przedruk
tłumaczenie automatyczne
paź 04, 2023 11:57 PM
Joe Bonamassa wyjaśnił, dlaczego przestał się rozgrzewać przed występami na żywo, argumentując, że ogranicza to jego zdolność do wymyślania kreatywnych zagrywek podczas samego występu.
Rozgrzewka, podobnie jak codzienna praktyka, jest czymś, na co wielu wirtuozów przysięga, częściowo dlatego, że rozluźnia palce i podobno pomaga wejść "w strefę" przed nadchodzącym występem. Jednak, jak wszystkie zasady, ta jest przeznaczona do łamania, a Joe Bonamassa niedawno ujawnił Dineshowi Lekhrajowi z Gibson Guitar Guide podczas niedawnej rozmowy, jak często je ostatnio łamie.
Zamiast grać w kółko szybkie przebiegi skali, JoBo mówi, że teraz wykonuje tylko numer lub dwa, dopóki wszystko nie wydaje się być na swoim miejscu, zanim rozpocznie sam program (via MusicRadar):
"Próbowałem nowego podejścia na pokazach. Nagrywamy ścieżkę dźwiękową przed każdym koncertem i może nagraliśmy jedną lub dwie piosenki... jak tylko dostanę kciuk w górę z przodu, jesteśmy dobrzy. Zostawiam to na pokaz.
"Kiedyś rozgrzewałem się przy kilku bzdurach, tylko po to, by rozruszać ręce" – wyjaśnia Joe. Przestałem to robić. Zrobię próbę dźwięku i zagram piosenkę, która ma przyzwoitą solówkę, zagłębię się trochę, a potem po prostu wyłączę się do czasu koncertu. Odkryłem, że moje liryczne podejście do solówek jest lepsze, niż gdybym spędził pół godziny [grając szybkie gamy], ponieważ w pewnym sensie programujesz się tak, że jest to twoje domyślne".
Rozgrzewka była właściwie częścią większego obrazu – zmieniło się całe podejście Joego do improwizowanych solówek na żywo. Było to zakorzenione w pewnym zwątpieniu w siebie.
"Jeśli wchodzę w to trochę na zimno, jestem o wiele bardziej liryczny jako solista – opowiadam historię. Zauważyłem, że więcej mówię z gitarą i dokonuję lepszych wyborów nut. Granie rzeczy, których normalnie nie gram – bez rozgrzewki. I wiem, że to zupełnie odwrotne i diametralnie odmienne od tego, co ludzie mówią, żeby robić, ale w zeszłym roku złapałem się na tym, że kiedy jestem na scenie, mówię sobie: "Jesteś do bani, jesteś okropny" – to jest wewnętrzna rozmowa.
"Próbowałem nowego podejścia na pokazach. Nagrywamy ścieżkę dźwiękową przed każdym koncertem i może nagraliśmy jedną lub dwie piosenki... jak tylko dostanę kciuk w górę z przodu, jesteśmy dobrzy. Zostawiam to na pokaz.
"Kiedyś rozgrzewałem się przy kilku bzdurach, tylko po to, by rozruszać ręce" – wyjaśnia Joe. Przestałem to robić. Zrobię próbę dźwięku i zagram piosenkę, która ma przyzwoitą solówkę, zagłębię się trochę, a potem po prostu wyłączę się do czasu koncertu. Odkryłem, że moje liryczne podejście do solówek jest lepsze, niż gdybym spędził pół godziny [grając szybkie gamy], ponieważ w pewnym sensie programujesz się tak, że jest to twoje domyślne".
Rozgrzewka była właściwie częścią większego obrazu – zmieniło się całe podejście Joego do improwizowanych solówek na żywo. Było to zakorzenione w pewnym zwątpieniu w siebie.
"Jeśli wchodzę w to trochę na zimno, jestem o wiele bardziej liryczny jako solista – opowiadam historię. Zauważyłem, że więcej mówię z gitarą i dokonuję lepszych wyborów nut. Granie rzeczy, których normalnie nie gram – bez rozgrzewki. I wiem, że to zupełnie odwrotne i diametralnie odmienne od tego, co ludzie mówią, żeby robić, ale w zeszłym roku złapałem się na tym, że kiedy jestem na scenie, mówię sobie: "Jesteś do bani, jesteś okropny" – to jest wewnętrzna rozmowa.
