowskiego stołka musiał zatroszczyć się o dzieci z bombardowanych przez aliantów miast. Zorganizował dla 50 tysięcy dzieci z Zagłębia Ruhry pobyt do końca wojny w tzw. Sudetenland, czyli w Czechach, korzystając przy tym z czeskiego personelu. Trwało to prawie dwa lata. I to było jego największym sukcesem życiowym. Potem był już tylko skromnym handlowcem. Oczywiście, zawsze powtarzał, że nie miał z tymi zbrodniami nic do czynienia i że nigdy nie miał nic przeciwko Czechom. Z kolei moja matka pochodziła z rodziny nieślubnie urodzonego chłopa. Ich małżeństwo byłoby w 1912, w 1922, a nawet w 1932 roku nie do pomyślenia. A jeśli – to byłby to absolutny mezalians z wszelkimi konsekwencjami. Mobilizacja społeczeństwa przez narodowych socjalistów oznaczała wymieszanie klas. To było dla większości społeczeństwa bardzo atrakcyjne. I te biografie moich rodziców pokazują, co się właściwie działo: socjalizm narodowy przemawiał przede wszystkim do młodych. I to poza ideologią, nienawiścią rasową etc.

To była rewolta młodych. Proszę zwrócić uwagę, że oprócz samego Hitlera i Goeringa wszyscy ci czołowi naziści byli bardzo młodzi. Tuż przed trzydziestką lub tuż po trzydziestce. Nagle zdobywali tak niesłychaną władzę, wpływy i bogactwo. Przeważnie pochodzili z ubogich rodzin, byli więc niesłychanie umotywowani. Często nie mieli specjalnie wysokiego wykształcenia, czyli że jedynym źródłem ich satysfakcji była bezwzględna władza. Szczególnie im dalej było od Berlina, tym bardziej tę władzę wykorzystywano. Siedziby gauleiterów to były bajkowo urządzone pałace. Opisuję w mojej książce przykłady tej niesłychanej korupcji m.in. na terenach Ukrainy.

– Czyli doszło do specyficznych społecznych zmian, które we Francji możliwe były już kilkadziesiąt lat wcześniej dzięki rewolucji francuskiej?

GÖTZ ALY: – Tyle że w dzisiejszej Francji czy Wielkiej Brytanii wymieszanie klas jest o wiele bardziej ograniczone aniżeli w Niemczech. Oczywiście, największą mobilizację społeczną przyniosła sama wojna oraz wysiedlenia.
– Pan twierdzi w swojej książce, że wojna była jedynym wyjściem z sytuacji bez wyjścia, w jaką wpędził się rząd Hitlera. Chodziło przede wszystkim o finansowanie państwa i jego niebywałych socjalnych reform. A tymczasem istnieją niepodważalne fakty historyczne, bardzo dobrze udokumentowane, które twierdzą, że wojna była celem samym w sobie jeszcze na długo przed Hitlerem. Czy zna pan książkę Wojna generałów Carla Dircksa i Karl-Heinza Janssena? Wstrząsająca. Przyniosłam ją Panu, proszę zobaczyć, jest bardzo cienka i też są w niej – podobnie jak u pana – prawie wyłącznie liczby.
– Nie, nie znam jej…
GÖTZ ALY: – Do mitów założycielskich Bundesrepubliki należy m.in. mit niepokalanego Wehrmachtu, który wbrew woli jego generałów został zmuszony do wojny przez Hitlera. Tymczasem Carl Dirks z pomocą Janssena z tygodnika „Die Zeit” w oparciu o znalezione przez siebie na strychu dokumenty archiwalne udowadnia, że już od 1923 roku w największej tajemnicy kilkunastu oficerów tzw. Reichswehry bardzo precyzyjnie obliczało i montowało fundamenty pod przyszłą siłę Wehrmachtu. Już w 1932 roku Niemcy znajdowały się na drodze do państwa militarnego, a w 1933 Wehrmacht z radością powitał Hitlera i narodowych socjalistów. Plany z lat 1923-5 zakładały siłę Wehrmachtu na 2,8 milionów pod wodzą 252 generałów. I tak też dokładnie było w momencie napaści na Polskę we wrześniu 1939. Z dokumentów wynika, że to ci – znani dzięki tej publikacji z imienia i nazwiska „spiskowcy” wymyślili tzw. milicję ludową – wiadomo: układ wersalski zmuszał do nadzwyczajnej ostrożności – która przerodziła się wkrótce potem w SA. Na długo zanim Hitler miał coś nakazywać, plany napaści na Zachód i Wschód Europy leżały gotowe w szufladach. Wygląda na to, że spotkały się – nazwijmy to sarkastyczne, lecz precyzyjnie – grupy interesów. Przy dzisiejszym stanie naszej wiedzy na ten temat powtarzanie niczym mantry zdania „To nie my, to Hitler” nie robi chyba na nikim poza Niemcami specjalnie wrażenia…
– Tego także ja nie twierdzę. Większość niemieckiej inteligencji w latach 1920-40 zajmował głównie temat: „Jak zrobić to następnym razem lepiej?”. I to we wszelkich dziedzinach. Mówię o tym w swojej książce. I kiedy człowiek tak to zsumuje, to to ma swoją wymowę. Na przykład: jak to urządzić z pieniędzmi podczas wojny. W latach 20-tych powstało na ten temat mnóstwo naukowych dysertacji. Albo: jak to było z głodem podczas I wojny światowej. Ten temat też był rozpracowany naukowo i dlatego reżym żywieniowy w czasie II wojny funkcjonował w przeważającym stopniu na zasadzie wyzysku. Ale zadziałał także system zmian w sposobie odżywiania.
– Ma pan na myśli narodowy Eintopfsonntag – niedzielę z Eintopfem? Lubecki narodowy czy wręcz zwykły kapuśniak, który cały naród pałaszował pokornie w niedzielę? A Hitler z Goebbelsem kazali się przy ulicznych kotłach z Eintopfem fotografować w heroicznych pozach?
GÖTZ ALY: – Faktycznie wzrósł procent potraw wegetariańskich. Forsowano taki styl z powodów czysto ekonomicznych. To było, wiadomo, już od czasów pierwszej wojny. Do produkcji 1 kilograma mięsa potrzeba 5 kilo zboża. Kilo mięsa zaspokoi głód może dwóch osób, ale 5 kilo zboża wykarmi co najmniej pięć osób. Wszystko to przygotowywano systematycznie. Do tych i innych zagadnień powstawały w okresie międzywojennym wyczerpujące opracowania naukowe. Także do sposobu prowadzenia wojny w jak najbardziej jednoznacznym sensie. Na przykład słynna książka Erwina Rommla Piechota naciera z 1937 roku – suma jego praktycznego doświadczenia jako oficera sztabowego w pierwszej wojnie, doświadczenia, które jest po dziś dzień aktualne. Dla całego otoczenia Hitlera i jego samego druga wojna światowa miała być tylko przedłużeniem pierwszej po dłuższym, niż to zwykle bywa, zawieszeniu broni i reorganizacji. Hitler powtarzał: „Chodzi nam o zakończenie wojny”. Miał na myśli oczywiście pierwszą wojnę.
– Wojna światowa to nie jest indywidualne przedsięwzięcie pojedynczych państw, można się przecież łatwo przy tym wzbogacić. Pan – jako historyk – wie to lepiej ode mnie, ale i dziś nie jest inaczej niż w przeszłości. W końcu wojen na świecie nie brakuje. Ale mam na myśli źródła mówiące o finansowaniu przemysłu ciężkiego Niemiec przez zagraniczne banki, w tym szczególnie amerykańskie. Sferę koncernów i banków zostawił pan w swojej książce przezornie na boku. Komu bał się pan narazić?
GÖTZ ALY: – Na ten temat mówiło się i pisało przez cały czas bardzo dużo. Że Henry Ford sympatyzował z Hitlerem, że Rockefeller Foundation wspierał niemieckich rasistów, że niemiecki przemysł wspierał reżym Hitlera. Ja skupiłem się dla odmiany na czym innym. Mianowicie, jak w takim szaleńczym przedsięwzięciu utrzymana zostaje stabilność wewnętrzna. Trzeba sobie to uzmysłowić: pierwsze dwa lata potrzebowano na konsolidację, ostatnie dwa lata to była opóźniania klęska. Czyli praktycznie naziści mieli osiem lat czasu, by dokonać tego, czego dokonali. Dzisiaj przez ten okres nie da się przeprowadzić jednej małej reformy podatkowej, nie wspominając o wschodnich landach, które dołączyły do Bundesrepubliki dwa razy tak dawno. A więc ten niesamowity rozmach, to wielkie wyładowanie atmosferyczne – jak się okazało, potwornie niszczycielskie – musiały mieć taką siłę przyciągania, że ludzie do tego lgnęli.
– Jeżeli dobrze pana rozumiem, to te wiwatujące masy, które widać na kronikach filmowych z tamtego okresu, te wyciągnięte w hitlerowskim geście pozdrowienia setki tysięcy rąk – wszystko to jest ustawione? Manipulowane? Ci ludzie cieszyli się tylko z tego, że mogą sobie lepiej pożyć, lepiej pojeść, ubierać się we włoskie garnitury, jedwabie, nylonowe pończochy i francuskie garsonki od Chanel? A Żydzi, Cyganie, Polacy, Rosjanie byli im kompletnie obojętni pod warunkiem, że dali sobie odebrać złoto i futra? Nie było w tych masach nienawiści, tylko oportunizm?
GÖTZ ALY: – Te wiwatujące masy to są czyste filmy propagandowe. Takie filmy kręcono nie tylko za Stalina w Związku Radzieckim, takie filmy powstawały również w latach 50-tych w Polsce. Przecież masy wiwatowały również na Placu Czerwonym czy na Placu Defilad w Warszawie. Nie miało to jednak wiele wspólnego z rzeczywistością. Te sceny spod Pałacu Sportów w Berlinie, kiedy Goebbels krzyczy: „Czego chcecie: masła czy armat?!” A tłum odpowiada rykiem: „Aaarmat!” – to wszystko była zainscenizowana propaganda. Kiedy wybuchała druga wojna, Niemcy jako naród byli potwornie przestraszeni. Nie było zachwytu z powodu wybuchu wojny. Dla odmiany przez pierwsze 6 miesięcy pierwszej wojny Niemcy byli w narodowej euforii. Natomiast kiedy napadem na Polskę zaczęła się druga wojna – nie było społecznej akceptacji dla tej ofensywy.
– Tego od pana nie kupię. Czytałam i słyszałam dosyć wypowiedzi, m.in. byłego prezydenta RFN – Richarda von Weizsäckera, który sam był żołnierzem, o tym, jak głęboko wierzono, że Polacy są ich arcywrogami, a tereny wcielone po Wersalu do Polski muszą zostać odebrane. Oraz, że dynamicznie rozwijający się dzięki zdrowej żywności i gimnastyce jasnowłosy i błękitnooki naród aryjskich panów potrzebuje przestrzeni do życia na wschodzie. Weizsäcker powiedział, że dopiero gdy jego brat padł w kilka dni po rozpoczęciu wojny gdzieś w zachodniej Polsce, to wtedy dopiero naszły go przemyślenia. Ale nie co do sensu tej wyprawy, tylko co do sensu wojny jako takiej. Wierzę, że – tak jak pan opisuje – w tym rauszu nagłego bogacenia się, rozdrapywania majątku żydowskich sąsiadów – wielu nie zauważyło nawet, że Niemcy napadły na Polskę. Ale niezależnie od prawdziwych celów, doprawioną na ostro ideologią przesiąknęło wielu. Zbyt wielu.
GÖTZ ALY: – Nie zamierzam wcale zaprzeczać, że niezależnie od poglądów politycznych wielu głęboko w to wszystko wierzyło. W końcu to się trzyma do dzisiaj – to poczucie niesprawiedliwości z Trianon. Pomimo to nie było wówczas zachwytu z powodu rozwoju sytuacji. Nie było na dworcach kobiet wymachujących kwiatami na pożegnanie żołnierzy jadących na front. I tym właśnie zajmuję się w swojej książce: w jaki sposób ówczesny rząd zainteresował społeczeństwo tą wojną, przekonał je do niej. Tym bardziej że od razu na początku było wiadomo, iż będzie to wojna toczona na dwóch frontach. Lęk społeczeństwa został, co prawda na krótko, przełamany zwycięstwem nad Francją.
– Opisuje pan, jak reformami społecznymi, ułatwieniami podatkowymi etc. rząd Hitlera przekonywał społeczeństwo do swojej polityki. Ale opisuje pan również z wieloma szczegółami ten niesamowity podwójny rabunek, jaki miał miejsce w całej Europie: oficjalnie – do kasy państwa, choć i to wymknęło się szybko spod kontroli, i nieoficjalnie – na własną rękę.
GÖTZ ALY: – Moi czytelnicy przysyłają mi rozmaite dowody tego, co się działo. Na przykład tu mam taki list pisany przez pewnego żołnierza z Paryża 19 stycznia 1942:
Drodzy Rodzice i Rodzeństwo! Dzięki za list z 14 stycznia. Rozglądałem się za tymi butami, ale można je dostać tylko na talon. Zobaczę, czy mi się uda jeden skombinować. Kiedy dostanę żołd, wyślę wam butelkę rumu. Zapakuję dobrze w gazety, żeby doszła cało. Pończochy kosztują 8 Reichsmark i mają być podobno z jedwabiu, ale czy to naprawdę jedwab, nie wiem. Mam je kupić? Dziś wysłałem wam paczkę: pół kilo orzechów, z których 4 zjadłem, butelkę wody do włosów, dwie kostki mydła, pasta do zębów, grzebień, pasek i krawat dla taty oraz 3,5 metra materiału. Dałem sobie zrobić zdjęcie. Jeżeli dobrze wyjdzie, to każę powiększyć do rozmiarów 30X44 cm i w kolorze. Oczywiście to kosztuje, ale co tam !Inaczej pieniądze pójdą na piwo. Tu w Paryżu mamy specjalne miejsca dla żołnierzy: kina, kawiarnie i teatry, gdzie ceny są niskie. To są najlepsze kina, kawiarnie i teatry Paryża-meble i boazerie z drzewa dębowego i czerwonego pluszu. Jedzenie mamy niezłe, ale za mało. Nie mogę pisać o tym więcej, żeby nie oskarżono mnie o bunt. (…) Kończę i pozdrawiam Was. Wasz Hermann.
– Pisze pan o tym, jak odpowiednimi przepisami i dzięki podwyżce żołdu kupiono entuzjazm armii…
GÖTZ ALY: – Podczas pierwszej wojny żołnierze i ich rodziny byli bardzo źle potraktowani przez rząd. 21 lat później wszystkie te błędy naprawiono z nawiązką. Poborowi i oficerowie otrzymali nie tylko podwyżki żołdu, ale daleko idącą pomoc „mającą utrzymać uprzedni poziom życia”; rząd spłacał za nich pobrane uprzednio kredyty, w tym nawet kredyty budowlane i obciążenia hipoteczne, ubezpieczenia,a nawet abonamenty za zamówione wcześniej gazety. Rodziny żołnierzy również dostawały znaczną pomoc. Wszystkie urzędy zostały odgórnie zobowiązane do tego by szybko i niebiurokratycznie „umacniać dobry nastrój narodu, w pierwszym rzędzie szerokich mas ludowych”. W październiku 1939 gazety doniosły, że na żądanie Goeringa „narodowosocjalistyczny rząd uwalnia wszystkich żołnierzy na froncie od troski o rodziny”. Co znaczyło, że oprócz wszelkich apanaży, ubezpieczeń społecznych, przydziałów węgla i kartofli oraz rozlicznych przywilejów także czynsz został całkowicie przejęty przez państwo. Tym sposobem kupiono serca pozostałych w domu kobiet: żon, sióstr i matek żołnierzy. Tym bardziej że żołnierzom ma froncie wypłacano 15 proc. żołdu netto, a całą resztę wskazanym przez nich członkom rodziny. Spowodowało to nagłą niezależność kobiet, bo żony i matki dysponowały w ten sposób pozostałymi 85 proc., czyli w praktyce niezłą gotówką i nie musiały się ze sposobu jej wydawania tłumaczyć. Do tego rząd płacił za wszystkie ekstra wydatki, np. za sprzątaczki lub opiekę do dzieci wielodzietnych rodzinach, a nawet kosztowne wykształcenie dzieci. Tym sposobem biedne do niedawna robotnice nie musiały iść do fabryki. Zamiast tego szły do fryzjera. Według danych liczbowych rodziny niemieckich żołnierzy otrzymywały prawie dwa razy tyle netto, co rodziny amerykańskich lub brytyjskich żołnierzy. Ten rodzaj polityczno-socjalnego przekupstwa trzymał mocno w garści ludowe państwo Hitlera.
– Człowiek własnym oczom nie wierzy czytając cytowane przez pana uzupełnienia do rozporządzenia samego Goeringa w sprawie nieograniczonej ilości bagaży, które miał prawo przewozić osobiście żołnierz lub oficer,czyli tego wszystkiego, czego nie chciał z obawy powierzyć poczcie polowej. Otóż mówi się tam, że żołnierz ma prawo mieć ze sobą tyle bagażu, ile zdoła udźwignąć bez korzystania z rozmaitych troków, pasków i rzemyków. Skoro zaistniała potrzeba aż takiego uzupełnienia, to łatwo wyobrazić sobie, co się działo…
– Oficjalnie na początku wojny każdy niemiecki żołnierz mógł otrzymać pocztą polową z domu 50 Reichsmark, wkrótce 100. Do tego przed Bożym Narodzeniem miał prawo dostać z domu dodatkowo 200 Reichsmark po to, by mógł kupić „porządne prezenty”.
Kwatermistrz stacjonujących w Belgii sił Wehrmachtu tak pisał w swoim raporcie: „Trzeba nadmienić, że z tego powodu grozi całkowite opróżnienie miejscowego rynku”. Żołnierze stacjonujący w Holandii mogli wydać dodatkowo 1000 Reichsmark (dziś byłaby to równowartość 10 tysięcy euro) w miesiącu. Tyle oficjalnie. Nieoficjalnie mógł każdy żołnierz przywieźć sobie z przepustki w domu tyle gotówki, ile tylko chciał lub mógł. Bardzo szybko przestano to na granicy sprawdzać. Gotówka ta była zamieniana na miejscową walutę, a za tej pomocą wykupywano wszystko do cna. Zamówienia przychodziły z domu i adresatami milionów paczek przechodzących przez pocztę polową były głównie kobiety.

Jeszcze dzisiaj postarzałym oczy lśnią na wspomnienie wszystkich tych wspaniałości: buty z Afryki Północnej, szampan, aksamit i jedwab z Francji, likiery, kawa i tytoń z Grecji, miód i boczek z Rosji, śledzie całymi beczkami z Norwegii (trzeba było zorganizować specjalny urząd poczty polowej wyspecjalizowany wyłącznie do wysyłek transportów ze śledziami), o delikatesach z Rumunii, Węgier czy choćby Włoch nie wspominając. Heinrich Böll pisał do żony z Galicji, gdzie w Stanisławowie leżał krótko w szpitalu: „Tak się cieszę, że mogłem wspomóc Was tym masłem”. „Mam dla Was pół świniaka” – anonsował tuż przed przyjazdem do domu na krótki urlop. Gdy po 1 października 1940 zniesiono granicę celną pomiędzy Rzeszą i Protektoratem Czech i Moraw, sam wysoki protektor skarżył się w oficjalnym sprawozdaniu na szaleństwo zakupowe żołnierzy i oficerów. „Półki z bagażami w pociągach do Rzeszy wypełnione są pod sam sufit ciężkimi walizami, wypchanymi torbami i nieforemnymi tobołami. Zdumiewające, co można znaleźć w bagażach wysokiej rangi oficerów i urzędników: futra, złoto, zegarki, lekarstwa i buty – a wszystko to w niewyobrażalnych ilościach”. W ten sposób osładzano armii żołnierzy oraz armii pracowników cywilnych wysłanych do pracy na okupowanych terenach, a także ich rodzinom uciążliwości wojny i rozłąki. Tak rodziła się lojalność wobec systemu.

Pamięć o tym w Europie nigdy nie zaginęła. Ja też wiem, pod jaką mniej więcej szerokością geograficzną znajduje się majątek mojej rodziny i ze strony ojca i ze strony matki zrabowany im w czasie wojny. Zdarzyło mi się nawet w pewnym zasobnym berlińskim mieszkaniu rozpoznać drogocenną srebrną wazę, która widnieje na jednym z dwóch zachowanych zdjęć z domu rodzinnego mojej mamy w Warszawie. Oczywiście nie mam pewności, czy to nasza, czy jakaś bardzo podobna, w każdym razie brat pana domu był w czasie wojny w Warszawie, gdzie zginął podczas powstania, ale od tamtej pory mam psychiczne trudności z utrzymywaniem kontaktów z tą rodziną…
O zagrabionym majątku Żydów europejskich można mówić całymi godzinami. Deportacje Żydów do obozów zagłady następowały też geograficznie według mapy bombardowań alianckich. 4 listopada 1941 roku pisał w swoim sprawozdaniu wiceprezydent do spraw finansowych miasta Kolonii, że 21 października rozpoczęto wysiedlenia Żydów z Kolonii i Trieru, aby zwolnić mieszkania dla zbombardowanych obywateli niemieckich. Z tego samego powodu wysiedlono do getta w Litzmanstadt (Łódź) 8 tys. Żydów z Berlina, Kolonii, Hamburga, Frankfurtu nad Menem i Düsseldorfu. Dziesięć dni później nastąpiła druga fala wysiedleń z innych miast niemieckich, które zostały zbombardowane przez aliantów: 13 tys.Żydów wysiedlono do gett w Rydze, Kownie i Mińsku. Oficjalnie na głowę wolno było wysiedlonym z Niemiec Żydom zabrać 50 kilogramów. Oczywiście pakowano najcenniejsze oraz ciepłe rzeczy. Walizki te przeważnie zostawały już na dworcu, ponieważ był to trick w celu uniknięcia paniki oraz po to, aby ofiary same wysortowały najlepsze rzeczy. Tak stało się na przykład z Żydami wysiedlonymi z Królewca. Kufry zostały na dworcu, a oni trafili do obozu Mały Trościeniec koło Mińska. Do Zagębia Ruhry latem 1943 r. przybyły transporty zrabowanych rzeczy po czeskich Żydach. Kierownik praskiego Treuhand, czyli Powiernictwa, pisał w raporcie z dumą, jak to pod jego nadzorem dobra pożydowskie stały się „dobrem ludowym”. Lista głównych kategorii z lutego 1943 (już dobrze przebranych) wyglądała imponująco: 4 817 kompletnych sypialni, 3907 kompletów kuchennych, 18 297 szaf, 25 640 foteli, 1 321 741 urządzeń gospodarstwa domowego, 778 195 książek 34 568 par butów, 1 264 999 sztuk bielizny, odzieży i innych rzeczy. W końcu 1943 roku pełnomocnik w Belgii poskarżył się, że żądania Berlina dostarczania mebli oraz innych przedmiotów są zawyżone. Tak długo, jak nie zostanie przeprowadzona kolejna fala deportacji żydowskich nie jest on w stanie wypełnić zamówień. Kiedy przez kilka miesięcy nic się nie stało, sam zwrócił się do Gestapo, by „w interesie zbombardowanych w Rzeszy” natychmiast aresztować pozostałych w Lüttich, czyli Liege, 60 żydowskich rodzin. Oczywiście mówię tu tylko o łupach przeznaczonych dla indywidualnych osób lub rodzin. Nie dyskutujemy teraz o tym, co trafiało do Banku Rzeszy, ani o łupach wskutek aryzacji takich jak fabryki, hotele, wille, domy czy inne nieruchomości, samochody etc. etc.
– A co do zakupów żołnierzy – gdyby jeszcze pieniądze za kupione towary zostawały w danym kraju… ale przecież okupacja znaczyła ni mniej ni więcej tylko rabunek lokalnych bogactw, w tym także zabór wszelkich dochodów. Wydane przez żołnierzy pieniądze z kas sklepowych w Belgii, Holandii, a po upadku Mussoliniego także i Włoch, wędrowały z powrotem do Banku Rzeszy…
GÖTZ ALY:

– Nie tylko to. Już przed wojną wskutek pełnego zatrudnienia i stałego podnoszenia kosztów socjalnych i masowych ubezpieczeń niepomiernie wzrosło negatywne saldo w budżecie Rzeszy. Jednocześnie wzrosła siła nabywcza społeczeństwa przy cofnięciu się produkcji dóbr konsumpcyjnych na rzecz przemysłu zbrojeniowego. Zrobiono więc wszystko, aby nieuniknioną inflację przenieść na tereny okupowane. Do tego kosztami okupacji obciążano okupowane kraje. Nazywało się to „danina na rzecz obrony” – Wehrbeitrag. Taka Polska , konkretnie wówczas Generalna Gubernia, nie była oficjalnie okupowana, lecz znajdowała się „pod ochroną militarną” i musiała za to słono płacić. Gdy np. ustalona przez ministra finansów Rzeszy danina za rok 1941 w wysokości 150 mln. złotych nie starczyła, zmuszono GG do spłaty wiosną 1942 daniny za poprzedni rok w dodatkowej wysokości 350 mln. Czyli w sumie 500 mln. zł. Na rok 1942 ustalono kontrybucję w wys. 1,3 miliarda złotych, a w roku 1943 minister zażyczył sobie 3 miliardy. Dodatkowo Wehrmacht wystawiał Generalnej Guberni rokrocznie rachunki za swą służbę i utrzymanie stacjonujących żołnierzy. Np. za rok 1942 rachunek opiewa za 400 tysięcy żołnierzy na 100 mln. Złotych miesięcznie, choć faktycznie w GG znajdowało się „tylko” 80 tys. żołnierzy. Bank emisyjny w Polsce musiał każdy gram złota oddać bankowi Rzeszy. Wartość złota była następnie poświadczana pro forma na papierze. To samo dotyczyło wszelkich dewiz. Aby pokryć rosnące koszty komunalne GG gubernator Frank podniósł podatki od nieruchomości. Dotyczyło to tylko Polaków. Żyjący w GG Niemcy do granicy 8 400 zł dochodów rocznie nie płacili żadnych podatków. Także i pod tym względem żyło się Niemcom na terenach polskich znacznie bardziej komfortowo aniżeli w Rzeszy. W każdym razie zastosowano bardzo przemyślny system finansowania kosztów wojny przez okupowane kraje. Także rabunek mienia dzięki doświadczeniom z aryzacją mienia żydowskiego w Niemczech w 1938 roku polegał na ciekawym tricku, który dzisiaj pozwala wymigać się od wszelkiej odpowiedzialności. Przeprowadzano bowiem wszystkie te transakcje przez pozostawione przy życiu banki danych krajów, a dopiero potem sumy te składały się na całą kontrybucję.

– Tłumaczy to pan w swojej książce bardzo dokładnie i za pomocą wielu liczb oraz oddzielnie dla wielu okupowanych krajów. Pomimo tej buchalterii czyta się to jak kryminał. Trzeba być Niemcem, to znaczy urodzić się i wychować w tym najbardziej skomplikowanym systemie podatkowym świata, żeby było się w stanie nie tylko przeorać dostępne archiwa pod tym kątem, ale jeszcze wszystkie te tricki przejrzeć. Proszę potraktować to jako komplement. Walnął mnie pan niczym obuchem rozdziałem na temat potrójnego wykorzystania robotników przymusowych.
GÖTZ ALY: – Piszę obszernie i podając ścisłe liczby, jak robotnicy przymusowi niezależnie od swych niewolniczych zarobów bez własnej wiedzy byli obdzierani ze składek na fundusz rentowy i ubezpieczenia. Tak więc powojenni niemieccy renciści oraz kasy chorych korzystali przez lata także ze składek niewolników Rzeszy.
– Gdyby się o tym dowiedzieli, to po wojnie ci, co przeżyli, mieliby prawo doliczyć sobie lata pracy dla Niemców do stażu pracy, a odszkodowania powinny im zapłacić nie tylko koncerny przemysłowe, ale i fundusze rentowe oraz kasy chorych.
GÖTZ ALY: – Osobiście uważam, że każdy obywatel Niemiec do dzisiaj korzysta z ograbienia całej Europy, każdy więc powinien złożyć się choćby drobną sumą na refundację, gdyby chciał być moralnie w porządku.

Konkretnie: ubezpieczenia chorobowe dla rencistów mielibyśmy także i bez Hitlera, tak jak mają je wszystkie postępowe państwa Europy, ale my dostaliśmy je już w 1941 roku. I dlatego tylko, że całe wpływy na ubezpieczenia socjalne płacone były z kieszeni robotników przymusowych oraz ofiar, w szczególności ofiar żydowskich zapracowanych na śmierć w tzw. szopach w gettach albo w KZ-tach. I teraz jest taki problem: jedni pracowali w fabryce Daimlera-Benza, którego aktualny adres oraz numer konta posiadamy i dziś. A inni pracowali bezpośrednio na rzecz państwa Hitlera i wpływy szły na rzecz wszystkich obywateli III Rzeszy. Obywatele jeszcze żyją, ale tego państwa już nie ma.

Moja książka daje mnóstwo argumentów dla żądań restytucyjnych. Jako obywatel jestem im przeciwny, bo po co mają się o to spierać nasze dzieci? Ale jako historyk muszę to zbadać i zapisać. I jako historyk muszę zbadać i opisać, co było w historii dobre, a co było złe. Muszę to wysublimować i opisać konsekwencje. Jednak wiem dokładnie i moje badania to potwierdzają, że nie ma czysto dobrych i czysto złych faktów i w prostej linii od nich tylko dobrych lub tylko złych konsekwencji. Naziści wprowadzili mnóstwo ustaw i regulacji, które służyły z pożytkiem całemu narodowi wiele dziesiątków lat, lub służą nadal.
– A także całe mnóstwo negatywów, które utrzymały się po dziś dzień, ze słynnym „prawem krwi” na pierwszym miejscu… Czy wie pan, że te pana twierdzenia i wyliczenia cytowane są na stronach internetowych neonazistów?
GÖTZ ALY: – Wiem, ale nie jestem odpowiedzialny za to, jak i w jakim kontekście oraz przez kogo jestem cytowany.
– Pomimo tej bezprzykładnej wojennej grabieży pisze pan w wielu miejscach, że wojna się Rzeszy nie opłaciła, że ludowe państwo Hitlera na długo przed 8 Maja 1945 poniosło ekonomiczną plajtę. Prawdę mówiąc, nie chce mi się w to wierzyć. A te gigantyczne koncerny? Czy one nie płaciły podatków?
GÖTZ ALY: – Proszę nie zapominać, że wielki przemysł nie miał zaufania do Hitlera. Przez cały czas wyprowadzano za granicę gigantyczny kapitał… Koncerny były bardzo sceptyczne wobec narodowych socjalistów. Nie ufały Hitlerowi i nie chciały inwestować w pożyczkę narodową. Tym bardziej po Stalingradzie, kiedy już było wiadomo, że klęska jest nieuchronna. Podobnie było z indywidualnymi obywatelami, tyle że później. Na wiosnę 1945 nagle wszyscy zaczęli podejmować na gwałt gotówkę złożoną w banku. Zaufanie i lojalność prysły, kiedy okazało się, że niewiele da się z tego państwa wycisnąć.
– Pozwoli pan, że zacytuję na koniec jeden z akapitów (str. 359-360):
[quote]…Kiedy Trzecia Rzesza została wreszcie niemal pokonana przez aliantów i tonęła w gruzach, Fritz Reinhardt (minister finansów, odpowiedzialny za zrabowane Żydom złoto – przyp. JMW) przedstawił 16 stycznia 1945 ostatni rzut oka na straconą przyszłość. Rząd przeznaczy w przyszłości ponad 5 miliardów Reichsmark rocznie na pomoc szkolną dla dzieci. Suma ta według ówczesnych miar była ponad wszelką miarę wysoka. „Następnym krokiem w odciążeniu rodzin – tłumaczył – będzie zniesienie kosztów wykształcenia, opłat za naukę i przybory do nauczania”. W ten sposób miały powstać „silne, upolitycznione, gospodarczo i finasowo zdrowe Wielkie Niemcy jako pierwsze opiekuńcze państwo na ziemi” (podkr. JMW)…[/quote]

Państwo Hitlera

Nie tylko w tym miejscu, choć w tym szczególnie, czytelnik uzmysławia sobie, ile socjalnych udogodnień i przywilejów przetrwało do obecnych czasów i są one lub już zostały zlikwidowane przez rząd socjaldemokratów. A z czego finansowano to wszystko przez 60 lat? Niech to pytanie wisi w powietrzu, bo chyba ani Pan, ani nikt nie jest w stanie na nie odpowiedzieć. Dziękuję Panu za rozmowę, a czytelnikom polskim życzę, aby Pana książka jak najszybciej do nich trafiła.
Rozmowa z niemieckim historykiem Götzem Aly ukazała się w „Odrze” 9/2005



http://niezlomni.com/kazdy-obywatel-niemiec-do-dzisiaj-korzysta-ograbienia-europy-jego-glosna-ksiazka-wywolala-w-niemczech-burze-czyli-z-czego-finansowano-pierwsze-panstwo-opiekuncze-na-ziemi/

 

Dlaczego Polacy to biedacy?

Dlaczego Polacy to biedacy? Przedsiębiorca z Nowego Sącza pokazuje, jak firmy z Unii niszczą konkurencję

Dlaczego, choć jesteśmy w jednej Unii Europejskiej od 12 lat, to wciąż zarabiamy czterokrotnie mniej niż w bogatszych krajach? Ryszard Florek, biznesmen z Nowego Sącza, założyciel firmy Fakro dokładnie zdiagnozował jedną z przyczyn. Europejskie koncerny robią wszystko, aby stłamsić rodzącą się w nowych krajach UE konkurencję.

Wojna wśród producentów okien dachowych, między duńskim Veluksem i nowosądeckim Fakro, rozgorzała na nowo. Sprawa już dawno wyszła poza prosty spór o to kto ma niższe ceny, dłuższe gwarancje i lepsze patenty poprawiające życie klientów. Ryszard Florek i jego współpracownicy opracowali listę bardzo poważnych zarzutów, odkrywając kulisy funkcjonowania wspólnego i rzekomo wolnego rynku Unii Europejskiej.

Ryszard Florek, Fakro

Jeśli w Unii lub w Polsce nie zmienimy dotychczas obowiązujących zasad, to nie mamy szans na zmianę sposobu podziału zysków, ani na rozwój polskich firm. Polskie firmy nie mając takiego kapitału, ani efektu skali nie są w stanie rozwijać się, konkurować, a tym samym wpływać na zmianę tych proporcji. Zachodnie koncerny oprócz posiadania wysokich korzyści skali oraz kapitału, posiadają również zdolności do manipulacji kosztami i cenami produktów oraz wykorzystywania swojej siły rynkowej tak, żeby bez żadnych ograniczeń mogli, w zgodzie z obecnym unijnym prawem zniszczyć rodzącą się w krajach Europy Środkowo-Wschodniej konkurencję

Według przedsiebiorcy, Velux, dysponujący 75-85 procentowym udziałem w rynku okien dachowych na świecie robi wszystko, aby nie dopuścić do rozwoju konkurencji. To "wszystko" przyjęło formę agresywnej walki rynkowej wymierzonej w zawodnika numer 2 na świecie czyli firmę z Nowego Sącza. Oto przykłady:
Stosowanie drapieżnych cen. Na rynkach gdzie polska firma rozwija sprzedaż i stanowi zagrożenie dla potentata: w Czechach, Rosji, na Słowacji i Łotwie, ten sprzedaje swoje okna poniżej kosztów produkcji, twierdzi Fakro. Utracone zyski rekompensuje sobie na rynkach, gdzie ma ugruntowaną pozycję, m.in. w krajach Europy Zachodniej.

Fakro

Tania marka do walki z konkurencją. Fakro twierdzi, że elementem strategii Veluxa było wprowadzenie na rynek siostrzanej marki tanich okien dachowych RoofLITE. Celem nie było i nie jest normalne konkurowanie i zdobywanie rynku, a jedynie zamykanie Fakro kolejnych możliwości i opcji rozwoju poprzez oferowanie niezwykle tanich produktów.
Super-rabat dla swoich. Velux wynagradza lub karze dystrybutorów okien dachowych za pomocą przyznawania lub odbierania dodatkowych świadczeń, premii i rabatów, w zależności od tego, jaką dany dystrybutor ma relację z polską firmą. Wyobraźcie sobie, że przychodzicie do salonu budowlanego i dystrybutor przy każdej okazji wciska wam "lepszy duński produkt", bo za te okna ma najwyższą marżę. A im więcej ich sprzeda, tym lepsze warunki uzyska u producenta. W takich firmach żaden sprzedawca nie poleci polskich okien klientowi.

Umowy na wyłączność. Velux zawiera je z innymi podmiotami, producentami komponentów niezbędnych do produkcji okien dachowych. Umowy nie pozwalają Fakro uzyskać produktów lub usług od tego samego podmiotu. W niektórych przypadkach chodzi o jedynego dostawcę danego produktu na rynku. Florek podawał przykład zakontraktowania przez konkurenta całej rocznej produkcji szyb hartowanych, czy okuć.

Jeśli dodać, do tego że Velux dysponuje 20 krotnie większym kapitałem od Fakro, to na tak poustawianym rynku Polacy zawsze będą zbierać cięgi. Wystarczy przypomnieć inną wojnę Lego z producentem kloców Cobi - gdzie w sporze prawnym Duńczycy zażądali nawet zniszczenia maszyn polskiej firmy.

Ryszard Florek, Fakro

Kiedy zaczynaliśmy, w Europie było ponad 30 firm produkujących okna dachowe - polskich, czeskich, słowackich, rosyjskich, rumuńskich. Dziś albo już ich nie ma, albo odnotowują straty. Rynek globalny jest bardzo brutalny. Nasz konkurent, walcząc z nami, przy okazji wyciął ich prawie wszystkich.

Oczywiście wszystkim tym zarzutom Velux stanowczo zaprzecza. Jorgen Tang-Jensen, szef firmy Velux, w rozmowie z naTemat przekonywał, że wszystkie działania jego firmy są zgodne z prawem i nie są wymierzone w polskiego producenta. Duńczycy punktują, że we wszystkich spółkach w Polsce zatrudniają ponad 3300 osób. W Polsce produkują okna warte ponad 1,4 mld zł. Przez ostatnie 3 lata zainwestowali u nas przeszło 350 mln zł, głównie w modernizację i rozbudowę linii produkcyjnych. Jednak sama zapowiedź konferencji prasowej Fakro sprowokowała ripostę Veluksa i komunikat o naruszeniu dóbr osobistych spółki. Pracownicy duńskiej firmy stali przed wejściem na konferencję Florka i rozdawali ulotki, że wszystko o czym mówi się w środku to nieprawda.

Duńczycy nas kolonizują?
Pikanterii całej sprawie dodaje fakt, że kilkanaście lat temu, kiedy polska firma zaczynała się dynamicznie rozwijać, Duńczycy złożyli polskiemu przedsiębiorcy propozycję odkupienia udziałów w biznesie. Podczas spotkania emisariusze koncerny narysowali Polakowi dokładny schemat włączenia polskiej firmy do grupy. Florek uniósł się honorem, nie chciał się sprzedać i od tej chwili rozpoczęła się wojna na wyniszczenie. Kto pierwszy rozpocznie produkcję w Chinach, kto kupi lepszy prezent na urodziny szefowi związku niemieckich dekarzy, kto pierwszy opatentuje nowy system klamek, zaczepów montażowych i przy okazji oprotestuje patenty przeciwnika. Przyczynkiem jednego z absurdalnych procesów była rzekomo źle napisana instrukcja montażu okna – co mogło zagrażać bezpieczeństwu użytkowników.

Pierwszy raz Fakro poskarżyło się na działalność konkurenta w 2009 roku. Skarga złożona w polskim UOKiK trafiła wówczas do Komisji Europejskiej. Postępowanie zakończono bez rozstrzygnięcia. Od tamtej pory Florek i jego zespół cały czas zbierali dowody nadużywania pozycji przez potentata (kilka tysięcy stron relacji zagranicznych handlowców, faktur, raportów z wywiadowni gospodarczych itd.) i teraz jeszcze uderza w jego czuły punkt.

Przedstawia dane jak zagraniczny konkurent, organizując produkcję w Polsce, przy okazji kolonizuje nasz rynek. Jeśli produkowane w Polsce kompletne okno trafia na rynek niemiecki, to podział zysków wygląda następująco: ze sprzedaży zagranicznej jeden procent zysku trafia do Polski, 5 procent zasila spółkę dystrybucyjną na rynku niemieckim, ale dzięki wymianie faktur z duńską centralą 15 procent trafia do kasy firmy matki w Danii. W ten sposób mimo, że 40 proc. globalnej produkcji w okien dachowych odbywa się w Polsce. To w naszym kraju pozostaje zaledwie 2,7 proc. globalnych zysków tej branży. Skutek? To w Danii, a nie w Polsce powstają dobrze płatne miejsca pracy.

Ryszard Florek, Fakro

Największym dobrem państw tworzących Unię Europejską jest dostęp do wspólnego rynku wewnętrznego. Unia Europejska ma obowiązek stania na straży ładu, sprawiedliwości i równego konkurowania na rynku wewnętrznym. Obecnie jednak z tego dobra korzystają bogate kraje Europy Zachodniej, tym samym dostęp do równej konkurencji biedniejszych krajów europejskich jest znacznie ograniczony

Unia to lobby
Skargi polskiej firmy i żądania o poskromienie giganta trafiają w próżnię. W pierwszym postępowaniu KE członkiem 3-osobowego zespołu do zbadania biznesowego case'u był duński ekonomista Svend Albaek. Po zakończeniu postępowania przygotował on artykuł do unijnego biuletynu. Artykuł sprowadzał się do opisu, dlaczego Fakro nie ma racji w sporze z Veluksem. Tekst opatrzył dopiskiem, że to jego prywatna opinia, a nie oficjalne stanowisko, ale Velux do dziś wykorzystuje materiał jako główny dowód własnej niewinności.

Również teraz oskarżenia polskiej firmy (opracowane przez zawodowych prawników) odbijają się jak piłka od unijnego urzędu do spraw konkurencji. Florek twierdzi, iż dlatego, że jego szefową jest Dunka Margrethe Vestager. I jeszcze podkreśla, że od czasu rozszerzenia Unii Europejskiej w 2004 roku, stanowiska Komisarza ds. Konkurencji oraz Dyrektora Generalnego ds. Konkurencji nigdy nie przypadły urzędnikom pochodzącym z nowoprzyjętych krajów. Ma to dowodzić, że duże firmy ze "starej unii" bronią się przed rodzącą się konkurencją w nowych krajach wspólnoty.

Tropów nie trzeba szukać daleko. Vestager w wypowiedzi dla agencji Bloomberga (ale skierowanej do duńskich firm) zapowiadała walkę o obronę duńskich interesów w Brukseli. Dlatego trudno się dziwić oświadczeniu urzędu. "Rozpoczęcie analizy skargi Fakro wymagałoby znacznych zasobów i najpewniej byłoby nieproporcjonalne ze względu na ograniczone prawdopodobieństwo stwierdzenia występowania naruszenia".

 tomasz.molga@natemat.pl

http://innpoland.pl/128387,zagraniczne-montownie-pozostawiaja-w-polsce-zaledwie-2-7-proc-zyskow-dlatego-wciaz-zarabiamy-mniej-niz-na-zachodzie

Pracujemy dziś dłużej niż w średniowieczu

Kapitalizm nas wyzwolił? Pracujemy dziś dłużej niż w średniowieczu

12 listopada 2016, 12:45 | Aktualizacja: 14.11.2016, 12:57

Panuje dość powszechne przekonanie, że dawniej losem człowieka była praca ponad siły. I dopiero kapitalizm ludzkość z tej pułapki wyzwolił. Fakty pokazują jednak, że było dokładnie odwrotnie.

Oczywiście wszyscy przypomną zaraz, że zanim doszło do ustawowego ograniczenia dniówki do ośmiu godzin (40 godzin tygodniowo), robotnicy tyrali nawet dwa razy tyle. Faktycznie. Praca po kilkanaście godzin na dobę była chlebem powszednim XIX-wiecznego robotnika. Istnieją statystyki dowodzące, że w roku 1840 w Wielkiej Brytanii pracowało się 70 godzin tygodniowo. Co daje grubo ponad 3 tys. przepracowanych godzin rocznie. Na tym tle dzisiejsze 1,8–1,9 tys. godzin rocznie (a w Polsce to nawet 1963 godziny, według nowych danych OECD) wydaje się rajem na ziemi.

Tylko że jest jeden problem. Takie porównanie nie uwzględnia tego, ile właściwie pracowało się wcześniej. A więc zanim kapitalizm wprowadził ludzkość na ścieżkę szybkiego wzrostu. A może raczej należałoby powiedzieć, zagnał większą część populacji w kierat. Próbował to pokazać już wiktoriański ekonomista Thorold Rogers (1823–1890). Szacował on, że w średniowieczu robotnik rolny był „w pracy” nie dłużej niż 8 godzin. Rogers komentował w ten sposób postulaty skrócenia czasu pracy wysuwane przez rodzące się ruchy robotnicze. „To nie jest żadna fanaberia. Oni postulują powrót do tego, co było normą jakieś 400 czy 500 lat temu”.
Rogers oraz wszyscy następni ekonomiści zajmujący się problemem czasu pracy nie bazowali oczywiście na gotowych statystykach. Bo takie nie istniały. Opierali się jednak na mocnych dowodach. Czyli na dokumentach z epoki. Na przykład na opisach takich jak ten elżbietańskiego kronikarza (XVI wiek) Jamesa Pilkingtona, biskupa Durham. Który delikatnie nawet pomstował na współczesnych mu robotników rolnych, którzy „nie przychodzą wcześnie, bo muszą się wyspać”. A jak już przyjdą, to nie zaczynają dniówki bez śniadania. W południe oddalą się na drzemkę. Po południu mają zaś jeszcze jedną przerwę na posiłek. Innym źródłem dla takich szacunków są dokumenty określające warunki zatrudniania służby. Pisał o tym jeszcze przed drugą wojną historyk H.S. Bennett w książce „Life on the English Manor. A Study On Peasants Condition 1150–1400” (Życie w angielskim dworze 1150–1400). Z jego odkryć wynika, że gdy służący musiał być na nogach przez cały dzień od rana do świtu, to liczyło mu się to jako dwie dniówki. Znów więc normalnością było owe osiem godzin lub mniej.

>>> Czytaj też: Pracujemy najdłużej od 6 lat. Opublikowano najnowszy raport OECD
Do tego dodać należy całą masę świąt kościelnych (nie tylko niedziele), gdy praca była jeśli nie zabroniona, to na pewno mocno ograniczona. I tu literatura jest obfita. Szacuje się (choćby Edith Rodgers w książce „Discussion of Holidays in the Later Middle Ages”), że w Anglii czas świąteczny zabierał około jedną trzecią roku. We Francji na wolne składały się 52 niedziele, 38 świąt oraz 90 dni odpoczynku. W Hiszpanii zagraniczni podróżnicy ze zdziwieniem notowali, że wakacje trwały tam w sumie ok. pięciu miesięcy.

Nie zapominajmy też o sile przetargowej pracownika najemnego. Która bywało, że znacząco rosła. Zwłaszcza gdy w wyniku epidemii (dżuma w XIV wieku) albo wojen zaczynało brakować rąk do pracy. Wygląda jednak na to, że mieszkańcy średniowiecznego Zachodu zachowywali się wówczas zupełnie inaczej niż dzisiejszy pracownik wychowany do życia w kapitalizmie. Dziś jest bowiem tak, że gdy popyt na pracę rośnie, to teoretycznie zaczyna się „rynek pracownika”. Czyli (znów teoretycznie, bo w praktyce to różnie bywa) w górę powinny iść płace. W średniowieczu też szły. Co sprawiało, że ówczesny robotnik szybciej zarabiał sobie wystarczającą (z jego punktu widzenia) sumę. I wtedy odmawiał dalszej pracy. Jeszcze bardziej czas odpoczynku przedłużając. Z dzisiejszego punktu widzenia jest to posunięcie raczej nietypowe. Co tylko pokazuje, że kierat, o którym pisałem na początku tego tekstu, jest zjawiskiem jak najbardziej realnym.

http://forsal.pl/artykuly/991986,kapitalizm-nas-wyzwolil-pracujemy-dzis-dluzej-niz-w-sredniowieczu.html

Niemcy wg Cata Mackiewicza

Spróbujmy spojrzeć na niemieckie obozy śmierci, tortur, cierpienia i nieszczęścia wyłącznie jako na szereg cyfr, rysowanych zakrwawioną, brudną kredą na wielkiej tablicy, na której się dodaje i odejmuje dane potrzebne Hitlerowi do wygrania wojny. I tutaj chciałbym zawołać jak najgłośniej: Hitler przegrał tę wojnę, bo nie umiał się pozbyć psychologii zbuntowanego niewolnika. Czym był Hitler? – wykolejeńcem, pętakiem po wiedeńskich domach noclegowych, pariasem społeczeństwa. Hitler w młodości jest wciąż upokarzany, pochodzi z bękartów, nie zdaje egzaminów do szkół, ludzie śmieją się z jego aspiracji malarskich, które kocha, głoduje, jest szturchany, poniewierany. Czym był hitleryzm w swoich początkach? Był to ruch ludzi głodnych i bezrobotnych; ruch ludzi upokarzanych społecznie i narodowo; bo hitleryzm powstał po klęsce Niemiec i w czasie okupacji ziemi niemieckiej przez wojska obce. I oto ten zbuntowany niewolnik wyżywa się w feeriach czerwonych chorągwi z czarnym krzyżem, oblewanych światłem reflektorów, w milionach ludzi podnoszących jednocześnie ręce, w parteitagach, a wreszcie zwycięża Europę, zaczyna walczyć ze światem.

Kiedyś w 1866 roku Prusy zwyciężyły Austrię i pyszne wojsko pruskie przygotowywało się do wejścia do Wiednia. I oto ów prawdziwie wielki mąż stanu, Bismarck, powiedział: „Do Wiednia wkraczać nie będziemy, bo to upokorzy Austriaków, którzy mogą być nam potrzebni, mogą być naszymi sojusznikami”. Generalicja, wojsko, król ryczeli z oburzenia. Bismarck postawił na swoim. Był w tym wspaniały umiar władcy, który umie panować.

Po klęsce Francji w 1940 roku cała Europa jest zależna od Niemiec, które od czasu do czasu zdobywają się na jakieś gesty, frazesy, deklamacje na temat wspólnoty interesów Europy walczącej z siłami pozaeuropejskimi. Cóż z tego, kiedy gesty te są dźwiękiem pustym, symbolem nie tego, co jest, lecz tego, czego nie ma. Zbuntowany niewolnik nie umie zaprzestać swej zemsty, nie umie powstrzymać swej nienawiści, chęci ucisku, gwałtów, zniszczenia. Jego próby poskromienia swej natury są śmiesznie bezradne: Hitler odsyła trumnę Orlątka z Austrii do Paryża, ale jednocześnie zatrzymuje jeńców francuskich w Niemczech, rozstrzeliwuje okrutnie i głupio zakładników, pompuje w naród francuski nienawiść do okupanta, jak tylko może, wyciska Francję gospodarczo jak cytrynę. Gdybyśmy wchodzili w szczegóły polityki niemieckiej w czasie tej wojny, to stwierdzilibyśmy, że nie tylko pobite Francja, Belgia, Holandia, Norwegia były uciskane i masakrowane przez Niemców, ale Hitler był także złym sojusznikiem dla Włoch, dla Węgier, dla Rumunii i wszystkie te państwa marzyły, aby sojuszu tego się pozbyć. Hasło „Niemcy na czele Europy” ani przez chwilę nie było poważane, skoro cała Europa za największe niebezpieczeństwo uważała przedłużanie panowania Hitlera. Jeśli politykę narodu polskiego podczas tej wojny można uznać za politykę Donkiszota, lub nawet smarkacza, na którego działa każda prowokacja, to polityka Hitlera była polityką wściekłego psa – rzucał się i kąsał wszystkich naokoło i zarażał świat swoją wścieklizną.

Niemcy podczas tej wojny sprawiają wrażenie, że w ogóle zapomnieli o wyrazie „polityka”. Ich polityką było tylko użycie siły. Niemcy z natury nie są rasistami. O nie! Prawdziwymi rasistami na świecie są Anglicy. Zupełnie inaczej potępiany jest w ludowej świadomości moralnej stosunek płciowy z Murzynem w Anglii a w Niemczech. Wściekła propaganda rasizmu rasy niemieckiej, germanizmu, przez Hitlera, była dlatego właśnie taka wściekła, że naród ten był daleki od tych pojęć. W Anglii do rasizmu nikt nikogo nie zachęca, przeciwnie, wszyscy go potępiają, wyklinają, lecz tkwi on we krwi tego narodu; ten, kto będzie się ze mną pod tym względem spierał, niech pojedzie do angielskich kolonii i niech zobaczy. W Niemczech, zbuntowany niewolnik, Adolf Hitler, chciał ten rasizm dopiero narzucić swemu narodowi. I dlatego postawił nie na politykę, lecz na siłę, aby jakimś rekordowym wyczynem siły wszczepić swemu narodowi poczucie jego wyższości. I dlatego zamiast stworzyć dokoła Niemiec konfederację państw niepodległych, równoprawnych z Niemcami, Hitler postawił na V1, V2, na projekty bomby atomowej. Gdyby zwyciężył, wszyscy bylibyśmy niewolnikami.

Co tam mamy mówić o stosunku Niemiec do Polski podczas okupacji. Polska najzajadlej z Niemcami walczyła, zresztą: nemo iudex in causa sua. Zamiast powoływać się na stosunek Niemiec do narodu, który chciał z nimi walczyć, powołajmy się raczej na stosunek Niemiec do narodu, a raczej do kierownictwa politycznego ukraińskiego, które chciało z nimi współpracować. Pewni politycy ukraińscy czekali na przyjście Niemiec jak na Mesjasza. Niemcy nie dali im nic, literalnie nic, prócz mętnych pogadanek przez radio, wreszcie wsadzili ich do obozów koncentracyjnych.

W Rosji Hitler miał możliwości olbrzymie. Wielka armia Własowa, która, stworzona na terytorium rosyjskim, walczyła po stronie Niemiec, jest tego małym dowodem. Gdyby Hitler po wkroczeniu do Rosji nie tylko oświadczył, że walczy wyłącznie z bolszewizmem, a nie z narodem rosyjskim, ale złożył po temu jakieś dowody, to bieg tej wojny byłby zupełnie inny. Ale Niemcy po wkroczeniu do Rosji rozstrzeliwali, rozstrzeliwali i jeszcze raz rozstrzeliwali. Nie potrafili nawet zapowiedzieć rozwiązania kołchozów. Nieśli pożar i krew, ogień i miecz. Poza tym nic. Kto mieczem wojuje – powiada św. Paweł – od miecza ginie.

Ale hitlerowska polityka siły nie tylko była przyczyną jego klęski w Europie, lecz – jak upiorna zjawa w Hiroszimie – ciążyć nadal będzie nad losami nieszczęsnego naszego kontynentu. Austro-Węgry zostały rozbite po tamtej wojnie na szereg małych państw. I oto nazajutrz prawie po tym rozbiciu zjawia się zrozumienie potrzeby sklejenia z powrotem „federacji naddunajskiej”, a nawet jej rozszerzenia ze względów wpierw gospodarczych, a potem jeszcze bardziej ze względów politycznych. Nic z tego nie wychodzi i terytoria poaustriackie ujarzmione są wpierw przez Niemcy, potem przez Rosję, zanim zdążyły się zsolidaryzować. Dlaczego? Bo wojna rozbiła narody środkowej Europy na dwa bloki dwóch stron z czasów wojny, i to uniemożliwiło jakiekolwiek porozumienie. Z jednej strony były: Austria, Węgry, Bułgaria, ze strony drugiej: Czechosłowacja, Jugosławia, Rumunia. Psychika czasów wojny była silniejsza od aktualnych potrzeb gospodarczych i politycznych.

Rozbicie Europy jest dziś nierównie większe. Hitler nie politykował, jego panowanie było panowaniem zemsty, która z kolei narodziła chęć odwetu.

A tragedią Polski jest, że odzyskanie niepodległości naszej możliwe jest tylko w razie uprzedniego osiągnięcia jedności wielkich i średnich państw europejskich.
Wojna jest instrumentem polityki narodowej mającej zwycięstwo na celu. Rozumny rząd używa wojny tylko wtedy, gdy ma warunki odpowiednie. Prowadzenie działań wojennych, w czasie których za jednego zabitego nieprzyjaciela płacimy życiem stu własnych ludzi, jest nie wojną, lecz samobójstwem. Toteż Anglicy zakazali swym obywatelom na wysepkach na kanale La Manche prowadzenia działań zaczepnych przeciw Niemcom.

W swej broszurze List Filozoficzny z września 1945 roku pisałem ironicznie:

Anglicy dawali nam broń i pieniądze, ułatwiali przesyłanie broni i pieniędzy do kraju dla walki z Niemcami. Ale nie tylko Polska była okupowana przez Niemców. Nieprzyjaciel zajął także wysepki na Kanale. Ale na te wysepki, jak to wynika z obecnie ogłaszanych sprawozdań, nie wysłano stąd ani jednego naboju, ani jednego wezwania do oporu czynnego. Biedne wysepki angielskie! Czemuż to o nie mniej dbano niż o Polskę, czemuż zapominano o nich przy podziale broni?

Dowiedziałem się później, że burmistrz jednego z miasteczek na tych wysepkach, który podpisał list gończy, wyznaczający nagrodę za pojmanie człowieka umieszczającego antyniemieckie napisy na płotach (był to jedyny odruch walki z okupantem na tych wysepkach), został później przez króla uszlachcony.

U nas taki burmistrz dostałby kulą w łeb od Armii Krajowej, zaopatrywanej w broń przez Anglię.

Pan Litauer pisze naiwnie w swej broszurze, o której już powyżej wspominałem:

Przez blisko trzy lata ze źródeł brytyjskich płynęły pieniądze, sprzęt wojenny i broń, środki lecznicze, aparaty łączności etc. W tym okresie władzom brytyjskim nie szło bynajmniej o jakąś na szerszą skalę zakrojoną akcję powstańczą, lecz jedynie o zmobilizowanie i przygotowanie jednostek i o nękanie Niemców indywidualnymi aktami terroru, których celem było trzymanie ich w napięciu.

Mądra polityka angielska sprawiła, że narody europejskie biły się za interesy angielskie. Wśród tych narodów najofiarniej, najmniej szczędząc siebie, samobójczo, bił się naród polski. Polityka człowieka, który nie umiał przestać być zbuntowanym niewolnikiem, polityka wściekłego psa sprawiła, że narody europejskie biły się z Niemcami z nienawiścią i egzaltacją.

Stanisław Cat-Mackiewicz

Fragment książki „Lata nadziei”, Wydawnictwo Universitas, Kraków 2012.


http://www.kresy.pl/kresopedia,historia,zabory?zobacz%2Fniemcy

ZNP przeciw reformie edukacji

Prawy.pl

2 godz. ·

Szok! Tacy ludzie uczą dzieci!

Skandal! Nauczyciele sprofanowali polską flagę! – Prawy.pl

prawy.pl

16 komentarzy

39 udostępnień

73 Ty i 72 innych użytkowników

Najpopularniejsze komentarze

Wrr

Komentarze

Udostępnij

Komentarze

Napisz komentarz…

Maciej Synak "Wiecie, pewien bardzo ważny człowiek powiedział, że takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie..." powiedziała (cytat z pamięci) na wiecu jakaś nauczycielka. Podejrzewam, że nie wiedziała, że te słowa powiedział Staszic. :( Z kolei inny nauczyciel powiedział, że tak źle w polskim szkolnictwie nie było od czasów zaborów (cytat z pamięci) - biedak, najwyraźniej dopiero co przyjechał do Polski i nie zorientował się, że tu 75 lat temu była okupacja hitlerowska... A może woli o tym nie mówić, bo się czegoś wypiera?. Trzeciej wypowiedzi nie pamiętam, ale była równie głupia.

Lubię to! · Odpowiedz · Przed chwilą

Wojciech Parobi GÓWNO nie ludzie. Wprowadzali gimnazja ŹLE! , likwidują gimnazja znów ŹLE ! BANDA oszołomów!. Jest niż demograficzny, jest mniej pracy to chyba proste CIEMNA MASO !

Lubię to! · Odpowiedz · 11 · 2 godz.

Irena Tkacz Wspolczuje prawdziwym,porzadnym nauczycielom,za cien jaki polozyli na nich ich ?"kolezanki i koledzy po fachu" swoim antywychowawczym i prostackim zachowaniem

Lubię to! · Odpowiedz · 8 · 1 godz.

Czemu zarabiamy 4 x mniej niż Niemcy

Do sprawdzenia

Skala niewolnictwa w Polsce. Czemu zarabiamy 4 x mniej niż Niemcy przy identycznych cenach?!

Polecamy inspirujące do wielopłaszczyznowych przemyśleń artykuły, z kilkoma istotnymi zastrzeżeniami. Najważniejsze zastrzeżenie, że jak  będziemy mieli silną walutę to będziemy więcej zarabiać, tak jak w Niemczech i na Zachodzie. To jest nie prawda, ponieważ siła gospodarki i poziom życia ludzi nie zależy od silnej waluty, lecz siła waluty zależy od siły gospodarki. Przykładem jest Słowacja, która przyjęła Euro i poziom życia drastycznie się pogorszył.

Waluta to jest instrument, którego wartość może być regulowana razem z wieloma innymi instrumentami takimi jak: prawo dewizowe, którego w naszym kraju praktycznie nie ma; ochrona własnego kapitału i wytwórczości – także nie ma, a uprzywilejowane są zachodnie koncerny; brak własnego przemysłu, brak jest polityki gospodarczej i przemysłowej, i wiele innych . Ponadto jak coś mówi globalna korporacja pod nazwą Deutsche Banku, to należy to interpretować na odwrót, a nie przyjmować na wprost, bo to jest przygotowanie świadomości do wprowadzenia Euro.

W artykułach pisanych co prawda kilka lat temu diagnoza występujących patologii jest dosyć poprawna, natomiast identyfikacja przyczyn sprawczych pozostawia już wiele do życzenia. Autorzy w przyczynach sprawczych postrzegają WSI i Moskwę, jako w dalszym ciągu „dyżurnych chłopców do bicia”, natomiast nie dostrzegają obcych wywiadów, a przede wszystkim Mossadu, CIA, BND, MI16, rozlokowanych we wszystkich strukturach, także w Kościele Katolickim, które całą zmianę ustroju i grabieżczą  transformację przygotowały i realizują z wyjątkowym natężeniem.

Razem to składa się na kolonizację i to brutalną Polski, gorszą, w porównaniu do innych także skolonizowanych krajów. Ta niszcząca, destrukcyjna presja globalizacji na Polskę, Polaków i Słowian jest jedynie realizacją, co najmniej wielowiekowej strategii tajnych judeosatanistycznych organizacji Zachodu, który został przez nie także skolonizowany. Coś jest w genotypie Polaków/PoLachów i szerzej – Słowian, czego my nie wiemy, a co wiedzą te organizacje i się bardzo obawiają nacji z tym genotypem.

Redakcja KIP

Czemu zarabiamy 4 x mniej niż Niemcy przy identycznych cenach?! Odpowiedź jest zaskakująca!

Mnóstwo ludzi w Polsce zastanawia się, dlaczego zarabiamy kilka razy mniej niż Niemcy czy mieszkańcy krajów cywilizowanych, przy identycznych cenach. Fraza „identyczne ceny” jest jednak fałszywa, dlaczego? Gdyż ceny mnóstwa dóbr w Polsce są wręcz wyższe, i to nieraz znacznie, niż na Zachodzie. Wiem to, bo u mnie gros ludzi ze Szczecina jeździ te kilkanaście kilometrów do Niemiec by tam zaopatrywać się w produkty.

Nie chodzi tylko o lepszej jakości niż w Polsce kawę i herbatę, którą kupisz czasami taniej, niż świństwo sprzedawane w Polsce. Ale ceny samochodów, alkoholi, elektroniki czy mieszkań często są wyższe niż ceny tych samych rzeczy na Zachodzie. Szczególnie jeśli chodzi o mieszkania – związana z nimi jest quasi-gangsterska bańka spekulacyjna. Została ona stworzona przez bankierów, kartel deweloperów (czyli mafię i ludzi WSI) jak i przez neoliberalnych polityków którzy celowo i z premedytacją zaniechali budownictwa społecznego. Zaniechali po to, by mafia deweloperów i bankierzy się obłowili.

Cytuję: „W Niemczech początkująca kasjerka w jednej z największych sieci handlowych (Lidl) zarobi równowartość ok. 8 tys. zł brutto. Początkująca kasjerka w największej sieci handlowej w Polsce (Biedronka) może liczyć na 2 250 zł brutto.
Skąd bierze się aż taka przepaść płacowa, skoro życie u naszych zachodnich sąsiadów z pewnością nie jest 3-4 razy droższe niż w naszym kraju? Odpowiedź jest prosta: To efekt trwającego w Polsce od wielu lat drenażu kapitału na masową skalę.”

Czytaj dalej: http://niewygodne.info.pl/artykul6/02905-Placowa-przepasc-miedzy-Polska-a-Niemcami.htm

Polecam też komentarz mojej znajomej na temat sytuacji ekonomiczno-gospodarczej w Polsce:

Cytuję: „Zasada jest prosta. Masz kupić mieszkanie / dom. Spłacać przez 30 lat, przepłacić dwa i pół raza. Potem na starość wprowadzono instytucję odwróconej hipoteki, czyli jak już skończy się spłacać, to oddaje się mieszkanie / dom bankowi za to, że ten przez kilka latek dołoży do emerytury parę groszy. Szwindel perfekcyjny, jak na nieruchomości zarobić 3 razy i dostać je z powrotem. Do tego moja ulubiona bzdura powtarzana przez ludzi.. średnia wieku życia się wydłuża!

No większej bzdury nie słyszałam – średnia i owszem, bo kiedyś dziecko umierała w wieku np. 2 lat, a stary dożywał do 80, to średnia była 40, a teraz dzieci rzadko umierają, starzy dożywają do 65 latek, to średnia jest np. 50 lat. No pięknie, średnia się wydłuża ale my żyjemy krócej. Proste! I skąd ta euforia niektórych? Tak więc harujemy na 2 etaty, żeby spłacać raty przez 30 lat, 3 razy przepłacając za nieruchomość i tak 2 razy za drogą w stosunku do zarobków, żeby potem ją oddać za jałmużnę, bo emerytury starczą na waciki.”

Od siebie tylko dodam, że znając tajniki wiedzy (ezoteryka, prawa wszechświata) można nastroić się na takie linie czasowe, w których pieniędzy jest więcej lub zdobywane one są łatwiej. Nawet jeśli z przyczyn obiektywnych nie zarobisz zbyt wiele, to praca którą znajdziesz okaże się bardzo lekka a szef będzie w porządku. Tu wygrasz na loterii, tu zdobędziesz jakieś zlecenie, i pieniądze jakimiś tam drogami będą wpadać. Wszechświat zawsze znajdzie sposób nawet jeśli Ty do końca nie wiesz jak to miałoby się stać.

Dobrze, ale większość ludzi tych praw nie zna i nigdy nie pozna. Rolą rządu i elit jest rządzić mądrze i z fundamentem etycznym. Rządzić może nie idealnie, bo to absolutnie niemożliwe nigdy i nigdzie. Ale rządzić tak, by nie rzucać ludziom kłód pod nogi i to celowo. Rządzić tak by nie sabotować z premedytacją losu obywateli i losu państwa. A właśnie to robiono, szczególnie przez ostatnie osiem lat polskiej wielkiej smuty (2007 – 2015, PO-PSL). Rządzili nami już nie tyle zwykłe skurwysyny, co wręcz międzynarodowa mafia, bezlitośnie drenująca nasz kraj.

Jakie manipulacje i celowe sabotaże miały tu miejsce? Nie chodzi tylko o gigantyczny rozmiar korupcji, zadłużanie kraju, służenie obcym interesom. To wszystko opisały media. Czego jednak media nie opisały? Czego nie przeczytasz nawet na portalach które chcą uchodzić za niezależne? Nie przeczytasz o manipulacji dokonywanej przez NBP (narodowy bank polski – de facto prywatny, korporacyjny bank). Manipulacja ta została zapoczątkowana przez nie kogo innego, jak przez Leszka Balcerowicza. Który odpowiada za zagładę gospodarczą naszego państwa, za nędzę milionów, za masową emigrację, za około 200.000 samobójstw z przyczyn ekonomicznych.

NBP poprzez „kreatywne” mechanizmy pseudo-ekonomiczne czterokrotnie zaniża wartość złotówki względem euro. Im słabszy pieniądz tym lepiej dla kapitalistów i eksporterów, a tym gorzej dla zwykłych ludzi, którzy za swoje pensje mogą kupić mało. Pomyśl – gdyby nie zaniżano sztucznie wartości polskiej złotówki, to pensja 2000 złotych starczyłaby na dość dużo. Nie mówiąc już o średniej krajowej. Jedno euro powinno kosztować 1,0 lub ostatecznie 1,5 złotego!

Cytuję: „Dzisiaj każdy „myślący” człowiek powie, że kurs naszej waluty jest przecież płynny i ustala się w wyniku wolnej gry rynkowej, a NBP nie musi nawet interweniować w obronie wyznaczonego parytetu ( swoją drogą wyznaczonego metodą decyzji Prezesa, a nie rynku). To bezsprzecznie prawda, ale kurs nie został wyznaczony wczoraj, ani przedwczoraj, ale kształtował się od początku lat dziewięćdziesiątych – tyle że przez pierwszą dekadę nie miało to nic wspólnego z wolną grą rynkową. Początkowo bowiem, kurs wyznaczony był arbitralnie przez Leszka Balcerowicza na poziomie 9500 starych złotych za dolara (dzisiejsze 95 groszy), jako kurs sztywny, który później stopniowo uelastyczniano (przy jednoczesnej błyskawicznej deprecjacji spowodowanej inflacją, której przyczyną był nadmierny dodruk pieniądza).

Owa elastyczność nie miała jednak nic wspólnego wolnym rynkiem walutowym. Było to nadal ręczne sterowanie mające zapewnić finansową wydolność budżetu, atrakcyjność obligacji, spłatę zadłużenia zagranicznego i płynną wyprzedaż firm państwowych. Mimo, że wiele z tych celów miało swoje realne uzasadnienie – taka nierynkowa polityka kursowa prowadzona w niby rynkowej gospodarce spowodowała, że w ciągu dekady powstała sieć powiązań ekonomicznych, które utrwaliły psychologiczny kurs złotówki na dzisiejszym poziomie (osiągnęliśmy go już w roku 1995) i jego stopniowe uwalnianie od roku 1998 nie mogło już niczego zmienić, bez naruszenia interesów międzynarodowych instytucji walutowych.”

Autor powyższego cytatu: prof. Andrzej Fidelis
Źródło: prawica.com

Dlaczego Polska jest pariasem Europy? Skala niewolnictwa w Polsce

Jak już mówiłem, obcy nie odpowiadają za los Polski. Oni odpowiadają za swoje państwa i narody. Za los Polski jesteśmy odpowiedzialni my sami. To w Polakach tkwi źródło obecnego stanu rzeczy. Popatrzcie na Greków. Jeden z kabareciarzy powiedział, że Grecy dopiero kilka dni mieli takie szambo, z jakim my mamy do czynienia całe życie. I od razu zaprotestowali. Nie bali się wyjść na ulicę i zawalczyć.

W Polsce także są protesty, z tym, że u nas protestują przede wszystkim młodzi ludzie. Ludzie starsi siedzą pozamykani w swoich domach, bojąc się wziąć udziału w demonstracjach, w Polskim Przedwiośniu. Ci starsi ludzie przeważnie czekają emerytury wynoszącej maksimum 1200 złotych, albo patrzą, jakby tu uszczknąć z koryta coś dla siebie.

Skąd się bierze takie rozwarstwienie? Przede wszystkim, starsi ludzie są po praniu mózgu. Byli oni wychowywani w uległości wobec wszystkiego, czołobitności wszystkiemu i pokorze wobec wszystkiego.

Czy jednak to jest usprawiedliwieniem dla tchórzostwa?Moje pokolenie także miało robione to specyficzne pranie mózgu. Jednak w moim pokoleniu obserwujemy zmierzch średniowiecznego katolicyzmu i katolickiego modelu wychowania. Co pozostaje w zamian? Przecież życie nie znosi próżni.

I tak: rolę księdza przejął ekspert z TV, lekarz, itp
Rolę spowiedzi przejęła psychoanaliza, której podstawy wymyślił psychopata i sekciarz, Freud.
Zaś jeśli chodzi o katolickie wychowanie, i katolicki model ciemnoty, przejęło ją przeświadczenie, że na nic nie mamy wpływu. Ludzie tacy, wychowani w ciemnocie i zabobonie, trącą tym przez całe życie. Mówią, że wolą się zająć sprawami, na które mają rzeczywisty wpływ, że nie obchodzi ich to, że ideami rachunków nie opłacą. Jak słusznie zauważył mój znajomy na jednym z portali: są to na ogół kobiety, i zrzędzą o różne rzeczy – o bezrobocie, o wredne koleżanki z pracy, o zwalnianie pracowników i zamykanie przedsiębiorstw.

I na takich bezproduktywnych rozważaniach upływa bardzo dużo czasu wolnego, którego oni podobno nie mają. Do tego doliczmy czas na oglądanie seriali, telenowel, dzienników, teleturniejów, kryminałów, i innych tego typu odmóżdżających gniotów z TV.

Podsumowując: ciemnota jaka była, taka została. Jednak trzeba przyznać, że za czasów komunizmu, za czasów nieociosanego bogoojczyźnianego katolicyzmu, społeczeństwo polskie było społeczeństwem idei, społeczeństwem walki. Wiele razy wychodziliśmy na ulicę, z otwartą przyłbicą. Nie było takiej demoralizacji i powszechnego zezwierzęcenia jaka jest teraz. To już nie jest zwykły marazm spowodowany jakimś tam „kryzysem”, który jest tylko wymysłem bankierów i rządzących. Można i trzeba mówić już o totalnym zezwierzęceniu naszego narodu, gdzie zaczyna być to niebezpieczne dla tegoż narodu. Dzięki filozofii ciemnoty typu: „pokorne cielę dwie matki ssie” czy: „jak sobie pościelesz tak się wyśpisz” – tłumiony w zarodku jest nasz opór.

Zawsze podejmowany jest krzyk, że państwo ingeruje w wychowanie dzieci i że jest to karygodne. Zgadzam się z tym. Jednak prawie nikt nie drze szat, że kościół katolicki i ogólnie dulszczyzna także mają niemały wpływ na wychowanie młodego pokolenia.

Zauważcie jedno: nikt nie uczy dzieci następujących rzeczy:

-„jesteś wartościowym człowiekiem, znaj swoją wartość”;
-„nie bój się walczyć, nie bój się żyć, nie bój się sięgać gwiazd”;
-„sam wytaczaj sobie szlaki, nie bądź poddanym żadnego człowieka”;

Zamiast tego wciska się nam bogoojczyźnianą ciemnotę o pokornym cielęciu, o potrzebie posłuszeństwa i nie wychylania się przed szereg. No normalnie filozofia wprost do powstania nowych obozów koncentracyjnych, dla tego typu odmóżdżonych owieczek.

Wstęp: Jarek Kefir, rok 2012

Cytuję: „Według badań opublikowanych ostatnio przez różne instytucje międzynarodowe Polska jest krajem o wysokim stopniu ubóstwa i wielkich ograniczeniach wolności gospodarczej. Wbrew jednak lansowanej przez elity tezie o tym, że zawdzięczamy to wyłącznie mizerii intelektualnej obywateli, okazuje się że nasza produktywność jest na najwyższym światowym poziomie. Oto kilka niezaprzeczalnych faktów:

Według OECD co piąte polskie dziecko jest ubogie! W porównaniu do innych krajów OECD Polska wypada najgorzej pod względem sytuacji materialnej i mieszkaniowej. Jak wynika z raportu, przeciętny dochód rodziny w Polsce należy do najniższych wśród krajów OECD, a ponad 21 proc. polskich dzieci żyje poniżej granicy ubóstwa (przy średniej wynoszącej ok. 12 proc.). Polska wydaje też mało na dzieci – średnio 43,7 tys. dolarów w ciągu całego dzieciństwa, podczas gdy Norwegia, która najwyżej uplasowała się w tym rankingu, wydaje 204,2 tys. dolarów. Gorzej jest tylko w Meksyku.

OECD podkreśla, że poziom dzietności w Polsce jest dość niski i nie podnosi się w ostatnich latach – całkowity wskaźnik dzietności w 2008 r. wyniósł 1,39 (liczba dzieci przypadająca na jedną kobietę) – przy średniej 1,71, podczas gdy wskaźnik zapewniający zastępowalność pokoleń wynosi 2,1.
Polska jest sklasyfikowana na 71 miejscu na świecie pod względem wolności gospodarczej – odnotowuje „Puls Biznesu”, powołując się na najnowszy ranking Heritage Foundation na 2010 r. Gazeta zauważa, że kraj rządzony przez liberalną Platformę Obywatelską jest daleko w tyle nawet za takimi „potęgami” gospodarczymi, jak Gruzja, Botswana, Urugwaj, Peru czy Kostaryka. Obiecywano nam drugą Irlandię, a ledwo wyprzedzamy Ugandę, Namibię, Kirgizję czy Paragwaj.

Dlaczego zatem jest tak, że mimo ogromnej społecznej aktywności, mimo operatywności i chęci do pracy, mimo 20 lat kapitalistycznej transformacji pozostajemy ekonomicznymi rozbitkami europy, dryfującymi w zalewie nędzy wraz z krajami, które sami uważamy za siedlisko lenistwa i indolencji. Odpowiedź jest prosta i zna ją każdy emigrant. Normalni ludzie starają się zarabiać tam gdzie płace są wysokie, a wydawać tam gdzie ceny są niskie (lub przynajmniej adekwatne do zarobków). Taki komfort mogą zapewnić swoim rodzinom właśnie emigranci, ale jest to okupione wieloma wyrzeczeniami. Tymczasem większa część naszego społeczeństwa zmuszona jest pracować tam, czy raczej tu gdzie płacą mało (średnio pięciokrotnie mniej), a wydawać tam gdzie jest potwornie drogo, bo ceny w Polsce nie odbiegają od cen Zachodnich (a nawet je przewyższają). Trzeba mieć zaiste ułańską fantazję, żeby kupować produkty na Zachodzie, zarabiając jak na Wschodzie.

Wyobraźmy sobie na przykład, że oferujemy jakiemuś Niemcowi benzynę po 4 Euro, a podrzędnej marki samochód za 50 tys. Euro (tak, Euro, nie złotówek) – pewnie ze zdumienia nie byłby w stanie popukać się w głowę. Dla odmiany, żeby uzmysłowić sobie poziom cen, jakie Niemiec widzi w swoim sklepie, wyobraźmy sobie, że przy naszych obecnych zarobkach (liczonych w złotych) wchodzimy do sklepu i widzimy, że masło kosztuje 50 groszy, kilogram szynki 6 złotych, a telewizor LCD 42” jest w cenie 700 zł. Do tego możemy zaplanować kupno nowego Opla za 10 tys. zł, a benzyna do niego będzie kosztowała zaledwie 1,2 zł. Miło? Dlaczego zatem tak nie jest? Dlaczego zmusza się nas do niewolniczej pracy za miskę zupy? Bo jak inaczej ocenić fakt, że 70% naszych dochodów wydajemy na żywność?

Odpowiedź na te pytania jest złożona, ale na poziomie państwa i polityki daje się streścić w jednym zdaniu: Przyczyną jest to, że rządzące nami przez 20 lat elity, mniej lub bardziej świadomie dopuściły do tego, żeby dzisiejszy kurs wymiany walut oscylował w okolicy 4 zł za 1 Euro.

Dzisiaj każdy „myślący” człowiek powie, że kurs naszej waluty jest przecież płynny i ustala się w wyniku wolnej gry rynkowej, a NBP nie musi nawet interweniować w obronie wyznaczonego parytetu (swoją drogą wyznaczonego metodą decyzji Prezesa, a nie rynku). To bezsprzecznie prawda, ale kurs nie został wyznaczony wczoraj, ani przedwczoraj, ale kształtował się od początku lat dziewięćdziesiątych – tyle że przez pierwszą dekadę nie miało to nic wspólnego z wolną grą rynkową. Początkowo bowiem, kurs wyznaczony był arbitralnie przez Leszka Balcerowicza na poziomie 9.500 starych złotych za dolara (dzisiejsze 95 groszy), jako kurs sztywny, który później stopniowo uelastyczniano (przy jednoczesnej błyskawicznej deprecjacji spowodowanej inflacją, której przyczyną był nadmierny dodruk pieniądza). Owa elastyczność nie miała jednak nic wspólnego wolnym rynkiem walutowym. Było to nadal ręczne sterowanie mające zapewnić finansową wydolność budżetu, atrakcyjność obligacji, spłatę zadłużenia zagranicznego i płynną wyprzedaż firm państwowych. Mimo, że wiele z tych celów miało swoje realne uzasadnienie – taka nierynkowa polityka kursowa prowadzona w niby rynkowej gospodarce spowodowała, że w ciągu dekady powstała sieć powiązań ekonomicznych, które utrwaliły psychologiczny kurs złotówki na dzisiejszym poziomie (osiągnęliśmy go już w roku 1995) i jego stopniowe uwalnianie od roku 1998 nie mogło już niczego zmienić, bez naruszenia interesów międzynarodowych instytucji walutowych – dla nich bowiem zachowanie status quo było najlepsze.

I tu dotykamy najistotniejszej kwestii – dla kogo obecny kurs jest dobry? Można zapewne wskazać wielu beneficjentów (pierwsi to eksporterzy), z cała pewnością nie jest nim jednak polski pracownik, który za przepracowane tak samo jak Niemiec, czy Francuz 8 godzin, otrzymuje nie 20% mniej, nie połowę, ale zaledwie 1/5 ich wynagrodzenia. To właśnie jest realny obraz stwierdzenia, że za transformację najwięcej zapłacili pracownicy. A będą płacić jeszcze ich dzieci i wnuki.”

cyt. „Niedawno minęła któraśtam rocznica czegoś, co w powszechnej świadomości funkcjonuje pod nazwą „Planu Balcerowicza”.
Mieliśmy pominąć to litościwym milczeniem, ale kwik oficjalnych mediów sprawia, że uznaliśmy iż warto zabrać głos, mając nadzieję na pobudzenie do myślenia niektórych przynajmniej czcicieli tzw. transformacji ustrojowej. Tak się bowiem dziwnie składa, że wszyscy niemal dziennikarze i ekonomiści (dopuszczeni do głosu) pieją z zachwytu nad tytaniczną pracą wyprofesorowanego Leszka Balcerowicza, nie wykraczając jednak poza utarte slogany o konieczności terapii szokowej i sukcesu jakim było przejście z gospodarki socjalistycznej do gospodarki rynkowej. Dopuszcza się oczywiście głosy przeciwne, ale artykułowane jedynie przez okrzykniętych uprzednio oszołomami ludźmi pokroju Andrzeja Leppera („Balcerowicz musi odejść”), albo przez przedstawicieli ortodoksyjnej lewicy („nie zadbano o najuboższych”). Prawica może wypowiadać się negatywnie o Planie Balcerowicza tylko gdy jest skrajna, albo gdy ma inny dyskredytujący ją atrybut  (np. jest pisowska). Rzeczowa dyskusja, a szczególnie rzeczowe argumenty są niedopuszczalne. Balcerowicz powinien przecież dostać Nobla… co patrząc na ostatnie wybryki Komitetu, nie jest wykluczone.

Całościowe ujęcie tematu wymagałoby oczywiście wielostronicowego opracowania, skupimy się zatem na kilku przemilczanych, lub zafałszowanych kwestiach. Postawimy też kilka niewygodnych pytań, na które czytelnik może spróbować znaleźć samodzielną odpowiedź. Aby to było możliwe nie należy zapominać o najprostszym fakcie, a mianowicie że wolny rynek jest naturalną emanacją działalności człowieka i w niemal każdej sytuacji tworzy się samoistnie. Zacznijmy więc od początku.

Co to jest inflacja?
Podobno wie to każde dziecko, mamy jednak wątpliwość czy jest to wiedza dostępna profesorom. Początkowo bowiem Leszek Balcerowicz (fakt, był wtedy tylko adiunktem)  tłumaczył społeczeństwu, że inflacja powstaje gdy na rynku są niedobory produktów i producenci mogą podnosić ich ceny. Niby prawda, ale już po dziesięciu latach ten sam Leszek Balcerowicz (fakt, już jako profesor) tłumaczył, że inflacja powstaje gdy na rynku jest za dużo pieniędzy i konsumenci mogą płacić więcej za produkty, których wprawdzie nie brakuje, ale producenci znowu mogą podnosić ich ceny (zwłaszcza gdy nie mają konkurencji). Niby też prawda, bo obie definicje są jakby dwiema stronami tego samego problemu i nie mogą działać w odosobnieniu.

Pojawia się jednak drobne pytanie: skąd u licha na rynku brały się nieprzebrane ilości pieniędzy w początkach transformacji (rosły bowiem nie tylko ceny, ale i wynagrodzenia), gdy napływ kapitału zagranicznego był praktycznie zerowy? Czyżby jednak działała tylko druga część definicji? Czyżby nadmiar pieniądza był generowany celowo przez NBP i rząd?  Powie ktoś, że Balcerowicz właśnie zaczął dusić inflację. Trudno jednak uznać za sukces obniżenie jej do kilkudziesięciu procent rocznie. Wygląda raczej na to, że uznano ją za zjawisko pożyteczne dla wielu, o ile pozostaje w przewidywalnych ryzach, a Plan Balcerowicza dawał takie gwarancje. Czemu to miało służyć? No cóż, przy wysokiej inflacji wysokie jest też oprocentowanie depozytów i kredytów, a to daje szerokie pole do kręcenia lodów..

Bony, dolary, kupię!
Każda wolnorynkowa gospodarka ma wymienialną walutę. Za komuny mieliśmy kurs oficjalny (nie mający nic wspólnego z wartością złotówki) i kurs czarnorynkowy (substytut wolnorynkowego).  W czerwcu 1989 roku kurs czarnorynkowy dolara oscylował w okolicy 1800 starych złotych (miesięczne wynagrodzenie wynosiło w przeliczeniu ok. 25 dolarów). Potem zaczęło się istne szaleństwo. Dość powiedzieć, że sięgnęliśmy kursu w okolicach 4-7 tys. starych złotych, który został przez Leszka Balcerowicza dodatkowo zdewaluowany do 9500 zł i uznany za sztywny (!) kurs oficjalny. Jeśli ktoś myśli, że osiągnęliśmy w ten sposób wymienialność złotówki, to się niestety myli. Wielu odczuło to bardzo dotkliwie.

Złotówka nie mogła być wymieniona za granicą, a jedynie w NBP. Kurs był ustalany arbitralnie w odniesieniu do jakiegoś koszyka walut i taka sytuacja trwała do roku 2001, a w pewnym sensie trwa do dziś (wymienialność złotówki jest raczej kwestią umowy między NBP i EBC). I tu ocieramy się o odpowiedź na postawione wcześniej pytanie, skąd u licha te nieprzebrane ilości pieniędzy generujących inflację w gospodarce niedoboru? Jeśli bowiem NBP w początkowej fazie płaciło zagranicznym spekulantom walutowym niebotyczne ceny za jednego dolara, to wystarczyło niewiele owych dolarów żeby zalać rynek coraz mniej wartymi złotówkami.  Skupmy się jednak na naszym bohaterze. Mocą swojego nazwiska udaje mu się utrzymać niemal stały kurs dolara i marki niemieckiej przez całą dekadę (po okresie krótkotrwałej hiperinflacji za jedną markę niemiecką płaciło się z drobnymi wahaniami ok. 2 nowych złotych, a zarobki oscylują w okolicy 200 DM miesięcznie). Jego liberalizm nie sięga jednak tak daleko aby uwolnić rynek walut, pytanie drugie narzuca się zatem samo: Jak nasz niedoszły jeszcze profesor obliczył wyżej wymieniony kurs wymiany i czy się przy tych wyliczeniach nie kopnął?

Ponieważ pomysłowość polaków nie zna granic, do końca lat dziewięćdziesiątych obywatele polscy mają zakaz zakładania rachunków bankowych za granicą, zakaz przywożenia do kraju większej ilości dewiz i zakaz brania kredytów walutowych! Mogą brać kredyty w złotówkach… oprocentowane na ok. 45% w skali roku (stopę ustala podobnie jak dziś NBP, wówczas pod wodzą naszego dzielnego profesora i znanej skądinąd wybitnej ekonomistki Hanny Gronkiewicz-Waltz).

Oczywiście depozyty i obligacje rządowe też są sowicie oprocentowane, na ok. 30-40%, co jest zrozumiałe przy szalejącej inflacji (walka trwa, krew się leje, ale hydra nie ustępuje)… a jeszcze bardziej zrozumiałe, gdy zestawimy to z niemal stałym kursem niemieckiej marki i prostym faktem, że za naszą zachodnią granicą hiperinflacja jest zjawiskiem nieznanym, a kredyty dostaje się od ręki na 3-6% w skali roku..

Mechanizm nr 1 – złoty depozyt.
Kto może (i jest nie tylko pomysłowy, ale nie boi się być gospodarczym przestępcą lub jest znajomym królika) przywozi do Polski dewizy pożyczone nielegalnie na zachodzie (na 6%), zamienia na złotówki, zakłada lokatę (na 40%) i po roku inkasuje czysty zysk na poziomie 30% (po zaokrągleniu z powodu niewielkich wahań kursowych i kosztów manipulacyjnych). Oczywiście nikt nie może mieć pewności, że kurs waluty będzie stabilny.

No może prawie nikt, a jak wiadomo „prawie” czyni wielką różnicę. Jak grzyby po deszczu wyrastają w Polsce przedstawicielstwa zagranicznych banków, które są, a jakoby ich wcale nie było. Niby mają siedziby, szyldy i kadrę zarządzającą (nie trzeba dodawać skąd biorą się ci „fachowcy”), tylko jakoś „ludności” nie obsługują. Zajmują się tylko zamianą swoich dewiz (pożyczonych na pewnie mniej niż 6%) na złotówki i pożyczaniem tych złotówek polskiemu rządowi na 40%. Leszek Balcerowicz gwarantuje, że nasza gospodarka jest stabilna… czyli kurs walut prawie stały i inflacja też… tyle że wysoka. I o to w tym biznesie chodzi!

Mechanizm nr 2 – prywatyzacja za złotówkę.
Jeśli nie jesteś Polakiem i już założyłeś w Polsce bank, to pożyczone na zachodzie dewizy, możesz bez ryzyka wymienić na złotówki i pożyczyć je jakiejś fajnej fabryce (np. chemii gospodarczej, typu „Pollena”) na 45% rocznie. Takie fabryki mają w latach 90-tych ciągłe problemy z powodu przerostów zatrudnienia i gigantycznych zobowiązań podatkowych (m.in. z powodu wprowadzonego przez naszego bohatera „popiwku”), mają też wielki potencjał z uwagi na zwykle monopolistyczną pozycję na rynku. Tu warianty są dwa.

Jeśli zakład spłaca swój kredyt, zarabiamy tylko tyle co w mechaniźmie nr 1. Możemy jednak zarobić znacznie więcej, jeżeli nasz kredytobiorca (choć zabrzmi to absurdalnie) jest nierzetelny i z powodu problemów nie oddaje nam pieniędzy. Teraz bowiem, jako dobry wujek możemy kupić całą tę fabrykę za 1 zł razem z jego (naszymi) długami, a potem dogadać się sami ze sobą co do sposobu spłaty.

Oczywiście przed przejęciem majątek fabryki wyceni się na jakieś marne grosze (w końcu jest nierentowna), a potem dziwnym trafem okaże się, że sama działka, albo biurowiec są warte fortunę. Może być też tak (jeśli mamy dobry biznesplan), że zakład produkuje chodliwy towar, a wywalenie połowy załogi na zbitą mordę zagwarantuje rentowność przedsięwzięcia, w które nie włożyliśmy ani grosza (dlaczego ani grosza – bo np. przez pierwsze trzy lata kredytowania zakład wywiązywał się z płacenia odsetek, czyli oddał nam 120% włożonego kapitału).

Mechanizm nr 3 – zwolnienie z myślenia.
Jeśli nadal nie jesteś Polakiem, ale stosując poprzednie mechanizmy sprywatyzowałeś sobie jakiś przyjemny zakładzik, to dostajesz dodatkowy bonus – trzyletnie wakacje podatkowe. Masz pewność, że żaden polski przedsiębiorca, a tym bardziej zakład państwowy, którego jeszcze nie przechwyciłeś, nie da rady konkurować z tobą cenami, bo będzie musiał płacić podatek dochodowy (od osób prawnych ponad 32%), a ty nie! W ten sposób możesz przejąć kolejne państwowe zakłady, zaskarbiając sobie wdzięczność kolejnych polskich rządów, którym tak zależy na prywatyzacji. Oczywiście po trzech latach nadal nie musisz wcale płacić podatków. Wystarczy, że zmienisz nazwę firmy, albo zamienisz się z kolegą, który ten sam numer zrobił w innej branży. Możliwości jest wiele, bo w Polsce pieniądze leżą na ulicy.

Prywatyzacyjne sukcesy.
Trzeba przyznać, że dekada Leszka Balcerowicza obfitowała w prywatyzacyjne sukcesy. Na przykład wielkim sukcesem prywatyzacji było na pewno sprzedanie telekomunikacyjnego monopolisty TP SA państwowemu monopoliście francuskiemu France Telecom. Zaiste prywatyzacja przez upaństwowienie, w której wielki biznesowy talent objawił niejaki Kulczyk Jan, bowiem posiadając zaledwie 5% udziałów obsadzał najważniejsze stanowiska w zarządzie firmy. Wielki ten biznesmen jakoś nie jest doceniany na Zachodzie, widocznie z powodu żarliwego patriotyzmu interesy wychodzą mu tylko w Polsce.  Następnym sukcesem była sprzedaż legendarnej firmy „E. Wedel” za 30 mln dolarów łaskawcom z Pepsi.

Po trzech latach zwolnienia podatkowego (wartego znacznie więcej niż 30 mln. dolarów) okazało się, że firma jest warta dla Cadbury prawie dziesięciokrotnie więcej. No cóż, państwowy właściciel to nawet porządnie sprzedać nie umie (a może raczej nie umi, bo jest ze WSI). Sprzedano jednak jeszcze wiele zakładów (takich jak Huta Warszawa, Walcownia Norblin, WZT Polkolor), które przechodząc kilkakrotnie z rąk do rąk, wdeptały w ziemię kilkadziesiąt tysięcy pracowników, by w końcu udowodnić, że największą wartość stanowiła ziemia, na której stały – sprzedaż firmy tzw. inwestorowi strategicznemu okazywała się bowiem prawie zawsze wrogim przejęciem przez konkurencję.

Terapia szokowa.
Niektórzy są w szoku do dziś. I nie chodzi tu o porównywanie czasów obecnych z PRL-em. Żaden element komunistycznej gospodarki nie był w stanie przeżyć swoich czasów. Junta „generała” Jaruzelskiego staczała się bezpowrotnie do rynsztoka, ale to nie Leszek profesor Balcerowicz dokonał transformacji ustrojowej. On tylko próbował ręcznie sterować nieodwracalnym samoistnym procesem, co przyniosło jedynie niesprawiedliwy podział majątku narodowego, który zapewne został uzgodniony w Magdalence.

Transformacji dokonaliśmy sami, stając z łóżkami polowymi na bazarach, przewożąc przez granice magnetowidy i komputery, zakładając tysiące małych rodzinnych firm i cicho klnąc, uciekając w szarą strefę przed totalnie niemoralnym fiskusem. Gdybyśmy, zamiast ulegać namowom naszego bohatera do transformacji ustrojowej, zaczęli wszystko budować od zera, w zupełnie wolnorynkowym żywiole (jak np. RFN po II Wojnie Światowej) – bylibyśmy dziś dużo dalej. Tego procesu nie możliwe było zatrzymać, bo nie da się zatrzymać lawiny, a to nie Balcerowicz ją wywołał. Niestety jego sprytny plan zapewnił „biznesmenom” z WSI, Żemkom i innym Gawronikom nieproporcjonalny udział w prywatyzacyjnych konfiturach i za to powinni oni ufundować mu co najmniej kilka nagród Nobla.

Transformacja Leszka Balcerowicza
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych stało się jasne, że dalsze dojenie polskiej gospodarki opisanymi mechanizmami przestaje mieć sens i staje się nazbyt widoczne. Wówczas nasz bohater przypomina sobie, że jest liberałem. Z wtorku na piątek (gdzieś tak w roku 2001) pozwala narodowi zaciągać kredyty walutowe, siłą rzeczy oprocentowane, jak wszędzie na świecie, na ok. 6% rocznie. Pociąga to za sobą konieczność obniżenia stopy refinansowej na narodowej walucie do ok. 13%. I nagle okazuje się, że również inflacja przestaje dokuczać polskiemu rynkowi. Jest prawie normalnie… ale prawie czyni wielką różnicę.

Nie zmieniono bowiem jednego – nadal nie mamy wolnego rynku walutowego. Możemy wprawdzie wymienić złotówki w zagranicznych bankach, ale nie oznacza to, że zmieniono mechanizm ustalania kursu. Nadal jest on sztuczny i nie mający odniesienia do rynku (zachodnie banki zwracają polskie złotówki do NBP). Dowody na to są aż nadto widoczne. Po pierwsze, kurs Euro od prawie dziesięciu lat nie zmienił się (ok. 4,20 zł), a podobno nasza gospodarka rozwija się szybciej niż inne gospodarki europejskie. Powie ktoś, że jednak były wahania, zwłaszcza w roku 2007 i 2008. Tylko, że te wahania dowodzą właśnie braku rynku.

Wystarczył bowiem napływ kilku miliardów Euro, aby złotówka umocniła się o 20% (do 3,3 zł) na przestrzeni kilku zaledwie miesięcy. Aby tego uniknąć należałoby dodrukować trochę banknotów… jednak lata dziewięćdziesiąte minęły i obowiązują nas normalne unijne standardy. O ile jednak co do kursu można dogadać się z EBC, o tyle fundusze spekulacyjne mają w nosie takie ustalenia i kierują się jedynie zyskiem… ale to już zupełnie inna historia.
prof. dr Andrzej Fidelis”
Źródło: prawica.com

Za: https://kefir2010.wordpress.com/2012/02/26/dlaczego-polska-jest-pariasem-europy-skala-niewolnictwa-w-polsce/

Coś podobnego, choć nie do końca, mówili przedstawiciele.. Deutsche Banku (!) cytowani przez telewizję TVN BiŚ:

Cytuję: „Polski złoty jest „ekstremalnie tani” – uważają ekonomiści Deutsche Banku i określają polską walutę mianem „najtańszej na świecie”. Podkreślają, że złoty jest bardzo niedowartościowany, biorąc pod uwagę solidne fundamenty gospodarcze Polski. Polskiego złotego pod lupę wziął zespół strategów rynkowych Global FX Research z Deutsche Banku pod przewodnictwem Alana Ruskina oraz George’a Saravelosa. Ich raport cytuje amerykański „Business Insider”.

W ocenie analityków, złoty jest „ekstremalnie tani” i niedowartościowany o ok. 10 proc. Za tym, że będzie w przyszłości zyskiwał ma – zdaniem analityków DB – przemawiać fakt, że gospodarcze perspektywa dla Polski są „solidne”.”
To tylko 1/3 artykułu, aby przeczytać całość kliknij na link poniżej:
http://tvn24bis.pl/wiadomosci-walutowe,77/polski-zloty-niedowartosciowany-o-10-proc,645921.html

Poniżej artykuł z portalu giełdowo-finansowego AmerBroker. Znamienne jest to, że to co jeszcze kiedyś było tylko teorią spiskową, jest dziś opisywane na fachowych portalach. Innym ciekawym portalem opisującym kulisy światowej ekonomii, jest Independent Trader.

Kto jest realnym właścicielem NBP? Wokół tego tematu narosło mnóstwo niejasności i kontrowersji. Według autora z AmerBroker, dużą część akcji NBP posiada koncern międzynarodowych finansistów i spekulantów – Rotschildów. Według wielu teorii spiskowych, rodzina Rotschildów wraz z innymi klanami ma rządzić Ziemią.
Czytaj cały artykuł: https://kefir2010.wordpress.com/2016/05/15/ten-kto-rzadzi-nbp-rzadzi-polska-zobacz-kto-to-a-zdziwisz-sie-bardzo/

I na koniec jeszcze jedna bardzo ważna rzecz.. Pamiętacie piramidę potrzeb Maslowa? Na pierwszych miejscach są potrzeby najbardziej „fizyczne” czy też „przyziemne„. W tym jest to potrzeba bezpieczeństwa finansowego i stabilizacji finansowej. Czyli zarobki, dach nad głową, by mieć co do gara włożyć, by w weekend pozwolić sobie w weekend pójść do kina, teatru, na koncert, wypić sobie piwo czy zajarać zioło.

I teraz: my, Polacy zostaliśmy praktycznie pozbawieni finansowego bezpieczeństwa. Kapitalizm w naszym kraju został tak skonfigurowany, by był drapieżny, nie liczący się z ludźmi, bez zasad. By zarobki były niskie, a ceny tak wysokie jak na Zachodzie. By nie było budownictwa socjalnego i pomocy socjalnej. By zasiłki, emerytury i renty były niskie. Jak myślicie, po co to zrobiono?

Za tym kryje się dużo głębsza konspiracja, niż wielu z Was się wydaje. Gdy człowiek nie ma zaspokojonych potrzeb fizycznych, materialnych, to nie będą go interesować potrzeby wyższe. Logiczne: gdy nie ma gdzie mieszkać i co do gara włożyć, to człowieka nie interesuje kultura, sztuka, duchowość. Także z tego powodu, że nie ma na to pieniędzy. Do tego dochodzi lęk, mniej lub bardziej podświadomy. Sypie się zdrowie, z powodu śmieciarskiego żarcia pojawiają się niedobory a potem choroby.

Powinniśmy sobie uświadomić, że mamy do czynienia z celowym sabotażem naszej Słowiańskiej Rasy. Mamy do czynienia z ludobójstwem ekonomicznym. Ale także medycznym. Zauważcie że to w krajach Słowiańskich (plus USA) szczepienia są obowiązkowe i jest ich najwięcej. To w naszych krajach jest też najsłabsza diagnostyka medyczna, i najwięcej testów nowych farmaceutyków, także przeprowadzanych nielegalnie i ze złamaniem wszelkich zasad – bez wiedzy i zgody pacjenta.

To w naszych krajach najsilniejsze jest lobby farmaceutyczne i najbardziej fałszuje się żywność. To coś dużo, dużo więcej niż „tylko” gospodarcza eksploatacja przez Moskwę, Berlin i Waszyngton. Są najróżniejsze teorie na temat, dlaczego tak bardzo nienawidzą nas, Słowian. Nie będę ich przytaczał, bo sam nie wiem, która odpowiada najbardziej prawdzie. Poszukajcie jeśli chcecie. Co do jednego są one zgodne: mamy do czynienia z zaszłościami, których geneza niknie w odległych mrokach ludzkich pradziejów.

Co możesz zrobić Ty, jako jednostka? Nie zbawimy ani świata ani naszego kraju. Według teorii ezoterycznych, nasza wspólna świadomość zbiorowa, wspólny globalny umysł, uczy się i ewoluuje, ale w tempie tysiącleci. Ty masz aktualne życie tu i teraz, trwające ledwie mgnienie oka. I Ty możesz uczyć się praw wszechświata, zdobywać wiedzę, oczyszczać swój umysł..

O tym jak wykorzystywać prawa wszechświata na korzyść swoją i innych, pisałem w linku poniżej. Jest tam zbiór kilkunastu już artykułów – POLECAM:
https://kefir2010.wordpress.com/strony-linki/swiadomosc-nowe/

Autor: Jarek Kefir

Opublikowano za:

https://jarek-kefir.org/2016/05/23/czemu-zarabiamy-4-x-mniej-niz-niemcy-przy-identycznych-cenach-odpowiedz-jest-zaskakujaca/https://jarek-kefir.org/2016/05/23/czemu-zarabiamy-4-x-mniej-niz-niemcy-przy-identycznych-cenach-odpowiedz-jest-zaskakujaca/

Comments

nanna says:

