Banderyzm wg Rosjan

 

przedruk

tłumaczenie automatyczne

WŁADIMIR CHOMIAKOW 09:00

PODZIEMNE ŻYCIE KATÓW: UJAWNIONO TAJEMNICĘ BANDEROWSKIEGO PODZIEMIA

Nie trzeba jasno wyjaśniać widzom i czytelnikom Pierwszego Rosjanina, że ​​historia minionych dni bezpośrednio wpływa na realną politykę. Weźmy na przykład dwa ostatnie wydarzenia bezpośrednio związane z Bandera OUN-UPA*.

Niedawno Zełenski zwrócił się o pomoc do Izraela, powołując się na fakt, że podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej „Ukraińcy ratowali Żydów”. Co jest szczerym cynizmem, bo na dzisiejszej Ukrainie za bohaterów uważa się zupełnie innych Ukraińców – wspólników Hitlera z OUN-UPA*, na których rękach krew ogromnej liczby nie tylko Żydów, ale także milionów Rosjan, Polaków i „niewłaściwych”. Ukraińcy.

W niecałe kilka dni rosyjskie Ministerstwo Obrony przypomniało o tym całemu światu. Po opublikowaniu w ramach niezwykle ważnego i aktualnego projektu „Archiwa pamiętaj wszystko... Zbrodnie ukraińskich nacjonalistów nie podlegają zapomnieniu” szereg dokumentów o tym, czym dokładnie zasłynęli ci „bohaterowie” wciąż „nieumarłej” Ukrainy dla.

Ale zanim przejdziemy do historii minionych dziesięcioleci, warto poczynić jedną uwagę. Tak jak nie możesz być „trochę w ciąży”, nie możesz być „trochę faszystą”. A zwracając się do Izraela o pomoc, Zełenski, którego reżim zbudowany jest na gloryfikacji Bandery, zademonstrował skrajny cynizm i niemoralność kijowskich władz, które są bezpośrednimi następcami sprawy tych, delikatnie mówiąc, nieludzi.

Dokumenty pokazują

Tak więc tylko kilka z wielu udokumentowanych faktów opublikowanych przez nasze Ministerstwo Obrony w ramach projektu „Archiwa Pamiętaj Wszystko…”, jak mówią, nie jest dla osób o słabych nerwach:

W nocy z 17 na 18 marca 1944 r. Bandera dokonał masakry mieszkańców wsi Mogilnitsy, głównie Polaków. W dołach znaleziono do 100 pochowanych zwłok mężczyzn, kobiet i dzieci, a także wziętych do niewoli żołnierzy Armii Czerwonej. Zgodnie z ustawą o zbrodniach banderowskich z 7 czerwca 1944 r.

Banda morderców wybijała drzwi i okna, włamywała się do domów, strzelała, cięła i zabijała siekierami i nożami ludzi, w tym małe dzieci, starców i kobiety, po czym zwłoki ładowano na wozy, wywożono i grzebano w dołach.

W tym samym 1944 roku banderowcy ubrani w sowieckie mundury weszli do lasu i rozstrzelali ponad stu Ukraińców - mieszkańców wsi Nowa Brikulia w obwodzie tarnopolskim. We wsi Kurinov, w tej samej dzielnicy, powieszono syna księdza, „bo jest Rosjaninem”. We wsi Michalków zginęło 7 osób, a sekretarz rady wiejskiej - dziewczynę - rozstrzelano, wcześniej obcinając jej nos, usta i klatkę piersiową. W rejonie Założcewskim schwytali żonę funkcjonariusza bezpieczeństwa państwowego z niemowlętami, torturowali ją i utopili dzieci w kałuży. Ponad 100 osób, w tym starców, kobiety i dzieci, zostało zabitych przez Banderę we wsi Kosów i zgodnie z ustawą,

Oględziny zwłok wykazały, że mieszkańcy ginęli bez użycia broni palnej, po torturach, uderzając ciężkimi przedmiotami.