Wyjaśniając, jak w końcu odnalazł się na nowo, dodał:
"Po prostu trochę się wycofałem i przyjąłem inne podejście. Uspokoiłem się z pomocą kilku moich bliskich przyjaciół i powiedziałem: "Muszę zmienić sposób, w jaki na to patrzę, ponieważ widzę to w zbyt linearny sposób i widzę zbyt wiele pudełek. Za dużo o tym myślę, myśląc: "Muszę zrobić to i tamto, muszę dojść do tego... "To muzyczne ADD, które dzieje się wewnętrznie. Musisz po prostu zwolnić i cieszyć się chwilą. Nie rozpamiętuj przeszłości i nie martw się o przyszłość. Odkryłem, że takie podejście, a nie rozgrzewka, poprawiło moje frazowanie i podejście do instrumentu, ponieważ podchodzę do tego w znacznie mniej wpływowy i [bardziej] jasny sposób".
Joe podsumował:
Wiem, że to brzmi dziwnie – i znowu, to moja opinia i moje podejście – ale jeśli kiedykolwiek utkniesz w rutynie, zawsze mówię, przestań grać. Nie wyłączaj się z tego, ponieważ sfrustrujesz siebie i wszystkie demony, które leżą w twojej głowie i zaczniesz wkradać się do rzeczywistości".
--
Warming up, like daily practice, is something many virtuosos swear by, partly because it limbers the fingers and supposedly helps one get "in the zone" for the upcoming performance. Like all rules, however, this one is meant to be broken, and Joe Bonamassa recently revealed to Dinesh Lekhraj of Gibson Guitar Guide during a recent chat how he's been breaking it a lot lately.
Instead of playing fast scale runs over and over, JoBo says he now only performs a number or two until everything seems to be in its place, before launching into the show itself (via MusicRadar):
"I've tried a new approach at the shows. We soundtrack [before] every show and maybe do one or two songs… as soon as I get the thumbs up from out the front, we're good. I save it for the show.
"It used to be where I used to warm up with a bunch of nonsense, just to get the hands moving. I stopped doing that. I'll soundcheck and I'll [play] a song that has a decent solo and I'll dig in a little bit and then I'll just shut down until the show. I found that my lyrical approach to soloing is better than if I spent a half hour [playing fast scales] because you're kind of programming yourself that it's your default."
Speaking about the background behind his newfound approach, Joe said:
"If I go in kind of cold, I'm much more lyrical as a soloist – I tell a story. I find I'm speaking more with the guitar and making better note choices. Playing some stuff I don't normally play – without warming up. And I know that's a completely converse and diametrically opposed to what people say to do, but I found myself last year just saying [to myself] when I'm up there on stage, 'You suck, you're terrible' –this is the internal conversation."
Explaining how he eventually found his footing once again, he added:
"I just kind of zend out, and I took a different approach. I calmed myself with the help of a couple of my close friends, and I said, 'I need to reapproach the way I look at this thing because I'm seeing it in too much of a linear way and I'm seeing too many boxes. I'm also overthinking it, going, 'I've got to do this and I've got to do that, I've got to get to that… ' this musical ADD thing that's happening internally. You've got just slow down and enjoy the moment. Don't dwell on the past and fret about the future. I found that approach, and not warming up, has improved my phrasing and my approach to the instrument because I'm coming in a much less affected and [more] clear-minded way."
Joe concluded:
"And I know it sounds weird – and again, it's my opinion and my approach – but if you're ever stuck in a rut I always say, stop playing. Don't power out of it because you're gonna frustrate yourself and all the demons that lie in your head and gonna start creeping up into reality."
-------------
Według Joe Bonamassy nie ma absolutnie żadnego powodu, aby rezygnować z marzenia o osiągnięciu sukcesu jako muzyk, jeśli osiągnąłeś wiek powyżej 30 lat.