15 listopada 2016 at 21:05

Panie autor, ile miał pan lat w roku 1980? z tego, co pan pisze, to walił pan w pieluchy w ramach protestu przeciw socjalizmowi.
Czyli nie ma pan pojęcia, jak było do 1980 roku. Więc powinien pan zapytać ludzi, których dorosłe życie przypadło na te lata a nie wymyślać farmazony.
„Skąd się bierze takie rozwarstwienie? Przede wszystkim, starsi ludzie są po praniu mózgu. Byli oni wychowywani w uległości wobec wszystkiego, czołobitności wszystkiemu i pokorze wobec wszystkiego.”
– a to ci siurpryza!! to kto robił różne strajki, solidarności i inne kory? oseski, czyli pana znajomi?
Ja wiem, jak wyglądało życie w Polsce Ludowej. Ludzie politykowali, słuchali pirackich rozgłośni radio wolna europa i głos ameryki i się wymądrzali. Nikt nic im za to nie robił. Na wszystkich imprezach – a tych było mnóstwo, od imienin i urodzin na zwykłych „prywatkach” kończąc – wszyscy opowiadali „kawały polityczne” czyli wyśmiewali się z rządu, przywar Rosjan – głównie tych domniemanych i jechali po kim kto chciał. Nie znałam ani jednej osoby, która miałaby z tego powodu jakieś przykrości prywatnie czy w pracy.
Ludzie czuli się pewnie, byli pewni swoich praw i byli pewni służalczości władz wobec nich i sobie pozwalali więcej, niż by nakazywał rozum. Ale mimo to nie działo się nic złego. W autobusie czy tramwaju, ale głównie w pociągu ludzie masowo nawiązywali kontakty wymieniając także adresy i się potem odwiedzali przy okazji. Nikt nikogo się nie bał. Każdy cieszył się z wizyty znajomych i w mig nakryty był stół z jedzeniem, i niestety, często wódą. Czegoś takiego to teraz nikt sobie już nie może wyobrazić.
Poznawało się w ten sposób znajomych znajomych i krąg tych znajomości był pokaźny. Do tego dochodziły powiązania rodzinne, czyli niemal wszyscy w zasięgu to byli niejako „swoi”. Sama pamiętam, że bywały dni iż jedni znajomi wychodzili a drudzy akurat wchodzili i człowiek choć nie mógł w domu nic zrobić cieszył się z gości. Takich zażyłości dziś już nie ma, ponieważ ludzie są niepewni jutra. Za czasów Polski Ludowej każdy miał pracę i gdy brakowało parę złotych to łatwo było od kogoś pożyczyć „do wypłaty”, bo każdy tą wypłatę miał i to punktualnie.
Polacy byli butni i dumni, a nie czołobitni! O pokorze to mało kto słyszał wtedy, bo władza ludowa raczej była ludziom podległa niż ludzie jej. I stąd możliwa kariera „solidarności”. Przy byle protestach – na przykład górnicy narzekali, że kiełbasa na Śląsku jest niedobra! to natychmiast była kontrola i potem po dobrą „krakowską podsuszaną” to trzeba było jechać do Katowic.
Dworce był pełne ludzi, kawiarnie i restauracje dworcowe też i to niemal całą dobę. Dworzec czynny był – w każdej miejscowości – całą dobę z małą przerwą na sprzątanie poczekalni. O czymś takim to Kefir nawet nie słyszał, co? A ja jechałam sobie dwie godzinki pociągiem do Lublina na kawę, bo chciałam się przejechać i połazić po Lublinie – na przykład, bo przecież nie był to jedyny kierunek, w jakim jeździły pociągi. Bilety były tanie, ludzi wszędzie pełno, człowiek czuł się wśród swoich.
Jak więc w takich warunkach możliwa miała by być ta pokorna czołobitność, to ja nie wiem. Gdyby ktoś napadł jakiegoś człowieka na ulicy to przechodnie by go rozszarpali na sztuki. Nie było obojętności wobec cudzego nieszczęścia, czyli ludzie mieli odwagę cywilną.
W ogóle w Polsce było tak, że tłum zbierał się wszędzie i natychmiast, obojętne gdzie i z jakiego powodu. Jak więc miała by być możliwa taka kontrola i zniewalanie, jeśli człowiek w tłumie czuje się silniejszy niż jest samotnie?
Tego teraz w naszych ludziach już nie ma, bo są zastraszeni, boją się o swoją przyszłość i nic już im się nie należy jako obywatelom naszego państwa. Kiedyś to było może nie dosłownie, ale jednak „czy się stoi, czy się leży dwa tysiące się należy”. Częściowo było to demoralizujące, ale przeważająco słusznie. Słabsi i mniej rozgarnięci mogli stopniowo dołączać do całości bez konieczności czucia się gorszymi. „Jakoś to zawsze było”. I to „jakoś” to było od wypłaty do wypłaty, a ta była pewna, bo praca też pewna była i co najważniejsze, można było sobie wybrać miejsce w Polsce, gdzie chciało się pracować, gdzie ludzi potrzebowali. A potrzebowali wszędzie, bo nasz kraj cały czas się rozwijał i były pieniądze na inwestycje.
Więc panie autor, mózg wyprał pan sobie sam, bo nam, pokoleniu powojennemu, nikt mózgów nie prał i my sobie sami też nie.
Po wojnie nie było żadnego „katolickiego modelu wychowania” a wręcz przeciwnie – młodzi ludzie niechętnie chodzili do kościoła i raczej mieli „świeckie poglądy” na życie. Możliwości spędzenia wolnego czasu było wiele, choć głównie ludzie młodzi chodzili do klubu w Domu Kultury albo do kawiarni. Paręset godzin w młodości spędziłam przy kremie cytrynowym i wuzetce oraz kawce w kawiarni popularnej w naszym mieście. Brak pieniędzy nie stał na przeszkodzie, bo można było poprosić znajomą/znajomego, żeby „postawił kawkę”, a zresztą ludzie chętnie się wzajemnie zapraszali do kawiarni i tam zapraszający płacił za zaproszonego, a nie każdy za siebie, jak to jest obecnie. Między ludźmi była wymiana na każdym poziomie. I tym sposobem biedniejszy nie czuł się biedny a bogaty nie był „nieużyty”.
Dewocyjne podejście do spraw wiary mamy teraz. Za czasów Polski Ludowej przy katedrze w naszym mieście były jarmarki. Ileś tam razy w roku. Więc szło się na ten jarmark. Może ktoś tam ze znajomych wchodził do kościoła, ale wiara to była sprawa prywatna i nikogo nie obchodziło, kto i ile razy idzie do kościoła.
Natomiast teraz młodzi ludzie to dewoty. Moja bratanica nie tylko brała huczny ślub kościelny z lejącą się wódą, ale przykładnie ma ochrzczone wszystkie swoje dzieci i do kościoła jeżdżą co niedzielę i w każde święta. Ale też widać jej ciasnotę umysłową, nietolerancję i bezkrytyczny stosunek do kościoła katolickiego.
„I tak: rolę księdza przejął ekspert z TV, lekarz, itp
Rolę spowiedzi przejęła psychoanaliza, której podstawy wymyślił psychopata i sekciarz, Freud.”
– Freud był zbokiem i bardzo zaszkodził ludziom. To, co on robił to nie była żadna psychoanaliza, lecz hipnoza i dewiacja.
Co do tego, że teraz jakoby ksiądz ma mniejsze znaczenie niż kiedyś, w czasach mojego pokolenia, to bzdury! Takiej ciemnoty i takiego zacofania jak teraz to u nas nie było od czasów wybuchu II. wojny światowej.
„I na takich bezproduktywnych rozważaniach upływa bardzo dużo czasu wolnego, którego oni podobno nie mają. Do tego doliczmy czas na oglądanie seriali, telenowel, dzienników, teleturniejów, kryminałów, i innych tego typu odmóżdżających gniotów z TV.”
– ludzie mają prawo spędzać tak czas, jak uważają za właściwe i nie muszą się z tego tłumaczyć. Mają też ludzie prawo marnować swoje życie na oglądanie seriali i tu też pan autor nie powinien się do nich wtrącać.
Jak to mówił Mały Książę: „za wszystko, co oswoisz jesteś odpowiedzialny” czyli tłumacząc na język ludzki, pan autor narzucając ludziom swoje pomysły na życie bierze na siebie jednocześnie odpowiedzialność za skutki realizacji tych pomysłów. Więc najlepiej zajmować się własnym życiem.
„Podsumowując: ciemnota jaka była, taka została. Jednak trzeba przyznać, że za czasów komunizmu, za czasów nieociosanego bogoojczyźnianego katolicyzmu, społeczeństwo polskie było społeczeństwem idei, społeczeństwem walki.”
– ciemny to jest pan autor i to osobiście. Natomiast u nas nigdy nie było nigdzie żadnego komunizmu, ponieważ sektor państwowy obejmował tylko kluczowe gałęzie przemysłu, natomiast reszta była albo spółdzielcza (dokładnie tak, jak jest w Szwajcarii) albo była w rękach prywatnych – tzw. drobna wytwórczość i usługi (krawcy, szewcy, kaletnicy, lodziarze, cukiernicy, piekarze, badylarze itd.). Czyli ludzie zarabiali pieniądze w sektorze państwowym a wydawali je w sektorze prywatnym, stąd wille i zachodnie samochody u prywaciarzy i ich płacze, że „łupieni są podatkami”. Gdyby ich nie „łupiono podatkami” i „domiarami” to pieniądze by u nich utknęły i zahamowany byłby ich przepływ co skutkowało by stagnacją albo inflacją.
– Władza ludowa wiedziała, co robi i wykształceni wówczas ekonomiści są i dziś wzorem dla amatorszczaków chcących zbawiać świat na zasadzie „dajcie mi pieniądze a ja będę wiedział, jak je wydać”. Przy czym cała sztuka polega na tym, by pieniądz krążył, to bo taka jest jego właściwa rola.
Obecnie mamy kryzysy, ponieważ przepływ pieniądza jest sztucznie hamowany i część pieniędzy jest wyłączana z obiegu przez nakładanie bzdurnego oprocentowania na kredyty. Tym samym banki nie spełniają swojej roli jako dystrybutorzy pieniądza, ale są czarną dziurą pieniądz pochłaniającą i dlatego nie ma na świecie finansowej równowagi.
„Dzięki filozofii ciemnoty typu: „pokorne cielę dwie matki ssie” czy: „jak sobie pościelesz tak się wyśpisz” – tłumiony w zarodku jest nasz opór.”
– to nie są żadne ciemnoty, lecz sprawdzone metody postępowania ułatwiające w pewnych warunkach życie. Pierwsza, o tym cielęciu poucza nas, że niekoniecznie należy stawiać na swoim, ponieważ często sytuacja niejako reguluje się samoistnie, co jest 100% prawdą. Natomiast druga mówi o tym, że nie należy folgować lenistwu i letargowi, ponieważ tylko poprzez działanie mamy wpływ na własne życie. A więc pan autor odczytał to niejako – jak to się kiedyś mówiło w sposób bezpośredni – od dupy strony.
„Zawsze podejmowany jest krzyk, że państwo ingeruje w wychowanie dzieci i że jest to karygodne. Zgadzam się z tym. Jednak prawie nikt nie drze szat, że kościół katolicki i ogólnie dulszczyzna także mają niemały wpływ na wychowanie młodego pokolenia.”
– państwo tak czy siak musi ingerować w wychowanie dzieci, ponieważ państwo musi mieć jakąś linię postępowania i nie można puścić tego na żywioł. Jakieś granice muszą być wyznaczone i tylko chodzi o to, by zakres wolności nie był mniejszy niż zakres „zniewolenia” prawem.
Co do tego, że kościół wtrąca się do wszystkiego, to należy sobie przyswoić, że tak właśnie ludzie wybrali i należy to respektować. Ludzie mają prawo zrobić ze swoim życiem to, co uważają za stosowne, nawet jeśli jest to coniedzielne chodzenie do kościoła i dawanie ostatnich groszaków na tacę.
„Zauważcie jedno: nikt nie uczy dzieci następujących rzeczy:
-„jesteś wartościowym człowiekiem, znaj swoją wartość”;
-„nie bój się walczyć, nie bój się żyć, nie bój się sięgać gwiazd”;
-„sam wytaczaj sobie szlaki, nie bądź poddanym żadnego człowieka”;”
– obecnie w pierwszym rzędzie konieczne jest uczenie dzieci jak przeżyć. To nie są już czasy beztroski, jak w Polsce Ludowej. To jest walka na życie i śmierć i nie ma tu miejsca na zbędne sentymenty. Rozumny człowiek załatwia najpierw sprawy najważniejsze, kardynalne, a potem może sobie sięgać owych gwiazd. Bezrobotni i bezdomni gwiazd mają aż nadto nad głową i chętnie by sobie pomieszkali w normalnym domu i popracowali w normalnej pracy.
Co do tych szlaków, które można sobie rzekomo samemu wytyczyć, to mrzonki. Nawet samochodem nie pojedziesz tu, gdzie chcesz w sposób dowolny. Musisz jechać tak, jak nakazują znaki drogowe i to jest bardzo mądre. Zapewnia bowiem ludziom podstawowe bezpieczeństwo. Nie mając na czynsz czy chleb człowiek musi stać się poddanym innego człowieka, tego, który mu da ten chleb i da pieniądze na czynsz. W Polsce Ludowej pieniądze na czynsz i chleb zapewniało państwo i ludzie mogli praktykować swoją godność ludzką, choć teraz twierdzi się akurat inaczej.
„Zamiast tego wciska się nam bogoojczyźnianą ciemnotę o pokornym cielęciu, o potrzebie posłuszeństwa i nie wychylania się przed szereg.”
– wychylanie się przed szereg musi mieć jakiś swój sens. Samo wychylanie dla wychylania to głupota i zbędny wysiłek. Albo chory egocentryzm, czy chęć zaistnienia w jakiś sposób kosztem innych, tych co w szeregu. Jak bowiem bez tego szeregu można byłoby się przed ten szereg wychylić? Gdyby wszyscy się jednocześnie wychylili, to jaki miałoby to sens? Nie byłoby potrzeby tego wychylania się, nieprawdaż?
„No normalnie filozofia wprost do powstania nowych obozów koncentracyjnych, dla tego typu odmóżdżonych owieczek.”
– nie będzie żadnych „obozów koncentracyjnych” dla „odmóżdżonych owieczek” z tego prostego powodu, iż Stwórca wie, co robi i nie musi się z tego nikomu tłumaczyć. Pan autor może własnym sumptem popracować nad stanem własnego umysłu, jeżeli chce to zrozumieć.
Ewolucja trwa, a więc i transformacja ludzkich mózgów, a co za tym idzie i sytuacji na świecie. Pewnych rzeczy nie można zrobić na raz, a innych wcale nie ma potrzeby robić. Kształtowanie świadomości to proces złożony i dla wielu rozłożony na długie lata. Taką mają oni rolę i nikomu nic do tego.
„„Według badań opublikowanych ostatnio przez różne instytucje międzynarodowe Polska jest krajem o wysokim stopniu ubóstwa i wielkich ograniczeniach wolności gospodarczej.”
– to żart czy co? średnio rozwinięty człowiek wie, że jeśli w danym państwie zlikwiduje się przemysł stanowiący źródło dochodów ludności to będzie bieda. Czy potrzeba do tego aż badań instytucji zagranicznych? A „ograniczenia gospodarcze” to właśnie te zagraniczne instytucje własnoręcznie na nas narzuciły. Po co więc mydlić nam oczy „badaniami”?
„nasza produktywność jest na najwyższym światowym poziomie.”
– oznacza to ni mniej ni więcej, że tyramy nie mając z tego sami żadnej korzyści. Z czego być tu dumnym, nie wiem.
„Według OECD co piąte polskie dziecko jest ubogie!”
– co to znaczy? czy każde dziecko musi mieć swój oddzielny pokój, w nim swój komputer i inne śmieci elektroniczne a wokół porozrzucane „markowe ubrania” żeby nie być uznanym za „ubogie”?
Dzieci na świecie głodują, pracują przywiązane sznurkiem za nogę do krosien by tkać dywany dla spaślaków w zachodnich „krajach rozwiniętych” i jakoś to nikogo nie wzrusza. Organizacje zachodnie, charytatywne, „od siedemdziesięciu lat pomagają dzieciom w Afryce” i mimo to jest tam głód, prostytucja dzieci i seks turystyka. A u nas, w dziesięć lat po wojnie, kraj był w większości odbudowany, analfabetyzm i bezrobocie zlikwidowane i wszyscy mieli pracę a osoby fizycznie i psychicznie poszkodowane przez wojnę miały fachową opiekę zdrowotną i zapewniony byt. No to ja pytam, jakim cudem tej zachodniej organizacji udaje się przez siedemdziesiąt lat utrzymać w Afryce głód mimo milionowych składek ludzi dobrego serca?
„OECD podkreśla, że poziom dzietności w Polsce jest dość niski i nie podnosi się w ostatnich latach”
– dziecka nie można sobie zrobić jak skarpety na drutach czy budę dla psa. Dziecko musi się chcieć urodzić, musi być odpowiednia konstelacja energii w Kosmosie, żeby dusza ludzka chciała przyjść na Ziemię. Polacy nie mają w sobie już tej miłości do życia, a więc dzieci nie chcą się poprzez Polaków rodzić. One wolą rodzić się w biednej Afryce czy Indiach, bo tam są kochający rodzice a nie producenci podstawy do 500+. Wszędzie, gdzie dominuje materializm, dzieci rodzi się coraz mniej albo nie rodzą się wcale.
Ale tak to jest, gdy wszystko przeliczane jest na pieniądze.
„Dlaczego zatem jest tak, że mimo ogromnej społecznej aktywności, mimo operatywności i chęci do pracy, mimo 20 lat kapitalistycznej transformacji pozostajemy ekonomicznymi rozbitkami europy, dryfującymi w zalewie nędzy wraz z krajami, które sami uważamy za siedlisko lenistwa i indolencji.”
– nie ma u nas żadnej społecznej aktywności. Jest indywidualna pogoń za pieniądzem i to dosłownie po trupach. Co do tej „kapitalistycznej transformacji” to chyba jakiś żarcik pana autora? Nas nikt nie transformował, natomiast zachód nas obrabował i skolonizował dokładnie tak, jak robił to w Afryce czy Azji. I jeżeli na zachodzie jest jakiś dobrobyt, to właśnie Polacy na to pracują. Pracowaliśmy na ich tanie telefony komórkowe, pracowaliśmy na ich przemysł samochodowy, pracowaliśmy na ich przemysł spożywczy i na wszystko to, co się u nich waliło, a u nas kwitło. Więc oni nasze zniszczyli by nas zmusić do pracy na ich korzyść.
Jest to jednakże korzyść pozorna, ponieważ w czasie, gdy Polacy doskonalą się manualnie i intelektualnie – a się doskonalą, bo muszą, inaczej by nie przetrwali – to u nich mnożą się idioci i debilne rozleniwione osobowości. Więc na dłuższą metę my, Polacy, jesteśmy górą.
Nic nie trwa wiecznie oprócz wieczności, a więc i każdy system polityczny, każdy system gospodarczy tak czy siak musi ewoluować. I kto będzie wówczas wygranym? czy na niczym nie znający się leń, obywatel państw zachodnich? czy może pracowity Polak, którego mózg doskonali się i rozwija nieustannie zmuszany do tego trudnymi realiami życiowymi?
Z punktu widzenia Ewolucji lepiej być ofiarą niż sprawcą. Tak się składa, że zachód jest tym sprawcą a my jego ofiarą. Nie musi więc nas boleć głowa, bo oni sami się przechytrzą i zutylizują.
„Za komuny mieliśmy kurs oficjalny (nie mający nic wspólnego z wartością złotówki) i kurs czarnorynkowy (substytut wolnorynkowego).”
– kurs oficjalny nie był dla ludzi, ponieważ w Polsce Ludowej pieniądzem obiegowym był polski złoty i dolar oraz jego kurs nie powinien był nikogo interesować. Oprócz fachowców z handlu zagranicznego. Natomiast używanie dolara w handlu wewnętrznym było inicjowane przez wrogi Polakom zachód w celu zdestabilizowania polskiej gospodarki. Żadne państwo nie może sobie pozwolić na istnienie czarnego rynku w obcej walucie, bo to grozi katastrofą gospodarczą. Czy pan autor tego nie wie?
„Złotówka nie mogła być wymieniona za granicą, a jedynie w NBP.”
– ale to przecież nie Polacy tak zdecydowali, do kogo więc i o co pretensje? zachód robił nam wszędzie wstręty i nie opuścił żadnej okazji, by nam zaszkodzić.
„Ponieważ pomysłowość polaków nie zna granic, do końca lat dziewięćdziesiątych obywatele polscy mają zakaz zakładania rachunków bankowych za granicą, zakaz przywożenia do kraju większej ilości dewiz i zakaz brania kredytów walutowych!”
– była to forma ratowania tonącej Polski a nie szykany dla czyjegoś widzi mi się.
„Niektórzy są w szoku do dziś. I nie chodzi tu o porównywanie czasów obecnych z PRL-em. Żaden element komunistycznej gospodarki nie był w stanie przeżyć swoich czasów.”
– no tu już pan autor przesadził i to mocno ukłonem w stronę zachodnich okupantów. Wszystkie polskie firmy z czasów Polski Ludowej były prowadzone fachowo na wysokim poziomie i wszystkie przynosiły zyski! Dlatego zachód chciał je likwidować, a nie dlatego, że nierentowne. Wszystkie polskie firmy państwowe w Polsce Ludowej były na bieżąco aktualizowane na poziom najwyższy z dostępnych i były na to pieniądze z budżetu, na co prywatne firmy zachodnie nie mogły sobie pozwolić i tym samym nasze firmy byłyby dla zachodu konkurencją nie do pokonania. Dodatkowo kadry do polskich firm były na bieżąco kształcone, a więc nie było u nas jakichś amatorów, lecz wykształceni na wysokim poziomie fachowcy, czy to w handlu w sklepach czy w fabrykach jakiejkolwiek branży. Po prostu szkolnictwo było skorelowane z potrzebami naszego przemysłu, a ten z populacją na danym terenie. Polska Ludowa funkcjonowała znakomicie, ale w momencie, gdy obywatele zdradzili własny kraj za garstkę srebrników musiało wszystko się zawalić. Nie ma bowiem takiej twierdzy, której by nie zdobył osioł obładowany złotem – jak to mówi mądre przysłowie.
„Junta „generała” Jaruzelskiego staczała się bezpowrotnie do rynsztoka,”
– „junta” Generała Jaruzelskiego ratowała kraj przed katastrofą, w jaką wepchnęli Ojczyznę naiwni obywatele na skutek podszeptów V kolumny, zainstalowanej u nas przez zachód. I Generał wiedział, że kraju nie uratuje, ale może się udać uratować Naród. Dlatego była Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego. Ocalenia Narodowego. A nie „ocalenia kraju”, bo to była sytuacja przesądzona. I Naród uratować się udało.
===
„[ Transformacji dokonaliśmy sami, stając z łóżkami polowymi na bazarach, przewożąc przez granice magnetowidy i komputery, zakładając tysiące małych rodzinnych firm i cicho klnąc, uciekając w szarą strefę przed totalnie niemoralnym fiskusem. ]
Gdybyśmy, zamiast ulegać namowom naszego bohatera do transformacji ustrojowej, zaczęli wszystko budować od zera, w zupełnie wolnorynkowym żywiole (jak np. RFN po II Wojnie Światowej) ”
– to nieprawda, że Niemcy zbudowali cokolwiek po wojnie od zera. Sami o tym mówią w filmach dokumentalnych na przykład „Operation Wunderland”, w którym mowa jest o tym, że amerykanie użyli po wojnie pieniędzy zrabowanych przez Niemców w czasie wojny i zdeponowanych także w Argentynie i że nie był to żaden plan odbudowy Niemiec lecz plan budowy amerykańskiego przyczółka w Europie Zachodniej w celu jego użycia w wyznaczonym czasie dla kontynuacji planu Drang nach Osten.
https://www.youtube.com/watch?v=3vmgiQvDVWU
Wiedza Polaków na ten temat jest znikoma, u Niemców też mało kogo to interesuje, ale właśnie po wyborach w ussa mamy okazję zobaczyć, jak Niemcy chcą się uwolnić spod amerykańskich wpływów, pod jakie się dostali po II. wojnie. Steinmeyer do czegoś potrzebuje silnej, europejskiej armii. Pewnie gdy będzie dostatecznie silna, ta europejska armia, znajdą się tam fachowcy, by skierować ją na Rosję. Dlatego Rosja może Niemcom wierzyć tylko warunkowo. Może rozwiązanie „od Władywostoku to Lizbony” jest faktycznie rozwiązaniem korzystnym dla wszystkich?
– t

http://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2016/11/skala-niewolnictwa-w-polsce-czemu-zarabiamy-4-x-mniej-niz-niemcy-przy-identycznych-cenach/