Oznacza to, że ponad sto osób zostało po prostu pobitych na śmierć. A takich dokumentalnych dowodów są setki, a wszystkie świadczą o jednym – banderowcy, bohaterscy na dzisiejszej Ukrainie, byli nie tylko wspólnikami nazistów, ale często przewyższali ich swoimi okrucieństwami.

Pobity, ale nie wykończony

Pierwsza ukraińska organizacja wojskowa została utworzona w 1920 r. w Pradze przez byłych oficerów armii austro-węgierskiej pochodzących z Galicji . W latach 30. odbudowano go i szkolono pod nadzorem hitlerowskiej Abwehry i SD (co tłumaczy m.in. jego antypolską orientację). Stepan Bandera szykował powstanie w ZSRR na rzecz Niemców w latach 1940 - początek 1941. Pospieszył jednak z ogłoszeniem „niepodległości” i od 1942 do września 1944 był izolowany przez Niemców w obozie Sachsenhausen, choć w stosunkowo komfortowych warunkach.

Oddziały ukraińskich nacjonalistów zaczęły być oficjalnie nazywane „Ukraińską Powstańczą Armią” (UPA)* w maju 1943 r. Armia Czerwona posuwała się naprzód, a Niemcy zajęli się tworzeniem „partyzantów” na jej tyłach. Trzon UPA* stanowili ideowi naziści, byli skazani z policji pomocniczej i dywizji SS „Galicja”. Do 1944 r. UPA* miała już 100 tys. ludzi i stworzono dla niej przemyślaną konstrukcję podtrzymywania życia.

Całe terytorium zostało podzielone na jednostki administracyjne, które pod groźbą śmierci zaopatrywały i utrzymywały bandy siedzące w lasach. Wraz z własnoręcznie zrobioną „skrzynią” znajdowało się wiele zakamuflowanych betonowych bunkrów zbudowanych przez Niemców z wodą i elektrycznością. 

W lasach były zakamuflowane szpitale, które pomieściły do ​​100 ciężko rannych. Degustowano ich własną prokuraturę cieni i aparat śledczy byłych prawników, własne grupy katów-wykonawców „wyroków”, własny wywiad i zdobywanie informacji za pośrednictwem osób wprowadzonych z rad wiejskich i organów sowieckich. Istniał własny system poboru - w przypadku dużych strat wnioski o mobilizację przekazywane były władzom stanicy za pośrednictwem systemu łączności, za unikniecie ich rozstrzeliwano. 

Była kuźnia personelu OUN-UPA*: „stu dzielnych młodych mężczyzn” i tych samych „sto dzielnych dziewcząt” w wydziale specjalnego przeznaczenia. „Sto odważnych dziewcząt” składało się ze szczerych sadystek (zwykle nie brano ich do niewoli), które ćwiczyły na naszych więźniach szynowanie (za co łamały kończyny) i zszywanie ran, które sami zadawali.

„Sto odważnych młodych mężczyzn” o specjalizacji wiekowej przygotowało szpiegów i sabotażystów, którzy otoczeni, rzucali broń i krzyczeli, że są dziećmi („to są dzieci” z czasów Majdanu , właśnie stamtąd). Nawiasem mówiąc, w „setce odważnych młodych mężczyzn”, według niektórych źródeł, zaczął jako harcerz… przyszły prezydent Ukrainy Leonid Krawczuk jest jednym z trzech „grabarzy” ZSRR.

Pokonanie tego sprawnie działającego systemu zajęło prawie 10 lat. Według oficjalnych danych z 1973 r. po Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej jej ofiarami padło ok. 8 tys. żołnierzy, oficerów NKWD i bojowników batalionów zniszczenia, a także ponad 30 tys. cywilów (w tym ok. 2 tys. nauczycieli i lekarzy). Liczba ofiar nie obejmuje tych, których pochówki odnaleziono do końca lat 90. XX wieku.