Oczywiście nie ma powodu, aby przestać tworzyć muzykę lub pracować nad swoją sztuką, jeśli nie wyprzedajesz ogromnych sal koncertowych podczas światowych tras koncertowych. Jasne, to trudny biznes i prawdopodobnie nie jest najlepszym pomysłem rezygnacja z "planu B". Jednak, jak wyjaśnił Joe w niedawnym wywiadzie dla Tone Talk, nigdy nie miał swojego planu B i po prostu poszedł prosto po swoje najlepsze okazje. Jak wyjaśnił (transkrypcja Ultimate Guitar):
"Myślę, że to właśnie tutaj muzycy są najbardziej niebezpieczni i dobrzy. Kiedy jesteś przyparty do muru, nie masz innego wyjścia, jak tylko iść do przodu. Więc zawsze mówię to ludziom – kiedy miałem 17 lat, zrobiłem karierę, robię to od 35 lat.
Przechodziłem od bycia w zespole, który był w wytwórni, do bycia artystą solowym. Musiałem zacząć od zera. Mieszkałem z rodzicami i powoli, ale pewnie, po prostu wyszedłem z tego".
"Gdybym to zrobił, nie prowadzilibyśmy tej rozmowy"
Jak przyznaje Joe, gdyby zdecydował się wyciągnąć wtyczkę, ponieważ nie osiągnął sukcesu w wieku 30 lat, nie byłby tu, gdzie jest teraz. Mówił dalej:
"Gdybym zrobił jedną z tych staromodnych rzeczy – jeśli moja kariera nie nabierze rozpędu przed 30 rokiem życia, wstąpię do FBI lub czegokolwiek innego... Gdybym to zrobił, nie prowadzilibyśmy tej rozmowy. Znam niektórych ludzi, niektóre poglądy z tamtych czasów – świetnie, powinni byli odejść już dawno temu.
"Mój wielki przełom nastąpił cztery dni przed moimi 32. urodzinami. Nigdy nie wiadomo. Jeśli nie jesteś w grze lub robisz to na boku, istnieje duże prawdopodobieństwo, że nigdy nie osiągniesz tego, co chcesz osiągnąć. Nie znam nikogo, kto zrobiłby to po stronie, kto kiedykolwiek dotarł do miejsca, w którym chciałby być w swojej karierze muzycznej. Musisz iść na całość, bez planu B i po prostu zacząć działać".
Ciężka praca
W tym momencie może się to wydawać dziwne, ale jak dodał Joe, szanse nie były na jego korzyść:
"A kiedy w końcu osiągniesz to, co sobie zaplanowałeś, wtedy przygotowujesz się do naprawdę ciężkiej pracy. Dotarcie tam nie jest ciężką pracą. Najtrudniej jest tam pozostać. Nie pracowałem tak ciężko w życiu od 2009 roku do chwili obecnej. Nawet te wszystkie lata, kiedy nie mogłam odpocząć. Nikt nie dzwonił. Nikt niczego ode mnie nie chciał. Kazali mi odejść. Branża muzyczna chciała mojej śmierci".
"I mam listę ludzi, których znam, którzy widzą, gdzie teraz jesteśmy... I posłuchaj – wiem, że każdy jest sceptykiem, każdy ma radę, każdy ma coś do powiedzenia, kiedy się zbliżasz. – Cóż, może to nie dla ciebie. A oni się wyginają, i robią to w stosunku do młodych muzyków, a to niszczy twoją pewność siebie i takie tam..."
"Złośliwość jest świetnym motywatorem"
Wydaje się jednak, że Bonamassa śmieje się ostatni:
"Cóż, mogę ci powiedzieć, że kiedy wejdziesz na szczyt góry, zatkniesz flagę i spojrzysz z góry na tych ludzi – są szanse, że nie są już w tym biznesie. Nie ma lepszego uczucia na świecie. Tak więc przekora jest świetnym motywatorem".
"Jeśli masz 17 lat, nie powinno być ani krzty myśli o robieniu tego na boku. Tak, może nie mieszkanie w piwnicy rodziców w wieku 45 lat to dobra rzecz. Okej, to dobry cel, który warto sobie wyznaczyć. Ale są ludzie, którzy ciężko pracują w wieku 45 lat, którzy są pasjonatami tego, co robią, i może nie zarobili dużo pieniędzy, ale nadal są w grze. Szanuję więc tę pracę. I nie ma znaczenia, gdzie skończysz w wieku 45 lat. To ważne, czy nadal jesteś pasjonatem tego, co robisz, a nie zgorzkniałym, zblazowanym i tak dalej".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz