przedruk
tłumaczenie automatyczne
Ramy
Notre-Dame:
zatrzymaj z góry przyjęte pomysły!
18.06.2019
Frédéric Epaud
Po pożarze, który spustoszył
Notre-Dame 15 kwietnia, Frédéric Épaud, specjalista od
średniowiecznych budowli, podsumował krążące nieprawdy. Wpis
tego badacza jest częścią TOP 5 najczęściej czytanych treści na
naszej stronie w 2019 roku.
Emocje wywołane pożarem Notre-Dame opadły, krążyło wiele
sprzecznych komentarzy na temat znikłej ramy, drewna, które trzeba
było suszyć przez kilka lat, aby użyć i całych lasów, które
trzeba było zrównać z ziemią. to. Jest zatem użyteczne do
stanu wiedzy na temat konstrukcji i użytego drewna Notre Dame
XIII XX wieku oraz możliwości odbudować ramę drewnianą
za pomocą technik obowiązujących w średniowieczu.
Studia na zrębach gotyckich
Na szczęście architekci Rémi Fromont i Cédric Trentesaux
przeprowadzili w 2015 r. precyzyjne badania architektoniczne
średniowiecznych budowli, których krótkie podsumowanie
opublikowano w 2016 r. w czasopiśmie Monumental 1 , oprócz
tych wykonanych przez architekta w 1915 r. Henri Deneux oraz teza DEA
sporządzona w 1995 przez V. Chevrier 2 na
temat dendrochronologii . Dodatkowo skaner szkieletu
został wykonany w 2014 roku przez firmę Art Graphique et Patrimoine
(150 skanów).
W związku z tym przeprowadzono pełny
i precyzyjny przegląd ramy. Zniknięcie tych ram nadal stanowi
ogromną stratę dla naukowego zrozumienia budownictwa drewnianego z
XIII -tego wieku dla swojej analizy archeologicznej i
dendrologiczny traceological pozostał. Wiele dodatkowych badań
zasługiwałoby na przeprowadzenie, aby zrozumieć funkcjonowanie
konstrukcji, procedury instalacji i podnoszenia, rodzaje montażu,
fazy budowy i przeróbek, organizację placu budowy i jego przebieg.
Datowania dendrochronologiczne przeprowadzone w 1995 r. pozostają
nieprecyzyjne i musiały zostać doprecyzowane, aby datować różne
kampanie tego miejsca i odbudowy na rok. Badanie Dendrologiczny
zasłużył również być prowadzone znać pochodzenie drewna,
profil ściętych dębów (morfologia, wiek, wzrost ...), a więc
stanu lasów eksploatowanych w XIII th wieku.
Badanie to należy zatem przeprowadzić w oparciu o istniejące
dokumenty i zwęglone szczątki. Strata ta jest tym większa, że
zniknęła nie gotycka rama, ale trzy: ta zbudowana na chórze
około 1220 roku, ta należąca do pierwszej ramy z lat 1160-1170,
której drewno zostało ponownie wykorzystane i nawy (1230-1240?),
która była znacznie bardziej wyrafinowana niż chór.
Te dwa ramiona transeptu, bomu oraz nawy boczne nawy otaczającej
strzałkę przestarzałych dzieła Lassus i Viollet-le-Duc w połowie
XIX th wieku.
Drewno i las eksploatowane w XIII th wieku
Dokumenty, które mamy do dyspozycji i badania innych dużych
struktur XIII th century stosowanych odpowiedzieć na
kilka pytań. Drewno używane w średniowiecznym stolarstwie
nigdy nie było suszone przez lata przed użyciem, ale przycinano je
na zielono i umieszczano na miejscu wkrótce po ścięciu. Były
to dęby z najbliższych lasów, prawdopodobnie należące do
biskupstwa. Każda belka to kwadratowy dąb (pień przecięty w
prostokątny przekrój) z siekierą, utrzymującą serce drewna na
środku pokoju. Piła nie użyto XIII XX wieku
do wielkości wiązki. Powalone dęby dokładnie odpowiadały
odcinkom poszukiwanym przez cieśli, a ich kwadraturowanie odbywało
się na minimalnym poziomie.jak najbliżej powierzchni pnia z
niewielką stratą drewna. Drewno cięte w ten sposób nie
ulegało deformacji, w przeciwieństwie do tarcicy. Naturalne
krzywe tułowia zostały więc zachowane w wielkości, które w żaden
sposób nie utrudnienie dla stolarzy w XIII -tego wieku.
Młode dęby, cienkie i smukłe
Szacuje się, że budowa gotyckiego szkieletu nawy, chóru i
transeptu Notre-Dame pochłonęła około 1000 dębów. Około
97% z nich zostało przyciętych z pni drzew o średnicy 25-30
centymetrów i długości do 12 metrów. Reszta, tylko 3%,
odpowiadała beczkom o średnicy 50 centymetrów i maksymalnie 15
metrów na ćwieki. Te proporcje są podobne do tych, które
mierzy się w ramach XIII th kościołów wieku
Lisieux, Rouen, Bourges, Bayeux. Oprócz małej średnicy
większość tych dębów była młoda, w wieku średnio 60 lat, z
szybkim wzrostem, jak wynika z badań dendrochronologicznych
przeprowadzonych na większości XIII- wiecznych ram. wieku
Basenu Paryskiego. Jesteśmy więc bardzo dalecy od wyobrażenia
Épinal o ogromnych dębach o grubym pniu i kilkusetletnich.
Te młode, cienkie i smukłe drzewa
pochodziły z wysokich lasów, gdzie gęstość drzewostanu była
maksymalna i gdzie silna konkurencja między dębami zmuszała je do
bardzo szybkiego wzrostu w kierunku światła na wysokość, a nie na
grubość. Te średniowieczne lasy wysokie, zarządzane zgodnie
ze specyficzną hodowlą, która opierała się na regeneracji przez
zręby zupełne i odgałęzienie oraz na braku trzebieży w celu
zachowania hipergęstości drzewostanu, masowo i szybko produkowały
dęby doskonale nadające się do konstrukcji drewnianych i technik
ścinania siekierą. .
Z tych powodów obszary leśne
wykorzystywane przez te duże projekty obejmowały tylko kilka
hektarów: zaledwie 3 hektary na 1200 dębów w ramach katedry w
Bourges 3 . Jesteśmy więc jeszcze daleko od
legendarnej polany całych lasów pod budowę gotyckich katedr…
Struktura ramy
Na początku XIII th wieku, stolarzy mistrzowskie
były w obliczu bezprecedensowych wyzwań związanych z gigantyzmu
gotyckich katedr, a zwłaszcza trudności w dostosowaniu struktury
cienkich ściankach z dużymi oknami i silnego oddziaływania wiatru
na dachach coraz bardziej wysokie i opadający. Wyzwanie to było
tym trudniejsze, że tak zwane „kratownice w jodełkę” w tamtych
czasach generowały znaczne boczne naciski na ściany, a użyte
drewno było cienkie, a zatem elastyczne.
Mistrz cieśli z Notre-Dame doskonale
wiedział, jak podjąć to wyzwanie, projektując złożoną, ale
wyważoną konstrukcję, stabilną dla siebie i dla ścian, z
licznymi urządzeniami usztywniającymi w kratownicach, wzmocnieniami
wiązań, podwojoną triangulacją, systemami form w celu odciążenia
ciężkiego drewna, krótkich rozpiętości w celu ograniczenia napór
bocznych wiązarów, przenoszenia obciążeń z wiązarów
drugorzędnych na główne za pomocą belek bocznych i osiowych,
stromego zbocza i innych technik zapewniających nieodkształcalność
konstrukcji i równomierne rozłożenie obciążeń na ściany. Nie
zawahał się załadować konstrukcji wszystkimi niezbędnymi
urządzeniami setkami części wtórnych,
Kierownik projektu był w stanie
dokonać doskonałej syntezy wszystkich eksperymentów
przeprowadzonych na największych budowach swoich czasów. Był
z pewnością jednym z największych i najodważniejszych mistrzów
stolarskich swoich czasów. Rama XIII th wieku
Notre Dame był jednym z największych arcydzieł francuskiego gotyku
stolarki przez jego złożoności technicznej i wyjątkowym stanie
zachowania.
Czas potrzebny na wykonanie kratownicy w jodełkę jest znany i
nie jest tak długi, jak można by sobie wyobrazić. Budowa
ramach XIII -go wieku katedrze Bourges twierdzili
tylko dziewiętnaście miesięcy pracy dla zespołu stolarzy 15-20,
czyniąc 925 gospodarstw podnoszenia dąb.
A co ze szczątkami?
Obecnie grupa badaczy zrzeszająca specjalistów z zakresu
ram, antrakologów , dendrologów, ekologów, klimatologów,
biogeochemików postanowiła rozpocząć projekt badawczy mający na
celu zebranie i zbadanie zwęglonych szczątków ramy w dniu, w
którym będą one dostępne. Już w świadomości wszystkich,
wydziałów dziedzictwa, architektów, wybranych urzędników i
badaczy, pozostałości konstrukcji zostaną zachowane po badaniach
dla celów konserwatorskich.
Jakie lasy odbudować ?
Jeśli chodzi o niezbędną tarcicę. Jak wspomniano powyżej,
drewniany używany w XIII p wieku Notre Dame 97% przy
niewielkiej średnicy (25-30 cm) i 12 maksymalnie długi m, co
odpowiada „małych” dębów, łatwe do znalezienia. Wycinka
1000 dębów nie jest wadą, gdyż kraj ten ma największy w Europie
las z 17 milionami hektarów (ha) lasów, w tym 6 milionów w
dąbrówkach, stale powiększających się od lat. Zbiorów nie
dokonuje się przez wycinkę zupełną, jak to często się powtarza,
ponieważ obecne lasy różnią się od tych z XIII wieku. wieku
i że te „małe” dęby są porozrzucane w obecnych
drzewostanach. Ich usuwanie odbywałoby się zatem poprzez
ukierunkowane pojedyncze wycięcia w lasach wysokich (snooping),
ograniczając w ten sposób wpływ ekologiczny na ekosystemy
leśne. Są to zasadniczo drzewa zdegradowane, bez wartości dla
leśników, ponieważ są zbyt małe dla wysokich lasów, które są
dziś zarządzane do produkcji dużego drewna. Należy pamiętać,
że do produkcji łodzi L'Hermione w ten sposób zajęło
się 2000 dębów, czyli dwa razy więcej niż w przypadku
Notre-Dame, nie budząc przy tym najmniejszych obaw o środowisko.
Rekonstrukcja ramy dębowej umożliwiłaby promocję francuskiego
sektora leśnego, który przeżywa obecnie trudności z powodu
niedostatecznej eksploatacji lasów wysokich i masowego eksportu
surowego drewna, zwłaszcza do Chin. Dzisiaj użycie
biomateriału, wykonanego według tradycyjnych technik, byłoby
silnym znakiem naszych czasów w wyborze rozsądnego i ekologicznego
gospodarowania naszymi zasobami naturalnymi oraz zielonej gospodarki
zorientowanej na wiedzę. .
Którą ramę przywrócić?
W przeszłości, przebudowę struktur spalone na katedr często
powielana dokładnie oryginalnego XIII th century
pomnik szacunku jako katedrach Meaux w 1498 w Rouen w 1529 roku, a
następnie w 1683 roku w Lisieux 1559 lub w XIX XX wieku
wielu chronionych budynków. Oczywiście jest tyle samo ram,
które zostały odnowione bez uwzględnienia oryginału, o prostych,
pragmatycznych i bardziej ekonomicznych konstrukcjach.
Betonowe ramy katedry w Reims, wykonane
w 1919 r. lub metalowe w Chartres w 1836 r., zostały wykonane
zgodnie z tą zasadą z powodu braku wysokiej jakości drewna, braku
lasów w pobliżu, a nie wyraźnej chęci innowacji
technologicznej. Wyjątkowe darowizny zebrane dla Notre-Dame i
obecny potencjał leśny nie powinny już zmuszać decydentów do
podejmowania takich ekonomicznych wyborów. Ponadto,
zastosowanie współczesnych materiałów nie gwarantuje trwałości
konstrukcji w bardzo długim okresie, o czym dowiódł dąb na
przestrzeni ośmiu wieków, ani przekazu tradycyjnego know-how od
„budowniczych” katedr.
Co więcej, fakt wprowadzenia innowacji i pozostawienia piętna
naszych czasów na Notre-Dame nie jest już tak uzasadniony jak w
przeszłości ze względu na klasyfikację budynku, która poddaje
wszelkie restytucje Karcie Weneckiej. Jego artykuł 9stanowi, że
zniszczona część musi być zwrócona wiernie z poszanowaniem
starej substancji, o ile jest to udokumentowane precyzyjnymi
oświadczeniami. Jednak pełny przegląd ramy istnieje, nawet
jeśli kolejne dodatki nie zostały jeszcze zdefiniowane, aby
przywrócić jej pierwotny wygląd. Konstrukcja iglicy znana
jest również z modelu czeladnika stolarza. Restytucja
gotyckiego „lasu” jest więc możliwa, ale przede wszystkim
narzucona przez przepisy dotyczące zabytków.
Oprócz materiału i formy debata musi przede wszystkim brać pod
uwagę stosowane techniki.
Jakie techniki wdrożyć dzisiaj?
Jeśli kształty ramek stale ewoluował przez wieki,
ręcznie przycinanie technik z siekierą, „tradycyjnych”,
pozostał identyczny dla swoich średniowiecza do początku
XX e stulecie. Wbrew powszechnemu przekonaniu techniki
te nie są już dziś rzadko stosowane w dużych firmach stolarskich
ze względu na ich niezbędną modernizację i doskonalenie cyfrowych
narzędzi do obróbki oraz obrabiarek elektrycznych. Firmy
zajmujące się pomnikami historii, a nawet czeladnicy stolarze nie
okrajali już drewna siekierą i zaopatrywali się bezpośrednio w
tartak. Pojawia się zatem kwestia przetrwania tego know-how,
ponieważ znika ono w ten sam sposób we wszystkich krajach
europejskich. Tylko kilka rzadkich firm rzemieślniczych nadal
praktykuje przycinanie doloire, dążąc do zachowania przekazu
wielowiekowego know-how i istoty ich zawodu poprzez opanowanie całego
łańcucha operacyjnego: od selekcji drzew po las, jego ręczne
przycinanie, gdy jest zainstalowane. Te tradycyjne techniki są
jednak ekonomicznie opłacalne i opłacalne dla tych małych
przedsiębiorstw.
Różnica między dziełem wykonanym
zgodnie z tradycją a techniką przemysłową jest jednak
jednoznaczna, ponieważ drewno obrobione siekierą jest mocniejsze i
lepiej trzyma niż cięte, nie odkształca się podczas suszenia,
można stosować drewno gięte, tarcica jest tańsza, ponieważ jest
dostosowany do przekroju, ubytki są minimalne, praca piękniejsza z
poszanowaniem naturalnych form pnia, a przede wszystkim stolarze
odnajdują tam zamiłowanie do swojego fachu. To wyjaśnia
sukces tradycyjnych witryn, takich jak Guédelonczy te z
„ stolarzy bez granic Które skupiają do 60
profesjonalnych stolarzy z całego świata, aby odnowić
konstrukcję. Ostatnio kuratorzy zabytków i architekci wzywają
do obróbki drewna przy użyciu tradycyjnych technik doloire do
renowacji starych konstrukcji, takich jak Aître Saint-Maclou w
Rouen, ale niewiele firm może jeszcze odpowiedzieć. Potrzebują
szkolenia, aby ponownie nauczyć się tych umiejętności, co
dokładnie proponuje rządowy projekt ustawy o przywróceniu
Notre-Dame.
Placówka tego typu szkoły na dziedzińcu katedry Notre-Dame, z
dziesiątkami stolarzy ustawiających kłody siekierami i ręcznie
przycinających lasy zgodnie z pradawnymi zasadami rzemiosła,
pozwoliłaby firmom ponownie połączyć się z tym know-how. stary,
w duchu i ciągłości miejsc katedralnych. Taki projekt byłby
niewątpliwie spektakularny i bardzo poruszający publiczność,
ponieważ świadczyłby o szacunku naszych czasów dla dziedzictwa
gestyczno-technicznego, które we Francji musi być zachowane jako
część naszej tożsamości kulturowej, a tym bardziej dla
najbardziej cenione zabytki narodu.
Prawdziwym wyzwaniem technologicznym reprezentowanym przez
rekonstrukcję konstrukcji Notre-Dame nie jest wykonanie konstrukcji
high-tech we współczesnym materiale, co bardzo dobrze wiemy, jak to
zrobić na dworcach czy lotniskach, ale aby nadal móc dzisiaj”
stworzyć dębową ramę z poszanowaniem tradycyjnego know-how.
Wybór ten byłby zaskakująco nowoczesny, ponieważ pozwoliłby
profesjonalnemu organowi na ponowne przyswojenie technik szanujących
pomnik, ludzi i drewno, poprzez wykorzystanie materiału pochodzenia
biologicznego, pozyskiwanego przez wycenianie naszych zasobów
leśnych zgodnie z etyką, ekologią i pracą ręcznie prawie zero
dwutlenku węgla, zgodnie dotyczy Wszakże głęboko zakorzenione w
XXI p wieku.
Poglądy,
opinie i analizy publikowane w tym dziale są poglądami ich
autora. Nie mogą stanowić żadnego stanowiska CNRS.
https://lejournal.cnrs.fr/billets/charpente-de-notre-dame-stop-aux-idees-recues?fbclid=IwAR0bPsx9g9Otkb0UL3p8c8f9v57FOKsUrxl-gogeiabFgjNuY7MpBc2TKhc