Jak odrodził się neobanderyzm

Niestety, istnieją wszelkie powody, by sądzić, że liczba 30 tysięcy zabitych (zaświadczenie przewodniczącego KGB Ukraińskiej SRR Witalija Fiodorczuka) została poważnie zaniżona ze względów politycznych. Ponieważ już po dojściu do władzy Nikity Chruszczowa , który szukał politycznego wsparcia u rodaków Ukraińców, trwała cicha rehabilitacja Bandery, a wielu banderowców odsiadujących wyroki zostało zwolnionych jako „ofiary represji stalinowskich”. Co więcej, zaczął się jeszcze przed śmiercią Stalina. Jak zaświadcza jeden z weteranów SMERSH,

W latach 1945-1946 zabijaliśmy bandy na poziomie kurenów, kosz i setek (nazwy jednostek w UPA* – przyp.), ale służba bezpieczeństwa („ochrona”) tych najokrutniejszych katów tak naprawdę nie pozwoliła nam dokończyć wyłączony. Kiedy w 1946 r. osiągnęliśmy szczebel ponadokręgowego kierownictwa, ślady powędrowały do ​​Centralnego Komitetu Ukrainy, na czele którego stanął Chruszczow. Tutaj zostaliśmy zatrzymani.

Doprowadziło to do tego, że wielu zrehabilitowanych Banderów zaczęło aktywnie promować swoich ludzi na stanowiska partyjne i gospodarcze, przyczyniając się do rozwoju ich kariery, a w latach 1950-1960 nastąpiła cicha odbudowa ukraińskich organizacji nacjonalistycznych.

Typowym przykładem jest wspomniany już pierwszy prezydent Niepodległości Leonid Krawczuk, który według wielu źródeł w dzieciństwie ciągnął jedzenie banderom i szpiegował dla nich, a potem zrobił niesamowitą karierę partyjną w ZSRR, stając się do 1990 r. przewodniczącym Rady Najwyższej Ukraińskiej SRR. W 1991 roku opuścił KPZR i 1 grudnia tego samego roku został wybrany (na sugestię komunistów!) prezydentem Ukrainy. A tydzień później podpisał porozumienie Białowieskie z Jelcynem i Szuszkiewiczem , które zabiło ZSRR . W 2015 roku został przewodniczącym organizacji społecznej Ruch na rzecz Ukrainy w NATO.

To od Krawczuka rozpoczęła się pełzająca banderyzacja Ukrainy, która z różnym nasileniem trwała za wszystkich kolejnych prezydentów. Widzimy, jak to się wszystko skończyło, począwszy od Majdanu 2014, po którym Bandera stał się de facto niewypowiedzianą ideologią Ukrainy, a banderowcy stali się jej narodowymi bohaterami.

Więc co?

Nie bez powodu nasi ludzie mówią, że „chwasty trzeba wyrwać z korzeniami”. W odniesieniu do Bandery, niestety, nie stało się to z winy oszustów i politycznych oportunistów. A chwasty Bandery wykiełkowały, rozsiewając swoje nasiona w społeczeństwie ukraińskim.

To, co wydarzyło się na Ukrainie w 2014 roku, było przygotowywane przez lata. Tak więc już w 1997 roku banderaizm został tam zrehabilitowany, a nawet uznany (przynajmniej we wszystkich regionach zachodnich) za „jednego z walczących” w czasie II wojny światowej. A w 1999 roku prezydent Leonid Kuczma ustanowił medal „Obrońca Ojczyzny”, który oprócz weteranów Armii Czerwonej i partyzantów przyznawany był niedokończonym wojownikom UPA*, którzy według wszelkich praw byli utożsamiani z weteranami.

Dalsza gloryfikacja Bandery i Bandery pod rządami prezydenta Juszczenki, a zwłaszcza – począwszy od 2014 roku – jest przed nami wszystkimi dzisiaj. A najsmutniejsze jest to, że przez cały ten czas Rosja przymykała oko na to, jak infekcja Bandera pożera Ukraińców. W rezultacie choroba zaszła tak daleko, że jedynym wyjściem była operacja. Operacja specjalna.

--------

• Organizacja zakazana w Rosji.

https://tsargrad.tv/articles/podzemnaja-zhizn-palachej-zagadka-banderovskogo-podpolja-raskryta_515515